Nichtje aanspreken?

14-01-2023 23:37 124 berichten
Alle reacties Link kopieren Quote
Onlangs had ik een ongeluk waardoor ik geopereerd moest worden. Er was iets helaas niet goed gegaan, waardoor er complicaties optraden. Hierdoor was ik even kind aan huis in het ziekenhuis.

Mijn nichtje met wie ik veel en goed contact heb, wist hiervan. Zij heeft tijdens dit traject niet geïnformeerd naar hoe het gaat en toen ik laatst belde en vertelde wat de stand van zaken is, wat niet niks is zeg maar. Maar daarna kwam er iets tussen waardoor we moesten ophangen en is ze er eigenlijk niet meer op teruggekomen.

Nu is het zo dat ik sinds haar geboorte betrokken ben bij haar, en haar eigenlijk nooit ergens op aanspreek. Maar ik vraag me af of dat terecht is nu zij 16 is. In mijn ogen is ze nog altijd klein en schattig. Maar vanaf welk moment kan ik haar aanspreken?

Ik heb de neiging om naar haar toe (naar iedereen eigenlijk maar zeker naar jongere mensen) geen zware dingen te vertellen. Dit heb ik alleen verteld omdat ik veel uitjes met de familie heb gemist en haar verjaardag ook ga missen.

Wat is redelijk? Wat kan ik verwachten van een meisje van 16?
Alle reacties Link kopieren Quote
FransjeG schreef:
15-01-2023 01:34
Je kan een meisje van 16 best vertellen dat je naar het ziekenhuis moest/moet voor een operatie en dat je daardoor haar verjaardag mist. Dat begrijpt ze vast wel.
Ik zou dit eerder uitleggen noemen dan aanspreken.
Dat heeft ze ook gedaan. TO wilde het meisje er nu op aanspreken dat ze haar niet heeft gebeld om te vragen hoe het nu gaat, na de operatie.
Alle reacties Link kopieren Quote
Nou nou, wat een reacties weer. Puberbrein of niet, ik zou mijn kind er zeker op aanspreken als tante in de kreukels ligt dat daar wel een kaartje / extra belletje naartoe mag, zeker als er een nauwe band is. Dat is ook gewoon omgangsvormen leren aan een kind, van wie moeten ze het anders leren dan van familie?

En ik zou het ook zeker begrijpen als mijn zus kind erop zou aanspreken op een passende manier. Ondanks ego puberbrein mag kind best leren dat wereld niet om hem/haar draait en dat andere mensen soms wat extra aandacht verdienen. Ze is 16, geen 5.

Ik zou het dus gewoon zeggen TO, op een bij jullie band / communicatie passende manier. Veel sterkte en beterschap!
Cottonclean schreef:
15-01-2023 01:29
Hoe oud ben je zelf?
Ben je ook haar nichtje of haar tante?

Ik zou als tante mijn nichtje van 23 niet eens 'lastig vallen' met mijn medische of psychische zaken. Laat staan toen ze 16 was.

Mijn nichtje wordt nu een beetje 'socialer', ze vertelde laatst bijvoorbeeld dat ze het fijn vindt dat ik haar altijd 'donkere' verjaardagskaarten stuur.

https://i.etsystatic.com/22867529/r/il/ ... 8_s1es.jpg

Afbeelding
Dat is op zich nog steeds iets dat haarzelf betreft.
Alle reacties Link kopieren Quote
Jamie-Lee schreef:
15-01-2023 01:59
Nou nou, wat een reacties weer. Puberbrein of niet, ik zou mijn kind er zeker op aanspreken als tante in de kreukels ligt dat daar wel een kaartje / extra belletje naartoe mag, zeker als er een nauwe band is. Dat is ook gewoon omgangsvormen leren aan een kind, van wie moeten ze het anders leren dan van familie?

En ik zou het ook zeker begrijpen als mijn zus kind erop zou aanspreken op een passende manier. Ondanks ego puberbrein mag kind best leren dat wereld niet om hem/haar draait en dat andere mensen soms wat extra aandacht verdienen. Ze is 16, geen 5.

Ik zou het dus gewoon zeggen TO, op een bij jullie band / communicatie passende manier. Veel sterkte en beterschap!
Je gaat die boodschap als tante die dat kaartje moet krijgen toch niet zélf overbrengen? Lekker verongelijkt.
Alle reacties Link kopieren Quote
Over 2 jaar is ze "volwassen". Tuurlijk kan je dit met haar bespreken, pubers moeten juist feedback krijgen om te snappen hoe het "moet".

Ze is geen kleuter meer als je niks zegt gaat ze denken dat dit gedrag prima is en dat is het niet. Een beetje belangstelling voor een ander is gewoon iets wat als volwassenen ook fijn is om te hebben.

Pubers leren door vallen en opstaan maar dan moet iemand ze het wel vertellen als ze vallen.
mieke1966 schreef:
15-01-2023 08:53
Over 2 jaar is ze "volwassen". Tuurlijk kan je dit met haar bespreken, pubers moeten juist feedback krijgen om te snappen hoe het "moet".

Ze is geen kleuter meer als je niks zegt gaat ze denken dat dit gedrag prima is en dat is het niet. Een beetje belangstelling voor een ander is gewoon iets wat als volwassenen ook fijn is om te hebben.

Pubers leren door vallen en opstaan maar dan moet iemand ze het wel vertellen als ze vallen.
Is dat niet meer aan de ouders? Ik zou als ouder not amused zijn als mijn broer mijn kind hierover zou aanspreken hierover eerlijk gezegd.
Ik vind TO nogal verongelijkt overkomen, met een te hoge verwachting van een puber. Neemt uiteraard niet weg dat pubers ook moeten leren empathisch en fatsoenlijk te zijn.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ze zal waarschijnlijk wel belangstelling hebben voor haar tante, maar blijkbaar nu niet. En dat mag ook gewoon, toch? Zeker als je zo jong bent en je leven vooral om jezelf draait. Aan gespeelde belangstelling "omdat het hoort", heeft ook niemand iets. Ik zou je eigen teleurstelling of je "zo hoort het in het leven" niet bij een kind neerleggen door het aan te spreken. Volgens mij leren kinderen meer door ze voor te leven, dan door te vertellen hoe ze iets moeten doen.

En hou je er ook rekening mee dat ze het misschien heel eng en spannend vindt en daarom niks zegt? Of dat ze misschien bang is het verkeerde te zeggen of zich geen houding weet te geven? Dat zijn allemaal dingen die, zeker bij een kind, ook mee kunnen spelen en die opties zie ik hier nog niet genoemd.
Nauttia666 schreef:
15-01-2023 01:01
Ze moeten het ergens door leren, en dat leren ze niet vanzelf. Dat leren ze door hun neus te stoten.
Is dat zo? Is daar literatuur over? Serieuze vraag. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ze het wèl vanzelf leren en dat je het alleen maar verpest door er op het verkeerde moment op te hameren. Maar dat is puur mijn ervaring en misschien geldt dat niet voor anderen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Valkia-the-Bloody schreef:
15-01-2023 00:48
Passief agressief. Keigoed. Bereik je veel mee met een puber. Of überhaupt bij mensen.
Echt hè :rofl:
Alle reacties Link kopieren Quote
Pubers zijn met zichzelf bezig. Net als de aandachtsbehoeftige tante die dat niet snapt.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik kan me inbeelden dat zo´n puber inderdaad nog niet het besef heeft dat ook volwassenen wel eens wat steun kunnen gebruiken.

Ik denk dat het beter werkt als je ze zelf een beetje op weg zet.

Bijvoorbeeld: je belt ivm de verjaardag, je legt uit waarom je niet kan komen en je zegt er meteen bij: ik vind het zo jammer dat ik nu allerlei leuke dingen moet missen. Weet je wat je me plezier zou doen? Als je in de stad een leuk/ grappig kaartje zou vinden en me dat opsturen. Dat zou me opvrolijken.

Een leuk kaartje uitzoeken in prullenwinkels is meestal geen straf voor een puber 😄.

En ok, het is dan wel gesuggereerd maar als je het kaartje ontvangt weet je dat ze er toch aan gedacht heeft en die kleine moeite voor jou heeft gedaan.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik vind het niet raar om een meisje van 16 in te lichten over ziekenhuisbezoeken.
Ik vind het ook niet raar om iets van betrokkenheid te verwachten.
En ik vind het ook niet raar of ongepast om te laten weten dat het best gewaardeerd wordt dat er iets van interesse komt vanuit een kind van 16.

Ik zou daar dus wel op terugkomen. Niet vanuit de ‘jij puberbrein, jij egocentrisch, ongeïnteresseerd en teleurstellend stuk vreten,’ maar vanuit mezelf. Dat ik dat wel zou waarderen. Want veel mensen, niet alleen pubers maar ook volwassenen, trekken zich juist terug omdat ze niet weten wat gewaardeerd wordt.
Het is niet ongewoon dat mensen zich terugtrekken én het is niet fout om aan te geven wat jij als patiënt graag wil. Bij een volwassen naaste zou ik waarschijnlijk eerder teleurgesteld zijn, waar ik bij een puber eerder denk ‘die weet nog niet beter’.

Een kind van 16 is in mijn ogen geen infantiel wezen wat enkel op zichzelf gericht is. Dan kan je best terugkomen op een gesprek dat nog niet af is.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
Alle reacties Link kopieren Quote
feow schreef:
15-01-2023 09:41
Ik vind het niet raar om een meisje van 16 in te lichten over ziekenhuisbezoeken.
Ik vind het ook niet raar om iets van betrokkenheid te verwachten.
En ik vind het ook niet raar of ongepast om te laten weten dat het best gewaardeerd wordt dat er iets van interesse komt vanuit een kind van 16.

Ik zou daar dus wel op terugkomen. Niet vanuit de ‘jij puberbrein, jij egocentrisch, ongeïnteresseerd en teleurstellend stuk vreten,’ maar vanuit mezelf. Dat ik dat wel zou waarderen. Want veel mensen, niet alleen pubers maar ook volwassenen, trekken zich juist terug omdat ze niet weten wat gewaardeerd wordt.
Het is niet ongewoon dat mensen zich terugtrekken én het is niet fout om aan te geven wat jij als patiënt graag wil. Bij een volwassen naaste zou ik waarschijnlijk eerder teleurgesteld zijn, waar ik bij een puber eerder denk ‘die weet nog niet beter’.

Een kind van 16 is in mijn ogen geen infantiel wezen wat enkel op zichzelf gericht is. Dan kan je best terugkomen op een gesprek dat nog niet af is.
Eens! Ik vind de andere reacties ook wat erg heftig.

Je hoeft je nichtje niet op te voeden, maar kunt wel aangeven wat jij fijn zou vinden. Juist dat kan haar helpen in toekomstig contact met anderen.

Heeft ze aan de telefoon wel iets gezegd in de trand van ‘wat naar’ of ‘jeetje, wat heftig’? Dat en een keer een appje met ‘beterschap’ oid zou voor mij al voldoende zijn.

En wat naar voor je dat je door een ongeluk zo in de lappenmand ligt. En dan ook nog complicaties bij de operatie, heel erg vervelend. Ik hoop voor je dat je snel herstelt.
Het is zoals het is
Ik zou mijn nichtje van 16 niet met zware dingen belasten, maar ik zou wel tegen haar zeggen dat het fijn is als ze af en toe belangstelling toont in dergelijke situaties. Ik zie dat als onderdeel van haar opvoeding. Ik ben ook wel bekend met “it takes a whole village”.

De gesprekjes die ik met mijn nichtje heb zijn vrij luchtig, maar ik denk dat ze er wel wat aan heeft.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik denk niet dat ze jou vergeten is, en dat ze zeker meeleeft. Maar ze hoort van haar ouders hoe het met je gaat. En ik neem aan dat haar ouders je bellen en bezoeken. Dan komt het niet in haar op om zelf contact op te nemen.

Op die leeftijd was ik gek op mijn tantes, nu nog trouwens, maar ik zou nooit uit mijzelf contact hebben gelegd.
Alle reacties Link kopieren Quote
Het kan zomaar zijn dat ze niet helemaal door heeft hoe erg het is. Mijn favoriete oom ging ooit bijna hemelen als gevolg van complicaties na een operatie. Ik wist niet meer dan dat hij wat langer in het ziekenhuis bleef en dat er "wat" complicaties waren. Had ik dat wel geweten dan was ik er zeker meer geweest voor mijn tante.

Als je behoefte hebt om haar te zien, vraag of ze zin heeft om langs te komen. Om kaartjes zou ik zelf niet vragen. 16 jarigen hebben niet altijd door wat voor impact ze zelf wel of niet maken. Eigenlijk is het aan haar ouders om dat uit te leggen, maar inderdaad, it takes a Village. Is jouw zus er wel voor jou?
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
Alle reacties Link kopieren Quote
Minik schreef:
15-01-2023 01:41
Dat heeft ze ook gedaan. TO wilde het meisje er nu op aanspreken dat ze haar niet heeft gebeld om te vragen hoe het nu gaat, na de operatie.
Dank Minik!
Ik kan me niet voorstellen waarom een puber erop aangesproken moet worden, omdat ze vergeten is om te vragen hoe het gaat. Dat is wel zout op alle slakken leggen. Tante moet eerst maar eens volwassenen worden.
Alle reacties Link kopieren Quote
feow schreef:
15-01-2023 09:41
Ik vind het niet raar om een meisje van 16 in te lichten over ziekenhuisbezoeken.
Ik vind het ook niet raar om iets van betrokkenheid te verwachten.
En ik vind het ook niet raar of ongepast om te laten weten dat het best gewaardeerd wordt dat er iets van interesse komt vanuit een kind van 16.

Ik zou daar dus wel op terugkomen. Niet vanuit de ‘jij puberbrein, jij egocentrisch, ongeïnteresseerd en teleurstellend stuk vreten,’ maar vanuit mezelf. Dat ik dat wel zou waarderen. Want veel mensen, niet alleen pubers maar ook volwassenen, trekken zich juist terug omdat ze niet weten wat gewaardeerd wordt.
Het is niet ongewoon dat mensen zich terugtrekken én het is niet fout om aan te geven wat jij als patiënt graag wil. Bij een volwassen naaste zou ik waarschijnlijk eerder teleurgesteld zijn, waar ik bij een puber eerder denk ‘die weet nog niet beter’.

Een kind van 16 is in mijn ogen geen infantiel wezen wat enkel op zichzelf gericht is. Dan kan je best terugkomen op een gesprek dat nog niet af is.
Hoe zou jij hier op terugkomen dan?
Mijn nichtje met wie ik veel en goed contact heb, wist hiervan. Zij heeft tijdens dit traject niet geïnformeerd naar hoe het gaat en toen ik laatst belde en vertelde wat de stand van zaken is, wat niet niks is zeg maar. Maar daarna kwam er iets tussen waardoor we moesten ophangen en is ze er eigenlijk niet meer op teruggekomen
Ik vind dat ontzien van een 16-jarige zoals TO (en waarschijnlijk de rest van haar familie => aanname) doen vreemder trouwens.
Alle reacties Link kopieren Quote
“Nichtje, we hadden het drie weken geleden over …..
Toen kwam er iets tussen, maar verder hebben wij het er helemaal niet meer over gehad daarna.
Met ….. ging het toen zo en inmiddels zo.
Is er een reden dat jij er zelf niet meer over begonnen bent?”

Zoiets, denk ik.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ze is je nichtje, niet je broer / zus /.
Ze is 16...dus met heel veel andere dingen ook bezig.

Haar 'hierop aanspreken' vind ik wel erg zwaar..
.....
feow schreef:
15-01-2023 10:54
“Nichtje, we hadden het drie weken geleden over …..
Toen kwam er iets tussen, maar verder hebben wij het er helemaal niet meer over gehad daarna.
Met ….. ging het toen zo en inmiddels zo.
Is er een reden dat jij er zelf niet meer over begonnen bent?”


Zoiets, denk ik.
Dat klinkt behoorlijk veroordelend.
Als je er dan toch van overtuigd bent dat je moet opvoeden, vertel dan gewoon wat het met jou doet in plaats van zo’n indirecte moralistische boodschap.
Ik vind het voooral onvolwassen om van anderen (laat staan een kind) te verwachten wat je zelf zou doen.
anoniem_65537e7f5e90c wijzigde dit bericht op 15-01-2023 11:07
11.83% gewijzigd
Nee, niet aanspreken! De meeste mensen die ik ken van deze leeftijd, inclusief mijn eigen kinderen.. hoe volwassen ze ook lijken.. ze zijn nog altijd kinderen met onvolgroeide hersenen en een te grote mond (hoort bij de leeftijd)
Dit is gewoon bewezen.
Laat het...
anoniem_6666bc6591591 wijzigde dit bericht op 15-01-2023 11:05
0.38% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren Quote
Je kunt je situatie uitleggen (wat je ook gedaan hebt), maar op dit soort momenten merk je dat de band tussen een volwassene en een kind weliswaar heel waardevol, maar niet gelijkwaardig is. En dat hoort ook zo, dus eigenlijk gaat alles precies zoals het moet gaan.

Ik zou er niet op terugkomen. Sterkte met je herstel!
Alle reacties Link kopieren Quote
feow schreef:
15-01-2023 10:54
“Nichtje, we hadden het drie weken geleden over …..
Toen kwam er iets tussen, maar verder hebben wij het er helemaal niet meer over gehad daarna.
Met ….. ging het toen zo en inmiddels zo.
Is er een reden dat jij er zelf niet meer over begonnen bent?”

Zoiets, denk ik.
Moeilijke vraag. Niet alleen voor een 16-jarige, maar sowieso.

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven