Relaties
alle pijlers
Omgaan met borderline of andere psychische problemen naaste
vrijdag 29 augustus 2025 om 15:34
Ik vraag me af hoe jullie dat doen. Hoe jullie omgaan met de ernstige psychische problematiek van je naaste. Denk aan borderline, maar ook bipolair, persoonlijkheidsstoornissen, depressie, schizofrenie etc.
Mijn zus heeft voor de zoveelste keer weer op mijn hart getrapt. Haar borderline heeft zich altijd geuit in de meest extreme vorm. Denk aan drugs, prostitutie, criminaliteit. Zelfvernietiging, vanaf haar vroegste jeugd. Ze is vijf jaar ouder dan ik, en ik heb er heel lang helemaal niets van gesnapt. Maar het heeft wel enorme impact gehad op mijn leven. De diagnose kwam een jaar of vijftien geleden, rijkelijk laat dus.
Soms zag ik haar jaren niet. Dan ging het weer een tijdje goed, tot ze me weer verrot schold. Na de diagnose ging ik langzaam inzien wat borderline inhield, maar hield toch het contact af. Zij had er ook geen behoefte aan. Toen onze ouders vlak na elkaar overleden in 2021, heb ik haar langzaam weer in mijn leven gelaten. Sterker nog, ze heeft een paar maanden geleden drie weken bij mij gelogeerd (ik woon in het buitenland) en dat was fantastisch. De regelmaat deed haar goed, ze werd rustiger. We deden leuke dingen, hebben veel gelachen. En we praatten veel over onze kindertijd, want die borderline had een oorzaak natuurlijk. Zelf heb ik (naast mijn bipolariteit) een persoonlijkheidsstoornis ontwikkeld, en pas na EMDR en een jaar schematherapie gaat het beter en heb ik dat wat er vroeger gebeurd is, een plek kunnen geven. Sta ik sterker in mijn schoenen.
Na de vakantie belde ze me. En schold me weer helemaal verrot... ze had een kutvakantie gehad zei ze, en ze wilde me nooit meer zien. Heeft me geblokkeerd. Het viel rauw op mijn dak en ik ben er behoorlijk van ondersteboven. Ik ben ook boos, en ik moet ook mijn eigen mentale gezondheid in de gaten houden.
En toch voel ik me schuldig, als altijd. Ik denk niet dat ik haar ooit weer zie. Ik zit in de knoop met mijn gevoelens.
Waar lag bij jullie de grens? Hoe gaan jullie om met een partner/naaste die mentaal in de knoop zit?
Mijn zus heeft voor de zoveelste keer weer op mijn hart getrapt. Haar borderline heeft zich altijd geuit in de meest extreme vorm. Denk aan drugs, prostitutie, criminaliteit. Zelfvernietiging, vanaf haar vroegste jeugd. Ze is vijf jaar ouder dan ik, en ik heb er heel lang helemaal niets van gesnapt. Maar het heeft wel enorme impact gehad op mijn leven. De diagnose kwam een jaar of vijftien geleden, rijkelijk laat dus.
Soms zag ik haar jaren niet. Dan ging het weer een tijdje goed, tot ze me weer verrot schold. Na de diagnose ging ik langzaam inzien wat borderline inhield, maar hield toch het contact af. Zij had er ook geen behoefte aan. Toen onze ouders vlak na elkaar overleden in 2021, heb ik haar langzaam weer in mijn leven gelaten. Sterker nog, ze heeft een paar maanden geleden drie weken bij mij gelogeerd (ik woon in het buitenland) en dat was fantastisch. De regelmaat deed haar goed, ze werd rustiger. We deden leuke dingen, hebben veel gelachen. En we praatten veel over onze kindertijd, want die borderline had een oorzaak natuurlijk. Zelf heb ik (naast mijn bipolariteit) een persoonlijkheidsstoornis ontwikkeld, en pas na EMDR en een jaar schematherapie gaat het beter en heb ik dat wat er vroeger gebeurd is, een plek kunnen geven. Sta ik sterker in mijn schoenen.
Na de vakantie belde ze me. En schold me weer helemaal verrot... ze had een kutvakantie gehad zei ze, en ze wilde me nooit meer zien. Heeft me geblokkeerd. Het viel rauw op mijn dak en ik ben er behoorlijk van ondersteboven. Ik ben ook boos, en ik moet ook mijn eigen mentale gezondheid in de gaten houden.
En toch voel ik me schuldig, als altijd. Ik denk niet dat ik haar ooit weer zie. Ik zit in de knoop met mijn gevoelens.
Waar lag bij jullie de grens? Hoe gaan jullie om met een partner/naaste die mentaal in de knoop zit?
I am free, yes, I'm free, now I'm on my way...
vrijdag 29 augustus 2025 om 15:39
Mijn 1 jaar oudere zus heeft borderline en is er ook regelmatig voor in behandeling geweest. Ze heeft ook veel dingen gedaan en gezegd die niet door de beugel kunnen, maar uiteindelijk is het duidelijk te zien dat ze voor zich zelf harder is dan voor ons. Dus dat maakt dat ik toch altijd wel vergeef en deur openhoud, maar wel met duidelijke grenzen natuurlijk. Scheelt ook wel dat wij altijd al hecht zijn geweest en op een lijn zaten, en qua leeftijd ook dichtbij elkaar.
Overigens ken ik ook mensen die afstand hebben genomen van hun naaste, wat ik ook helemaal begrijp. Elke situatie is nu eenmaal anders, en denk wat je vooral moet doen wat voor jou zelf het beste voelt. En zolang je niet teveel over je grens gaat.
Overigens ken ik ook mensen die afstand hebben genomen van hun naaste, wat ik ook helemaal begrijp. Elke situatie is nu eenmaal anders, en denk wat je vooral moet doen wat voor jou zelf het beste voelt. En zolang je niet teveel over je grens gaat.
vrijdag 29 augustus 2025 om 15:42
Het is verdomde moeilijk. Ze staat op de wachtlijst voor schematherapie en dat gun ik haar ook. En ze is hard voor zichzelf, keihard. Maar ik heb het idee dat ik de deur niet meer over kan zetten. Het voelt als rouw. Het is gewoon zo moeilijk, een relatie onderhouden met een borderliner.
I am free, yes, I'm free, now I'm on my way...
vrijdag 29 augustus 2025 om 16:04
Och, wat ontzettend naar voor je. Je vraagt om ervaringen. Mijn zus met borderline-problematiek heb ik uit mijn leven geweerd, contact heeft te veel impact. Het was niet wederkerig, ze belde stomdronken of bij andere toestanden (live terwijl ze zich sneed en er hulpdiensten moesten komen...), of ze probeerde relaties aan te knopen met mensen om me heen op een manier die ik niet prettig vond en ging daar dan in zitten stoken. En het was maar net hoe haar pet stond; van poeslief naar agressief. Ik zou pagina's vol kunnen schrijven over wat er allemaal gebeurd is.
Heel raar, in tegenstelling tot de eerste jaren probeert ze de laatste jaren niet meer contact met me te leggen en nu denk ik soms dat ik het drama 'mis', het is vreemd niet meer aangesloten te zijn bij wat er nu allemaal weer aan de hand is.
Net als bij jouw zus is er een reden voor de borderline, ik kan dat zien en erkennen voor mijzelf dat ze het heel moeilijk heeft gehad. Ik heb medelijden met het kind van toen maar met de vrouw die ze is geworden, wil ik niets meer te maken hebben - ook haar kind heeft lange tijd het contact verbroken.
Je moet inderdaad je eigen mentale gezondheid beschermen, zo te horen heb je genoeg meegemaakt. Zeggen dat je je niet schuldig hoeft te voelen zal waarschijnlijk geen wonder bij je verrichten, maar weet dat 'familieleden van' je echt zullen begrijpen. Misschien een tip: wapen je vast tegen mensen uit je omgeving die zullen zeggen: het blijft toch je zus he... die mensen weten niet hoe diep problematiek kan zitten.
Heel veel sterkte, dit valt niet mee.
Heel raar, in tegenstelling tot de eerste jaren probeert ze de laatste jaren niet meer contact met me te leggen en nu denk ik soms dat ik het drama 'mis', het is vreemd niet meer aangesloten te zijn bij wat er nu allemaal weer aan de hand is.
Net als bij jouw zus is er een reden voor de borderline, ik kan dat zien en erkennen voor mijzelf dat ze het heel moeilijk heeft gehad. Ik heb medelijden met het kind van toen maar met de vrouw die ze is geworden, wil ik niets meer te maken hebben - ook haar kind heeft lange tijd het contact verbroken.
Je moet inderdaad je eigen mentale gezondheid beschermen, zo te horen heb je genoeg meegemaakt. Zeggen dat je je niet schuldig hoeft te voelen zal waarschijnlijk geen wonder bij je verrichten, maar weet dat 'familieleden van' je echt zullen begrijpen. Misschien een tip: wapen je vast tegen mensen uit je omgeving die zullen zeggen: het blijft toch je zus he... die mensen weten niet hoe diep problematiek kan zitten.
Heel veel sterkte, dit valt niet mee.
vrijdag 29 augustus 2025 om 16:09
Geen persoonlijkheidsstoornis maar een verslaafde jongere zus. God wat heeft ze nare dingen uitgehaald. Van liegen en stelen naar onder invloed op verjaardagen komen, dakloosheid en gebruiken tijdens haar (ongewenste) zwangerschap. Het was een hele heftige tijd en heb haar als persoon nooit afgewezen maar haar gedrag wel. Hoewel dat anders is met zoiets 'interns' als een persoonlijkheidsstoornis.
Inmiddels is ze al een tijd clean. Of tenminste, het is niet meer uit de hand gelopen. Het vertrouwen is na ruim vijf jaar nog niet helemaal terug en ik vraag me af of dat ooit nog echt goedkomt.
Heel veel sterkte, heb je vrienden met wie je je pijn kan delen?
Inmiddels is ze al een tijd clean. Of tenminste, het is niet meer uit de hand gelopen. Het vertrouwen is na ruim vijf jaar nog niet helemaal terug en ik vraag me af of dat ooit nog echt goedkomt.
Heel veel sterkte, heb je vrienden met wie je je pijn kan delen?
vrijdag 29 augustus 2025 om 16:32
Mijn grens was heel duidelijk. Ik wil geen generatie ellende doorgeefluik zijn. Dus zodra ik een gezin had en mijn bordelinerzus en anti-socialepersoonlijkheidbroer zich niet konden gedragen, heb ik het contact volledig verbroken. We komen allemaal uit het zelfde gezin met dezelfde vreselijke jeugd maar daar hoeven mijn kinderen niet de dupe van te worden.
Ik kan niet voor mijn broer en zus bepalen dat ze in therapie moeten maar ik bepaal wel of ik zin heb in die drama en ellende. En dat had ik niet. Ik wil me focussen op mijn gezin, werk en vrienden en niet op de energieslurpers puur omdat het nou eenmaal familie is.
Misschien hard, maar ik geniet van de rust.
Ik kan niet voor mijn broer en zus bepalen dat ze in therapie moeten maar ik bepaal wel of ik zin heb in die drama en ellende. En dat had ik niet. Ik wil me focussen op mijn gezin, werk en vrienden en niet op de energieslurpers puur omdat het nou eenmaal familie is.
Misschien hard, maar ik geniet van de rust.
vrijdag 29 augustus 2025 om 16:50
Het voelt soms heel eenzaam. Maar jullie verhalen, de worsteling... er is zoveel ellende. Ik zal jullie niet quoten.
@Hmuncula, de spijker op zijn kop. Het woord impact. En je zin "het is vreemd niet meer aangesloten te zijn bij wat er nu allemaal weer aan de hand is." Dat voel ik ook heel sterk. Geen drama meer van die kant, maar ook een soort onrust in mij, het gevoel toch te willen helpen, tegen beter weten in. Wat de mensen ervan vinden, dat laat ik van me afglijden, ik heb nooit zin om het allemaal uit te gaan leggen.
@Koetie, feitelijk is het hetzelfde gedrag. Onvoorspelbaar, op haarzelf gericht. Mijn zus was ook verslaafd toen haar oudste ter wereld kwam. Haar kinderen hebben geen contact meer het haar, en wat Summerheat zegt vind ik een hele goede; geen ellende door willen geven. De kinderen van mijn zus hebben ook therapie om hun jeugd te kunnen verwerken.
Veel vrienden heb ik niet. Ik kan heel goed praten met mijn ex (bipolair, net als ik), en ik ga eens per week naar een lotgenotencontactgroep voor mezelf (allerlei diagnoses door elkaar). Met mijn kennissen en vriendin hier doe ik leuke dingen. Dat is genoeg.
En Summerheat; nee, niet hard. Realistisch.
@Hmuncula, de spijker op zijn kop. Het woord impact. En je zin "het is vreemd niet meer aangesloten te zijn bij wat er nu allemaal weer aan de hand is." Dat voel ik ook heel sterk. Geen drama meer van die kant, maar ook een soort onrust in mij, het gevoel toch te willen helpen, tegen beter weten in. Wat de mensen ervan vinden, dat laat ik van me afglijden, ik heb nooit zin om het allemaal uit te gaan leggen.
@Koetie, feitelijk is het hetzelfde gedrag. Onvoorspelbaar, op haarzelf gericht. Mijn zus was ook verslaafd toen haar oudste ter wereld kwam. Haar kinderen hebben geen contact meer het haar, en wat Summerheat zegt vind ik een hele goede; geen ellende door willen geven. De kinderen van mijn zus hebben ook therapie om hun jeugd te kunnen verwerken.
Veel vrienden heb ik niet. Ik kan heel goed praten met mijn ex (bipolair, net als ik), en ik ga eens per week naar een lotgenotencontactgroep voor mezelf (allerlei diagnoses door elkaar). Met mijn kennissen en vriendin hier doe ik leuke dingen. Dat is genoeg.
En Summerheat; nee, niet hard. Realistisch.
I am free, yes, I'm free, now I'm on my way...
vrijdag 29 augustus 2025 om 18:54
Iedereen heel veel sterkte 
al jullie verhalen zijn heftig (ook om te lezen).
Ik denk dat mijn ervaring “minder erg” is, maar voor mijzelf wel heel impactvol. Mijn allerbeste vriendin die ik veel zag en waar ik elke dag contact mee had kreeg ruim 2 jaar geleden een burn-out. Vooral het afgelopen jaar is ze mi bezig geweest om haar vriendenkring te vernietigen. Heel boos op al haar vrienden, niemand doet het goed.
Ook ik niet. En ik ben van mezelf iemand die (helaas) pleased. In die dynamiek heb ik veel te veel van mezelf gegeven en was ik ook helemaal op. Toen ik dat besprak vond ze die grens - kort gezegd - lachwekkend.
Ik heb het contact verbroken. Ondanks dat ik onwijs veel van haar houd voelt het wel rustig.
al jullie verhalen zijn heftig (ook om te lezen).Ik denk dat mijn ervaring “minder erg” is, maar voor mijzelf wel heel impactvol. Mijn allerbeste vriendin die ik veel zag en waar ik elke dag contact mee had kreeg ruim 2 jaar geleden een burn-out. Vooral het afgelopen jaar is ze mi bezig geweest om haar vriendenkring te vernietigen. Heel boos op al haar vrienden, niemand doet het goed.
Ook ik niet. En ik ben van mezelf iemand die (helaas) pleased. In die dynamiek heb ik veel te veel van mezelf gegeven en was ik ook helemaal op. Toen ik dat besprak vond ze die grens - kort gezegd - lachwekkend.
Ik heb het contact verbroken. Ondanks dat ik onwijs veel van haar houd voelt het wel rustig.
vrijdag 29 augustus 2025 om 19:15
Wat een verdrietige verhalen. Op basisschool raakte ik bevriend met een meisje en tot mijn 33e waren we bevriend.
Het was een zware vriendschap. Ze had borderline, schizofrenie en regelmatig last van psychoses. Ze weigerde vaak medicatie te gebruiken waardoor ik vaak bang van haar was.
Dieptepunt was toen ze ineens om half negen in ochtend op kraamvisite kwam, om bier vroeg en met een mes uit messenrek begon te spelen. Zelden ben ik zo bang geweest.
Dat was het moment waarop ik besloot te breken.
Het was een zware vriendschap. Ze had borderline, schizofrenie en regelmatig last van psychoses. Ze weigerde vaak medicatie te gebruiken waardoor ik vaak bang van haar was.
Dieptepunt was toen ze ineens om half negen in ochtend op kraamvisite kwam, om bier vroeg en met een mes uit messenrek begon te spelen. Zelden ben ik zo bang geweest.
Dat was het moment waarop ik besloot te breken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
