omgaan met depressieve ouder

eh ik herken wel een en ander maar niet zoveel behoefte dat op een forum te kwakken sorry.

Hier kun je contact mee opnemen om erachter te komen of er lotgenoten zijn in jouw woonplaats, en/of om je hart uit te storten.

Geen ervaring met een depressieve naaste.

Hoi msbutterfly,

ik herken je verhaal geheel en snap helemaal het dubbele gevoel angst-schuldgevoel.

Helaas kun je iemand die depressief is niet helpen en moet die persoon dat toch echt zelf doen.... Jij kunt hem niet beter maken! En tja, ik weet dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan want het raakt je toch gewoon heel erg.



Ik ben zelfs zo ver gegaan dat ik tijdens mijn studie thuis ben gebleven en continu een oogje in het zeil wilde houden, bang dat mijn moeder iemand of zichzelf wat aan zou doen. Maar geloof me meid, ik ben er zelf niet beter van geworden want die angst gaat zo in je zitten.......

Hoi Msbutterfly,



Wat moet dat zwaar voor je zijn. Ik heb echt met je te doen. Mijn moeder is al jaren zwaar depressief, heeft enorm veel angsten, drinkt erg veel en doet niets om haar situatie te verbeteren. Mijn vader zorgt zo goed en zo kwaad voor haar. Nu woon ik al jaren niet meer thuis dus kan ik letterlijk afstand van nemen van deze situatie.



Ik heb moeite om er inhoudelijk over te praten maar ik kan je vertellen dat ik veel heb gehad aan psychotherapie. Ik heb daar geleerd dat ik de situatie niet kan redden, dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven, dat ik afstand moet nemen en hoe ik mijn grenzen moet bewaken. De oplossing heb ik helaas niet voor je maar hopelijk heb je toch iets aan mijn reactie.



In elk geval een heel dikke knuffel,

Madelievie

Hoi lieve butterfly,



Wat een moeilijke situatie zeg waarin je zit. Ik herken het ook heel goed. Mijn moeder is jarenlang depressief geweest. Er was geen land met haar te bezeilen en die constante spanning in huis moet jou tegelijkertijd ook heel angstig maken. Ik ben destijds (10 jaar geleden) het huis uitgegaan, omdat het thuis echt niet meer ging samen (mijn vader is overleden). Zit jouw vader wel in psychotherapie en neemt hij medicijnen? Dat is heel belangrijk, want alleen komen depressieve mensen er meestal niet uit.



Voor jou is het denk ik ook heel belangrijk, wanneer je met iemand gaat praten. Een vertrouwenspersoon, de huisarts of een psycholoog. Dit heeft mij ook geholpen om mijn leven weer op de rails te krijgen, want je moet niet het effect onderschatten dat een depressieve ouder heeft op zijn kinderen. Ook op de lange-termijn.



Misschien ter geruststelling. Hartkloppingen zijn ongevaarlijk. Je kunt er geen hartaanval door krijgen, dus daar hoef je je geen zorgen over maken. Hopelijk heb je iets aan mijn adviezen. Heel veel sterkte en een dikke

Hoi miss Butterfly,



Dat je zo angstig en bezorgd bent toont in ieder geval dat je een lieve, betrokken, verantwoordelijke en meelevende dochter bent. En meer hoef je in feite niet van jezelf te verlangen. Voor het oplossen van andermans psychische problemen is niet voor niets een vierjarige, wetenschappelijke opleiding bedacht.



Dat klinkt wel erg simpel, ik weet het. Maar ik weet ook uit ervaring dat dat heel belangrijk voor jezelf is om je zelf daarvan goed te doordringen. Want het leven met een ouder met zulke problemen kan je inderdaad makkelijk een schuldgevoel opleveren. Je weet ook wel dat je het niet kan oplossen, maar je wilt het zo graag he? En als je ook nog eens in een huis met die ouder woont, kun je ook haast niet aan die problemen ontkomen. Misschien vraagt je vader zelfs wel van je hem te helpen bij zijn problemen.



Dat laatste moet je heel duidelijk inperken. Je kunt hem wel steunen, maar je kunt het niet oplossen. Je kunt hem wel even knuffelen, een hart onder de riem steken, wat huishoudelijke taken overnemen of een kopje thee voor hem zetten als hij het moeilijk heeft, maar dat is genoeg. Ga niet met hem tot in den treure over zijn problemen praten. Jij kunt er niks mee en het is ook niet gezond om als dochter de diepste problemen van je vader te kennen. Het is voor hem ook veel zinvoller als hij daarover praat met iemand die in dezelfde levensfase zit, die in een wat meer gelijkwaardige positie met hem kan raken. Jij blijft toch altijd zijn kind. Je kunt dat ook gerust tegen hem zeggen als hij dat toch van je vraagt. Dat is niet hard, maar is voor je vader zelf ook beter. Ook weet hij dan waar hij aan toe is. En dat hij depressief is betekent nog niet dat dat jouw hele persoonlijkheid mag opslokken.



Het klinkt vreemd, maar juist als je ouder zulke grote problemen heeft is het zaak je eigen ontwikkeling te beschermen en te stimuleren. Maar juist in zo'n situatie moet je voor je eigen persoonlijkheidsontwikkeling knokken, want die raakt in zo'n situatie heel makkelijk ondergesneeuwd. En een ouder met depressies vraagt veel meer energie dan een normale ouder. Dus heb jij gewoon extra tijd nodig om weer je weer op te laden. Alleen als jouw tankje nog vol genoeg is, kun je je vader steunen. Dus ga juist genoeg de deur uit.



Omdat ik het idee krijg uit je berichtje dat je nu al aan je max zit, zou ik zeggen: neem er nog een leuke hobby, sport of wat dan ook bij. Ik vond het zelf heerlijk om te gaan sporten: dan ben je even niet met je hoofd en "hoofdproblemen" bezig. Reageer je machteloosheid maar lekker op die trapzak of loopband af. Of neem een hondje zodat je een goed excuus hebt om even aan die moeilijke sfeer te ontsnappen.



Kijk anders op www.kopstoring.nl of www.ggz-hulpverlening.startpagina.nl . Ik geloof dat elke lokale GGZ afdeling wel cursussen of steungroepen heeft voor familieleden/ kinderen van mensen met psychische problemen. Op de ggzsite (www.ggz.nl) kun je doorklikken op een GGZ bij jou in de buurt en daar kun je het hulpaanbod aanklikken.



Succes!

Hoi lieve msbutterfly,

Je klinkt als een hartstikke lieve, meelevende dochter, die inderdaad iets te ver gaat in haar meeleven. Ik hoop dat je de goede hulp vind (voor jezelf dan!). Ik heb zelf mds (manisch-depressieve stoornis). Dit is gelukkig momenteel goed onder controle, middels medicijnen. Ik moet er niet aan denken dat mijn dochter later in een zelfde situatie komt als jij...

Wel heeft m'n man, in de jaren dat de diagnose net gesteld was, in feite gelijksoortige problemen gehad als jij. Hij is wel meer in staat geweest zijn grenzen te bewaken, misschien, maar hij had ook meer de 'mogelijkheid' om weg te gaan dan jij (we woonden toen samen, het lijkt me toch anders wanneer het om je vader gaat).

Anyway: wat ik nog als tip voor je had is dat je een lotgenoten-club zou kunnen zoeken. Ik weet in ieder geval de vmdb (vereniging manisch-depressieven en betrokkenen, www ervoor, .nl erachter). Juist omdat er ook betrokkenen lid van zijn, zou je daar wel steun kunnen vinden. Zowel m'n man als ik hebben wel het een en ander aan die club gehad. Ik denk niet dat het wat uitmaakt dat het om alleen depressie gaat, ipv mds.

Ik had het wel even netjes gevonden als je nog wat van je had laten horen Miss Butterfly. Wij hebben hele lappen tekst met advies zitten uitschrijven voor je.