Omgang zus met PDD-NOS

sende schreef: ↑

07-06-2022 08:12

Ben jij de zus met autisme in dit verhaal?

Deze vraag kwam bij mij ook op

Ik ben een ass-er en zou doodonzeker worden van de antwoorden die je geeft
Zeg gewoon 'het komt nu niet goed uit om te kletsen' en stel een ander moment voor.
Ik heb zelf door schade en schande geleerd om niet meer teveel door te vragen.
Maar wanneer is het teveel doorvragen, wanneer toon je te weinig belangstelling?
Ik kan nog heel lang gesprekken analyseren of teruglezen om mezelf gerust te stellen dat ik me sociaal en voldoende wederkerig heb gedragen.
De crux zit 'm in dat je gesprekspartner eerlijk en duidelijk is. Jij irriteert je, dat zou ik ergens voelen, maar moeilijk kunnen duiden. Dan zou ik gaan pleasen en onzeker worden.

Kortom respectvolle eerlijke communicatie, waarin jij duidelijk aangeeft wanneer een gesprekje niet uitkomt, of wanneer je klaar bent met het onderwerp. Hoef jij je niet te irriteren en ben jij voor haar transparant en betrouwbaar.

Dus omdat jij geen zin hebt in een gesprek maar niet assertief bent krijgt je zus de schuld omdat ze belangstelling toont.

En je vindt het dus niet "heel fijn" en "attent". Je ergert je aan haar. Misschien moet je stoppen haar te behandelen alsof ze debiel is en gewoon normaal met haar communiceren.

Je zus is geen egeltje die je met handschoentjes moet aanpakken denk ik zo.

Ik word door familie ook zo behandeld
(Ook ASS)('pas maar op wat je zegt straks raakt ze in crisis') terwijl ik juist ontzettend mezelf heb aangeleerd belangstelling te tonen en het echt heel lastig is als de tegenpartij heel erg onduidelijk is of niet duidelijk zegt dat het te veel is.
Dan krijg je zo veel verschillende, en niet kloppende, signalen en snap ik er niks meer van, dán gaat het fout.

Er word vaak van autisten verwacht dat we zeggen wat we vinden en denken over de situatie maar degene waarmee je te maken hebt hoeft dat ineens niet ofzo?

Niet overal rond draaien!

Wellhello schreef: ↑

08-06-2022 13:11

Ik ben een ass-er en zou doodonzeker worden van de antwoorden die je geeft
Zeg gewoon 'het komt nu niet goed uit om te kletsen' en stel een ander moment voor.
Ik heb zelf door schade en schande geleerd om niet meer teveel door te vragen.
Maar wanneer is het teveel doorvragen, wanneer toon je te weinig belangstelling?
Ik kan nog heel lang gesprekken analyseren of teruglezen om mezelf gerust te stellen dat ik me sociaal en voldoende wederkerig heb gedragen.
De crux zit 'm in dat je gesprekspartner eerlijk en duidelijk is. Jij irriteert je, dat zou ik ergens voelen, maar moeilijk kunnen duiden. Dan zou ik gaan pleasen en onzeker worden.

Kortom respectvolle eerlijke communicatie, waarin jij duidelijk aangeeft wanneer een gesprekje niet uitkomt, of wanneer je klaar bent met het onderwerp. Hoef jij je niet te irriteren en ben jij voor haar transparant en betrouwbaar.

Ja precies dit.

Ik herken het (bij mijn zus met ook iets in het autistisch spectrum) in die mate dat zij heel moeilijk aanvoelt wanneer iets voldoende is, wanneer het 'goed' of af is. Dat vindt zij soms lastig aan te voelen en dan gaat ze soms langer door over iets dan nodig is. Ik voel dat juist (te extreem) goed aan en help haar hier soms mee (geef duidelijk het kader aan). Daarnaast ben ik zelf ontzettend duidelijk naar haar toe en dat waardeert ze. Menig ander zou het te bot vinden maar omdat mijn zus weet dat ik altijd eerlijk ben, vindt ze dat prettig. Wij zijn wel erg close, we hebben praktisch alle fases in het leven tegelijkertijd doorgelopen.

Dus ik herken er wel iets in.

WandaVision schreef: ↑

07-06-2022 08:28

Je kan het als autist moeilijk goed doen bij mensen. Dat blijkt maar weer. Ik heb zelf ook autisme en kreeg vaak het verwijt dat ik alleen over mijn interesses en hyperfocus praat en dat het sociaal wenselijk is om ook interesse in de ander te tonen. Omdat me dat van nature nogal slecht afgaat ga ik dus maar doorvragen op wat de ander vertelt om op die manier toch een gesprek gaande te houden wat niet alleen over mijn belevingswereld gaat. Of de ander dat irritant vind of juist fijn...geen idee. Als ik dat allemaal blindelings aanvoelde had ik geen autisme. Dikke kans dat het voor je zus ook zo werkt. Probeer je eens in haar in te leven . Hoe lastig het is om je steeds maar aan te moeten passen aan de leefwijze en standaard van niet autisten. Het is zo moeilijk. Spreek desnoods gewoon af dat je het op een bepaalde manier aan haar kenbaar maakt als je er op dat moment niet op zit te wachten.. als je niet duidelijk bent gaat je zus de hint slecht snappen gok ik zo.

cuculuscanorus schreef: ↑

07-06-2022 08:52

Precies. Veel sociaal lijkende autisten hebben gewoon een heel goede puppycursus gehad, waardoor je in bepaalde situaties net echt lijkt. Belangstelling tonen, iets aardigs over een inrichting zeggen, "oh wat ruikt het lekker in de keuken." Het is dan heel rot als jouw aangeleerde gedrag ineens toch nog steeds niet goed is. Wat willen mensen dan eigenlijk van je?

Zou je het wél prima vinden als je zus helemaal geen belangstelling zou tonen, TO?

WandaVision schreef: ↑

07-06-2022 08:57

Echt precies dit. Het is nooit goed lijkt het soms wel. Heel vervelend want ondertussen kost het puppycursus gedrag uitvoeren wel heel veel energie en kan het voorkomen dat degene met ASS later compleet overprikkeld en leeg op de bank zit. Voor jan met de korte achternaam. Andersom is er vaak 0 inlevingsvermogen richting degene met ASS.

Wellhello schreef: ↑

08-06-2022 13:11

Ik ben een ass-er en zou doodonzeker worden van de antwoorden die je geeft
Zeg gewoon 'het komt nu niet goed uit om te kletsen' en stel een ander moment voor.
Ik heb zelf door schade en schande geleerd om niet meer teveel door te vragen.
Maar wanneer is het teveel doorvragen, wanneer toon je te weinig belangstelling?
Ik kan nog heel lang gesprekken analyseren of teruglezen om mezelf gerust te stellen dat ik me sociaal en voldoende wederkerig heb gedragen.
De crux zit 'm in dat je gesprekspartner eerlijk en duidelijk is. Jij irriteert je, dat zou ik ergens voelen, maar moeilijk kunnen duiden. Dan zou ik gaan pleasen en onzeker worden.

Kortom respectvolle eerlijke communicatie, waarin jij duidelijk aangeeft wanneer een gesprekje niet uitkomt, of wanneer je klaar bent met het onderwerp. Hoef jij je niet te irriteren en ben jij voor haar transparant en betrouwbaar.

Ik herken dit allemaal ZO!!!!
Inderdaad de verwijten dat je te weinig belangstelling toont, dat je daardoor egocentrisch bent/overkomt, vervolgens ga je intensief cognitieve gedragstherapie volgen en tadaaaa, alles lijkt daarna ineens echt! Ik vind puppycursus ook echt een hele goede verwoording (die ga ik er zelf ook in houden, ik noemde het zelf altijd spottend mijn 'aardigheidscursus').

Een gesprek met mij kan ook aanvoelen als een kruisverhoor van de Spaanse Inquisitie, juist omdat ik naar de meest onbenullige dingen doorvraag (oog voor detail). Zo bedoel ik het niet, het is vooral een heel wanhopige poging van mijn kant om ten eerste voldoende belangstelling te tonen (tenminste dat hoop ik dan) en ten tweede het gesprek vooral op gang te houden. Vooral 1 op 1 ben ik doodsbang als er pijnlijke stiltes vallen, vooral als iemand bij mij op bezoek is, dan voelt dat als mijn verantwoordelijkheid om 'te entertainen' want ik ben de 'gastvrouw'. Bij een ander thuis kan ik die angst voor die ongemakkelijke stiltes juist weer prima van me afzetten, want dan ben ik niet de gastvrouw (klinkt heel raar, ik weet het). Maar ik ontspan dan veel meer.

Ik begrijp inmiddels echter dat mijn kruisverhoren naar de standaarden en leefwijzen van mensen zonder autisme ook nogal ongemakkelijk aan kunnen voelen, dus probeer ik ook daar weer rekening mee te houden en dan ben ik weer bang dat ik juist te ongeïnteresseerd over kom. Ik herken in deze ook heel erg dat het moeilijk is als het sociaal wenselijke aangeleerde gedrag dus niet goed lijkt te zijn (ik ben echt gebaat bij duidelijkheid)

Een ander voorbeeld: ik ben inmiddels zo gedresseerd en bij mij is het nu zo voorgeprogrammeerd om te vragen hoe het gaat, een belangrijke gebeurtenis te onthouden en daarop terug te komen, laten merken dat ik met iemand meeleef... Als het dan omgekeerd niet zo is dan heb ik heel erg de neiging om te denken: maar waarom komen anderen daarmee weg als ze dat niet doen, en werd ik daar altijd zo op afgerekend.

Het over-analyseren herken ik ook heel erg. Vooral na een verjaardag van bijvoorbeeld schoonzus, waarvan ik haar vriendinnen en familie niet heel goed ken, en ik mezelf eenmaal thuis met kaakkramp van de gebeitelde glimlach urenlang afvraag of ik het wel 'goed' heb gedaan (neiging tot pleasen inderdaad, ook uit de onzekerheid), of ik sociaal genoeg ben geweest, genoeg belangstelling heb getoond, of ik niet raar of stil overkwam...

Bij mij werkt het ook het allerbeste om duidelijk te zijn.
TO: Je zegt dat je bewondering hebt voor je zus omdat ze alles zo goed onthoudt, dat heb ik zelf ook (en zo niet schrijf ik het desnoods met militaire precisie op zodat ik er later naar kan vragen) en omdat ze zoveel belangstelling toont (die eer verdien ik absoluut niet, want aangeleerd) dus dat zou je tegen haar kunnen zeggen (ik vind het zelf altijd fijn als ik een zekere erkenning krijg, ook met dingen onthouden. Dan heb ik minder het gevoel dat ik achterlijk gevonden word en ook sterke punten heb) maar dat het voor jou vaak ook lastig is om uitgebreid te antwoorden aangezien het vaak net op het verkeerde moment is (moe na een lange dag bijvoorbeeld). Dat je haar belangstelling zeer waardeert maar het niet altijd op dat moment uitkomt om uitgebreid te reageren. Dat werkte bij mij goed, zodat ik ook een beter beeld kreeg van de denkwijze van mensen zonder deze diagnose, die daar vaak veel ongecompliceerder in staan.

Sorry, het is een heel boek geworden daar hoopte ik juist niet op...

LaFleurNoire schreef: ↑

07-06-2022 08:58

Kan, hoeft niet. Bij mijn zoon is die wederkerigheid echt niet sociaal aangeleerd gedrag ondanks diagnose. Hij is daadwerkelijk gericht op sociaal contact. Mijn dochter is heel selectief wederkerig. Zij doet alleen moeite voor een uiterst klein aantal mensen en de rest krijgt een kort antwoord als er iets gevraagd wordt en dat is het dan.
Als ik die dialoog lees, denk ik niet direct “wat vraagt die zus nou veel, dat komt door haar autisme”.

Als kind kom je daar nog iets makkelijker mee weg, als volwassene heb je die vrijheid niet meer en word je dan al gauw bestempeld als egoïst, berekenend (oké, die tweede kan bij mij wel heel erg kloppen) of zelfs contactgestoord.

Ilovesnacks schreef: ↑

07-06-2022 09:55

Ik denk dat ik TO wel begrijp. Ik heb een dochter met PDD-NOS en mijn andere kind wordt ook af en toe gek van haar vragen. Ze blijft doorvragen en wil heel duidelijk antwoord en is niet tevreden als ze niet het antwoord krijgt wat ze voor ogen had. Mijn andere kind kan dan onaardig reageren, omdat hij er geen zin in heeft. Tuurlijk moet je rekening houden met het kind met PDD-NOS, maar het andere kind is ook maar een mens met een eigen karakter.

Dat heb ik dus heel erg met situaties die voor mij onbekend of onverwachts zijn. Ik moet altijd precies weten waar ik aan toe ben. Voor mezelf vermoeiend, en inmiddels kan ik me ook levendig voorstellen dat dat voor de ander net zo goed zo is, maar dan de andere kant op.

JoyAnna schreef: ↑

08-06-2022 18:17

Als kind kom je daar nog iets makkelijker mee weg, als volwassene heb je die vrijheid niet meer en word je dan al gauw bestempeld als egoïst, berekenend (oké, die tweede kan bij mij wel heel erg kloppen) of zelfs contactgestoord.

Berekenend heeft een hele negatieve associatie. Terwijl je waarschijnlijk gewoon bedachtzaam bent, planmatig en niet erg spontaan. Best jammer dat je dan zo wordt weggezet.

sende schreef: ↑

08-06-2022 18:26

Berekenend heeft een hele negatieve associatie. Terwijl je waarschijnlijk gewoon bedachtzaam bent, planmatig en niet erg spontaan. Best jammer dat je dan zo wordt weggezet.

Bedachtzaam en planmatig ben ik zeker, en het niet spontaan ben ik ook ten voeten uit. Daar baal ik zelf ook heel erg van, de meeste mensen lijken spontane dingen en verrassingen juist leuk vinden. Ik probeer daar dan ook wat makkelijker in mee te gaan, met als gevolg dat ik daarna helemaal op ben.

Inmiddels kan ik me best voorstellen dat ik misschien berekenend overkom, gezien vanuit de ander. Maar ik vind het inderdaad wel jammer, ik doe namelijk echt vreselijk mijn best. Ik voel zelf alleen niet aan wanneer iets 'too much' is, die grens is voor mij van nature compleet onpeilbaar.

Ik heb ook Ass. Met mijn omgeving heb ik de afspraak dat ze mogen zeggen ‘joh, ik ben kapot, zullen we dan en dan afspreken om te bellen, dan vertel ik het je allemaal’. Omgekeerd mag ik dat ook.

Zou dat iets zijn wat jij met jouw zus kan afspreken?

Whateffa schreef: ↑

08-06-2022 17:57

Ik herken het (bij mijn zus met ook iets in het autistisch spectrum) in die mate dat zij heel moeilijk aanvoelt wanneer iets voldoende is, wanneer het 'goed' of af is. Dat vindt zij soms lastig aan te voelen en dan gaat ze soms langer door over iets dan nodig is. Ik voel dat juist (te extreem) goed aan en help haar hier soms mee (geef duidelijk het kader aan). Daarnaast ben ik zelf ontzettend duidelijk naar haar toe en dat waardeert ze. Menig ander zou het te bot vinden maar omdat mijn zus weet dat ik altijd eerlijk ben, vindt ze dat prettig. Wij zijn wel erg close, we hebben praktisch alle fases in het leven tegelijkertijd doorgelopen.

Dus ik herken er wel iets in.

Oh ja, dit... Wanneer het 'goed' of 'af(gehandeld)' is inderdaad. Ook het langer doorgaan dan nodig is, omdat je het gewoon niet aanvoelt. Je klinkt als een fijne zus. Ook dat jullie eigenlijk alle fases in het leven tegelijkertijd/samen hebben doorlopen.

Ik snap de irritant van TO eigenlijk wel. Ik heb een hele lieve, betrouwbare en begane vriendin met autisme maar word soms heel moe van de appjes waarvan ik weet dat ze uit betrokkenheid zijn gestuurd. Zij vindt het heel belangrijk dat het met iedereen in haar omgeving goed gaat maar dat geeft soms een heel beklemmend gevoel. Als ik op vakantie ben, stuurt ze de hele dag berichten om me voor van alles te behoeden: of ik wel goed eet, dat ik op moet passen voor slecht weer, enz. Heel lief bedoeld, maar voor mij voelt het alsof ik me continu moet verantwoorden. En ik weet dat ze oprecht onrustig wordt als ik niet antwoord, want dan denkt ze dat het niet goed met me gaat. Ik vind het ook heel moelijk er wat van te zeggen omdat ik echt om haar geef en haar niet wil kwetsen. Maar ik denk wel dat het het autisme is dan niet aanvoelt dat het soms genoeg is en dat je dingen even moet loslaten.

Celaena_Aelin schreef: ↑

08-06-2022 18:33

Ik heb ook Ass. Met mijn omgeving heb ik de afspraak dat ze mogen zeggen ‘joh, ik ben kapot, zullen we dan en dan afspreken om te bellen, dan vertel ik het je allemaal’. Omgekeerd mag ik dat ook.

Zou dat iets zijn wat jij met jouw zus kan afspreken?

Ik kreeg deze tekst toevallig 5 minuten geleden letterlijk in een appje van een collega nadat ik haar probeerde te bellen.

Is gewoon basic communicatie.

Ik vind het wel erg dat mensen met ASS diagnoses hele normale zaken zo op zichzelf (moeten) betrekken.

Ik ben bang dat ik even niet zo aardig ben, wellicht is je voorbeeld niet goed. Je bent onduidelijk met: “vertel ik nog wel een keer”.
Vertel gewoon kort en zeg dan dat dat je moe bent ipv die vreemde korte af antwoorden. Ik vind eigenlijk vooral wat jij doet raar in dit voorbeeld, wees wat duidelijker.

Celine29 schreef: ↑

07-06-2022 10:52

Ik snap dat mijn topic heel zwart-wit wordt belicht, maar ik kon zo even geen beter voorbeeld noemen. Tuurlijk vind ik het fijn dat mijn zus belangstelling heeft, alleen gaat ze op ieder onderwerp heel diep in. Dat werkt best wel vermoeiend. De reden dat ik benoem dat ze PDD-NOS heeft, is omdat dat wellicht aangeeft dat ik daar rekening mee houd in mijn communicatie naar haar. Daarmee bedoel ik niet dat mensen met autisme een aparte benaderingswijze hebben, helemaal niet, alleen wil ik er wel rekening mee houden.

Sommige forummers lijken zich aangevallen te voelen. Ik bedoel hiermee helemaal niet dat mensen met autisme hyperfocus hebben. Ik vraag alleen hoe ik het soms op een nette manier kan afkappen. Ik heb júist moeite met mensen die mensen met autisme over één kam scheren: hyperfocus, niet sociaal, want ieder mens met autisme is anders, net als ieder ander mens. Zo heb ik bewondering voor mijn zus dat ze een grote belangstelling heeft en alles zo goed onthoudt.

Waarom ga je niet in op de suggesties die gedaan zijn?

Avage schreef: ↑

08-06-2022 18:49

Ik kreeg deze tekst toevallig 5 minuten geleden letterlijk in een appje van een collega nadat ik haar probeerde te bellen.

Is gewoon basic communicatie.

Ik vind het wel erg dat mensen met ASS diagnoses hele normale zaken zo op zichzelf (moeten) betrekken.

Compleet Off-topic maar misschien helpt het TO of andere meelezers wel.

Mijn ervaring is dat mensen met autisme keihard worden afgerekend als wij fouten maken in de communicatie.

Als wij denken dat iemand bepaalde kennis/informatie heeft omdat wij die (ook) hebben krijgen we ‘onze gebrekkige Theory of Mind’ naar ons hoofd geslingerd. Gaat een ander (niet-autist) er van uit dat ik bepaalde kennis heb omdat hij/zij die ook heeft, dan is dat gewoon normaal.

Als wij niet genoeg inlevingsvermogen tonen (niet blij genoeg zijn voor een ander, of bij iets verdrietigs ‘te snel’ overgaan op een ander onderwerp), dan krijgen we een snauw over ‘ons gebrekkige inlevingsvermogen’ en moeten we onze excuses aanbieden, want we hebben het enorm fout gedaan en mogen heel blij zijn dat er nog iemand met ons wil omgaan. Als een ander onze emoties negeert of passeert, moeten wij begrijpen dat er meer is in de wereld dan alleen onze emoties, en moeten we dus begrip opbrengen voor die ander. En die ander hoeft geen excuus aan te bieden, want wij zijn ‘te gevoelig’.

Als wij vragen of mensen rekening kunnen houden met ons (bijvoorbeeld door wat achtergrondgeluid weg te nemen, wat duidelijkheid te geven of je aan de afspraken te houden) dan ‘moeten we wel beseffen wat een offer dat is’ en ‘verziekt dat eigenlijk de sfeer’. Vraagt een ander om bijvoorbeeld rekening te houden met het feit dat zij zwanger is, hij/zij een drukke periode heeft, een gebroken been heeft of gewoon een kort lontje want stress op het werk, dan is het absoluut not done als wij iets anders zeggen dan ‘ja natuurlijk! Geen enkel probleem, ik gooi alles om/pas alles aan, speciaal voor jou, geen moeite is me te veel!!’

Kortom: wij doen het nooit goed. Dat autisme is vaak een stok om een hond mee te slaan. Ja, we vragen soms wat meer van onze omgeving, maar dat doet de omgeving soms ook bij ons. Bij iedere fysieke aandoening, tijdelijk of permanent, zou men het normaal vinden om mee te bewegen en te overleggen wat wel en niet mogelijk is. Bij psychische aandoeningen ligt dat anders, dan wordt er verwacht dat wij ervoor zorgen dat de anderen geen last van ons hebben.

We mogen er zijn zolang men geen last van ons heeft. Zodra men last ervaart, ‘is het wel heel zwaar en moeilijk om met jou om te gaan’. Mij geeft het vaak een ‘sorry dat ik besta’-gevoel, ook als ik ergens weet dat het probleem bij die ander ligt. Omdat die steeds kan zeggen ‘ja, maar jij bent autistisch, dus het ligt toch aan jou’.

Celaena_Aelin schreef: ↑

08-06-2022 20:57

Bij iedere fysieke aandoening, tijdelijk of permanent, zou men het normaal vinden om mee te bewegen en te overleggen wat wel en niet mogelijk is. Bij psychische aandoeningen ligt dat anders, dan wordt er verwacht dat wij ervoor zorgen dat de anderen geen last van ons hebben.

Dit herken ik ook heel erg (eigenlijk je hele post) maar dit stuk sprong me meteen in het oog, daarom haal ik deze er even uit. Een fysieke aandoening is zichtbaar en heeft daardoor iets concreets. Toen ik jaren terug met een hele arm in het gips na operatie (gebroken) in de Hema stond te klungelen om na het afrekenen mijn spullen in te pakken kreeg ik meteen vriendelijk hulp aangeboden. Psychische aandoeningen zijn vaak toch wat meer abstract. En voor veel mensen ook een ver van mijn bed show (gelukkig maar denk ik dan, want ik gun het echt helemaal niemand).

Hoe ik het lees ( ervaring met ass in familie) vertoont zus getraind sociaal gedrag. En op goede wijze ook, want ze speelt in op de informatie die jij deelt.

Als jij een meeloopdag hebt, legt ze de link met daar werken en vraagt of jij daar kan werken- is er een vacature? Als jij daar niet zou willen werken, loop je geen dag mee.

Wat jij zou kunnen doen, als je wilt investeren in het contact met haar, is duidelijker zijn. In je antwoorden, maar misschien ook wel in contact dat wel welkom is voor jou.
Want zij merkt aan jouw antwoorden echt wel dat je niet op haar vragen zit te wachten. Daar reageert ze op met nog meer te doen wat ze geleerd heeft, namelijk vragen stellen… precies waar jij geen behoefte aan hebt…

Zou het wat zijn om een vast app-moment, of 2 of 3 x /week af te spreken? Of juist te bellen op een vast moment? En dat jij duidelijk bent: lieve zus, je stelt nu wat vragen over mijn werk, wat lief dat je het onthouden hebt van mijn meeloopdag, maar er is niet zoveel over te vertellen hoor. Wel ben ik dit weekend weg geweest, dat was erg leuk.

Celaena_Aelin: ik merk ook dat je harder afgerekend wordt in het onderhouden van contact. Ik doe heel erg mijn best dat er ook initiatief vanuit mijn kant komt, dat ik ook uit mezelf regelmatig iets laat horen. Maar als het dan vanuit mij juist van 1 kant komt wordt dat voor diegene veel sneller vergoeilijkt en met de mantel der liefde bedekt. 'Ja maar Joy, hij/zij is gewoon zo'.

Of met wederkerigheid in attent zijn/doen: laten weten dat je aan iemand denkt in moeilijke tijden bijvoorbeeld. Als je het dan zelf moeilijk hebt (mijn oma overleed en neef waarmee ik best close ben schitterde op alle mogelijke manieren door afwezigheid) 'Ja maar mannen zijn daar nou eenmaal anders in, dat weet je toch' of 'het gaat nu met hem ook niet zo goed'. (Zelfs in mijn slechtste tijden heb ik mezelf er altijd nog toe gedwongen oog te hebben voor anderen).

Maar waar voor anderen excuses en uitzonderingen lijken te zijn gelden er voor iemand met autisme alleen maar regels en voorschriften hoe je te gedragen.

Celaena_Aelin schreef: ↑

08-06-2022 20:57

Als wij vragen of mensen rekening kunnen houden met ons (bijvoorbeeld door wat achtergrondgeluid weg te nemen, wat duidelijkheid te geven of je aan de afspraken te houden) dan ‘moeten we wel beseffen wat een offer dat is’ en ‘verziekt dat eigenlijk de sfeer’.

Ik kan me inderdaad niet goed concentreren dan inderdaad. In gesprekken heb ik met luidere achtergrondgeluiden geen filter, ik vang alles op als een satelliet. Dan is het echt fijn als bijvoorbeeld muziek wat zachter kan. ''Ja maar dat is voor de sfeer, en jij houdt toch alleen maar van rare muziek'.

Tja...

Celaena_Aelin schreef: ↑

08-06-2022 20:57

Mij geeft het vaak een ‘sorry dat ik besta’-gevoel, ook als ik ergens weet dat het probleem bij die ander ligt. Omdat die steeds kan zeggen ‘ja, maar jij bent autistisch, dus het ligt toch aan jou’.

Dat is naar, maar dan ga je niet met hele nare mensen om als je dit soort discussies hebt over Theory of Mind en wordt gediskwalificeerd ?

Ik heb in mijn omgeving relatief veel mensen met ASS diagnoses maar dit soort zaken is nooit een issue. Behalve, heel typisch, binnen hun eigen gezin van herkomst, worden ze nooit afgewezen omdat ze autistisch zouden zijn.

Ik vind eigenlijk ook deze betreffende vrienden normaler, meer integer, betrouwbaarder en vele malen grappiger, intelligenter, sensitiever en loyaler dan veel mensen die voor "normaal" zouden moeten doorgaan.

Zoals mensen die ik ontmoet via werk die een grote bek hebben en heel sociaal en lief zouden zijn, me om de nek vliegen als ze me zien maar waar ik een heel raar gevoel bij heb en niet echt mezelf kan zijn.

Sowieso zie je veel gedrag wat zogenaamd leuk en wijs/volwassen moet zijn maar eigenlijk angstgedrag is, onoprecht, een beetje laf, mee lullen met anderen, niet in staat zijn om hand in eigen boezem te steken of om zichzelf te lachen, van hun probleem maar de ander z'n probleem maken en proberen een ander te kleineren/degraderen. Precies van die gesprekjes zoals in de OP.

Ik zie dat echt heel veel om me heen, ook/juist in professionele settings. En laat dit nou net het type mens zijn dat vaak werkt in de hulpverlening/diagnostiek. Zij bepalen dus voor een groot deel wat normaal is maar ze zijn zelf echt niet sensitief en niet integer. Dus laat je vooral niets aanpraten.

Ik vraag mij nu af of ik een autist ben en mensen in mijn omgeving irriteer. Het zit in de familie dus zou mij niet per se verbazen.

Worden dit soort vragen echt als irritant beschouwd? Als mensen waar ik om geef iets delen dan vraag ik daar later wel eens op terug…..

Avage schreef: ↑

08-06-2022 21:58

Dat is naar, maar dan ga je niet met hele nare mensen om als je dit soort discussies hebt over Theory of Mind en wordt gediskwalificeerd ?

Ik heb in mijn omgeving relatief veel mensen met ASS diagnoses maar dit soort zaken is nooit een issue. Behalve, heel typisch, binnen hun eigen gezin van herkomst, worden ze nooit afgewezen omdat ze autistisch zouden zijn.

Ik vind eigenlijk ook deze betreffende vrienden normaler, meer integer, betrouwbaarder en vele malen grappiger, intelligenter, sensitiever en loyaler dan veel mensen die voor "normaal" zouden moeten doorgaan.

Zoals mensen die ik ontmoet via werk die een grote bek hebben en heel sociaal en lief zouden zijn, me om de nek vliegen als ze me zien maar waar ik een heel raar gevoel bij heb en niet echt mezelf kan zijn.

Sowieso zie je veel gedrag wat zogenaamd leuk en wijs/volwassen moet zijn maar eigenlijk angstgedrag is, onoprecht, een beetje laf, mee lullen met anderen, niet in staat zijn om hand in eigen boezem te steken of om zichzelf te lachen, van hun probleem maar de ander z'n probleem maken en proberen een ander te kleineren/degraderen. Precies van die gesprekjes zoals in de OP.

Ik zie dat echt heel veel om me heen, ook/juist in professionele settings. En laat dit nou net het type mens zijn dat vaak werkt in de hulpverlening/diagnostiek. Zij bepalen dus voor een groot deel wat normaal is maar ze zijn zelf echt niet sensitief en niet integer. Dus laat je vooral niets aanpraten.

Ik kan niet altijd kiezen wie ik in mijn omgeving heb. Waar ik kan, weer ik ze uit mijn omgeving, maar soms heb ik geen keuze.

Het probleem zit overigens niet bij mijn hulpverleners. Gaat nu te ver en wordt te herkenbaar als ik uitleg hoe en wat wel, maar ik kan je verzekeren dat dit soort dingen nog steeds niet te vermijden zijn.

Soms gaat het ook subtieler. Dan wordt er bijvoorbeeld een heel ding van gemaakt dat er een aanpassing voor mij is, omdat ik ‘een vorm van autisme’ heb (dat is ook vaak het moment dat men aan komt zetten met een volzin om mijn stoornis aan te duiden). Maar ondertussen mag ik niet zeggen ‘sorry, dit kan ik niet, want ik ben autistisch’. Dan is het opeens ‘ja maar jij verschuilt je achter je stoornis!’).

Wat betreft de onzichtbaarheid: diabetes, allergieën en reuma zijn ook niet te zien. Toch houdt iedereen daar met liefde rekening mee. Maar bij psychische aandoeningen ligt dat anders.