Omgang zus met PDD-NOS

Avage schreef: ↑

08-06-2022 21:58

Ik zie dat echt heel veel om me heen, ook/juist in professionele settings. En laat dit nou net het type mens zijn dat vaak werkt in de hulpverlening/diagnostiek. Zij bepalen dus voor een groot deel wat normaal is maar ze zijn zelf echt niet sensitief en niet integer. Dus laat je vooral niets aanpraten.

Een beetje het idee 'die heeft thuis niks te zeggen dus is bij de handhaving gegaan' en 'hij/zij heeft eigen gezin niet onder controle dus is bij Bureau Jeugdzorg gaan werken'. Ooit op tv iemand gezien die in de GGZ werkte, 'ik zit bij de gekkies' zo omschreef hij het. Echt, zo iemand wil je toch gewoon niet als hulpverlener...

Celaena_Aelin schreef: ↑

08-06-2022 23:27

Maar ondertussen mag ik niet zeggen ‘sorry, dit kan ik niet, want ik ben autistisch’. Dan is het opeens ‘ja maar jij verschuilt je achter je stoornis!’).

Dat weiger ik pertinent te zeggen. Niet alleen om dit soort opmerkngen inderdaad, maar ik weiger mezelf ook als autistisch te zien. Ik heb helaas de nare diagnose autisme, maar ik ben niet mijn diagnose. Door mezelf autist te noemen/te zeggen ik ben autistisch heb ik voor mezelf het gevoel dat ik mezelf als zodanig aanduid (en dat ligt helemaal bij mij).

Celaena_Aelin schreef: ↑

08-06-2022 23:27

Wat betreft de onzichtbaarheid: diabetes, allergieën en reuma zijn ook niet te zien. Toch houdt iedereen daar met liefde rekening mee. Maar bij psychische aandoeningen ligt dat anders.

Ik ken mensen met reuma, ook mensen onder de veertig. En vooral bij die groep (relatief jong) wordt het door heel veel anderen als 'aanstellerij' gezien. Je ziet de pijn niet waardoor iemand op bepaalde momenten bijna niets kan. Net zoals vaak bij fibromyalgie.

Heel erg vind ik dat.

JoyAnna schreef: ↑

09-06-2022 06:46

Een beetje het idee 'die heeft thuis niks te zeggen dus is bij de handhaving gegaan' en 'hij/zij heeft eigen gezin niet onder controle dus is bij Bureau Jeugdzorg gaan werken'. Ooit op tv iemand gezien die in de GGZ werkte, 'ik zit bij de gekkies' zo omschreef hij het. Echt, zo iemand wil je toch gewoon niet als hulpverlener...

Check, het type mens dat het liefkozend over "mijn autisten" heeft als ze naar hun werk gaan.

Lekker een beetje mensen klein houden onder het mom van ze empowerment geven.

Dan krijg je dus van die puppycursussen met aangeleerde bullshit. Waar mensen leren dat zij minderwaardig zijn ten opzichte van anderen "omdat jouw hersenen anders werken."

Inmiddels zijn er al bijna meer autisten en ADHD'ers (wat tegenwoordig min of meer op een hoop gegooid wordt) dan niet-autisten, dus onderhand zouden de "normale"/neurotypische mensen een cursus moeten volgen over hoe rekening te houden met autisten. En terecht, want neurotypisch is volgens mij serieus al achterhaald als je naar de jongste generatie kijkt en ziet waar de maatschappij zich naartoe beweegt.

Ik vind serieus veel mensen met ASS diagnoses ontzettend sensitief en juist extreem empathisch en creatief, hokjesoverstijgend denken. Alleen zit dat verstopt achter een dikke laag (aangeleerde) minderwaardigheidsgevoelens en hebben ze vaak geen manier om er uiting aan te geven in de "neurotypische" wereld. Waardoor ze gezien worden als star en niet-communicatief en ze in één of andere bedachte structuur geperst worden om nog enigszins te functioneren in deze maatschappij, die vooralsnog gedomineerd wordt door onoprecht en onlogisch gedrag.

Maar dat is mijn persoonlijke mening.

Feest der herkenning hier.


Ook ik ervaar het als me constant aanpassen aan de hele goegemeente maar andersom ho maar.