Onafhankelijkheid en onbereikbaar einde relatie?

Ik ken mijn huidige vriendin meer dan 3,5 jaar. Wij hebben vanaf 2022 ongeveer een jaar een officiële relatie gehad, voordat zij het uitmaakte. Dit had vooral te maken met het niet meer hebben van emotionele ruimte door o.a. het gebruik van antidepressiva (al enkele jaren voordat wij elkaar tegenkwamen).
Dit heeft mij toen heel veel pijn gedaan en op een bepaalde manier gebroken, omdat ik echt dacht dat zij uiteindelijk mijn vrouw zou worden. Het was een hele lastige en emotionele tijd.

Zij had er vrij snel heel erg veel spijt van (dit was in november 2023 trouwens). Vanaf januari 2024 begonnen we weer langzaam contact te hebben, omdat ze mij terug wilde en van me hield. En ze was toen ook gestopt met antidepressiva. Dus ze moest erg wennen aan alle nieuwe emoties.
Blij = super extra blij, maar verdrietig was ook erg verdrietig, dus dat kostte gewoon tijd. En kost nog steeds tijd en moeite.

Het kostte ongeveer driekwart jaar voordat ik haar weer vertrouwde en enkele weken geleden heb ik pas weer gezegd dat ik van haar houd.

Nu dat we weer 2-3 maandjes ongeveer officieel samen zijn, is het weer misgegaan.

Zij is erg druk met haar opleiding en huishouden, net als iedereen natuurlijk, maar 4-5 weken geleden had haar vader van 50 een hartinfarct en kwam in het ziekenhuis terecht, na 20 minuten reanimatie op straat. Heftige tijd natuurlijk. Inmiddels is hij thuis en moet de rest van zijn leven een ICD, maar zijn persoonlijkheid enzo is wel weer terug (dachten dat er hersenletsel zou zijn na die lange reanimatie).

Hun relatie is simpel gezegd erg complex. Ik ken alleen de verhalen van haar kant, maar die zijn allemaal erg negatief. Ik ben 30 en zij is 29, maar ik begrijp dat het grote gedeelte van haar leven zij veel ruzie heeft ervaren met haar ouders, psychologisch misbruik, hij is gokverslaafd, en heeft contact met vrouwen over de hele wereld, en stuurt hen ook geld enzo. Heel, heel rare vent waar je niets aan hebt. Zij hadden ook amper contact, maar nu gebeurt dit en ineens komt voor haar al dat gevoel terug en "het is toch mijn vader", en dat kan ik niet begrijpen.

De kern van het probleem is als volgt. Zij is dit jaar zo positief veranderd naar de lieve, schattige, begripvolle en gewoon geweldigste partner die ik me kan voorstellen. Zonder die antidepressiva is ze echt geweldig. Zij wil over het algemeen erg onafhankelijk zijn en dat vind ik enigszins prima, want ik denk dat iedereen dat wel heeft. Als er iets negatiefs gebeurt, dan wil ze het liefst in haar bubbel zitten en alles zelf regelen. Maar de bubbel is nu erg groot geworden.
Ze werd laatst boos omdat ik drinken voor haar pakte nadat ze zei dat ze het zelf wilde doen. Daarna zei ze wel sorry.
Maar ze is eigenlijk volledig onbereikbaar momenteel, aldus de psycholoog. Volledig geblokkeerd met 100% focus op school en haar vader, maar onze relatie zit niet in dat rijtje. Als ze momenteel 5 emmers zou hebben, zitten die allemaal vol en alles en iedereen daarnaast is de druppel, waaronder ik en onze relatie. Ik begrijp dat ze echt 100% onafhankelijk wil zijn en de laatste paar weken helemaal geen ademruimte heeft gehad om dingen te verwerken, terwijl we normaal gezien ook die rust bij elkaar wel kunnen vinden.

Ik heb nog nooit iemand ervaren die klaarblijkelijk twee extreem verschillende persoonlijkheden lijkt te hebben. De onafhankelijkheid en ademruimte die ze wilt is extreem geworden, en ik snap niet hoe je zo kunt zijn in een relatie.
Ik heb ook gezegd dat het is alsof ik een vriendin heb, zonder het gevoel dat ik een vriendin heb. Er is al weken geen affectie en amper contact, terwijl we normaal gezien minimaal elke ochtend en avond even appen. En we zijn normaal gezien 4 dagen per week samen (2 avonden, 2 hele dagen).

Gisteren 2 uur gepraat, en kwam er voor haar op neer dat ze twee opties ziet: de stop-knop (nogmaals uitmaken) of de pauzeknop. Ik wil niet dat het uitgaat, omdat ik alle positieve dingen zwaarder vind wegen dan de negatieve dingen. Maar zij ziet alleen maar alle shit momenteel, is volledig onbereikbaar en vind eigenlijk dat ik en onze relatie momenteel gewoon een onderdeel zijn van haar takenlijst om af te strepen, i.p.v. dat het zo natuurlijk voelt als dat het normaal gezien voelt.

Ik begrijp gewoon niet hoe dit zo kan lopen, en ik weet ook niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan.

Dit kan dagen, weken, maanden etc. duren, en ik moet maar (nogmaals) blind vertrouwen op haar hebben dat alles goed komt uiteindelijk. Ik heb aangegeven dat ik ook grenzen heb, maar ik weet niet goed waar die grens ligt.

Ik weet niet hoe ik dit goed kan samenvatten, want het verhaal is vrij complex. Ik weet niet of iemand ooit iets vergelijkbaars heeft meegemaakt, want ik ben erg in strijd met mezelf, de liefde die ik voor haar heb klaarstaan wanneer ze er klaar voor is, en de ruimte die ik haar wil geven, maar ook met mijn eigen grenzen, want ik wil die pijn niet nog een keer voelen dat het uit zou gaan.

Kleine update:

Deze avond (1e Kerstdag) heb ik tot twee keer moeten huilen omdat ik het echt niet meer weet. Ik ben verward, gekwetst, boos.. Ik heb alles gegeven wat ik heb; onvoorwaardelijke liefde, begrip, communicatie, liefheid, ondersteuning en alles waarvan ik vind dat een goede partner moet bezitten.

En het is tegelijkertijd niet genoeg, maar ook te veel. Ik snap het niet meer en het voelt heel pijnlijk. Ik weet niet hoe dit ooit nog goed zou moeten komen. Maar ik twijfel ook of ik overdrijf of niet.

Normaal gezien appten we minimaal 2x per dag, tussendoor een beetje, 2 avonden samen, 2 dagen samen, veel liefde en affectie. Al een paar weken is dit misschien 10% van wat het was, maar geen affectie of liefde vanuit haar kant.

Het voelt alsof ik weer aan het rouwen ben omdat het al uit zou zijn, terwijl we officieel nog samen zijn.

Attraverso schreef: ↑

25-12-2024 21:46

Onvoorwaardelijke liefde? Waarom?
Enkel mijn kind krijgt dat, niemand anders.
Wie mij niet goed behandelt krijgt niets.
Sterkte.

Misschien is onvoorwaardelijk niet helemaal het juiste woord. Kijk ik verwacht niet dat er bepaalde prestaties ofzo horen bij de liefde die ik geef, maar ik verwacht wel dat ik de liefde terugkrijg en dat ik me fijn voel bij die persoon. En dat is normaliter wel zo, maar nu is er iets gebeurd en heeft ze geen ruimte voor liefde en affectie en onze relatie eigenlijk, en daar heb ik veel moeite mee. Die "onvoorwaardelijke" liefde van mij wordt niet ontvangen, noch teruggegeven.

Natsuro schreef: ↑

25-12-2024 21:49

"Word geen therapeut voor mensen die beschadigd zijn." is een goed dating advies.

Als zij niet stabiel is dan ga je up en downs krijgen. In de ups ga je hopen dat het altijd goed blijft, en denken dat er een toekomst is. Dan komen de downs en ga je op een gegeven moment een patroon zoeken in wat jij kan doen om de downs te vermijden. Dat gaat voor jou een hele nare dynamiek betekenen, waarin je jezelf kwijt kan raken en daarmee zélf een beschadigd persoon worden.

Dat is een goed advies. Ik wil ook niet haar therapeut zijn, maar wel haar partner in goede en slechte tijden, maar dat mag/kan ik nu ook niet, want ze laat mij niet toe; noch in haar huishouden als hulp bij de drukte, noch als partner met liefde e.d.

Ik ben niet iemand die wegstapt als er een down-periode is. Ik denk ook dat je er samen beter uit kan komen, met als sleutelwoord natuurlijk "samen". Mezelf kwijtraken had ik al een beetje toen het de eerste keer uitging, en dat ging uiteindelijk weg toen ik meer op mezelf ging letten en zij veel positiever werd. Maar nu is er wel een hele stevige down-periode waarin ik veel onmacht heb en waarin zij geen ruimte heeft om om te gaan met hoe ik me voel.

Hijodelaluna schreef: ↑

25-12-2024 21:51

Als iemand 2 opties biedt, de pauze of de stopknop dan is het wat mij betreft klaar. Als het voor die ander niet uit maakt of t stoppen of pauzeren is weet ik genoeg.

Dit heeft ook in mijn hoofd gespookt. Hetgeen me dan tegenhoudt om meteen de stop knop te drukken, is omdat zij volledig emotioneel geblokkeerd is, en ik dan denk dat er een keuze wordt gemaakt vanuit één denkwijze en niet een balans van emotie én logica/rationeel.

turquasi schreef: ↑

25-12-2024 21:55

Je hebt alles gegeven, behalve een pauze neem ik aan.

Als jij nou gewoon eens wat meer op jezelf gericht zou zijn, zou je goed doen hoor.

Ik ben me meer op mezelf gaan richten toen het de eerste keer uitging en je hebt zeker gelijk dat dat stukje egoïsme goed voor me was/is. Ik noem het niet negatief egoïsme, want ik ben best een people pleaser en verleg mijn grenzen vrij makkelijk, maar wel minder nadat het uitging.
Een pauze in een relatie ken ik inderdaad niet en ik weet ook niet in hoeverre ik hier een grens moet verleggen en wat er normaal is. Ik wil in ieder geval niet dat dit in de toekomst zichzelf vaker herhaalt. Een pauze in een relatie vind ik ook raar voor een lange termijn. Als je nou echt iets heftigs meemaakt en je hebt even 2-3 dagen verwerkingstijd nodig, snap ik helemaal.

Maar is het niet zo dat als je een liefdevolle partner hebt, dat je daar juist ondersteuning en liefde uit kan halen om die negatieve tijd beter te kunnen handelen en verwerken? Als ik een slechte dag heb wil ik het liefst thuiskomen en met mijn hoofd op haar schoot gaan liggen op de bank en verder even niets. Ik wil juist niet meer afstand creëren.

Iedereen maakt natuurlijk gewoon negatieve dingen mee en ze zegt zelf dat dit haar persoonlijkheid is en dat dat niet gaat veranderen. Terwijl ik dit typ denk ik ook "heb ik dan niet al mijn antwoord voor mezelf"?

Doreia* schreef: ↑

25-12-2024 22:03

Ik denk dat jij een hele leuke vriend gaat worden voor een vrouw die jou op waarde kan schatten en niet zo ontzettend met je solt.

Want dat doet ze. Ze solt met je. Laat je bungelen, wachten en hopen. Maar alles wat haar overkomt, dat gaat voor op jou. Jij staat niet in haar top 10 prioriteiten lijstje.

Stop ermee. Jou, dat beloof ik je, staat een super veel leukere vrouw te wachten.

Dank je wel en ik probeer het ook in mijn hoofd te herhalen al een aantal dagen. Ik vind mezelf genoeg en ik heb echt veel positiviteit en liefde te bieden, maar nu voelt het tegelijkertijd te weinig en te veel voor mijn vriendin.

Ik denk niet dat ze expres met me solt, maar ik weet wel dat zij weet hoe haar persoonlijkheid is en dat is in die bubbel stappen. Deze bubbel vind ik vrij extreem vergeleken met het verleden, maar inderdaad gaat de rest van de wereld dan voor lange termijn voor mij en voor ons, en dat vind ik eigenlijk niet oké. Ik vind het niet normaal tenminste.

Ik zie nu niet zo heel snel in hoe het met een andere vrouw zou zijn, want ik heb nog niet super veel serieuze relaties gehad, maar ik denk dat iedereen daar eventjes blind voor word als het slecht gaat in een relatie. "Wat nou als de volgende persoon nog minder leuk is?" of "hoe kan ik dezelfde leuke tijden met iemand anders nou beleven?"

Sneeuwpopje schreef: ↑

25-12-2024 22:08

Ik denk, hoe hard het ook klinkt, ze niet genoeg verliefd is op jou.. AD heeft mij nog nooit minder emotionele ruimte voor mijn man gegeven.. en ik heb ook vaak veel op mijn bord gehad.. Maar ik snap dat het moeilijk is je gevoel los te laten..

Het is inderdaad moeilijk om gevoel los te laten, zeker voor een tweede keer als ik nog goed weet hoe pijnlijk de vorige keer was. Haar gevoel is momenteel volledig geblokkeerd en zelfs in woorden krijg ik het er niet uit of ze van me houdt of nog bij me wil zijn. En woorden zijn voor haar de belangrijkste love language, dus weet ik dan al niet genoeg, of is ze echt zodanig geblokkeerd dat ik geduld moet hebben?

NomenNesci0 schreef: ↑

25-12-2024 22:19

Kijk altijd naar iemands gedrag en niet naar iemands woorden. Dit is een nogal instabiel persoon met vele ups (dan is het leuk) en vele downs ( en dan ben je zeker geen prioriteit). Kies voor jezelf. Emotioneel instabiele mensen zijn leuk in de ups. Dan kan de wereld niet op. Maar in de downs blijf je verbijsterd achter.

Haar love language is in woorden; die van mij is meer in daden. Maar zelfs woorden zijn voor haar nu teveel om zelfs even via een appje te zeggen of ze van me houdt of niet, dus dat vind ik wel een enge gedachte. Ik zie haar niet meteen als instabiel, maar bij negatieve dingen klapt ze wel vrij snel dicht; dit is een vrij extreem geval, maar ze kan het ook niet loslaten, zelfs niet een beetje. Dat maakt het wel erg moeilijk. En ik kan/mag haar ook niet helpen en welke manier dan ook.

Lalaloepsie schreef: ↑

25-12-2024 22:19

Dat antidepressiva verhaal lijkt mij lulkoek. Die situatie bij haar vader grijpt ze immers ook al aan om jou weer in de wacht te zetten. Blijkbaar ben jij voor haar als het erop aan komt onbelangrijk, ongeacht of ze wel/geen medicatie gebruikt.

Het stoppen met die medicatie heeft haar het afgelopen jaar zeer positief veranderd. Het verbaast me dan ook heel erg dat deze gebeurtenis zodanig zwaar is dat ze weer helemaal terug lijkt te gaan in de "anti-depressiva bubbel" die ze eerst had. Dit snap ik niet echt.

We hebben vaak genoeg gezegd dat we er altijd voor elkaar zullen zijn en elkaar altijd ondersteunen en ik heb mijn deel echt wel gedaan. Maar het lijkt nu inderdaad wel dat ik even wordt vergeten/aan de kant geschoven omdat er geen ruimte is voor mij/mijn emoties.

Senseo schreef: ↑

26-12-2024 10:33

Hoe leuk ze ook mag zijn in goede tijden, ik zou geen zin hebben om op het wachtbankje te mogen in slechte tijden.

Dit zuigt je toch helemaal leeg? Ik zou niet wachten tot zij besloten heeft of het de stop of pauze knop wordt maar zelf al kiezen voor de stopknop.

Sterkte.

Paska schreef: ↑

26-12-2024 11:01

Waarom wil je zo graag een probleem-vrouw?

Ik houd ook niet van het wachtbankje. Eigenlijk dacht ik na 2 dagen al "wanneer houd dit in godsnaam op?". Het zuigt me inderdaad erg leeg. Ik word inmiddels al 3 dagen wakker met hoofdpijn en dat heb ik letterlijk nooit. Ik voel me er erg slecht bij. Ik twijfel over het zelf kiezen voor de stop knop of niet omdat ik in strijd ben met mijn emoties en mijn rationele geduld, kijkend naar juist de positieve dingen die we hebben meegemaakt. Misschien maakt dat me wel blind, dat weet ik niet zeker.

En het is een goede vraag over een "probleem-vrouw". Ik heb hier toevallig eerder over nagedacht en ik maak inderdaad sneller de connectie met iemand als ik het gevoel heb dat er iets is, omdat ik graag wil helpen en daarin makkelijker kan aanhaken bij die persoon. Maar ik weet ook dat dat niet per sé gezond is voor de lange termijn. Ook a.d.h.v. een eerder comment zou ik niet iemands therapeut moeten zijn.

Ik wil geen probleem-vrouw. Ik weet ook dat het leven niet altijd makkelijk is, maar ik vind wel dat je er dan samen doorheen moet komen. En dat is nu vanuit haar volledig geblokkeerd.

gonniegijsje schreef: ↑

26-12-2024 12:18

Klinkt als een persoon met flinke hechtingsproblematiek. Het gedrag van haar vader past opzich wel in dat plaatje. Ik zou ofwel willen dat ze daarmee aan de slag gaat ofwel ermee kappen. Eeuwig in dit soort rondjes draaien lijkt me vreselijk.

Deze rondjes zijn inderdaad vreselijk. Het rare is juist dat zij met haar vader heel weinig contact heeft i.v.m. een slecht verleden, maar ineens is hij toch erg belangrijker; belangrijker dan wij zijn. Ze kan veel liefde geven, dat weet ik ook, maar bij deze uitdaging lijkt dat wel snel te verdwijnen.

Ze gaat wel naar een psycholoog, maar hoe lang dat nodig is en of dat uiteindelijk alles goed maakt, dat weet ik niet.

feow schreef: ↑

26-12-2024 12:25

Ja.

Ja dat dacht ik al. Bedankt voor de