Relaties
alle pijlers
Onderbuikgevoel in relatie wat niet weggaat
dinsdag 1 juli 2025 om 15:56
Hallo,
Ruim anderhalf jaar heb ik een relatie met een lieve man (ik 45, hij 55 jaar). En ja hij is echt wel lief voor me. We hebben het gezellig samen en hebben ook lol met elkaar. Toch zijn er dingen die een beetje aan me knagen. Zoals ik al zei, hij is zeker goed voor me, geeft me veel complimenten en we zeggen elke dag, in real life of per app, dat we van elkaar houden. Ik ben ook erg lief voor hem.
Maar waarom heb ik dan zo'n vreemd onderbuikgevoel wat maar niet weg wil gaan. In het begin van de relatie complimenteerde hij vaak actrices in films of series als we samen keken. Op een gegeven moment heb ik aangegeven dat ik dit niet steeds hoefde te horen, toen werd het zeker wel minder. Nog steeds draait z'n hoofd wel om naar vrouwen en maakt hij weleens opmerkingen over bijvoorbeeld hun borsten, maar dan meer in de trant van zo dat zal wel zwaar wegen, of als een vrouw haar topje goed doet zegt hij van "hijs ze maar op hoor". Nu doen denk ik veel mannen dat wel. Wat ik wel vreemd vind is dat hij over zijn nichtje van zestien tegen mij zei toen we daar geweest waren van ... is een flinke meid geworden hoor, stevige billen ook. En diezelfde avond begon hij over haar zus van 22 dat zij een doorschijnende jurk aanhad, of ik dat ook had gezien. Ik vond dat vreemd?
Wat ik soms moeilijk vind is dat als ik aangeef dat ik ergens behoefte aan heb in de relatie, bijvoorbeeld wat meer een avond echt tijd maken voor elkaar en fijn praten hij dan gelijk in de verdediging schiet. Ruzie is er eigenlijk niet want ik ben erg zacht van karakter maar ik durf niet goed meer aan te geven als ik iets wil of nodig heb want hij reageert dan erg overtrokken en dan lijkt het net alsof de relatie gelijk in gevaar komt. Want dan zegt hij gelijk van ik kan je dit niet bieden en dan zegt hij dat hij tijdens het piekeren dacht van dat ik maar iemand anders moet zoeken die mij wel kan bieden wat hij niet kan. (Ik vroeg niks bijzonders alleen eens wat meer tijd voor elkaar en fijn praten over alles).
Het is moeilijk uit te leggen. Ik voel me niet veilig om eens te zeggen wat ik nodig heb want dan wordt het een drama en lijkt het te voelen alsof hij het uit wil maken. Dus zeg ik vaak maar niks meer. Hij vat alles op als kritiek terwijl ik hem juist heel veel liefs zeg en complimenten geef, echt heel vaak.
Maar zelf heeft hij best vaak kritiek op mij, wel vaak verpakt in grapjes maar soms ook niet. Hij irriteert zich bijvoorbeeld als ik een paar keer achter elkaar iets zeg (gewoon uit enthousiasme doe ik dat bijvoorbeeld of om iets uit te leggen).
Hij lijkt zich steeds vaker aan me te irriteren.
Alsof hij mij wil veranderen ofzo. Gewoon van die opmerkingen die beleefd klinken maar toch laten doorschemeren dat hij mijn gedrag afkeurt. Hij vindt het niks dat ik veel liedjes ken van de radio en dan kijkt hij zo afkeurend en vraagt zich hardop af hoe het toch komt dat ik zoveel liedjes ken en wat ik toen toch allemaal deed in mijn leven.
Ook lijkt het alsof hij weinig empathie heeft. Een paar weken geleden had ik ontzettende migraine en was ik duizelig en misselijk dus ik ging op de vloer liggen, zeker wel een kwartier. Dat werkt het beste voor mij en ook tegen flauwvallen. Hij bleef gewoon tv kijken en vroeg een keer gaat het? Verder niets, hij kwam niet eens bij me kijken.
Of hij zegt dat ik extreem reageer als ik moet huilen om een doodgereden dier bijvoorbeeld. Soms ben ik wat emotioneel daar kan ik niks aan doen.
Hij wil altijd zijn gelijk hebben in een discussie of gesprek. Zowel met familie als met mij.
Sorry voor het lange bericht maar ik ga erg aan mezelf twijfelen of ik nou dingen verkeerd zie ja of nee. Ik zeg ook heel vaak sorry en hij nooit. Die blik van afkeuring ga ik vaker bij hem zien.
Soms voelt het alsof ik een kind ben als hij me toespreekt. Dan wil ik iets voorstellen om met zijn moeder te gaan doen en is hij het er niet mee eens "en heeft hij dat al een keer gezegd " terwijl ik iets anders bedoel. Dan snauwt hij gelijk van nou moet je eens ophouden met je we gaan dit of dat doen. Terwijl ik leuke dingen voorstel en mijn best ervoor doe.
Sorry voor dit lange bericht. Ik ben ook een beetje in de war. Hij geeft veel complimenten en is vaak lief maar soms lijken mindere dingen vanaf zijn kant in de relatie heel subtiel te gaan. Hij toont ook nooit zelfreflectie. Alles moet op zijn manier gaan lijkt het. Alsof hij twee kanten heeft want het is zeker niet altijd zo. Herkent iemand dit?
Ruim anderhalf jaar heb ik een relatie met een lieve man (ik 45, hij 55 jaar). En ja hij is echt wel lief voor me. We hebben het gezellig samen en hebben ook lol met elkaar. Toch zijn er dingen die een beetje aan me knagen. Zoals ik al zei, hij is zeker goed voor me, geeft me veel complimenten en we zeggen elke dag, in real life of per app, dat we van elkaar houden. Ik ben ook erg lief voor hem.
Maar waarom heb ik dan zo'n vreemd onderbuikgevoel wat maar niet weg wil gaan. In het begin van de relatie complimenteerde hij vaak actrices in films of series als we samen keken. Op een gegeven moment heb ik aangegeven dat ik dit niet steeds hoefde te horen, toen werd het zeker wel minder. Nog steeds draait z'n hoofd wel om naar vrouwen en maakt hij weleens opmerkingen over bijvoorbeeld hun borsten, maar dan meer in de trant van zo dat zal wel zwaar wegen, of als een vrouw haar topje goed doet zegt hij van "hijs ze maar op hoor". Nu doen denk ik veel mannen dat wel. Wat ik wel vreemd vind is dat hij over zijn nichtje van zestien tegen mij zei toen we daar geweest waren van ... is een flinke meid geworden hoor, stevige billen ook. En diezelfde avond begon hij over haar zus van 22 dat zij een doorschijnende jurk aanhad, of ik dat ook had gezien. Ik vond dat vreemd?
Wat ik soms moeilijk vind is dat als ik aangeef dat ik ergens behoefte aan heb in de relatie, bijvoorbeeld wat meer een avond echt tijd maken voor elkaar en fijn praten hij dan gelijk in de verdediging schiet. Ruzie is er eigenlijk niet want ik ben erg zacht van karakter maar ik durf niet goed meer aan te geven als ik iets wil of nodig heb want hij reageert dan erg overtrokken en dan lijkt het net alsof de relatie gelijk in gevaar komt. Want dan zegt hij gelijk van ik kan je dit niet bieden en dan zegt hij dat hij tijdens het piekeren dacht van dat ik maar iemand anders moet zoeken die mij wel kan bieden wat hij niet kan. (Ik vroeg niks bijzonders alleen eens wat meer tijd voor elkaar en fijn praten over alles).
Het is moeilijk uit te leggen. Ik voel me niet veilig om eens te zeggen wat ik nodig heb want dan wordt het een drama en lijkt het te voelen alsof hij het uit wil maken. Dus zeg ik vaak maar niks meer. Hij vat alles op als kritiek terwijl ik hem juist heel veel liefs zeg en complimenten geef, echt heel vaak.
Maar zelf heeft hij best vaak kritiek op mij, wel vaak verpakt in grapjes maar soms ook niet. Hij irriteert zich bijvoorbeeld als ik een paar keer achter elkaar iets zeg (gewoon uit enthousiasme doe ik dat bijvoorbeeld of om iets uit te leggen).
Hij lijkt zich steeds vaker aan me te irriteren.
Alsof hij mij wil veranderen ofzo. Gewoon van die opmerkingen die beleefd klinken maar toch laten doorschemeren dat hij mijn gedrag afkeurt. Hij vindt het niks dat ik veel liedjes ken van de radio en dan kijkt hij zo afkeurend en vraagt zich hardop af hoe het toch komt dat ik zoveel liedjes ken en wat ik toen toch allemaal deed in mijn leven.
Ook lijkt het alsof hij weinig empathie heeft. Een paar weken geleden had ik ontzettende migraine en was ik duizelig en misselijk dus ik ging op de vloer liggen, zeker wel een kwartier. Dat werkt het beste voor mij en ook tegen flauwvallen. Hij bleef gewoon tv kijken en vroeg een keer gaat het? Verder niets, hij kwam niet eens bij me kijken.
Of hij zegt dat ik extreem reageer als ik moet huilen om een doodgereden dier bijvoorbeeld. Soms ben ik wat emotioneel daar kan ik niks aan doen.
Hij wil altijd zijn gelijk hebben in een discussie of gesprek. Zowel met familie als met mij.
Sorry voor het lange bericht maar ik ga erg aan mezelf twijfelen of ik nou dingen verkeerd zie ja of nee. Ik zeg ook heel vaak sorry en hij nooit. Die blik van afkeuring ga ik vaker bij hem zien.
Soms voelt het alsof ik een kind ben als hij me toespreekt. Dan wil ik iets voorstellen om met zijn moeder te gaan doen en is hij het er niet mee eens "en heeft hij dat al een keer gezegd " terwijl ik iets anders bedoel. Dan snauwt hij gelijk van nou moet je eens ophouden met je we gaan dit of dat doen. Terwijl ik leuke dingen voorstel en mijn best ervoor doe.
Sorry voor dit lange bericht. Ik ben ook een beetje in de war. Hij geeft veel complimenten en is vaak lief maar soms lijken mindere dingen vanaf zijn kant in de relatie heel subtiel te gaan. Hij toont ook nooit zelfreflectie. Alles moet op zijn manier gaan lijkt het. Alsof hij twee kanten heeft want het is zeker niet altijd zo. Herkent iemand dit?
dinsdag 1 juli 2025 om 21:37
Als je zo twijfelt aan je eigen observaties kun je misschien beter in therapie gaan ipv de mening van anderen op een forum als leidraad gebruiken.
dinsdag 1 juli 2025 om 21:53
Jij denkt die dingen.
Hij zegt ze.
Mocht jij overgevoelig zijn is een man die bij een overgevoelige vrouw past waarschijnlijk een betere match.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 1 juli 2025 om 22:02
Je vraagt in je OP of iemand de dynamiek waarin jij zit herkent.
De opener van volgend topic lijkt als twee druppels water op jou, dus je kunt je laven aan alle adviezen die zij al heeft gekregen:
relaties/opnieuw-begonnen-oude-dynamiek ... ges/512149
De opener van volgend topic lijkt als twee druppels water op jou, dus je kunt je laven aan alle adviezen die zij al heeft gekregen:
relaties/opnieuw-begonnen-oude-dynamiek ... ges/512149
dinsdag 1 juli 2025 om 22:25
Lalaloepsie schreef: ↑01-07-2025 22:07Luister naar je eigen gevoel ipv je oor zo te laten hangen naar hem.
Of naar ons.
dinsdag 1 juli 2025 om 22:45
Je blijft naar de bekende weg vragen.
Lees je eigenlijk de reacties hier wel?
dinsdag 1 juli 2025 om 22:51
Wat klopt is dat het uitingen zijn van dingen die je denkt, en vanuit je hersenen zijn het 'observaties'. Maar zeker bij een angstig type is de radar van 'gevaar' en 'het klopt niet' overgevoelig.madamecannibale schreef: ↑01-07-2025 21:48Onderbuikgevoelens zijn meestal gewoon observaties van je hersenen.
Gaat overal op aan en als er niets aan de hand is gaat het systeem aan de slag om te kijken of er dan toch niet iets is, en dan gaat het wat vinden wat eigenlijk niet een gevaar is.
Onderbuikgevoelens zijn totaal onbruikbaar voor sturing, ze representeren slechts dat je zoogdierenbrein 'gevaar!' roept, en dat je mensenbrein denkt 'oh ja, je zal wel gelijk hebben .
De enige oplossing voor TO is daar mee aan de slag te gaan. Dan gaat de onzekerheid niet meer zo aan, en zal ze krachtiger en zelfbewuster keuzes maken.
dinsdag 1 juli 2025 om 23:17
Zoek je hier op het forum bevestiging dat de dynamiek aan jou ligt, dat jij beter je best moet doen?
Spoiler: zo'n type man zal altijd kritiek hebben, al heb je jezelf compleet gemodificeerd naar zijn specificaties, dan nog zal jij aanpassingen moeten (blijven) doen, alleen jij, want blijkbaar is (volgens hem) alles aan jou mis.
Als jij hem graag wilt geloven op dat punt: ontzettend bedankt (namens mijn vriendinnen en mij) dat jij die man van de datingmarkt houdt!
dinsdag 1 juli 2025 om 23:24
Ik probeer te zeggen dat er een grote kans is dat je wat er gebeurt continue probeert uit te leggen als een gevaar, een risico. En dat jij "iets" moet doen om dat gevaar af te wenden of onschadelijk te maken.
Mijn theorie, en ik ben geen psychiater, is dat in dit soort gevallen het limbisch overactief is, en te vaak het 'gevaar' signaal naar het zoogdierenbrein stuurt. Die kan alleen was basis controles doen, vindt niets en stuurt een ongeclassificeerd 'gevaar' signaal door naar het mensenbrein. Die scant als het ware de omgeving, kan niets vinden en gaat dan iets invullen om het gevaar maar te zien.
De makkelijkste invulling is helaas "het ligt aan mij, ik doe iets fout" en je gaat bedenken 'als ik het nou anders doe, dan is het wel goed'. Maar dat moment gaat niet komen, omdat je systeem ongeacht wat er gebeurt toch dat signaal blijft sturen. Dus in een volgende situatie kom je weer bij hetzelfde uit, en nu moeten je mensenhersenen iets nieuws gaan verzinnen, want blijkbaar was het niet het vorige. Dus, het is nog véél erger wat er aan de hand is.
Op het moment dat je deze cyclus weet te doorbreken, je systeem onder controle weet te krijgen, krijg je veel meer rust. En kom je niet in deze situatie terecht. Omdat, als je dan een partner hebt, je voor jezelf al weet wat je wel of niet accepteert, wat je vanjezelf wel of niet wilt.
Dus als je partner van het verkeerde soort is zal je vanuit rust en stevigheid besluiten dat dit het niet voor jou is. En als de partner op zich wel passend is zal je op gezonde manier je grenzen aangeven.
Mijn theorie, en ik ben geen psychiater, is dat in dit soort gevallen het limbisch overactief is, en te vaak het 'gevaar' signaal naar het zoogdierenbrein stuurt. Die kan alleen was basis controles doen, vindt niets en stuurt een ongeclassificeerd 'gevaar' signaal door naar het mensenbrein. Die scant als het ware de omgeving, kan niets vinden en gaat dan iets invullen om het gevaar maar te zien.
De makkelijkste invulling is helaas "het ligt aan mij, ik doe iets fout" en je gaat bedenken 'als ik het nou anders doe, dan is het wel goed'. Maar dat moment gaat niet komen, omdat je systeem ongeacht wat er gebeurt toch dat signaal blijft sturen. Dus in een volgende situatie kom je weer bij hetzelfde uit, en nu moeten je mensenhersenen iets nieuws gaan verzinnen, want blijkbaar was het niet het vorige. Dus, het is nog véél erger wat er aan de hand is.
Op het moment dat je deze cyclus weet te doorbreken, je systeem onder controle weet te krijgen, krijg je veel meer rust. En kom je niet in deze situatie terecht. Omdat, als je dan een partner hebt, je voor jezelf al weet wat je wel of niet accepteert, wat je vanjezelf wel of niet wilt.
Dus als je partner van het verkeerde soort is zal je vanuit rust en stevigheid besluiten dat dit het niet voor jou is. En als de partner op zich wel passend is zal je op gezonde manier je grenzen aangeven.
dinsdag 1 juli 2025 om 23:37
woensdag 2 juli 2025 om 00:00
De voorbeelden zijn heel subtiel. Mijn vriend zelf praat nogal eens door mensen heen. Vorige week op een verjaardag was ik wat met m'n moeder en hem aan het praten en opeens zei hij echt heel duidelijk van dat ik moet stoppen met steeds door m'n moeder heen te praten want hij wilde luisteren naar wat m'n moeder zei. Maar hij sprak me zo luid en duidelijk toe alsof ik een kind was. En ik praatte volgens mij helemaal niet door m'n moeder heen want ik praat überhaupt niet door mensen heen naar ik weet. Ik sta juist bekend als iemand die goed kan luisteren en meer op de achtergrond is.
Ook een tijdje terug toen waren we bij mijn familie en had ik (nog toen we bij hem waren eerder die dag) zijn eczeem op zijn gezicht met iets ingesmeerd wat goed had geholpen dus ik zei zo tegen hem (zachtjes en de rest was rond de tafel bezig, wij zaten op de bank), van het heeft goed geholpen hè op je gezicht. Toen kapte hij me ook gelijk af want dat hoefde ik niet te zeggen met anderen erbij. Oké dat begrijp ik dan nog wel.
Maar als ik bijvoorbeeld iets zeg tegen mijn zus over haar broek (die print leek op een wit/blauw printje van vroeger het melkmeisje of iets) gewoon op een vrolijke manier zei ik dat van heej grappig het lijkt daar en daarop. Dan zegt m'n vriend ook gelijk van ah joh niet zeggen en dan doet hij heel kritisch. Hij kapt vaker dingen af van mij. Terwijl hij over alles en iedereen opmerkingen mag maken. Maar het is allemaal heel subtiel. Vandaar mijn twijfels van zie ik het goed.
Ook een tijdje terug toen waren we bij mijn familie en had ik (nog toen we bij hem waren eerder die dag) zijn eczeem op zijn gezicht met iets ingesmeerd wat goed had geholpen dus ik zei zo tegen hem (zachtjes en de rest was rond de tafel bezig, wij zaten op de bank), van het heeft goed geholpen hè op je gezicht. Toen kapte hij me ook gelijk af want dat hoefde ik niet te zeggen met anderen erbij. Oké dat begrijp ik dan nog wel.
Maar als ik bijvoorbeeld iets zeg tegen mijn zus over haar broek (die print leek op een wit/blauw printje van vroeger het melkmeisje of iets) gewoon op een vrolijke manier zei ik dat van heej grappig het lijkt daar en daarop. Dan zegt m'n vriend ook gelijk van ah joh niet zeggen en dan doet hij heel kritisch. Hij kapt vaker dingen af van mij. Terwijl hij over alles en iedereen opmerkingen mag maken. Maar het is allemaal heel subtiel. Vandaar mijn twijfels van zie ik het goed.
woensdag 2 juli 2025 om 00:12
Tja… het zal wel een opstapeling zijn. Maar jullie halen duidelijk niet de beste versie van jezelf in elkaar naar boven.Mandine45 schreef: ↑02-07-2025 00:00De voorbeelden zijn heel subtiel. Mijn vriend zelf praat nogal eens door mensen heen. Vorige week op een verjaardag was ik wat met m'n moeder en hem aan het praten en opeens zei hij echt heel duidelijk van dat ik moet stoppen met steeds door m'n moeder heen te praten want hij wilde luisteren naar wat m'n moeder zei. Maar hij sprak me zo luid en duidelijk toe alsof ik een kind was. En ik praatte volgens mij helemaal niet door m'n moeder heen want ik praat überhaupt niet door mensen heen naar ik weet. Ik sta juist bekend als iemand die goed kan luisteren en meer op de achtergrond is.
Ook een tijdje terug toen waren we bij mijn familie en had ik (nog toen we bij hem waren eerder die dag) zijn eczeem op zijn gezicht met iets ingesmeerd wat goed had geholpen dus ik zei zo tegen hem (zachtjes en de rest was rond de tafel bezig, wij zaten op de bank), van het heeft goed geholpen hè op je gezicht. Toen kapte hij me ook gelijk af want dat hoefde ik niet te zeggen met anderen erbij. Oké dat begrijp ik dan nog wel.
Maar als ik bijvoorbeeld iets zeg tegen mijn zus over haar broek (die print leek op een wit/blauw printje van vroeger het melkmeisje of iets) gewoon op een vrolijke manier zei ik dat van heej grappig het lijkt daar en daarop. Dan zegt m'n vriend ook gelijk van ah joh niet zeggen en dan doet hij heel kritisch. Hij kapt vaker dingen af van mij. Terwijl hij over alles en iedereen opmerkingen mag maken. Maar het is allemaal heel subtiel. Vandaar mijn twijfels van zie ik het goed.
De dingen die jij tegen hem zegt zijn ook niet super aardig. Dus jullie zijn misschien allebei gewoon communicatieve klunzen.
Als je wil dat deze relatie kans van slagen heeft moet je leren communiceren met elkaar.
Al omschrijf je ook situaties waar ik persoonlijk compleet op zou afknappen.
woensdag 2 juli 2025 om 00:44
Uitmaken dus.
Blijkbaar heb je té vaak en té zeer een "niet goed gevoel" bij wat hij doet en/of zegt.
Zelfs al zouden er hier mensen zijn die zeggen dat zijn gedrag wel normaal is (wat dus duidelijk niet zo is) dan gaat het nog steeds om de vraag of jij hier mee kan en wil leven. Blijkbaar wil je dat niet langer.
En ja, dan mis je dus ook misschien wat van die (spaarzame) leuke momentjes met hem. Aan jou de keuze.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
