Onzeker

Het voelt niet alleen onrechtvaardig, het is het vast ook.... je mag ook best iets minder een engel zijn hoor. Dan herstel je het contact niet de volgende keer en kijk je even aan wat er dan gebeurt? Waardering zou ik zelf niet verwachten van een 6jarige eigenlijk. Loyaliteit en liefde is er vast wel.

Veel herkenning hier. Je kunt er niets mee. Hier wordt kind inmiddels ouder en nog niet zo heel lang geleden zei ze iets over haar vader waarvan ik dacht; hee, je krijgt het door. Maar zelfs toen heb ik mij op de vlakte gehouden, er maar niet teveel op gereageerd.
In belang van kind.
Mijn frustraties hierover kan/ kon ik altijd wel kwijt bij vriendinnen en familie.

Ik heb dit ook meegemaakt met mijn zoon en dat komt echt omdat jouw zoon niet hoeft te vechten voor jouw liefde maar wel voor die van zijn vader.

Mijn zoon schopte daarom heel erg tegen mij aan en ik ving ook al de teleurstellingen en verdriet op als vader zijn zoon weer eens wat beloofd had of liet zitten. Waren echt frustrerende jaren.
Mijn zoon hemelde zijn vader ook heel erg op en ik heb altijd op mijn tong gebeten om dit niet uit zijn hoofd te praten want het was allemaal al verwarrend genoeg. Wel heb ik mijn zoon altijd proberen te beschermen tegen zijn vader als het weer eens uit de hand liep met zijn drugsgebruik.

Mijn zoon begon op een gegeven moment zelf dingen te zien toen hij ouder werd en dat was ook best een verdrietige periode totdat er een moment aanbrak en mijn zoon minder graag er naar toe ging en daardoor meer naar mij begon toe te trekken. Ik heb een hele fijne band met mijn zoon en hij spreekt ook met regelmaat zijn waardering uit naar mij ook voor de jaren waarin het echt wel buffelen was.

Zijn vader heeft uiteindelijk het licht gezien en is gestopt met drugs en ging zijn leven op orde brengen mijn zoon was toen inmiddels 16 maar beter laat dan nooit.
Hij is nu bijna 21 jaar en ze hebben een fijne band met elkaar. Hij zei ooit eens ik weet dat mijn vader niet perfect is of perse een goede vader maar het is wel mijn vader en ik hou van hem.

Wordt aub niet onzeker, jouw zoon heeft jou hard nodig, 6 jaar is een kwetsbare leeftijd. Hou van hem en bescherm hem en luister niet naar de vader want daar komt toch niet veel zinnigs uit.

En sterkte natuurlijk! Een kind grotendeels alleen opvoeden is al pittig, en dan krijg je dit erbij. Ik weet hoe oneerlijk het is, en voelt.
Maar ik dacht altijd; hij moet 90% van de opvoeding missen. Daar zou ik nooit mee willen ruilen.

Jouw kind voelt zich veilig bij jou en voelt dat jouw liefde onvoorwaardelijk is.
Dus dat heb je super goed gedaan.
Hij voelt terecht dat liefde voor een kind er gewoon hoort te zijn, de liefde van zijn vader is er soms, iets bijzonders dus dus dat moet opgehemeld worden, want doet hij dat niet dan is het misschien wel weg.
Het is dus heel sneu voor je kind dat hij de behoefte voelt op te scheppen over iets dat schaars en karig is, en veel minder dan hij verdient.
En je ex is inderdaad psychisch niet in orde, dat blijkt ook wel in hoe enorm hij de situatie verkeerd inschat als hij er trots op is dat zijn jonge kind genoegen neemt met zijn karige manier van liefde geven en dat als norm neerzet voor zijn eigen ego. Kind staat niet voorop, bij jou wel.
Je kind gaat hier heel veel verdriet van krijgen als ex van zijn voetstuk dondert en gelukkig heeft hij jou dan. Helaas zal je kind dit zelf moeten ervaren, en is het enige wat jij kunt doen er dan voor hem zijn.
Het is niet leuk maar wel gezond, dat hij dit normaal vind, want een kind mag verwachten dat er van hen gehouden wordt.

Ja zo gaat dat. Mijn ex had altijd het vrolijke opgeruimde kind dat binnen de lijntjes kleurde. Inmiddels zijn beide kinderen volwassen en beseffen ze heel goed hoe de verhoudingen liggen en wie het grootste aandeel in hun verzorging en opvoeding heeft gehad.

Hij is 6! Je gevoel is logisch, maar het is toch ook doodnormaal dat je kind niet objectief kan zien wat er aan de hand is? Bij papa is het lang leve de lol, áls hij er is. Jij biedt de veiligheid, structuur, maar dus ook de grenzen. Het is geen wedstrijd.

Waitingforthenight schreef: ↑

02-01-2025 09:39

Hij is 6! Je gevoel is logisch, maar het is toch ook doodnormaal dat je kind niet objectief kan zien wat er aan de hand is? Bij papa is het lang leve de lol, áls hij er is. Jij biedt de veiligheid, structuur, maar dus ook de grenzen. Het is geen wedstrijd.

Ik denk dat TO zelf heel goed snapt dat het geen wedstrijd is. Maar daarom kan het nog wel pijnlijk zijn natuurlijk.

@TO ik zou proberen de grillen van een 6- jarige van je af te laten glijden. 6 jarigen doen wel meer dingen die je als ouder niet te zwaar opvat.

Het gemanipuleer van een verslaafde psychiatrische patiënt is bedoeld om jou te raken. Het zegt niets over jou of over jullie zoon, het zegt alles over je ex. Beschouw het als gezwam onder invloed.

Dan is het nog steeds pijnlijk, vermoed ik, maar misschien helpt het te relativeren.

Ik sta al jaren voor 90 procent van de opvoeding van mijn zoon in omdat vader door allerlei omstandigheden (psychische problematiek met ups en downs en verslavingsgevoeligheid, werk, afstand) niet meer zorg kan opnemen. Ik merk dat zoon, die inmiddels 6 geworden is, vader vaak ophemelt en naar mij toe weinig appreciatie toont.

Toch maakt de wedstrijd waarin ik me soms lijk te bevinden me moedeloos, kwaad en verdrietig.

Hou voor ogen dat jouw zoon de enige echte verliezer is in deze wedstrijd: jouw zoon moet opgroeien met deze vader (of beter: grotendeels zonder fijne vader). Dat zou jouw verdriet over dat je kind van 6 je niet voldoende appreciatie toont wel moeten kunnen relativeren. Als dat niet lukt zou ik daar zeker eens wat hulp bij zoeken, anders komt dit ook nog op het bordje van je kind.

turquasi schreef: ↑

02-01-2025 09:18

Het voelt niet alleen onrechtvaardig, het is het vast ook.... je mag ook best iets minder een engel zijn hoor. Dan herstel je het contact niet de volgende keer en kijk je even aan wat er dan gebeurt? Waardering zou ik zelf niet verwachten van een 6jarige eigenlijk. Loyaliteit en liefde is er vast wel.

TO doet dat niet voor die man natuurlijk hè, dus ze straft ook niet die man hiermee maar haar kind. Als ze het niet meer op kan brengen is dat iets anders, maar uit rancune is niet okee.