Oude jeugdliefde

Hier wil ik graag even van me afschrijven, geen vragen - schrijf vooral lekker mee!

Ineens zag ik hem, in de drukte op een feestdag. Hij was altijd al groot, maar nu leek hij er echt bovenuit te springen. Voor mij dan. Ik friemelde snel even aan mijn haar, buik een beetje inhouden en een brede glimlach. We zwaaiden onhandig naar elkaar en door alle drukte gingen we snel weer verder.

Na een paar wijntjes aan de keukentafel, pakte ik mijn telefoon en scrolde door social media: hebbes! Ik kan best even vragen hoe het nu is, toch? Even laten weten dat het leuk was om hem te zien.

“Weet je mijn nummer niet meer, dat kan toch niet”. Oh, shit. Maar gek genoeg heb ik na 20 jaar zijn nummer nog steeds. Dan maar een appje. Hoe is het, wat doe je nu, en hoe is het thuis…? Subtiel - niet. We appen wat heen en weer, met subtiele hints naar vroeger, en dagen elkaar weer uit alsof we nog pubers zijn. Na een paar weken vinden we beiden dat we wel even koffie kunnen drinken. Of wandelen. Of wat dan ook, om elkaar maar even écht te zien.

Zodra ik in de auto stap, kriebelt het in mijn buik. Ik kan niet wachten en tegelijkertijd vind ik het doodeng. En dan zit ik daar met zwetende handjes. Ik ga staan, loop een stukje, dan weer zitten. Toch staan. Zit mijn haar wel goed? Oh, hij komt er aan… wat is hij groot, waarom vergeet ik dat steeds? En dan die ogen. Die ogen! Die zijn zo prachtig dat mijn knieën knikken. Ik ben vreselijk dom bezig, maar wat is dit ook vreselijk leuk…

Deel 2 van deze Bouquetreeks van niveau nul.

“Hier ligt allemaal poep.” Dat was het eerste wat ik tegen hem zei en ik kon mezelf wel voor m’n hoofd slaan, wat een lekkere openingszin. Hij keek me aan en zei droog: “goh, ben je zo zenuwachtig?”, waarna hij me even vasthield voor een knuffel.

We zaten even op het bankje in de zon, hij met z’n bruine kop en het afstekende witte shirt, ik met zweetdruppels op m’n neus en een zonnebril die de ergste spanning kon verbergen. We spraken even over werk, hoe gek het is dat we elkaar zo lang niet hadden gezien terwijl we zo dichtbij elkaar bleken te wonen. Koetjes, kalfjes en af en toe een speelse opmerking of blik. “Kom, gaan we even een stukje lopen hier”, zei hij. Terwijl ik opstond, raakte mijn arm zijn hand. We liepen net iets te dichtbij elkaar en tussen de oprekkingen door een aanraking hier en daar: “je bent nog net zo vervelend als toen!” En ineens stopte dat. Mijn telefoon ging, waarbij de leidster van de kinderopvang vertelde dat mijn dochter was gevallen en het toch wel erg dik leek te worden. Advies: even langs de huisarts. Uiteraard precies nu.

“Sorry, ik moet echt weg.” En ondertussen voelde ik me alsof mijn verjaardag lastminute werd gecanceld en ik een onuitgepakt cadeau kon teruggeven. “Geeft niks, we spreken elkaar snel.” En beiden liepen we op tempo naar de parkeerplaats. Toen ik eindelijk de sleutels uit mijn veel te grote tas pakte, en even aarzelde, stapte hij dichterbij. Heel dichtbij. Zijn ogen lijken soms wel met een soort gouden glinster te zijn en ik kon gelijk niet meer ademhalen. “Dit voelt echt heel vertrouwd” zei hij, en vroeg me of we elkaar nog eens zouden zien. “Dat zou ik heel leuk vinden”, waarna hij lachend iets over mijn rode wangen zei. In een milliseconde boog hij voorover en zijn lippen raakten de mijne, zo zacht dat het bijna niet gebeurd leek te zijn. Met een buik vol kriebels en wangen die ondanks de foundation van Estée Lauder een donkerrode kleur hadden gekregen, dook ik mijn auto in.

Met een “nou, daaaag” en een zwaai reed ik weg. Langzaam kon ik weer ademen. “Oké. Ik moet hem weer zien”

madamzonderm schreef: ↑

19-05-2023 09:37

Is er een deel 3 in het vooruitzicht?

Yes, want er kwam nog een vervolg haha! Oh, vreselijk zeg. Voel me in ieder geval weer 15.

swiessel schreef: ↑

19-05-2023 12:58

Heb het al eens eerder in een ander topic geschreven.
Lang verhaal kort,
Oude jeugdliefde na lange tijd weer gezien. Ze is nog net zo mooi als toen, alleen 30 jaar ouder.
We hebben elkaar een paar keer ontmoet, wat resulteerde in een geweldige vrijpartij, beter dan je in een bouquetreeks kan verzinnen.

Ik had dit nog nooit zo meegemaakt. We zijn een paar jaar verder, en wat zou ik dat gevoel graag nog eens ervaren.
Dat gaat niet meer gebeuren, en vreet bijna dagelijks aan me.

Dit is de andere kant van die bouquetreeks, het stukje wat niemand leest......

Ohhh dat klinkt echt …. Zo dubbel! Zo heerlijk en zo onmogelijk tegelijkertijd.

Deel 3

Zodra ik wegrij, voel ik een kriebel in m’n buik. Ik had nooit verwacht dat ik 20 jaar later me zó zou voelen. Tussen hem en mij voelt het vertrouwd en zo spannend tegelijkertijd. Nog steeds kan ik er niet bij dat we elkaar nooit tegenkomen op zo’n korte afstand! Hoewel mijn kind me nu nodig heeft, bedenk ik vast hoe ik hem binnenkort weer kan zien.

“Je bent prachtig. Wanneer zie ik je weer?” Plots een appje, en dat nog geen uur verder. De rest van de dag, hoewel ik even afgeleid ben met mijn kind en een enórme bult, heb ik een glimlach om m’n mond. En ergens in de avond besluit ik dat ik hem snel wil zien, heel snel! Als alleenstaande moeder is het alleen niet altijd gemakkelijk om iets te regelen, maar in-between huizen heb ik het geluk om bij mijn ouders om de hoek te wonen. En zo kon ik - met een belangrijke vergadering als excuus - direct een oppas krijgen voor een avond verderop in de week.

Alleen al het idee dat we elkaar binnen een paar dagen weer zien, doet me blozen. Ik app hem: “dinsdagavond, heb je dan zin in een wandeling?”. Nog voordat ik mijn telefoon neer kon leggen, verschijnt een “ja!” op mijn scherm. Enige context is wellicht op zijn plaats. Hij woont door omstandigheden nog met zijn ex-vrouw en kinderen, waardoor afspreken thuis geen optie is. Timing is a bitch. Maar gelukkig is het snel dinsdag.

In de auto draai ik een playlist die ik jaren geleden heb samengesteld. Het ene nummer is nog tragischer of romantischer dan de ander en mijn hart gaat tekeer. Ondertussen zeg ik tegen mezelf dat ik me niet zo moet aanstellen, want het is geen haalbare situatie nu. Ik heb nog geen eigen huis, bij hem net de kogel door de kerk en ze wonen nog altijd in hetzelfde huis,.. laten we nu in vredesnaam eerst even dingen regelen! Maar de kriebels zijn overal, en ergens kan ik er geen genoeg van krijgen. Shit, we zijn er al bijna en de weg is afgesloten? Oh, een appje: “je moet de borden volgen”. In iedere andere situatie had ik gedacht “waar bemoei je je mee”, maar nu vind ik het schattig. Fijn. Lief. En ondertussen denk ik: “jeetje Ranjaa, get yourself together”.

Ik zie zijn auto al staan. Kennelijk hebben we dezelfde smaak in auto’s. Ik parkeer mijn auto naast die van hem en stap uit. Hij doet hetzelfde en voordat ik ook maar iets kan zeggen, krijg ik een kus op mijn mond. “Ik ben zo blij dat je er bent”. Mijn wangen kleuren rood en ik stotter iets over de afgesloten weg. We gaan op pad, links-rechts, al slingerend door het natuurgebied. Ondertussen vraagt hij me over mijn dag, waarna ik hem het vuur aan de schenen leg. Eerst over werk, en dan: hoe is het thuis? Hij begint te vertellen. En - hoe cliché - ik geloof elk woord.

Terwijl hij praat over relatietherapie, “we deden het voor de kinderen” en mediation, kijk ik naar hem. Zijn lach is hetzelfde, zijn ogen zijn warm en glinsterend, hij is innemend en arrogant tegelijk. Bescheiden, eerlijk en toch heel charmant. Ergens voel ik dat ik net zo hard voor hem val als toen. “Zullen we hier even zitten?” En hij wijst op een bankje. Hij zet aan beide kanten van het zitgedeelte een been, waardoor ik al snel vrij intiem dicht bij hem zit. We praten over serieuze dingen, grappige anekdotes en alles er tussenin. Hier en daar raken we elkaar even aan. “Zullen we verder gaan?” vraagt hij dan. En we staan op.

Ik neem even de omgeving in me op: groen, fris, met water en de zon die onder gaat. Op dat moment voel ik twee armen om me heen en zijn kin rust op mijn hoofd. Dit is zo vertrouwd! Zo stond hij 20 jaar geleden, in de kantine van de middelbare school ook. Precies zo! In een seconde besluit ik me om te draaien. Zijn ogen boren in de mijne, terwijl we onze armen om elkaar leggen. Zijn ogen, ze zijn alles: warm, liefdevol, spannend, vertrouwd… Voordat ik het weet, buigt hij voorover terwijl hij mijn gezicht vasthoudt en kust me. Die lippen… zacht, en warm, en precies stevig genoeg. Een subtiele tong, die zonder terughouden de mijne raakt. Ergens vergeet ik adem te halen. Op dat moment verschuift hij zijn kus naar mijn wang, hals en in mijn nek. Heel zachtjes laat ik wat adem ontsnappen. Dit is hemels…