Relaties
alle pijlers
Oude jeugdliefde
donderdag 18 mei 2023 om 12:53
Hier wil ik graag even van me afschrijven, geen vragen - schrijf vooral lekker mee!
Ineens zag ik hem, in de drukte op een feestdag. Hij was altijd al groot, maar nu leek hij er echt bovenuit te springen. Voor mij dan. Ik friemelde snel even aan mijn haar, buik een beetje inhouden en een brede glimlach. We zwaaiden onhandig naar elkaar en door alle drukte gingen we snel weer verder.
Na een paar wijntjes aan de keukentafel, pakte ik mijn telefoon en scrolde door social media: hebbes! Ik kan best even vragen hoe het nu is, toch? Even laten weten dat het leuk was om hem te zien.
“Weet je mijn nummer niet meer, dat kan toch niet”. Oh, shit. Maar gek genoeg heb ik na 20 jaar zijn nummer nog steeds. Dan maar een appje. Hoe is het, wat doe je nu, en hoe is het thuis…? Subtiel - niet. We appen wat heen en weer, met subtiele hints naar vroeger, en dagen elkaar weer uit alsof we nog pubers zijn. Na een paar weken vinden we beiden dat we wel even koffie kunnen drinken. Of wandelen. Of wat dan ook, om elkaar maar even écht te zien.
Zodra ik in de auto stap, kriebelt het in mijn buik. Ik kan niet wachten en tegelijkertijd vind ik het doodeng. En dan zit ik daar met zwetende handjes. Ik ga staan, loop een stukje, dan weer zitten. Toch staan. Zit mijn haar wel goed? Oh, hij komt er aan… wat is hij groot, waarom vergeet ik dat steeds? En dan die ogen. Die ogen! Die zijn zo prachtig dat mijn knieën knikken. Ik ben vreselijk dom bezig, maar wat is dit ook vreselijk leuk…
Ineens zag ik hem, in de drukte op een feestdag. Hij was altijd al groot, maar nu leek hij er echt bovenuit te springen. Voor mij dan. Ik friemelde snel even aan mijn haar, buik een beetje inhouden en een brede glimlach. We zwaaiden onhandig naar elkaar en door alle drukte gingen we snel weer verder.
Na een paar wijntjes aan de keukentafel, pakte ik mijn telefoon en scrolde door social media: hebbes! Ik kan best even vragen hoe het nu is, toch? Even laten weten dat het leuk was om hem te zien.
“Weet je mijn nummer niet meer, dat kan toch niet”. Oh, shit. Maar gek genoeg heb ik na 20 jaar zijn nummer nog steeds. Dan maar een appje. Hoe is het, wat doe je nu, en hoe is het thuis…? Subtiel - niet. We appen wat heen en weer, met subtiele hints naar vroeger, en dagen elkaar weer uit alsof we nog pubers zijn. Na een paar weken vinden we beiden dat we wel even koffie kunnen drinken. Of wandelen. Of wat dan ook, om elkaar maar even écht te zien.
Zodra ik in de auto stap, kriebelt het in mijn buik. Ik kan niet wachten en tegelijkertijd vind ik het doodeng. En dan zit ik daar met zwetende handjes. Ik ga staan, loop een stukje, dan weer zitten. Toch staan. Zit mijn haar wel goed? Oh, hij komt er aan… wat is hij groot, waarom vergeet ik dat steeds? En dan die ogen. Die ogen! Die zijn zo prachtig dat mijn knieën knikken. Ik ben vreselijk dom bezig, maar wat is dit ook vreselijk leuk…
zaterdag 20 mei 2023 om 07:55
Het was de keuze voor mijn vrouw en kinderen.deadpoetssociety schreef: ↑19-05-2023 20:38Als het dagelijks aan je vreet, was het dan de goede keuze?
Die zijn belangrijker dan ik ben in dit verhaal, vandaar die keuze.
zaterdag 20 mei 2023 om 08:30
Hmmm… jij bent wel de meest belangrijke persoon in je leven hè. Ik ben echt niet voor het zo maar weggaan als er iets speelt, maar ik zou wel onderzoeken wat dit betekent. Je bent immers de beste vader die je kunt zijn als jijzelf gelukkig ben. En ook voor je partner, als je eigenlijk liever bij een ander bent, is dat wat je haar gunt? Dat zou ik in ieder geval goed onderzoeken, vooral voor jezelf, maar ook voor je gezin.
zaterdag 20 mei 2023 om 09:19
Mwah. Stomende seks met je ex zegt vrij weinig over hoe gelukkig je zou zijn als je er 2 gebroken gezinnen, een huishouden en de dagelijkse sleur mee moet runnen.ranjaa schreef: ↑20-05-2023 08:30Hmmm… jij bent wel de meest belangrijke persoon in je leven hè. Ik ben echt niet voor het zo maar weggaan als er iets speelt, maar ik zou wel onderzoeken wat dit betekent. Je bent immers de beste vader die je kunt zijn als jijzelf gelukkig ben. En ook voor je partner, als je eigenlijk liever bij een ander bent, is dat wat je haar gunt? Dat zou ik in ieder geval goed onderzoeken, vooral voor jezelf, maar ook voor je gezin.
Onderzoeken hoe het buiten de deur zit doe je niet voor je gezin. Als je het geluk van je gezin belangrijk vindt dan onderzoek je wat er binnen het gezin anders kan. Niet erbuiten.
zaterdag 20 mei 2023 om 09:28
@ranjaa,
Voor de duidelijkheid, ik hou echt van mijn vrouw. Het is niet zo dat ik veel liever bij die ander ben.
Toen ik mijn jeugdliefde weer zag, kwamen alle verliefde gevoelens weer naar boven wat resulteerde in een fantastische vrijpartij.
Maar wat als die gevoelens van verliefdheid over zijn? Dan komen we terug in de dagelijkse realiteit .
Een realiteit waarin we o.a een verstandelijk beperkte (pleeg)zoon hebben, die 24 uur per dag zorg van ons nodig heeft, en een (pleeg)dochter die door haar biologische moeder is verlaten en waarvan de vader niet bekent is. Ik kan en wil het mijn dochtertje niet aan doen om weg te gaan.
Dit is maar een hele korte versie van de realiteit en om het topic niet helemaal te vervuilen, zal ik het hierbij houden.
Voor de duidelijkheid, ik hou echt van mijn vrouw. Het is niet zo dat ik veel liever bij die ander ben.
Toen ik mijn jeugdliefde weer zag, kwamen alle verliefde gevoelens weer naar boven wat resulteerde in een fantastische vrijpartij.
Maar wat als die gevoelens van verliefdheid over zijn? Dan komen we terug in de dagelijkse realiteit .
Een realiteit waarin we o.a een verstandelijk beperkte (pleeg)zoon hebben, die 24 uur per dag zorg van ons nodig heeft, en een (pleeg)dochter die door haar biologische moeder is verlaten en waarvan de vader niet bekent is. Ik kan en wil het mijn dochtertje niet aan doen om weg te gaan.
Dit is maar een hele korte versie van de realiteit en om het topic niet helemaal te vervuilen, zal ik het hierbij houden.
zaterdag 20 mei 2023 om 10:46
Aah, dat is een heel andere situatie… sterkte! En dan is het juist soms ook even heel fijn dit soort herinneringen te hebben.swiessel schreef: ↑20-05-2023 09:28@ranjaa,
Voor de duidelijkheid, ik hou echt van mijn vrouw. Het is niet zo dat ik veel liever bij die ander ben.
Toen ik mijn jeugdliefde weer zag, kwamen alle verliefde gevoelens weer naar boven wat resulteerde in een fantastische vrijpartij.
Maar wat als die gevoelens van verliefdheid over zijn? Dan komen we terug in de dagelijkse realiteit .
Een realiteit waarin we o.a een verstandelijk beperkte (pleeg)zoon hebben, die 24 uur per dag zorg van ons nodig heeft, en een (pleeg)dochter die door haar biologische moeder is verlaten en waarvan de vader niet bekent is. Ik kan en wil het mijn dochtertje niet aan doen om weg te gaan.
Dit is maar een hele korte versie van de realiteit en om het topic niet helemaal te vervuilen, zal ik het hierbij houden.
zaterdag 20 mei 2023 om 10:47
Eens hoor, ik bedoelde ook niet om er buiten te onderzoeken, maar wel ook in hoeverre je gelukkig bent in het gezin en daarin afwegingen van alle kanten te maken. De werkelijkheid is vaak heel grijs en niet zo zwart-wit natuurlijk.Suniva schreef: ↑20-05-2023 09:19Mwah. Stomende seks met je ex zegt vrij weinig over hoe gelukkig je zou zijn als je er 2 gebroken gezinnen, een huishouden en de dagelijkse sleur mee moet runnen.
Onderzoeken hoe het buiten de deur zit doe je niet voor je gezin. Als je het geluk van je gezin belangrijk vindt dan onderzoek je wat er binnen het gezin anders kan. Niet erbuiten.
?
maandag 22 mei 2023 om 06:06
Deel 4:
Een geluidje haalt me terug op aarde. Hij kijkt fronsend en pakt zijn telefoon die afgaat. “Het is mijn vrouw”. Ergens voel ik het ongemak aan zijn kant komen, en wanneer ik de suggestie doe om op te nemen, drukt hij haar weg. Het moment is voorbij. We staan, nog dicht bij elkaar, tussen de bomen. De zon gaat al bijna onder en het begint frisser te worden. “Laten we teruglopen” zegt hij.
Terwijl we samen weglopen, weet ik even niet wat ik moet zeggen. Het was heel intens en fijn, maar het lijkt ineens weg te zijn. Natuurlijk snap ik alles van een scheiding en hoe pijnlijk het moet zijn als dan nog samen in een huis woont, maar waarom voelt het ineens alsof het anders zit? Ik twijfel nog even en vraag dan toch: “gaat het? Je leek wat geschrokken door het telefoontje net”. Hij zucht even en blijft staan. Ik voel dat er iets gaat komen, en span lichtjes mijn spieren aan. “Ze wil het graag nog proberen, voor de kinderen. Ze zijn zo verdrietig”. Terwijl hij verder praat, over dat het lastig is wanneer je samen in één huis bent nadat je uitspreekt te willen scheiden, voel ik me alsof mijn hart een ijsbad krijgt. “Ik vind het zo moeilijk voor de kinderen”, zegt hij. Ik wil het ergens niet weten, maar vraag het toch: “wat heb jij gezegd, toen ze vroeg om het - al dan niet voor de kinderen - te proberen?” Zijn blik zegt me al genoeg. “Waarom ben je dan hier?”
Ik zet een stap in de richting van mijn auto. Hij loopt met me mee, en zegt in de war te zijn door mij. Dat hij weet dat het niet werkt met zijn vrouw, omdat het al jaren zo gaat. Dat ze niet voor niets hebben uitgesproken te gaan scheiden. Dat hij “dingen” te regelen heeft. Ja, dat heeft hij zeker.
In de auto voel ik me verdwaasd. Mijn romantische kriebels worden weggeduwd door irritatie, een gevoel van “waar ben ik aan begonnen?!” en teleurstelling. Enigszins gedesillusioneerd rij ik naar huis. De volgende dag stort ik me op mijn werk, om wat anders omhanden te hebben. Die onvergetelijke zoen spookt nog door mijn hoofd. Als ik na de drukke werkdag thuis kom, maak ik wat te eten klaar en kruip ik lekker op de bank. Wanneer ik middenin een Scandinavische thriller zit, schrik ik van mijn telefoon. Hij belt.
“Ik ben je mijn excuses verschuldigd, ik had je eerder hierover moeten vertellen”. Dat klopt. En dat vertel ik hem ook nog even. Hij vertelt dat hij de avond ervoor lang gepraat heeft thuis en dat hij terug is bij zijn eerdere besluit. De afspraak met de mediator om alles nu écht in gang te zetten, staat al weer gepland. Ik voel me zo naïef, want ik geloof elk woord. Als hij praat en uitlegt hoe het is gegaan, hoor ik zijn vertrouwde stem en intonatie, en ergens voel ik dat het zo is. Dat hij me niet voor de gek houdt. Tegelijkertijd wil ik hier geen onderdeel van zijn: het is aan hem om daadwerkelijk knopen door te hakken en daar wil ik geen rol in spelen. “Volgens mij is het beter dat we voorlopig geen contact hebben, zodat jij alles op een rijtje kan zetten.” Ik ben trots dat ik doorpak, want het is nu gewoon niet het juiste moment voor ons. Vlak voor we ophangen, merk ik aan ons beide dat we het afscheid uitstellen. Het praten voelt vertrouwd en goed, en ik zou nog uren naar zijn stem kunnen luisteren. “Gek hè, ik wil helemaal niet ophangen met je. We praten nog net zo gemakkelijk als 20 jaar geleden”, zegt hij. Met een glimlach sluiten we toch af. Ik staar naar de Noorse politie op tv en vraag me af hoe dit verder gaat. Mijn verstand zegt echt luid en duidelijk dat hij eerst aan de slag moet met zijn scheiding, maar mijn hart spreekt een compleet andere taal.
Drie dagen later. Ik heb me de afgelopen dagen volkomen in mijn werk gestort, om maar niet aan hem te denken. Ik ben vroeg mijn bed in gekropen, na een lange dag buiten in de zon. Rozig lig ik een boek te lezen en op het moment dat ik twijfel te gaan slapen, gaat mijn telefoon. Zodra ik zijn naam zie, maakt mijn hart een sprongetje. “Ik ben over 4 minuten in je straat”, zegt hij meteen. Nog voordat mijn verstand uit de rustmodus is, hoor ik mezelf al zeggen dat ik snel wat aanschiet en de deur open doe. Alle bezwaren die daarna door mijn hoofd klinken, negeer ik consequent. In het donker zie ik koplampen op mijn oprit en mijn hartslag versnelt. Wanneer hij uit de auto stapt, en ik de deur open doe, voel ik dat alles in mij nu met hem wil zijn. “Jezus, wat ben je mooi” gromt hij, en drukt zijn lippen op de mijne. We staan net binnen, en hij houdt zijn brede armen om me heen. Zijn mond voelt precies goed, alsof het exact op de mijne past. Zachtjes proef ik zijn tong. Ik wil dat dit niet stopt.
Het lijkt een uur te duren, waarin we niets anders doen dan elkaar stevig zoenen. Harder, dan weer zachter en meer intiem. Handen die over elkaars rug gaan. Ik pas perfect in zijn armen. Ik voel me levend, alsof ik de laatste jaren geslapen heb en nu klaarwakker ben. En ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo goed ben gezoend.
Een geluidje haalt me terug op aarde. Hij kijkt fronsend en pakt zijn telefoon die afgaat. “Het is mijn vrouw”. Ergens voel ik het ongemak aan zijn kant komen, en wanneer ik de suggestie doe om op te nemen, drukt hij haar weg. Het moment is voorbij. We staan, nog dicht bij elkaar, tussen de bomen. De zon gaat al bijna onder en het begint frisser te worden. “Laten we teruglopen” zegt hij.
Terwijl we samen weglopen, weet ik even niet wat ik moet zeggen. Het was heel intens en fijn, maar het lijkt ineens weg te zijn. Natuurlijk snap ik alles van een scheiding en hoe pijnlijk het moet zijn als dan nog samen in een huis woont, maar waarom voelt het ineens alsof het anders zit? Ik twijfel nog even en vraag dan toch: “gaat het? Je leek wat geschrokken door het telefoontje net”. Hij zucht even en blijft staan. Ik voel dat er iets gaat komen, en span lichtjes mijn spieren aan. “Ze wil het graag nog proberen, voor de kinderen. Ze zijn zo verdrietig”. Terwijl hij verder praat, over dat het lastig is wanneer je samen in één huis bent nadat je uitspreekt te willen scheiden, voel ik me alsof mijn hart een ijsbad krijgt. “Ik vind het zo moeilijk voor de kinderen”, zegt hij. Ik wil het ergens niet weten, maar vraag het toch: “wat heb jij gezegd, toen ze vroeg om het - al dan niet voor de kinderen - te proberen?” Zijn blik zegt me al genoeg. “Waarom ben je dan hier?”
Ik zet een stap in de richting van mijn auto. Hij loopt met me mee, en zegt in de war te zijn door mij. Dat hij weet dat het niet werkt met zijn vrouw, omdat het al jaren zo gaat. Dat ze niet voor niets hebben uitgesproken te gaan scheiden. Dat hij “dingen” te regelen heeft. Ja, dat heeft hij zeker.
In de auto voel ik me verdwaasd. Mijn romantische kriebels worden weggeduwd door irritatie, een gevoel van “waar ben ik aan begonnen?!” en teleurstelling. Enigszins gedesillusioneerd rij ik naar huis. De volgende dag stort ik me op mijn werk, om wat anders omhanden te hebben. Die onvergetelijke zoen spookt nog door mijn hoofd. Als ik na de drukke werkdag thuis kom, maak ik wat te eten klaar en kruip ik lekker op de bank. Wanneer ik middenin een Scandinavische thriller zit, schrik ik van mijn telefoon. Hij belt.
“Ik ben je mijn excuses verschuldigd, ik had je eerder hierover moeten vertellen”. Dat klopt. En dat vertel ik hem ook nog even. Hij vertelt dat hij de avond ervoor lang gepraat heeft thuis en dat hij terug is bij zijn eerdere besluit. De afspraak met de mediator om alles nu écht in gang te zetten, staat al weer gepland. Ik voel me zo naïef, want ik geloof elk woord. Als hij praat en uitlegt hoe het is gegaan, hoor ik zijn vertrouwde stem en intonatie, en ergens voel ik dat het zo is. Dat hij me niet voor de gek houdt. Tegelijkertijd wil ik hier geen onderdeel van zijn: het is aan hem om daadwerkelijk knopen door te hakken en daar wil ik geen rol in spelen. “Volgens mij is het beter dat we voorlopig geen contact hebben, zodat jij alles op een rijtje kan zetten.” Ik ben trots dat ik doorpak, want het is nu gewoon niet het juiste moment voor ons. Vlak voor we ophangen, merk ik aan ons beide dat we het afscheid uitstellen. Het praten voelt vertrouwd en goed, en ik zou nog uren naar zijn stem kunnen luisteren. “Gek hè, ik wil helemaal niet ophangen met je. We praten nog net zo gemakkelijk als 20 jaar geleden”, zegt hij. Met een glimlach sluiten we toch af. Ik staar naar de Noorse politie op tv en vraag me af hoe dit verder gaat. Mijn verstand zegt echt luid en duidelijk dat hij eerst aan de slag moet met zijn scheiding, maar mijn hart spreekt een compleet andere taal.
Drie dagen later. Ik heb me de afgelopen dagen volkomen in mijn werk gestort, om maar niet aan hem te denken. Ik ben vroeg mijn bed in gekropen, na een lange dag buiten in de zon. Rozig lig ik een boek te lezen en op het moment dat ik twijfel te gaan slapen, gaat mijn telefoon. Zodra ik zijn naam zie, maakt mijn hart een sprongetje. “Ik ben over 4 minuten in je straat”, zegt hij meteen. Nog voordat mijn verstand uit de rustmodus is, hoor ik mezelf al zeggen dat ik snel wat aanschiet en de deur open doe. Alle bezwaren die daarna door mijn hoofd klinken, negeer ik consequent. In het donker zie ik koplampen op mijn oprit en mijn hartslag versnelt. Wanneer hij uit de auto stapt, en ik de deur open doe, voel ik dat alles in mij nu met hem wil zijn. “Jezus, wat ben je mooi” gromt hij, en drukt zijn lippen op de mijne. We staan net binnen, en hij houdt zijn brede armen om me heen. Zijn mond voelt precies goed, alsof het exact op de mijne past. Zachtjes proef ik zijn tong. Ik wil dat dit niet stopt.
Het lijkt een uur te duren, waarin we niets anders doen dan elkaar stevig zoenen. Harder, dan weer zachter en meer intiem. Handen die over elkaars rug gaan. Ik pas perfect in zijn armen. Ik voel me levend, alsof ik de laatste jaren geslapen heb en nu klaarwakker ben. En ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo goed ben gezoend.
maandag 22 mei 2023 om 06:33
Nou zeg, laat die man fijn bij vrouw en kinderen blijven. Het is algemeen bekend dat iets wat je niet mag hebben het meest interessant is. Dat is dus precies wat hier gebeurd. En als je het eenmaal hebt is de aandacht snel verminderd. Dus nee, ik zou beslist niet weten waarom die andere vrouw de betere keuze zou zijn.ranjaa schreef: ↑20-05-2023 08:30Hmmm… jij bent wel de meest belangrijke persoon in je leven hè. Ik ben echt niet voor het zo maar weggaan als er iets speelt, maar ik zou wel onderzoeken wat dit betekent. Je bent immers de beste vader die je kunt zijn als jijzelf gelukkig ben. En ook voor je partner, als je eigenlijk liever bij een ander bent, is dat wat je haar gunt? Dat zou ik in ieder geval goed onderzoeken, vooral voor jezelf, maar ook voor je gezin.
maandag 22 mei 2023 om 12:53
Van die termen die alleen in van die foute romannetjes staan. Kan me er niks bij voorstellen, hoe een mens iets gromt.ranjaa schreef: ↑22-05-2023 06:06Deel 4:
Een geluidje haalt me terug op aarde. Hij kijkt fronsend en pakt zijn telefoon die afgaat. “Het is mijn vrouw”. Ergens voel ik het ongemak aan zijn kant komen, en wanneer ik de suggestie doe om op te nemen, drukt hij haar weg. Het moment is voorbij. We staan, nog dicht bij elkaar, tussen de bomen. De zon gaat al bijna onder en het begint frisser te worden. “Laten we teruglopen” zegt hij.
Terwijl we samen weglopen, weet ik even niet wat ik moet zeggen. Het was heel intens en fijn, maar het lijkt ineens weg te zijn. Natuurlijk snap ik alles van een scheiding en hoe pijnlijk het moet zijn als dan nog samen in een huis woont, maar waarom voelt het ineens alsof het anders zit? Ik twijfel nog even en vraag dan toch: “gaat het? Je leek wat geschrokken door het telefoontje net”. Hij zucht even en blijft staan. Ik voel dat er iets gaat komen, en span lichtjes mijn spieren aan. “Ze wil het graag nog proberen, voor de kinderen. Ze zijn zo verdrietig”. Terwijl hij verder praat, over dat het lastig is wanneer je samen in één huis bent nadat je uitspreekt te willen scheiden, voel ik me alsof mijn hart een ijsbad krijgt. “Ik vind het zo moeilijk voor de kinderen”, zegt hij. Ik wil het ergens niet weten, maar vraag het toch: “wat heb jij gezegd, toen ze vroeg om het - al dan niet voor de kinderen - te proberen?” Zijn blik zegt me al genoeg. “Waarom ben je dan hier?”
Ik zet een stap in de richting van mijn auto. Hij loopt met me mee, en zegt in de war te zijn door mij. Dat hij weet dat het niet werkt met zijn vrouw, omdat het al jaren zo gaat. Dat ze niet voor niets hebben uitgesproken te gaan scheiden. Dat hij “dingen” te regelen heeft. Ja, dat heeft hij zeker.
In de auto voel ik me verdwaasd. Mijn romantische kriebels worden weggeduwd door irritatie, een gevoel van “waar ben ik aan begonnen?!” en teleurstelling. Enigszins gedesillusioneerd rij ik naar huis. De volgende dag stort ik me op mijn werk, om wat anders omhanden te hebben. Die onvergetelijke zoen spookt nog door mijn hoofd. Als ik na de drukke werkdag thuis kom, maak ik wat te eten klaar en kruip ik lekker op de bank. Wanneer ik middenin een Scandinavische thriller zit, schrik ik van mijn telefoon. Hij belt.
“Ik ben je mijn excuses verschuldigd, ik had je eerder hierover moeten vertellen”. Dat klopt. En dat vertel ik hem ook nog even. Hij vertelt dat hij de avond ervoor lang gepraat heeft thuis en dat hij terug is bij zijn eerdere besluit. De afspraak met de mediator om alles nu écht in gang te zetten, staat al weer gepland. Ik voel me zo naïef, want ik geloof elk woord. Als hij praat en uitlegt hoe het is gegaan, hoor ik zijn vertrouwde stem en intonatie, en ergens voel ik dat het zo is. Dat hij me niet voor de gek houdt. Tegelijkertijd wil ik hier geen onderdeel van zijn: het is aan hem om daadwerkelijk knopen door te hakken en daar wil ik geen rol in spelen. “Volgens mij is het beter dat we voorlopig geen contact hebben, zodat jij alles op een rijtje kan zetten.” Ik ben trots dat ik doorpak, want het is nu gewoon niet het juiste moment voor ons. Vlak voor we ophangen, merk ik aan ons beide dat we het afscheid uitstellen. Het praten voelt vertrouwd en goed, en ik zou nog uren naar zijn stem kunnen luisteren. “Gek hè, ik wil helemaal niet ophangen met je. We praten nog net zo gemakkelijk als 20 jaar geleden”, zegt hij. Met een glimlach sluiten we toch af. Ik staar naar de Noorse politie op tv en vraag me af hoe dit verder gaat. Mijn verstand zegt echt luid en duidelijk dat hij eerst aan de slag moet met zijn scheiding, maar mijn hart spreekt een compleet andere taal.
Drie dagen later. Ik heb me de afgelopen dagen volkomen in mijn werk gestort, om maar niet aan hem te denken. Ik ben vroeg mijn bed in gekropen, na een lange dag buiten in de zon. Rozig lig ik een boek te lezen en op het moment dat ik twijfel te gaan slapen, gaat mijn telefoon. Zodra ik zijn naam zie, maakt mijn hart een sprongetje. “Ik ben over 4 minuten in je straat”, zegt hij meteen. Nog voordat mijn verstand uit de rustmodus is, hoor ik mezelf al zeggen dat ik snel wat aanschiet en de deur open doe. Alle bezwaren die daarna door mijn hoofd klinken, negeer ik consequent. In het donker zie ik koplampen op mijn oprit en mijn hartslag versnelt. Wanneer hij uit de auto stapt, en ik de deur open doe, voel ik dat alles in mij nu met hem wil zijn. “Jezus, wat ben je mooi” gromt hij, en drukt zijn lippen op de mijne. We staan net binnen, en hij houdt zijn brede armen om me heen. Zijn mond voelt precies goed, alsof het exact op de mijne past. Zachtjes proef ik zijn tong. Ik wil dat dit niet stopt.
Het lijkt een uur te duren, waarin we niets anders doen dan elkaar stevig zoenen. Harder, dan weer zachter en meer intiem. Handen die over elkaars rug gaan. Ik pas perfect in zijn armen. Ik voel me levend, alsof ik de laatste jaren geslapen heb en nu klaarwakker ben. En ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo goed ben gezoend.
Verder gaan alle alarmbellen bij mij af met betrekking tot zijn gezinssituatie. Tot zover mijn bedrage, sorry voor het verstoren van de romantiek.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
