Relaties
alle pijlers
ouder komt onverwachts op bezoek
dinsdag 23 juni 2020 om 18:55
Lieve viva-leden,
Mijn moeder kwam net onverwachts op de stoep.
Sinds dat ik dichterbij haar woon doet ze dit vaker.
Ik heb haar al eerder verteld dat ik liever wil dat ze mij een berichtje stuurt van te voren of even belt.
Ze doet dit tegenwoordig wel meer (gelukkig), maar soms zie ik de oproep niet en komt ze alsnog (binnen een uur nadat ze heeft gebeld).
Ze zegt tegen mij dat ik aan dingen moet wennen. Dus dat ik maar moet accepteren dat ze af en toe langs komt zonder dat ik daarvan op de hoogte ben.
Ik heb net echt heel duidelijk gezegd dat ik dit niet wil en dat ik dat niet prettig vind. Mijn ouders vonden het ook nooit fijn als mijn opa zomaar op de stoep stond. Maar nu doet ze het dus wel bij mij. Maar wat ik ook zeg, ze gaat er mee door zegt ze. Ik vind de situatie lastig omdat ze altijd met iets lekkers aankomt en dus wel betrokken is bij mij. Maar deze keer was ik echt boos. Ik denk ook omdat ik nu aan het daten ben met een leuke man (die tegenwoordig regelmatig langskomt) en ik mijn moeder daarom liever niet voor de deur zie staan. Ik voel me nu trouwens heel schuldig.
Hebben jullie ouders die onverwachts langskomen? En stel je vind dat niet prettig, hoe reageer je dan?
Mijn moeder kwam net onverwachts op de stoep.
Sinds dat ik dichterbij haar woon doet ze dit vaker.
Ik heb haar al eerder verteld dat ik liever wil dat ze mij een berichtje stuurt van te voren of even belt.
Ze doet dit tegenwoordig wel meer (gelukkig), maar soms zie ik de oproep niet en komt ze alsnog (binnen een uur nadat ze heeft gebeld).
Ze zegt tegen mij dat ik aan dingen moet wennen. Dus dat ik maar moet accepteren dat ze af en toe langs komt zonder dat ik daarvan op de hoogte ben.
Ik heb net echt heel duidelijk gezegd dat ik dit niet wil en dat ik dat niet prettig vind. Mijn ouders vonden het ook nooit fijn als mijn opa zomaar op de stoep stond. Maar nu doet ze het dus wel bij mij. Maar wat ik ook zeg, ze gaat er mee door zegt ze. Ik vind de situatie lastig omdat ze altijd met iets lekkers aankomt en dus wel betrokken is bij mij. Maar deze keer was ik echt boos. Ik denk ook omdat ik nu aan het daten ben met een leuke man (die tegenwoordig regelmatig langskomt) en ik mijn moeder daarom liever niet voor de deur zie staan. Ik voel me nu trouwens heel schuldig.
Hebben jullie ouders die onverwachts langskomen? En stel je vind dat niet prettig, hoe reageer je dan?
dinsdag 23 juni 2020 om 20:51
Sterkte meid. Het zou inderdaad wel eens veel energie kunnen kosten. En vraag anders hulp - via huisarts. Niets om je voor te schamen. Jíj hebt er last van.....madelief12345 schreef: ↑23-06-2020 20:45Ik denk niet dat ze zich daarvan bewust is. Ik weet bijna 100 procent zeker dat mijn vader heel veel invloed op haar heeft. Elke mening die hij heeft neemt mijn moeder over. Als het nu gaat over het langsgaan bij mij, mijn eetpatroon, het type werk wat ik zou moeten verrichten, echt alles. Mijn vader heeft altijd al lak gehad aan mijn mening. Ik denk dat mijn moeder zijn mening overneemt omdat hij anders haar weer in een kwaad daglicht zet en haar uitmaakt voor "achterlijke gans" en dat soort dingen. Dat maakt de situatie denk ik ook zo ingewikkeld voor mij. Want degene die spreekt is denk ik mijn vader en niet zij. Het jammere is dat ze die dominante trekjes over heeft genomen. Ik denk dat ik het niet wil zien, omdat ze in tegenstelling tot mijn vader wel heel veel voor mij doet. Een vriendin zei precies hetzelfde als jij. Ze loopt over je heen. Het wilde er toen niet helemaal in, maar nu ik dit lees op het forum moet ik maar eens dat bord voor mijn kop gaan weghalen. En wat je zegt echt mijn eigen grenzen gaan bepalen. Ik denk dat het ook veel energie zou kosten want het is toch je moeder. Gelukkig vandaag al een eerste stap gemaakt en heel duidelijk gezegd dat ze niet zomaar meer moet langskomen.
dinsdag 23 juni 2020 om 20:51
Hier ook.
En als het niet uitkomt, omdat ik net boodschappen ga doen, zet mijn moeder gerust een kop koffie voor zichzelf.
Als we zondag laat in de middag thuis komen van de camping, zit mijn vader altijd al lekker op de bank met een wijntje muziek te kijken/luisteren en scharrelt mijn moeder wat rond.
Maar goed, daar heb je niets aan...
Als je het echt niet wil en de blijft het maar doen, doe je dus gewoon niet open? En als ze een sleutel heeft, doe je je deur op het nachtslot? Dan leer ze het wellicht vanzelf af. Maar goed, jammer dat het zo moet gaan.
dinsdag 23 juni 2020 om 20:52
Inderdaad....
dinsdag 23 juni 2020 om 20:52
Ik moet echt ook in mijn hoofd gaan inprenten dat ik niet verantwoordelijk ben voor haar geluk. Vrienden hebben mij dat in die tijd ook heel duidelijk gezegd anders woonde ik nu nog bij mijn ouders. Nu ik dichterbij hen ben gaan wonen komt het claimerige gedrag terug, maar ik heb ook teveel toegelaten. Ik moet mijn grenzen nog duidelijker aan geven. Hopelijk gaat mijn moeder dan ook minder van mij verwachten.Eviva1983 schreef: ↑23-06-2020 20:39Ook weer herkenbaar.
Ik liet ook meer toe en liet teveel over mijn grenzen gaan, want ouders eenzaam en zielig.
Maar als ik 1 vinger geef staan ze zo iedere dag op de stoep.
Jij bent niet verantwoordelijk voor hun geluk.
Ik weet dat het moeilijk is, maar niet je eigen gevoel wegcijferen uit medelijden of schuldgevoel.
Én hoe meer ze op je leunt, hoe meer afkeer je krijgt omdat het zo'n claimerige situatie wordt.
dinsdag 23 juni 2020 om 20:55
Wat een gezellig topic he..
dinsdag 23 juni 2020 om 20:56
Haha, nou en of.
Ik vind het eerder een vorm van gezelligheid...
dinsdag 23 juni 2020 om 20:57
Oh nee, vreselijk. Ik wil dat ook niet hebben. Nadat ze mij in het verleden een aantal keer midden op de dag met vet haar in pyjama thuis aantroffen met een berg afwas tot het plafond en overal troep* begrepen ze dat ik niet de juiste persoon ben voor dit soort onaangekondigde bezoekjes. Ook niet van mijn ouders.
Maar eerlijk gezegd doe ik sowieso meestal niet open als de bel gaat en ik niemand verwacht.
* En een gruwelijke kater
Maar eerlijk gezegd doe ik sowieso meestal niet open als de bel gaat en ik niemand verwacht.
* En een gruwelijke kater
anoniem_639a9136a72af wijzigde dit bericht op 23-06-2020 21:08
5.30% gewijzigd
dinsdag 23 juni 2020 om 20:58
Bedankt voor de tip. Die ga ik lezen
dinsdag 23 juni 2020 om 20:59
dinsdag 23 juni 2020 om 21:00
Maar het blijft moeilijk hoor, want dan doet ze weer wat voor je of koopt een bloemetje of doet iets anders.madelief12345 schreef: ↑23-06-2020 20:52Ik moet echt ook in mijn hoofd gaan inprenten dat ik niet verantwoordelijk ben voor haar geluk. Vrienden hebben mij dat in die tijd ook heel duidelijk gezegd anders woonde ik nu nog bij mijn ouders. Nu ik dichterbij hen ben gaan wonen komt het claimerige gedrag terug, maar ik heb ook teveel toegelaten. Ik moet mijn grenzen nog duidelijker aan geven. Hopelijk gaat mijn moeder dan ook minder van mij verwachten.
Ik herken het zo!
Ik had ook dat mijn moeder graag iedere week mijn kinderen wil zien en op den duur mijn halve huishouden overnam en er al vanuit ging dat ze iedere week langs mag komen .
Mij geeft dat veel spanningen, maar ik durfde het niet aan te geven omdat ik het anders zielig vond of ze had weer wat aardigs gedaan waardoor ik me snel schuldig voelde als ik grenzen aangaf.
Ik ben er nog niet helemaal maar ga steeds meer stil staan bij " wat wil ik nou eigenlijk en wat voel ik nou eigenlijk.
Iemand zei tegen mij: jij gaat dus met spanningsklachten zitten (kwam doordat ik me geclaimd voelde) om je moeder tevreden te stellen.
Toen besefte ik dat dat inderdaad best ver gaat.
Zij houdt ook geen rekening met jouw gevoel hè, als ze jouw meningen wegwuift met rotopmerkingen
dinsdag 23 juni 2020 om 21:02
Zo herkenbaar dit! Dit is ook exact de reden dat ik in een andere plaats woon, anders stond mijn moeder elke dag op de stoep. Het contact tussen ons is erg moeizaam tegenwoordig, en als we al contact hebben is het via de telefoon. Mijn moeder wilt heel graag dat we elkaar weer zien maar dat wil ik echt niet, en dat respecteert ze. Ze moet wel, anders is ze me kwijt.madelief12345 schreef: ↑23-06-2020 20:52Ik moet echt ook in mijn hoofd gaan inprenten dat ik niet verantwoordelijk ben voor haar geluk. Vrienden hebben mij dat in die tijd ook heel duidelijk gezegd anders woonde ik nu nog bij mijn ouders. Nu ik dichterbij hen ben gaan wonen komt het claimerige gedrag terug, maar ik heb ook teveel toegelaten. Ik moet mijn grenzen nog duidelijker aan geven. Hopelijk gaat mijn moeder dan ook minder van mij verwachten.
Ik heb een rotjeugd gehad dankzij haar, en toen ik erachter kwam wat ze had heb ik heel lang geprobeerd om haar te veranderen. Totdat ik er bijna aan onderdoor ging en steeds meer mijn grenzen ging aangeven. Vond ze niet leuk (zacht uitgedrukt) maar inmiddels lijkt ze zich er neer bij te leggen.
Veel succes TO, en vraag hulp. Het heeft mij heel goed geholpen om in te zien dat ik haar niet kan helpen.
En ja, het is heel lastig want het zijn je ouder(s) en je voelt je toch op de 1 of andere manier verantwoordelijk voor ze. Maar dit mag niet ten koste gaan van jezelf.
dinsdag 23 juni 2020 om 21:14
Hoezo? Of je nu mijn moeder of mijn beste vriendin/vriend bent. Als je onaangekondigd langs komt, dan bestaat de kans dat je voor een gesloten deur staat.blijfgewoonbianca schreef: ↑23-06-2020 19:13Vreselijk. Arm kind.
Blij dat mijn kinderen anders zijn.
Ik ben dol op bezoek en mijn huis is echt vaak de zoete inval. Maar wel op mijn voorwaarden.
Daarnaast heb jij waarschijnlijk een fijne band met je kinderen, maar niet iedereen heeft dat.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
dinsdag 23 juni 2020 om 21:15
Eens, Eviva, en heel herkenbaar. Bij mij werd het iets makkelijker om bepaalde patronen te doorbreken omdat ze inderdaad al zo ver had kunnen gaan, dat ik inderdaad een afkeer van het gedrag kreeg. Niet van mijn moeder zelf, ik hou veel van haar, maar als er bij elk contact een knoop in je maag zit, moet er iets gebeuren. En praten...nee, dat werkt niet altijd. Mijn moeder begrijpt gewoon echt niet wat ik bedoel. Ze kan zich niet goed inleven in gevoelens of meningen die afwijken van die van haar. Ik denk dat dit voor de moeder van to ook zal gelden. Dan heeft praten geen zin. Verwachten dat ze zal veranderen ook niet. Het enige wat je kunt doen is zelf goed je grenzen bewaken. En daar consequent in zijn.Eviva1983 schreef: ↑23-06-2020 20:39Ook weer herkenbaar.
Ik liet ook meer toe en liet teveel over mijn grenzen gaan, want ouders eenzaam en zielig.
Maar als ik 1 vinger geef staan ze zo iedere dag op de stoep.
Jij bent niet verantwoordelijk voor hun geluk.
Ik weet dat het moeilijk is, maar niet je eigen gevoel wegcijferen uit medelijden of schuldgevoel.
Én hoe meer ze op je leunt, hoe meer afkeer je krijgt omdat het zo'n claimerige situatie wordt.
To, ik begrijp het heel goed. Het verdriet van mijn moeder toen ze weduwe werd, het volslagen gevoel van hulpeloosheid, de angst dat ze het in haar eentje niet redt... het heeft er in gehakt, ik vond het afschuwelijk om haar zo ongelukkig te zien. Maar ik kan dat niet voor haar wegnemen. Ik steun haar op mijn manier, omdat ik tegelijkertijd op wil passen dat ze me niet opslokt. Het was een moeilijke les, vond ik, dat je niet verantwoordelijk kunt zijn voor het geluk van iemand anders.
dinsdag 23 juni 2020 om 21:18
Voordat ik ga hardlopen moet ik toch nog even gauw op jou berichtje reageren. Toen ik ging verhuizen zei mijn moeder: Oh wat gezellig, dan kom ik iedere week bij je op bezoek. Ik zei meteen van: huh? Iedere week dat is wel heel vaak vind ik. Toen zei zij weer: Dat is heel normaal hoor, veel ouders doen dat. Ik zei weer: Nou in mijn omgeving anders niet en ook al zou het zo zijn, ik vind dat niet prettig. Ze werd echt enorm kwaad (is een jaar geleden nu inmiddels). Waarom doe je zo zegt ze en je kwetst me daarmee. Ze had het natúúrlijk weer aan mijn vader verteld. Die ging zich er meteen mee bemoeien en zei: mag je eigen moeder niet eens elke week langskomen? Je doet mama daar heel veel pijn mee, of zie je dat niet? Wat ben jij gemeen! Ze hebben mij op dat moment ook echt een schuldgevoel aangepraat. Soms ging ik ook aan mezelf twijfelen, maar ik ben wel bij mijn standpunt gebleven. Maar de energie die dat kost is zo ongelooflijk veel. Ik vind het echt knap van je dat je nu meer kijkt naar wat JIJ wilt. En het is zeker lastig, want je voelt je toch loyaal ten opzichte van je ouder en wil ze niet teleurstellen.Eviva1983 schreef: ↑23-06-2020 21:00Maar het blijft moeilijk hoor, want dan doet ze weer wat voor je of koopt een bloemetje of doet iets anders.
Ik herken het zo!
Ik had ook dat mijn moeder graag iedere week mijn kinderen wil zien en op den duur mijn halve huishouden overnam en er al vanuit ging dat ze iedere week langs mag komen .
Mij geeft dat veel spanningen, maar ik durfde het niet aan te geven omdat ik het anders zielig vond of ze had weer wat aardigs gedaan waardoor ik me snel schuldig voelde als ik grenzen aangaf.
Ik ben er nog niet helemaal maar ga steeds meer stil staan bij " wat wil ik nou eigenlijk en wat voel ik nou eigenlijk.
Iemand zei tegen mij: jij gaat dus met spanningsklachten zitten (kwam doordat ik me geclaimd voelde) om je moeder tevreden te stellen.
Toen besefte ik dat dat inderdaad best ver gaat.
Zij houdt ook geen rekening met jouw gevoel hè, als ze jouw meningen wegwuift met rotopmerkingen
dinsdag 23 juni 2020 om 21:22
Prachtig voorbeeld van keiharde manipulatie. Jij geeft aan wat je wil, zij zijn het daar niet mee eens en proberen je te beïnvloeden door je een rotgevoel te bezorgen. En het werkt, want jij voelt je rot. Een heel nare en misselijke strategie, maar ze zullen blijven doen wat werkt. Zorgen dat dit niet meer werkt dus.madelief12345 schreef: ↑23-06-2020 21:18Voordat ik ga hardlopen moet ik toch nog even gauw op jou berichtje reageren. Toen ik ging verhuizen zei mijn moeder: Oh wat gezellig, dan kom ik iedere week bij je op bezoek. Ik zei meteen van: huh? Iedere week dat is wel heel vaak vind ik. Toen zei zij weer: Dat is heel normaal hoor, veel ouders doen dat. Ik zei weer: Nou in mijn omgeving anders niet en ook al zou het zo zijn, ik vind dat niet prettig. Ze werd echt enorm kwaad (is een jaar geleden nu inmiddels). Waarom doe je zo zegt ze en je kwetst me daarmee. Ze had het natúúrlijk weer aan mijn vader verteld. Die ging zich er meteen mee bemoeien en zei: mag je eigen moeder niet eens elke week langskomen? Je doet mama daar heel veel pijn mee, of zie je dat niet? Wat ben jij gemeen! Ze hebben mij op dat moment ook echt een schuldgevoel aangepraat. Soms ging ik ook aan mezelf twijfelen, maar ik ben wel bij mijn standpunt gebleven. Maar de energie die dat kost is zo ongelooflijk veel. Ik vind het echt knap van je dat je nu meer kijkt naar wat JIJ wilt. En het is zeker lastig, want je voelt je toch loyaal ten opzichte van je ouder en wil ze niet teleurstellen.
Probeer het gedrag te doorzien, dat is al stap één.
dinsdag 23 juni 2020 om 22:15
Afkeer ontwikkel je inderdaad als je teveel geclaimd wordt of er wordt continu over je grenzen heen gegaan.Jufjoke schreef: ↑23-06-2020 21:15Eens, Eviva, en heel herkenbaar. Bij mij werd het iets makkelijker om bepaalde patronen te doorbreken omdat ze inderdaad al zo ver had kunnen gaan, dat ik inderdaad een afkeer van het gedrag kreeg. Niet van mijn moeder zelf, ik hou veel van haar, maar als er bij elk contact een knoop in je maag zit, moet er iets gebeuren. En praten...nee, dat werkt niet altijd. Mijn moeder begrijpt gewoon echt niet wat ik bedoel. Ze kan zich niet goed inleven in gevoelens of meningen die afwijken van die van haar. Ik denk dat dit voor de moeder van to ook zal gelden. Dan heeft praten geen zin. Verwachten dat ze zal veranderen ook niet. Het enige wat je kunt doen is zelf goed je grenzen bewaken. En daar consequent in zijn.
To, ik begrijp het heel goed. Het verdriet van mijn moeder toen ze weduwe werd, het volslagen gevoel van hulpeloosheid, de angst dat ze het in haar eentje niet redt... het heeft er in gehakt, ik vond het afschuwelijk om haar zo ongelukkig te zien. Maar ik kan dat niet voor haar wegnemen. Ik steun haar op mijn manier, omdat ik tegelijkertijd op wil passen dat ze me niet opslokt. Het was een moeilijke les, vond ik, dat je niet verantwoordelijk kunt zijn voor het geluk van iemand anders.
Het is heel lastig, als je moeder het niet verkeerd bedoeld en zich er niet van bewust is, maar sommige mensen hebben helaas echt heel duidelijke grenzen nodig.
Echt goed dat je je hier nu zo bewust van bent.
Alsnog kun je genoeg voor je moeder doen, maar dan wel op jouw tijd en als jij er energie voor hebt.
dinsdag 23 juni 2020 om 22:16
Daar gaat het toch helemaal niet om.
Moeder respecteert TO haar nee niet. Als ze dan wat lekkers mee brengt, om wat voor reden dan ook, respecteert ze nog steeds TO haar nee niet.
dinsdag 23 juni 2020 om 22:19
Dit is gewoon echt emotionele chantage.madelief12345 schreef: ↑23-06-2020 21:18Voordat ik ga hardlopen moet ik toch nog even gauw op jou berichtje reageren. Toen ik ging verhuizen zei mijn moeder: Oh wat gezellig, dan kom ik iedere week bij je op bezoek. Ik zei meteen van: huh? Iedere week dat is wel heel vaak vind ik. Toen zei zij weer: Dat is heel normaal hoor, veel ouders doen dat. Ik zei weer: Nou in mijn omgeving anders niet en ook al zou het zo zijn, ik vind dat niet prettig. Ze werd echt enorm kwaad (is een jaar geleden nu inmiddels). Waarom doe je zo zegt ze en je kwetst me daarmee. Ze had het natúúrlijk weer aan mijn vader verteld. Die ging zich er meteen mee bemoeien en zei: mag je eigen moeder niet eens elke week langskomen? Je doet mama daar heel veel pijn mee, of zie je dat niet? Wat ben jij gemeen! Ze hebben mij op dat moment ook echt een schuldgevoel aangepraat. Soms ging ik ook aan mezelf twijfelen, maar ik ben wel bij mijn standpunt gebleven. Maar de energie die dat kost is zo ongelooflijk veel. Ik vind het echt knap van je dat je nu meer kijkt naar wat JIJ wilt. En het is zeker lastig, want je voelt je toch loyaal ten opzichte van je ouder en wil ze niet teleurstellen.
Ze weet en voelt dat jij snel medelijden hebt en snel schuldgevoel en speelt daar gewoon op in
Echt je grenzen aan gaan geven!
Waarschijnlijk snapt ze dat niet na 1 keer, want ze is dat na al die jaren niet gewend van je, dat je duidelijk bent.
Maar bij je standpunt blijven en niet gevoelig proberen te zijn voor zulke emotionele chantage, raad ik aan.
dinsdag 23 juni 2020 om 22:24
Meissie, waarom heb je haar de sleutel gegeven?madelief12345 schreef: ↑23-06-2020 21:18Voordat ik ga hardlopen moet ik toch nog even gauw op jou berichtje reageren. Toen ik ging verhuizen zei mijn moeder: Oh wat gezellig, dan kom ik iedere week bij je op bezoek. Ik zei meteen van: huh? Iedere week dat is wel heel vaak vind ik. Toen zei zij weer: Dat is heel normaal hoor, veel ouders doen dat. Ik zei weer: Nou in mijn omgeving anders niet en ook al zou het zo zijn, ik vind dat niet prettig. Ze werd echt enorm kwaad (is een jaar geleden nu inmiddels). Waarom doe je zo zegt ze en je kwetst me daarmee. Ze had het natúúrlijk weer aan mijn vader verteld. Die ging zich er meteen mee bemoeien en zei: mag je eigen moeder niet eens elke week langskomen? Je doet mama daar heel veel pijn mee, of zie je dat niet? Wat ben jij gemeen! Ze hebben mij op dat moment ook echt een schuldgevoel aangepraat. Soms ging ik ook aan mezelf twijfelen, maar ik ben wel bij mijn standpunt gebleven. Maar de energie die dat kost is zo ongelooflijk veel. Ik vind het echt knap van je dat je nu meer kijkt naar wat JIJ wilt. En het is zeker lastig, want je voelt je toch loyaal ten opzichte van je ouder en wil ze niet teleurstellen.
Er wordt op je ingespeeld.
Een reactie op je moeder's "Oh wat gezellig, dan kom ik iedere week bij je op bezoek." had ook een duim omhoog mogen zijn.
Het lijkt wel of ze het expres doen.
Voor jou de kunst hier voortaan anders mee om te gaan.
Zoek hulp!
Ben je enig kind overigens?
dinsdag 23 juni 2020 om 22:29
Sorry dat ik het zeg maar je moeder komt op mij over als een drammend klein kind die haar zin moet hebben. Ze walst totaal over jou en je gevoelens heen en dat mag ze echt niet doen. Je moet echt duidelijke grenzen gaan stellen en elke keer dat ze jou of je gevoel niet serieus neemt aangeven dat je graag zelf bepaald hoe je iets ervaart of wat je ergens van vind, haar mening doet er niet toe.
Ik heb de liefste moeder die ook alles voor mij doet, maar daarnaast heeft ze ook respect voor mij en dat mis ik echt bij jou moeder. Dit gaat veel verder dan alleen onverwachts langs komen, die hele relatie is ongezond.
Ik heb de liefste moeder die ook alles voor mij doet, maar daarnaast heeft ze ook respect voor mij en dat mis ik echt bij jou moeder. Dit gaat veel verder dan alleen onverwachts langs komen, die hele relatie is ongezond.
dinsdag 23 juni 2020 om 22:39
Briljant, dat ga ik een x bij mijn moeder doen, die staat namelijk regelmatig onaangekondigd voor de deur. Dit doet ze al heel lang, soms komt het niet uit maar ik ben er aan gewend en ik vind het wel leuk eigenlijk... 
(Nou ja soms niet maar ik ben het gewend en ik denk dat ik het mis als ze het niet zou doen)Maar bovenstaande lijkt me zeer geestig, ik zou haar gezicht dan wel willen zien...
dinsdag 23 juni 2020 om 22:42
Laatst hetzelfde meegemaakt, was bij date en we lagen in bed, stond zijn moeder voor de deur. Moeder zou pas later komen, maar stond een aantal uur eerder al op de stoep. Ze wist dat ik er was, kwam waarschijnlijk juist daarom zodat ze mij kon ontmoeten.
We hebben gewoon de deur niet open gedaan. Dat zou ik de volgende keer bij jouw moeder ook niet doen, anders blijf je aan de gang.
We hebben gewoon de deur niet open gedaan. Dat zou ik de volgende keer bij jouw moeder ook niet doen, anders blijf je aan de gang.
