ouders moeien zich teveel in ons leven....

Ik heb precies hetzelfde. Alleen met mijn schoonouders. Wij zijn 20 en 21.

Ze bemoeiden zich al met ons in de verkeringstijd. Nu wonen  we een jaar samen en toen de ongevraagde bevelingen (het zijn geen adviezen meer) door gingen, heb ik vriendelijk gezegd. We wonen nu samen en willen het graag zelf uitzoeken. Bedankt voor de hulp, maar we moeten er toch zelf achter komen. Daar waren ze niet blij mee, maar ik heb het netjes gezegd. De relatie is nooit goed geweest met hun en zal ook nooit wat worden, helaas.



Succes!

Je ouders zijn lieve mensen zeg je. Dat maakt het nog extra moeilijk gek genoeg want zeg maar eens tegen lieve mensen dat je niet wil dat ze zich met je bemoeien. Ook het feit dat jij en je broer bij je ouders in de zaak werken maakt het er niet makkelijker op.



Aardig blijven maar wel beslist. Dat is denk ik de enige manier om je ouders duidelijk te maken dat je volwassen bent en dat ze zich niet meer met alles kunnen bemoeien als het om hun kinderen gaat. Een andere baan zoeken is ook een optie maar als dat niet kan dan zullen je broer en jij aardig en beslist moeten reageren als je ouders jullie privacy aantasten.



Mijn vader is ook iemand die zich, ondanks het feit dat ik bijna 39 ben, tegen me aanbemoeit alsof ik 11 ben. Maar sinds ik zelf moeder ben vind ik het mooi geweest en dat zeg ik hem ook. Op een aardige manier want snauwen helpt niks heb ik gemerkt. Ik zeg rustig dat ik van hem hou maar dat ik niet wil dat hij zich met mijn zaken bemoeit.



Dat is moeilijk maar je moet er concequent in zijn, net als bij kinderen die je iets moet leren. Nu vraagt hij weleens of ik vind dat hij zich te veel met me bemoeit. Hij vind zelf dat hij me raad geeft maar als ik daar niet om vraag vind ik dat ik het mag zeggen als hij bij mij over de bemoeigrens gaat. Niet dat het makkelijk is maar ik hou wel vol. Ik ben volwassen, net als jij en daar zul je je ouders van moeten doordringen als ze dat niet vanzelf kunnen accepteren.



Zij behandelen jou gewoon nog zoals ze altijd gedaan hebben, als kind dus ook bedoel ik en moeten daar van afkicken. Aardig blijven maar wel volhouden meid!

nu gaan mijn broer en ik verhuizen, elk een verschillende richting uit. Waar mijn ouders natuurlijk problemen mee hebben. 

Dat is de eerste stap in de goede richting! De tweede stap is een andere baan, buiten het bedrijf van je ouders. Echt, er is een hele wereld te verkennen en te veroveren buiten je dorp en het familiebedrijf!

Duidelijk je grenzen bepalen en afbakenen naar je ouders. Op een vriendelijke maar besliste manier dat ook aan je ouders duidelijk maken.

Weggaan bij mijn vader z'n bedrijf en naar de andere kant van het land verhuizen zijn de beste keuzes die ik ooit gemaakt heb;)

hoi hoi



Ik kan me eigen helemaal voorstellen hoe het bij jou er aan toe gaat eleonora want ik heb dat precies het zelfde.Ik ben 34 en woon 13 jaar op mezelf en heb twee kids en ben getrouwd.Maar mijn vader wil nog steeds alles weten wat ik doe.Nu is het van de week dus echt helemaal verkeerd gelopen.En heb hem gezegt (nou ja gezegd)Dat ik het zat ben om hem steeds maar verantwoordig af te leggen van wat ik doe.En dat ik het toch ook niet aan hem vraagt wat hij zoal allemaal uitspook.Ik vind dat ik alleen mijn man en naar mijn kinderen( op zekere hoogte) verantwoording hoef af te leggen.Maar geloof  niet dat het door wil dringen bij hem.Mijn man is zelfs weze praten en toen was het bij hem net of hij van niets wist.Nou ik ben het nu dus echt zat.Kijk mijn man laat mij vrij en daar kan mijn vader dus niet echt mee leven.Hij vind het raar dat ik regelmatig ga stappen want dat doet een getrouwde vrouw met twee kinderen niet meer.En mijn man zegt gewoon meid je moet gaan als jij je daar prettig bij voel.

Maar ik denk dan maar dat ik het samen  met mijn man en mijn kids moet doen.En ik ben volwassen en wil dus niet behandeld worden als een kind van 10.Alleen is het jammer dat er op die manier ruzie moet komen.Maar heb het al zo vaak op een rustige manier gezegd maar dat kwam steeds maar niet binnen of hij wilde het gewoon niet horen.Maar goed ik kan alleen maar zeggen leef je eigen leven dat is het belangrijkste wat er is.

quote: wanda_p reageerde





quote: fien1 schreef



nu gaan mijn broer en ik verhuizen, elk een verschillende richting uit. Waar mijn ouders natuurlijk problemen mee hebben.  Dat is de eerste stap in de goede richting! De tweede stap is een andere baan, buiten het bedrijf van je ouders. Echt, er is een hele wereld te verkennen en te veroveren buiten je dorp en het familiebedrijf!



Dat kan ik niet, het is de bedoeling dat wij het bedrijf binnen een aantal jaar overnemen...

Dat kan ik niet? Of dat wil ik niet? Zijn twee verschillende zaken ...