Relaties
alle pijlers
Partner beëindigt relatie
woensdag 26 oktober 2022 om 01:30
Partner heeft na 7 jaar huwelijk aangegeven het niet meer te voelen. Er is ook al een ander in het spel. We voeden samen twee kinderen op, die ik heb uit een vorige relatie.
Ik ben nog helemaal niet zo ver om de relatie op te geven. Wat nu resulteert in de tweede nacht op rij geen slaap.
Wat moet ik nu doen? Probeer continue het gesprek aan te gaan. Maar niets van wat ik zeg lijkt aan te komen.
Bij mij overheerst op dit moment echt paniek. Ben bekend met verlatingsangsten.
De reden dat ik dit topic open, is dat ik hoop dat er vannacht nog iemand wakker is.
Liefs
Ik ben nog helemaal niet zo ver om de relatie op te geven. Wat nu resulteert in de tweede nacht op rij geen slaap.
Wat moet ik nu doen? Probeer continue het gesprek aan te gaan. Maar niets van wat ik zeg lijkt aan te komen.
Bij mij overheerst op dit moment echt paniek. Ben bekend met verlatingsangsten.
De reden dat ik dit topic open, is dat ik hoop dat er vannacht nog iemand wakker is.
Liefs
moderatorviva wijzigde dit bericht op 18-12-2022 13:12
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
vrijdag 11 november 2022 om 15:28
Dat jouw ex-partner even helemaal de weg kwijt is, dat kan best maar ze heeft echt nul komma nul empathie naar jou en jullie gezin. Ze gedraagt zich egoïstistisch, doet nare uitspraken; Jij bent niks en vervolgens kan ze (zogenaamd) toch weer niet kiezen. Het is niet of ze moet kiezen of ze vanavond boerenkool of hutspot op haar bord wil hè, kom op zeg. Verdrietig zijn, boos zijn, mag allemaal maar laat je emoties juist nu niet de overhand krijgen. Je moet nu dingen voor jezelf maar vooral ook voor je gezin gaan regelen. Jij bent duidelijk niet meer haar prio, niet meer haar nummer één, want als je dat wel was, dan was ze nu bij jou en niet met haar nieuwe vlam een weekend weg. Maak van jezelf geen B-keuze. Jij bent het waard om op één te staan, met minder hoef je geen genoegen te nemen!
vrijdag 11 november 2022 om 15:45
Lieve Olijfgroen, enorme rotsituatie waar je nu in zit, en jouw/ jullie bestaan zoals het de afgelopen jaren geweest is nu instort.
Dit komt niet meer terug, hoe je ook denkt tijd nodig te hebben om dit te laten doordringen en hoe je dat moment ook probeert uit te stellen: het is voorbij.
Je schreef dat zowel jij als je kinderen kampen met verlatingsangst.
Daar ligt een belangrijke clou.
Je hoeft dat niet hier te beantwoorden uiteraard, is bedoeld om het voor jezelf op een rijtje te krijgen:
Is dit ontstaan door de destructieve relatie met je (gewelddadige) ex (en is dit de vader van je kinderen)?
Of had je dit al eerder in je leven en is dat versterkt door die onveilige relatie?
Ik vraag me af hoe deze relatie is geeindigd.
Ben jij uiteindelijk weggegaan met de kinderen?
Zo ja (hope so), hoe lang heeft die (aanloop)periode geduurd tot de druppel bereikt was om die stap definitief te nemen?
Is er geen contact meer met die ex en hoe heb je het uiteindelijk voor elkaar kunnen krijgen dat deze uit je/ jullie leven verdween?
Hoe heb je die jaren daarna het in je eentje gered met de kinderen, vóórdat je je vrouw leerde kennen?
Het woord verlatingsangst zegt het volgens mij al: het is de angst om verlaten te wórden.
Dit gaat over angst voor dát moment (dat dat een feit wordt), de angst ligt dus in gedachten en angsten/ paniek bij (alleen al) de voorstelling/het idee vooraf , bij signalen die erop wijzen dat dat kán en zal gaan gebeuren (binnen afzienbare tijd).
Het is ertegenaan hikken, waar die angst over gaat, de voorstellingen van dit worst case scenario die je van tevoren maakt over dat moment, dat je wereld (en die van je kinderen) instort, die bodem onder je vandaan zakt.
Ook er vooraf tegen het moment aanhikken dat jij/ jullie het die boodschap moeten brengen, waarvan je weet dat die hun pijn en mogelijk schade toebrengt.
Terwijl dat tegen alle gevoel indruist dat je juist je kinderen wilt behoeden voor pijn en schade. Zeker als ze al beschadigd zijn op dat gebied (onveilig hechting met hun vader, verlatingsangst, voorgoed uit hun leven?)
Kun je geloven/ begrijpen dat die angst voor een gebeurtenis weg is, zodra het daadwerkelijk gebeurt?
Als het een voltrokken feit is, hoef je er niet meer bang voor te zijn: het IS dan immers zo. En dat is een ander uitgangspunt, want dan bén je daar en hoef je er geen denkbeeldige voorstelling en paniek meer over te hebben.
Klinkt misschien vreemd, maar vergelijk het met iemand met angst om te vallen: het is de onzekerheid daarover, wat als ik val? hoe zou dat voelen, hoeveel pijn opleveren, zou ik iets breken, kom ik nog overeind, is er hulp, moet ik naar het ziekenhuis?
Dit soort angstgedachten zijn direct weg op het moment dat je gevallen bént: het is dan een feit en niet onzeker meer, dus weet je wat je te doen staat, de angst ervoor hoef je je niet meer mee bezig te zijn, je merkt of je iets gebroken of verwond hebt, je kunt handelen, hulp inroepen, je evt wonden laten verzorgen, iemand kan je helpen overeind te komen en op te staan, het kan zelfs mee blijken te vallen, je kunt nog lopen, wonden schoongemaakt en verbonden, in het slechtste geval foto's maken en gips en ook dat komt na een poosje in orde.
Allerlei angsten gaan meer over de voorstelling van waar je zo bang voor bent, bijv ook angst om door een wesp die om je heen cirkelt gestoken te worden (zonder dat je allergisch bent).
En als je gestoken bént is die angst ervoor weg, ja het doet even pijn, ja het moet uitgezogen of een smeerseltje op, wordt misschien een paar dagen een bult, jeukt nog een tijdje na of pijnlijke plek.
Maar de angst ervoor is weg zodra het gebeurd is! waar je bang voor was.
Verlatingsangst kan op 2 manieren worden beeindigd, en dat is duidelijkheid krijgen ipv onzekerheid/ twijfelen:
Een manier hiervoor is wat je veel ziet, dat als er reele tekenen zijn dat er een onhoudbare situatie is en een slechte afloop in zicht is, zullen veel mensen die kampen met verlatingsangst zélf gauw de relatie eindigen, vóórdat die ander dat kan doen: op die manier wórden (en zijn) ze niet verlaten, maar verlaten ze zélf die partner.
Dat voelt vaak beter, ongeacht wiens "schuld" of aandeel oid het is dat het zo gelopen is, om voor het idee iig de controle/ regie te houden heeft degene die de beslissing neemt tenminste zelf de keuze gemaakt (ook al was dat uit noodzaak, uit zelfbehoud, om zelf duidelijkheid te creeren in twijfelachtige of ronduit destructieve omstandigheden, en niet wat je liever gezien had).
De andere manier is dat je het van je partner laat afhangen en die duidelijkheid pas krijgt als je (vroeg of laat) verlaten bént., zonder dat partner nog twijfelt, dus heel zeker weten en voorgoed voorbij is.
Dan is ook de angst voorbij want het is een voldongen feit: dit is de nieuwe situatie, waar je mee te dealen hebt, of je hoog of laag springt maakt niets meer uit.
Het ís dan zo, het is dan gebeurd waar je vooraf bang voor was.
Het betekent ook dat de angst ervoor wegvalt, omdat je je niet meer voor hoeft te stellen hoe je je dan voelt, hoe dat is, hoeveel boosheid, onmacht, pijn en verdriet dat geeft, je mérkt het dan. Het je indenken hoe je je dan zult voelen (en die geeneens hoeft te kloppen) wordt op dat moment vervangen door werkelijk voelen wat je voelt in die situatie, als het een "weten" is.
En eigenlijk ben je banger voor het indenken wat een klap je gaat krijgen als je valt, als je verlaten wordt, dan als het gebeurd is.
Op dat moment van zekerheid zul je misschien overspoeld raken door de emoties die je tot nu toe onderdrukt hebt (afleiding, slaapmedicatie, uit de weg gaan, uitstel van dat moment), en dáár ben je bang voor: dat die je zullen overweldigen en je die niet zult kunnen handellen, niet te boven komt.
Besef svp dat je die angst (die blijft zolang het onzeker is, er geen keuzes worden gemaakt, geen duidelijkheid is, dus je niet weet wat je te doen staat, dus ook geen aktie kunt nemen op iets wat je (nog) niet weet en twijfelt) nu zélf in stand houdt en alleen maar verlengt, omdat je dat van haar laat afhangen, en je op die manier op (óf en wanneer) dat moment komt totaal geen invloed of controle over hebt. En dat maakt het zo angstig: het niet-weten, en helemaal aan háár overlaten om duidelijkheid te scheppen.
Ik weet niet hoe het met je vorige ex verlopen is, maar ik vermoed dat de periode voorafgaand aan de definitieve breuk veel erger was (en daarmee de angst voor die breuk) dan uiteindelijk de breuk itself?
Dat je toen het eenmaal zo ver was waarschijnlijk naast alle onmacht, verdriet, woede en allerlei andere emoties óók opgelucht was, ineens wél wist wat je te doen stond, en vanaf daar in staat bleek om wél aktie te ondernemen, praktische dingen te regelen, en voor jezelf en kinderen op te komen.
En voor jou en de kinderen te zorgen.
Hoe dan ook was de angst voor verlating daarmee weg!
Kreeg je naast verwerking iig de regie terug over je/jullie leven en daarmee vermoedelijk een heel stuk innerlijke rust voor in de plaats?
Vanaf daar wellicht verviel je tijd/ aandacht van aan/over je ex denken, je angsten enop je tenen lopen, moeten reageren op diens gedrag en dergelijke?
Kon je je gaan concentreren op jezelf, je eigen emoties en herstel en dat van je kinderen?
Het zal je eigenwaarde goed doen om zelf het moment te kiezen, zelf te bepalen.
Je vrouw weet het nu niet en maakt voorlopig echt geen keuze.
Daardoor wordt die onzekere periode zowel voor jou als de kinderen lang, en aan iemand vastklampen die in de war is en niet wil/ kan kiezen, houdt de angst voor het onzekere/ ergste scenario in stand.
Je bent pas net aan 2 weken op de hoogte, dus middenin een rollercoaster aan emoties en plots in "overlevingsstand", dus wees niet te streng voor jezelf en laat je niet opjutten dat het tijd is voor aktie, doorpakken enzo als jij je daar nog niet sterk genoeg voor voelt.
Het is nog maar net aan het landen/ doordringen, al is het wel zo dat als je dat (je eerste "primitieve" emoties die je overvallen) óók uit de weg gaat/ blijft gaan, door jezelf steeds maar ervan af te leiden (werk, series, slaapmiddelen), je ook niet in een volgende fase kunt komen (van aktie en handelen, praktische zaken, grenzen stellen aan jou/ jullie te confronteren met haar twijfelende, tegenstrijdige en soms ronduit respect- en gevoelloze gedragingen en binnenvallen hoe haar pet staat).
Zolang je je emoties wil beheersen (om de kinderen bijv) zullen ze zich blijven opdringen in de vorm van paniekaanvallen en slaapproblemen: ze schreeuwen zowat om aandacht, en láten zich blijkbaar niet wegduwen.
Ik denk dat het zal helpen als je op (zelfgekozen) momenten je toegeeft aan die emoties, dus juist wél tijd alleen nemen, ook al zie je ertegenop, om je gevoelens de vrije loop te laten, juist als je niet aan het werk bent en de kinderen er niet zijn/ slapen.
Dan nog is er een groot misverstand dat je kinderen er niks van mee mogen krijgen: ook voor hun geldt dat verlatingsangst en onveilige hechting niet bepaald gebaat is bij deze onzekerheid en jouw angsten, en het beter/gezonder is om ze te laten leren en als voorbeeld mee te krijgen dat verdriet en andere "negatieve emoties" niet iets is om bang voor te zijn, maar dat die ook bij het leven horen, dat je die kunt hebben en ook weer voorbijgaan..
Júist door te voelen en te treuren/ huilen erom de kracht en lading van die emoties áf gaat, elke keer weer een stukje minder wordt, er (bijv bij huilen) ook "troostende" stoffen vrijkomen, het oplucht, vaak op eoa manier lucht geeft en kracht uit voortkomt om er op den duur iets (constructiefs) mee te doen is, je ervan kunt herstellen dus.
Juist het niet toestaan om te voelen wat je voelt zorgt ervoor dat het innerlijk gaat en blijft sluimeren, etteren, de lading ervan alleen maar toeneemt daardoor, en je je gaat vereenzelvigen met een afgestompte versie van jezelf, doordat je jezelf als het ware alsmaar vertelt dat je alle reden hebt om het te onderdrukken.
En ja, ik bagatelliseer niks, been there myself, ik wéét dat het een heel grote en enge "berg" is waar je nu tegenop kijkt, en hoé diep zo'n situatie en verlies erin hakt, als de liefde van en voor je geliefde en je gezin en hele bestaan wankelt!
Het afwachten en laten afhangen van een ander wat er gebeurt is (veeeel) erger, zeker als je min of meer wel kunt natellen dát die val er komt, dat die bom er al onder is gelegd, alleen niet wanneer en hoe.
Je kunt minstens op dit moment zorgen dat je niet langer midden in de rollercoaster blijft, door zelf afstand te nemen (dus dat ze elders verblijft, geen contact, je jezelf de rust gunt om er van een afstandje naar te kijken, niet te gaan denken over "wat als" maar jezelf toe te staan om te voélen wat het met jou doet, nu al voelt dus (en niet de voorstelling van hoe jij en je kinderen je/zich zullen voelen wanneer het doek idd valt.
Want de geliefde die je kende is er al niet meer, die ben je al kwijt, of jullie relatie nu doorgaat of niet, en komt naar het zich laat aanzien hoogstwaarschijnlijk niet meer terug.
Treur daar om, want dat is al verdrietig genoeg, hoe het verder ook gaat lopen.
Je kunt jezelf en je kinderen een langere periode van onzekerheid besparen door jezelf en hun (proberen te) behoeden voor dat wisselvallige en onzekere van haar, en wat dat met jullie doet.
Stop sowieso met bellen en appen, zéker in eigen huis terwijl jullie daar allebei zijn?!
Zet ook gezamenlijke uitjes in de koelkast, het zal alleen maar verwarrender zijn. Zoek geen troost en intimiteit meer bij haar (knuffelen en fysiek in 1 bed oid, ze is wat dat betreft al uitgecheckt en met collega in gedachten, verstart, doe jezelf dat niet aan!
Pas als je (relatieve) rust hebt zonder haar negatieve en dan weer positieve signalen en beinvloeding heb je kans dat je gedachten en gevoelens zuiverder en genuanceerder worden (ipv dat ze zich opdringen in de vorm van paniekaanvallen).
Maak jezelf niet steeds wijs dat je ze nu niet aankunt, en (pas) op een later tijdstip wel..
Als je bang bent dat je gevoelens je zullen overweldigen, zodra je ze toelaat, is het juist een goed idee om ze in "behapbare" stukken toe te laten, dus niet uitsluitend afleiding en gezelschap zoeken en pillen om te kunnen slapen, óf uitsluitend je helemaal en onbeperkt laten gaan, zwelgen, oid, zoek een middenweg dat je er wel tijd/aandacht voor maakt, desnoods met die hulpverlening of bij een vriendin als je dat makkelijker vindt, maar beperkte tijd voor uittrekt, dus "inplannen" in de agenda om je nu en dan een paar uur te kunnen terugtrekken en te treuren.
Dit komt niet meer terug, hoe je ook denkt tijd nodig te hebben om dit te laten doordringen en hoe je dat moment ook probeert uit te stellen: het is voorbij.
Je schreef dat zowel jij als je kinderen kampen met verlatingsangst.
Daar ligt een belangrijke clou.
Je hoeft dat niet hier te beantwoorden uiteraard, is bedoeld om het voor jezelf op een rijtje te krijgen:
Is dit ontstaan door de destructieve relatie met je (gewelddadige) ex (en is dit de vader van je kinderen)?
Of had je dit al eerder in je leven en is dat versterkt door die onveilige relatie?
Ik vraag me af hoe deze relatie is geeindigd.
Ben jij uiteindelijk weggegaan met de kinderen?
Zo ja (hope so), hoe lang heeft die (aanloop)periode geduurd tot de druppel bereikt was om die stap definitief te nemen?
Is er geen contact meer met die ex en hoe heb je het uiteindelijk voor elkaar kunnen krijgen dat deze uit je/ jullie leven verdween?
Hoe heb je die jaren daarna het in je eentje gered met de kinderen, vóórdat je je vrouw leerde kennen?
Het woord verlatingsangst zegt het volgens mij al: het is de angst om verlaten te wórden.
Dit gaat over angst voor dát moment (dat dat een feit wordt), de angst ligt dus in gedachten en angsten/ paniek bij (alleen al) de voorstelling/het idee vooraf , bij signalen die erop wijzen dat dat kán en zal gaan gebeuren (binnen afzienbare tijd).
Het is ertegenaan hikken, waar die angst over gaat, de voorstellingen van dit worst case scenario die je van tevoren maakt over dat moment, dat je wereld (en die van je kinderen) instort, die bodem onder je vandaan zakt.
Ook er vooraf tegen het moment aanhikken dat jij/ jullie het die boodschap moeten brengen, waarvan je weet dat die hun pijn en mogelijk schade toebrengt.
Terwijl dat tegen alle gevoel indruist dat je juist je kinderen wilt behoeden voor pijn en schade. Zeker als ze al beschadigd zijn op dat gebied (onveilig hechting met hun vader, verlatingsangst, voorgoed uit hun leven?)
Kun je geloven/ begrijpen dat die angst voor een gebeurtenis weg is, zodra het daadwerkelijk gebeurt?
Als het een voltrokken feit is, hoef je er niet meer bang voor te zijn: het IS dan immers zo. En dat is een ander uitgangspunt, want dan bén je daar en hoef je er geen denkbeeldige voorstelling en paniek meer over te hebben.
Klinkt misschien vreemd, maar vergelijk het met iemand met angst om te vallen: het is de onzekerheid daarover, wat als ik val? hoe zou dat voelen, hoeveel pijn opleveren, zou ik iets breken, kom ik nog overeind, is er hulp, moet ik naar het ziekenhuis?
Dit soort angstgedachten zijn direct weg op het moment dat je gevallen bént: het is dan een feit en niet onzeker meer, dus weet je wat je te doen staat, de angst ervoor hoef je je niet meer mee bezig te zijn, je merkt of je iets gebroken of verwond hebt, je kunt handelen, hulp inroepen, je evt wonden laten verzorgen, iemand kan je helpen overeind te komen en op te staan, het kan zelfs mee blijken te vallen, je kunt nog lopen, wonden schoongemaakt en verbonden, in het slechtste geval foto's maken en gips en ook dat komt na een poosje in orde.
Allerlei angsten gaan meer over de voorstelling van waar je zo bang voor bent, bijv ook angst om door een wesp die om je heen cirkelt gestoken te worden (zonder dat je allergisch bent).
En als je gestoken bént is die angst ervoor weg, ja het doet even pijn, ja het moet uitgezogen of een smeerseltje op, wordt misschien een paar dagen een bult, jeukt nog een tijdje na of pijnlijke plek.
Maar de angst ervoor is weg zodra het gebeurd is! waar je bang voor was.
Verlatingsangst kan op 2 manieren worden beeindigd, en dat is duidelijkheid krijgen ipv onzekerheid/ twijfelen:
Een manier hiervoor is wat je veel ziet, dat als er reele tekenen zijn dat er een onhoudbare situatie is en een slechte afloop in zicht is, zullen veel mensen die kampen met verlatingsangst zélf gauw de relatie eindigen, vóórdat die ander dat kan doen: op die manier wórden (en zijn) ze niet verlaten, maar verlaten ze zélf die partner.
Dat voelt vaak beter, ongeacht wiens "schuld" of aandeel oid het is dat het zo gelopen is, om voor het idee iig de controle/ regie te houden heeft degene die de beslissing neemt tenminste zelf de keuze gemaakt (ook al was dat uit noodzaak, uit zelfbehoud, om zelf duidelijkheid te creeren in twijfelachtige of ronduit destructieve omstandigheden, en niet wat je liever gezien had).
De andere manier is dat je het van je partner laat afhangen en die duidelijkheid pas krijgt als je (vroeg of laat) verlaten bént., zonder dat partner nog twijfelt, dus heel zeker weten en voorgoed voorbij is.
Dan is ook de angst voorbij want het is een voldongen feit: dit is de nieuwe situatie, waar je mee te dealen hebt, of je hoog of laag springt maakt niets meer uit.
Het ís dan zo, het is dan gebeurd waar je vooraf bang voor was.
Het betekent ook dat de angst ervoor wegvalt, omdat je je niet meer voor hoeft te stellen hoe je je dan voelt, hoe dat is, hoeveel boosheid, onmacht, pijn en verdriet dat geeft, je mérkt het dan. Het je indenken hoe je je dan zult voelen (en die geeneens hoeft te kloppen) wordt op dat moment vervangen door werkelijk voelen wat je voelt in die situatie, als het een "weten" is.
En eigenlijk ben je banger voor het indenken wat een klap je gaat krijgen als je valt, als je verlaten wordt, dan als het gebeurd is.
Op dat moment van zekerheid zul je misschien overspoeld raken door de emoties die je tot nu toe onderdrukt hebt (afleiding, slaapmedicatie, uit de weg gaan, uitstel van dat moment), en dáár ben je bang voor: dat die je zullen overweldigen en je die niet zult kunnen handellen, niet te boven komt.
Besef svp dat je die angst (die blijft zolang het onzeker is, er geen keuzes worden gemaakt, geen duidelijkheid is, dus je niet weet wat je te doen staat, dus ook geen aktie kunt nemen op iets wat je (nog) niet weet en twijfelt) nu zélf in stand houdt en alleen maar verlengt, omdat je dat van haar laat afhangen, en je op die manier op (óf en wanneer) dat moment komt totaal geen invloed of controle over hebt. En dat maakt het zo angstig: het niet-weten, en helemaal aan háár overlaten om duidelijkheid te scheppen.
Ik weet niet hoe het met je vorige ex verlopen is, maar ik vermoed dat de periode voorafgaand aan de definitieve breuk veel erger was (en daarmee de angst voor die breuk) dan uiteindelijk de breuk itself?
Dat je toen het eenmaal zo ver was waarschijnlijk naast alle onmacht, verdriet, woede en allerlei andere emoties óók opgelucht was, ineens wél wist wat je te doen stond, en vanaf daar in staat bleek om wél aktie te ondernemen, praktische dingen te regelen, en voor jezelf en kinderen op te komen.
En voor jou en de kinderen te zorgen.
Hoe dan ook was de angst voor verlating daarmee weg!
Kreeg je naast verwerking iig de regie terug over je/jullie leven en daarmee vermoedelijk een heel stuk innerlijke rust voor in de plaats?
Vanaf daar wellicht verviel je tijd/ aandacht van aan/over je ex denken, je angsten enop je tenen lopen, moeten reageren op diens gedrag en dergelijke?
Kon je je gaan concentreren op jezelf, je eigen emoties en herstel en dat van je kinderen?
Het zal je eigenwaarde goed doen om zelf het moment te kiezen, zelf te bepalen.
Je vrouw weet het nu niet en maakt voorlopig echt geen keuze.
Daardoor wordt die onzekere periode zowel voor jou als de kinderen lang, en aan iemand vastklampen die in de war is en niet wil/ kan kiezen, houdt de angst voor het onzekere/ ergste scenario in stand.
Je bent pas net aan 2 weken op de hoogte, dus middenin een rollercoaster aan emoties en plots in "overlevingsstand", dus wees niet te streng voor jezelf en laat je niet opjutten dat het tijd is voor aktie, doorpakken enzo als jij je daar nog niet sterk genoeg voor voelt.
Het is nog maar net aan het landen/ doordringen, al is het wel zo dat als je dat (je eerste "primitieve" emoties die je overvallen) óók uit de weg gaat/ blijft gaan, door jezelf steeds maar ervan af te leiden (werk, series, slaapmiddelen), je ook niet in een volgende fase kunt komen (van aktie en handelen, praktische zaken, grenzen stellen aan jou/ jullie te confronteren met haar twijfelende, tegenstrijdige en soms ronduit respect- en gevoelloze gedragingen en binnenvallen hoe haar pet staat).
Zolang je je emoties wil beheersen (om de kinderen bijv) zullen ze zich blijven opdringen in de vorm van paniekaanvallen en slaapproblemen: ze schreeuwen zowat om aandacht, en láten zich blijkbaar niet wegduwen.
Ik denk dat het zal helpen als je op (zelfgekozen) momenten je toegeeft aan die emoties, dus juist wél tijd alleen nemen, ook al zie je ertegenop, om je gevoelens de vrije loop te laten, juist als je niet aan het werk bent en de kinderen er niet zijn/ slapen.
Dan nog is er een groot misverstand dat je kinderen er niks van mee mogen krijgen: ook voor hun geldt dat verlatingsangst en onveilige hechting niet bepaald gebaat is bij deze onzekerheid en jouw angsten, en het beter/gezonder is om ze te laten leren en als voorbeeld mee te krijgen dat verdriet en andere "negatieve emoties" niet iets is om bang voor te zijn, maar dat die ook bij het leven horen, dat je die kunt hebben en ook weer voorbijgaan..
Júist door te voelen en te treuren/ huilen erom de kracht en lading van die emoties áf gaat, elke keer weer een stukje minder wordt, er (bijv bij huilen) ook "troostende" stoffen vrijkomen, het oplucht, vaak op eoa manier lucht geeft en kracht uit voortkomt om er op den duur iets (constructiefs) mee te doen is, je ervan kunt herstellen dus.
Juist het niet toestaan om te voelen wat je voelt zorgt ervoor dat het innerlijk gaat en blijft sluimeren, etteren, de lading ervan alleen maar toeneemt daardoor, en je je gaat vereenzelvigen met een afgestompte versie van jezelf, doordat je jezelf als het ware alsmaar vertelt dat je alle reden hebt om het te onderdrukken.
En ja, ik bagatelliseer niks, been there myself, ik wéét dat het een heel grote en enge "berg" is waar je nu tegenop kijkt, en hoé diep zo'n situatie en verlies erin hakt, als de liefde van en voor je geliefde en je gezin en hele bestaan wankelt!
Het afwachten en laten afhangen van een ander wat er gebeurt is (veeeel) erger, zeker als je min of meer wel kunt natellen dát die val er komt, dat die bom er al onder is gelegd, alleen niet wanneer en hoe.
Je kunt minstens op dit moment zorgen dat je niet langer midden in de rollercoaster blijft, door zelf afstand te nemen (dus dat ze elders verblijft, geen contact, je jezelf de rust gunt om er van een afstandje naar te kijken, niet te gaan denken over "wat als" maar jezelf toe te staan om te voélen wat het met jou doet, nu al voelt dus (en niet de voorstelling van hoe jij en je kinderen je/zich zullen voelen wanneer het doek idd valt.
Want de geliefde die je kende is er al niet meer, die ben je al kwijt, of jullie relatie nu doorgaat of niet, en komt naar het zich laat aanzien hoogstwaarschijnlijk niet meer terug.
Treur daar om, want dat is al verdrietig genoeg, hoe het verder ook gaat lopen.
Je kunt jezelf en je kinderen een langere periode van onzekerheid besparen door jezelf en hun (proberen te) behoeden voor dat wisselvallige en onzekere van haar, en wat dat met jullie doet.
Stop sowieso met bellen en appen, zéker in eigen huis terwijl jullie daar allebei zijn?!
Zet ook gezamenlijke uitjes in de koelkast, het zal alleen maar verwarrender zijn. Zoek geen troost en intimiteit meer bij haar (knuffelen en fysiek in 1 bed oid, ze is wat dat betreft al uitgecheckt en met collega in gedachten, verstart, doe jezelf dat niet aan!
Pas als je (relatieve) rust hebt zonder haar negatieve en dan weer positieve signalen en beinvloeding heb je kans dat je gedachten en gevoelens zuiverder en genuanceerder worden (ipv dat ze zich opdringen in de vorm van paniekaanvallen).
Maak jezelf niet steeds wijs dat je ze nu niet aankunt, en (pas) op een later tijdstip wel..
Als je bang bent dat je gevoelens je zullen overweldigen, zodra je ze toelaat, is het juist een goed idee om ze in "behapbare" stukken toe te laten, dus niet uitsluitend afleiding en gezelschap zoeken en pillen om te kunnen slapen, óf uitsluitend je helemaal en onbeperkt laten gaan, zwelgen, oid, zoek een middenweg dat je er wel tijd/aandacht voor maakt, desnoods met die hulpverlening of bij een vriendin als je dat makkelijker vindt, maar beperkte tijd voor uittrekt, dus "inplannen" in de agenda om je nu en dan een paar uur te kunnen terugtrekken en te treuren.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 11 november 2022 om 15:48
Natuurlijk. En met het gedrag van TO houdt ze het giftige gedrag van haar ex/partner ook in stand.
Hoe verschrikkelijk haar ex/partner zich ook gedraagt, het is aan TO om daar zelf verantwoordelijkheid in te nemen.
Dwz: stoppen met vluchten/vermijden, de realiteit onder ogen zien, de balans opmaken en gaan handelen in het belang van haar kinderen en haarzelf. Hulp inschakelen, vangnet en achtervang maken en jezelf behoeden om weer terug te vallen in ongezond gedrag en drama.
Niemand zal beweren dat zoiets makkelijk is, maar deze gekmakende situatie laten voortduren is in feite net zo giftig als het gedrag van haar ex/partner.
It's not whatcha got, it's what you give
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
vrijdag 11 november 2022 om 16:06
Misschien is het ook wel heel slim van de wel/niet aanstaande ex, ze weet van de psychische problemen van to, breekt haat beetje bij beetje verder af, zorgt dag en nacht in beeld te blijven zodat er geen moment van mentale adempauze ontstaat...ik zie het haar wel lukken hoor, die eenzijdig open relatie waarbij to alles voor haar doet.
Jacques Brel had hier een liedje over.
Jacques Brel had hier een liedje over.
zaterdag 12 november 2022 om 07:18
Nee alleen met mn partner. Onze kinderen zijn bij hun oma’s.jojojanneke schreef: ↑12-11-2022 05:54Oke hoe dan? Zit je nu met je ex en haar nieuwe lief ergens een weekendje weg?
Waar zijn de kinderen dan nu?
zaterdag 12 november 2022 om 07:22
Ze zei dat ze het ook tussen ons wilde uitzoeken. Dat ze nog twijfelde…Purplepeanut schreef: ↑12-11-2022 05:57Ik begrijp hier niets van, dit speelt al dagen,hoe kan je nu nog meegaan met haar na alles wat ze je geflikt heeft. Ga je zelfrespect zoeken en je verstand
zaterdag 12 november 2022 om 07:39
Olijf-groen schreef: ↑12-11-2022 07:22Ze zei dat ze het ook tussen ons wilde uitzoeken. Dat ze nog twijfelde…
Dan heb je nu eindelijk wat je wilde. Wat is er dan nu zo vreselijk?
zaterdag 12 november 2022 om 07:39
Dat kan, dat zij twijfelde. Alleen is het niet altijd nodig dat jij daarin meegaat.Olijf-groen schreef: ↑12-11-2022 07:22Ze zei dat ze het ook tussen ons wilde uitzoeken. Dat ze nog twijfelde…
Je klinkt als de afgekickte vrouw die toch weer aan de drank is gegaan. Gelukkig hebben je kinderen er niets van meegekregen.
Wat je kunt doen is het echt als die terugval te behandelen; stoppen met terugvallen (ja er rijdt overal ov) en naar huis zonder haar; alles wat de terugval veroorzaakte weggooien (dus toch maar weer haar blokkeren of in elk geval dempen) en hulp zoeken bij het onderzoeken hoe je jezelf sterker kunt maken om dit de volgende keer te voorkomen.
Vooral niet jezelf heel zielig vinden dat je dit hebt gedaan of jezelf laten verlammen uit boosheid/angst om je eigen daden van gisteren, maar vandaag gaan beginnen met het beter doen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
