Relaties
alle pijlers
Partner met cptss
zaterdag 14 september 2024 om 14:12
Beste lezers,
na lang meelezen heb ik een account aangemaakt.
Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen die een partner met cptss hebben. Op internet kom ik er maar weinig over tegen. Bij wat ik vind, gaat het er voornamelijk over hoe je je partner met cptss het beste kunt ondersteunen.
Ik heb zó lang (15+ jaar) geprobeerd om mijn partner bij te staan, dat ik er inmiddels zelf aan onderdoor ga. Ondanks dat ik veel van hem hou, ben ik op een punt gekomen waarop ik me hopeloos voel over de toekomst. Ik zit al een langere periode thuis met een burnout en knap maar niet op. Ik laat inmiddels de gedachte toe dat ik alleen kan herstellen als ik stop met de relatie. Als niet al mijn energie verbruikt wordt door het eindeloze geduld, begrip, 'vertalen' van zijn communicatie (hoe het eruit komt vs hoe hij het bedoelt), accepteren dat hij mij emotioneel niet kan bieden wat ik nodig heb, etc.
Ik zou het liefst met hem samen blijven. Maar ik ben zo totaal leeg. Ik weet nu niet of ik m'n situatie door m'n burnout eindelijk glashelder zie, of dat mijn gevoel en gedachten er juist door vertroebeld worden.
Hij is echt een lieve, bijzondere man met een gouden hart. Hij is beschadigd door ernstige verwaarlozing en mishandeling in zijn kindertijd. Juist omdat hij hier geen keuze in heeft gehad, het hem is aangedaan, mag ik van mezelf niet boos op hem zijn. Maar de laatste tijd voel ik toch woede, om alles wat ikzelf heb gemist.
Wie heeft er ervaring, inzicht, een boekentip, goede raad?
na lang meelezen heb ik een account aangemaakt.
Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen die een partner met cptss hebben. Op internet kom ik er maar weinig over tegen. Bij wat ik vind, gaat het er voornamelijk over hoe je je partner met cptss het beste kunt ondersteunen.
Ik heb zó lang (15+ jaar) geprobeerd om mijn partner bij te staan, dat ik er inmiddels zelf aan onderdoor ga. Ondanks dat ik veel van hem hou, ben ik op een punt gekomen waarop ik me hopeloos voel over de toekomst. Ik zit al een langere periode thuis met een burnout en knap maar niet op. Ik laat inmiddels de gedachte toe dat ik alleen kan herstellen als ik stop met de relatie. Als niet al mijn energie verbruikt wordt door het eindeloze geduld, begrip, 'vertalen' van zijn communicatie (hoe het eruit komt vs hoe hij het bedoelt), accepteren dat hij mij emotioneel niet kan bieden wat ik nodig heb, etc.
Ik zou het liefst met hem samen blijven. Maar ik ben zo totaal leeg. Ik weet nu niet of ik m'n situatie door m'n burnout eindelijk glashelder zie, of dat mijn gevoel en gedachten er juist door vertroebeld worden.
Hij is echt een lieve, bijzondere man met een gouden hart. Hij is beschadigd door ernstige verwaarlozing en mishandeling in zijn kindertijd. Juist omdat hij hier geen keuze in heeft gehad, het hem is aangedaan, mag ik van mezelf niet boos op hem zijn. Maar de laatste tijd voel ik toch woede, om alles wat ikzelf heb gemist.
Wie heeft er ervaring, inzicht, een boekentip, goede raad?
zondag 15 september 2024 om 19:14
Wij zijn er niet uitgekomen. Ik heb gedurende de jaren veel vergoelijkt onder het mom van zijn slechte jeugd, dat hij het niet zo bedoelde, dat hij het moeilijk had, dat hij echt wel van me hield. Ik vind hem nog steeds geen slechte vent an sich maar wel voor mij als persoon. Een bepaalde vorm van introspectie en verantwoordelijkheid voor de relatie ontbreekt want hij blijft te veel hangen in zijn primaire behoeftes. Maar op een gegeven moment was ik er klaar mee en wilde ik dit gewoon niet meer. Het maakte me ongelukkig en eigenlijk maakte het me al vele jaren ongelukkig, ik wilde gewoon niet meer zo behandeld worden ook al snapte ik prima waar het bij hem vandaan kwam.
zondag 15 september 2024 om 20:17
Ik koos voor mijzelf. Heb niet nagedacht over de relatie op dat moment, wat ik daarmee wilde. Ik koos voor wat ik nodig had en hoe ik de kinderen kon geven wat zij nodig hadden. Ben ook best egoïstisch geweest.
Heb dus nooit gezocht naar hoe dan wel. Opeens was de knop om en was er geen ruimte meer voor hem. Wel in praktische zin natuurlijk; we woonden gewoon in 1 huis en waren en zijn een goed team in praktische zaken, dat bleef.
Maar ik leefde mijn leven en hij zocht het maar uit.
Dat resulteerde eerst in behoorlijk reactief gedrag van zijn kant (waarom zou ik nog investeren als het zo gaat -> omdat je zelf uit je trauma’s wilt komen), een beetje alsof hij in de rol van klein kind stapte, wat dan weer bij zijn traumagedrag/ patroon paste.
Ik stond daar heel rationeel in: ik ervaar dat je dit en dit doet, daarmee plaats je mij in een ongelijkwaardige rol en daar ga ik niet in mee. En daarna nam ik direct afstand. Ik voelde me onverschillig op die momenten en dat hielp.
zondag 15 september 2024 om 22:16
Snuffelkleed, ai..... ik herken zó wat je zegt. Ik zou het geschreven kunnen hebben... alleen ben jij inmiddels tig stappen verder.
Ik hoop dat jij nu ruimte voor jezelf en voor je eigen ontwikkeling hebt. Dat het een bevrijding voor je is.
Ik zit echt in de spagaat van aan de ene kant verlangen naar waar jij nu bent, en aan de andere kant toch nog altijd die hoop dat we het niet alleen redden, maar ook echt samen tot bloei komen.
Ik moet nu ik dit typ ook ineens denken aan dat ik vroeger een soort jaloers was op een gescheiden moeder van een basisschoolvriendinnetje van m'n kinderen. Zij woonde met haar dochter samen in een heel knus klein huisje in het groen. Dat leek mij toen zo heerlijk. Dit was wel een jaar of 10 geleden...
Ik hoop dat jij nu ruimte voor jezelf en voor je eigen ontwikkeling hebt. Dat het een bevrijding voor je is.
Ik zit echt in de spagaat van aan de ene kant verlangen naar waar jij nu bent, en aan de andere kant toch nog altijd die hoop dat we het niet alleen redden, maar ook echt samen tot bloei komen.
Ik moet nu ik dit typ ook ineens denken aan dat ik vroeger een soort jaloers was op een gescheiden moeder van een basisschoolvriendinnetje van m'n kinderen. Zij woonde met haar dochter samen in een heel knus klein huisje in het groen. Dat leek mij toen zo heerlijk. Dit was wel een jaar of 10 geleden...
zondag 15 september 2024 om 22:26
Dirkje, ik vind je verhaal erg helpend. Bedankt dat je dit met me deelt. Het is inspirerend voor me omdat het een mogelijkheid is die ik niet eerder heb gezien. Ik bleef hangen tussen blijven of scheiden. Jouw ervaring/besluit/aanpak geeft een beetje ruimte in m'n hoofd.
Ik begrijp uit je verhaal wel dat het niet zo'n bewuste keuze voor je is geweest, maar ik vind dat je het dapper en stoer hebt aangepakt. Ook knap hoe jullie dit in een huis hebben weten te doen.
Ik begrijp uit je verhaal wel dat het niet zo'n bewuste keuze voor je is geweest, maar ik vind dat je het dapper en stoer hebt aangepakt. Ook knap hoe jullie dit in een huis hebben weten te doen.
zondag 15 september 2024 om 22:32
Je hoeft nu niet te kiezen lieve Lesther.
Ik denk dat het al genoeg is om te startten met normaal je grenzen aangeven, niet op je tenen lopen, en duidelijk communiceren waarom.
Met je psycholoog in gesprek en uit gaan zoeken wat JIJ nodig hebt.
En als dat een maand met de kinderen in een huisje op de hei is, dan doe je dat.
Of je vraagt of hij even een maand in een huisje op de hei gaat zitten.
Als hij van je houdt, WIL hij namelijk dat je gelukkig bent. Wil hij je geen pijn doen, niet kapot maken.
Hij zal het nu ook niet bewust doen, maar er is een dynamiek ontstaan die jullie beiden in stand houden.
Als jij jouw stukje gaat veranderen, krijgt hij zijn eigen deel terug. Kan hij daar weer de verantwoordelijkheid voor gaan nemen.
En dan, dan ga je zien hoe dat verder gaat.
Want ik lees uit alles dat je twijfelt, midden in een burn-out zit.
Tijd om goed voor jezelf te gaan zorgen. Uit te zoeken wat je wilt en nodig hebt.
En soms kom je daar achter door uit te proberen en te ervaren wat je niet meer wilt, of juist of het nieuwe is wat je zoekt.
First things first.
En dan kan het zijn dat je erachter komt dat je inderdaad niet samen verder wilt.
Maar dan is dat een goed doorleeft besluit.
Stapje voor stapje.
In een burn out is èèn stapje al een enorme berg he?
(ik hoop echt oprecht dat mijn partner aan de bel trekt als hij zo kapot gaat door gedrag van mij. Ik zou dat namelijk Echt Heel Erg vinden, en willen kijken wat er nodig is om hem te helpen, weer in zijn kracht te zetten. Ik houd namelijk van hem, en gun hem de wereld en al het geluk. )
Ik denk dat het al genoeg is om te startten met normaal je grenzen aangeven, niet op je tenen lopen, en duidelijk communiceren waarom.
Met je psycholoog in gesprek en uit gaan zoeken wat JIJ nodig hebt.
En als dat een maand met de kinderen in een huisje op de hei is, dan doe je dat.
Of je vraagt of hij even een maand in een huisje op de hei gaat zitten.
Als hij van je houdt, WIL hij namelijk dat je gelukkig bent. Wil hij je geen pijn doen, niet kapot maken.
Hij zal het nu ook niet bewust doen, maar er is een dynamiek ontstaan die jullie beiden in stand houden.
Als jij jouw stukje gaat veranderen, krijgt hij zijn eigen deel terug. Kan hij daar weer de verantwoordelijkheid voor gaan nemen.
En dan, dan ga je zien hoe dat verder gaat.
Want ik lees uit alles dat je twijfelt, midden in een burn-out zit.
Tijd om goed voor jezelf te gaan zorgen. Uit te zoeken wat je wilt en nodig hebt.
En soms kom je daar achter door uit te proberen en te ervaren wat je niet meer wilt, of juist of het nieuwe is wat je zoekt.
First things first.
En dan kan het zijn dat je erachter komt dat je inderdaad niet samen verder wilt.
Maar dan is dat een goed doorleeft besluit.
Stapje voor stapje.
In een burn out is èèn stapje al een enorme berg he?
(ik hoop echt oprecht dat mijn partner aan de bel trekt als hij zo kapot gaat door gedrag van mij. Ik zou dat namelijk Echt Heel Erg vinden, en willen kijken wat er nodig is om hem te helpen, weer in zijn kracht te zetten. Ik houd namelijk van hem, en gun hem de wereld en al het geluk. )
zondag 15 september 2024 om 22:37
Oh, en misschien stoppen met hem zien als 'zielig kwetsbaar kind' maar juist als bloedirritante volwassen man.
Die eerste moet je voor zorgen, voorzichtig mee zijn.
Die tweede kan je gewoon zeggen dat je dit niet accepteert zo, en eens een potje boos te worden.
Inhouden van je boosheid vreet je echt echt echt op.
Voel wat je voelt. En gebruik die gevoelens om je grenzen en verwachtingen aan te geven.
'ik verwacht dat je normaal met me praat, ook als je getriggert wordt door iets.'
Stop met hem te behandelen als een zielig vogeltje.
Daardoor schiet hij namelijk ook makkelijker in de rol van het gekwetste kind.
Als jij hem aanspreekt als rationele volwassene (wat hij is) heb je meer kans dat hij ook zo zal reageren.
(Spreek hem aan als belerende moeder, en hij zal waarschijnlijk een opstandig kind rol aannemen. Transactionele analyse. Kan interessant zijn in jullie communicatie)
Die eerste moet je voor zorgen, voorzichtig mee zijn.
Die tweede kan je gewoon zeggen dat je dit niet accepteert zo, en eens een potje boos te worden.
Inhouden van je boosheid vreet je echt echt echt op.
Voel wat je voelt. En gebruik die gevoelens om je grenzen en verwachtingen aan te geven.
'ik verwacht dat je normaal met me praat, ook als je getriggert wordt door iets.'
Stop met hem te behandelen als een zielig vogeltje.
Daardoor schiet hij namelijk ook makkelijker in de rol van het gekwetste kind.
Als jij hem aanspreekt als rationele volwassene (wat hij is) heb je meer kans dat hij ook zo zal reageren.
(Spreek hem aan als belerende moeder, en hij zal waarschijnlijk een opstandig kind rol aannemen. Transactionele analyse. Kan interessant zijn in jullie communicatie)
zondag 15 september 2024 om 22:42
Daarnaast, mijn 'gekwetste kind' heeft een enorm enorm enorm gat wat betreft aandacht, liefde en zorg. Dat kàn niet gevuld worden, bodemloos en altijd in nood aan meer.
IK moet leren om dat gat te vullen, dat kind liefde aandacht en zorg te geven.
Als mijn partner dat gaat doen, dan gaan de rollen totaal scheef liggen.
Mijn therapeute is degene die dat gekwetste kind bij kan staan, zolang ik het zelf nog niet kan. Mijn partner heeft een relatie met de gezonde volwassene.
(en dat vind ik best ingewikkeld, want hij kan me inderdaad enorm triggeren, dat het gekwetste kind groots reageert.
Maar als ik een gekwetst kind word in bed als hij me aanraakt... dat kan niet...
Het als een gezonde volwassene bespreekbaar maken, dat is oke.)
(tot dusver de theorie. Wordt aan gewerkt.
)
IK moet leren om dat gat te vullen, dat kind liefde aandacht en zorg te geven.
Als mijn partner dat gaat doen, dan gaan de rollen totaal scheef liggen.
Mijn therapeute is degene die dat gekwetste kind bij kan staan, zolang ik het zelf nog niet kan. Mijn partner heeft een relatie met de gezonde volwassene.
(en dat vind ik best ingewikkeld, want hij kan me inderdaad enorm triggeren, dat het gekwetste kind groots reageert.
Maar als ik een gekwetst kind word in bed als hij me aanraakt... dat kan niet...
Het als een gezonde volwassene bespreekbaar maken, dat is oke.)
(tot dusver de theorie. Wordt aan gewerkt.
)
zondag 15 september 2024 om 22:50
Lesther schreef: ↑15-09-2024 22:26Dirkje, ik vind je verhaal erg helpend. Bedankt dat je dit met me deelt. Het is inspirerend voor me omdat het een mogelijkheid is die ik niet eerder heb gezien. Ik bleef hangen tussen blijven of scheiden. Jouw ervaring/besluit/aanpak geeft een beetje ruimte in m'n hoofd.
Ik begrijp uit je verhaal wel dat het niet zo'n bewuste keuze voor je is geweest, maar ik vind dat je het dapper en stoer hebt aangepakt. Ook knap hoe jullie dit in een huis hebben weten te doen.
Het verhaal van Dirkje lijkt ook wel op mijn ontwikkeling van de laatste 2 jaar. Steeds meer voor mezelf kiezen, bínnen de relatie.
Op enige moment ontdekte ik ook dat het niet de vraag was 'blijven of gaan', maar dat de uitdaging was: hoe zorg ik goed voor me zélf. Want met 'blijven of gaan' lag de focus nog steeds op de relatie, op hem, op ons. Terwijl wat er voor mij ontbrak was zelfzorg. Ik ben een flink stuk egoïstischer geworden, althans zo ervaar ik het, anderen vinden dit mogelijk 'het normaal'. Ik laat hem ook veel vaker in zijn sop gaar koken. Leg veel minder 'mijn moraal' op de relatie en op zijn leven. Als hij wil aanklooien doet ie maar, mijn prioriteit ligt bij: gaat iets over mijn grens, schaadt het mij? Zo ja, aanpakken, zo nee, loslaten. Dit heeft een veel betere balans tussen ons gebracht. En eerlijk, ik denk dat hij daardoor ook meer aan de bak moet en ook is gegaan (even los van al het goed werk dat hij al heeft gedaan de afgelopen jaren en de zorgzaamheid die hij ook wél kan tonen en uitdragen). Er is meer gelijkwaardigheid.
In jouw geval speelt natuurlijk de zorg voor je kinderen ook een rol, maar ik begrijp dat hij wel een goede vader is.
Dat jij zelf je grenzen beter bewaakt en voor je zelf staat of gaat staan, is een mooi voorbeeld voor je kinderen.
maandag 16 september 2024 om 07:43
Ik dacht altijd dat ik een keuze moest maken over de relatie. Maar door de gebeurtenissen werd heel duidelijk dat de relatie geen rol speelt waar een keuze in gemaakt moest worden, maar dat ik er ook toe deed.
Niet kunnen rouwen om mijn moeder, omdat hij een trauma heeft, kom nou! Ik zag het toen opeens heel helder. En mijn valkuil was dat ik steeds weer zijn gedrag wilde bagataliseren, ik voelde compassie en wilde steeds weer door die roze bril naar zijn gedrag kijken. Dus iedere dag weer koos ik keihard voor mijzelf, moest ik mijzelf flink toespreken. Mijzelf vertellen dat ik mag rouwen, boos mag zijn op hem, verdriet mag hebben op dat wat we niet in de relatie hebben. Steeds weer, want mijn valkuil was dat ik mijzelf altijd weer opoffer. En hoe vaker ik die keuze maakte, hoe natuurlijker het werd. Mijn gevoel richting hem veranderde, ik werd onverschillig en toen trok pas alle twijfel weg of ik niet te hard was of verkeerd zat.
Dus het moment dat ik besloot te gaan kiezen voor mijzelf was er opeens, maar het volhouden dat was iedere dag opnieuw weer een hele zware keuze. De dynamiek verandert niet zo maar, dat was keihard werken voor mij.
maandag 16 september 2024 om 08:09
De kern van jullie berichten (Dirkje, Courage, Avocadeau) is wel dat het altijd rekening houden met en zorgen voor resulteert in een ongelijkwaardige relatie, waarin de partner degene met cptss faciliteert in zijn/haar 'ziek zijn'. Breng de gelijkwaardigheid terug en degene die cptss wordt gedwongen om aan de slag te gaan. Mooi. Maar vooral heel knap dat jullie dat zo hebben kunnen doen.
Coffee is never my cup of tea
maandag 16 september 2024 om 08:40
Wat je schrijft over erg rationeel zijn weinig emoties tonen is iets wat ook ook bij zijn persoonlijkheid kan horen. Net als lompe opmerkingen maken, kan natuurlijk dat hij nooit geleerd heeft effectief te communiceren, maar nu is hij volwassen en mag je daarin echt wat meer van hem verwachten. Relaties waarin éen partij steeds degene is die inschikt, geduldig moet zijn, op eieren loopt, eindigen vaak heel zuur. Dus inderdaad meer ruimte innemen. Je frustraties meer tonen en vaker tegengas geven. Laat hem het echt wat meer zelf uitzoeken.
maandag 16 september 2024 om 08:46
Als hij dat nooit geleerd heeft, hoe kun je dan ineens meer van hem verwachten? Dat moet aangeleerd worden. Dat kan hij niet uit zichzelf veranderen, lijkt mij.Larosa schreef: ↑16-09-2024 08:40Wat je schrijft over erg rationeel zijn weinig emoties tonen is iets wat ook ook bij zijn persoonlijkheid kan horen. Net als lompe opmerkingen maken, kan natuurlijk dat hij nooit geleerd heeft effectief te communiceren, maar nu is hij volwassen en mag je daarin echt wat meer van hem verwachten. Relaties waarin éen partij steeds degene is die inschikt, geduldig moet zijn, op eieren loopt, eindigen vaak heel zuur. Dus inderdaad meer ruimte innemen. Je frustraties meer tonen en vaker tegengas geven. Laat hem het echt wat meer zelf uitzoeken.
Ben het wel met je eens dat ze meer ruimte mag gaan innemen.
maandag 16 september 2024 om 09:01
Je leert toch ook gewoon van relaties om je heen? Maar ook door observatie hoe andere mensen met elkaar communiceren, door conflicten die ontstaan door slechte communicatie etc. Het is m.i. echt niet zo dat iets nooit meer kan verbeteren omdat je het thuis niet hebt gehad.
maandag 16 september 2024 om 09:04
Dat zeg ik ook niet. Maar het lijkt me zonder hulp niet goed aan te leren.Larosa schreef: ↑16-09-2024 09:01Je leert toch ook gewoon van relaties om je heen? Maar ook door observatie hoe andere mensen met elkaar communiceren, door conflicten die ontstaan door slechte communicatie etc. Het is m.i. echt niet zo dat iets nooit meer kan verbeteren omdat je het thuis niet hebt gehad.
maandag 16 september 2024 om 09:12
Mij is het gelukt.
Als hij daar wat meer voor nodig heeft is het
zijn eigen verantwoordelijkheid om daar hulp bij te zoeken. Niets doen en verwachten dat zijn partner continu naar hem schikt omdat hij nu eenmaal oh zo veel heeft meegemaakt, dan help je toch echt moedwillig je relatie naar de knoppen.
maandag 16 september 2024 om 09:16
Helemaal mee eens.Larosa schreef: ↑16-09-2024 09:12Mij is het gelukt.
Als hij daar wat meer voor nodig heeft is het zijn eigen verantwoordelijkheid om daar hulp bij te zoeken. Niets doen en verwachten dat zijn partner continu naar hem schikt omdat hij nu eenmaal oh zo veel heeft meegemaakt, dan help je toch echt moedwillig je relatie naar de knoppen.
maandag 16 september 2024 om 09:26
Ik weet niet of je moedwillig je relatie naar de knoppen helpt maar je krijgt wel meteen duidelijk of er toekomst in zit als je hem meer op zichzelf aangewezen laat zijn. Toen ik dat uiteindelijk deed bleek dat er weinig introspectie of de wil om er iets aan te doen aanwezig was. Hij zocht toen andere bronnen om de leegte te vullen in plaats van te zoeken naar oplossingen.Larosa schreef: ↑16-09-2024 09:12Mij is het gelukt.
Als hij daar wat meer voor nodig heeft is het
zijn eigen verantwoordelijkheid om daar hulp bij te zoeken. Niets doen en verwachten dat zijn partner continu naar hem schikt omdat hij nu eenmaal oh zo veel heeft meegemaakt, dan help je toch echt moedwillig je relatie naar de knoppen.
Wat betreft het lompe gedrag. Ik vind het wel een verschil of hij dat alleen thuis doet of ook bij anderen. Als hij in een andere omgeving prima snapt dat het niet okay is, valt er niks aan te leren. Dan is het uiteindelijk wel een keuze om dit gedrag te vertonen wat mij betreft.
maandag 16 september 2024 om 10:41
Lieve mensen,
Wat ben ik blij dat ik mijn vraag hier heb gesteld. Ik ben zo dankbaar voor jullie verhalen. Ik leer ervan, ze geven me wat meer denkruimte, en ook het gevoel dat de weg die ik ben ingeslagen, van beter voor mezelf zorgen, de juiste is.
Ik realiseer me dat ik nog maar aan het begin sta van deze weg. Maar ik voel zo enorm duidelijk dat ik niet terugwil naar hoe het was. Ik zat zo klem in m'n eigen denkcirkeltje, ik voel daarin dankzij alles wat jullie met mij delen, echt meer ruimte.
Jullie weten niet half wat het voor mij betekent om op deze manier ervaringen, advies, zoveel begrip en vriendelijkheid te krijgen.
Straks heb ik een gesprek met m'n psycholoog (online) en ik ga met haar ook dingen uit jullie posts bespreken.
Wat ben ik blij dat ik mijn vraag hier heb gesteld. Ik ben zo dankbaar voor jullie verhalen. Ik leer ervan, ze geven me wat meer denkruimte, en ook het gevoel dat de weg die ik ben ingeslagen, van beter voor mezelf zorgen, de juiste is.
Ik realiseer me dat ik nog maar aan het begin sta van deze weg. Maar ik voel zo enorm duidelijk dat ik niet terugwil naar hoe het was. Ik zat zo klem in m'n eigen denkcirkeltje, ik voel daarin dankzij alles wat jullie met mij delen, echt meer ruimte.
Jullie weten niet half wat het voor mij betekent om op deze manier ervaringen, advies, zoveel begrip en vriendelijkheid te krijgen.
Straks heb ik een gesprek met m'n psycholoog (online) en ik ga met haar ook dingen uit jullie posts bespreken.
maandag 16 september 2024 om 13:26
Net een fijn gesprek gehad met m'n psycholoog. Ze vond dat ik al grote stappen heb gemaakt, volgens haar is 'bewustwording al de helft van de weg' (naar herstel).
Ik heb ook om tips gevraagd om beter voor mezelf te gaan zorgen. Ze adviseerde om te starten met het lichamelijke/zintuiglijke gedeelte. Dus bv uitgebreid in bad, een massage boeken, genieten van lekker eten. Naar het theater gaan, een concert, iets wat je ziel voedt.
Wat betreft de processen waarin m'n man en ik zitten raadde ze aan om ieder te werken aan ons eigen proces. Ze zei ook 'laat elkaar rijpen', dat vond ik wel een mooie uitspraak.
Ik heb ook om tips gevraagd om beter voor mezelf te gaan zorgen. Ze adviseerde om te starten met het lichamelijke/zintuiglijke gedeelte. Dus bv uitgebreid in bad, een massage boeken, genieten van lekker eten. Naar het theater gaan, een concert, iets wat je ziel voedt.
Wat betreft de processen waarin m'n man en ik zitten raadde ze aan om ieder te werken aan ons eigen proces. Ze zei ook 'laat elkaar rijpen', dat vond ik wel een mooie uitspraak.
maandag 16 september 2024 om 14:11
Mooie tips van je psycholoog.
En ik geloof ook heilig dat bewustwording een van de belangrijkste stappen is.
Ga lekker aan de slag met goed voor jezelf zorgen.
En waarschijnlijk ga je gaandeweg steeds beter voelen en herkennen wanneer er een grens overschreden wordt. Of wanneer jij iets anders wilt.
Ook hierin komt eerst de bewustwording, herkenning, en dan kan je erop gaan reageren.
Je bent goed bezig.
En ik geloof ook heilig dat bewustwording een van de belangrijkste stappen is.
Ga lekker aan de slag met goed voor jezelf zorgen.
En waarschijnlijk ga je gaandeweg steeds beter voelen en herkennen wanneer er een grens overschreden wordt. Of wanneer jij iets anders wilt.
Ook hierin komt eerst de bewustwording, herkenning, en dan kan je erop gaan reageren.
Je bent goed bezig.
maandag 16 september 2024 om 14:27
Larosa, ik heb nagedacht over wat je schreef, over rationeel zijn, weinig emoties tonen en het onvermogen om met gevoel te communiceren. En ook over wat anderen daarop als reactie gaven.
Hij kan niet echt goed communiceren, dit is iets wat overal geldt en niet alleen thuis. Hij heeft, zoals mijn psycholoog het zo treffend zei, 'afstand genomen van zijn gevoelsleven', als overlevingsmechanisme.
Hij is echt heel onhandig in communicatie. Ook non-verbaal trouwens. Hij heeft meestal een zeer gesloten houding, armen en benen over elkaar, mensen niet aankijken, frons op z'n voorhoofd. Als hij praat kijkt hij ook altijd opzij, hij maakt niet echt contact met degene met wie hij praat. Hij is zich er niet van bewust wat deze houding uitstraalt.
Hij klinkt misschien als een nare man als ik dit zo opschrijf. Maar naast alle gevolgen van z'n trauma's die voor moeilijkheden zorgen, is hij ook zo'n mooi persoon. Hij is zo breed geïnteresseerd, creatief, grappig, muzikaal, intelligent, genuanceerd in z'n denken, dapper, enz. En hij bedoelt alles echt goed, het komt, hoe rot en onhandig en pijnlijk soms ook, uit een goed hart, daar ben ik heel zeker van.
Hij kan niet echt goed communiceren, dit is iets wat overal geldt en niet alleen thuis. Hij heeft, zoals mijn psycholoog het zo treffend zei, 'afstand genomen van zijn gevoelsleven', als overlevingsmechanisme.
Hij is echt heel onhandig in communicatie. Ook non-verbaal trouwens. Hij heeft meestal een zeer gesloten houding, armen en benen over elkaar, mensen niet aankijken, frons op z'n voorhoofd. Als hij praat kijkt hij ook altijd opzij, hij maakt niet echt contact met degene met wie hij praat. Hij is zich er niet van bewust wat deze houding uitstraalt.
Hij klinkt misschien als een nare man als ik dit zo opschrijf. Maar naast alle gevolgen van z'n trauma's die voor moeilijkheden zorgen, is hij ook zo'n mooi persoon. Hij is zo breed geïnteresseerd, creatief, grappig, muzikaal, intelligent, genuanceerd in z'n denken, dapper, enz. En hij bedoelt alles echt goed, het komt, hoe rot en onhandig en pijnlijk soms ook, uit een goed hart, daar ben ik heel zeker van.
Veel succes met deze lange weg, de eerste stappen zijn gezet!
maandag 16 september 2024 om 14:36
En dit moet je loslaten, dit is ZIJN probleem, ZIJN overlevingsstrategie en alleen hij kan dit oplossen. Jullie zullen er al genoeg over gesproken hebben.
Je kan alleen benoemen wat dit met jou doet op dat moment.
En natuurlijk heeft hij mooie kanten, anders waren jullie niet al zolang samen!
maandag 16 september 2024 om 14:39
Trouwens, ik wil iets moois delen wat ik een poosje geleden als huiswerk heb gekregen van m'n psycholoog. Misschien kan iemand anders hier het ook goed gebruiken.
De opdracht was om aan 5 mensen in m'n omgeving te vragen waarom ze van me houden.
Ik heb eerst goed nagedacht aan wie ik dit wilde vragen. Daarna aan een aantal vriendinnen en vrienden deze vraag gestuurd, via whatsapp. Leek me een handige manier omdat ze dan ook eerst eens na konden denken over hun antwoord, plus dat ik het dan als geschreven tekst zou hebben, om terug te kunnen lezen wanneer ik maar wilde. De antwoorden waren zo hartverwarmend. En ik had er zelf aan toegevoegd dat ik ook aan mijn vriendinnen en vrienden heb verteld waarom ik van hun houd. Het was echt mooi en liefdevol.
De opdracht was om aan 5 mensen in m'n omgeving te vragen waarom ze van me houden.
Ik heb eerst goed nagedacht aan wie ik dit wilde vragen. Daarna aan een aantal vriendinnen en vrienden deze vraag gestuurd, via whatsapp. Leek me een handige manier omdat ze dan ook eerst eens na konden denken over hun antwoord, plus dat ik het dan als geschreven tekst zou hebben, om terug te kunnen lezen wanneer ik maar wilde. De antwoorden waren zo hartverwarmend. En ik had er zelf aan toegevoegd dat ik ook aan mijn vriendinnen en vrienden heb verteld waarom ik van hun houd. Het was echt mooi en liefdevol.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
