Relaties
alle pijlers
Partner met cptss
zaterdag 14 september 2024 om 14:12
Beste lezers,
na lang meelezen heb ik een account aangemaakt.
Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen die een partner met cptss hebben. Op internet kom ik er maar weinig over tegen. Bij wat ik vind, gaat het er voornamelijk over hoe je je partner met cptss het beste kunt ondersteunen.
Ik heb zó lang (15+ jaar) geprobeerd om mijn partner bij te staan, dat ik er inmiddels zelf aan onderdoor ga. Ondanks dat ik veel van hem hou, ben ik op een punt gekomen waarop ik me hopeloos voel over de toekomst. Ik zit al een langere periode thuis met een burnout en knap maar niet op. Ik laat inmiddels de gedachte toe dat ik alleen kan herstellen als ik stop met de relatie. Als niet al mijn energie verbruikt wordt door het eindeloze geduld, begrip, 'vertalen' van zijn communicatie (hoe het eruit komt vs hoe hij het bedoelt), accepteren dat hij mij emotioneel niet kan bieden wat ik nodig heb, etc.
Ik zou het liefst met hem samen blijven. Maar ik ben zo totaal leeg. Ik weet nu niet of ik m'n situatie door m'n burnout eindelijk glashelder zie, of dat mijn gevoel en gedachten er juist door vertroebeld worden.
Hij is echt een lieve, bijzondere man met een gouden hart. Hij is beschadigd door ernstige verwaarlozing en mishandeling in zijn kindertijd. Juist omdat hij hier geen keuze in heeft gehad, het hem is aangedaan, mag ik van mezelf niet boos op hem zijn. Maar de laatste tijd voel ik toch woede, om alles wat ikzelf heb gemist.
Wie heeft er ervaring, inzicht, een boekentip, goede raad?
na lang meelezen heb ik een account aangemaakt.
Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen die een partner met cptss hebben. Op internet kom ik er maar weinig over tegen. Bij wat ik vind, gaat het er voornamelijk over hoe je je partner met cptss het beste kunt ondersteunen.
Ik heb zó lang (15+ jaar) geprobeerd om mijn partner bij te staan, dat ik er inmiddels zelf aan onderdoor ga. Ondanks dat ik veel van hem hou, ben ik op een punt gekomen waarop ik me hopeloos voel over de toekomst. Ik zit al een langere periode thuis met een burnout en knap maar niet op. Ik laat inmiddels de gedachte toe dat ik alleen kan herstellen als ik stop met de relatie. Als niet al mijn energie verbruikt wordt door het eindeloze geduld, begrip, 'vertalen' van zijn communicatie (hoe het eruit komt vs hoe hij het bedoelt), accepteren dat hij mij emotioneel niet kan bieden wat ik nodig heb, etc.
Ik zou het liefst met hem samen blijven. Maar ik ben zo totaal leeg. Ik weet nu niet of ik m'n situatie door m'n burnout eindelijk glashelder zie, of dat mijn gevoel en gedachten er juist door vertroebeld worden.
Hij is echt een lieve, bijzondere man met een gouden hart. Hij is beschadigd door ernstige verwaarlozing en mishandeling in zijn kindertijd. Juist omdat hij hier geen keuze in heeft gehad, het hem is aangedaan, mag ik van mezelf niet boos op hem zijn. Maar de laatste tijd voel ik toch woede, om alles wat ikzelf heb gemist.
Wie heeft er ervaring, inzicht, een boekentip, goede raad?
maandag 16 september 2024 om 16:32
allemaal hele mooie eigenschappen voor een goeie vriendin, maar toch niet voor je partner?Lesther schreef: ↑16-09-2024 14:27
Hij klinkt misschien als een nare man als ik dit zo opschrijf. Maar naast alle gevolgen van z'n trauma's die voor moeilijkheden zorgen, is hij ook zo'n mooi persoon. Hij is zo breed geïnteresseerd, creatief, grappig, muzikaal, intelligent, genuanceerd in z'n denken, dapper, enz. En hij bedoelt alles echt goed, het komt, hoe rot en onhandig en pijnlijk soms ook, uit een goed hart, daar ben ik heel zeker van.
jij mag er ook zijn, jij mag ook op hem leunen.
Ik zou als minimale eis gaan stellen, dat je duidelijk ziet dat hij voortgang boekt
maandag 16 september 2024 om 16:45
Lila-Linda, bedankt voor je reactie.
Ik begrijp niet zo goed wat je bedoelt met dat dat mooie eigenschappen zijn voor een goede vriendin, maar niet voor een partner.
Misschien ben ik al zolang gewend aan deze relatie dat ik niet zo goed weet wat dan wél goede eigenschappen voor een partner zijn?
Of bedoel je het meer in de richting van liefdevol, trouw, toegewijd etc?
Ik begrijp niet zo goed wat je bedoelt met dat dat mooie eigenschappen zijn voor een goede vriendin, maar niet voor een partner.
Misschien ben ik al zolang gewend aan deze relatie dat ik niet zo goed weet wat dan wél goede eigenschappen voor een partner zijn?
Of bedoel je het meer in de richting van liefdevol, trouw, toegewijd etc?
maandag 16 september 2024 om 17:18
goeie eigenschappen voor een partner zijn: iemand waar je op kunt leunen, waar je jezelf kan zijn, waar je om de beurt de sterke of de zwakke kan zijn, waar je kan uithuilen, die je kunt vertrouwen, die respect voor je heeft, en dan vooral evenredigLesther schreef: ↑16-09-2024 16:45Lila-Linda, bedankt voor je reactie.
Ik begrijp niet zo goed wat je bedoelt met dat dat mooie eigenschappen zijn voor een goede vriendin, maar niet voor een partner.
Misschien ben ik al zolang gewend aan deze relatie dat ik niet zo goed weet wat dan wél goede eigenschappen voor een partner zijn?
Of bedoel je het meer in de richting van liefdevol, trouw, toegewijd etc?
Jij geeft en geeft en geeft
WIE is er voor jou?
maandag 16 september 2024 om 17:21
Al die eigenschappen maken dat het een prettig persoon ons, maar maken geen relatie.
Liefde, vertrouwen, gelijkwaardigheid, verbinding, gezamenlijkheid, aantrekking , communicatie, humor etc. daar draait het voor mij om.
In onze relatie was door de cptss geen verbinding, gezamenlijkheid of gelijkwaardigheid en communicatie was lastig, omdat dat heel erg kon triggeren. Daardoor nam bij mij ook het vertrouwen af. In hoeverre is er respect als het altijd maar over de ander gaat?
Liefde, vertrouwen, gelijkwaardigheid, verbinding, gezamenlijkheid, aantrekking , communicatie, humor etc. daar draait het voor mij om.
In onze relatie was door de cptss geen verbinding, gezamenlijkheid of gelijkwaardigheid en communicatie was lastig, omdat dat heel erg kon triggeren. Daardoor nam bij mij ook het vertrouwen af. In hoeverre is er respect als het altijd maar over de ander gaat?
maandag 16 september 2024 om 17:21
Nouja dit dus!Lila-Linda schreef: ↑16-09-2024 17:18goeie eigenschappen voor een partner zijn: iemand waar je op kunt leunen, waar je jezelf kan zijn, waar je om de beurt de sterke of de zwakke kan zijn, waar je kan uithuilen, die je kunt vertrouwen, die respect voor je heeft, en dan vooral evenredig
Jij geeft en geeft en geeft
WIE is er voor jou?
maandag 16 september 2024 om 17:26
Kan je man je dit inmiddels wel bieden, Dirkje?Dirkje schreef: ↑16-09-2024 17:21Al die eigenschappen maken dat het een prettig persoon ons, maar maken geen relatie.
Liefde, vertrouwen, gelijkwaardigheid, verbinding, gezamenlijkheid, aantrekking , communicatie, humor etc. daar draait het voor mij om.
In onze relatie was door de cptss geen verbinding, gezamenlijkheid of gelijkwaardigheid en communicatie was lastig, omdat dat heel erg kon triggeren. Daardoor nam bij mij ook het vertrouwen af. In hoeverre is er respect als het altijd maar over de ander gaat?
Bij een scheiding in je haar gaat het ook 2 kanten uit dus dikke doei! (by GrumpyCat1983)
maandag 16 september 2024 om 19:41
Dat vind ik een hele lastige vraag en ik heb daar even over nagedacht. Kom ook tot de conclusie dat ik mijzelf die vraag nog niet erg duidelijk heb gesteld.
Onze dynamiek en patronen zijn ontzettend veranderd. Ik sta ondertussen heel erg stevig en zeker in mijn schoenen, waardoor die constante onzekerheid verdwenen is en ik mij weer krachtig voel.
Ik stap niet meer in de zorgrol, wanneer hij in de kindrol zit. En ik voel geen medelijden meer met hem, wat maakt dat ik hem ook als gelijkwaardig behandel (want ook ik behandelde hem ongelijkwaardig door voor hem te gaan zorgen of overal maar rekening mee te houden, ook al was dat wel waar op dat moment zijn behoefte lag).
Het communiceren van mij heeft hem geholpen, ook al deed ik het vooral voor mijzelf om mijn eigen grenzen serieus te nemen. Dat deed ik niet, ik voelde van alles en negeerde dat. Door het hardop te zeggen geloofde ik het. Dan zei ik na een trigger ‘door jouw stemverheffing en heftige gebaren voel ik mij angstig, het is voor mij onacceptabel om mij angstig te voelen in een relatie. Ik ga nu weg en als mijn angst is afgenomen kom ik terug en hebben we het er even over’
Dan ging ik weg en voelde ik me gesterkt door mijn eigen woorden. Op het forum las ik vaak de vraag;’ wat zou jij je vriendin adviseren’ en dat bedacht ik me dan steeds.
Ik ervaar dat de gelijkwaardigheid terug is en dat we weer goed communiceren. Ik denk dat het vertrouwen aan mijn kant nog niet helemaal hersteld is. De trauma’s zijn er natuurlijk nog en wanneer ik weet of zie dat een externe gebeurtenis een trigger is wordt er wel wat geactiveerd in mijn lijf en ben ik op mijn hoede, ondanks dat mijn partner hier tegenwoordig ook goed mee om gaat. Dit stukje moet bij mij nog slijten.
Ik voel verbinding en mijn partner voelt weer als mijn maatje, naar wie ik toega als ik ergens mee zit. Maar ik zit ook vaak nog in mijn hoofd te reflecteren of ik niet weer in mijn valkuilen stap en of het wel echt goed gaat. Want ik ervaar bij mijzelf dat verbinding voelen gelijk opgaat aan alles door een roze bril bekijken.
Ondertussen hebben we ook weer aan 2 woorden genoeg, geen hele epistels over wat ik zie en wat ik voel bij een trigger, maar even een blik en een luchtig zinnetje dat resulteert in ‘ochja stom, sorry’ en we gaan weer door.
Dus het antwoord op de vraag is dat mijn partner mij dit ondertussen kan bieden, maar dat voor mij het vertrouwen in mijzelf en in hem nog wel aan het herstellen is.
woensdag 18 september 2024 om 12:44
Bedankt voor jouw reactie op de vraag van Noekske, Dirkje.
Ik heb het meerdere keren gelezen en het is leerzaam voor me.
Ik vroeg me af hoe jij en anderen omgaan met het wel, of niet, of hoeveel te delen over de situatie met de kinderen. Onze kinderen waren nog erg jong toen mijn man het contact met zijn ouders verbrak. Zij hebben vrijwel geen herinneringen aan hun opa en oma. We hebben ze natuurlijk wel wat informatie gegeven, echt heel summier, passend bij de leeftijd die ze toen hadden. Maar ik vond dat ze, nu ze ouder zijn, recht hebben op een completer verhaal. Hierover waren mijn man en ik het langere tijd niet eens. Nu alles in een stroomversnelling is geraakt door alle inzichten van de laatste maanden, merken de kinderen natuurlijk ook dat ik meer gespannen ben, vaker verdrietig ben. En voor mij voelde het helemaal niet goed om ze niet meer informatie te geven en ze als de bijna-volwassenen die ze zijn serieus te nemen. Ik heb hierover gesproken met m'n psycholoog en met de relatietherapeut en de verkregen inzichten gedeeld met mijn man. Uiteindelijk heeft mijn man verteld over zijn jeugd, het was een emotioneelmaar ook goed (mijn ervaring) gesprek.
Het lucht mij op dat er nu zoveel minder geheimen zijn. En dat we er vanaf nu gewoon over kunnen praten en dat ze vragen kunnen stellen en daar dan eerlijke antwoorden op krijgen.
Mijn man was van tevoren bang om erover te vertellen omdat hij onze kinderen niet wil opzadelen met zijn problemen, ze wil beschermen tegen narigheid. Ik vind het juist goed om ook pijnlijke, verdrietige dingen met elkaar te bespreken en te delen, omdat ze nu eenmaal bij het leven horen en minder groot zijn als ze gedeeld worden met veilige anderen.
Hoe denken jullie hierover?
Ik heb het meerdere keren gelezen en het is leerzaam voor me.
Ik vroeg me af hoe jij en anderen omgaan met het wel, of niet, of hoeveel te delen over de situatie met de kinderen. Onze kinderen waren nog erg jong toen mijn man het contact met zijn ouders verbrak. Zij hebben vrijwel geen herinneringen aan hun opa en oma. We hebben ze natuurlijk wel wat informatie gegeven, echt heel summier, passend bij de leeftijd die ze toen hadden. Maar ik vond dat ze, nu ze ouder zijn, recht hebben op een completer verhaal. Hierover waren mijn man en ik het langere tijd niet eens. Nu alles in een stroomversnelling is geraakt door alle inzichten van de laatste maanden, merken de kinderen natuurlijk ook dat ik meer gespannen ben, vaker verdrietig ben. En voor mij voelde het helemaal niet goed om ze niet meer informatie te geven en ze als de bijna-volwassenen die ze zijn serieus te nemen. Ik heb hierover gesproken met m'n psycholoog en met de relatietherapeut en de verkregen inzichten gedeeld met mijn man. Uiteindelijk heeft mijn man verteld over zijn jeugd, het was een emotioneelmaar ook goed (mijn ervaring) gesprek.
Het lucht mij op dat er nu zoveel minder geheimen zijn. En dat we er vanaf nu gewoon over kunnen praten en dat ze vragen kunnen stellen en daar dan eerlijke antwoorden op krijgen.
Mijn man was van tevoren bang om erover te vertellen omdat hij onze kinderen niet wil opzadelen met zijn problemen, ze wil beschermen tegen narigheid. Ik vind het juist goed om ook pijnlijke, verdrietige dingen met elkaar te bespreken en te delen, omdat ze nu eenmaal bij het leven horen en minder groot zijn als ze gedeeld worden met veilige anderen.
Hoe denken jullie hierover?
woensdag 18 september 2024 om 17:52
Stel je voor dat je hem niet had ontmoet en waar was nu dan geweest dan op je 'levenspad'? Het is goed om iemand te helpen zichzelf te helpen, maar het is niet de bedoeling dat jij zijn lasten gaat dragen in zoverre dat je niet aan je eigen doelen toekomt. Zijn lasten en trauma's hoort hij zelf te dragen.Lesther schreef: ↑14-09-2024 22:01Pontipiene,
dat is een heldere vraag. Nee. Dat is inderdaad absoluut niet mijn enige levensdoel.
Ik wil van alles. Ik wil een levenslustige, stralende vrouw zijn, die goed voor zichzelf zorgt. Die zichzelf goed kent. Die haar grenzen kent en nee zegt. Die zichzelf dingen gunt, die vaak lacht. Die met een open blik dingen onderzoekt en ontdekt. Bij wie verstand en gevoel in balans zijn, waarbij gevoel het grootst mag zijn.
Ken je de term 'Dharma' uit het Hindoeïsme? Jullie hebben allebei je eigen Dharma, ga niet in dat van hem zitten.
woensdag 18 september 2024 om 20:06
Vanuit de andere kant bekeken. Ik heb geen contact meer met mijn vader en stiefmoeder. Ik vertel af en toe stukjes informatie aan mijn kinderen. Als ze rechtstreekse vragen zouden hebben, zou ik ze eerlijk antwoord geven. Want idd ik wil niet met geheimen leven.Lesther schreef: ↑18-09-2024 12:44Bedankt voor jouw reactie op de vraag van Noekske, Dirkje.
Ik heb het meerdere keren gelezen en het is leerzaam voor me.
Ik vroeg me af hoe jij en anderen omgaan met het wel, of niet, of hoeveel te delen over de situatie met de kinderen. Onze kinderen waren nog erg jong toen mijn man het contact met zijn ouders verbrak. Zij hebben vrijwel geen herinneringen aan hun opa en oma. We hebben ze natuurlijk wel wat informatie gegeven, echt heel summier, passend bij de leeftijd die ze toen hadden. Maar ik vond dat ze, nu ze ouder zijn, recht hebben op een completer verhaal. Hierover waren mijn man en ik het langere tijd niet eens. Nu alles in een stroomversnelling is geraakt door alle inzichten van de laatste maanden, merken de kinderen natuurlijk ook dat ik meer gespannen ben, vaker verdrietig ben. En voor mij voelde het helemaal niet goed om ze niet meer informatie te geven en ze als de bijna-volwassenen die ze zijn serieus te nemen. Ik heb hierover gesproken met m'n psycholoog en met de relatietherapeut en de verkregen inzichten gedeeld met mijn man. Uiteindelijk heeft mijn man verteld over zijn jeugd, het was een emotioneelmaar ook goed (mijn ervaring) gesprek.
Het lucht mij op dat er nu zoveel minder geheimen zijn. En dat we er vanaf nu gewoon over kunnen praten en dat ze vragen kunnen stellen en daar dan eerlijke antwoorden op krijgen.
Mijn man was van tevoren bang om erover te vertellen omdat hij onze kinderen niet wil opzadelen met zijn problemen, ze wil beschermen tegen narigheid. Ik vind het juist goed om ook pijnlijke, verdrietige dingen met elkaar te bespreken en te delen, omdat ze nu eenmaal bij het leven horen en minder groot zijn als ze gedeeld worden met veilige anderen.
Hoe denken jullie hierover?
donderdag 19 september 2024 om 08:53
Pontipiene, bedankt voor je reactie, ik heb het even laten bezinken. Ik denk dat als ik hem niet ontmoet had, ik voor een vergelijkbare man was gevallen. In de relaties die ik had voor ik mijn man kende zat wel een patroon. Achteraf zie ik dat heel duidelijk. De jongens/mannen op wie ik écht smoorverliefd ben geweest, hebben bepaalde eigenschappen gemeen. Een soort ongrijpbaarheid, vind ik blijkbaar aantrekkelijk, of interessant. Een beetje het type 'gekwelde kunstenaar'.
Dat zal vast ook een oorzaak hebben en dat vind ik ook een goede vraag om m'n psycholoog voor te leggen.
Ik heb op internet het een en ander opgezocht over dharma, kende het begrip niet.
Dat zal vast ook een oorzaak hebben en dat vind ik ook een goede vraag om m'n psycholoog voor te leggen.
Ik heb op internet het een en ander opgezocht over dharma, kende het begrip niet.
donderdag 19 september 2024 om 08:56
donderdag 19 september 2024 om 13:35
Ja, hier gaat het redelijk natuurlijk. Ik liep ook helemaal vast na de geboorte van mijn tweede kind. Zag toen ook pas wat voor rot jeugd ik heb gehad. Ik ben dat wel vrij snel serieus aan gaan pakken met eerst CGT en toen schematherapie.Lesther schreef: ↑19-09-2024 08:56Martje55, bedankt voor je reactie.
Bij jou lijkt het op een natuurlijke manier te gaan, het delen van informatie over je jeugd. Mijn man zat er zeer verkrampt in, en onze kinderen hebben daardoor uiteindelijk nu veel info in een keer gehoord. Maar we praten er nu over en het lucht hem ook wel op.
Hopelijk kan het voor je kinderen ook een soort bevestiging zijn, dat wat ze al lang voelden, nu ook benoemd wordt.
Wat dat betreft... Mijn ex heeft een beter contact met mijn moeder dan ik. Via hem hebben de kinderen dus ook meer contact met haar. Af en toe vertellen de kinderen dingen die ze stom vinden aan oma en van mij mag dat er helemaal zijn.
donderdag 19 september 2024 om 15:27
Ik ben, op het niveau van de kinderen, altijd redelijk open geweest. Toen man depressief was door allerlei herbelevingen heb ik aangegeven dat er toen hij kind was, vervelende dingen waren gebeurd waar hij nu verdrietig over is. Vooral benadrukt dat het niet om hun ging.
Toen mijn schoonvader overleed en ik de vraag kreeg waarom ze hem eigenlijk niet zo goed kenden (er was wel contact maar weinig), heb ik iets meer losgelaten en gezegd dat verdriet over het verleden met opa te maken had en dat papa en opa het contact moeilijk vonden enzovoorts.
Inmiddels zijn het pubers en ze weten zeker niet dat man door hun opa dagelijks de kamer doorgetimmerd is, maar ze weten wel dat opa geen lieve vader was. Het is daardoor geen 'ding' meer. Want ze snapten het niet, gingen vragen stellen, daardoor voelde man zich een soort van in de hoek gedrukt enz enz. Nu weten ze het grofweg en dat is oke. Het ligt niet aan hun.
Dit geldt ook voor mijn eigen overspannenheid door alles wat er gebeurd was door man zijn depressies en de autisme/adhd onderzoeken en trajecten van de kinderen. Ik ben altijd eerlijk geweest, tot een bepaald niveau, maar vooral zodat ze weten dat het niet hun schuld is of aan hun ligt.
Net wat martje schrijft is hier ook: ik heb contact met mijn schoonmoeder, ik ga af en toe met de kinderen naar haar toe. De kinderen hebben hun leren kennen als een best lieve opa en oma (voordat man besloot het contact te verbreken) dus die willen af en toe haar wel zien. Inmiddels is het contact tussen man en zijn moeder wel weer een soort aanwezig maar het is broos. Ze zal nooit snappen wat ze fout gedaan hebben, ik denk ook echt dat ze het niet kan, man is daar logisch ook heel lang boos om geweest en wilde haar niet zien na het overlijden van zijn vader omdat hij van haar erkenning wilde, maar beseft zich nu ook wel dat dit nooit komt op de manier waarop hij dat wil. Dus we zien haar 2-3x per jaar en inmiddels gaat man af en toe mee of gaat hij niet meer het huis uit als zij bij ons langs komt voor bijv. de verjaardagen.
donderdag 19 september 2024 om 17:42
Martje,
Wat goed dat jij al vrij snel hulp hebt gezocht toen je merkte dat je vastliep.
Wat je zegt over dat wat mijn kinderen allang voelden, nu bevestigd wordt, dat klopt denk ik wel. 'Het' gesprek heeft hier pas eergisteren plaatsgevonden dus ik moet nog even aanvoelen wat het met de kinderen doet. Ze lijken er goed mee om te gaan. We zullen de komende tijd regelmatig even aan ze vragen waar ze behoefte aan hebben. Ik heb er wel vertrouwen in.
Nu ik zodanig mezelf kwijt ben, in m'n burnout, is een van de weinige dingen waar ik nog zelfvertrouwen over heb m'n moederschap. Ik weet en voel dat ik ze vanaf hun eerste dag bergen liefde en aandacht heb gegeven en dat ze goed in hun vel zitten en stevig in hun schoenen staan.
Wat goed dat jij al vrij snel hulp hebt gezocht toen je merkte dat je vastliep.
Wat je zegt over dat wat mijn kinderen allang voelden, nu bevestigd wordt, dat klopt denk ik wel. 'Het' gesprek heeft hier pas eergisteren plaatsgevonden dus ik moet nog even aanvoelen wat het met de kinderen doet. Ze lijken er goed mee om te gaan. We zullen de komende tijd regelmatig even aan ze vragen waar ze behoefte aan hebben. Ik heb er wel vertrouwen in.
Nu ik zodanig mezelf kwijt ben, in m'n burnout, is een van de weinige dingen waar ik nog zelfvertrouwen over heb m'n moederschap. Ik weet en voel dat ik ze vanaf hun eerste dag bergen liefde en aandacht heb gegeven en dat ze goed in hun vel zitten en stevig in hun schoenen staan.
donderdag 19 september 2024 om 17:52
Joepiejoepie, bedankt voor het delen hoe jij het hebt aangepakt.
Ik heb me denk ik (wederom achteraf gezien) teveel aangetrokken van wat m'n man wel en niet wilde. Hij wilde niets kwijt. Wij hebben toen de kinderen klein waren wel een vergelijkbaar verhaal verteld als wat jij beschrijft. Maar daarna... radiostilte.
Wij zijn trouwens ook een neurodivers gezin, dat maakt alles ook niet per se altijd eenvoudiger.
Contact met de ouders van m'n man gaat naar mijn verwachting nooit meer gebeuren. Er is zoveel geweld geweest op zoveel verschillende manieren.
Misschien zit ik er naast en willen de kinderen dat ooit wel.
Ik heb me denk ik (wederom achteraf gezien) teveel aangetrokken van wat m'n man wel en niet wilde. Hij wilde niets kwijt. Wij hebben toen de kinderen klein waren wel een vergelijkbaar verhaal verteld als wat jij beschrijft. Maar daarna... radiostilte.
Wij zijn trouwens ook een neurodivers gezin, dat maakt alles ook niet per se altijd eenvoudiger.
Contact met de ouders van m'n man gaat naar mijn verwachting nooit meer gebeuren. Er is zoveel geweld geweest op zoveel verschillende manieren.
Misschien zit ik er naast en willen de kinderen dat ooit wel.
dinsdag 24 september 2024 om 21:31
Volgens mij ben jij zelf interessanter dan een 'gekwelde kunstenaar'. Een goede vriendin van me heeft zo'n gekwelde kunstenaar die nu al jaren depressief in zijn bed lig vanwege de schulden die hij heeft gemaakt. Hij is 15 jaar ouder en zij vond hem destijds reuze spannend en interessant. Hij trouwde met haar toen ze 19 wasLesther schreef: ↑19-09-2024 08:53Pontipiene, bedankt voor je reactie, ik heb het even laten bezinken. Ik denk dat als ik hem niet ontmoet had, ik voor een vergelijkbare man was gevallen. In de relaties die ik had voor ik mijn man kende zat wel een patroon. Achteraf zie ik dat heel duidelijk. De jongens/mannen op wie ik écht smoorverliefd ben geweest, hebben bepaalde eigenschappen gemeen. Een soort ongrijpbaarheid, vind ik blijkbaar aantrekkelijk, of interessant. Een beetje het type 'gekwelde kunstenaar'.
Dat zal vast ook een oorzaak hebben en dat vind ik ook een goede vraag om m'n psycholoog voor te leggen.
Ik heb op internet het een en ander opgezocht over dharma, kende het begrip niet.
Hij nam enorme risico's met z'n kunstprojecten en kwam in conflict met de wet. Mijn vriendin ziet hem nog als een soort martelaar voor de kunst. Ik vind hem vooral een grote egoist.
woensdag 25 september 2024 om 17:07
Wat je beschrijft klinkt inderdaad niet als een gezonde relatie, lastig om je vriendin in deze situatie te zien.
Ik bedoelde zelf niet per se letterlijk een gekwelde kunstenaar, maar als ik terugkijk zie ik toch behoorlijk wat gelijkenissen tussen de jongens/mannen aan wie ik echt m'n hart heb verloren. Ook een vorm van sociale onhandigheid hebben zij bijvoorbeeld gemeen. Ik vind dat gek genoeg wel leuk/charmant aan iemand.
En een grote creativiteit en hoge intelligentie. Dat vind ik dan weer logischer om aantrekkelijk te vinden.
Ik bedoelde zelf niet per se letterlijk een gekwelde kunstenaar, maar als ik terugkijk zie ik toch behoorlijk wat gelijkenissen tussen de jongens/mannen aan wie ik echt m'n hart heb verloren. Ook een vorm van sociale onhandigheid hebben zij bijvoorbeeld gemeen. Ik vind dat gek genoeg wel leuk/charmant aan iemand.
En een grote creativiteit en hoge intelligentie. Dat vind ik dan weer logischer om aantrekkelijk te vinden.
woensdag 25 september 2024 om 17:11
We proberen nu trouwens om allebei aan ons eigen herstel te werken, meer naast elkaar dan samen. De relatietherapeut en de psycholoog hebben beide sterk afgeraden om in deze periode grote beslissingen te nemen, over onze toekomst. Eerst stabiel(er) worden.
Hierin heb ik veel aan Dirkjes ervaring. Haar voorbeeld van binnen de relatie voor zichzelf kiezen.
Hierin heb ik veel aan Dirkjes ervaring. Haar voorbeeld van binnen de relatie voor zichzelf kiezen.
woensdag 25 september 2024 om 19:35
Daar ben ik mee gestopt, noodgedwongen, want ik kán het gewoon niet meer.
We praten wel, en dan ben ik ook helemaal eerlijk, wat voor mij soms keihard voelt. Ik heb bij mezelf talloze grenzen genegeerd, maar uiteindelijk ben ik op een punt gekomen dat ik niet anders kan dan aan mezelf denken, voor mezelf opkomen, voor mezelf zorgen, mezelf redden. Het klinkt dramatisch en zo voelt het ook regelmatig. Ik huil veel om alles. Maar tegelijk voelt deze 'rauwe' fase waarin we nu zitten ergens ook wel goed. Ik beloof hem niks. Ik garandeer niks. Ik doe niet lelijk tegen hem maar laat hem een beetje links liggen of zo, weet er geen goede term voor.
We praten wel, en dan ben ik ook helemaal eerlijk, wat voor mij soms keihard voelt. Ik heb bij mezelf talloze grenzen genegeerd, maar uiteindelijk ben ik op een punt gekomen dat ik niet anders kan dan aan mezelf denken, voor mezelf opkomen, voor mezelf zorgen, mezelf redden. Het klinkt dramatisch en zo voelt het ook regelmatig. Ik huil veel om alles. Maar tegelijk voelt deze 'rauwe' fase waarin we nu zitten ergens ook wel goed. Ik beloof hem niks. Ik garandeer niks. Ik doe niet lelijk tegen hem maar laat hem een beetje links liggen of zo, weet er geen goede term voor.
woensdag 25 september 2024 om 19:44
Vandaag was ik een eind aan het lopen, dan word ik vaak gek van al m'n gedachten, maar ergens voelt het ook goed dat er verder geen afleiding is. Alleen buiten, de hond en ik en m'n gedachten. We kregen een enorme stortbui onderweg. Alles voelt symbolisch tegenwoordig. Dwars door die bui, de lucht klaart verderop al op.
En ik bedacht me dat ik behoefte heb aan erkenning van hem, voor alles wat ik op zoveel gebieden alleen heb moeten doen.
Ik weet eigenlijk niet wat ik daarin verwacht, hoop, of nodig heb en of het realistisch is. Hij heeft inmiddels al zovaak gezegd hoe erg hij het vindt dat hij er niet genoeg voor mij is geweest. Waarom is dat niet genoeg voor mij. Ik wil niet dat hij door het stof gaat.
En ik bedacht me dat ik behoefte heb aan erkenning van hem, voor alles wat ik op zoveel gebieden alleen heb moeten doen.
Ik weet eigenlijk niet wat ik daarin verwacht, hoop, of nodig heb en of het realistisch is. Hij heeft inmiddels al zovaak gezegd hoe erg hij het vindt dat hij er niet genoeg voor mij is geweest. Waarom is dat niet genoeg voor mij. Ik wil niet dat hij door het stof gaat.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
