Relaties
alle pijlers
Partner met cptss
zaterdag 14 september 2024 om 14:12
Beste lezers,
na lang meelezen heb ik een account aangemaakt.
Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen die een partner met cptss hebben. Op internet kom ik er maar weinig over tegen. Bij wat ik vind, gaat het er voornamelijk over hoe je je partner met cptss het beste kunt ondersteunen.
Ik heb zó lang (15+ jaar) geprobeerd om mijn partner bij te staan, dat ik er inmiddels zelf aan onderdoor ga. Ondanks dat ik veel van hem hou, ben ik op een punt gekomen waarop ik me hopeloos voel over de toekomst. Ik zit al een langere periode thuis met een burnout en knap maar niet op. Ik laat inmiddels de gedachte toe dat ik alleen kan herstellen als ik stop met de relatie. Als niet al mijn energie verbruikt wordt door het eindeloze geduld, begrip, 'vertalen' van zijn communicatie (hoe het eruit komt vs hoe hij het bedoelt), accepteren dat hij mij emotioneel niet kan bieden wat ik nodig heb, etc.
Ik zou het liefst met hem samen blijven. Maar ik ben zo totaal leeg. Ik weet nu niet of ik m'n situatie door m'n burnout eindelijk glashelder zie, of dat mijn gevoel en gedachten er juist door vertroebeld worden.
Hij is echt een lieve, bijzondere man met een gouden hart. Hij is beschadigd door ernstige verwaarlozing en mishandeling in zijn kindertijd. Juist omdat hij hier geen keuze in heeft gehad, het hem is aangedaan, mag ik van mezelf niet boos op hem zijn. Maar de laatste tijd voel ik toch woede, om alles wat ikzelf heb gemist.
Wie heeft er ervaring, inzicht, een boekentip, goede raad?
na lang meelezen heb ik een account aangemaakt.
Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen die een partner met cptss hebben. Op internet kom ik er maar weinig over tegen. Bij wat ik vind, gaat het er voornamelijk over hoe je je partner met cptss het beste kunt ondersteunen.
Ik heb zó lang (15+ jaar) geprobeerd om mijn partner bij te staan, dat ik er inmiddels zelf aan onderdoor ga. Ondanks dat ik veel van hem hou, ben ik op een punt gekomen waarop ik me hopeloos voel over de toekomst. Ik zit al een langere periode thuis met een burnout en knap maar niet op. Ik laat inmiddels de gedachte toe dat ik alleen kan herstellen als ik stop met de relatie. Als niet al mijn energie verbruikt wordt door het eindeloze geduld, begrip, 'vertalen' van zijn communicatie (hoe het eruit komt vs hoe hij het bedoelt), accepteren dat hij mij emotioneel niet kan bieden wat ik nodig heb, etc.
Ik zou het liefst met hem samen blijven. Maar ik ben zo totaal leeg. Ik weet nu niet of ik m'n situatie door m'n burnout eindelijk glashelder zie, of dat mijn gevoel en gedachten er juist door vertroebeld worden.
Hij is echt een lieve, bijzondere man met een gouden hart. Hij is beschadigd door ernstige verwaarlozing en mishandeling in zijn kindertijd. Juist omdat hij hier geen keuze in heeft gehad, het hem is aangedaan, mag ik van mezelf niet boos op hem zijn. Maar de laatste tijd voel ik toch woede, om alles wat ikzelf heb gemist.
Wie heeft er ervaring, inzicht, een boekentip, goede raad?
zaterdag 14 september 2024 om 21:02
Bedankt voor al jullie reacties, ik waardeer het echt. Ze zetten mij weer op nieuwe sporen om te onderzoeken.
Wat momenteel mijn grootste probleem is, is dat ik mijn veerkracht en energie helemaal kwijt ben. De burnout ervaar ik als een taai proces met veel vallen en maar af en toe opstaan. Normaal heb ik een rijk sociaal leven, met lange waardevolle vriendschappen. Ik heb een baan waarin ik mijn creativiteit kwijt kan en waarmee ik iets bijdraag aan een doelgroep die in m'n hart zit. Door m'n burnout staat dit helaas vrijwel stil. Mijn wereldje is momenteel heel klein. En ik word geconfronteerd met mijn basis, mijn thuissituatie, mijn relatie, en kom erachter dat ik van mijn man niet ga krijgen wat ik nodig heb.
Juf Joke, je stelt goede vragen, ik moet erover nadenken. Wat concreet de energievreters zijn... ik denk vooral het 'vertalen' van zijn communicatie. Hij bedoelt dingen bijna altijd goed, maar het komt er vaak rot uit. Hij is zich niet bewust van het non-verbale gedeelte van zijn communicatie. Hij kijkt bijvoorbeeld vaak boos, ook als hij het niet is. Hij analyseert alles op een rationele manier en lijkt nauwelijks bij zijn gevoel te kunnen. Dat staat zo ver af van wat ik graag wil in een relatie.
Wat momenteel mijn grootste probleem is, is dat ik mijn veerkracht en energie helemaal kwijt ben. De burnout ervaar ik als een taai proces met veel vallen en maar af en toe opstaan. Normaal heb ik een rijk sociaal leven, met lange waardevolle vriendschappen. Ik heb een baan waarin ik mijn creativiteit kwijt kan en waarmee ik iets bijdraag aan een doelgroep die in m'n hart zit. Door m'n burnout staat dit helaas vrijwel stil. Mijn wereldje is momenteel heel klein. En ik word geconfronteerd met mijn basis, mijn thuissituatie, mijn relatie, en kom erachter dat ik van mijn man niet ga krijgen wat ik nodig heb.
Juf Joke, je stelt goede vragen, ik moet erover nadenken. Wat concreet de energievreters zijn... ik denk vooral het 'vertalen' van zijn communicatie. Hij bedoelt dingen bijna altijd goed, maar het komt er vaak rot uit. Hij is zich niet bewust van het non-verbale gedeelte van zijn communicatie. Hij kijkt bijvoorbeeld vaak boos, ook als hij het niet is. Hij analyseert alles op een rationele manier en lijkt nauwelijks bij zijn gevoel te kunnen. Dat staat zo ver af van wat ik graag wil in een relatie.
zaterdag 14 september 2024 om 21:07
Hier ook degene met de (recent gediagnosticeerde) cptss. Mijn relatie is hierdoor gesneuveld. Ik heb de relatie verbroken omdat ik continue getriggerd werd (hij heeft ook het eea aan issues wsl uit trauma) en dat mijn herstel in de weg staat, en ook omdat ik hem niet kon geven wat hij nodig had, geen ruimte over (en dat gaf ook weer schuldgevoelens). We zaten elkaar in de weg. Op een gegeven moment moet je kiezen voor je eigen herstel. Wij hadden geen kinderen, niet getrouwd, veel korter bij elkaar, dus dan is uit elkaar gaan veel makkelijker, maar je mag jezelf prioriteren.
anoniem_672d07c2e9073 wijzigde dit bericht op 15-09-2024 10:57
3.57% gewijzigd
zaterdag 14 september 2024 om 21:10
Hai lieve Lesther, ik kan me voorstellen dat er veel is om te voelen en over na te denken. Juist nu, nu je door je burn-out ook over je eigen plek in de wereld na moet denken en voelen. Ik lees dat jullie al relatief lang in relatietherapie zitten. Ken je EFT therapie? Er is daar ook een mooi boek over “Houd me vast” van Sue Johnson. Het is voor mij de basis houding naar mezelf en relaties en ook onderdeel van mijn vakgebied.
zaterdag 14 september 2024 om 21:20
Bedankt Eefje, wat zal dat ingewikkeld zijn geweest. Dapper dat je deze beslissing hebt genomen. Ik hoop dat je nu de focus op jouw herstel kunt leggen.
Het scheelt misschien dat jullie geen kinderen hebben. Aan de ene kant heb ik altijd mijn best gedaan om ons gezin intact te houden. Aan de andere kant ben ik me er ook van bewust dat onze relatie hun beeld van een relatie is. En dat voor jezelf kiezen ook voor de kinderen een voorbeeld kan zijn. Zeker nu ze pubers zijn.
Het is natuurlijk allemaal niet zwartwit. We hebben als gezin talloze liefdevolle momenten gehad. Mijn man is ondanks zijn eigen ervaringen een verrassend goede vader.
Het scheelt misschien dat jullie geen kinderen hebben. Aan de ene kant heb ik altijd mijn best gedaan om ons gezin intact te houden. Aan de andere kant ben ik me er ook van bewust dat onze relatie hun beeld van een relatie is. En dat voor jezelf kiezen ook voor de kinderen een voorbeeld kan zijn. Zeker nu ze pubers zijn.
Het is natuurlijk allemaal niet zwartwit. We hebben als gezin talloze liefdevolle momenten gehad. Mijn man is ondanks zijn eigen ervaringen een verrassend goede vader.
zaterdag 14 september 2024 om 21:26
Dankjewel Sterrenstof,
We hebben inderdaad EFT gehad, het boek van Sue Johnson heb ik gelezen. Het heeft ons zeker geholpen. Maar als er zoveel trauma speelt, is het erg gecompliceerd om echt verder te komen samen, helaas.
Ik ben wel iemand die niet snel opgeeft. Kennis opdoen zorgt ervoor dat ik meer grip ervaar en het geeft me het gevoel dat ik m'n best doe. Ik denk dat dit op zich een goede eigenschap van me is, maar dat ik er inmiddels veel te ver in ben gegaan.
We hebben inderdaad EFT gehad, het boek van Sue Johnson heb ik gelezen. Het heeft ons zeker geholpen. Maar als er zoveel trauma speelt, is het erg gecompliceerd om echt verder te komen samen, helaas.
Ik ben wel iemand die niet snel opgeeft. Kennis opdoen zorgt ervoor dat ik meer grip ervaar en het geeft me het gevoel dat ik m'n best doe. Ik denk dat dit op zich een goede eigenschap van me is, maar dat ik er inmiddels veel te ver in ben gegaan.
zaterdag 14 september 2024 om 21:39
Trouwens Uggs, het klopt dat hij nog helemaal geen traumatherapie heeft gekregen. Met alles wat ik nu weet vind ik dat ook eigenlijk onbegrijpelijk.
Mijn man is een nogal gesloten persoon, het duurt lang voordat hij iemand vertrouwt. Ik hoorde pas nadat onze kinderen waren geboren voor het eerst dat zijn jeugd niet zo prettig was geweest. Mijn man heeft tot voor kort gedacht dat hij wel vervelende dingen had meegemaakt, maar dat het vergeleken met de andere kinderen uit het gezin nog reuze meeviel.
Pas sinds kort ziet hij echt in wat er vroeger is gebeurd, hoe erg het was, hoe veelomvattend. Heel veel herinneringen had hij zodanig weggestopt dat hij er helemaal niet bijkon. Hij is toen veel boeken gaan lezen over vroegkinderlijk trauma.
Hij heeft dit met onze relatietherapeut besproken en zij heeft hem nu traumatherapie geadviseerd.
Mijn man is een nogal gesloten persoon, het duurt lang voordat hij iemand vertrouwt. Ik hoorde pas nadat onze kinderen waren geboren voor het eerst dat zijn jeugd niet zo prettig was geweest. Mijn man heeft tot voor kort gedacht dat hij wel vervelende dingen had meegemaakt, maar dat het vergeleken met de andere kinderen uit het gezin nog reuze meeviel.
Pas sinds kort ziet hij echt in wat er vroeger is gebeurd, hoe erg het was, hoe veelomvattend. Heel veel herinneringen had hij zodanig weggestopt dat hij er helemaal niet bijkon. Hij is toen veel boeken gaan lezen over vroegkinderlijk trauma.
Hij heeft dit met onze relatietherapeut besproken en zij heeft hem nu traumatherapie geadviseerd.
zaterdag 14 september 2024 om 22:01
Pontipiene,
dat is een heldere vraag. Nee. Dat is inderdaad absoluut niet mijn enige levensdoel.
Ik wil van alles. Ik wil een levenslustige, stralende vrouw zijn, die goed voor zichzelf zorgt. Die zichzelf goed kent. Die haar grenzen kent en nee zegt. Die zichzelf dingen gunt, die vaak lacht. Die met een open blik dingen onderzoekt en ontdekt. Bij wie verstand en gevoel in balans zijn, waarbij gevoel het grootst mag zijn.
dat is een heldere vraag. Nee. Dat is inderdaad absoluut niet mijn enige levensdoel.
Ik wil van alles. Ik wil een levenslustige, stralende vrouw zijn, die goed voor zichzelf zorgt. Die zichzelf goed kent. Die haar grenzen kent en nee zegt. Die zichzelf dingen gunt, die vaak lacht. Die met een open blik dingen onderzoekt en ontdekt. Bij wie verstand en gevoel in balans zijn, waarbij gevoel het grootst mag zijn.
zaterdag 14 september 2024 om 22:03
zondag 15 september 2024 om 08:53
Ik begrijp dat niemand kan zeggen wat het effect van de therapie gaat zijn, en op welke termijn hij/we er iets van merken. Het lijkt me ook een proces waarin het mogelijk juist eerst slechter met je gaat, het openen van de zgn 'beerput' lijkt me uiterst pijnlijk.
Misschien ben ik ook naïef in mijn hoop. Garanties zijn er niet in het leven, maar is er iemand die een ervaring wil delen over de effecten van traumatherapie?
Misschien ben ik ook naïef in mijn hoop. Garanties zijn er niet in het leven, maar is er iemand die een ervaring wil delen over de effecten van traumatherapie?
zondag 15 september 2024 om 08:55
Welke vorm van traumatherapie gaat hij krijgen? Ik kan hier vertellen over mijn ervaring met emdr, maar als hij een andere vorm van therapie krijgt, heeft dat weinig zin.Lesther schreef: ↑15-09-2024 08:53Ik begrijp dat niemand kan zeggen wat het effect van de therapie gaat zijn, en op welke termijn hij/we er iets van merken. Het lijkt me ook een proces waarin het mogelijk juist eerst slechter met je gaat, het openen van de zgn 'beerput' lijkt me uiterst pijnlijk.
Misschien ben ik ook naïef in mijn hoop. Garanties zijn er niet in het leven, maar is er iemand die een ervaring wil delen over de effecten van traumatherapie?
voor jou, want je hebt het niet makkelijk met je partner en met jezelf.
zondag 15 september 2024 om 09:28
Ik ben pas net begonnen dus kan er nog niks over zeggen (ambulant maar ook diverse therapieen tegelijk). Ik ben wel idd gewaarschuwd dat het eerst slechter kan gaan.Lesther schreef: ↑15-09-2024 08:53Ik begrijp dat niemand kan zeggen wat het effect van de therapie gaat zijn, en op welke termijn hij/we er iets van merken. Het lijkt me ook een proces waarin het mogelijk juist eerst slechter met je gaat, het openen van de zgn 'beerput' lijkt me uiterst pijnlijk.
Misschien ben ik ook naïef in mijn hoop. Garanties zijn er niet in het leven, maar is er iemand die een ervaring wil delen over de effecten van traumatherapie?
(overigens Elfie, ben ik best geïnteresseerd in je ervaring met emdr)
zondag 15 september 2024 om 09:39
Dit. Op dit moment ga je er zelf aan kapot. Ik zou nu geen drastische beslissingen nemen, maar wel de ruimte nemen om aan je herstel te werken. Als dat betekent dat je vaker er alleen op uit gaat of een paar dagen naar een natuurhuisje gaat, dan zou ik dat zeker doen.
Fox off!
zondag 15 september 2024 om 09:46
Dingen kunnen naast elkaar bestaan: hij in therapie en jij werken aan jezelf om uit de burn-out te komen.
Ik vind je heel sterk overkomen en als ik je zo lees, weet je eigenlijk heel goed wat je wilt, wat je in een relatie zoekt en dat je relatie op dit moment ook je energielek is. Ik lees ook dat hij ook werkt aan zijn cptss.
Ik vind het bij dit soort vraagstukken voor mezelf altijd fijn om een termijn met mezelf af te spreken: als ik dit zo nog voel over x-tijd, dan ga ik y doen.
Ik vind je heel sterk overkomen en als ik je zo lees, weet je eigenlijk heel goed wat je wilt, wat je in een relatie zoekt en dat je relatie op dit moment ook je energielek is. Ik lees ook dat hij ook werkt aan zijn cptss.
Ik vind het bij dit soort vraagstukken voor mezelf altijd fijn om een termijn met mezelf af te spreken: als ik dit zo nog voel over x-tijd, dan ga ik y doen.
Fox off!
zondag 15 september 2024 om 09:48
Nutella, dankjewel.
M'n eerste keer alleen op pad is me nog beter bevallen dan ik van tevoren al hoopte. Ik ga zeker vaker in m'n eentje weg. Maak nu plannen voor een trektocht door de natuur.
Het is best confronterend dat wildvreemden beter voor mij zorgen dan ikzelf. Ik bedoel hiermee jullie lieve adviezen.
Ik lees hier ook vaak over niet opgeven, en waarom je dan kinderen met iemand hebt gekregen. Dus ik wist niet zo goed wat voor reacties ik kon verwachten. Bedankt voor jullie milde blik.
M'n eerste keer alleen op pad is me nog beter bevallen dan ik van tevoren al hoopte. Ik ga zeker vaker in m'n eentje weg. Maak nu plannen voor een trektocht door de natuur.
Het is best confronterend dat wildvreemden beter voor mij zorgen dan ikzelf. Ik bedoel hiermee jullie lieve adviezen.
Ik lees hier ook vaak over niet opgeven, en waarom je dan kinderen met iemand hebt gekregen. Dus ik wist niet zo goed wat voor reacties ik kon verwachten. Bedankt voor jullie milde blik.
zondag 15 september 2024 om 09:57
Nutella, ik had je tweede bericht nog niet gelezen toen ik antwoordde.
Bedankt voor jouw fijne reactie.
Hij is op dit moment echt in de verwerking gedoken. Wat ik bewonder!
Wat ik voor mezelf zo moeilijk vind is dat ik, achteraf, al die tijd gestreden heb tegen iets waartegen ik kansloos was. Ik weet sommige dingen nog maar zo kort. Ik vind het moeilijk dat hij het niet eerder met me gedeeld heeft. Dan had ik een betere afweging kunnen maken. Maar ook bij hem is het een voortschrijdend inzicht, over zijn verleden, waarom hij is zoals hij is.
Natuurlijk bespreek je dit soort heftige dingen uit je verleden niet op een eerste date. Maar dit voelt vaak wel oneerlijk voor me.
Ik begrijp het ergens ook wel weer, dat je pas in de rol als ouder op een andere manier naar je eigen verhaal gaat kijken.
Bedankt voor jouw fijne reactie.
Hij is op dit moment echt in de verwerking gedoken. Wat ik bewonder!
Wat ik voor mezelf zo moeilijk vind is dat ik, achteraf, al die tijd gestreden heb tegen iets waartegen ik kansloos was. Ik weet sommige dingen nog maar zo kort. Ik vind het moeilijk dat hij het niet eerder met me gedeeld heeft. Dan had ik een betere afweging kunnen maken. Maar ook bij hem is het een voortschrijdend inzicht, over zijn verleden, waarom hij is zoals hij is.
Natuurlijk bespreek je dit soort heftige dingen uit je verleden niet op een eerste date. Maar dit voelt vaak wel oneerlijk voor me.
Ik begrijp het ergens ook wel weer, dat je pas in de rol als ouder op een andere manier naar je eigen verhaal gaat kijken.
zondag 15 september 2024 om 10:00
Ik herken je verhaal zo erg.
Ik ga ook regelmatig een nachtje of paar nachtjes alleen weg, dat helpt heel erg bij het opladen en weer even door kunnen. Maar uiteindelijk kom je weer terug in dat huis met dezelfde stress die er hangt en dan is het effect van even weg zijn snel weg.
Mijn man heeft ook emdr gehad maar dat heeft hem echt niet geholpen en hij was daarna echt op therapie afgeknapt, maar daar is hij inmiddels wel weer op teruggekomen. Het is wel jammer dat dat pas kwam toen ik instortte. Hij staat nu op een wachtlijst voor trauma therapie en onderzoek naar ass, maar we hebben geluk als hij in het voorjaar eindelijk aan de beurt is.
Onze kinderen zijn ook puber en daarmee speelt ook mee dat de oudste ass heeft en als ik wegga dat vooral voor haar een ding gaat zijn. Daar praat ik ook veel over in therapie, want inderdaad wat ik hierboven ergens lees, ik ben niet op de wereld gezet om een getraumatiseerde man te begeleiden. En die focus had ik wel, ik wilde hem steeds ook maar niet ook nog pijn doen, net als zijn ouders en familie. Dat heb ik door therapie wel los kunnen laten.
Dus ik kijk nu steeds heel erg wat goed voor mij is om er bovenop te komen en daarnaast, wat doe ik goed voor de kinderen. We hebben een goed gezin, een goede basis, hij is een goede en lieve vader, alleen de liefdesrelatie is kapot door alles wat er rondom zijn trauma met ons is gebeurd. Het is een lang traject wat ik doorga.
Ik ga ook regelmatig een nachtje of paar nachtjes alleen weg, dat helpt heel erg bij het opladen en weer even door kunnen. Maar uiteindelijk kom je weer terug in dat huis met dezelfde stress die er hangt en dan is het effect van even weg zijn snel weg.
Mijn man heeft ook emdr gehad maar dat heeft hem echt niet geholpen en hij was daarna echt op therapie afgeknapt, maar daar is hij inmiddels wel weer op teruggekomen. Het is wel jammer dat dat pas kwam toen ik instortte. Hij staat nu op een wachtlijst voor trauma therapie en onderzoek naar ass, maar we hebben geluk als hij in het voorjaar eindelijk aan de beurt is.
Onze kinderen zijn ook puber en daarmee speelt ook mee dat de oudste ass heeft en als ik wegga dat vooral voor haar een ding gaat zijn. Daar praat ik ook veel over in therapie, want inderdaad wat ik hierboven ergens lees, ik ben niet op de wereld gezet om een getraumatiseerde man te begeleiden. En die focus had ik wel, ik wilde hem steeds ook maar niet ook nog pijn doen, net als zijn ouders en familie. Dat heb ik door therapie wel los kunnen laten.
Dus ik kijk nu steeds heel erg wat goed voor mij is om er bovenop te komen en daarnaast, wat doe ik goed voor de kinderen. We hebben een goed gezin, een goede basis, hij is een goede en lieve vader, alleen de liefdesrelatie is kapot door alles wat er rondom zijn trauma met ons is gebeurd. Het is een lang traject wat ik doorga.
zondag 15 september 2024 om 10:04
Ook mijn partner heeft cptss na een soortgelijke jeugd. Dit heeft veel invloed gehad op onze relatie.
Partner heeft te maken gehad met behandelingen en daarvoor diverse opnames.
Wat voor ons uiteindelijk heeft gemaakt dat we het hebben ‘gered’ is dat ik een andere keuze heb gemaakt. We hebben diverse vormen van relatietherapie gehad, maar het ging altijd over hem met zijn trauma’s, dit triggerde hem, dat triggerde hem en de hele wereld moest zich daar maar aan aanpassen, andere gesprekstechnieken gebruiken etc. Ik voelde weerstand, maar deed het toch.
Toen werd ons kind ernstig ziek, mijn moeder overleed en ik had even genoeg aan mijzelf en de kinderen. En dus geen ruimte om constant mijn gedrag of gesprekstechnieken aan te passen of de kinderen daarop te corrigeren. Of het weer over zijn jeugd en daardoor rode draad in het leven te hebben.
Dat resulteerde in grensoverschrijdend gedrag van hem. Dat was voor mij de druppel en de knop ging om. Ik bleef voor de kinderen, maar checkte uit de relatie.
Ik bedacht wat voor mij belangrijk is in een gelukkig gezin en relatie en leefde daar naar. Had hij jeuk, dan moest hij nu maar zelf krabben, zijn probleem, zijn oplossing. Verbinding en gezamenlijkheid is voor mij belangrijk, dat ontbrak in onze relatie.
Ik was niet meer bereikbaar voor hem en bloeide zelf heel erg op. Deed leuke dingen met de kinderen en laadde weer op. Kon rouwen om mijn moeder en verwerkte de ziekte van ons kind. Alleen, dat wel… het voelde eenzaam, maar ik deed het.
Uiteindelijk (en dat duurde lang, inclusief de nodige gesprekken) begreep hij dat zijn probleem ook echt zijn verantwoordelijkheid is. En dat wij hem steunen, maar hij lost het zelf op. Geen triggervermijdend gedrag meer van ons.
We zijn een hele poos verder en er is naast liefde nu ook verbinding en gezamenlijkheid. Hij kent zijn triggers en doet geen beroep meer op ons, waardoor hij geen aanpassing, maar steun terug krijgt.
Het kan beter worden, maar in mijn geval deed dat het dat pas toen ik veranderde (naar mijzelf).
Partner heeft te maken gehad met behandelingen en daarvoor diverse opnames.
Wat voor ons uiteindelijk heeft gemaakt dat we het hebben ‘gered’ is dat ik een andere keuze heb gemaakt. We hebben diverse vormen van relatietherapie gehad, maar het ging altijd over hem met zijn trauma’s, dit triggerde hem, dat triggerde hem en de hele wereld moest zich daar maar aan aanpassen, andere gesprekstechnieken gebruiken etc. Ik voelde weerstand, maar deed het toch.
Toen werd ons kind ernstig ziek, mijn moeder overleed en ik had even genoeg aan mijzelf en de kinderen. En dus geen ruimte om constant mijn gedrag of gesprekstechnieken aan te passen of de kinderen daarop te corrigeren. Of het weer over zijn jeugd en daardoor rode draad in het leven te hebben.
Dat resulteerde in grensoverschrijdend gedrag van hem. Dat was voor mij de druppel en de knop ging om. Ik bleef voor de kinderen, maar checkte uit de relatie.
Ik bedacht wat voor mij belangrijk is in een gelukkig gezin en relatie en leefde daar naar. Had hij jeuk, dan moest hij nu maar zelf krabben, zijn probleem, zijn oplossing. Verbinding en gezamenlijkheid is voor mij belangrijk, dat ontbrak in onze relatie.
Ik was niet meer bereikbaar voor hem en bloeide zelf heel erg op. Deed leuke dingen met de kinderen en laadde weer op. Kon rouwen om mijn moeder en verwerkte de ziekte van ons kind. Alleen, dat wel… het voelde eenzaam, maar ik deed het.
Uiteindelijk (en dat duurde lang, inclusief de nodige gesprekken) begreep hij dat zijn probleem ook echt zijn verantwoordelijkheid is. En dat wij hem steunen, maar hij lost het zelf op. Geen triggervermijdend gedrag meer van ons.
We zijn een hele poos verder en er is naast liefde nu ook verbinding en gezamenlijkheid. Hij kent zijn triggers en doet geen beroep meer op ons, waardoor hij geen aanpassing, maar steun terug krijgt.
Het kan beter worden, maar in mijn geval deed dat het dat pas toen ik veranderde (naar mijzelf).
zondag 15 september 2024 om 10:21
Ik heb altijd geleerd gekregen, niet piepen maar doorgaan. Mijn verleden verwerken via een psycholoog? Nee, dat was niet aan de orde in ons gezin vroeger. Doorgaan moest ik.
Pas toen ik ging samenwonen kreeg ik langzaam de tijd om over dingen te praten. Toen heeft het nog 11 jaar geduurd voor ik compleet instortte en ik niet meer om mijn trauma's heenkon. Ik heb inmiddels zes jaar therapie gehad, waarvan het laatste jaar net is afgerond en ik helemaal klaar ben. Mijn leven is moeilijk en zwaar geweest. Nu pas kan ik ervan genieten.
Emdr was zwaar. Je moet echt door je trauma's heen. Tijdens sessies werd ik soms misselijk en/of kwaad. Dat gaf ik dan ook aan. Maar we gingen door. 1 keer mocht ik niet direct naar huis. Ik heb mezelf toen opengekrabd en moest echt even weer rustig worden.
Emdr wist je trauma's niet uit. Die blijven. Het maakt het alleen draagekijker en minder heftig als je erop terugkijkt. Mijn beelden van vroeger zijn vager, minder scherp en minder pijnlijk. De angsten en ongemakken die ik van te voren voelde als ik beelden zag of wanneer ik in situaties terecht kwam die mijn trauma's triggerde, die zijn stukken minder geworden. Ik ben echt blij dat ik therapie heb gehad. Zonder had ik het niet gered.
Pas toen ik ging samenwonen kreeg ik langzaam de tijd om over dingen te praten. Toen heeft het nog 11 jaar geduurd voor ik compleet instortte en ik niet meer om mijn trauma's heenkon. Ik heb inmiddels zes jaar therapie gehad, waarvan het laatste jaar net is afgerond en ik helemaal klaar ben. Mijn leven is moeilijk en zwaar geweest. Nu pas kan ik ervan genieten.
Emdr was zwaar. Je moet echt door je trauma's heen. Tijdens sessies werd ik soms misselijk en/of kwaad. Dat gaf ik dan ook aan. Maar we gingen door. 1 keer mocht ik niet direct naar huis. Ik heb mezelf toen opengekrabd en moest echt even weer rustig worden.
Emdr wist je trauma's niet uit. Die blijven. Het maakt het alleen draagekijker en minder heftig als je erop terugkijkt. Mijn beelden van vroeger zijn vager, minder scherp en minder pijnlijk. De angsten en ongemakken die ik van te voren voelde als ik beelden zag of wanneer ik in situaties terecht kwam die mijn trauma's triggerde, die zijn stukken minder geworden. Ik ben echt blij dat ik therapie heb gehad. Zonder had ik het niet gered.
anoniem_67080ec63af4d wijzigde dit bericht op 15-09-2024 10:25
4.61% gewijzigd
zondag 15 september 2024 om 10:21
Joepiejoepie... bedankt voor het delen van jouw verhaal. Wat hebben wij een grote overlap.
Wat je zegt herken ik zo. Toen ik thuiskwam na 4 heerlijk zorgeloze dagen, was ik echt binnen 1 minuut alweer naar de bodem van m'n put gestort. Meteen weer die doffe grijze deken over je heen. Niet te doen eigenlijk.
Mensen vragen weleens wat je een goede vriendin zou adviseren. Ik zou haar dan járen geleden al hebben gezegd dat ze echt voor zichzelf mocht kiezen.
Wat hier ook veranderd is, is de fase waarin de kinderen zitten. Zij hebben allebei een gevuld bestaan met school, studie, sport, muziek, en allerlei gezelligheden met vrienden waardoor hun leven zich steeds meer buiten de deur afspeelt. Heel gezond en fijn! Het zorgt er ook voor dat mijn rol als moeder behoorlijk is veranderd. Ik heb altijd gewerkt maar was absoluut een moeder die veel met de kinderen deed. En nu ben ik ineens aan de beurt of zo...
Ik herken echt precies wat je zegt over het goede gezin. Dat is misschien moeilijk te geloven als buitenstaander maar we hebben naast de problemen ook een sterke basis.
Wat voor therapie heb jij voor jezelf?
Wat je zegt herken ik zo. Toen ik thuiskwam na 4 heerlijk zorgeloze dagen, was ik echt binnen 1 minuut alweer naar de bodem van m'n put gestort. Meteen weer die doffe grijze deken over je heen. Niet te doen eigenlijk.
Mensen vragen weleens wat je een goede vriendin zou adviseren. Ik zou haar dan járen geleden al hebben gezegd dat ze echt voor zichzelf mocht kiezen.
Wat hier ook veranderd is, is de fase waarin de kinderen zitten. Zij hebben allebei een gevuld bestaan met school, studie, sport, muziek, en allerlei gezelligheden met vrienden waardoor hun leven zich steeds meer buiten de deur afspeelt. Heel gezond en fijn! Het zorgt er ook voor dat mijn rol als moeder behoorlijk is veranderd. Ik heb altijd gewerkt maar was absoluut een moeder die veel met de kinderen deed. En nu ben ik ineens aan de beurt of zo...
Ik herken echt precies wat je zegt over het goede gezin. Dat is misschien moeilijk te geloven als buitenstaander maar we hebben naast de problemen ook een sterke basis.
Wat voor therapie heb jij voor jezelf?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
