Relaties
alle pijlers
Partner steunen
donderdag 25 april 2024 om 20:54
Mijn partner kampt met stressklachten. Dit is niet nieuw en in de jaren dat we samen zijn, heb ik hem vaker hiermee zien worstelen. Gelukkig ziet hij zelf ook dat er een diepere oorzaak aan ten grondslag ligt. Er is inmiddels een eerste afspraak met een psycholoog gemaakt.
Ik probeer hem zoveel mogelijk te steunen, maar weer niet goed hoe ver ik daarin moet gaan. Inmiddels zijn we op een punt dat hij eigenlijk dagelijks een gesprek wil aangaan over hoe slecht hij zich voelt. Daar ga ik dan in eerste instantie in mee. Probeer zo goed mogelijk te luisteren en waar nodig iets bij te sturen. Maar ik merk dat ik steeds minder geduld hiervoor heb. Ik geef nu dan ook aan na een poosje (half uur tot één uur) dat ik iets anders ga doen.
Deze dynamiek voelt heel dubbel. Aan de ene kant voel ik me schuldig. Dat ik hem niet genoeg steun. Dat hij me nu juist het meest nodig heeft en dat ik niet genoeg geduld heb om langer te luisteren. Aan de andere kant wil ik ook eigen grenzen bewaken. Ook heb ik zelf zelf idee dat elke dag navelstaren hem niet vooruit helpt.
Daarbij komt ook nog dat ik zelf nog niet zo lang geleden zelf in de mentale lappenmand heb gezeten. Na een intensief traject van therapie en medicatie kan ik nu zeggen dat het weer goed gaat. Mijn partner heeft me toen altijd bijgestaan. Ik wil hem dan ook hetzelfde bieden. Ik ben van nature echter wel introverter en heb dus nooit mijn misère dagelijks op tafel gelegd. Ik vind niet dat mijn partner op dezelfde manier met zijn situatie moet omgaan zoals ik toen heb gedaan. Maar ik weet dus niet goed hoe ver ik moet gaan in mijn steun aan hem. Wat kan je daarin van je partner verwachten?
Ik probeer hem zoveel mogelijk te steunen, maar weer niet goed hoe ver ik daarin moet gaan. Inmiddels zijn we op een punt dat hij eigenlijk dagelijks een gesprek wil aangaan over hoe slecht hij zich voelt. Daar ga ik dan in eerste instantie in mee. Probeer zo goed mogelijk te luisteren en waar nodig iets bij te sturen. Maar ik merk dat ik steeds minder geduld hiervoor heb. Ik geef nu dan ook aan na een poosje (half uur tot één uur) dat ik iets anders ga doen.
Deze dynamiek voelt heel dubbel. Aan de ene kant voel ik me schuldig. Dat ik hem niet genoeg steun. Dat hij me nu juist het meest nodig heeft en dat ik niet genoeg geduld heb om langer te luisteren. Aan de andere kant wil ik ook eigen grenzen bewaken. Ook heb ik zelf zelf idee dat elke dag navelstaren hem niet vooruit helpt.
Daarbij komt ook nog dat ik zelf nog niet zo lang geleden zelf in de mentale lappenmand heb gezeten. Na een intensief traject van therapie en medicatie kan ik nu zeggen dat het weer goed gaat. Mijn partner heeft me toen altijd bijgestaan. Ik wil hem dan ook hetzelfde bieden. Ik ben van nature echter wel introverter en heb dus nooit mijn misère dagelijks op tafel gelegd. Ik vind niet dat mijn partner op dezelfde manier met zijn situatie moet omgaan zoals ik toen heb gedaan. Maar ik weet dus niet goed hoe ver ik moet gaan in mijn steun aan hem. Wat kan je daarin van je partner verwachten?
vrijdag 26 april 2024 om 08:19
En waar heb je het dan over onderweg? Juist met wandelen is er ruimte om het over beslommeringen te hebben. Je kijkt elkaar niet aan, de ruimte is dan juist groter.Vollemaan schreef: ↑26-04-2024 06:21Ik zou hem naar de huisarts sturen voor een verwijzing naar de poh. Hoe graag je hem ook zou willen helpen jij bent geen psycholoog én je hebt zelf in de mentale lappenmand gezeten.
Daarnaast zou ik inzetten op dagelijks een uurtje samen wandelen bv, ergens wat drinken, ga naar buiten en doe wat vitamine groen op. Gedachten verzetten en in het hier en nu staan lijkt me effectiever dan dagelijks over alle beslommeringen praten, daarmee hou je het in stand nml.
En het eeuwige "ga maar wandelen, is goed voor je en is helpend " vind ik persoonlijk ook een dooddoener.
Heb zelf flink in de mentale lappenmand gezeten en naar buiten gaan deed echt niets en putte alleen maar meer uit. Dagelijks verplicht lopen is niet voor iedereen weggelegd of helpend.
vrijdag 26 april 2024 om 08:26
Wat zou het heerlijk zijn als een depressie zo werkt. Gewoon niet meer aan denken en klaar.
Eens met je advies om contact op te nemen met een professionele hulpverlener. De huisarts is een goede eerste stap. Hij kan dan waarschijnlijk vrij snel gesprekken voeren met de praktijkondersteuner en daarna met een psycholoog.
vrijdag 26 april 2024 om 08:29
Gaat niet om schuldgevoel, maar om hoe dit soort patronen kunnen werken in een relatie. Hij heeft zo te horen lang de kar getrokken. Veel mensen gaan daar naar verloop van tijd aan onderdoor.
Grenzen stellen is goed, maar als je met iemand samen in een huis woont heeft iemand zijn stemming alsnog effect op je. Dat merkt TO nu ineens vanaf de andere kant.
vrijdag 26 april 2024 om 08:42
Ze schrijft dat hij haar heeft bij gestaan. Iemand bijstaan is niet per definitie hetzelfde als de kar trekkend. Dus wat jij er in hoort, hoor ik niet.vofea schreef: ↑26-04-2024 08:29Gaat niet om schuldgevoel, maar om hoe dit soort patronen kunnen werken in een relatie. Hij heeft zo te horen lang de kar getrokken. Veel mensen gaan daar naar verloop van tijd aan onderdoor.
Grenzen stellen is goed, maar als je met iemand samen in een huis woont heeft iemand zijn stemming alsnog effect op je. Dat merkt TO nu ineens vanaf de andere kant.
vrijdag 26 april 2024 om 09:13
Het komt op mij wat vreemd over dat je van je partner een soort hulpverlener maakt die dagelijks moet aanhoren hoeveel stress iemand heeft.
Dit zijn volgens mij echt energiezuigende gesprekken. Vermoeiend om aan te horen en dan moet je ook nog op de juiste manier reageren terwijl je het niet echt kunt oplossen. Omdat het je partner is moet je er dan maar in meegaan, maar laten we eerlijk zijn, als het je buurvrouw of je zus is dan zeg je op een gegeven moment toch dat je geen tijd hebt?
En misschien werkt stress bij iedereen anders, maar lange praatsessies zijn naar mijn ervaring op geen enkele manier de oplossing. Stress van je afzetten doe je door het tegenovergestelde, iets gaan doen of ondernemen waardoor je de stress van je af kunt zetten en je dingen wat meer kunt relativeren. Wandelen, fietsen, hobby oppakken whatever.
Ik hoop dat het gesprek met de psycholoog hem en indirect ook jou verder helpt.
Dit zijn volgens mij echt energiezuigende gesprekken. Vermoeiend om aan te horen en dan moet je ook nog op de juiste manier reageren terwijl je het niet echt kunt oplossen. Omdat het je partner is moet je er dan maar in meegaan, maar laten we eerlijk zijn, als het je buurvrouw of je zus is dan zeg je op een gegeven moment toch dat je geen tijd hebt?
En misschien werkt stress bij iedereen anders, maar lange praatsessies zijn naar mijn ervaring op geen enkele manier de oplossing. Stress van je afzetten doe je door het tegenovergestelde, iets gaan doen of ondernemen waardoor je de stress van je af kunt zetten en je dingen wat meer kunt relativeren. Wandelen, fietsen, hobby oppakken whatever.
Ik hoop dat het gesprek met de psycholoog hem en indirect ook jou verder helpt.
lucas1991 wijzigde dit bericht op 26-04-2024 09:25
0.05% gewijzigd
vrijdag 26 april 2024 om 09:15
Ik zou er als partner niet zo heel veel problemen mee hebben als mijn partner hierdoor een afgeserveerd gevoel zou hebben eigenlijk, dat is zijn gevoel en daar voel ik me niet verantwoordelijk voor.
Iemand die steeds wil praten over zijn stress zuigt je leeg, dat is me veel te veel. Het leven bestaat uit meer dan er constant voor mijn partner zijn.
Dit komt ook doordat een depressief persoon uitcheckt gezinstechnisch en álles dus op de nek van de gezonde partner komt, de kinderen, het draaien van het huishouden en alles eromheen, mijn ex kon geen potje verf meer kopen zeg maar. Als ik dan ook nog een uur naar zijn herspinsels had moeten luisteren dagelijks dan was ik er waarschijnlijk achteraan gevallen. En wie had ons gezin dan draaiende gehouden?
Ik vind een stukje schrijven of lekker tegen iemand anders aankletsen een prima advies.
.
vrijdag 26 april 2024 om 09:26
Ik zeg bv wandelen, hoeft niet. Doe n activiteit, alleen of samen, om even uit de sleur te zijn, welke activiteit dat ook is. Al is het samen vanuit je luie stoel naar vogeltjes kijken i dont care. Als je samen iets doet ben je er ook voor de ander, dat is mijn idee.Flipflop schreef: ↑26-04-2024 08:19En waar heb je het dan over onderweg? Juist met wandelen is er ruimte om het over beslommeringen te hebben. Je kijkt elkaar niet aan, de ruimte is dan juist groter.
En het eeuwige "ga maar wandelen, is goed voor je en is helpend " vind ik persoonlijk ook een dooddoener.
Heb zelf flink in de mentale lappenmand gezeten en naar buiten gaan deed echt niets en putte alleen maar meer uit. Dagelijks verplicht lopen is niet voor iedereen weggelegd of helpend.
De mentale lappenmand heb ik zelf ook flink ingezeten, mij hielpen weer andere dingen die jou zouden helpen en zo zijn we allemaal anders
Je richting is belangrijker dan je snelheid
vrijdag 26 april 2024 om 09:28
Dank voor de vele reacties al! Fijn om bevestigd te krijgen dat dagelijkse praatsessies inderdaad begrensd mogen/moeten worden. Ik probeer al hem te sturen naar afleiding/sporten/uit z’n hoofd komen. Hij werkt nog en doet thuis ook alles nog. Denk ook niet dat het depressie is. Het zit echt in de stress/paniek hoek. POH gesprekken hebben niet echt geholpen, dus vandaar nu de psych.
Ik ga proberen het wat meer van me af te zetten en dit weekend wat dingen voor te stellen waar hij energie van krijgt ik heb idd ook al aangegeven dat hij ook met vrienden kan afspreken om wat anders om handen te hebben. Maar uiteindelijk vind ik ook dat hij uiteindelijk zelf de oplossing in handen heeft. Dat zeg ik ook tegen hem. Je moet er zelf mee aan de slag. Dat heb ik destijds ook gedaan. Was mega intens, maar het heeft mij echt geholpen uiteindelijk. En dat wil ik ook voor hem.
Ik ga proberen het wat meer van me af te zetten en dit weekend wat dingen voor te stellen waar hij energie van krijgt ik heb idd ook al aangegeven dat hij ook met vrienden kan afspreken om wat anders om handen te hebben. Maar uiteindelijk vind ik ook dat hij uiteindelijk zelf de oplossing in handen heeft. Dat zeg ik ook tegen hem. Je moet er zelf mee aan de slag. Dat heb ik destijds ook gedaan. Was mega intens, maar het heeft mij echt geholpen uiteindelijk. En dat wil ik ook voor hem.
vrijdag 26 april 2024 om 09:39
vrijdag 26 april 2024 om 09:42
Je kan ook tegen hem zeggen dat je hem graag wil steunen maar niet zijn psycholoog bent maar zijn vrouw en dat hij inderdaad professionele hulp hierbij moet zoeken.
Ik heb dit zelf ook eens aan de hand gehad en werd er op een gegeven moment zelf bijna depressief van. Gelukkig heeft hij het ingezien want ik stond op het punt de relatie te verbreken.
Ik heb dit zelf ook eens aan de hand gehad en werd er op een gegeven moment zelf bijna depressief van. Gelukkig heeft hij het ingezien want ik stond op het punt de relatie te verbreken.
vrijdag 26 april 2024 om 09:52
Ik vind van je afschrijven een prima advies. Werkt(e) bij mij trouwens ook veel beter dan praten.
Het komt ook zo geforceerd over om elke dag een half uur tot uur over zijn gevoel te praten en hoe slecht hij zich voelt. Ik heb geregeld relaties gehad met mensen met depressieve neigingen of gevoelens. Mijn/ons "probleem" was dat ik vaak niet eens wist hoe ik haar of hem kon bereiken. Ze waren zó in zichzelf gekeerd, wilden niks delen met mij, vertelden ook niet precies wat er nou in hen omging... Het was alsof ik tegen enorm gesloten muren opliep waar ik niet binnen gelaten werd. Dus wat dat betreft vind ik het wel goed dat hij jou wel erbij wil betrekken. Dat jouw steun gewaardeerd wordt.
Hoe is het om samen iets te gaan doen? Door niet te praten en te luisteren, maar door te zeggen: kom we gaan samen even een wandelingetje maken. Is je partner daartoe in staat?
Sterkte voor jullie allebei.
Het komt ook zo geforceerd over om elke dag een half uur tot uur over zijn gevoel te praten en hoe slecht hij zich voelt. Ik heb geregeld relaties gehad met mensen met depressieve neigingen of gevoelens. Mijn/ons "probleem" was dat ik vaak niet eens wist hoe ik haar of hem kon bereiken. Ze waren zó in zichzelf gekeerd, wilden niks delen met mij, vertelden ook niet precies wat er nou in hen omging... Het was alsof ik tegen enorm gesloten muren opliep waar ik niet binnen gelaten werd. Dus wat dat betreft vind ik het wel goed dat hij jou wel erbij wil betrekken. Dat jouw steun gewaardeerd wordt.
Hoe is het om samen iets te gaan doen? Door niet te praten en te luisteren, maar door te zeggen: kom we gaan samen even een wandelingetje maken. Is je partner daartoe in staat?
Sterkte voor jullie allebei.
vrijdag 26 april 2024 om 10:01
vofea schreef: ↑26-04-2024 08:26Wat zou het heerlijk zijn als een depressie zo werkt. Gewoon niet meer aan denken en klaar.
Eens met je advies om contact op te nemen met een professionele hulpverlener. De huisarts is een goede eerste stap. Hij kan dan waarschijnlijk vrij snel gesprekken voeren met de praktijkondersteuner en daarna met een psycholoog.
Dan heb je me niet begrepen. Het is niet de oplossing of de behandeling voor een depressie. Maar je kan wel proberen als partner om over andere onderwerpen te gaan praten.
vrijdag 26 april 2024 om 10:19
Daardoor gaat het alleen niet weg. Je hoeft en kan het niet wegnemen als partner, dat zul je moeten accepteren.
Aandacht hebben voor je partner is de basis voor een relatie. Ontkennen dat er een probleem is, werkt averechts.
vrijdag 26 april 2024 om 11:31
Wat hij je nu vraagt, kun jij hem niet bieden.
En dat geeft niet, dat zegt vooral, dat jij al geleerd hebt, waar je grenzen liggen.
Hij zal zelf een 'plan' moeten maken/hebben. Hulp moeten zoeken bij een goede therapeut. Zelf moeten bedenken of leuke-zingen/wandelen hem helpen.
Doe een stap naar achteren, en ga ook aan jezelf werken. Jij moet sterk zijn en gezond om deze last te kunnen dragen.
En dat geeft niet, dat zegt vooral, dat jij al geleerd hebt, waar je grenzen liggen.
Hij zal zelf een 'plan' moeten maken/hebben. Hulp moeten zoeken bij een goede therapeut. Zelf moeten bedenken of leuke-zingen/wandelen hem helpen.
Doe een stap naar achteren, en ga ook aan jezelf werken. Jij moet sterk zijn en gezond om deze last te kunnen dragen.
vrijdag 26 april 2024 om 13:30
Goed dat je een topic opent en hier herkenning en tips krijgt.
Mij hielp het om elke dag te bedenken waar ik blij van word en dat te doen. Omdenken en focussen op het positieve ipv rond blijven draaien in druk, stress etc.. natuurlijk gaat daar de stresstrigger niet van over, daar moet je ook zeker aan werken met een psych. Maar blijkbaar is het gevoel van blijheid en ‘wat is goed voor mij’ dus weg. Als je daar aan werkt, geef je dat aandacht en ga je weer goed voor jezelf zorgen. Het zit ‘m in kleine dingen: een kopje koffie in de zon, iets lekkers eten, tijd maken voor een boek, stukje wandelen/fietsen, whatever.
Je kunt je man hierin stimuleren en ondersteunen, én dit is een tip voor jezelf TO. Lastige tijd, veel sterkte.
Mij hielp het om elke dag te bedenken waar ik blij van word en dat te doen. Omdenken en focussen op het positieve ipv rond blijven draaien in druk, stress etc.. natuurlijk gaat daar de stresstrigger niet van over, daar moet je ook zeker aan werken met een psych. Maar blijkbaar is het gevoel van blijheid en ‘wat is goed voor mij’ dus weg. Als je daar aan werkt, geef je dat aandacht en ga je weer goed voor jezelf zorgen. Het zit ‘m in kleine dingen: een kopje koffie in de zon, iets lekkers eten, tijd maken voor een boek, stukje wandelen/fietsen, whatever.
Je kunt je man hierin stimuleren en ondersteunen, én dit is een tip voor jezelf TO. Lastige tijd, veel sterkte.
vrijdag 26 april 2024 om 14:23
Er staat niet dat hij een depressie heeft...Rooss4.0 schreef: ↑26-04-2024 09:15Ik zou er als partner niet zo heel veel problemen mee hebben als mijn partner hierdoor een afgeserveerd gevoel zou hebben eigenlijk, dat is zijn gevoel en daar voel ik me niet verantwoordelijk voor.
Iemand die steeds wil praten over zijn stress zuigt je leeg, dat is me veel te veel. Het leven bestaat uit meer dan er constant voor mijn partner zijn.
Dit komt ook doordat een depressief persoon uitcheckt gezinstechnisch en álles dus op de nek van de gezonde partner komt, de kinderen, het draaien van het huishouden en alles eromheen, mijn ex kon geen potje verf meer kopen zeg maar. Als ik dan ook nog een uur naar zijn herspinsels had moeten luisteren dagelijks dan was ik er waarschijnlijk achteraan gevallen. En wie had ons gezin dan draaiende gehouden?
Ik vind een stukje schrijven of lekker tegen iemand anders aankletsen een prima advies.
vrijdag 26 april 2024 om 14:27
vrijdag 26 april 2024 om 14:53
Aandacht hebben voor je partner is niet hetzelfde als onbegrensd aandacht geven aan zijn slechte gevoel. Minder aandacht geven aan het slechte gevoel is niet hetzelfde als ontkennen dat er een probleem is.
Watergirl heeft gelijk, onbeperkte aandacht geven zorgt dat het alleen maar groeit. Er moet tijd en ruimte zijn voor aandacht voor andere zaken.
Coffee is never my cup of tea
vrijdag 26 april 2024 om 20:06
zaterdag 27 april 2024 om 01:45
Van de forummer mag je een half uur van je afschrijven, niet van je af praten tegen haar.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
