Relaties
alle pijlers
pffff wat kan het leven ingewikkeld zijn......
maandag 14 januari 2008 om 12:34
Super dat ik hier even m'n verhaal kwijt kan. Ik zal proberen het duidelijk te omschrijven zodat er nog een touw aan vast te knopen is....in m'n hoofd niet nl....daarom probeer ik het hier;
Een tijdje geleden heb ik gepost over drankgebruik partner, hij heeft een poos gehad dat hij elk weekend aangeschoten/dronken was, we kregen dan erge ruzies waarin ik zo vernederd en gekwetst ben. Ik had besloten om weg te gaan, heb me ingeschreven en heb destijds besloten (nu vier maanden geleden) dat ik totdat ik een huisje zou krijgen hier zou blijven wonen en proberen alles normaal te houden. De reden hiervan was toen omdat we samen een kindje hebben (nu 8 maand). Ik heb hem nooit verteld dat in ingeschreven stond voor een huisje, hij heeft elke keer als ik vertelde dat ik weg zou gaan, z'n kop in het zand gestoken en gehoopt dat ik zou blijven.
Het is destijds een keer tot een ontploffing gekomen, z'n moeder hoorde het van z'n drinkgedrag enzo en toen hebben we er open over gesproken. hij gaf aan dat het een gewoonte was en dat hij er wel mee kon stoppen. ik geloofde dit toen niet maar hij heeft bewezen dat z'n probleem minder groot is dat het toen leek. Sinds hij geen sterke drank meer drinkt gaat het veeeeel beter. (hij drinkt nu alleen nog maar wijn en bier)) en hij kent z'n grenzen nu veel beter (behalve wanneer hij een feestje heeft, dan gaat het nog wel eens mis maar dat is niet heel vaak)
De laatste maand gaat doen we eigenlijk weer heel gewoon tegen elkaar, we genieten samen erg van ons kindje en soms is het zelfs gezellig. Meer dan dat niet hoor. We hebben al maanden geen enige vorm meer van lichamelijk contact (zelfs geen kus, knuffel enz) Ik moet hier ook echt niet aan denken!! Ook wil ik niet met hem weg ergens naar toe ofzo, hij is dan anders dan thuis, moet altijd lollig zijn en heeft het grootste woord, hier irriteer ik me mateloos aan!!! maar als we gewoon thuis zijn dan gaat het best redelijk (hetzij als broer zus.....)
Omdat deze situatie de overhand heeft ga ik soms zo twijfelen of ik wel weg moet gaan....... als ik er aan denk hoe het straks zal gaan, weinig geld, een klein huisje, alleenstaande moeder enz enz....
en toch, ik wil echt nooit meer sex met hem enzo dus tja, dan zal ik toch weg moeten......
ik voel me nu ineens zo schuldig, hij wordt helemaal gek als hij eraan denkt dat ik wegga met ons kindje en dat hij haar niet verder op zal zien groeien (behalve de korte bezoekjes in de weekenden)
Ik kan het me zoooooo goed voorstellen dat hij hier gek van wordt....en dan denk ik; tjeee moet ik dan toch vechten voor onze relatie??????
Toen ik eerder het besluit nam om weg te gaan was het zo makkelijk; ik kon de drank de schuld geven en zou waarschijnlijk begrip krijgen van m'n omgeving maar ben zo bang dat ik dat nu totaal niet krijg omdat ik degene ben die weg gaat en met de reden van; ik hou niet meer van hem?....klinkt zooo slap vind ik zelf......
De laatste keer dat we er over spraken was nieuwjaarsdag, toen heb ik gezegd dat ik weg zou gaan. Sindsdien hebben we er nooit meer over gesproken. hij zal er nooit over beginnen.
Vanochtend kreeg ik een smsje van hem waar in stond; ik hou van je en wil je niet kwijt.
Wat moet ik hiermee?....ik denk dat ik toch maar moet zeggen dat ik ingeschreven sta en dat het menens is?......
Ik weet echt niet wat voor reacties ik van jullie 'hoop te krijgen'..... maar ik hoop ze wel te krijgen.....ik weet het even niet meer....
Een tijdje geleden heb ik gepost over drankgebruik partner, hij heeft een poos gehad dat hij elk weekend aangeschoten/dronken was, we kregen dan erge ruzies waarin ik zo vernederd en gekwetst ben. Ik had besloten om weg te gaan, heb me ingeschreven en heb destijds besloten (nu vier maanden geleden) dat ik totdat ik een huisje zou krijgen hier zou blijven wonen en proberen alles normaal te houden. De reden hiervan was toen omdat we samen een kindje hebben (nu 8 maand). Ik heb hem nooit verteld dat in ingeschreven stond voor een huisje, hij heeft elke keer als ik vertelde dat ik weg zou gaan, z'n kop in het zand gestoken en gehoopt dat ik zou blijven.
Het is destijds een keer tot een ontploffing gekomen, z'n moeder hoorde het van z'n drinkgedrag enzo en toen hebben we er open over gesproken. hij gaf aan dat het een gewoonte was en dat hij er wel mee kon stoppen. ik geloofde dit toen niet maar hij heeft bewezen dat z'n probleem minder groot is dat het toen leek. Sinds hij geen sterke drank meer drinkt gaat het veeeeel beter. (hij drinkt nu alleen nog maar wijn en bier)) en hij kent z'n grenzen nu veel beter (behalve wanneer hij een feestje heeft, dan gaat het nog wel eens mis maar dat is niet heel vaak)
De laatste maand gaat doen we eigenlijk weer heel gewoon tegen elkaar, we genieten samen erg van ons kindje en soms is het zelfs gezellig. Meer dan dat niet hoor. We hebben al maanden geen enige vorm meer van lichamelijk contact (zelfs geen kus, knuffel enz) Ik moet hier ook echt niet aan denken!! Ook wil ik niet met hem weg ergens naar toe ofzo, hij is dan anders dan thuis, moet altijd lollig zijn en heeft het grootste woord, hier irriteer ik me mateloos aan!!! maar als we gewoon thuis zijn dan gaat het best redelijk (hetzij als broer zus.....)
Omdat deze situatie de overhand heeft ga ik soms zo twijfelen of ik wel weg moet gaan....... als ik er aan denk hoe het straks zal gaan, weinig geld, een klein huisje, alleenstaande moeder enz enz....
en toch, ik wil echt nooit meer sex met hem enzo dus tja, dan zal ik toch weg moeten......
ik voel me nu ineens zo schuldig, hij wordt helemaal gek als hij eraan denkt dat ik wegga met ons kindje en dat hij haar niet verder op zal zien groeien (behalve de korte bezoekjes in de weekenden)
Ik kan het me zoooooo goed voorstellen dat hij hier gek van wordt....en dan denk ik; tjeee moet ik dan toch vechten voor onze relatie??????
Toen ik eerder het besluit nam om weg te gaan was het zo makkelijk; ik kon de drank de schuld geven en zou waarschijnlijk begrip krijgen van m'n omgeving maar ben zo bang dat ik dat nu totaal niet krijg omdat ik degene ben die weg gaat en met de reden van; ik hou niet meer van hem?....klinkt zooo slap vind ik zelf......
De laatste keer dat we er over spraken was nieuwjaarsdag, toen heb ik gezegd dat ik weg zou gaan. Sindsdien hebben we er nooit meer over gesproken. hij zal er nooit over beginnen.
Vanochtend kreeg ik een smsje van hem waar in stond; ik hou van je en wil je niet kwijt.
Wat moet ik hiermee?....ik denk dat ik toch maar moet zeggen dat ik ingeschreven sta en dat het menens is?......
Ik weet echt niet wat voor reacties ik van jullie 'hoop te krijgen'..... maar ik hoop ze wel te krijgen.....ik weet het even niet meer....
maandag 14 januari 2008 om 12:43
Ik denk dat je het wel weet, maar dat het erg veel pijn doet. Ja, je gaat je kerel verlaten, en ja, dat zal hem heel veel verdriet doen. Maar dit is ook jouw leven, en daarin mag je voor jezelf gaan. Het leven wat je nu leidt is gewoon geen doen. Als je geen zin hebt om seks te hebben met je partner en je er een hekel aan hebt om samen weg te gaan, dan lijkt me dat alle alarmbellen afgaan. Nee, het is niet gemakkelijk en ja, het gaat pijn doen voor jou én voor hem, maar je wéét diep in je hart dat dit zo niet gaat.
Heel veel sterkte, ik hoop dat je je weg kunt vinden!
Heel veel sterkte, ik hoop dat je je weg kunt vinden!
maandag 14 januari 2008 om 13:02
Moedertje, je hebt gevochten voor je relatie, de grens getrokken, en die is hij gepasseerd. Nu is het op, je hebt je beslissing genomen, en nu ziet hij wat hij gaat verliezen. Hij doet meer zijn best, maar ondanks dat, blijkt dat hij er niet (nooit) helemaal voor wil gaan. Hij blijft jouw irriteren, en dat gevoel van geen seks, is er ook niet voor niks. Het blijft moeilijk om weg te gaan, maar anders blijf je waarschijnlijk hangen in een relatie, waar je niet gelukkig van wordt. Sterkte kreeft.
maandag 14 januari 2008 om 13:07
Bedankt voor jullie supersnelle reacties!!! Het is denk ik ook zo dat ik het diep in m'n hart heel zeker weet maar.....er is wel een kindje in het spel....en tja, men roept dus dat tegenwoordig niemand meer vecht voor zijn/haar relatie en stap ik er dan nu niet te makkelijk uit? Is het niet gigantisch egoistisch van mezelf? m'n kindje neem ik mee, haal ik weg bij haar vader.... ze genieten echt van elkaar!! Kan ik dan zomaar zeggen; ik ga weg en ik neem haar mee? toen hij nog veel dronk was het simpel; ik moest haar beschermen voor haar vader maar momenteel is hij super lief voor haar......ik kom nu over als een gigantische bitch!!
maandag 14 januari 2008 om 13:14
Moedertje, je komt gigantisch lief over. En ik zal de laatste zijn, die niet zegt dat je moet vechten voor je relatie. Maar je moet niet in een niet goede relatie blijven hangen, dat is niet goed voor jou en daarom ook niet voor het kind. En dat ze nu met elkaar goed kunnen opschieten, is alleen maar mooi. En wie weet, wordt hij ouder en wijzer. Maar uit jouw korte beschrijving, lijkt het erop dat hij nog het een en ander te leren heeft. Bovendien, is ook jouw gevoel verdwenen. Misschien dat hij wakker schrikt als je uit huis bent, maar dan heeft hij eerst nog wel wat te bewijzen.
Ik vind dat je goed bezig bent, en die twijfel hoort er helemaal bij. Dat laat alleen maar zien, dat je alle voors en tegens afweegt. Groetjes kreeft.
Ik vind dat je goed bezig bent, en die twijfel hoort er helemaal bij. Dat laat alleen maar zien, dat je alle voors en tegens afweegt. Groetjes kreeft.
maandag 14 januari 2008 om 13:48
Je kunt je kind ook bij hem laten wonen of een co-ouderschapsregeling treffen als je echt wil dat hij en belangrijke rol in de opvoeding van het kind blijft spelen. het hoeft niet zo te zijn dat hij jullie kndje alleen om de week een weekend ziet, er zijn plenty andere mogelijkheden.
Denk wel dat je de goede keus maakt om weg te aan. Want anders geef je je kind ook geen goed voorbeeld van hoe een liefdevolle relatie hoort te zijn.
En wat de buitenwereld ervan denkt is toch niet belangrijk? zij hoeven jouw schoenen niet aan.
Denk wel dat je de goede keus maakt om weg te aan. Want anders geef je je kind ook geen goed voorbeeld van hoe een liefdevolle relatie hoort te zijn.
En wat de buitenwereld ervan denkt is toch niet belangrijk? zij hoeven jouw schoenen niet aan.
maandag 14 januari 2008 om 15:53
Ik denk dat jij al lang klaar bent met deze relatie en deze man. Je hebt goede redenen om de relatie te verbreken. Natuurlijk zal het in het begin praktisch en financieel gezien erg zwaar zijn, maar dat lijkt me allemaal beter dan een relatie met een man van wie je niet meer houdt.
van de buitenwereld moet je je niets aantrekken. Je bent niet de enige met een partner die te veel drinkt. Dat is de keuze van jouw vriend en beslist niet jouw schuld.
van de buitenwereld moet je je niets aantrekken. Je bent niet de enige met een partner die te veel drinkt. Dat is de keuze van jouw vriend en beslist niet jouw schuld.
maandag 14 januari 2008 om 16:00
quote:moedertje2007 schreef op 14 januari 2008 @ 13:07:
m'n kindje neem ik mee, haal ik weg bij haar vader.... ze genieten echt van elkaar!! Kan ik dan zomaar zeggen; ik ga weg en ik neem haar mee? toen hij nog veel dronk was het simpel; ik moest haar beschermen voor haar vader maar momenteel is hij super lief voor haar......ik kom nu over als een gigantische bitch!!Handig wel, dat het jouw kind is, en niet jullie kind. Dat zal schelen bij het mee nemen.
m'n kindje neem ik mee, haal ik weg bij haar vader.... ze genieten echt van elkaar!! Kan ik dan zomaar zeggen; ik ga weg en ik neem haar mee? toen hij nog veel dronk was het simpel; ik moest haar beschermen voor haar vader maar momenteel is hij super lief voor haar......ik kom nu over als een gigantische bitch!!Handig wel, dat het jouw kind is, en niet jullie kind. Dat zal schelen bij het mee nemen.
maandag 14 januari 2008 om 22:19
het is ons kind al voelt het dat het voor 90% mijn kindje is hoor.....de 10% die overblijft is het spelen met haar als het hem uitkomt. Hij gaat er ook volledig vanuit dat ik haar meeneem. Hij zegt zelf al dat hij haar 1x per twee weken zal zien. Ik heb nog met geen woord over een omgangsregeling o.i.d. gesproken maar hier gaat hij zelf vanuit. Meer is voor hem dus blijkbaar niet nodig........tja, niet vreemd denk ik dat ik over 'm'n kindje' spreek.....
Ik ben er gewoon helemaal uit, dat is mezelf wel duidelijk, ik ben gewoon te bang voor de buitenwereld, praatjes, vooroordelen, enz enz.....en vind het heel erg m'n ouders teleur te moeten stellen. Daarom draai ik er zo omheen...... zal toch door de zure appel heen moeten.....
bedankt voor de reacties!!!
Ik ben er gewoon helemaal uit, dat is mezelf wel duidelijk, ik ben gewoon te bang voor de buitenwereld, praatjes, vooroordelen, enz enz.....en vind het heel erg m'n ouders teleur te moeten stellen. Daarom draai ik er zo omheen...... zal toch door de zure appel heen moeten.....
bedankt voor de reacties!!!
maandag 14 januari 2008 om 22:27
Je bent eruit, maar zoals de meeste mensen die willen scheiden, gaat dit niet van 1 op andere dag. Je hebt de keuze gemaakt, en dan moet je daar nog aan wennen. Je hoeft je aan niemand te verantwoorden, het is jouw keuze, maar dat is wennen. Je bent niet schuldig, maar dat is even wennen. Je ontneemt hem zijn kind niet, je kiest voor een andere situatie, maar dat is even wennen. Niet gek dat er voor sommigen jaren overheen gaat voor definitief de kogel door de kerk is. Stapje voor stapje waarin je zal zien dat alle bergen waar je tegenop moet best zwaar zijn, maar te doen en dat je er wel komt. En dat je kiest voor jouw geluk en daarmee het geluk van je kindje. En je geeft ook je partner weer gelukkig te worden, want dat is ook niet mogelijk met een vrouw die hem eigenlijk niet meer wil. Voor iedereen een win/win situatie, maar met een hoop consequenties. Das even wennen... Neem je tijd, volg je gevoel en denk niet te lang na... dan ga je je hoofd breken over alles wat je te wachten staat.
maandag 14 januari 2008 om 23:04
quote:Kaboutertje12 schreef op 14 januari 2008 @ 22:27:
En je geeft ook je partner weer gelukkig te worden, want dat is ook niet mogelijk met een vrouw die hem eigenlijk niet meer wil. Voor iedereen een win/win situatie
Wat is dit waar. Vaak wordt er alleen gezegd: "denk aan je geluk",.... maar het geluk van je partner mag je natuurlijk ook niet vergeten.
Ik vind dit mooi gezegd Kaboutertje!
En je geeft ook je partner weer gelukkig te worden, want dat is ook niet mogelijk met een vrouw die hem eigenlijk niet meer wil. Voor iedereen een win/win situatie
Wat is dit waar. Vaak wordt er alleen gezegd: "denk aan je geluk",.... maar het geluk van je partner mag je natuurlijk ook niet vergeten.
Ik vind dit mooi gezegd Kaboutertje!
dinsdag 15 januari 2008 om 10:12
bedankt voor je mooie woorden kaboutertje!! heel duidelijk en het doet mij goed en helpt me om toch door te zetten.
Inderdaad 'ikweetnietsmeer' het geluk van mijn (ex)partner doet er ook toe, ik heb hem dit ook gezegd omdat ik ook zie dat hij op z'n tenen loopt maar hij vind zelf dat als ik weg ga met ons kindje dat hij dan geen doel meer heeft in z'n leven, hij ziet het niet gebeuren dat hij weer gelukkig zal worden en hij weet ook niet waarvoor hij het moet doen (voor z'n dochter?.....maar ach, die ziet hij toch maar 1x per twee weken zegt ie dan) Ook geeft hij zelf al aan dat het compleet fout met hem zal gaan, weer meer drinken enz enz..... dus tja....met deze instelling weet ik niet wat beter is voor hem.....al kan dit natuurlijk ook 'chantage' naar mij toe zijn....hopen dat ik toch blijf.....
eerlijk gezegd ben ik ook wel bang hoor hoe het met hem zal gaan als ik weg ga....(financien!!!! drank)ik weet dat het aan de ene kant niet mijn zorg is maar goed, als ons kindje naar hem toe gaat wil ik toch dat het in een schoon huis is enz enz...
lastig lastig....
Inderdaad 'ikweetnietsmeer' het geluk van mijn (ex)partner doet er ook toe, ik heb hem dit ook gezegd omdat ik ook zie dat hij op z'n tenen loopt maar hij vind zelf dat als ik weg ga met ons kindje dat hij dan geen doel meer heeft in z'n leven, hij ziet het niet gebeuren dat hij weer gelukkig zal worden en hij weet ook niet waarvoor hij het moet doen (voor z'n dochter?.....maar ach, die ziet hij toch maar 1x per twee weken zegt ie dan) Ook geeft hij zelf al aan dat het compleet fout met hem zal gaan, weer meer drinken enz enz..... dus tja....met deze instelling weet ik niet wat beter is voor hem.....al kan dit natuurlijk ook 'chantage' naar mij toe zijn....hopen dat ik toch blijf.....
eerlijk gezegd ben ik ook wel bang hoor hoe het met hem zal gaan als ik weg ga....(financien!!!! drank)ik weet dat het aan de ene kant niet mijn zorg is maar goed, als ons kindje naar hem toe gaat wil ik toch dat het in een schoon huis is enz enz...
lastig lastig....
dinsdag 15 januari 2008 om 20:44
Moedertje, jouw doel in je leven moet zijn jouw geluk en dat van je kindje. Jouw man is verantwoordelijk voor zichzelf. Jullie zijn nu beiden gevangen in een hoop oude gewoontes die in nu nog in stand gehouden worden door jullie beiden. Jij bent nu op weg om die banden te verbreken en dat is voor hem heel eng. Toch is dat het beste wat jullie allebei kan overkomen.
Doodeng is het wel. Want waar is die ander die warmte gaf? Waar is de persoon die je gelukkig liet voelen ooit? Waar is de persoon die je de schuld kon geven als het niet goed ging Waar is de persoon waar je zo graag voor zorgde? Ineens is dat weg, ook al was de relatie niet goed meer. Jullie vervulden een rol naar elkaar.
Dan blijkt ineens dat de persoon waar je eigenlijk het beste voor moet zorgen, die helemaal alleen verantwoordelijkheden heeft jij zelf bent. Je wordt ultiem met jezelf geconfronteerd en dat lijkt de eerste tijd verschrikkelijk en is doodeng. Je bent verantwoordelijk voor je geluk maar weet nog niet hoe je het moet vinden. De diepe dalen en de hoge bergen komen tevoorschijn. En ineens ga je zien dat je het redt Dat de confrontatie met jezelf steeds leuker wordt en dat je trots bent op jezelf want je staat op eigen benen zonder zelf opgelegde lasten en schuldgevoelens. Maar dat kost tijd. Heel veel tijd. One step at the time. Als je alles moet overzien dan zakt de moed in je schoenen. Als je alle stapjes als kleine overwinning ziet dan voel je je steeds zekerder en sterker voelen.
Ja, het is chantage wat je man aan het doen is. Jij kiest, je neemt zijn zekerheden weg. Hij ziet het niet zitten omdat hij niet gelukkig is met zichzelf. Toch kan jij dit hem nooit geven, hij zal dezelfde weg moeten volgen, maar zal langzamer gaan omdat jij al vele stappen voor bent. Het is zijn leven, het is zijn keus hoe met zichzelf om te gaan. Je kunt hem in liefde loslaten, zonder dat je gemeen bent. Maar je geeft hem de gelegenheid om zijn eigen keuzes te maken en doet dat ook bij jezelf
Doodeng is het wel. Want waar is die ander die warmte gaf? Waar is de persoon die je gelukkig liet voelen ooit? Waar is de persoon die je de schuld kon geven als het niet goed ging Waar is de persoon waar je zo graag voor zorgde? Ineens is dat weg, ook al was de relatie niet goed meer. Jullie vervulden een rol naar elkaar.
Dan blijkt ineens dat de persoon waar je eigenlijk het beste voor moet zorgen, die helemaal alleen verantwoordelijkheden heeft jij zelf bent. Je wordt ultiem met jezelf geconfronteerd en dat lijkt de eerste tijd verschrikkelijk en is doodeng. Je bent verantwoordelijk voor je geluk maar weet nog niet hoe je het moet vinden. De diepe dalen en de hoge bergen komen tevoorschijn. En ineens ga je zien dat je het redt Dat de confrontatie met jezelf steeds leuker wordt en dat je trots bent op jezelf want je staat op eigen benen zonder zelf opgelegde lasten en schuldgevoelens. Maar dat kost tijd. Heel veel tijd. One step at the time. Als je alles moet overzien dan zakt de moed in je schoenen. Als je alle stapjes als kleine overwinning ziet dan voel je je steeds zekerder en sterker voelen.
Ja, het is chantage wat je man aan het doen is. Jij kiest, je neemt zijn zekerheden weg. Hij ziet het niet zitten omdat hij niet gelukkig is met zichzelf. Toch kan jij dit hem nooit geven, hij zal dezelfde weg moeten volgen, maar zal langzamer gaan omdat jij al vele stappen voor bent. Het is zijn leven, het is zijn keus hoe met zichzelf om te gaan. Je kunt hem in liefde loslaten, zonder dat je gemeen bent. Maar je geeft hem de gelegenheid om zijn eigen keuzes te maken en doet dat ook bij jezelf
dinsdag 15 januari 2008 om 21:50
Moedertje, je hebt de juiste keuze gemaakt, en bij hem blijven, omdat hij niet zelfstandig kan zijn, is de verkeerde reden. Hij blijft dan energie van je zuigen, tot je dan met zijn drieen in de kreukels ligt. En dan is ook hij verder van huis. Hij moet en zal eerst op zichzelf kunnen staan, anders kan hij nooit een gelukkige relatie onderhouden of aangaan. Misschien gaat hij eerst door een dal, maar dat hoort ook bij dat proces om beter te moeten worden.
Dat hij jouw daarmee belast, siert hem niet. Hij veroorzaakt deze situatie, en het zou tof van hem zijn, als hij zei, schat, ik begrijp jouw keuze, en ik ga aan mezelf werken. Zodat je misschien ooit in mij weer de ideale man ziet. Maar waarschijnlijk zouden de meeste mannen zo in zijn situatie reageren, door op jouw geestelijke druk uit te voeren, waardoor je toch misschien zou blijven.
Het is voor hem, net als opnieuw leren lopen. Hij zal vast wel een keer struikelen, maar dat hoort erbij, als je opnieuw voor jezelf moet leren zorgen. Het is alleen heel jammer, want het belast jouw ook, als hij een keer struikelt. Maar hopelijk wordt hij er sterker van, en gaat hij inzien, dat hij moet stoppen met drinken.
Ik vind dat je heel goed bezig bent. Niemand kan zeggen dat het makkelijk is zo'n beslissing, dus twijfel is ook niet vreemd. Je ouders horen je te steunen in deze situatie, en vaak zullen ze zeggen dat ze het al aan zagen komen. En dat ze blij zijn dat je die beslissing hebt genomen. Het siert je dat je zo aan anderen denkt, je man, je kind, je ouders. Maar moedertje mag ook wel een keer aan de beurt komen, want iedereen in je omgeving is er alleen maar bij gebaat dat je gelukkig bent. Je mag trots op jezelf zijn, kreeft.
Dat hij jouw daarmee belast, siert hem niet. Hij veroorzaakt deze situatie, en het zou tof van hem zijn, als hij zei, schat, ik begrijp jouw keuze, en ik ga aan mezelf werken. Zodat je misschien ooit in mij weer de ideale man ziet. Maar waarschijnlijk zouden de meeste mannen zo in zijn situatie reageren, door op jouw geestelijke druk uit te voeren, waardoor je toch misschien zou blijven.
Het is voor hem, net als opnieuw leren lopen. Hij zal vast wel een keer struikelen, maar dat hoort erbij, als je opnieuw voor jezelf moet leren zorgen. Het is alleen heel jammer, want het belast jouw ook, als hij een keer struikelt. Maar hopelijk wordt hij er sterker van, en gaat hij inzien, dat hij moet stoppen met drinken.
Ik vind dat je heel goed bezig bent. Niemand kan zeggen dat het makkelijk is zo'n beslissing, dus twijfel is ook niet vreemd. Je ouders horen je te steunen in deze situatie, en vaak zullen ze zeggen dat ze het al aan zagen komen. En dat ze blij zijn dat je die beslissing hebt genomen. Het siert je dat je zo aan anderen denkt, je man, je kind, je ouders. Maar moedertje mag ook wel een keer aan de beurt komen, want iedereen in je omgeving is er alleen maar bij gebaat dat je gelukkig bent. Je mag trots op jezelf zijn, kreeft.
woensdag 16 januari 2008 om 22:19
Lieve kreeft en kaboutertje, ontzettend bedankt voor jullie woorden. Fijn dat jullie het zo zien en zo kunnen verwoorden. Dit zijn echt woorden waar ik wat aan heb, ik zou bijna zeggen; ik print ze uit en hang ze boven m'n bed....maar dat moet maar niet....ik zoek ze er weer bij op de momenten dat ik het even niet meer weet, hierdoor zal ik sterk (proberen te) blijven.
Ik hoop nu dat het niet al te lang meer duurt voordat ik een huisje toegewezen krijg (al wordt het dan ook wel heeeel eng als ik daar aan denk...) en ik zal nu toch maar eens de stap moeten zetten om m'n ouders voor te bereiden....als ze het pas horen als ik een huisje heb dan komt het ook zo uit de lucht vallen maar tja, ik zit al twee maanden op het juiste moment te wachten om het hun te vertellen maar ja, dat juiste moment komt natuurlijk nooit.....ik vind het zo vervelend voor ze dat ik hun leven zo op z'n kop zet....ongevraagd.....en ze hebben al zoveel voor me gedaan! (voor ons.....)) vorig jaar erg geholpen met een verbouwing....en nu verlaat ik dat huis waar zij zoveel tijd in hebben gestoken....maar goed; ik weet dat ik het daar niet om mag laten.....ik blijf denken aan jullie woorden
nogmaals bedankt!!!!!!!!!!
Ik hoop nu dat het niet al te lang meer duurt voordat ik een huisje toegewezen krijg (al wordt het dan ook wel heeeel eng als ik daar aan denk...) en ik zal nu toch maar eens de stap moeten zetten om m'n ouders voor te bereiden....als ze het pas horen als ik een huisje heb dan komt het ook zo uit de lucht vallen maar tja, ik zit al twee maanden op het juiste moment te wachten om het hun te vertellen maar ja, dat juiste moment komt natuurlijk nooit.....ik vind het zo vervelend voor ze dat ik hun leven zo op z'n kop zet....ongevraagd.....en ze hebben al zoveel voor me gedaan! (voor ons.....)) vorig jaar erg geholpen met een verbouwing....en nu verlaat ik dat huis waar zij zoveel tijd in hebben gestoken....maar goed; ik weet dat ik het daar niet om mag laten.....ik blijf denken aan jullie woorden
nogmaals bedankt!!!!!!!!!!
woensdag 16 januari 2008 om 22:26
Moedertje, graag gedaan hoor. En je situatie is ook niet makkelijk. Trouwens waarom vind je het zo moeilijk om aan je ouders te vertellen? Wil je hun perfecte dochter zijn? Of ben je bang voor een zie je wel reactie? Ik denk dat het je erg helpt als je het zo snel mogelijk vertelt, want je hebt al meer als spanning genoeg te verwerken. En misschien zijn ze wel erg opgelucht.
Maar het is altijd makkelijker te schrijven wat goed is, dan om het te doen. Daar is heel wat energie en kracht voor nodig. Groetjes kreeft.
Maar het is altijd makkelijker te schrijven wat goed is, dan om het te doen. Daar is heel wat energie en kracht voor nodig. Groetjes kreeft.
zaterdag 19 januari 2008 om 07:46
Kreeft, wat m'n ouders betreft; ik wil inderdaad graag hun 'ideale' dochter zijn. Dit ben ik natuurlijk niet, dat kan niemand zijn denk ik...maar goed, ik denk dat het niet vreemd is om het goed te willen doen voor je ouders. Naast dat zadel ik hun op met mijn ellende....ik bedoel; het moet voor hun vreselijk zijn dat ze aan hun vrienden, kenissen enz moeten vertellen dat ik bij hem wegga enz...terwijl ik er nog maar net ben......ik was nl. zwanger toen we nog niet eens bij elkaar woonden, vorig jaar dus met man en macht bezig geweest om alles voor elkaar te krijgen. Het is dus allemaal nogal in een sneltreinvaart gegaan.....zwanger, samenwonen enz...dus tja; men vond al dat het allemaal snel ging dus dan zul je nu hebben; zie je wel......en ik vind het gewoon heel erg voor mijn ouders dat ze dit dus over hun dochter moeten vertellen...
diep in m'n hart denk ik dat ze het misschien wel aan zien komen (m'n vader in ieder geval) dus het zal misschien niet totaal onverwacht komen? hoop ik....maar goed, ik denk dan geen enkele ouder het fijn vind om aan de buitenwereld te vertellen dat hun kind gaat 'scheiden' (we zijn niet getrouwd) en omdat we nog niet zolang bijelkaar waren/zijn heeft iedereen natuurlijk z'n woordje klaar...het ging veel te snel, hoe kon ze zo dom zijn, kon ze van te voren niet beter nadenken enz enz enz enz en tja, om dan te zeggen; ik heb scheit aan alle verhalen....dat vind ik nogal lastig.....
Ik weet dat ik nu niet langer moet wachten, al wil ik eerst nog eens duidelijk met m'n 'vriend' praten, hij heeft nog steeds de hoop dat ik blijf, ik wil hem nu toch echt duidelijk gaan maken dat het over is en dat ik ingeschreven sta. Pas als hij dit besef ook echt heeft dan ga ik het m'n oduers vertellen. Het is nu nl zo; het komt ter sprake, ik vertel het en de volgende dag wordt het helemaal doodgezwegen en doen we net of er niets aan de hand is....dit is zoooo slopend!!! ik ben van plan om het zondag met hem te bespreken, en dan maar zien wat hij zegt; mag ik bij hem blijven tot ik een huisje heb of wil hij me eerder weg? (denk het niet vanwege ons dochter)
ik ben het inderdaad met je eens om niet te lang te wachten....weet ook dat dit beter is....en aan de andere kant......tja, is alles nog heerlijk 'gewoon' als ik bij m'n ouders ben, geen scheve gezichten enz en dat wil ik oo khet liefst zo houden.....al zal het toch eens moeten...ik weet het...!!!
((((
diep in m'n hart denk ik dat ze het misschien wel aan zien komen (m'n vader in ieder geval) dus het zal misschien niet totaal onverwacht komen? hoop ik....maar goed, ik denk dan geen enkele ouder het fijn vind om aan de buitenwereld te vertellen dat hun kind gaat 'scheiden' (we zijn niet getrouwd) en omdat we nog niet zolang bijelkaar waren/zijn heeft iedereen natuurlijk z'n woordje klaar...het ging veel te snel, hoe kon ze zo dom zijn, kon ze van te voren niet beter nadenken enz enz enz enz en tja, om dan te zeggen; ik heb scheit aan alle verhalen....dat vind ik nogal lastig.....
Ik weet dat ik nu niet langer moet wachten, al wil ik eerst nog eens duidelijk met m'n 'vriend' praten, hij heeft nog steeds de hoop dat ik blijf, ik wil hem nu toch echt duidelijk gaan maken dat het over is en dat ik ingeschreven sta. Pas als hij dit besef ook echt heeft dan ga ik het m'n oduers vertellen. Het is nu nl zo; het komt ter sprake, ik vertel het en de volgende dag wordt het helemaal doodgezwegen en doen we net of er niets aan de hand is....dit is zoooo slopend!!! ik ben van plan om het zondag met hem te bespreken, en dan maar zien wat hij zegt; mag ik bij hem blijven tot ik een huisje heb of wil hij me eerder weg? (denk het niet vanwege ons dochter)
ik ben het inderdaad met je eens om niet te lang te wachten....weet ook dat dit beter is....en aan de andere kant......tja, is alles nog heerlijk 'gewoon' als ik bij m'n ouders ben, geen scheve gezichten enz en dat wil ik oo khet liefst zo houden.....al zal het toch eens moeten...ik weet het...!!!
((((
zaterdag 19 januari 2008 om 09:41
Hoi moedertje, niet alle ouders zijn het zelfde natuurlijk, maar de meeste zijn extra lief in zo'n geval. Het meest moeilijke lijkt mij als ze altijd blijven komen met advies, waar je niks mee kunt. Als dat zo is kun je het ook zeggen denk ik. En als je het moeilijk vind om te vertellen, kun je het dan misschien niet indirect eerst vertellen, bv via een zus? Die zou ze bijvoorbeeld kunnen zeggen dat moedertje misschien wel uit elkaar gaat.
Je vriend zal in een ontkenningsfase blijven misschien, zelfs totdat je wegbent. Als je het al een keer duidelijk gezegd hebt, zou ik het niet blijven zeggen. Ik denk dat het wel goed is dat je zegt, dat je het niet blijft herhalen, dat is ook voor hem relaxter. En het is zijn keuze om het te negeren. Dat maakt het voor hem makkelijker, als jij zijn negeren accepteerd, dan maakt het ook voor jouw makkelijker. En dan kan je denk ik ook bij elkaar blijven wonen, totdat je iets gevonden hebt. Maar goed, dat is een mannen oplossing en dat moet je kunnen.
Trouwens perfectie is denk ik niet het hoogste doel hoor. Het is dodelijk vermoeiend en voor andere mensen zijn ze soms vervelend. Het is veel belangrijker dat je leuk en lief bent, en volgens mij ben je dat helemaal. En geloof me, dat leeft veel makkelijker, en mensen zullen je er meer om waarderen. De mensen die kritiek hebben op je imperfecties, weet je dan ook gelijk te plaatsen, want die zijn gewoon minder makkelijk in de omgang.
Trouwens het getuigt van karakter, dat je kort nadat je bent gaan samenwonen al je conclusie trekt, dat het niet gaat. Veel zullen je er stiekem voor bewonderen. Ik vind dat je goed met de moeilijke beslissingen omgaat, en dat je trots op jezelf mag zijn. Groetjes kreeft
Je vriend zal in een ontkenningsfase blijven misschien, zelfs totdat je wegbent. Als je het al een keer duidelijk gezegd hebt, zou ik het niet blijven zeggen. Ik denk dat het wel goed is dat je zegt, dat je het niet blijft herhalen, dat is ook voor hem relaxter. En het is zijn keuze om het te negeren. Dat maakt het voor hem makkelijker, als jij zijn negeren accepteerd, dan maakt het ook voor jouw makkelijker. En dan kan je denk ik ook bij elkaar blijven wonen, totdat je iets gevonden hebt. Maar goed, dat is een mannen oplossing en dat moet je kunnen.
Trouwens perfectie is denk ik niet het hoogste doel hoor. Het is dodelijk vermoeiend en voor andere mensen zijn ze soms vervelend. Het is veel belangrijker dat je leuk en lief bent, en volgens mij ben je dat helemaal. En geloof me, dat leeft veel makkelijker, en mensen zullen je er meer om waarderen. De mensen die kritiek hebben op je imperfecties, weet je dan ook gelijk te plaatsen, want die zijn gewoon minder makkelijk in de omgang.
Trouwens het getuigt van karakter, dat je kort nadat je bent gaan samenwonen al je conclusie trekt, dat het niet gaat. Veel zullen je er stiekem voor bewonderen. Ik vind dat je goed met de moeilijke beslissingen omgaat, en dat je trots op jezelf mag zijn. Groetjes kreeft
zaterdag 19 januari 2008 om 18:55
pffff.....bedankt weer voor je lieve woorden, mag hopen dat de anderen er inderdaad zo over denken!!
Eigenlijk heb ik al een goed begin gehad, ik heb het aan m'n zus en drie goede vriendinnen verteld laatst en ze reageerden allevier hetzelfde, heel lief, begripvol en eigenlijk niet verrast....ze hadden het allemaal aan zien komen en gaven me het volste vertrouwen dat ik het zou redden, doet je dan toch goed hoor dus als mijn beste vriendinnen en zus het zo bekijken dat verwacht je toch eigenlijk wel dat m'n ouders ook wel een vaag vermoeden hebben!!
Wat de keuze tot negeren betreft; het zou inderdaad de makkelijkste manier zijn, ik kan er wel mee leven om dit toe te laten maar dat moet ik wel zeker weten dat hij weet dat ik het echt meen. Ik denk dit nl. niet. Hij zegt zelf heeeel vaak dingen die hij niet meent; hoer, slet, vieze vuile vette luie trut.....jaja....en de volgende dag krijg ik te horen dat'ie het niet meende....dus tja, dit vind hij normaal, hij denkt dus waarschijnlijk ook dat ik het niet meen en die dingen zeg om hem 'te bedreigen, bang te maken'. Vanmiddag had hij tegen z'n moeder allerlei verhalen over onze toekomst (verbouwen, klusjes rondom huis enzo) en daar kon ik dus echt uit opmaken dat hij denkt dat ik het niet heb gemeend dus ik ga morgen toch echt zeggen dat ik ingeschreven sta. De momenten dat we het er over hadden wsa tijdens een ruzie en tja, dan zeggen sommige mensen dingen in een opwelling. Als ik er morgen over begin, terwijl we geen ruzie hebben, dan komt het misschien 'echter' over en snapt hij dat ik het echt meen. Ben nu dus al erg nerveus en vind het erg spannend hoe hij zal reageren..... wordt vervolgd...lekker dat ik het hier van me af kan schrijven!!! bedankt
Eigenlijk heb ik al een goed begin gehad, ik heb het aan m'n zus en drie goede vriendinnen verteld laatst en ze reageerden allevier hetzelfde, heel lief, begripvol en eigenlijk niet verrast....ze hadden het allemaal aan zien komen en gaven me het volste vertrouwen dat ik het zou redden, doet je dan toch goed hoor dus als mijn beste vriendinnen en zus het zo bekijken dat verwacht je toch eigenlijk wel dat m'n ouders ook wel een vaag vermoeden hebben!!
Wat de keuze tot negeren betreft; het zou inderdaad de makkelijkste manier zijn, ik kan er wel mee leven om dit toe te laten maar dat moet ik wel zeker weten dat hij weet dat ik het echt meen. Ik denk dit nl. niet. Hij zegt zelf heeeel vaak dingen die hij niet meent; hoer, slet, vieze vuile vette luie trut.....jaja....en de volgende dag krijg ik te horen dat'ie het niet meende....dus tja, dit vind hij normaal, hij denkt dus waarschijnlijk ook dat ik het niet meen en die dingen zeg om hem 'te bedreigen, bang te maken'. Vanmiddag had hij tegen z'n moeder allerlei verhalen over onze toekomst (verbouwen, klusjes rondom huis enzo) en daar kon ik dus echt uit opmaken dat hij denkt dat ik het niet heb gemeend dus ik ga morgen toch echt zeggen dat ik ingeschreven sta. De momenten dat we het er over hadden wsa tijdens een ruzie en tja, dan zeggen sommige mensen dingen in een opwelling. Als ik er morgen over begin, terwijl we geen ruzie hebben, dan komt het misschien 'echter' over en snapt hij dat ik het echt meen. Ben nu dus al erg nerveus en vind het erg spannend hoe hij zal reageren..... wordt vervolgd...lekker dat ik het hier van me af kan schrijven!!! bedankt
zondag 20 januari 2008 om 21:33
