Relaties
alle pijlers
psychosociale toestand partner steeds meer bergaf
dinsdag 26 december 2023 om 12:36
Deel ventileren, deels advies gevraagd:
3,5 jaar geleden een prachtige vrouw leren kennen, het klikte op alle vlakken, beetje mysterieus, aantrekkelijk, intelligent, geestig… Er was een match op alle vlakken, op een niveau nooit eerder gevoeld te hebben. Altijd voorzichtig gebleven, maar ik had voor het eerst het gevoel in m’n leven dat dit toch wel eens de persoon kon worden waarmee ik oud wou worden.
Ik had tijdens het eerste jaar al ontdekt dat m’n vriendin soms wat in zichzelf gekeerd was, na 3 dagen haar proberen bereiken, geen connectie (geen telefoon opnemen, geen berichtje beantwoorden..?), om dan vervolgens na afwezigheid liefdesbetuigingen in overvloed te krijgen… Ik kon niet goed begrijpen waarom, heb mijn best gedaan om het te accepteren ondanks dat ik wel wat ongerust ben in zo’n situaties (ongeval? Of wil ze gewoon wat op zichzelf blijven?).
We hadden de maanden en jaren nadien een aaneenschakeling van hele mooie ervaringen, in de vorm van bezoek aan musea, reizen, goede gesprekken… maar ook diepe dalen. Halverwege de relatie bleek ze zich steeds vaker en langer af te sluiten van de buitenwereld, geraakte ze ook in conflict met haar werkgever, isoleerde ze zich bijvoorbeeld nadat een collega een brute opmerking maakte… Het leek steeds meer alsof ze psychosociaal geen echte filter had om zaken te plaatsen, weerwoord te bieden. Na verloop van tijd gaf ze toe met een onverwerkt trauma te zitten, ging over een fraudezaak die ze onbedoeld aan het licht bracht, waarbij de betrokkene moest opstappen, en haar vervolgens (online) bedreigde, pestte… Ik was ergens blij nu eindelijk te weten wat er aan de hand was, ik kon daarvoor wel vreemde gedragingen en afwezige communicatie waarnemen, maar kon de hand niet leggen op de reden.
Afgelopen jaar was hevig, ze ging aanvankelijk niet bij een psycholoog (wel bij een pseudo ‘coach’ die meer schade aanrichtte dan wat anders), ik zag haar mentale toestand (steeds meer zich terugtrekken, zich heel cynisch en onveilig uitlaten naar de hele wereld en naar mij) gaandeweg achter gaan. Afgelopen lente zat het op een zodanig dieptepunt dat ze steeds vaker begon aan te geven zichzelf van het leven te willen beroven, vervolgens herpakte ze zich, leek het weer iets beter te gaan. Ik kan persoonlijk wel wat hebben, maar kan niet anders zeggen zelf mee op een rollercoaster te zitten hierdoor. Op een dag was het zo zwaar voor haar dat ze me liet weten een radio in het bad te willen gooien, om er een eind aan te maken. Op dat moment zat ik 200 km van haar thuis en heb politie gebeld, deze hebben haar meegenomen naar de psychiatrie. Gezien ik die dreiging heel serieus nam heb ik op dat moment gedaan wat me het beste leek, wou geen risico nemen. Voor deze telefoon is ze nog steeds boos op mij, regelmatig moet ik nog horen dat het mijn schuld is dat ze naar het 'gekkenhuis' werd gebracht.
De dagen nadien kwam er een crisisteam aan te pas, die haar opvolgden, nam medicatie om de psychische problematiek onder controle te houden, na enkele dagen mocht ze naar huis, hervatte haar werk, en had ze eindelijk ingang bij een voor haar helpende psycholoog.
Ik hoopte en ging er van uit dat met de nieuwe psycholoog ze eindelijk naar rustigere vaarwateren zou gaan. Met die psycholoog klikt het oog, ze geeft zelf aan redelijk wat te kunnen zeggen, maar haar diepste angsten niet te kunnen/willen uiten. Afgelopen weken/maanden merkte ik opnieuw een dip, een evolutie naar beneden. Ik heb zelf meermaals aangegeven dat het voor mij ook moeilijk draaglijk was… ik ben altijd hoopvol geweest, en had mijn hoop op structureel beterschap gevestigd op de nieuwe psycholoog. Als ik voorzichtig suggereer om piste extra medicatie te overwegen (omdat de uitingen richting zelfmoord frequenter opkomen) wordt dat van tafel geveegd, ik mag er me niet mee ‘moeien’.
Eergisteren had ze een bijzondere moeilijke dag, moeilijk met zichzelf… een uitspraak van haar baas (iets over een niet gehaalde deadline, onduidelijke afspraken) bleef nazinderen. Op Kerstdag zouden we naar familie gaan om Kerstmis te vieren. Ik zag dat ze het bijzonder moeilijk had. Voor haar zijn zulke dagen belangrijk, omwille van familiewaardes, verbinding… ik wou haar er ook bij maar ik heb tegelijkertijd op een etmaal 8 keer moeten horen dat ze zich graag van het leven wou beroven. Eerlijk gezegd wist ik even niet meer hoe ik me moest opstellen. Ze had volgens mij op dat moment moeten opgenomen worden in de psychiatrie, maar ze smeekte me tegelijkertijd om bij Kerstmis erbij te kunnen zijn… ik heb uiteindelijk gezegd dat het ok was, maar wel gevraagd om kalmeringsmiddel te nemen. Tijdens de dag zelf was ze zeer lief, sociaal ‘normaal’ naar anderen toe… diep vanbinnen ging ik kapot, 2u tevoren had ze nog op een ladder geklommen (suggererend te springen van een gebouw) en gedreigd te springen als ze niet mee naar het Kerstfeest mocht.
Ze is mee geweest, heb haar ’s avonds thuis veilig afgezet en gezegd dat ik zelf voorlopig even mentale rust wil hebben…
Ik heb oprecht heel erg mijn best gedaan in voorzichtig haar te helpen richting psycholoog, hulpverlening, maar eerlijk… ik zie gewoon beterschap… Ik mis mijn lieve leuke knappe partner enorm, periodes van ellende en dreigementen van zelfmoord nemen de bovenhand… ik weet ff niet meer wat te doen, hoe mij op te stellen… ik heb bovendien een kind (waarmee er tussen hen een vrij goede band is, ze neemt een plaats in) en die heeft haar ook graag, maar wil ook niet dat het meegesleurd wordt.
Alle adviezen zijn welkom. Geen afbraakreacties aub. Geschreven met tranen in de ogen.
3,5 jaar geleden een prachtige vrouw leren kennen, het klikte op alle vlakken, beetje mysterieus, aantrekkelijk, intelligent, geestig… Er was een match op alle vlakken, op een niveau nooit eerder gevoeld te hebben. Altijd voorzichtig gebleven, maar ik had voor het eerst het gevoel in m’n leven dat dit toch wel eens de persoon kon worden waarmee ik oud wou worden.
Ik had tijdens het eerste jaar al ontdekt dat m’n vriendin soms wat in zichzelf gekeerd was, na 3 dagen haar proberen bereiken, geen connectie (geen telefoon opnemen, geen berichtje beantwoorden..?), om dan vervolgens na afwezigheid liefdesbetuigingen in overvloed te krijgen… Ik kon niet goed begrijpen waarom, heb mijn best gedaan om het te accepteren ondanks dat ik wel wat ongerust ben in zo’n situaties (ongeval? Of wil ze gewoon wat op zichzelf blijven?).
We hadden de maanden en jaren nadien een aaneenschakeling van hele mooie ervaringen, in de vorm van bezoek aan musea, reizen, goede gesprekken… maar ook diepe dalen. Halverwege de relatie bleek ze zich steeds vaker en langer af te sluiten van de buitenwereld, geraakte ze ook in conflict met haar werkgever, isoleerde ze zich bijvoorbeeld nadat een collega een brute opmerking maakte… Het leek steeds meer alsof ze psychosociaal geen echte filter had om zaken te plaatsen, weerwoord te bieden. Na verloop van tijd gaf ze toe met een onverwerkt trauma te zitten, ging over een fraudezaak die ze onbedoeld aan het licht bracht, waarbij de betrokkene moest opstappen, en haar vervolgens (online) bedreigde, pestte… Ik was ergens blij nu eindelijk te weten wat er aan de hand was, ik kon daarvoor wel vreemde gedragingen en afwezige communicatie waarnemen, maar kon de hand niet leggen op de reden.
Afgelopen jaar was hevig, ze ging aanvankelijk niet bij een psycholoog (wel bij een pseudo ‘coach’ die meer schade aanrichtte dan wat anders), ik zag haar mentale toestand (steeds meer zich terugtrekken, zich heel cynisch en onveilig uitlaten naar de hele wereld en naar mij) gaandeweg achter gaan. Afgelopen lente zat het op een zodanig dieptepunt dat ze steeds vaker begon aan te geven zichzelf van het leven te willen beroven, vervolgens herpakte ze zich, leek het weer iets beter te gaan. Ik kan persoonlijk wel wat hebben, maar kan niet anders zeggen zelf mee op een rollercoaster te zitten hierdoor. Op een dag was het zo zwaar voor haar dat ze me liet weten een radio in het bad te willen gooien, om er een eind aan te maken. Op dat moment zat ik 200 km van haar thuis en heb politie gebeld, deze hebben haar meegenomen naar de psychiatrie. Gezien ik die dreiging heel serieus nam heb ik op dat moment gedaan wat me het beste leek, wou geen risico nemen. Voor deze telefoon is ze nog steeds boos op mij, regelmatig moet ik nog horen dat het mijn schuld is dat ze naar het 'gekkenhuis' werd gebracht.
De dagen nadien kwam er een crisisteam aan te pas, die haar opvolgden, nam medicatie om de psychische problematiek onder controle te houden, na enkele dagen mocht ze naar huis, hervatte haar werk, en had ze eindelijk ingang bij een voor haar helpende psycholoog.
Ik hoopte en ging er van uit dat met de nieuwe psycholoog ze eindelijk naar rustigere vaarwateren zou gaan. Met die psycholoog klikt het oog, ze geeft zelf aan redelijk wat te kunnen zeggen, maar haar diepste angsten niet te kunnen/willen uiten. Afgelopen weken/maanden merkte ik opnieuw een dip, een evolutie naar beneden. Ik heb zelf meermaals aangegeven dat het voor mij ook moeilijk draaglijk was… ik ben altijd hoopvol geweest, en had mijn hoop op structureel beterschap gevestigd op de nieuwe psycholoog. Als ik voorzichtig suggereer om piste extra medicatie te overwegen (omdat de uitingen richting zelfmoord frequenter opkomen) wordt dat van tafel geveegd, ik mag er me niet mee ‘moeien’.
Eergisteren had ze een bijzondere moeilijke dag, moeilijk met zichzelf… een uitspraak van haar baas (iets over een niet gehaalde deadline, onduidelijke afspraken) bleef nazinderen. Op Kerstdag zouden we naar familie gaan om Kerstmis te vieren. Ik zag dat ze het bijzonder moeilijk had. Voor haar zijn zulke dagen belangrijk, omwille van familiewaardes, verbinding… ik wou haar er ook bij maar ik heb tegelijkertijd op een etmaal 8 keer moeten horen dat ze zich graag van het leven wou beroven. Eerlijk gezegd wist ik even niet meer hoe ik me moest opstellen. Ze had volgens mij op dat moment moeten opgenomen worden in de psychiatrie, maar ze smeekte me tegelijkertijd om bij Kerstmis erbij te kunnen zijn… ik heb uiteindelijk gezegd dat het ok was, maar wel gevraagd om kalmeringsmiddel te nemen. Tijdens de dag zelf was ze zeer lief, sociaal ‘normaal’ naar anderen toe… diep vanbinnen ging ik kapot, 2u tevoren had ze nog op een ladder geklommen (suggererend te springen van een gebouw) en gedreigd te springen als ze niet mee naar het Kerstfeest mocht.
Ze is mee geweest, heb haar ’s avonds thuis veilig afgezet en gezegd dat ik zelf voorlopig even mentale rust wil hebben…
Ik heb oprecht heel erg mijn best gedaan in voorzichtig haar te helpen richting psycholoog, hulpverlening, maar eerlijk… ik zie gewoon beterschap… Ik mis mijn lieve leuke knappe partner enorm, periodes van ellende en dreigementen van zelfmoord nemen de bovenhand… ik weet ff niet meer wat te doen, hoe mij op te stellen… ik heb bovendien een kind (waarmee er tussen hen een vrij goede band is, ze neemt een plaats in) en die heeft haar ook graag, maar wil ook niet dat het meegesleurd wordt.
Alle adviezen zijn welkom. Geen afbraakreacties aub. Geschreven met tranen in de ogen.
dinsdag 26 december 2023 om 19:25
Normaal gezien zouden we samen nog oudjaar vieren, daarna nog een paar daagjes op uitstap. Ik ben sowieso toe aan een afkoelperiode, dan kan ik nog zien hoe lang deze moet duren, wat het met mij en kind doet, en of het definitief is...
De vraag is alleen of ik ze nu al inzet of pas na nieuwjaar. Het kan best zijn dat ze de komende week weer een paar 'betere' dagen heeft. Ik weet het ff niet.
De vraag is alleen of ik ze nu al inzet of pas na nieuwjaar. Het kan best zijn dat ze de komende week weer een paar 'betere' dagen heeft. Ik weet het ff niet.
dinsdag 26 december 2023 om 19:27
Ongeacht wat jij met haar gaat doen laat je kind bij de biologische moeder op die momenten aub.wijstoen schreef: ↑26-12-2023 19:25Normaal gezien zouden we samen nog oudjaar vieren, daarna nog een paar daagjes op uitstap. Ik ben sowieso toe aan een afkoelperiode. De vraag is alleen of ik ze nu al inzet of pas na nieuwjaar. Het kan best zijn dat ze de komende week weer een paar 'betere' dagen heeft. Ik weet het ff niet.
dinsdag 26 december 2023 om 19:38
Ik vrees dat je er absoluut nog niet klaar voor bent, maar dit is echt kansloos. Je verspilt je leven, al 3,5 jaar. Ja je hebt leuke dingen meegemaakt met haar, maar hoe hoog is de prijs? Veel te hoog.
Stop met je reddersyndroom, stop met enkel maar je blik te richten op de mooie momenten (want dan is de relatie zoooo geweldig... nee, de relatie is slecht, heel slecht, er zijn alleen ook leuke momenten geweest). Richt je blik op de realiteit, op een gezonde situatie voor jou én je kind. Stop ook met je kind nog verder in deze situatie te betrekken.
Mee eens hoor. Natuurlijk kun je door verliefdheid blind zijn voor zulke dingen, maar dit zijn flinke rode vlaggen.
Stop met je reddersyndroom, stop met enkel maar je blik te richten op de mooie momenten (want dan is de relatie zoooo geweldig... nee, de relatie is slecht, heel slecht, er zijn alleen ook leuke momenten geweest). Richt je blik op de realiteit, op een gezonde situatie voor jou én je kind. Stop ook met je kind nog verder in deze situatie te betrekken.
turquasi schreef: ↑26-12-2023 18:38Als hij een jaar verder is na de breuk slaat hij zich voor zijn hoofd dat hij haar niet na de eerste keer 3 dagen genegeerd worden had gedumpt. Dat is niet mysterieus maar een serieus teken dat iemand niet stabiel is. En dan heeft hij waarschijnlijk al 10 tekenen keihard gemist wegens te graag willen. Dit gedrag is ongezond en het accepteren ook. Prima als je je eigen leven vergalt hoor maar hij heeft een KIND.
Mee eens hoor. Natuurlijk kun je door verliefdheid blind zijn voor zulke dingen, maar dit zijn flinke rode vlaggen.
dinsdag 26 december 2023 om 19:41
Ik besef zeer goed de rode vlaggen, en dit gaat mijn draagkracht voorbij.
Waar ik mee zit is: als ik nu een stap terug zet, dan verdwijnt ze van beeld, en dan heb ik nog minder zicht op welke richting ze uit gaat, en of ze connecteert met betere hulpverlening.
Ik ben opgevoed met het idee er te zijn voor de andere in goede en in kwade dagen. Het vreet nogal wat aan mij om haar te lossen net op het moment dat ze het moeilijk heeft. Ik zou dat omgekeerd bijzonder moeilijk vinden, om niet geholpen te worden in barre tijden...
Waar ik mee zit is: als ik nu een stap terug zet, dan verdwijnt ze van beeld, en dan heb ik nog minder zicht op welke richting ze uit gaat, en of ze connecteert met betere hulpverlening.
Ik ben opgevoed met het idee er te zijn voor de andere in goede en in kwade dagen. Het vreet nogal wat aan mij om haar te lossen net op het moment dat ze het moeilijk heeft. Ik zou dat omgekeerd bijzonder moeilijk vinden, om niet geholpen te worden in barre tijden...
dinsdag 26 december 2023 om 19:45
Ergens stopt het.wijstoen schreef: ↑26-12-2023 19:41Ik besef zeer goed de rode vlaggen, en dit gaat mijn draagkracht voorbij.
Waar ik mee zit is: als ik nu een stap terug zet, dan verdwijnt ze van beeld, en dan heb ik nog minder zicht op welke richting ze uit gaat, en of ze connecteert met betere hulpverlening.
Ik ben opgevoed met het idee er te zijn voor de andere in goede en in kwade dagen. Het vreet nogal wat aan mij om haar te lossen net op het moment dat ze het moeilijk heeft. Ik zou dat omgekeerd bijzonder moeilijk vinden, om niet geholpen te worden in barre tijden...
Aan haar of ze de hulpverlening doorzet of niet.
dinsdag 26 december 2023 om 19:47
wijstoen schreef: ↑26-12-2023 19:41Ik besef zeer goed de rode vlaggen, en dit gaat mijn draagkracht voorbij.
Waar ik mee zit is: als ik nu een stap terug zet, dan verdwijnt ze van beeld, en dan heb ik nog minder zicht op welke richting ze uit gaat, en of ze connecteert met betere hulpverlening.
Ik ben opgevoed met het idee er te zijn voor de andere in goede en in kwade dagen. Het vreet nogal wat aan mij om haar te lossen net op het moment dat ze het moeilijk heeft. Ik zou dat omgekeerd bijzonder moeilijk vinden, om niet geholpen te worden in barre tijden...
Dat is niet jouw verantwoordelijkheid. Jij stelt je nu (en al jaren) op als redder, waarom wil jij die rol? Wat haal jij daaruit? Dat is heel veel interessanter dan jouw vraag waarom zij manipuleert.
Ze heeft hulp, ze kan overal hulp vinden, ze wil of kan zich daar niet voor openstellen. Dat is háár keuze. Jij bent niet de weg uit haar dal.
dinsdag 26 december 2023 om 19:47
maar nooit ten koste van jezelf en nog belangrijker, ten koste van je kind!wijstoen schreef: ↑26-12-2023 19:41Ik besef zeer goed de rode vlaggen, en dit gaat mijn draagkracht voorbij.
Waar ik mee zit is: als ik nu een stap terug zet, dan verdwijnt ze van beeld, en dan heb ik nog minder zicht op welke richting ze uit gaat, en of ze connecteert met betere hulpverlening.
Ik ben opgevoed met het idee er te zijn voor de andere in goede en in kwade dagen. Het vreet nogal wat aan mij om haar te lossen net op het moment dat ze het moeilijk heeft. Ik zou dat omgekeerd bijzonder moeilijk vinden, om niet geholpen te worden in barre tijden...
Jij kunt haar niet helpen en als ik het zo lees, is zij er nog niet klaar voor om geholpen te worden. En dat is moeilijk en pijnlijk, want je hebt gevoelens voor haar en die zijn niet zomaar weg.
Het is ok om voor jezelf te kiezen, echt.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
dinsdag 26 december 2023 om 19:49
Dat snap ik en is ook herkenbaar voor mij. Toch is het ook een vorm van controle (denken te) houden over de situatie. Maar neem maar aan dat je die controle echt niet hebt, niet krijgt of zult krijgen.wijstoen schreef: ↑26-12-2023 19:41Ik besef zeer goed de rode vlaggen, en dit gaat mijn draagkracht voorbij.
Waar ik mee zit is: als ik nu een stap terug zet, dan verdwijnt ze van beeld, en dan heb ik nog minder zicht op welke richting ze uit gaat, en of ze connecteert met betere hulpverlening.
Ik ben opgevoed met het idee er te zijn voor de andere in goede en in kwade dagen. Het vreet nogal wat aan mij om haar te lossen net op het moment dat ze het moeilijk heeft. Ik zou dat omgekeerd bijzonder moeilijk vinden, om niet geholpen te worden in barre tijden...
Of je de relatie wil verbreken is aan jou, daarover zeg ik dan ook bewust niks, omdat ik begrijp hoe moeilijk dat is.
Maar denk dat de belangrijkste boodschap is, dat je echt je eigen grens heel hard moet bewaken. Heel hard. Waar die grens ligt, is aan jou.
dinsdag 26 december 2023 om 19:51
De grote fout is dat hij haar veel tè graag leuk wìl vinden. Er nog steeds mee doorgaan is al helemaal onvergefelijk. Best begrijpelijk misschien want we zijn allemaal wel eens ergens langer mee doorgegaan dan goed was maar hij zou zich veel verantwoordelijker mogen opstellen naar de enige die er echt toe doet. Namelijk zijn KIND. Ik typ het nog maar eens aangezien de TO graag doorgaat over haar helpen. Wat hij niet doet door in beeld te blijven maar dat maakt hij zichzelf wel graag wijs want dat klinkt een stuk leuker dan je tijd en energie verkwanselen aan een bodemloze borderliner....Flipflop schreef: ↑26-12-2023 19:12Ja, én? Dat maakt het nog niet zijn FOUT, dat hij voor haar is gevallen. Laat staan dat hij dat zelfs zou moeten toegeven volgens jou.
TO zijn situatie is al ingewikkeld genoeg. Dit er nog inwrijven is meer dan onnodig.
Je posts voegen echt niets toe. De situatie is zoals hij nu is. Dat is het vertrekpunt. Niet hoe het was, niet hoe het wordt, maar alleen het hier en nu.
Lorem Ipsum
dinsdag 26 december 2023 om 19:54
'Nodig gevonden' worden, altijd twijfelen aan de oprechtheid van de liefde, kijken hoever je kunt gaan, destructiviteit, extreme leegte voelen en daarin op willen gaan, laag zelfbeeld, niet/wel gered willen worden. Alleen partner van TO weet het. Maar ja, die is mysterieus.
It won't stop until you wise up
dinsdag 26 december 2023 om 19:59
Onvergeeflijk nog wel. Je gaat maar door... denk je echt dat dit steunend is naar TO?turquasi schreef: ↑26-12-2023 19:51De grote fout is dat hij haar veel tè graag leuk wìl vinden. Er nog steeds mee doorgaan is al helemaal onvergefelijk. Best begrijpelijk misschien want we zijn allemaal wel eens ergens langer mee doorgegaan dan goed was maar hij zou zich veel verantwoordelijker mogen opstellen naar de enige die er echt toe doet. Namelijk zijn KIND. Ik typ het nog maar eens aangezien de TO graag doorgaat over haar helpen. Wat hij niet doet door in beeld te blijven maar dat maakt hij zichzelf wel graag wijs want dat klinkt een stuk leuker dan je tijd en energie verkwanselen aan een bodemloze borderliner....
En nog een diagnose er in gooien ook. Wie denk jij wel dat je bent?
dinsdag 26 december 2023 om 19:59
Je doet geen stap terug, je zet een stap in een andere richting: die naar een rustig en betrouwbaar leven voor jou en je kind.wijstoen schreef: ↑26-12-2023 19:41Ik besef zeer goed de rode vlaggen, en dit gaat mijn draagkracht voorbij.
Waar ik mee zit is: als ik nu een stap terug zet, dan verdwijnt ze van beeld, en dan heb ik nog minder zicht op welke richting ze uit gaat, en of ze connecteert met betere hulpverlening.
Ik ben opgevoed met het idee er te zijn voor de andere in goede en in kwade dagen. Het vreet nogal wat aan mij om haar te lossen net op het moment dat ze het moeilijk heeft. Ik zou dat omgekeerd bijzonder moeilijk vinden, om niet geholpen te worden in barre tijden...
Jij gaat haar niet redden, ze wil niet gered worden...
dinsdag 26 december 2023 om 19:59
Ik kies absoluut voor m'n kind. M'n kind zit in co-ouderschap (dus 50% van de tijd niet bij mij) en er zijn op geen enkel moment drama's aan de oren gekomen. Maar ik besef uiteraard dat er een risico is op het importeren van het conflict. Daarom dat ik nu ook wil handelen, maar geef me ff de ruimte om het allemaal niet evident te vinden aub.
dinsdag 26 december 2023 om 20:05
Je schrijft eerder dat jij en je kind er last van hebben. Daar stopt het toch?wijstoen schreef: ↑26-12-2023 19:59Ik kies absoluut voor m'n kind. M'n kind zit in co-ouderschap (dus 50% van de tijd niet bij mij) en er zijn op geen enkel moment drama's aan de oren gekomen. Maar ik besef uiteraard dat er een risico is op het importeren van het conflict. Daarom dat ik nu ook wil handelen, maar geef me ff de ruimte om het allemaal niet evident te vinden aub.
dinsdag 26 december 2023 om 20:08
dinsdag 26 december 2023 om 20:13
Neem je tijd TO, ik snap best dat het niet makkelijk is. Je houdt van haar en wil haar redden.wijstoen schreef: ↑26-12-2023 19:59Ik kies absoluut voor m'n kind. M'n kind zit in co-ouderschap (dus 50% van de tijd niet bij mij) en er zijn op geen enkel moment drama's aan de oren gekomen. Maar ik besef uiteraard dat er een risico is op het importeren van het conflict. Daarom dat ik nu ook wil handelen, maar geef me ff de ruimte om het allemaal niet evident te vinden aub.
Toch denk ik echt dat die pauze een heel goed idee is en dat je vanaf nu je kind buiten deze relatie moet houden.
Dit gaat stuk, op welke manier dan ook. Betrek je kind hier niet verder in.
dinsdag 26 december 2023 om 21:01
Ik geloof geen nano seconde dat jij geen hulpverlener speelt in de tijd dat je kind bij jou is.wijstoen schreef: ↑26-12-2023 19:59Ik kies absoluut voor m'n kind. M'n kind zit in co-ouderschap (dus 50% van de tijd niet bij mij) en er zijn op geen enkel moment drama's aan de oren gekomen. Maar ik besef uiteraard dat er een risico is op het importeren van het conflict. Daarom dat ik nu ook wil handelen, maar geef me ff de ruimte om het allemaal niet evident te vinden aub.
Je maakt je zorgen, appt nog maar een keer, belt misschien, bent afwezig omdat je in je gedachten met haar bezig bent.
Gefrustreerd als er weer een Drama is in die week.
Je maakt mij niet wijs dat je helemaal gescheiden hebt. Never.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 26 december 2023 om 21:06
Beste wijstoen,
Wat begrijp ik jou ongelofelijk goed. Hier in een zelfde situatie, alleen ben ik een vrouw en is mijn partner een man. Wij hebben 8 jaar een relatie, waarbij mijn man wel vaker in een dalletje heeft gezeten. Niet leuk, maar iedereen heeft een verhaal. We hebben samen ook drie kindjes gekregen.
Sinds 2 jaar is onze situatie hetzelfde als bij jou. Ik ben nu ook op het punt dat ik op ben, en een time-out neem.
Niemand kan je advies geven wat te doen… Juist al die goedbedoelde adviezen en hulp is zo vervelend heb ik ervaren. Probeer je echt niets aan te trekken van de adviezen die jou het gevoel geven iets fout te hebben gedaan. Dat heb je niet! Achteraf kan je altijd pas zeggen wat de beste beslissing was. Maar op het moment dat je in de situatie zit doe je wat je op dat moment het beste lijkt.
Wat mij heel erg geholpen heeft is om zelf met een psycholoog te gaan praten. Ze heeft me geholpen om op te komen voor mijzelf en grenzen te stellen.
Ik zie nu in dat ik de afgelopen jaren te vaak mijn grenzen heb laten overschrijden. Een beetje zoals het nu met jou bij Kerstmis is gegaan. Je geeft je partner toch zijn zin, omdat je zo graag wilt dat het goed met hem gaat.
Maar… denk echt aan jezelf! Dat is vreselijk moeilijk omdat je partner ziek is en alle aandacht vraagt. Een psycholoog kan je helpen uit te vinden hoe dit moet.
Ik ben altijd een mee-lezer op dit forum, maar heb speciaal voor jou dit account aangemaakt. Het voelt soms zo eenzaam, je praat niet gemakkelijk over dit soort dingen. Herkende me heel erg in je verhaal.
Weet niet of je privé-berichten kunt sturen via dit forum. Als dat kan, stuur gerust een berichtje!
Wat begrijp ik jou ongelofelijk goed. Hier in een zelfde situatie, alleen ben ik een vrouw en is mijn partner een man. Wij hebben 8 jaar een relatie, waarbij mijn man wel vaker in een dalletje heeft gezeten. Niet leuk, maar iedereen heeft een verhaal. We hebben samen ook drie kindjes gekregen.
Sinds 2 jaar is onze situatie hetzelfde als bij jou. Ik ben nu ook op het punt dat ik op ben, en een time-out neem.
Niemand kan je advies geven wat te doen… Juist al die goedbedoelde adviezen en hulp is zo vervelend heb ik ervaren. Probeer je echt niets aan te trekken van de adviezen die jou het gevoel geven iets fout te hebben gedaan. Dat heb je niet! Achteraf kan je altijd pas zeggen wat de beste beslissing was. Maar op het moment dat je in de situatie zit doe je wat je op dat moment het beste lijkt.
Wat mij heel erg geholpen heeft is om zelf met een psycholoog te gaan praten. Ze heeft me geholpen om op te komen voor mijzelf en grenzen te stellen.
Ik zie nu in dat ik de afgelopen jaren te vaak mijn grenzen heb laten overschrijden. Een beetje zoals het nu met jou bij Kerstmis is gegaan. Je geeft je partner toch zijn zin, omdat je zo graag wilt dat het goed met hem gaat.
Maar… denk echt aan jezelf! Dat is vreselijk moeilijk omdat je partner ziek is en alle aandacht vraagt. Een psycholoog kan je helpen uit te vinden hoe dit moet.
Ik ben altijd een mee-lezer op dit forum, maar heb speciaal voor jou dit account aangemaakt. Het voelt soms zo eenzaam, je praat niet gemakkelijk over dit soort dingen. Herkende me heel erg in je verhaal.
Weet niet of je privé-berichten kunt sturen via dit forum. Als dat kan, stuur gerust een berichtje!
dinsdag 26 december 2023 om 21:19
Stel jezelf eens de vraag waarom je in zee bent gegaan met zo’n vrouw. Wat vindt je zo aantrekkelijk aan het mysterieus zijn. Hoe komt het dat je haar redder wilt zijn. Interessante vragen voor jou, het loont de moeite zelfonderzoek te doen om te voorkomen dat je in de toekomst weer tegen zo’n ‘project’ aan loopt.
dinsdag 26 december 2023 om 21:34
Misschien kun je er beter voor je kind zijn in goede en kwade dagen, in plaats van dit misplaatst redders syndroom.wijstoen schreef: ↑26-12-2023 19:41Ik besef zeer goed de rode vlaggen, en dit gaat mijn draagkracht voorbij.
Waar ik mee zit is: als ik nu een stap terug zet, dan verdwijnt ze van beeld, en dan heb ik nog minder zicht op welke richting ze uit gaat, en of ze connecteert met betere hulpverlening.
Ik ben opgevoed met het idee er te zijn voor de andere in goede en in kwade dagen. Het vreet nogal wat aan mij om haar te lossen net op het moment dat ze het moeilijk heeft. Ik zou dat omgekeerd bijzonder moeilijk vinden, om niet geholpen te worden in barre tijden...
Ze werkt vooralsnog niet echt de indruk dat ze geholpen wil worden, wel? Als je te lastig wordt qua aandringen en zo, dreigt ze gewoon weer met zelfmoord en dan sta je weer even op je plek. Of op wat niet je plek zou moeten zijn. Je grote loyaliteit kun je beter op je kind richten.
dinsdag 26 december 2023 om 23:08
Met een kind moet je uit deze situatie gaan. Erg ongezond en ja jij ziet nu alleen de ultieme drama momenten, maar ik kan je op een briefje geven dat er ook tussendoor afwijkend gedrag is waar je kind getuige van is.
Je zit in een buitengewoon ongezonde relatie. Je helpt haar niet, eigenlijk faciliteer je het gedrag onderaan de streep. Het is ook verslavend voor jou, daarom is het moeilijk om uit te stappen . Waarschijnlijk heb jij ook ergens iets in je verleden waardoor je hiervoor gevoelig bent. Maar dit gaat nooit werken en ook al geloof je het niet, maar ooit zal je denken: waarom ben ik er zo lang in gebleven?
Je zit in een buitengewoon ongezonde relatie. Je helpt haar niet, eigenlijk faciliteer je het gedrag onderaan de streep. Het is ook verslavend voor jou, daarom is het moeilijk om uit te stappen . Waarschijnlijk heb jij ook ergens iets in je verleden waardoor je hiervoor gevoelig bent. Maar dit gaat nooit werken en ook al geloof je het niet, maar ooit zal je denken: waarom ben ik er zo lang in gebleven?
dinsdag 26 december 2023 om 23:45
dinsdag 26 december 2023 om 23:53
.wijstoen schreef: ↑26-12-2023 19:41Ik besef zeer goed de rode vlaggen, en dit gaat mijn draagkracht voorbij.
Waar ik mee zit is: als ik nu een stap terug zet, dan verdwijnt ze van beeld, en dan heb ik nog minder zicht op welke richting ze uit gaat, en of ze connecteert met betere hulpverlening.
Ik ben opgevoed met het idee er te zijn voor de andere in goede en in kwade dagen. Het vreet nogal wat aan mij om haar te lossen net op het moment dat ze het moeilijk heeft. Ik zou dat omgekeerd bijzonder moeilijk vinden, om niet geholpen te worden in barre tijden...
Jij denkt dat zij geholpen wil worden terwijl niets aan haar gedrag daarop wijst.
Ze is immers nog steeds boos op jou dat jij hulp inschakelde toen zij 200 km verderop dreigde met zelfmoord.
Doet ze dat vaker? Dergelijke dreigementen uiten zodra jij bij haar uit beeld bent?
Mijn ex voelde zichzelf altijd verloren als ik
- een weekend weg was met vrienden,
- op zakenreis was,
- op familiebezoek in het buitenland ging.
Dan kwamen ook de suggesties dat hij zijn leven niet meer zag zitten, de hele dag door kwamen dan dergelijke mistroostige berichten.
Alsof ik zijn longen was en hij zonder mij zat weg te kwijnen.
Telkens schrok ik mezelf rot, had ik geen aandacht meer voor de vrienden, de zaken, de familie.
Snelde ik naar huis, belde me suf met bekenden die wel in zijn buurt waren om direct in te kunnen grijpen.
Mijn ex leeft nog steeds.
Zoekt nog steeds altijd alle aandacht.
Desnoods door drama te maken.
Gordon heeft dergelijke acties ook uitgehaald met die Australische verloofde van hem las ik in de bladen.
Kijk maar even of jij haar gedrag herkent.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
