psychosociale toestand partner steeds meer bergaf

Deel ventileren, deels advies gevraagd:

3,5 jaar geleden een prachtige vrouw leren kennen, het klikte op alle vlakken, beetje mysterieus, aantrekkelijk, intelligent, geestig… Er was een match op alle vlakken, op een niveau nooit eerder gevoeld te hebben. Altijd voorzichtig gebleven, maar ik had voor het eerst het gevoel in m’n leven dat dit toch wel eens de persoon kon worden waarmee ik oud wou worden.

Ik had tijdens het eerste jaar al ontdekt dat m’n vriendin soms wat in zichzelf gekeerd was, na 3 dagen haar proberen bereiken, geen connectie (geen telefoon opnemen, geen berichtje beantwoorden..?), om dan vervolgens na afwezigheid liefdesbetuigingen in overvloed te krijgen… Ik kon niet goed begrijpen waarom, heb mijn best gedaan om het te accepteren ondanks dat ik wel wat ongerust ben in zo’n situaties (ongeval? Of wil ze gewoon wat op zichzelf blijven?).

We hadden de maanden en jaren nadien een aaneenschakeling van hele mooie ervaringen, in de vorm van bezoek aan musea, reizen, goede gesprekken… maar ook diepe dalen. Halverwege de relatie bleek ze zich steeds vaker en langer af te sluiten van de buitenwereld, geraakte ze ook in conflict met haar werkgever, isoleerde ze zich bijvoorbeeld nadat een collega een brute opmerking maakte… Het leek steeds meer alsof ze psychosociaal geen echte filter had om zaken te plaatsen, weerwoord te bieden. Na verloop van tijd gaf ze toe met een onverwerkt trauma te zitten, ging over een fraudezaak die ze onbedoeld aan het licht bracht, waarbij de betrokkene moest opstappen, en haar vervolgens (online) bedreigde, pestte… Ik was ergens blij nu eindelijk te weten wat er aan de hand was, ik kon daarvoor wel vreemde gedragingen en afwezige communicatie waarnemen, maar kon de hand niet leggen op de reden.

Afgelopen jaar was hevig, ze ging aanvankelijk niet bij een psycholoog (wel bij een pseudo ‘coach’ die meer schade aanrichtte dan wat anders), ik zag haar mentale toestand (steeds meer zich terugtrekken, zich heel cynisch en onveilig uitlaten naar de hele wereld en naar mij) gaandeweg achter gaan. Afgelopen lente zat het op een zodanig dieptepunt dat ze steeds vaker begon aan te geven zichzelf van het leven te willen beroven, vervolgens herpakte ze zich, leek het weer iets beter te gaan. Ik kan persoonlijk wel wat hebben, maar kan niet anders zeggen zelf mee op een rollercoaster te zitten hierdoor. Op een dag was het zo zwaar voor haar dat ze me liet weten een radio in het bad te willen gooien, om er een eind aan te maken. Op dat moment zat ik 200 km van haar thuis en heb politie gebeld, deze hebben haar meegenomen naar de psychiatrie. Gezien ik die dreiging heel serieus nam heb ik op dat moment gedaan wat me het beste leek, wou geen risico nemen. Voor deze telefoon is ze nog steeds boos op mij, regelmatig moet ik nog horen dat het mijn schuld is dat ze naar het 'gekkenhuis' werd gebracht.
De dagen nadien kwam er een crisisteam aan te pas, die haar opvolgden, nam medicatie om de psychische problematiek onder controle te houden, na enkele dagen mocht ze naar huis, hervatte haar werk, en had ze eindelijk ingang bij een voor haar helpende psycholoog.

Ik hoopte en ging er van uit dat met de nieuwe psycholoog ze eindelijk naar rustigere vaarwateren zou gaan. Met die psycholoog klikt het oog, ze geeft zelf aan redelijk wat te kunnen zeggen, maar haar diepste angsten niet te kunnen/willen uiten. Afgelopen weken/maanden merkte ik opnieuw een dip, een evolutie naar beneden. Ik heb zelf meermaals aangegeven dat het voor mij ook moeilijk draaglijk was… ik ben altijd hoopvol geweest, en had mijn hoop op structureel beterschap gevestigd op de nieuwe psycholoog. Als ik voorzichtig suggereer om piste extra medicatie te overwegen (omdat de uitingen richting zelfmoord frequenter opkomen) wordt dat van tafel geveegd, ik mag er me niet mee ‘moeien’.
Eergisteren had ze een bijzondere moeilijke dag, moeilijk met zichzelf… een uitspraak van haar baas (iets over een niet gehaalde deadline, onduidelijke afspraken) bleef nazinderen. Op Kerstdag zouden we naar familie gaan om Kerstmis te vieren. Ik zag dat ze het bijzonder moeilijk had. Voor haar zijn zulke dagen belangrijk, omwille van familiewaardes, verbinding… ik wou haar er ook bij maar ik heb tegelijkertijd op een etmaal 8 keer moeten horen dat ze zich graag van het leven wou beroven. Eerlijk gezegd wist ik even niet meer hoe ik me moest opstellen. Ze had volgens mij op dat moment moeten opgenomen worden in de psychiatrie, maar ze smeekte me tegelijkertijd om bij Kerstmis erbij te kunnen zijn… ik heb uiteindelijk gezegd dat het ok was, maar wel gevraagd om kalmeringsmiddel te nemen. Tijdens de dag zelf was ze zeer lief, sociaal ‘normaal’ naar anderen toe… diep vanbinnen ging ik kapot, 2u tevoren had ze nog op een ladder geklommen (suggererend te springen van een gebouw) en gedreigd te springen als ze niet mee naar het Kerstfeest mocht.

Ze is mee geweest, heb haar ’s avonds thuis veilig afgezet en gezegd dat ik zelf voorlopig even mentale rust wil hebben…
Ik heb oprecht heel erg mijn best gedaan in voorzichtig haar te helpen richting psycholoog, hulpverlening, maar eerlijk… ik zie gewoon beterschap… Ik mis mijn lieve leuke knappe partner enorm, periodes van ellende en dreigementen van zelfmoord nemen de bovenhand… ik weet ff niet meer wat te doen, hoe mij op te stellen… ik heb bovendien een kind (waarmee er tussen hen een vrij goede band is, ze neemt een plaats in) en die heeft haar ook graag, maar wil ook niet dat het meegesleurd wordt.

Alle adviezen zijn welkom. Geen afbraakreacties aub. Geschreven met tranen in de ogen.