Relaties
alle pijlers
puinhoop....
zondag 10 juni 2007 om 15:13
Hallo,
Op het moment zie ik het even niet meer zitten. En dat door mijn eigen schuld.....Ik moet even mijn verhaal kwijt.
Na een knipperlichtrelatie van 7 jaar met een man die er nogal narcistische eigenschappen op na hield was ik helemaal kapot. Jaren ben ik chronisch moe geweest. In die tijd was ik erg eenzaam, kon ook niet veel ondernemen door de burn-out. Toen ik weer part-time ging werken ontmoette ik een collega die gaandeweg meer voor mij begon te voelen. Hoewel ik ook gevoelens voor hem had, wilde ik niets met hem omdat hij getrouwd was. Hij vertelde me dat zijn huwelijk al lange tijd slecht was. Hij was nl.erg ziek geweest waardoor hij lange tijd thuis moest blijven en erg moe was. Zijn vrouw had er weinig begrip voor en dat bezorgde hem weer veel stress. Na deze ziekte kreeg hij ook nog eens diabetes. Ik kon erg goed met hem praten omdat we allebei veel hadden meegemaakt in onze relatie en onze gezondheid. Ik merkte dat hij verder wilde (hij was erg verliefd en probeerde alles om mij te veroveren) maar ik hield steeds de boot af, hoewel ik me inmiddels erg tot hem aangetrokken voelde. Ik wilde toch geen relatie met een getrouwde man! Alleen het feit al dat hij achter mij aanzat terwijl hij nog getrouwd was bezorgde me geen goed gevoel. Toen ging hij scheiden en direct daarna op vakantie. Hij had eigenlijk geen zin om op vakantie te gaan omdat hij mij zo erg zou missen, zei hij. Twee weken later was hij terug en wilde duidelijkheid van mijn kant. Hand in hand zaten we op een bankje toen ik vertelde dat ik geen relatie met hem wilde. Ik durfde niet. Hoewel ik stapelgek op hem was wilde ik toch een degelijke man. Hij was zo'n ander type dan ik. Hij was nou niet bepaald het open en eerlijke type dat ik voor ogen had (type foute man???). Ook vond hij geld sparen voor de toekomst onzin. Maar aan de andere kant was hij erg zorgzaam, lief en hadden we veel plezier. daarnaast voelde hij mij haarfijn aan en ik hem en konden we geweldig met elkaar praten, echt over alles. Toen hij na mijn afwijzing meer afstand begon te nemen merkte ik dat ik hem niet kwijt wilde. We kregen verkering. Toen ging hij nog voor een week naar Oostenrijk waar hij met vrienden had afgesproken om te wandelen in de bergen. Vrienden waar ik nog nooit van had gehoord en waar hij erg vaag over deed. Maar na drie dagen was hij alweer terug. Ik vroeg hem hoe het was geweest en wat hij in Oostenrijk had gedaan , maar ik kreeg erg vage antwoorden. Ik vond het vreemd. Het jaar dat volgde was geweldig leuk, mijn gezondheid knapte op, maar ik bleef twijfelen. Hoe goed ik me ook bij hem voelde, ik maakte me zorgen (hij was niet open, zijn gezondheid was slecht, ik wilde kinderen, maar maakte me zorgen om zijn en mijn gezondheid, zijn normen-en waarden lagen toch anders dan die van mij ). We zijn op vakantie geweest en het was een heerlijke vakantie. Toch maakte ik het uit. Ik werd gek van mijn innerlijke twijfel. Hij was helemaal van de kaart. Hij was kapot van verdriet en dat vond ik verschrikkelijk. Hij schreef mij brieven waarin hij schreef hoe uniek onze band was (en zo voelde ik het ook). Toen hoorde ik ook van een collega dat hij in de tijd dat hij net terug was van zijn vakantie in Oostenrijk (dus net voordat ik hem afwees) tijdens het werk zat te mailen of chatten met een vriendin in Oostenrijk die hij daar had leren kennen. Ik was verbijsterd. Hij was zo gek met mij en dan zeggen dat ie me zo zal missen tijdens de vakantie en er dan gewoon een andere vriendin op nahouden. Ik heb hem ermee geconfronteerd en ook gevraagd wat hij dan de tweede vakantie in Oostenrijk had gedaan en wat de reden was van zijn snelle terugkomst. Ik ben er niet achtergekomen. Hij hing een vaag verhaal op en zei dat we toen officieel nog geen verkering hadden. Dat was waar, maar de tweede keer Oostenrijk wel. Toen was er niets gebeurd verzekerde hij mij. Maar ook van die dagen wilde hij niets vertellen. Alleen wat vage zinnen zonder enig verband en zo overduidelijk gelogen. Ik kreeg geen enkel normaal antwoord. Ik kon smeken, kwaad worden, dat hij toch in godsnaam eerlijk zou vertellen wat er gebeurd was. Hij reageerde niet. Mijn vertrouwen was geschonden. Maar aan de andere kant voelde ik me schuldig: hij wil gewoon vastigheid en omdat ik zo lang twijfelde heeft hij iets anders geprobeerd. Hij houdt van mij. Toen vertelde hij me dat het niets had voorgesteld en dat die vriendin gescheiden was van een man die in de gevangenis zat voor wapenhandel. Toen werd ik helemaal onrustig. Hoe zocht hij ze uit! Ik wil helemaal niks met dat soort praktijken te maken hebben. We kregen allebei een ander huis en hij heeft me geholpen met de verhuizing. Hoewel het uit was bleef hij contact zoeken en ik moet eerlijk zeggen dat ik van ons samenzijn genoot. Maar ik wist niet meer wat ik moest doen. Aan de ene kant had ik nog nooit zoveel voor iemand gevoeld (en hadden nooit ruzie of spanningen) , maar aan de andere kant wilde ik een degelijke man waar ik een gezin mee kon stichten. Ik werd ook ouder en besloot mij in te schrijven op een datingsite. Daar zijn een aantal ontmoetingen uit voortgekomen maar ook niet meer dan dat. Er is geen relatie uit voortgekomen en heb ook niet met een van deze mannen gekust. Maar ondertussen ging ik nog om met mijn ex-vriend en ging zelfs nog wel met hem naar bed. Hij was er altijd voor mij. Uiteindelijk voelde ik alleen voor hem. Nu voelde ik me de bedriegster. En nu komt het: hij is er achtergekomen. Toen hij erachterkwam heeft hij zich er ook in laten schrijven en een profiel aangemaakt die bij mij paste. Ik heb hem toen een contactverzoek gedaan zonder dat ik wist dat hij het was. Hij voelde zich natuurlijk verschrikkelijk bedrogen. Hij heeft echter niets gezegd en is gewoon met mij om blijven gaan.Hij bleef lief doen, bellen, niets heb ik aan hem gemerkt. Maar ondertussen ging hij op zoek via internet. En daar heeft hij snel iemand leren kennen met wie het klikte en bij de eerste date zijn ze al gelijk in bed beland. En gelijk een relatie, terwijl zij 450 km verderop woont (in het buitenland) en ook nog een kind heeft. Van het ene op het andere moment laat hij niets meer van zich horen. Uitpraten wil hij niet, het enige dat hij gezegd heeft is dat zijn gevoel voor mij weg is. Maar waarom komt hij daar nu pas mee? Waarom zo lang doen alsof er niets aan de hand is en dan in een keer dit. Als ik hem erop attendeer dat hij in het begin dingen achter mijn rug om heeft gedaan en daar nooit iets over wilde zeggen, ook al had ik mijn vermoedens, dan zegt hij:" ja, zo ben ik nu eenmaal" en " er is toen niets gebeurd", terwijl ik weet dat hij daar keihard over liegt. Juist door die dingen ben ik onrustig geworden en heb het uitgemaakt en mij ingeschreven op een datingsite. Maar ja, wel een paar jaar door lopen modderen omdat ik aan de ene kant zo veel voor hem voelde maar hem aan de andere kant niet betrouwbaar/eerlijk genoeg vond. En nu ben ik dus zelf ook oneerlijk geweest. Ik vind dit verschrikkelijk en het is nog wel mijn eigen schuld. Ik ben nu bijna 35 en had zo graag een gezin gehad. Het probleem is dat ik geen knopen door kan hakken, dat mijn gevoel het een zegt (en dat gevoel is dan heel sterk bij mij) en mijn verstand het andere (waardoor ik er niet voor durf te gaan). Ik voel me verschrikkelijk schuldig dat ik een ander gekwetst heb en dat stiekeme gedoe is echt niets voor mij, maar ik wist niet meer wat ik moest, kon er met hem ook niet over praten. Hij is echt verschrikkelijk gesloten. Hij heeft ook nooit iets verteld over zijn huwelijk, ook niet als ik er wel eens naar vroeg.
Waarom blijf ik toch zo lang hangen in getwijfel waardoor ik uiteindelijk weer erg gekwetst wordt. Herkent iemand dit?
Op het moment zie ik het even niet meer zitten. En dat door mijn eigen schuld.....Ik moet even mijn verhaal kwijt.
Na een knipperlichtrelatie van 7 jaar met een man die er nogal narcistische eigenschappen op na hield was ik helemaal kapot. Jaren ben ik chronisch moe geweest. In die tijd was ik erg eenzaam, kon ook niet veel ondernemen door de burn-out. Toen ik weer part-time ging werken ontmoette ik een collega die gaandeweg meer voor mij begon te voelen. Hoewel ik ook gevoelens voor hem had, wilde ik niets met hem omdat hij getrouwd was. Hij vertelde me dat zijn huwelijk al lange tijd slecht was. Hij was nl.erg ziek geweest waardoor hij lange tijd thuis moest blijven en erg moe was. Zijn vrouw had er weinig begrip voor en dat bezorgde hem weer veel stress. Na deze ziekte kreeg hij ook nog eens diabetes. Ik kon erg goed met hem praten omdat we allebei veel hadden meegemaakt in onze relatie en onze gezondheid. Ik merkte dat hij verder wilde (hij was erg verliefd en probeerde alles om mij te veroveren) maar ik hield steeds de boot af, hoewel ik me inmiddels erg tot hem aangetrokken voelde. Ik wilde toch geen relatie met een getrouwde man! Alleen het feit al dat hij achter mij aanzat terwijl hij nog getrouwd was bezorgde me geen goed gevoel. Toen ging hij scheiden en direct daarna op vakantie. Hij had eigenlijk geen zin om op vakantie te gaan omdat hij mij zo erg zou missen, zei hij. Twee weken later was hij terug en wilde duidelijkheid van mijn kant. Hand in hand zaten we op een bankje toen ik vertelde dat ik geen relatie met hem wilde. Ik durfde niet. Hoewel ik stapelgek op hem was wilde ik toch een degelijke man. Hij was zo'n ander type dan ik. Hij was nou niet bepaald het open en eerlijke type dat ik voor ogen had (type foute man???). Ook vond hij geld sparen voor de toekomst onzin. Maar aan de andere kant was hij erg zorgzaam, lief en hadden we veel plezier. daarnaast voelde hij mij haarfijn aan en ik hem en konden we geweldig met elkaar praten, echt over alles. Toen hij na mijn afwijzing meer afstand begon te nemen merkte ik dat ik hem niet kwijt wilde. We kregen verkering. Toen ging hij nog voor een week naar Oostenrijk waar hij met vrienden had afgesproken om te wandelen in de bergen. Vrienden waar ik nog nooit van had gehoord en waar hij erg vaag over deed. Maar na drie dagen was hij alweer terug. Ik vroeg hem hoe het was geweest en wat hij in Oostenrijk had gedaan , maar ik kreeg erg vage antwoorden. Ik vond het vreemd. Het jaar dat volgde was geweldig leuk, mijn gezondheid knapte op, maar ik bleef twijfelen. Hoe goed ik me ook bij hem voelde, ik maakte me zorgen (hij was niet open, zijn gezondheid was slecht, ik wilde kinderen, maar maakte me zorgen om zijn en mijn gezondheid, zijn normen-en waarden lagen toch anders dan die van mij ). We zijn op vakantie geweest en het was een heerlijke vakantie. Toch maakte ik het uit. Ik werd gek van mijn innerlijke twijfel. Hij was helemaal van de kaart. Hij was kapot van verdriet en dat vond ik verschrikkelijk. Hij schreef mij brieven waarin hij schreef hoe uniek onze band was (en zo voelde ik het ook). Toen hoorde ik ook van een collega dat hij in de tijd dat hij net terug was van zijn vakantie in Oostenrijk (dus net voordat ik hem afwees) tijdens het werk zat te mailen of chatten met een vriendin in Oostenrijk die hij daar had leren kennen. Ik was verbijsterd. Hij was zo gek met mij en dan zeggen dat ie me zo zal missen tijdens de vakantie en er dan gewoon een andere vriendin op nahouden. Ik heb hem ermee geconfronteerd en ook gevraagd wat hij dan de tweede vakantie in Oostenrijk had gedaan en wat de reden was van zijn snelle terugkomst. Ik ben er niet achtergekomen. Hij hing een vaag verhaal op en zei dat we toen officieel nog geen verkering hadden. Dat was waar, maar de tweede keer Oostenrijk wel. Toen was er niets gebeurd verzekerde hij mij. Maar ook van die dagen wilde hij niets vertellen. Alleen wat vage zinnen zonder enig verband en zo overduidelijk gelogen. Ik kreeg geen enkel normaal antwoord. Ik kon smeken, kwaad worden, dat hij toch in godsnaam eerlijk zou vertellen wat er gebeurd was. Hij reageerde niet. Mijn vertrouwen was geschonden. Maar aan de andere kant voelde ik me schuldig: hij wil gewoon vastigheid en omdat ik zo lang twijfelde heeft hij iets anders geprobeerd. Hij houdt van mij. Toen vertelde hij me dat het niets had voorgesteld en dat die vriendin gescheiden was van een man die in de gevangenis zat voor wapenhandel. Toen werd ik helemaal onrustig. Hoe zocht hij ze uit! Ik wil helemaal niks met dat soort praktijken te maken hebben. We kregen allebei een ander huis en hij heeft me geholpen met de verhuizing. Hoewel het uit was bleef hij contact zoeken en ik moet eerlijk zeggen dat ik van ons samenzijn genoot. Maar ik wist niet meer wat ik moest doen. Aan de ene kant had ik nog nooit zoveel voor iemand gevoeld (en hadden nooit ruzie of spanningen) , maar aan de andere kant wilde ik een degelijke man waar ik een gezin mee kon stichten. Ik werd ook ouder en besloot mij in te schrijven op een datingsite. Daar zijn een aantal ontmoetingen uit voortgekomen maar ook niet meer dan dat. Er is geen relatie uit voortgekomen en heb ook niet met een van deze mannen gekust. Maar ondertussen ging ik nog om met mijn ex-vriend en ging zelfs nog wel met hem naar bed. Hij was er altijd voor mij. Uiteindelijk voelde ik alleen voor hem. Nu voelde ik me de bedriegster. En nu komt het: hij is er achtergekomen. Toen hij erachterkwam heeft hij zich er ook in laten schrijven en een profiel aangemaakt die bij mij paste. Ik heb hem toen een contactverzoek gedaan zonder dat ik wist dat hij het was. Hij voelde zich natuurlijk verschrikkelijk bedrogen. Hij heeft echter niets gezegd en is gewoon met mij om blijven gaan.Hij bleef lief doen, bellen, niets heb ik aan hem gemerkt. Maar ondertussen ging hij op zoek via internet. En daar heeft hij snel iemand leren kennen met wie het klikte en bij de eerste date zijn ze al gelijk in bed beland. En gelijk een relatie, terwijl zij 450 km verderop woont (in het buitenland) en ook nog een kind heeft. Van het ene op het andere moment laat hij niets meer van zich horen. Uitpraten wil hij niet, het enige dat hij gezegd heeft is dat zijn gevoel voor mij weg is. Maar waarom komt hij daar nu pas mee? Waarom zo lang doen alsof er niets aan de hand is en dan in een keer dit. Als ik hem erop attendeer dat hij in het begin dingen achter mijn rug om heeft gedaan en daar nooit iets over wilde zeggen, ook al had ik mijn vermoedens, dan zegt hij:" ja, zo ben ik nu eenmaal" en " er is toen niets gebeurd", terwijl ik weet dat hij daar keihard over liegt. Juist door die dingen ben ik onrustig geworden en heb het uitgemaakt en mij ingeschreven op een datingsite. Maar ja, wel een paar jaar door lopen modderen omdat ik aan de ene kant zo veel voor hem voelde maar hem aan de andere kant niet betrouwbaar/eerlijk genoeg vond. En nu ben ik dus zelf ook oneerlijk geweest. Ik vind dit verschrikkelijk en het is nog wel mijn eigen schuld. Ik ben nu bijna 35 en had zo graag een gezin gehad. Het probleem is dat ik geen knopen door kan hakken, dat mijn gevoel het een zegt (en dat gevoel is dan heel sterk bij mij) en mijn verstand het andere (waardoor ik er niet voor durf te gaan). Ik voel me verschrikkelijk schuldig dat ik een ander gekwetst heb en dat stiekeme gedoe is echt niets voor mij, maar ik wist niet meer wat ik moest, kon er met hem ook niet over praten. Hij is echt verschrikkelijk gesloten. Hij heeft ook nooit iets verteld over zijn huwelijk, ook niet als ik er wel eens naar vroeg.
Waarom blijf ik toch zo lang hangen in getwijfel waardoor ik uiteindelijk weer erg gekwetst wordt. Herkent iemand dit?
zondag 10 juni 2007 om 15:23
Ik herken het in de zin dat ik véél te lang in een relatie ben gebleven waarvan ik diep van binnen wist dat hij slecht voor me was. Soms vormt het leven een kluwen van dingen die zich heel erg moeilijk tegen elkaar laten afwegen.
Probeer het positief te bezien. Met deze man had je nooit met een gerust hart een kindje op de wereld gezet. Je verstand heeft je misschien niet voldoende kracht gegeven om het direct te beëindigen, maar heeft je in ieder geval wel gedwongen je zo te gedragen dat de boel vroeg of laat aan je sabotage ten onder zou gaan.
Misschien zou je je zelfvertrouwen onder de loep kunnen nemen. Hoe meer je durft te vertrouwen op je eigen oordeel, hoe sneller je kunt acteren op de dingen die zich in je leven afspelen. Bovendien trekt dat ook een ander soort mannen aan, waar je misschien een stuk gelukkiger mee kunt worden...
Heel veel geluk
Probeer het positief te bezien. Met deze man had je nooit met een gerust hart een kindje op de wereld gezet. Je verstand heeft je misschien niet voldoende kracht gegeven om het direct te beëindigen, maar heeft je in ieder geval wel gedwongen je zo te gedragen dat de boel vroeg of laat aan je sabotage ten onder zou gaan.
Misschien zou je je zelfvertrouwen onder de loep kunnen nemen. Hoe meer je durft te vertrouwen op je eigen oordeel, hoe sneller je kunt acteren op de dingen die zich in je leven afspelen. Bovendien trekt dat ook een ander soort mannen aan, waar je misschien een stuk gelukkiger mee kunt worden...
Heel veel geluk
zondag 10 juni 2007 om 15:23
Ja, ik herken het.
Je kunt je grenzen niet aangeven.
Waar ligt jouw grens??
Wil jij iemand die niet voor je gaat, maar meteen voor alternatieven zorgt?
Waarom heb je geaccepteerd wat er inm Oostenrijk is gebeurd?
En tot slot, waarom geef jij nu jezelf de schuld?
Je verdient geen schoonheidsprijs, maar dat doet je vriend ook niet!.
Je kunt je grenzen niet aangeven.
Waar ligt jouw grens??
Wil jij iemand die niet voor je gaat, maar meteen voor alternatieven zorgt?
Waarom heb je geaccepteerd wat er inm Oostenrijk is gebeurd?
En tot slot, waarom geef jij nu jezelf de schuld?
Je verdient geen schoonheidsprijs, maar dat doet je vriend ook niet!.
zondag 10 juni 2007 om 15:32
hmm ja wel een beetje een puinhoop ;) maar toch denk dat je beter af bent zonder deze man! weet het eigenlijk wel bijna zeker. Je zult hem nooit volledig kunnen vertrouwen namelijk. (en hij jou niet)
Geef jezelf tot je 40e om iemand te ontmoeten met wie je een gezin kan stichten, dan heb je nog voldoende tijd!!
Geef jezelf tot je 40e om iemand te ontmoeten met wie je een gezin kan stichten, dan heb je nog voldoende tijd!!
zondag 10 juni 2007 om 15:46
zondag 10 juni 2007 om 16:50
Hoi Gerda,
Na je verhaal gelezen te hebben kan ik me goed voorstellen dat je het gevoel hebt in een puinhoop beland te zijn. Maar als ik het lees, overheerst bij mij met name het gevoel dat nú het moment is aangebroken om weer echt voor jezelf te kiezen. Deze man is niet de juiste voor je gebleken en dat is frustrerend en verdrietig. Maar...er ligt nog een hele toekomst voor je open. Stel je open voor die toekomst. Zoek contact met mannen op een manier die bij je past, of dat nou internet of real life is. Het kan gelijk raak zijn en het kan een tijd duren, maar op den duur vind ook jij weer iemand die bij je past.
Sterkte en zet 'm op!!
Na je verhaal gelezen te hebben kan ik me goed voorstellen dat je het gevoel hebt in een puinhoop beland te zijn. Maar als ik het lees, overheerst bij mij met name het gevoel dat nú het moment is aangebroken om weer echt voor jezelf te kiezen. Deze man is niet de juiste voor je gebleken en dat is frustrerend en verdrietig. Maar...er ligt nog een hele toekomst voor je open. Stel je open voor die toekomst. Zoek contact met mannen op een manier die bij je past, of dat nou internet of real life is. Het kan gelijk raak zijn en het kan een tijd duren, maar op den duur vind ook jij weer iemand die bij je past.
Sterkte en zet 'm op!!
maandag 11 juni 2007 om 22:49
Houvanjezelf: waar liggen mijn grenzen, ja, dat vraag ik mij ook wel eens af. Waarom heb ik dat akkefietje in Oostenrijk geaccepteerd? Ik weet het niet.Ik zoek op de één of andere manier vaak de schuld bij mezelf.
Maar ik weet wel dat ik nu helemaal ontnuchterd ben. Omdat er zoveel vragen zijn die door mijn ex nooit beantwoord zijn en hij dat ook pertinent weigerde heb ik vanavond uit pure onrust een oud-collega gebeld (ik heb mijn ex op het werk leren kennen). Mijn god, had ik dat maar vier jaar eerder gedaan!!! Deze collega kon wel een heel boekje open doen over mijn ex.Hij heeft het erg beperkt omdat hij vond dat mijn ex er ook bij moest zijn wilde hij alles vertellen. Maar wat ik dus wel te weten ben gekomen is dat hij deze Oostenrijkse vriendin al had tijdens zijn huwelijk!! En dat zijn ex-schoonvader al eens woedend op het werk is verschenen om wat hij uitvrat. En dat hij een erg goede toneelspeler is. Van wie hij wat wil naar de mond praten.
Dit was de eerste keer dat ik eens iemand sprak die hem vrij goed kende (mijn ex had nooit vrienden, die bestonden alleen in zijn leugens). Ik ben zo verschrikkelijk naïef geweest. Ik kan me wel voor het hoofd slaan. Waarom vallen zulke mannen nu op mij (eerst een narcist, daarna een glad onbetrouwbaar type). Beide hebben wel een half jaar achter me aangezeten voordat ik toehapte. Bij beide wilde ik niet (mijn verstand zei nee), maar ze hebben beide zo op mijn gevoel weten in te spelen dat ik toch voor ze viel uiteindelijk. Bij mijn eerste vriend heeft het gevecht tussen gevoel en verstand zoveel energie gekost dat ik er ziek van ben geworden (ik wilde mijn verstand niet negeren, maar kon het gevoel ook niet weerstaan). Ik ben jarenlang chronisch moe geweest.
Ik ben nu erg bang geworden voor een evt.nieuwe relatie. Val ik nu op foute mannen of weten ze mij te vinden doordat ik een onzekere uitstraling heb of zoiets?
Maar ik weet wel dat ik nu helemaal ontnuchterd ben. Omdat er zoveel vragen zijn die door mijn ex nooit beantwoord zijn en hij dat ook pertinent weigerde heb ik vanavond uit pure onrust een oud-collega gebeld (ik heb mijn ex op het werk leren kennen). Mijn god, had ik dat maar vier jaar eerder gedaan!!! Deze collega kon wel een heel boekje open doen over mijn ex.Hij heeft het erg beperkt omdat hij vond dat mijn ex er ook bij moest zijn wilde hij alles vertellen. Maar wat ik dus wel te weten ben gekomen is dat hij deze Oostenrijkse vriendin al had tijdens zijn huwelijk!! En dat zijn ex-schoonvader al eens woedend op het werk is verschenen om wat hij uitvrat. En dat hij een erg goede toneelspeler is. Van wie hij wat wil naar de mond praten.
Dit was de eerste keer dat ik eens iemand sprak die hem vrij goed kende (mijn ex had nooit vrienden, die bestonden alleen in zijn leugens). Ik ben zo verschrikkelijk naïef geweest. Ik kan me wel voor het hoofd slaan. Waarom vallen zulke mannen nu op mij (eerst een narcist, daarna een glad onbetrouwbaar type). Beide hebben wel een half jaar achter me aangezeten voordat ik toehapte. Bij beide wilde ik niet (mijn verstand zei nee), maar ze hebben beide zo op mijn gevoel weten in te spelen dat ik toch voor ze viel uiteindelijk. Bij mijn eerste vriend heeft het gevecht tussen gevoel en verstand zoveel energie gekost dat ik er ziek van ben geworden (ik wilde mijn verstand niet negeren, maar kon het gevoel ook niet weerstaan). Ik ben jarenlang chronisch moe geweest.
Ik ben nu erg bang geworden voor een evt.nieuwe relatie. Val ik nu op foute mannen of weten ze mij te vinden doordat ik een onzekere uitstraling heb of zoiets?
