"Ze zit achter een muur, en ik raak haar niet meer

Ik zit midden in een relatiecrisis, of misschien is het eigenlijk al een breuk. Maar ik ben er nog niet uit. Want ik hou nog steeds van haar. En dat maakt het allemaal zo schrijnend.

Erica is een prachtige vrouw. Slim, gevoelig, grappig, sexy — of in ieder geval: dat wás ze. Toen we elkaar leerden kennen was de chemie bizar. We waren gek op elkaar, ook seksueel. En het voelde alsof ik eindelijk de vrouw had gevonden die bij me paste.

Maar naarmate de jaren vorderden, en zeker rond haar 45e, veranderde er iets. Ze kwam in de overgang. Eerst geleidelijk, later steeds heftiger. De seksuele energie verdween. Haar stemming wisselde, ze raakte uitgeput. En wat ik ook probeerde, wat ik ook aanreikte — ik kwam er niet meer bij. Ze wilde geen seks meer. Geen aanraking. En later: geen contact, geen gesprek, geen verbinding meer.

We hadden nog een soort overbrugging: één keer in de zes tot acht weken gingen we naar een parenclub. We gebruikten xtc, en dan — dan was ze er weer. Open, kwetsbaar, sexy, liefdevol. De vrouw waar ik ooit voor gevallen was. En we hadden geweldige avonden. Maar zodra de volgende ochtend aanbrak, sloot ze zich weer af. Totale blokkade. Alsof die vrouw van die avond alleen bestond in een andere dimensie.

Nu wil ze ook die avonden niet meer. Ze wil geen therapie, geen hormoonbehandeling, geen tantra, geen alternatieve weg. Alles wat ik aandraag, wijst ze af en komt ook niet met alternatieven. Alles waar ik hoop zie, ziet zij als bedreiging van haar rust. Ze zegt dat ze geen relatie meer wil. Ze wil “rust”. Maar dat voelt voor mij als: ik laat je achter. Ik heb alles gegeven — liefde, steun, energie, ideeën, vergeving. Maar het lijkt nooit genoeg. Ik trek, zij duwt weg. Ik reik uit, zij bouwt een muur. En nu sta ik buiten.

Ze heeft twee kinderen uit een eerdere relatie, en hoewel ik veel voor hen gedaan heb, voelde het nooit als “ons”. Zij en de kinderen waren één geheel — ik bleef erbij hangen. De kinderen kregen altijd voorrang. Ik had mijn plek niet. Ik heb daar veel water bij de wijn gedaan, echt geprobeerd om mee te bewegen. Maar ik raakte mezelf kwijt.

Zij werkt zich over de kop. Drie slagen in de rondte. Ze zorgt voor haar ouders. Ze wil overal goed doen. En ik zie dat het haar sloopt. Maar ik kan haar niet bereiken. Zelfs complimenten — over hoe mooi ze nog steeds is — worden ervaren als aanval. Ze voelt zich lelijk. Te dik. Versleten. En als ik zeg dat ik haar nog steeds prachtig vind, wordt ze boos: “Dat is jóuw gevoel. Niet het mijne.” Alles wordt verdediging. Alles is overleven.

Ze komt uit een onveilig gezin. Geweld, onveiligheid, chaos. En ze heeft geleerd om te verdwijnen. Om te bevriezen, om de verbinding uit te zetten als het spannend wordt. Maar juist op díe momenten wil ik verbinding. Juist dan wil ik praten, iets samen dragen. En dan loop ik keihard tegen haar muur aan.

Ik heb uiteindelijk mijn spullen uit het huis gehaald. De spullen die ik zelf heb uitgezocht, opgehangen, waar ik liefde in heb gestopt. Ik heb ze meegenomen. Niet omdat ik zo graag spullen wilde. Maar omdat ik zó graag iets wilde voelen van haar. Een hand, een reactie, een signaal. “Kom terug. Ik mis je.” Maar ook dat bleef uit. Zelfs in afscheid is er geen echte erkenning.

Ik weet dat ik soms te fel ben. Ik weet dat ik haar ook onder druk heb gezet. Maar ik ben aan het vechten geweest voor onze liefde. Voor wie we waren. Voor wie ze nog steeds zou kunnen zijn. Maar ze buigt niet. Ze vecht niet mee. En dan voel ik me machteloos, verdrietig, boos.

Ze zegt: “Ik wil geen man meer. Nooit meer seks. Laat me met rust.” Maar dat zijn woorden uit zelfbescherming. Niet uit liefde. Niet uit waarheid. En toch moet ik haar nu loslaten. Terwijl mijn hele systeem daartegen protesteert.

Ik weet niet of ik dit ooit echt verwerkt krijg. Maar dit is waar ik sta. Aan de rand van wat ooit een thuis was. En ik voel me leeg.