Relaties
alle pijlers
Reboundrelatie breekt ons op?
vrijdag 18 juni 2021 om 07:22
Lieve lezers,
Sinds ruim 3enhalf jaar heb ik een relatie met een lieve man.
Echter hij was amper gescheiden toen wij elkaar ontmoeten.(al wel 6 jaar eraan voorafgaande aan huwelijksproblemen)
Heb mijn twijfels gehad, maar hij had me zoveel te bieden dat ik eraan begonnen ben. (Zelf was ik al 8 jaar gescheiden)
Als een blok voor elkaar gevallen ook.
Rustig opgebouwd qua frequentie elkaar zien. Pas na een half jaar zijn kinderen ontmoet etc.
Hij zelf had ook best nog veel ruimte nodig voor zichzelf. Logisch ook.
We geven elkaar nog steeds veel ruimte. Beide zijn daar ook aan gehecht. Mijn tijd met mijn kids is me ook zeer waardevol.
Door de weeks zien we elkaar niet. En om het weekend een paar dagen. Proberen ook wel elkaar elke week 1x te zien. Maar iniatief komt vooral van mij. Ook belt hij niet snel spontaan, wel veel appcontact.
Hij is een vrij introvert persoon, onzeker over zichzelf ook wel. Op de achtergrond, bescheiden. Maar samen hebben we het wel gezellig, respect en waardering voor elkaar. Zijn beide fysiek ingesteld, dus ons sexleven floreert. Zeer liefdevol. Ik ervaar het als uiting van onze liefde, waar woorden niet nodig zijn. We knuffelen veel en presteren is niet het doel. Elkaar liefhebben wel.
Maar......bij hem is de twijfel over onze toekomst samen toegeslagen. Dat is begin maart naar voren gekomen. Rustig gepraat, daaruit kwam vooral naar voren dat hij niet weet of hij mij voldoende kan bieden. Bijv samenwonen in de toekomst als de kinderen op eigen benen staan.
Hij is bang dat we elkaar snel irriteren, ruzie krijgen en het binnen een maand over is. Onderwerp hebben we laten rusten en bezinken.
Maar gisteravond appte hij me dat hij wilde praten:" ik krijg het niet recht in mijn hoofd, zoals het nu gaat kan ik niet verder, lig nachten wakker"
Dus heb ik hem gebeld.
O.a. geeft hij aan momenteel 'iets te missen' waardoor hii erg op zichzelf blijft. Dat verkiest i.p.v. samen in contact te zijn. Het dagelijkse leven slokt ons ook beide op, qua werk etc. Hij maakt heel lange dagen vanaf vroeg in de ochtend.
Het is fijn een paar dagen samen om het weekend, maar ook is hij blij dat ik weer vertrek dan.
Voor zichzelf kan hij dit niet rijmen. ervaart het als niet goed! Terwijl ik me niet zo druk maak, weet dat we van elkaar houden. Dat zegt hij niet, maar hij is liefdevol naar mij. Zorgzaam. In ieder geval als we samen zijn.
Maar het lijkt alsof we 2 levens hebben zeg maar. Samen en alleen (ik met mijn kids , hij met de zijne in het wknd)
Hij is ook erg bang om hevig gekwetst te worden of iemand zo te kwetsen. De scheiding van zijn ex was op zijn iniatief.
We zijn beide nu 50+. Hij gaf aan gister: ik weet het niet meer, doorgaan met elkaar of niet. Straks zijn we 60, krijgen ruzie en zitten beide alleen. Toen ik hem vroeg wat wil je nu zoals het nu voelt liever, doorgaan of stopen. Antwoord stoppen. Maar ja, dat wil hij ook weer niet, want wil mij wel in zn leven houden. Vraagt zich o.a. wel af of onze relatie op sexuele aantrekkingskracht is gebaseerd. Of dat hij van me houdt of me gewoon heel lief vindt.
Tja, wat moet ik ermee...? Ik ben niet onzeker en hou van deze man. En nee, sex is niet de basis, vriendschap, respect, waardering, vertrouwen en jezelf kunnen zijn wel. Zoals ik het voel. Wij hebben het goed samen en ideale partner bestaat niet.
Zelf zegt hij ook dat alles goed is tussen ons, alleen het onzekere stukje van hem 'ik mis iets maar weet niet wat'
Hoe zien jullie dit?
Sinds ruim 3enhalf jaar heb ik een relatie met een lieve man.
Echter hij was amper gescheiden toen wij elkaar ontmoeten.(al wel 6 jaar eraan voorafgaande aan huwelijksproblemen)
Heb mijn twijfels gehad, maar hij had me zoveel te bieden dat ik eraan begonnen ben. (Zelf was ik al 8 jaar gescheiden)
Als een blok voor elkaar gevallen ook.
Rustig opgebouwd qua frequentie elkaar zien. Pas na een half jaar zijn kinderen ontmoet etc.
Hij zelf had ook best nog veel ruimte nodig voor zichzelf. Logisch ook.
We geven elkaar nog steeds veel ruimte. Beide zijn daar ook aan gehecht. Mijn tijd met mijn kids is me ook zeer waardevol.
Door de weeks zien we elkaar niet. En om het weekend een paar dagen. Proberen ook wel elkaar elke week 1x te zien. Maar iniatief komt vooral van mij. Ook belt hij niet snel spontaan, wel veel appcontact.
Hij is een vrij introvert persoon, onzeker over zichzelf ook wel. Op de achtergrond, bescheiden. Maar samen hebben we het wel gezellig, respect en waardering voor elkaar. Zijn beide fysiek ingesteld, dus ons sexleven floreert. Zeer liefdevol. Ik ervaar het als uiting van onze liefde, waar woorden niet nodig zijn. We knuffelen veel en presteren is niet het doel. Elkaar liefhebben wel.
Maar......bij hem is de twijfel over onze toekomst samen toegeslagen. Dat is begin maart naar voren gekomen. Rustig gepraat, daaruit kwam vooral naar voren dat hij niet weet of hij mij voldoende kan bieden. Bijv samenwonen in de toekomst als de kinderen op eigen benen staan.
Hij is bang dat we elkaar snel irriteren, ruzie krijgen en het binnen een maand over is. Onderwerp hebben we laten rusten en bezinken.
Maar gisteravond appte hij me dat hij wilde praten:" ik krijg het niet recht in mijn hoofd, zoals het nu gaat kan ik niet verder, lig nachten wakker"
Dus heb ik hem gebeld.
O.a. geeft hij aan momenteel 'iets te missen' waardoor hii erg op zichzelf blijft. Dat verkiest i.p.v. samen in contact te zijn. Het dagelijkse leven slokt ons ook beide op, qua werk etc. Hij maakt heel lange dagen vanaf vroeg in de ochtend.
Het is fijn een paar dagen samen om het weekend, maar ook is hij blij dat ik weer vertrek dan.
Voor zichzelf kan hij dit niet rijmen. ervaart het als niet goed! Terwijl ik me niet zo druk maak, weet dat we van elkaar houden. Dat zegt hij niet, maar hij is liefdevol naar mij. Zorgzaam. In ieder geval als we samen zijn.
Maar het lijkt alsof we 2 levens hebben zeg maar. Samen en alleen (ik met mijn kids , hij met de zijne in het wknd)
Hij is ook erg bang om hevig gekwetst te worden of iemand zo te kwetsen. De scheiding van zijn ex was op zijn iniatief.
We zijn beide nu 50+. Hij gaf aan gister: ik weet het niet meer, doorgaan met elkaar of niet. Straks zijn we 60, krijgen ruzie en zitten beide alleen. Toen ik hem vroeg wat wil je nu zoals het nu voelt liever, doorgaan of stopen. Antwoord stoppen. Maar ja, dat wil hij ook weer niet, want wil mij wel in zn leven houden. Vraagt zich o.a. wel af of onze relatie op sexuele aantrekkingskracht is gebaseerd. Of dat hij van me houdt of me gewoon heel lief vindt.
Tja, wat moet ik ermee...? Ik ben niet onzeker en hou van deze man. En nee, sex is niet de basis, vriendschap, respect, waardering, vertrouwen en jezelf kunnen zijn wel. Zoals ik het voel. Wij hebben het goed samen en ideale partner bestaat niet.
Zelf zegt hij ook dat alles goed is tussen ons, alleen het onzekere stukje van hem 'ik mis iets maar weet niet wat'
Hoe zien jullie dit?
zaterdag 26 juni 2021 om 08:05
Sterkte TO.
De eensgezindheid is hier groot.
Had hij van jou gehouden én issues die buiten jullie relatie vallen dan was hij met jou samen gebleven en aan zijn issues gewerkt.
Jullie relatie is zijn issue en daar moest hij vanaf. Hij durft dat alleen niet zeggen.
Dat samen huilen bij uitmaken heb ik ook meegemaakt, van beide kanten. Dat wil niet altijd zeggen dat je van de ander houdt maar eerder dat je het moeilijk hebt om de ander te zien breken omdat jij hem/haar zo veel pijn doet en dan ga je huilen. Maar in je hoofd en hart weet je dat je moet doorzetten want je wil niet meer.
‘We laten dit een tijd rusten en dan worden we vrienden’ is ook een klassieker. Daar heeft hij eigenlijk geen zin in maar hij wil nog steeds een beetje troost en (valse) hoop geven. Dat moet je zelf niet willen.
Dat is nu de reden waarom ik anti afsluitende gesprekken ben. Je durft zelden de waarheid zeggen of hoort niet de waarheid. Alles wordt gewikt en gewogen om toch nog een beetje hoop te vinden terwijl de ander al lang weet dat het voorbij is.
De eensgezindheid is hier groot.
Had hij van jou gehouden én issues die buiten jullie relatie vallen dan was hij met jou samen gebleven en aan zijn issues gewerkt.
Jullie relatie is zijn issue en daar moest hij vanaf. Hij durft dat alleen niet zeggen.
Dat samen huilen bij uitmaken heb ik ook meegemaakt, van beide kanten. Dat wil niet altijd zeggen dat je van de ander houdt maar eerder dat je het moeilijk hebt om de ander te zien breken omdat jij hem/haar zo veel pijn doet en dan ga je huilen. Maar in je hoofd en hart weet je dat je moet doorzetten want je wil niet meer.
‘We laten dit een tijd rusten en dan worden we vrienden’ is ook een klassieker. Daar heeft hij eigenlijk geen zin in maar hij wil nog steeds een beetje troost en (valse) hoop geven. Dat moet je zelf niet willen.
Dat is nu de reden waarom ik anti afsluitende gesprekken ben. Je durft zelden de waarheid zeggen of hoort niet de waarheid. Alles wordt gewikt en gewogen om toch nog een beetje hoop te vinden terwijl de ander al lang weet dat het voorbij is.
zaterdag 26 juni 2021 om 09:23
To, goed dat jullie nog hebben kunnen praten en dat er issues boven tafel zijn gekomen. Persoonlijk vind ik het wel een grote afknapper dat hij daarmee niet aan de slag wil.
En ik zou niet over 2 maanden afspreken, want pas als jij helemaal over deze relatie heen bent, is er misschien ruimte voor een vriendschap.
En ik zou niet over 2 maanden afspreken, want pas als jij helemaal over deze relatie heen bent, is er misschien ruimte voor een vriendschap.
