relatie met je vader na de scheiding van je ouders

Mijn vader en ik waren altijd 2 handen op 1 buik. Ook nadat mijn ouders 7 jaar geleden gingen scheiden. Maar nu.....is mijn vader hertrouwd. En vlak voor de bruiloft begon het. Hij vertelde mijn broers en mij dat ze NIET gingen trouwen, maar een geregistreerd partnerschap aan zouden gaan. Dat heeft hij volgehouden tot na de bruiloft. We waren bij ze op bezoek en toen konden we de reacties van het andere bezoek niet zo goed plaatsen. Pas toen ik vlak voor ons vertrek vroeg of ze nou toch getrouwd waren gaf mijn vader toe dat dat inderdaad zo was. En dat iemand die hij nog niet eens een half jaar kende zijn getuige was. Toen bleek dus dat er een echte bruiloft had plaatsgevonden, met gasten (waaronder dus niet zijn eigen kinderen) en een hele fotosessie. Dat trouwalbum liet hij een week later vol trots en zonder enige schaamte aan ons zien. Hoe raar is dit?



Ik heb hier wel met mijn vader over gesproken en mijn teleurstelling geuit. Mijn vader legde op zijn beurt uit wat zijn drijfveer was om dit op deze manier aan te pakken en voegde daar aan toe dat dit niet zo slim van hem was geweest en dat hij achteraf toch wel vond dat hij ons hierin had moeten betrekken. Maar ja, daar heb ik dan niets aan. Ik heb een verklaring en een soort van excuus gekregen, maar ik kon er eigenlijk niets mee. Ja, ik heb mijn vader kunnen confronteren met mijn gevoel na zijn actie en hij geeft tekst en uitleg, maar toch is er een deuk in de vertrouwensband ontstaan.



Ik heb niet zo'n zin om er zo'n heel lang verhaal van te maken, dus ik zal heel kort nog wat gebeurtenissen opsommen, en dan ben ik eigenlijk benieuwd hoe andere mensen hiermee zijn omgegaan. Ik denk namelijk dat als ik heel erg boos ben, dat ik dan nog iets met dat gevoel kan, maar ik ben nu keer op keer teleurgesteld, en ik krijg dat gevoel niet weg. Ook niet als ik mijn vader dit te kennen geef. En daar baal ik eigenlijk van.



Dus...

-liegen over bruiloft

-verjaardag van zijn 1e en enige kleinzoon vergeten (mijn neefje, hij werd 2)

-ons aanspreken op ons "gedrag" wanneer we zijn vrouw niet persoonlijk gedag hebben gezegd na een flitsbezoek

-vertellen dat hij mijn moeder altijd als voetveeg heeft behandeld, zijn spijt daarover uitspreken en dan vertellen dat hij dat bij

een andere vrouw noooooooit zal doen (zodat wij zien dat hij het ook anders kan, hm hm, jammer dat dat bij mijn moeder

dan niet kon)

-niet opkomen voor zijn kinderen

-zijn vrouw no matter what op de 1e plaats zetten

-zijn wettelijk verplichte alimentatie maanden niet betalen en vervolgens mijn moeder een aantal keren met de dood bedreigen

omdat ze een advocaat heeft ingeschakeld



Bij dat laatste puntje wil ik nog wel een kleine toevoeging doen.... Ook hier heb ik hem uiteindelijk op aangesproken, want mijn moeder was doodsbang, en zijn exvrouw is natuurlijk nog steeds mijn moeder!!! Zo heb ik hem dat ook uitgelegd, zijn antwoord was dat hij zijn woorden nooit om zou zetten in daden (het begint goed)...omdat ze samen kinderen hebben, maar als dat niet het geval was... Soms vraag ik me af of hij zelf wel hoort wat hij nu eigenlijk zegt, en of hij doorheeft dat hij ons alleen maar verder wegduwt.



Kom maar op met jullie reacties!!

Hee L!!



Ja, het voelt nog wel alsof hij mijn vader is, maar ik voel me keer op keer teleurgesteld en dat gevoel wordt niet minder, eigenlijk wordt het steeds meer. Vaak heb ik wel het gevoel dat ik wat meer afstand wil nemen, maar dat vind ik dan ook weer zo lullig voor hem. Maar ja, dat zinloze geïnvesteer kost eigenlijk best veel energie en ik kan je eerlijk zeggen dat ik bekaf ben op dit moment. Ik heb er dan ook niet echt veel zin meer in. Ik ben mede hierdoor een paar jaar geleden behoorlijk overspannen geweest en dat vond hij heel erg, maar blijkbaar heeft hij er geen lering uit getrokken. Zo maakt hij ook nog steeds van die opmerkingen over mijn moeder gevolgd door een soort van "oeps wat zei ik nou".



Vandaag kon hij het ook niet laten om mijn broer te vertellen dat hij mijn moeder best om een smak geld kon vragen aangezien ze deze week een paar duizend euro op haar rekening heeft gekregen aan achterstallige alimentatie. Hij denkt dan niet na dat zij wel eens een heleboel achterstallige rekeningen zou kunnen hebben ivm de niet ontvangen alimentatie.



Als hij daar bij mij een opmerking over maakt zal ik gewoon eens aan hem vragen hoe of dat nou voelt, om echt verloren te hebben. Want dat is hetgene wat hij op dit moment niet kan verkroppen. Het ergste vind ik nog dat mijn moeder altijd voor ons klaar staat, geld of geen geld, elke week wil ze ons wat toestoppen (net als oma's dat vroeger deden). Mijn moeder heeft trouwens ook een vriend, en die zet ze op haar beurt dan niet op de eerste plaats. Daar staan wij nog steeds, zoals het hoort.

Als ik het goed begrijp heb jij nu meer rust dan toen je nog wel contact met je vader had. Maar ik denk dat jouw verhaal ook nog wel een paar graadjes erger is dan de mijne. Mijn vaders verleden bestaat niet uit een aaneensluiting van leugens, en hij is ook niet echt veranderd na de scheiding. Hij steekt tegenwoordig zijn mening over mijn moeder niet meer onder stoelen of banken. Hij ziet haar dan ook als degene die hem volledig kapot heeft gemaakt, doordat ze een advocaat heeft ingeschakeld om HAAR geld te vorderen. Als ik hem dan uitleg dat als hij gewoon zijn verplichting was nagekomen he tnooit zo ver had hoeven komen dan ben in volgens hem degene die het niet begrijpt. Gelukkig laat ik me dat niet aanpraten en blijft hij degene die het niet begrijpt. Sjeez, wat een frustraties....

Mijn stiefmoeder is de Nederlandse taal niet machtig. Ik kan wel met haar communiceren en kan het eigenlijk ook best wel met haar vinden. Maar om eerlijk te zijn ben ik haar nu ook heel erg zat. Mijn broer had een paar maanden geleden een zakelijke overeenkomst met haar gesloten waarbij hij haar elke maand een x bedrag zou moeten betalen. Maar door problemen met de werkgever kan hij hier nu niet aan voldoen. Via mijn vader probeert hij dat dan uit te leggen, maar zij is hierin niet tolerant. Als ik mijn vader dan vraag of hij het hier met haar over kan hebben, dan krijg ik als antwoord dat in haar cultuur de mensen nou eenmaal hard zijn met zaken doen. En daarmee is de kous dus af. Ik vind het bijzonder kinderachtig van haar, zeker omdat ook zij op de hoogte is van de situatie van mijn broer. Van mijn vader vind ik het dan weer heel jammer dat hij niet de moeite neemt om het voor zijn kind op te nemen door met haar te praten. Dus eigenlijk ben ik door haar koppigheid weer teleurgesteld in mijn vader, terwijl het dit keer niet eens om mij gaat.



Als mijn vader denkt mij te moeten terecht wijzen omdat ik zijn vrouw niet heb aangekeken bij het gedag zeggen, en daarbij ook even vermeld dat ze daarom een aantal tranen moest laten, dan snap ik eigenlijk niet zo goed waar zij mee bezig is. Ze is iig op weg om status sluwe heks te krijgen.



Maar wat je (websje) net zei over die 2 kampen, daar heb je ook helemaal gelijk in, want die zijn er inmiddels echt.

@sienna;



Niemand van ons valt zijn vrouw aan, of zegt dingen waardoor hij haar zou moeten verdedigen. Ze is door hem op een voetstuk geplaatst. Het is ook niet zo dat hij haar verdedigt, maar hij prijst haar continu de hemel in. Ik heb ook al eens tegen hem gezegd dat we haar ook wel aardig vinden zonder dat hij haar doet voorkomen als een of andere sprookjesprinses. Wat die zakelijke overeenkomst betreft, wij zijn in de familie gewend om elkaar te helpen wanneer dat nodig is (en als het kan) en staan dan ook voor elkaar klaar. In dit specifieke geval ging het om iets wat zij niet gebruikte en dat stond eigenlijk een beetje weg te teren. Mijn broer heeft dat een tijdje nodig, en vroeg of hij dat dan mocht lenen. Lenen mocht voor 1 maand, maar daarna werd het kopen, want ze wilde er toch wel een slaatje uit slaan. Zo zegt mijn vader dat ook letterlijk, want dat is nu eenmaal haar cultuur. Mijn broer had 2 opties, akkoord gaan of het ding terugbrengen. Dat werd dus akkoord gaan. Maar hij vertelde erbij dat hij voorlopig niets kon betalen. Daar ontstaat nu dus wat gezeur over, en het is wederom betalen of terugbrengen. En dan wordt het ding weer opgeborgen om er vervolgens niets mee te doen. Ik snap dit niet. Dat zij hier zo stug in is is 1 ding, maar dat mijn vader niet voor zijn kind opkomt vind ik nog veel erger.



De drijfveer om te liegen over de bruiloft....ehm, toen ik dat vroeg kwam hij met een voorbeeld uit zijn eigen jeugd. Toen zijn eigen vader ging hertrouwen is hij wel naar de bruiloft geweest, maar hij was het er niet mee eens en heeft daar ook zo met dat gevoel gezeten. Hij vond het onacceptabel dat een gescheiden ouder opnieuw ging trouwen. DAT VINDT HIJ ZELF DUS! En om die reden heeft hij er over gelogen, omdat hij zich niet op zijn gemak zou voelen als wij aanwezig waren. Want vanuit zijn eigen oogpunt is het toch maar vreemd als je vader opnieuw gaat trouwen. Volgens mij vind hij het dan zelf vreemd dat hij opnieuw gaat trouwen...Ik heb toen aan hem gevraagd of hij ook een moment gedacht heeft om onze mening tov een huwelijk te peilen. Het antwoord daarop waws nee. En de motivatie daarvoor is zijn eigen gevoel van vroeger. Hij denkt dus niet aan ons, of wij ons ongemakkelijk bij zijn huwelijk zouden voelen, maar aan zichzelf, dat hij zich ongemakkelijk voelt met zijn kinderen als gast.



Echt hoor, op het moment dat ik het typ word ik alleen maar bozer en bozer.

@ eranma;



Aangeven dat ik geen negatieve dingen wil horen dat doe ik al meer dan 7 jaar. En als ik het zeg gaat het weer een maandje of zo goed, en dan toch kan mijn vader zich niet beheersen. Mijn moeder heeft die fout ook gemaakt, maar zij luistert wel als ik zeg dat ik er niet tussen wil staan en zij zegt ook niets over mijn vader (in negatieve zin).

Laatst stuurde mijn vader me een mailtje. Hij noemde het een kort sprookje.

"Er was eens een man, hij vroeg een vrouw ten huwelijk. De vrouw zei nee en de man leefde nog lang en gelukkig."



Het enige wat ik me afvraag als ik zoiets lees, is wat hij denkt te bereiken met het sturen van zo'n mail naar mij. Als ik hem dat vraag dan haalt hij zijn schouders op en geeft als commentaar dat dat misschien niet zo slim van hem was. Helaas is het kwaad dan al geschied.

Halverwege oktober heb ik nog een feestje van zijn baas, omdat hij met vervroegd pensioen gaat. Moet allemaal heel gezellig worden, een etentje en daarna een feestavond met een band en alle collega's. Gezellig wordt het wel, mijn broers zijn er ook bij. Als ik dat achter de rug heb ben ik een week of 2 daarna jarig, en dan kan ik voor mijn gevoel beginnen met het creëren van een afstand. Creëren is misschien het verkeerde woord, ik begin daarna met afstand houden.

Dank je Agent. De telefoon neem ik tegenwoordig ook niet altijd meer op, want daar heb ik ook niet altijd zin in. Ik denk dat het proces nu echt in werking is gesteld, en dat ik nu ècht mijn afstand ga bewaren. Ik heb verder ook wel een normale jeugd gehad, en ik ken hem niet zoals hoe hij nu is. Gisteren heb ik het er nog met mijn moeder over gehad. Dat zal voor haar ook wel lastig zijn, maar ik vind het heel knap dat ze zo kan luisteren zonder mij woorden in mijn mond te leggen. Ze blijft stil totdat ik zelf met een conclusie kom, en die bevestigt ze dan wel. Ze zei gisteren ook dat de kant die wij nu zien een kant is die bij hem hoort, en dat zij hem wèl zo kent. Nog een poging om dat enigszins te veranderen, of om hem inzicht te laten krijgen lijkt me nu dan ook zinloos. Ik ga mijn mail even checken en dan zal ik je verhaal eens lezen. Nogmaals bedankt. (dit geldt natuurlijk ook voor de anderen..)

Gisteren heb ik nog weer uitgebreid over gesproken met mijn moeder en haar vriend, en haar vriend ziet alles ook heel objectief. Hij zei ook dat als ik het gevoel heb dat ik alles even wil laten betijen dat ik dat dan gewoon moet doen, net zoals Agent net zegt, egoïstisch zijn. Dat zit niet echt in mijn aard, maar ik denk dat het voor mezelf op dit moment wel het beste is.



Agent, ik heb net je interview gelezen, daar is inderdaad vrij weinig van overgebleven!