Relaties
alle pijlers
Relatie na het krijgen van kinderen + depressie
vrijdag 23 december 2022 om 19:44
Hi allemaal,
Mijn man en ik zijn 5 jaar samen en hebben 2 jonge kinderen (3 en 1,5 jaar). Mijn man is bekend met terugkerende depressies en na de geboorte van onze 2e dochter kwam hij weer in een depressie terecht. Hij kan momenteel niet werken, krijgt wel hulp maar hij wacht vooral op deeltijdbehandeling waar hij voor op de wachtlijst staat.
Ik vind het zwaar worden. Alles bij elkaar. De zorg voor de kinderen, en de stemming van mijn man. Ik mis hoe hij was. Soms komt hij weer even tevoorschijn, maar als het even moeilijk is met de kinderen, zie ik alle moed weer in zn schoenen zakken. We zijn laatst een week op vakantie geweest en dit heeft hem eigenlijk geen goed gedaan; de hele dag in de weer met de kinderen (we hebben 2 erg pittige meiden) en savonds ging ie om 19u mee naar bed. De nachten zijn nog steeds dramatisch met beiden, gelukkig doet hij wel mee snachts, maar hij is dood- en doodmoe.
Op goeie momenten hebben we het hartstikke leuk, is hij een geweldige vader en lachen we veel. We praten ook veel sowieso dus dat is fijn.
Hebben er hier mensen ervaringen met soortgelijke situatie? Ik zit te denken om zelf naar de huisarts te gaan om er met iemand over te kunnen praten. Ik denk dat de kinderen nu de grootste stressor zijn voor hem, hoe naar ik dat ook vind klinken. En dat het beter zal gaan als ze niet meer in die peuterpuberteit zitten en ze wat rustiger worden in de zin van niet continue krijsen, terroraanvallen, huilen, ruziemaken enz.
Iemand ervaring of tips?
Mijn man en ik zijn 5 jaar samen en hebben 2 jonge kinderen (3 en 1,5 jaar). Mijn man is bekend met terugkerende depressies en na de geboorte van onze 2e dochter kwam hij weer in een depressie terecht. Hij kan momenteel niet werken, krijgt wel hulp maar hij wacht vooral op deeltijdbehandeling waar hij voor op de wachtlijst staat.
Ik vind het zwaar worden. Alles bij elkaar. De zorg voor de kinderen, en de stemming van mijn man. Ik mis hoe hij was. Soms komt hij weer even tevoorschijn, maar als het even moeilijk is met de kinderen, zie ik alle moed weer in zn schoenen zakken. We zijn laatst een week op vakantie geweest en dit heeft hem eigenlijk geen goed gedaan; de hele dag in de weer met de kinderen (we hebben 2 erg pittige meiden) en savonds ging ie om 19u mee naar bed. De nachten zijn nog steeds dramatisch met beiden, gelukkig doet hij wel mee snachts, maar hij is dood- en doodmoe.
Op goeie momenten hebben we het hartstikke leuk, is hij een geweldige vader en lachen we veel. We praten ook veel sowieso dus dat is fijn.
Hebben er hier mensen ervaringen met soortgelijke situatie? Ik zit te denken om zelf naar de huisarts te gaan om er met iemand over te kunnen praten. Ik denk dat de kinderen nu de grootste stressor zijn voor hem, hoe naar ik dat ook vind klinken. En dat het beter zal gaan als ze niet meer in die peuterpuberteit zitten en ze wat rustiger worden in de zin van niet continue krijsen, terroraanvallen, huilen, ruziemaken enz.
Iemand ervaring of tips?
vrijdag 23 december 2022 om 19:50
Niet meer op vakantie gaan als hij niet geheel hersteld is, voor mensen zonder depressies is vakantie met kleinere kinderen al doodvermoeiend. 
Ik ben de partner met depressies/burn outs, maar je moet gewoon door met kinderen. En eerlijk... als ik al bekend was met echte depressies, voor kinderen, waren er geen kinderen gekomen bij mij.
Helaas voor hem zijn ze er en moet hij echt aan de bak. Ze kunnen niet weg en jij kan echt niet alles voor hem overnemen. Je hebt geen keus als ouder. Hij ook niet.
Ik weet dat wachtlijsten vreselijk zijn maar er zijn dingen die hij nu kan doen in de tussentijd. Duidelijk vast dagritme aanhouden, schema maken met jou. Ook rust erin opnemen. Na elke ding een uurtje rusten.
En op tijd naar bed. Misschien al wat medicatie bespreken met HA en vragen naar de POH-er via de huisarts. Maar goed, dat weten jullie vast wel als niet de eerste keer is.
Geen vakantie meer voorlopig met hem erbij en andere dingen bedenken waarbij hij mee moet. Zoals sociale afspraken met kerst/feestdagen. Ga alleen of maar 1x een uurtje naar 1 adres, de rest hem niet meenemen.
Ik denk dat heel goed is dat jij met iemand gaat praten als je daar behoefte aan hebt.
Ik ben de partner met depressies/burn outs, maar je moet gewoon door met kinderen. En eerlijk... als ik al bekend was met echte depressies, voor kinderen, waren er geen kinderen gekomen bij mij.
Helaas voor hem zijn ze er en moet hij echt aan de bak. Ze kunnen niet weg en jij kan echt niet alles voor hem overnemen. Je hebt geen keus als ouder. Hij ook niet.
Ik weet dat wachtlijsten vreselijk zijn maar er zijn dingen die hij nu kan doen in de tussentijd. Duidelijk vast dagritme aanhouden, schema maken met jou. Ook rust erin opnemen. Na elke ding een uurtje rusten.
En op tijd naar bed. Misschien al wat medicatie bespreken met HA en vragen naar de POH-er via de huisarts. Maar goed, dat weten jullie vast wel als niet de eerste keer is.
Geen vakantie meer voorlopig met hem erbij en andere dingen bedenken waarbij hij mee moet. Zoals sociale afspraken met kerst/feestdagen. Ga alleen of maar 1x een uurtje naar 1 adres, de rest hem niet meenemen.
Ik denk dat heel goed is dat jij met iemand gaat praten als je daar behoefte aan hebt.
lucifee2023 wijzigde dit bericht op 23-12-2022 20:10
14.11% gewijzigd
Jaja.
vrijdag 23 december 2022 om 19:53
Deze leeftijd is dodelijk vermoeiend.
Straks is oudste op school. Dan krijg je iets meer lucht.
En als jongste naar school gaat, dan begint het weer ergens op te lijken.
Zet in op kleine stappen. Nu tot oudste naar school gaat volhouden.
Jongste naar de peuterspeelzaal met 2 jaar.
Straks is oudste op school. Dan krijg je iets meer lucht.
En als jongste naar school gaat, dan begint het weer ergens op te lijken.
Zet in op kleine stappen. Nu tot oudste naar school gaat volhouden.
Jongste naar de peuterspeelzaal met 2 jaar.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
vrijdag 23 december 2022 om 19:58
Dat is heftig, zware periode waar jullie inzitten! Fijn dat jullie samen wel kunnen praten! Praten jullie ook met anderen?
Een paar bezoekjes aan de poh voor jouzelf is nooit verkeerd, hij/zij kan je misschien net even een wat andere kijk/invalshoek geven en je kan zelf je ergste randjes eraf praten. Hebben jullie mensen om je heen die de kinderen eens voor een nachtje te logeren willen, of een dagje mee op stap nemen? Dan kunnen jullie iets voor jezelf doen en bijtanken
Ik heb zelf ook 2 pittige kinderen, na de peuterpuberteit bestaat er helaas ook nog zoiets als een kleuterpuberteit. Ik heb me inmiddels ingesteld pas 'rust' te krijgen als ze een jaar of 18 zijn en dus hopelijk uitgepubert zijn
Een paar bezoekjes aan de poh voor jouzelf is nooit verkeerd, hij/zij kan je misschien net even een wat andere kijk/invalshoek geven en je kan zelf je ergste randjes eraf praten. Hebben jullie mensen om je heen die de kinderen eens voor een nachtje te logeren willen, of een dagje mee op stap nemen? Dan kunnen jullie iets voor jezelf doen en bijtanken
Ik heb zelf ook 2 pittige kinderen, na de peuterpuberteit bestaat er helaas ook nog zoiets als een kleuterpuberteit. Ik heb me inmiddels ingesteld pas 'rust' te krijgen als ze een jaar of 18 zijn en dus hopelijk uitgepubert zijn
Je richting is belangrijker dan je snelheid
vrijdag 23 december 2022 om 20:08
Thanks, doet me goed.
Hij slikt medicatie en krijgt al schematherapie op het moment, het ging wat beter maar door die vakantie is het weer een stuk slechter. Ik vind t soms zelf lastig de moed erin te houden, het lijkt soms zo uitzichtloos. Terwijl, we waren een paar maanden terug samen een weekend weg en dat was echt weer als vanouds. Was zo fijn weer. Maar dat is dan 1 weekend en de rest van de tijd is het zwaar en bikkelen. Ik heb het gevoel dat ik altijd sterk moet zijn, ook naar de kinderen toe.
Gelukkig hebben we veel hulp, ik kan er ook goed met anderen over praten. Hij is wat gesloten naar anderen, maar opzich probeert hij wel vaak aan te geven hoe het gaat enzo.
Ik weet soms niet waar ik "goed" aan doe. Hem met rust laten, heel veel praten met hem, mijn frustraties met hem delen of juist niet. Het is gelukkig niet dat ie de hele dag in bed ligt, hij draait mee in het huishouden en zorgt voor de kinderen, maar is erg prikkelbaar, moe, chagrijnig enz. Ik dacht in de vakantie laatst: mss moeten we maar uit elkaar gaan. En daar schrik ik van. Het was in een opwelling, en nu denk ik dat niet meer, maar ik zou zo graag eens een soort van handvatten willen hebben hoe ik met deze situatie om moet gaan. Mss ga ik maar een afspraak bij de huisarts maken.
Hij slikt medicatie en krijgt al schematherapie op het moment, het ging wat beter maar door die vakantie is het weer een stuk slechter. Ik vind t soms zelf lastig de moed erin te houden, het lijkt soms zo uitzichtloos. Terwijl, we waren een paar maanden terug samen een weekend weg en dat was echt weer als vanouds. Was zo fijn weer. Maar dat is dan 1 weekend en de rest van de tijd is het zwaar en bikkelen. Ik heb het gevoel dat ik altijd sterk moet zijn, ook naar de kinderen toe.
Gelukkig hebben we veel hulp, ik kan er ook goed met anderen over praten. Hij is wat gesloten naar anderen, maar opzich probeert hij wel vaak aan te geven hoe het gaat enzo.
Ik weet soms niet waar ik "goed" aan doe. Hem met rust laten, heel veel praten met hem, mijn frustraties met hem delen of juist niet. Het is gelukkig niet dat ie de hele dag in bed ligt, hij draait mee in het huishouden en zorgt voor de kinderen, maar is erg prikkelbaar, moe, chagrijnig enz. Ik dacht in de vakantie laatst: mss moeten we maar uit elkaar gaan. En daar schrik ik van. Het was in een opwelling, en nu denk ik dat niet meer, maar ik zou zo graag eens een soort van handvatten willen hebben hoe ik met deze situatie om moet gaan. Mss ga ik maar een afspraak bij de huisarts maken.
vrijdag 23 december 2022 om 20:14
Ik vraag me ook af, hoe doen andere stellen dit die kleine kinderen hebben? Hebben die wel nog energie voor elkaar? En hebben die het gezellig en leuk? Liggen die savonds niet helemaal uitgeteld naast elkaar? Hoe gaan zij om met moeilijk peutergedrag? Ik heb in mijn omgeving geen vriendinnen met (meerdere) kleine kinderen dus kan daar met weinig mensen over praten.
vrijdag 23 december 2022 om 20:16
Ja, heel vaak wel hoor.MoonAndStars27 schreef: ↑23-12-2022 20:14Ik vraag me ook af, hoe doen andere stellen dit die kleine kinderen hebben? Hebben die wel nog energie voor elkaar? En hebben die het gezellig en leuk? Liggen die savonds niet helemaal uitgeteld naast elkaar? Hoe gaan zij om met moeilijk peutergedrag? Ik heb in mijn omgeving geen vriendinnen met (meerdere) kleine kinderen dus kan daar met weinig mensen over praten.
En iedereen doet maar wat.
Jaja.
vrijdag 23 december 2022 om 20:23
Niet om jouw situatie weg te relativeren, want het klinkt erg lastig allemaal. Maar misschien ter geruststelling: wij hebben een peuter en een kleuter, en zijn zelf helemaal gezond. Soms hebben we energie voor elkaar en voor leuke dingen, en soms liggen we wel degelijk uitgeteld vroeg in bed naast elkaar. Soms lossen we de peuterbuien met geduld en humor op, en soms kun je er minder tegen omdat je moe bent.MoonAndStars27 schreef: ↑23-12-2022 20:14Ik vraag me ook af, hoe doen andere stellen dit die kleine kinderen hebben? Hebben die wel nog energie voor elkaar? En hebben die het gezellig en leuk? Liggen die savonds niet helemaal uitgeteld naast elkaar? Hoe gaan zij om met moeilijk peutergedrag? Ik heb in mijn omgeving geen vriendinnen met (meerdere) kleine kinderen dus kan daar met weinig mensen over praten.
Ik denk dat dat op zich met kleine kinderen helemaal niet gek is (zeker met veel gebroken nachten). Maar het is wel fijn als je beiden kan erkennen dat dit nou eenmaal is hoe het is, en dat je wederzijds steun en/of relativering kunt vinden. En dat is er voor jou nu natuurlijk een stuk minder!
Lijkt me verstandig om met de huisarts/POH te gaan praten. Lucht vast op!
vrijdag 23 december 2022 om 20:27
MoonAndStars27 schreef: ↑23-12-2022 20:14Ik vraag me ook af, hoe doen andere stellen dit die kleine kinderen hebben? Hebben die wel nog energie voor elkaar? En hebben die het gezellig en leuk? Liggen die savonds niet helemaal uitgeteld naast elkaar? Hoe gaan zij om met moeilijk peutergedrag? Ik heb in mijn omgeving geen vriendinnen met (meerdere) kleine kinderen dus kan daar met weinig mensen over praten.
Mijn kinderen waren niet moeilijk in gedrag, maar ze sliepen heel weinig. Ja, dat was heel zwaar, ook al was mijn man niet ziek. We hadden geen hulp en dat was het zwaarst, denk ik. Nooit een moment lucht. Het was bij tijden heel gezellig en leuk; mijn kinderen zijn lief en grappig en geweldig. Maar het was ook retezwaar. Ik heb jaren op mijn tandvlees gelopen. En nee, we hadden niet echt tijd voor elkaar, want geen oppas. Maar ze zijn nu redelijk groot en we zijn er doorheen. Ik heb er een slaapprobleem aan over gehouden, maar we krabbelen langzaam op. De jongste is nu 8.
Veel sterkte
vrijdag 23 december 2022 om 20:27
Ik weet nog dat ik mijn leven echt loeizwaar vond met een baby en peuter. Toen ook met kleuter en dreumes. Ik was voor mijn gevoel alleen maar bezig met halen, brengen, eten, slapen, luiers, troosten en uit elkaar halen.MoonAndStars27 schreef: ↑23-12-2022 20:14Ik vraag me ook af, hoe doen andere stellen dit die kleine kinderen hebben? Hebben die wel nog energie voor elkaar? En hebben die het gezellig en leuk? Liggen die savonds niet helemaal uitgeteld naast elkaar? Hoe gaan zij om met moeilijk peutergedrag? Ik heb in mijn omgeving geen vriendinnen met (meerdere) kleine kinderen dus kan daar met weinig mensen over praten.
Pas sinds de jongste naar school is, nu vind ik het leuk. En nu ze 6 en 9 zijn, nu kan ik weer iets anders doen dan moeder zijn.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
vrijdag 23 december 2022 om 20:45
Mag ik even off topic ?Thalas schreef: ↑23-12-2022 20:27Mijn kinderen waren niet moeilijk in gedrag, maar ze sliepen heel weinig. Ja, dat was heel zwaar, ook al was mijn man niet ziek. We hadden geen hulp en dat was het zwaarst, denk ik. Nooit een moment lucht. Het was bij tijden heel gezellig en leuk; mijn kinderen zijn lief en grappig en geweldig. Maar het was ook retezwaar. Ik heb jaren op mijn tandvlees gelopen. En nee, we hadden niet echt tijd voor elkaar, want geen oppas. Maar ze zijn nu redelijk groot en we zijn er doorheen. Ik heb er een slaapprobleem aan over gehouden, maar we krabbelen langzaam op. De jongste is nu 8.
Veel sterkte
Thalas , hoe slaap jij dan en komt dit door de gebroken nachten ?
vrijdag 23 december 2022 om 20:47
@TO, aanvullend op alle adviezen zou je ook opvoedadvies in kunnen winnen. Onbewust krijgen de kinderen waarschijnlijk wel iets mee van de sfeer, het kan zijn dat ze daar op reageren, waardoor het nog lastiger wordt. Wellicht kun je handvaten krijgen waardoor het rustiger wordt en de stress voor hem minder.
vrijdag 23 december 2022 om 20:49
Ik heb ook 2 kleine kinderen en ervaar het gelukkig als helemaal niet zwaar. Maar wij nemen beiden echt veel ruimte voor onszelf. Veel meer dan anderen om me heen.MoonAndStars27 schreef: ↑23-12-2022 20:14Ik vraag me ook af, hoe doen andere stellen dit die kleine kinderen hebben? Hebben die wel nog energie voor elkaar? En hebben die het gezellig en leuk? Liggen die savonds niet helemaal uitgeteld naast elkaar? Hoe gaan zij om met moeilijk peutergedrag? Ik heb in mijn omgeving geen vriendinnen met (meerdere) kleine kinderen dus kan daar met weinig mensen over praten.
Mijn kinderen gaan 4 dagen naar de opvang, soms zelfs 5 als we dagen over hebben van vakantie. Die 5e dag is mijn mamadag dus als ze dan ook gaan heb ik een vrijdag zonder kinderen die ik niet gebruik voor huishouden maar lekker alleen ga Lunchen ofzo.
We gaan beiden zo'n 2 keer per jaar op vakantie / stedentrip met vrienden.
Ik heb sowieso wel eens per week een afspraak met vriendinnen, zonder dat kinderen mee gaan. Mijn man iets minder maar gaat graag stappen tot laat in de nacht en kan dan ook uitslapen de dag erna. Sowieso houd hij van uitslapen dus dat regelen we ook dat dat elk weekend kan.
Toen ik je OP las was dat ook mijn eerste gedachte: kan je meer tijd voor jezelf krijgen? Heb je de middelen voor meer betaalde oppas? Voor mij scheelt dit de wereld. Even geen moeder zijn maar gewoon mezelf.
vrijdag 23 december 2022 om 20:51
Gekopbloemen schreef: ↑23-12-2022 20:45Mag ik even off topic ?
Thalas , hoe slaap jij dan en komt dit door de gebroken nachten ?
Ik word tussen 01:00 en 04:00 uur wakker. Als ik mazzel heb val ik na een paar uur weer in slaap, als ik pech heb niet. Vanaf 5u tel ik het als ochtend, dan probeer ik het niet meer. Slapen is mijn zwakke plek geworden na jarenlange gebroken nachten. Als ik stress heb, slaap ik niet meer.
vrijdag 23 december 2022 om 21:02
Hoe leef je dan nog?Thalas schreef: ↑23-12-2022 20:51Ik word tussen 01:00 en 04:00 uur wakker. Als ik mazzel heb val ik na een paar uur weer in slaap, als ik pech heb niet. Vanaf 5u tel ik het als ochtend, dan probeer ik het niet meer. Slapen is mijn zwakke plek geworden na jarenlange gebroken nachten. Als ik stress heb, slaap ik niet meer.
vrijdag 23 december 2022 om 21:07
meringue-123 schreef: ↑23-12-2022 20:49Ik heb ook 2 kleine kinderen en ervaar het gelukkig als helemaal niet zwaar. Maar wij nemen beiden echt veel ruimte voor onszelf. Veel meer dan anderen om me heen.
Mijn kinderen gaan 4 dagen naar de opvang, soms zelfs 5 als we dagen over hebben van vakantie. Die 5e dag is mijn mamadag dus als ze dan ook gaan heb ik een vrijdag zonder kinderen die ik niet gebruik voor huishouden maar lekker alleen ga Lunchen ofzo.
We gaan beiden zo'n 2 keer per jaar op vakantie / stedentrip met vrienden.
Ik heb sowieso wel eens per week een afspraak met vriendinnen, zonder dat kinderen mee gaan. Mijn man iets minder maar gaat graag stappen tot laat in de nacht en kan dan ook uitslapen de dag erna. Sowieso houd hij van uitslapen dus dat regelen we ook dat dat elk weekend kan.
Toen ik je OP las was dat ook mijn eerste gedachte: kan je meer tijd voor jezelf krijgen? Heb je de middelen voor meer betaalde oppas? Voor mij scheelt dit de wereld. Even geen moeder zijn maar gewoon mezelf.
Gek hè, dat het helemaal niet zwaar is als ze elke dag naar de opvang gaan.
vrijdag 23 december 2022 om 21:09
Gewoon doorgaan. Ik slaap ook maar paar uur per nacht al mijn hele leven. Strontmoe maar wat moet je anders?
Jaja.
vrijdag 23 december 2022 om 21:15
Ja kloptLuciFee2023 schreef: ↑23-12-2022 21:09Gewoon doorgaan. Ik slaap ook maar paar uur per nacht al mijn hele leven. Strontmoe maar wat moet je anders?
Maar met zo weinig slaap....
Ik heb ook zoiets als TO en af en toe knettert het wel hier
vrijdag 23 december 2022 om 21:19
vrijdag 23 december 2022 om 21:26
Dat kan ik me voorstellen. Ik vind met de kinderen thuis vermoeiender dan werken. Vragen je kinderen dan nooit waarom ze zo vaak naar opvang moeten? Offtopic trouwens.meringue-123 schreef: ↑23-12-2022 21:19We werken dan ook beiden 40+ uur. Dus ik zit niet de hele dag te relaxen ofzo he. Maar inderdaad ik heb niet mijn kinderen de ganse dag om me heen dus dat maakt het ook makkelijker
vrijdag 23 december 2022 om 21:29
Ik vind het fijn dat het me perspectief geeft dat het wrs wel beter zal gaan als de kinderen wat ouder zijn. Geeft weer wat moed.
Gelukkig heb ik ook tijd voor mezelf, dat doet me dan enorm goed. Ik voel me vaak ook wel prima, maar heb soms ineens een uitbarsting van verdriet of boosheid van hoe het thuis gaat.
Ikzelf vind het gelukkig steeds minder zwaar worden met de kinderen, toen de jongste net geboren was en man het niet trok, vond ik het loeizwaar met avonden baby wiegen, baby die alleen maar op je sliep en nog een dreumes rond te hebben lopen. Nu loopt de jongste, ze kunnen zichzelf al íets meer vermaken en we kunnen ook meer communiceren met ze. Maar misschien vind ik het daarom juist extra frustrerend dat mijn man het nog steeds zo zwaar vindt. Maar goed, dat ligt natuurlijk aan zijn depressie e.d. maar merk dat ik dus gewoon daadwerkelijk ook te weinig verstand heb van depressies, hoe dat precies werkt en hoe je daar dus als partner mee om kunt gaan.
Gelukkig heb ik ook tijd voor mezelf, dat doet me dan enorm goed. Ik voel me vaak ook wel prima, maar heb soms ineens een uitbarsting van verdriet of boosheid van hoe het thuis gaat.
Ikzelf vind het gelukkig steeds minder zwaar worden met de kinderen, toen de jongste net geboren was en man het niet trok, vond ik het loeizwaar met avonden baby wiegen, baby die alleen maar op je sliep en nog een dreumes rond te hebben lopen. Nu loopt de jongste, ze kunnen zichzelf al íets meer vermaken en we kunnen ook meer communiceren met ze. Maar misschien vind ik het daarom juist extra frustrerend dat mijn man het nog steeds zo zwaar vindt. Maar goed, dat ligt natuurlijk aan zijn depressie e.d. maar merk dat ik dus gewoon daadwerkelijk ook te weinig verstand heb van depressies, hoe dat precies werkt en hoe je daar dus als partner mee om kunt gaan.
vrijdag 23 december 2022 om 21:34
vrijdag 23 december 2022 om 21:37
Je man moet keihard aan zichzelf werkenMoonAndStars27 schreef: ↑23-12-2022 21:29Ik vind het fijn dat het me perspectief geeft dat het wrs wel beter zal gaan als de kinderen wat ouder zijn. Geeft weer wat moed.
Gelukkig heb ik ook tijd voor mezelf, dat doet me dan enorm goed. Ik voel me vaak ook wel prima, maar heb soms ineens een uitbarsting van verdriet of boosheid van hoe het thuis gaat.
Ikzelf vind het gelukkig steeds minder zwaar worden met de kinderen, toen de jongste net geboren was en man het niet trok, vond ik het loeizwaar met avonden baby wiegen, baby die alleen maar op je sliep en nog een dreumes rond te hebben lopen. Nu loopt de jongste, ze kunnen zichzelf al íets meer vermaken en we kunnen ook meer communiceren met ze. Maar misschien vind ik het daarom juist extra frustrerend dat mijn man het nog steeds zo zwaar vindt. Maar goed, dat ligt natuurlijk aan zijn depressie e.d. maar merk dat ik dus gewoon daadwerkelijk ook te weinig verstand heb van depressies, hoe dat precies werkt en hoe je daar dus als partner mee om kunt gaan.
Ik heb een pnd gehad als man en ben nu ook weer de lul helaas
vrijdag 23 december 2022 om 21:42
MoonAndStars27 schreef: ↑23-12-2022 21:29Maar goed, dat ligt natuurlijk aan zijn depressie e.d. maar merk dat ik dus gewoon daadwerkelijk ook te weinig verstand heb van depressies, hoe dat precies werkt en hoe je daar dus als partner mee om kunt gaan.
Ik heb op dat vlak heel veel gehad aan de POH GGZ. Niet alleen om zelf wat te kunnen praten, maar die kon me ook veel uitleggen over de problematiek van partner.
Zijn problematiek bleek uiteindelijk heel wat groter dan alleen een depressie, dus wij hebben het niet gered samen, maar ik kan je zeker wel aanraden om zelf wat steun en uitleg te zoeken, want het is niet niks met een zieke partner.
vrijdag 23 december 2022 om 21:44
Ik zal trouwens eens wat voorbeelden geven van waar we dan tegenaan lopen.
We gingen zwemmen op vakantie, alles ging goed en wel tot de jongste huilerig werd. Het was rond 10.30u en ze gaat rond 12u naar bed voor middagdut. Na een paar keer beetje huilen (niet heel erg, beetje jengelig) zegt man: we moeten naar het huisje, dit schiet niet op, ze is te moe. Terwijl ik dan denk: misschien helpt het ook als we gewoon even op een stoel zitten met haar en haar wat eten/drinken geven en we daarna nog wat kunnen zwemmen. Als het even moeilijk is wil hij dan meteen naar huis en is het klaar voor hem en kan ie niet meer met de situatie omgaan.
Als het bedtijd is, brengt hij meestal 1 kind naar bed en ik de ander. Als het lastig is, dus kind blijft lang huilen of gaat steeds uit bed oid, raakt ie erg gefrustreerd en gaat zuchten en steunen. Hij blijft wel gewoon lief alsin hij aait ze, stelt ze gerust en blijft erbij zitten, maar zijn lichaam zegt dan genoeg. Als kind eenmaal slaapt loopt ie met z'n hoofd naar beneden de kamer uit en gaat op bed liggen en gaat slapen. Terwijl we dan eigenlijk net een aflevering van een serie gingen kijken bijv.
We gingen zwemmen op vakantie, alles ging goed en wel tot de jongste huilerig werd. Het was rond 10.30u en ze gaat rond 12u naar bed voor middagdut. Na een paar keer beetje huilen (niet heel erg, beetje jengelig) zegt man: we moeten naar het huisje, dit schiet niet op, ze is te moe. Terwijl ik dan denk: misschien helpt het ook als we gewoon even op een stoel zitten met haar en haar wat eten/drinken geven en we daarna nog wat kunnen zwemmen. Als het even moeilijk is wil hij dan meteen naar huis en is het klaar voor hem en kan ie niet meer met de situatie omgaan.
Als het bedtijd is, brengt hij meestal 1 kind naar bed en ik de ander. Als het lastig is, dus kind blijft lang huilen of gaat steeds uit bed oid, raakt ie erg gefrustreerd en gaat zuchten en steunen. Hij blijft wel gewoon lief alsin hij aait ze, stelt ze gerust en blijft erbij zitten, maar zijn lichaam zegt dan genoeg. Als kind eenmaal slaapt loopt ie met z'n hoofd naar beneden de kamer uit en gaat op bed liggen en gaat slapen. Terwijl we dan eigenlijk net een aflevering van een serie gingen kijken bijv.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
