Relaties
alle pijlers
Relatie na het krijgen van kinderen + depressie
vrijdag 23 december 2022 om 19:44
Hi allemaal,
Mijn man en ik zijn 5 jaar samen en hebben 2 jonge kinderen (3 en 1,5 jaar). Mijn man is bekend met terugkerende depressies en na de geboorte van onze 2e dochter kwam hij weer in een depressie terecht. Hij kan momenteel niet werken, krijgt wel hulp maar hij wacht vooral op deeltijdbehandeling waar hij voor op de wachtlijst staat.
Ik vind het zwaar worden. Alles bij elkaar. De zorg voor de kinderen, en de stemming van mijn man. Ik mis hoe hij was. Soms komt hij weer even tevoorschijn, maar als het even moeilijk is met de kinderen, zie ik alle moed weer in zn schoenen zakken. We zijn laatst een week op vakantie geweest en dit heeft hem eigenlijk geen goed gedaan; de hele dag in de weer met de kinderen (we hebben 2 erg pittige meiden) en savonds ging ie om 19u mee naar bed. De nachten zijn nog steeds dramatisch met beiden, gelukkig doet hij wel mee snachts, maar hij is dood- en doodmoe.
Op goeie momenten hebben we het hartstikke leuk, is hij een geweldige vader en lachen we veel. We praten ook veel sowieso dus dat is fijn.
Hebben er hier mensen ervaringen met soortgelijke situatie? Ik zit te denken om zelf naar de huisarts te gaan om er met iemand over te kunnen praten. Ik denk dat de kinderen nu de grootste stressor zijn voor hem, hoe naar ik dat ook vind klinken. En dat het beter zal gaan als ze niet meer in die peuterpuberteit zitten en ze wat rustiger worden in de zin van niet continue krijsen, terroraanvallen, huilen, ruziemaken enz.
Iemand ervaring of tips?
Mijn man en ik zijn 5 jaar samen en hebben 2 jonge kinderen (3 en 1,5 jaar). Mijn man is bekend met terugkerende depressies en na de geboorte van onze 2e dochter kwam hij weer in een depressie terecht. Hij kan momenteel niet werken, krijgt wel hulp maar hij wacht vooral op deeltijdbehandeling waar hij voor op de wachtlijst staat.
Ik vind het zwaar worden. Alles bij elkaar. De zorg voor de kinderen, en de stemming van mijn man. Ik mis hoe hij was. Soms komt hij weer even tevoorschijn, maar als het even moeilijk is met de kinderen, zie ik alle moed weer in zn schoenen zakken. We zijn laatst een week op vakantie geweest en dit heeft hem eigenlijk geen goed gedaan; de hele dag in de weer met de kinderen (we hebben 2 erg pittige meiden) en savonds ging ie om 19u mee naar bed. De nachten zijn nog steeds dramatisch met beiden, gelukkig doet hij wel mee snachts, maar hij is dood- en doodmoe.
Op goeie momenten hebben we het hartstikke leuk, is hij een geweldige vader en lachen we veel. We praten ook veel sowieso dus dat is fijn.
Hebben er hier mensen ervaringen met soortgelijke situatie? Ik zit te denken om zelf naar de huisarts te gaan om er met iemand over te kunnen praten. Ik denk dat de kinderen nu de grootste stressor zijn voor hem, hoe naar ik dat ook vind klinken. En dat het beter zal gaan als ze niet meer in die peuterpuberteit zitten en ze wat rustiger worden in de zin van niet continue krijsen, terroraanvallen, huilen, ruziemaken enz.
Iemand ervaring of tips?
vrijdag 23 december 2022 om 21:49
Wat een rot situatie to, en ook helaas een (deels) herkenbare.
Ik hoop niet dat ik nu te herkenbaar over ga komen, mogelijk haal ik later wat weg.
Knip.
We doen veel dingen apart van elkaar met vrienden of sporten, boeken heel vaak een oppas (besteden heel bewust ons geld aan dat soort dingen, voor onze mentale gezondheid) en vragen steeds meer hulp.
We hebben sinds kort ook relatie therapie. We vonden het eerst niet zo nodig omdat we onszelf goed kennen en goed kunnen praten (dachten we), maar we hebben enorm veel geleerd al en vooral het wederzijdse begrip is gegroeid en daardoor is er meer acceptatie en rust. Vooral op moeilijke dagen helpt dit enorm. Dat kan ik dus enorm aanraden!
En ik sta mezelf ook toe om af en toe boos of verdrietig te mogen zijn. Ook al gaat het goed met mij, de situatie blijft soms klote en moeilijk en daar mag ik soms van balen. Dan ga ik even zwelgen in zelfmedelij en daarna kan ik weer wat lichter verder.
Ik vind het ook fijn om hierboven te lezen dat vele met mij/ons het ouderschap zwaar vinden met kinderen in deze leeftijd en dat dat dus ook beter wordt. Dat geeft hoop!
Toch probeer ik ook in het hier en nu te genieten, juist van nu ze nog zo klein zijn. Ze worden zo snel groot en van velen met kleine kids hoor ik terug dat ze wilden dat ze meer hadden genoten.
Plus ik heb van heel dichtbij meegemaakt dat het leven ook zomaar voorbij kan zijn, dus ik wil nu niet alleen maar overleven maar ook leven. Elke dag even bewust genieten van iets helpt mij al. Even stilstaan bij wat er allemaal wel is. Even opsnuiven hoe klein ze zijn. Ze extra knuffelen. En de lat lekker laag.
Ik hoop niet dat ik nu te herkenbaar over ga komen, mogelijk haal ik later wat weg.
Knip.
We doen veel dingen apart van elkaar met vrienden of sporten, boeken heel vaak een oppas (besteden heel bewust ons geld aan dat soort dingen, voor onze mentale gezondheid) en vragen steeds meer hulp.
We hebben sinds kort ook relatie therapie. We vonden het eerst niet zo nodig omdat we onszelf goed kennen en goed kunnen praten (dachten we), maar we hebben enorm veel geleerd al en vooral het wederzijdse begrip is gegroeid en daardoor is er meer acceptatie en rust. Vooral op moeilijke dagen helpt dit enorm. Dat kan ik dus enorm aanraden!
En ik sta mezelf ook toe om af en toe boos of verdrietig te mogen zijn. Ook al gaat het goed met mij, de situatie blijft soms klote en moeilijk en daar mag ik soms van balen. Dan ga ik even zwelgen in zelfmedelij en daarna kan ik weer wat lichter verder.
Ik vind het ook fijn om hierboven te lezen dat vele met mij/ons het ouderschap zwaar vinden met kinderen in deze leeftijd en dat dat dus ook beter wordt. Dat geeft hoop!
Toch probeer ik ook in het hier en nu te genieten, juist van nu ze nog zo klein zijn. Ze worden zo snel groot en van velen met kleine kids hoor ik terug dat ze wilden dat ze meer hadden genoten.
Plus ik heb van heel dichtbij meegemaakt dat het leven ook zomaar voorbij kan zijn, dus ik wil nu niet alleen maar overleven maar ook leven. Elke dag even bewust genieten van iets helpt mij al. Even stilstaan bij wat er allemaal wel is. Even opsnuiven hoe klein ze zijn. Ze extra knuffelen. En de lat lekker laag.
joe wijzigde dit bericht op 24-12-2022 07:03
Reden: Herkenbaar
Reden: Herkenbaar
10.20% gewijzigd
vrijdag 23 december 2022 om 21:56
Het is ook pittig en zwaar met kinderen in deze leeftijd ook als je geen depressie hebt.
Mijn ex is vaart ook al waren we nog samen toen ze klein waren ik deed veel alleen. Nog even en je oudste gaat naar school dat wordt het wat makkelijker.
Heb je mogelijkheid om wat tijd voor jezelf te krijgen? Dat kan echt wel schelen. Met iemand praten kan ook echt helpen.
Mijn ex is vaart ook al waren we nog samen toen ze klein waren ik deed veel alleen. Nog even en je oudste gaat naar school dat wordt het wat makkelijker.
Heb je mogelijkheid om wat tijd voor jezelf te krijgen? Dat kan echt wel schelen. Met iemand praten kan ook echt helpen.
vrijdag 23 december 2022 om 22:08
Ik wil hier even op inhaken. Ik denk dat TO en man inderdaad absoluut niet moeten onderschatten wat de impact van het hebben van een depressieve ouder heeft op (jonge) kinderen. De kinderen voelen haarfijn dat er iets mis is en zeker wanneer er sprake is van depressiviteit voelen kinderen het gebrek aan oprechte wederkerigheid, ze voelen dat de ouder moeite heeft om er voor ze te zijn, etc. En omdat jonge kinderen natuurlijk nog niet begrijpen wat een depressie is en dus ook niet snappen waarom de ouder zo doet, is de kans groot dat ze zich afgewezen voelen en dat ze het gevoel hebben dat het aan hun ligt. De wisselende buien van de ouder (het ene moment lukt het wel om oprecht betrokken te zijn, het andere moment weer niet), kan ook voor een gevoel van onveiligheid en onvoorspelbaarheid zorgen.PlayingTheAngel schreef: ↑23-12-2022 20:47@TO, aanvullend op alle adviezen zou je ook opvoedadvies in kunnen winnen. Onbewust krijgen de kinderen waarschijnlijk wel iets mee van de sfeer, het kan zijn dat ze daar op reageren, waardoor het nog lastiger wordt. Wellicht kun je handvaten krijgen waardoor het rustiger wordt en de stress voor hem minder.
De kans dat de kinderen onveilig gehecht zijn door het hebben van een depressieve vader is erg aanwezig. Het is echt heel belangrijk om daar hulp voor te zoeken. Onveilig gehechte kinderen hebben een veel grotere kans op gedragsstoornissen en persoonlijkheidsproblematiek. Bovendien kan het ook inderdaad zo zijn dat ze nu al lastig gedrag vertonen door de impact van de depressie van hun vader.
Ik zou dus echt inzetten op goede ondersteuning voor de kinderen en voor jezelf.
vrijdag 23 december 2022 om 22:11
Dit zijn imo hele wijze woorden.m-april schreef: ↑23-12-2022 22:08Ik wil hier even op inhaken. Ik denk dat TO en man inderdaad absoluut niet moeten onderschatten wat de impact van het hebben van een depressieve ouder heeft op (jonge) kinderen. De kinderen voelen haarfijn dat er iets mis is en zeker wanneer er sprake is van depressiviteit voelen kinderen het gebrek aan oprechte wederkerigheid, ze voelen dat de ouder moeite heeft om er voor ze te zijn, etc. En omdat jonge kinderen natuurlijk nog niet begrijpen wat een depressie is en dus ook niet snappen waarom de ouder zo doet, is de kans groot dat ze zich afgewezen voelen en dat ze het gevoel hebben dat het aan hun ligt. De wisselende buien van de ouder (het ene moment lukt het wel om oprecht betrokken te zijn, het andere moment weer niet), kan ook voor een gevoel van onveiligheid en onvoorspelbaarheid zorgen.
De kans dat de kinderen onveilig gehecht zijn door het hebben van een depressieve vader is erg aanwezig. Het is echt heel belangrijk om daar hulp voor te zoeken. Onveilig gehechte kinderen hebben een veel grotere kans op gedragsstoornissen en persoonlijkheidsproblematiek. Bovendien kan het ook inderdaad zo zijn dat ze nu al lastig gedrag vertonen door de impact van de depressie van hun vader.
Ik zou dus echt inzetten op goede ondersteuning voor de kinderen en voor jezelf.
vrijdag 23 december 2022 om 22:16
Thanks. Maar wat voor hulp/ondersteuning is dat dan voor de kinderen? Het consultatiebureau is op de hoogte van de problemen en we hebben periodieke gesprekken met de jeugdverpleegkundige. Zij geeft ons ook opvoedtips en hoe we met z'n allen met de situatie om kunnen gaan. Zij gaf aan dat we verder wat haar betreft geen hulp hoeven te zoeken voor de kids.m-april schreef: ↑23-12-2022 22:08Ik wil hier even op inhaken. Ik denk dat TO en man inderdaad absoluut niet moeten onderschatten wat de impact van het hebben van een depressieve ouder heeft op (jonge) kinderen. De kinderen voelen haarfijn dat er iets mis is en zeker wanneer er sprake is van depressiviteit voelen kinderen het gebrek aan oprechte wederkerigheid, ze voelen dat de ouder moeite heeft om er voor ze te zijn, etc. En omdat jonge kinderen natuurlijk nog niet begrijpen wat een depressie is en dus ook niet snappen waarom de ouder zo doet, is de kans groot dat ze zich afgewezen voelen en dat ze het gevoel hebben dat het aan hun ligt. De wisselende buien van de ouder (het ene moment lukt het wel om oprecht betrokken te zijn, het andere moment weer niet), kan ook voor een gevoel van onveiligheid en onvoorspelbaarheid zorgen.
De kans dat de kinderen onveilig gehecht zijn door het hebben van een depressieve vader is erg aanwezig. Het is echt heel belangrijk om daar hulp voor te zoeken. Onveilig gehechte kinderen hebben een veel grotere kans op gedragsstoornissen en persoonlijkheidsproblematiek. Bovendien kan het ook inderdaad zo zijn dat ze nu al lastig gedrag vertonen door de impact van de depressie van hun vader.
Ik zou dus echt inzetten op goede ondersteuning voor de kinderen en voor jezelf.
Ik vind het heel lastig. Want voel me na je reactie wel schuldig naar de kinderen toe, wat we ze "aandoen". Het verklaart wrs wel het pittige gedrag van de kinderen ja. En daar krijgen we dus hulp bij.
vrijdag 23 december 2022 om 22:21
Bedankt, ik stuur je morgen even een PB.Thalas schreef: ↑23-12-2022 20:51Ik word tussen 01:00 en 04:00 uur wakker. Als ik mazzel heb val ik na een paar uur weer in slaap, als ik pech heb niet. Vanaf 5u tel ik het als ochtend, dan probeer ik het niet meer. Slapen is mijn zwakke plek geworden na jarenlange gebroken nachten. Als ik stress heb, slaap ik niet meer.
vrijdag 23 december 2022 om 22:22
Wat ‘fijn’ om hier herkenning te lezen en te merken dat ik niet alleen ben, hoewel onze situatie net weer anders is.
Wij hebben een dochter van 8 maanden en mijn vriend is minder belastbaar door NAH na een herseninfarct. Toen ik zwanger raakte, wisten we eigenlijk niet wat we konden verwachten qua vermoeidheid en prikkelverwerking bij hem. Maar ik vind het pittiger dan ik vooraf had kunnen bedenken.
De nachten doe ik alleen en tot nu toe hebben we het redelijk makkelijk gehad omdat onze dochter nog niet echt mobiel was, maar nu ze begint te tijgeren/kruipen, maak ik me wel eens zorgen hoe dat moet als hij alleen met haar is.
Het krult hier ook nog wel eens, als ik het gevoel heb dat ik ook overdag zo veel alleen doe. Ik ben óók moe, denk ik dan. Maar daarna realiseer ik me ook weer dat zijn vermoeidheid een hele andere is, en dat hij er eigenlijk niets aan kan doen als het hem niet lukt. Moeilijk vind ik dat.
De wetenschap dat dit ook niet beter gaat worden, vind ik ook wel een lastige. En hoewel mijn gevoel dat ik over een tijdje best een tweede kindje zou willen, zo nu en dan de kop opsteekt, zegt mijn verstand dat we dit beter niet kunnen doen.
Bedankt voor de herkenning, ik reageer later uitgebreider ook op jou TO. Nu slapen
Wij hebben een dochter van 8 maanden en mijn vriend is minder belastbaar door NAH na een herseninfarct. Toen ik zwanger raakte, wisten we eigenlijk niet wat we konden verwachten qua vermoeidheid en prikkelverwerking bij hem. Maar ik vind het pittiger dan ik vooraf had kunnen bedenken.
De nachten doe ik alleen en tot nu toe hebben we het redelijk makkelijk gehad omdat onze dochter nog niet echt mobiel was, maar nu ze begint te tijgeren/kruipen, maak ik me wel eens zorgen hoe dat moet als hij alleen met haar is.
Het krult hier ook nog wel eens, als ik het gevoel heb dat ik ook overdag zo veel alleen doe. Ik ben óók moe, denk ik dan. Maar daarna realiseer ik me ook weer dat zijn vermoeidheid een hele andere is, en dat hij er eigenlijk niets aan kan doen als het hem niet lukt. Moeilijk vind ik dat.
De wetenschap dat dit ook niet beter gaat worden, vind ik ook wel een lastige. En hoewel mijn gevoel dat ik over een tijdje best een tweede kindje zou willen, zo nu en dan de kop opsteekt, zegt mijn verstand dat we dit beter niet kunnen doen.
Bedankt voor de herkenning, ik reageer later uitgebreider ook op jou TO. Nu slapen
vrijdag 23 december 2022 om 22:36
En dan te bedenken dat er ontzettend veel vrouwen dit alleen doen, dag in dag uit met een vader die niet naar zijn kroost omkijkt. Het zou verboden moeten worden (kan natuurlijk niet, maar ik vind er heel veel van).Doreia* schreef: ↑23-12-2022 20:27Ik weet nog dat ik mijn leven echt loeizwaar vond met een baby en peuter. Toen ook met kleuter en dreumes. Ik was voor mijn gevoel alleen maar bezig met halen, brengen, eten, slapen, luiers, troosten en uit elkaar halen.
Pas sinds de jongste naar school is, nu vind ik het leuk. En nu ze 6 en 9 zijn, nu kan ik weer iets anders doen dan moeder zijn.
Sterkte to, het is heel pittig om deze tropentijd ook nog eens het gevoel te hebben dat jij alle ballen omhoog moet houden.
vrijdag 23 december 2022 om 22:45
Je hoeft je echt absoluut niet schuldig te voelen, dat was ook echt niet mijn intentie. De situatie is zoals hij is, jullie hebben niet bewust hiervoor gekozen en je doet je uiterste best om er het beste van te maken, dus er is niks om je schuldig over te voelen!MoonAndStars27 schreef: ↑23-12-2022 22:16Thanks. Maar wat voor hulp/ondersteuning is dat dan voor de kinderen? Het consultatiebureau is op de hoogte van de problemen en we hebben periodieke gesprekken met de jeugdverpleegkundige. Zij geeft ons ook opvoedtips en hoe we met z'n allen met de situatie om kunnen gaan. Zij gaf aan dat we verder wat haar betreft geen hulp hoeven te zoeken voor de kids.
Ik vind het heel lastig. Want voel me na je reactie wel schuldig naar de kinderen toe, wat we ze "aandoen". Het verklaart wrs wel het pittige gedrag van de kinderen ja. En daar krijgen we dus hulp bij.
Ik ben blij om te lezen dat jullie al hulpen krijgen. Je zou nog met de huisarts kunnen kijken of het mogelijk is om een keer een consult te krijgen met een IMH professional bij jullie in de buurt (IMH = Infant Mental Health). Niks ten nadele van jeugdverpleegkundige, maar zij heeft (naar alle waarschijnlijkheid) niet de scholing gehad om daar echt uitspraken over te kunnen doen. Ik zou, als ik jullie was, in deze situatie toch liever een keer met iemand die gespecialiseerd is in het mentale welzijn van kinderen praten. Misschien is die IMH professional het wel helemaal eens met de jeugdverpleegkundige, dan is het een fijne bevestiging dat jullie gewoon goed bezig zijn ondanks alles.
vrijdag 23 december 2022 om 22:45
De psychiaterMonique700 schreef: ↑23-12-2022 22:41Ik lees dat je partner last heeft van "terugkerende depressies".
Heeft de huisarts dat gediagnosticeerd of jij zelf?
vrijdag 23 december 2022 om 22:48
vrijdag 23 december 2022 om 22:51
Thanks voor je tip, ga ermee aan de slag!m-april schreef: ↑23-12-2022 22:45Je hoeft je echt absoluut niet schuldig te voelen, dat was ook echt niet mijn intentie. De situatie is zoals hij is, jullie hebben niet bewust hiervoor gekozen en je doet je uiterste best om er het beste van te maken, dus er is niks om je schuldig over te voelen!
Ik ben blij om te lezen dat jullie al hulpen krijgen. Je zou nog met de huisarts kunnen kijken of het mogelijk is om een keer een consult te krijgen met een IMH professional bij jullie in de buurt (IMH = Infant Mental Health). Niks ten nadele van jeugdverpleegkundige, maar zij heeft (naar alle waarschijnlijkheid) niet de scholing gehad om daar echt uitspraken over te kunnen doen. Ik zou, als ik jullie was, in deze situatie toch liever een keer met iemand die gespecialiseerd is in het mentale welzijn van kinderen praten. Misschien is die IMH professional het wel helemaal eens met de jeugdverpleegkundige, dan is het een fijne bevestiging dat jullie gewoon goed bezig zijn ondanks alles.
vrijdag 23 december 2022 om 22:54
In mijn ervaring is het psychisch zwaarder om er alleen voor te staan terwijl de vader fysiek wel aanwezig is maar niet tot nauwelijks bijdraagt aan de zorg, dan wanneer je er daadwerkelijk alleen voor staat en de vader dus fysiek ook niet aanwezig is.Hoerabanaan schreef: ↑23-12-2022 22:36En dan te bedenken dat er ontzettend veel vrouwen dit alleen doen, dag in dag uit met een vader die niet naar zijn kroost omkijkt. Het zou verboden moeten worden (kan natuurlijk niet, maar ik vind er heel veel van).
Sterkte to, het is heel pittig om deze tropentijd ook nog eens het gevoel te hebben dat jij alle ballen omhoog moet houden.
vrijdag 23 december 2022 om 23:08
Ik wil trouwens nog even zeggen dat je echt heel erg trots op jezelf mag zijn, 2 kinderen van die leeftijd is sowieso al echt pittig, met een depressieve partner is het pittig^2.
Je hoeft echt niet altijd sterk te zijn en blijven. Je bent ook maar gewoon een mens en de kinderen voelen het ook echt wel aan als jij eigenlijk verdrietig bent. Er is ook niks mis mee om dat dan even te benoemen naar hun 'mama's zijn soms ook weleens even verdrietig, maar dat is helemaal niet erg en dat komt niet door jullie en het is zo ook weer over'.
Ik wens je echt enorm veel liefde en kracht toe. Je kunt dit en het wordt hoe dan ook gewoon beter.
vrijdag 23 december 2022 om 23:15
Het scheelt sowieso vaak veel huishouden, aandacht voor die ander en rekening houden met en nog wat andere zaken als je geen partner hebt, zeker als je toch al alles alleen moet doen.
Jaja.
vrijdag 23 december 2022 om 23:19
Wat lief, dankjewelm-april schreef: ↑23-12-2022 23:08Ik wil trouwens nog even zeggen dat je echt heel erg trots op jezelf mag zijn, 2 kinderen van die leeftijd is sowieso al echt pittig, met een depressieve partner is het pittig^2.
Je hoeft echt niet altijd sterk te zijn en blijven. Je bent ook maar gewoon een mens en de kinderen voelen het ook echt wel aan als jij eigenlijk verdrietig bent. Er is ook niks mis mee om dat dan even te benoemen naar hun 'mama's zijn soms ook weleens even verdrietig, maar dat is helemaal niet erg en dat komt niet door jullie en het is zo ook weer over'.
Ik wens je echt enorm veel liefde en kracht toe. Je kunt dit en het wordt hoe dan ook gewoon beter.
zaterdag 24 december 2022 om 01:17
Hoerabanaan schreef: ↑23-12-2022 22:36En dan te bedenken dat er ontzettend veel vrouwen dit alleen doen, dag in dag uit met een vader die niet naar zijn kroost omkijkt. Het zou verboden moeten worden (kan natuurlijk niet, maar ik vind er heel veel van).
Sterkte to, het is heel pittig om deze tropentijd ook nog eens het gevoel te hebben dat jij alle ballen omhoog moet houden.
Dat is hier het geval. En ik vind dat inderdaad vaak pittig. Maar ik vond het eerlijk gezegd zwaarder toen ik nog rekening moest houden met een zieke partner/vader. En het idee dat hij wel eens wat zou kunnen doen (maar nauwelijks deed) moeilijker dan nu ik gewoon weet dat alles altijd op mij neerkomt.
zaterdag 24 december 2022 om 01:43
Ik denk echt dat je niet begrijpt wat depressies doen met iemand en hoeveel overprikkelt hij al rondloopt. Vakantie met kleine kinderen is zwaar, er is dan een huilpartij, heel normaal maar voor hem is dat op de prikkels van vakantie die al nte veel zijn, gewoon echt te veel.
Hij kan dat nog aan maar is dan afgedraaid, natuurlijk kan er dan niet nog een leuke serie gekeken worden, hij is op.
Ik begrijp ook bij leven niet waarom mensen met terugkerende depressies ( meer dan 1x dus) kinderen gaan nemen.
En dat zeg ik zelf als iemand met zulke problemen, bij mij kwamen de depressies pas na de geboorte van de kinderen. Als ik dat had gehad ervoor en meer dan 1x, dan was ik er niet aan begonnen. Nu weet ik waardoor ze komen ( adhd en pure overprikkeldheid en levenlang maskeren en onbehandeld door het leven) maar zelfs dan is het zwaar en gewoon heel hard werken aan jezelf. Voor die kinderen.
Kinderen is nogal wat en als je al bekend met zware depressies ervoor, dan weet je dat de kans nogal groot is dat er geheid weer depressies zijn in toekomst, want word alleen maar zwaarder en meer prikkels en je loopt kans dat genetisch is en je het doorgeeft.
Misschien is eerst psycho-educatie voor jou maar misschien later ook voor hem wat?
Zodat jij ook goed begrijpt wat realistisch is voor hem nu en de volgende keren/de toekomst.
En hij ook weet dat met juiste hulp het misschien wel beter word mits hij grenzen nu hij er nog in zit goed begrijpt en naar gaat leven. Met de kinderen en hun belangen vooral in zijn achterhoofd natuurlijk.
Hij kan dat nog aan maar is dan afgedraaid, natuurlijk kan er dan niet nog een leuke serie gekeken worden, hij is op.
Ik begrijp ook bij leven niet waarom mensen met terugkerende depressies ( meer dan 1x dus) kinderen gaan nemen.
En dat zeg ik zelf als iemand met zulke problemen, bij mij kwamen de depressies pas na de geboorte van de kinderen. Als ik dat had gehad ervoor en meer dan 1x, dan was ik er niet aan begonnen. Nu weet ik waardoor ze komen ( adhd en pure overprikkeldheid en levenlang maskeren en onbehandeld door het leven) maar zelfs dan is het zwaar en gewoon heel hard werken aan jezelf. Voor die kinderen.
Kinderen is nogal wat en als je al bekend met zware depressies ervoor, dan weet je dat de kans nogal groot is dat er geheid weer depressies zijn in toekomst, want word alleen maar zwaarder en meer prikkels en je loopt kans dat genetisch is en je het doorgeeft.
Misschien is eerst psycho-educatie voor jou maar misschien later ook voor hem wat?
Zodat jij ook goed begrijpt wat realistisch is voor hem nu en de volgende keren/de toekomst.
En hij ook weet dat met juiste hulp het misschien wel beter word mits hij grenzen nu hij er nog in zit goed begrijpt en naar gaat leven. Met de kinderen en hun belangen vooral in zijn achterhoofd natuurlijk.
lucifee2023 wijzigde dit bericht op 24-12-2022 01:57
38.08% gewijzigd
Jaja.
zaterdag 24 december 2022 om 01:44
zaterdag 24 december 2022 om 06:49
LuciFee2023 schreef: ↑24-12-2022 01:43Ik denk echt dat je niet begrijpt wat depressies doen met iemand en hoeveel overprikkelt hij al rondloopt. Vakantie met kleine kinderen is zwaar, er is dan een huilpartij, heel normaal maar voor hem is dat op de prikkels van vakantie die al nte veel zijn, gewoon echt te veel.
Hij kan dat nog aan maar is dan afgedraaid, natuurlijk kan er dan niet nog een leuke serie gekeken worden, hij is op.
Ik begrijp ook bij leven niet waarom mensen met terugkerende depressies ( meer dan 1x dus) kinderen gaan nemen.
En dat zeg ik zelf als iemand met zulke problemen, bij mij kwamen de depressies pas na de geboorte van de kinderen. Als ik dat had gehad ervoor en meer dan 1x, dan was ik er niet aan begonnen. Nu weet ik waardoor ze komen ( adhd en pure overprikkeldheid en levenlang maskeren en onbehandeld door het leven) maar zelfs dan is het zwaar en gewoon heel hard werken aan jezelf. Voor die kinderen.
Kinderen is nogal wat en als je al bekend met zware depressies ervoor, dan weet je dat de kans nogal groot is dat er geheid weer depressies zijn in toekomst, want word alleen maar zwaarder en meer prikkels en je loopt kans dat genetisch is en je het doorgeeft.
Misschien is eerst psycho-educatie voor jou maar misschien later ook voor hem wat?
Zodat jij ook goed begrijpt wat realistisch is voor hem nu en de volgende keren/de toekomst.
En hij ook weet dat met juiste hulp het misschien wel beter word mits hij grenzen nu hij er nog in zit goed begrijpt en naar gaat leven. Met de kinderen en hun belangen vooral in zijn achterhoofd natuurlijk.
Mag ik jou een pb sturen?
zaterdag 24 december 2022 om 08:23
Als iemand een depressie heeft wordt er altijd gezegd houd regelmaat, vast slaapritme en blijf in beweging. Alles gaat door maar het werken valt daar dan blijkbaar niet onder terwijl werken een stuk zingeving geeft, ritme, eigenwaarde en noem maar op.
Jouw man zit nu de hele dag thuis met de kinderen wat veel zwaarder is dan werken soms. Is het niet een idee dat hij op therapeutische basis weer wat gaat werken? Dit kan ook vervangend werk zijn. Op deze manier kan hij even uit de thuis situatie stappen.
Tevens is het ook goed om elkaar soms wat rust te gunnen met de verzorging van de kinderen. Als meer momenten samen helpt in zijn proces pak deze dan ook. Even samen wandelen, bios, keertje eten om de verbinding met elkaar te blijven houden.
Jouw man zit nu de hele dag thuis met de kinderen wat veel zwaarder is dan werken soms. Is het niet een idee dat hij op therapeutische basis weer wat gaat werken? Dit kan ook vervangend werk zijn. Op deze manier kan hij even uit de thuis situatie stappen.
Tevens is het ook goed om elkaar soms wat rust te gunnen met de verzorging van de kinderen. Als meer momenten samen helpt in zijn proces pak deze dan ook. Even samen wandelen, bios, keertje eten om de verbinding met elkaar te blijven houden.
zaterdag 24 december 2022 om 08:59
Depressie is vaak ook erfelijk. TO, ik snap dat je daar niets aan hebt, maar soms vraag ik me af of mensen daarover nadenken bij het krijgen van kinderen. Je zadelt je kinderen niet alleen op met een depressieve vader, maar je zet ook weer nieuwe mensen op de wereld met een mogelijke aanleg tot depressie (of andere mentale problemen). Het valt me op dat het taboe is om daarover te praten.
zaterdag 24 december 2022 om 09:17
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
