Relaties
alle pijlers
Relatie na het krijgen van kinderen + depressie
vrijdag 23 december 2022 om 19:44
Hi allemaal,
Mijn man en ik zijn 5 jaar samen en hebben 2 jonge kinderen (3 en 1,5 jaar). Mijn man is bekend met terugkerende depressies en na de geboorte van onze 2e dochter kwam hij weer in een depressie terecht. Hij kan momenteel niet werken, krijgt wel hulp maar hij wacht vooral op deeltijdbehandeling waar hij voor op de wachtlijst staat.
Ik vind het zwaar worden. Alles bij elkaar. De zorg voor de kinderen, en de stemming van mijn man. Ik mis hoe hij was. Soms komt hij weer even tevoorschijn, maar als het even moeilijk is met de kinderen, zie ik alle moed weer in zn schoenen zakken. We zijn laatst een week op vakantie geweest en dit heeft hem eigenlijk geen goed gedaan; de hele dag in de weer met de kinderen (we hebben 2 erg pittige meiden) en savonds ging ie om 19u mee naar bed. De nachten zijn nog steeds dramatisch met beiden, gelukkig doet hij wel mee snachts, maar hij is dood- en doodmoe.
Op goeie momenten hebben we het hartstikke leuk, is hij een geweldige vader en lachen we veel. We praten ook veel sowieso dus dat is fijn.
Hebben er hier mensen ervaringen met soortgelijke situatie? Ik zit te denken om zelf naar de huisarts te gaan om er met iemand over te kunnen praten. Ik denk dat de kinderen nu de grootste stressor zijn voor hem, hoe naar ik dat ook vind klinken. En dat het beter zal gaan als ze niet meer in die peuterpuberteit zitten en ze wat rustiger worden in de zin van niet continue krijsen, terroraanvallen, huilen, ruziemaken enz.
Iemand ervaring of tips?
Mijn man en ik zijn 5 jaar samen en hebben 2 jonge kinderen (3 en 1,5 jaar). Mijn man is bekend met terugkerende depressies en na de geboorte van onze 2e dochter kwam hij weer in een depressie terecht. Hij kan momenteel niet werken, krijgt wel hulp maar hij wacht vooral op deeltijdbehandeling waar hij voor op de wachtlijst staat.
Ik vind het zwaar worden. Alles bij elkaar. De zorg voor de kinderen, en de stemming van mijn man. Ik mis hoe hij was. Soms komt hij weer even tevoorschijn, maar als het even moeilijk is met de kinderen, zie ik alle moed weer in zn schoenen zakken. We zijn laatst een week op vakantie geweest en dit heeft hem eigenlijk geen goed gedaan; de hele dag in de weer met de kinderen (we hebben 2 erg pittige meiden) en savonds ging ie om 19u mee naar bed. De nachten zijn nog steeds dramatisch met beiden, gelukkig doet hij wel mee snachts, maar hij is dood- en doodmoe.
Op goeie momenten hebben we het hartstikke leuk, is hij een geweldige vader en lachen we veel. We praten ook veel sowieso dus dat is fijn.
Hebben er hier mensen ervaringen met soortgelijke situatie? Ik zit te denken om zelf naar de huisarts te gaan om er met iemand over te kunnen praten. Ik denk dat de kinderen nu de grootste stressor zijn voor hem, hoe naar ik dat ook vind klinken. En dat het beter zal gaan als ze niet meer in die peuterpuberteit zitten en ze wat rustiger worden in de zin van niet continue krijsen, terroraanvallen, huilen, ruziemaken enz.
Iemand ervaring of tips?
zaterdag 24 december 2022 om 09:24
Wat een rotopmerkingen maak jij zeg.72Jelle schreef: ↑24-12-2022 09:17De man kende zichzelf ook en toch wilde hij twee kinderen?
Je kunt er niks mee, maar ik snap daar niks van.
To, je zult het voornamelijk alleen moeten doen. En ook moeten compenseren voor de invloed van zijn depressie op het gezin. Dat is zwaar, maar iets wat je wist. Sterkte ermee.
zaterdag 24 december 2022 om 09:36
Zo dan .... nou, daar heeft TO wat aan72Jelle schreef: ↑24-12-2022 09:17De man kende zichzelf ook en toch wilde hij twee kinderen?
Je kunt er niks mee, maar ik snap daar niks van.
To, je zult het voornamelijk alleen moeten doen. En ook moeten compenseren voor de invloed van zijn depressie op het gezin. Dat is zwaar, maar iets wat je wist. Sterkte ermee.
Leven met een depressieve partner is al retezwaar, twee nog heel jonge kinderen is ook retezwaar en dan ga jij het er nog even lekker inwrijven.
zaterdag 24 december 2022 om 09:49
zaterdag 24 december 2022 om 10:08
Gewoon doorgaan
Heel eerlijk: ik heb geen keus, natuurlijk. Als ik er niet ben is er niemand die het overneemt, dus ik ben er en ik ga gewoon door. Maar nu het allemaal rustiger wordt omdat de kinderen groter zijn en ik weer tijd heb om af en toe adem te halen, merk ik wel dat het beschadigend was en is. Ik heb niet alleen een slaapprobleem, maar ik ben ook ongelooflijk boos op iedereen die de zware afgelopen jaren heeft gebagatelliseerd, of heeft gedaan alsof het mijn eigen schuld was. En dat waren vrij veel mensen. Ik weet verstandelijk wel dat ze daar niets aan kunnen doen, maar gevoelsmatig zit dat anders. Ik weet nog niet zo goed wat ik daarmee moet.
Voor TO: zoek mensen om je heen die er zijn voor jóu. Die aan jouw kant staan, ongeacht je keuzes. Ze hoeven niet eens iets te doen, maar het feit dat ze je mentaal steunen en dat ze je last erkennen, ongeacht wat er gebeurt, maakt alles al zoveel makkelijker te dragen. Dat scheelt over een paar jaar vast een hoop therapie
zaterdag 24 december 2022 om 10:10
Je hoeft niet met die partner samen te leven. Dat is een keuze die je zelf hebt gemaakt.
zaterdag 24 december 2022 om 10:16
Het is wat bot gesteld en heeft in dit topic totaal geen zin, maar het klopt in de kern wel natuurlijk. Het is wel iets dat ik mijn ex-partner verwijt. Hij wist van een deel van zijn problematiek en heeft het verzwegen, totdat dat niet meer ging. Ik weet niet of ik de keuze voor een kind had gemaakt met de kennis van nu en ik vind dat hij dat zeker niet had moeten doen. Het deel over erfelijkheid is ook wel degelijk waar. Niet alleen is er de kans dat kinderen een tik krijgen van wat er speelt, er is ook een kans dat ze dezelfde problemen erven.
Maar goed, gedane zaken nemen geen keer, dus ik en TO zullen moeten roeien met de riemen die we hebben. TO is daar zo te lezen heel bewust mee bezig en een stabiele ouder kan veel opvangen en compenseren. TO, ik hoop dan ook dat er snel de juiste hulp komt voor je man, maar vergeet ook zeker jezelf niet, want het is niet niks waar je mee moet dealen. Dus zoek zeker hulp.
zaterdag 24 december 2022 om 10:18
Die partner is wel de man waar ze van houdt - daar ga ik van uit - en wat is liefde waard als je je partner verlaat omdat hij ziek is? Hij heeft daar ook niet om gevraagd.dinkiedoodle schreef: ↑24-12-2022 10:10Je hoeft niet met die partner samen te leven. Dat is een keuze die je zelf hebt gemaakt.
En - niet onbelangrijk - hij is de vader van haar kinderen.
zaterdag 24 december 2022 om 10:33
Wat is er dan allemaal gebeurd lief mens?Thalas schreef: ↑24-12-2022 10:08Gewoon doorgaan
Heel eerlijk: ik heb geen keus, natuurlijk. Als ik er niet ben is er niemand die het overneemt, dus ik ben er en ik ga gewoon door. Maar nu het allemaal rustiger wordt omdat de kinderen groter zijn en ik weer tijd heb om af en toe adem te halen, merk ik wel dat het beschadigend was en is. Ik heb niet alleen een slaapprobleem, maar ik ben ook ongelooflijk boos op iedereen die de zware afgelopen jaren heeft gebagatelliseerd, of heeft gedaan alsof het mijn eigen schuld was. En dat waren vrij veel mensen. Ik weet verstandelijk wel dat ze daar niets aan kunnen doen, maar gevoelsmatig zit dat anders. Ik weet nog niet zo goed wat ik daarmee moet.
Voor TO: zoek mensen om je heen die er zijn voor jóu. Die aan jouw kant staan, ongeacht je keuzes. Ze hoeven niet eens iets te doen, maar het feit dat ze je mentaal steunen en dat ze je last erkennen, ongeacht wat er gebeurt, maakt alles al zoveel makkelijker te dragen. Dat scheelt over een paar jaar vast een hoop therapie
Ik dacht dat ik het zwaar had
-
zaterdag 24 december 2022 om 11:38
Vanmorgen een goed en rustig gesprek gehad samen. Heb aangegeven het moeilijk te vinden ermee om te gaan en ik soms niet weet of ik hem overvraag of niet. We hebben open en eerlijk gepraat, wat enorm fijn was en hij heeft me ook wat meer inzicht gegeven in zijn gedachten en gevoelens. Er zitten trauma's uit zijn jeugd, daarvoor krijgt ie traumatherapie en dus ook schematherapie. Hij heeft heel helder waar het vandaan komt en waar het "mis" gaat nu.
We hebben afgesproken dat ik meega naar zijn therapeut en met zijn 3en het gesprek aangaan. Als ik daarna nog behoefte heb aan hulp ga ik zelf naar de huisarts.
We hebben ook afspraken gemaakt wat hij nu wel en wat hij niet kan. In februari hadden we weer n week vakantie gepland met de kindjes maar we gaan kijken of we een paar dagen samen weg kunnen en oppas kunnen regelen voor de kinderen.
Het geeft rust nu ik wat meer weet wat ik van hem kan verwachten. We hebben het ook uitgebreid over het gedrag vd kinderen gehad en hoe zijn gedrag de kinderen eventueel beïnvloed. We zijn er ons dus bewust van en gaan er evt hulp voor vragen.
Bedankt allen voor jullie input, was en is erg waardevol voor me.
We hebben afgesproken dat ik meega naar zijn therapeut en met zijn 3en het gesprek aangaan. Als ik daarna nog behoefte heb aan hulp ga ik zelf naar de huisarts.
We hebben ook afspraken gemaakt wat hij nu wel en wat hij niet kan. In februari hadden we weer n week vakantie gepland met de kindjes maar we gaan kijken of we een paar dagen samen weg kunnen en oppas kunnen regelen voor de kinderen.
Het geeft rust nu ik wat meer weet wat ik van hem kan verwachten. We hebben het ook uitgebreid over het gedrag vd kinderen gehad en hoe zijn gedrag de kinderen eventueel beïnvloed. We zijn er ons dus bewust van en gaan er evt hulp voor vragen.
Bedankt allen voor jullie input, was en is erg waardevol voor me.
zaterdag 24 december 2022 om 11:44
Oja en ik ben ondanks alles toch enorm blij en dankbaar dat ik met hem een gezin heb mogen stichten. Ik snap sommige redenaties zeker wel, maar ik vind niet dat je - ondanks dat iemand een bepaalde ziekte of aandoening heeft - dan maar meteen geen kinderen moet willen krijgen.
We hebben erg goede tijden gehad en die komen er ook weer aan. En juist omdat wij weten hoe een depressie werkt en eruit ziet, denk ik dat wij deze signalen bij onze kinderen sneller zullen oppikken en sneller hulp zullen zoeken.
Voor nu zien ze er gelukkig uit en gaat het bv ook op de opvang erg goed en zien ze geen afwijkend gedrag. We hebben veel hulp van ouders, zussen en broers en daarmee zien de kinderen ook veel andere volwassenen in hun leven die niet depressief zijn.
Wat zijn therapeut heeft aangegeven is dat het belangrijk is dat de kinderen zich niet actief hoeven moeten aan te passen aan papa, dus bv alleen maar boven of beneden spelen omdat papa op bed of op de bank ligt en geen prikkels erbij kan hebben. Hier letten we altijd goed op. Als het echt te zwaar wordt voor man gaat hij bv een dag of 2 naar zijn ouders. De kinderen hoeven zich in die zin dus niet aan te passen aan hem.
We hebben erg goede tijden gehad en die komen er ook weer aan. En juist omdat wij weten hoe een depressie werkt en eruit ziet, denk ik dat wij deze signalen bij onze kinderen sneller zullen oppikken en sneller hulp zullen zoeken.
Voor nu zien ze er gelukkig uit en gaat het bv ook op de opvang erg goed en zien ze geen afwijkend gedrag. We hebben veel hulp van ouders, zussen en broers en daarmee zien de kinderen ook veel andere volwassenen in hun leven die niet depressief zijn.
Wat zijn therapeut heeft aangegeven is dat het belangrijk is dat de kinderen zich niet actief hoeven moeten aan te passen aan papa, dus bv alleen maar boven of beneden spelen omdat papa op bed of op de bank ligt en geen prikkels erbij kan hebben. Hier letten we altijd goed op. Als het echt te zwaar wordt voor man gaat hij bv een dag of 2 naar zijn ouders. De kinderen hoeven zich in die zin dus niet aan te passen aan hem.
zaterdag 24 december 2022 om 21:54
Omstebeurt nachtdienst, degene die mag slapen draagt oordoppen en mag “uitslapen”. Dit is echt het enige wat werkt.MoonAndStars27 schreef: ↑23-12-2022 20:14Ik vraag me ook af, hoe doen andere stellen dit die kleine kinderen hebben? Hebben die wel nog energie voor elkaar? En hebben die het gezellig en leuk? Liggen die savonds niet helemaal uitgeteld naast elkaar? Hoe gaan zij om met moeilijk peutergedrag? Ik heb in mijn omgeving geen vriendinnen met (meerdere) kleine kinderen dus kan daar met weinig mensen over praten.
Maar eerlijk, de kwaliteit van onze relatie hangt volledig samen met hoe onze kinderen slapen. Als ze slecht slapen is het weinig soeps. En wij doen s avonds niks leuks. Om 20.45 gaat de tv uit en gaan we ons klaarmaken voor naar boven te gaan.
Probeer opvang te vinden, zoveel mogelijk. Ga toch s avonds een keer uit eten. Ga naar je ouders, laat de kinderen daar en ga een uurtje samen wandelen voor je koffie gaat drinken. En tijd voor jezelf, laat man alleen met de kinderen naar zijn ouders gaan etc.
Pittig hoor, ik geef het je te doen. Mijn man heeft ook depressieve neigingen en slikt medicatie (die gelukkig helpt!). Mijn kinderen slapen sinds een maand of wat redelijk (altijd 06.00 wakker, max 2x eruit), dat helpt dus gigantisch.
Slaap hè…. Man wat een gemis als het er niet is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
