Relatie omzeep wegens vraagtekens bij kinderwens

Hi lieve mensen,

Ik ben hier nieuw en weet even niet zo goed wat ik met mezelf aan moet, dus hopelijk is er iemand die me wat perspectieven kan bieden..

Gister heeft mijn vriend/beste vriend (M28) (lang verhaal kort; relatie van 7 jaar, daarna op en af, gekozen om er toen toch weer voor te gaan) er een punt achter gezet. De grootste reden hiervan is het feit dat ik (F28) nog niet 100% zeker weet of ik kinderen wil. Ik heb eerst altijd stellig nee gezegd (daar was hij van op de hoogte), maar ben de laatste tijd toch een beetje mijn mening daarover aan het bijstellen.

Vriend heeft altijd gezegd dat hij dit wel wilde. Een reden van mijn onzekerheid is dat ik het zekere gevoel van; “ja! nu wil ik het echt” nog nooit gehad heb. Ik ben namelijk een late student en zit nu pas in mijn afstudeerfase. Vriend (ofja, ex..) werkt maar woont nog in zijn studentenhuis. Kortom, voor mij geen ruimte om heel het “nesteldrang” ding te ervaren, want wie heeft dat nou in een studentenwoning..

Anyways, gisteravond een vrij heftig gesprek gehad waarbij naar boven is gekomen dat ik het allemaal nog niet zeker weet, maar er wel voor open sta, echter weet ik niet of ik het zelf kan/wil baren ivm verschillende lichamelijke en mentale complicaties en erfelijke factoren die het zelf dragen/baren van een kind waarschijnlijk gaan vermoeilijken. En ja; die vergrote kans op complicaties vind ik eng. Mijn overweging ‘draagmoeder’ schoot in het verkeerde keelgat, en vriend zei: nee, ik ben hier heel stellig in, het moet op de natuurlijke manier gebeuren. Mijn tegenargument; wie ben jij om te beslissen dat je vriendin of vrouw op die manier een kind moet baren, met alle risico’s van dien (in mijn geval), terwijl er ook andere opties zijn.. Er was nix tegen in te brengen.

Nu heeft hij me basically gedumpt omdat het proces van een zwangerschap eng en risicovol voor me is, en hij per se een vrouw wil die dat wel kan en wil. Waar is het sluiten van compromissen gebleven? Samen het pad bewandelen, en samen uitzoeken hoe we van A naar B komen? Mij is geleerd dat je elkaar altijd een beetje tegemoet moet komen als je van elkaar houdt. Dat heb je voor elkaar over, toch..?

Kortom, ik voel me opzij gezet als een stuk stront (en wellicht zeg ik dit ook omdat ik nog in emotie zit). Ik wil momenteel vooral schreeuwen en dingen kapot gooien, want het lijkt gewoon alsof ik nooit goed genoeg ben. Ik zie het gewoon echt niet zitten om weer helemaal opnieuw te beginnen.

Ik hoop dat er iemand is die me wat nieuwe inzichten kan geven hierover, want ik weet het allemaal even niet meer. Excuses voor het enorm lange verhaal.

*Side note: naast dit enkele punt was het echt een geweldige relatie en pasten we perfect bij elkaar.. Het doet me echt pijn om dit zo weg te gooien.

Larosa schreef: ↑

22-11-2024 20:50

Zijn keuze is zeker niet verkeerd, maar zoals jij het vertelt lijkt het alsof hij op een horkerige/abrupte manier een punt achter de relatie heeft gezet. Dat had ook anders gekund denk ik, na zo lang samen te zijn geweest. Wat dat betreft snap ik je wel hoor. Heb je nog wat van hem gehoord sindsdien?

Jawel, hij heeft me gevraagd hoe het met me gaat maar is nu aan het feesten met een vriend. Zal later wellicht nog wel wat horen, en hij had de vraag om maandag nog wat dingen te bespreken. Al moet ik zeggen dat ik nog niet zeker weet of ik dat helemaal zie zitten..