relatie over, maar nog heel veel contact

Ik heb afgelopen weken heel veel op dit forum gelezen en heb nu besloten toch mijn verhaal hier neer te zetten, omdat ik tot nu toe erg onder de indruk ben van de inzichten van veel van jullie en de lieve reacties, beiden kan ik op dit moment goed gebruiken.

2 weken geleden heeft mijn nu ex onze relatie verbroken na ruim 3 jaar. Het ging al een tijd slechter, en in de hoop de situatie te verbeteren hadden we al besloten voorlopig niet meer samen te wonen (we leefden met zijn tweetjes in een studio, één ruimte dus), dus ik heb een kamer gehuurd naast zijn appartementje. Uiteindelijk mocht het toch niet baten en heeft mijn vriend besloten dat het niet meer ging: ik was en ben na 3 jaar nog steeds met vlagen flink verliefd op hem, maar hij heeft totaal geen kriebels voor mij meer. Daarnaast is hij naar eigen zeggen al niet echt een relatie-persoon, maar als hij kriebels voelt dan kan hij zich daar nog over heen zetten.

Sinds het uit is hebben wij nog wel dagelijks contact, we mailen, msn'en en ik zie hem in principe ook wel iedere dag, vaak omdat ik even een knuffel nodig heb. Daarnaast kijken we af en toe samen een filmpje, en als dat op zaterdag is blijf ik ook gewoon slapen en gaan we op zondag lekker door met film kijken. We hebben echter géén seks, want hij voelt zich daar niet goed bij, omdat hij weet dat ik meer gevoelens voor hem heb dan hij voor mij.

De reden dat we besloten hebben nog op deze manier contact te hebben is dubbel; aan de ene kant kunnen we elkaar toch niet echt ontlopen, aangezien we naast elkaar wonen, en heel veel van mijn spullen nog bij hem staan, omdat ik op mijn kamertje van 11 m2 er geen plek voor heb. Daarnaast is er op deze manier nog enige kans dat hij weer kriebels gaat voelen. De enige voorwaarde daarvoor is dat ik niet constant zeur over alles, dat ik niets van hem verwacht, want hij wil nu gewoon even niet het gevoel hebben dat hij naar wie dan ook verplichtingen heeft. Ik vind dit heel moeilijk, ik vind het moeilijk om bijvoorbeeld niet kenbaar te maken dat ik eigenlijk gehoopt had dat we deze avond samen een filmpje zouden gaan kijken. Ik vind het heel moeilijk om niet te zeggen dat deze vriendschap op de lange termijn voor mij niet gaat werken als we niet daarnaast ook weer een relatie kunnen hebben. Ik vind het moeilijk om niet te zeuren over het feit dat hij nu weer meer contact zoekt met anderen (en nee, geen vrienden, alleen maar meisjes). De enige afspraak die we hebben is dat hij in principe niet met een ander naar bed zal gaan, en mocht dat toch gebeuren dan vertelt hij me dit, en kan ik eventueel besluiten de vrienschap meteen te verbreken.

Maar goed, doel van dit verhaal is eigenlijk om de hoop te uiten dat ik mijn vele frustraties bij jullie kwijt kan, zodat ik ze niet aan mijn ex hoef te vertellen, simpelweg omdat ik niet denk dat hij óf ik er ook maar iets mee opschiet.

Ik besef trouwens dat dit verhaal misschien heel onsamenhangend klinkt voor jullie, dus vraag gerust naar dingen die onduidelijk zijn. Alvast heel erg bedankt voor het lezen .

Kodak, ik kan hem dus niet helemaal niet zien, omdat ik helaas op een paar gebieden echt afhankelijk ben van hem, vanwege mijn woonsituatie. En ik weet niet zeker of te veel verwacht, ik noem het zelf meer hopen. De keuze voor deze vriendschap is ook van twee kanten genomen, in de hoop dat zijn gevoelens terug komen en we dachten dat het daarvoor belangrijk was dat we weer leuk contact konden hebben, in plaats van de constante strubbelingen van de afgelopen maanden. Als na een tijd blijkt dat dit niet gaat gebeuren, dan moet ik opnieuw naar de situatie gaan kijken. Ik hoop ook dat ik tegen die tijd wat beter zicht heb op opties om te verhuizen naar een andere, zelfstandige woonruimte, waarbij ik niet meer afhankelijk van hem ben.

Helemaal vergeten te vertellen natuurlijk. Ik zat afgelopen jaren ontzettend slecht in me vel, ik deed een studie die ik al mijn hele leven wilde doen, maar die in de praktijk totaal niet bleek te zijn wat ik wilde. Ik heb er uiteindelijk 4 jaar aan verkwist, af en toe een college volgens, maar de motivatie was er gewoon niet, toch durfde ik eerst niet stoppen vanwege de reacties, van onder andere mijn ouders, van wie ik financieel afhankelijk was. Een paar maandjes geleden heb ik uiteindelijk de knoop doorgehakt om toch te stoppen, ingeschreven bij een uitzendbureau, en nu ben ik alweer een maandje aan het werk en dat is geweldig. Ik onderhoud nu voor het eerst in mijn leven mezelf, van mijn eigen geld, en ik voel me wat dat betreft 100% beter. Had mijn ex een half jaar geleden besloten de relatie te verbreken dan was ik in een zwart gat gevallen, maar nu zit ik eigenlijk al met al best goed in mijn vel. Het is alleen in de avonduurtjes, wanneer ik alleen ben, nog best moeilijk.

Maar goed, je stelt verder hele rake vragen waar ik eigenlijk ook geen antwoord op kan geven waarmee ik zelf tevreden ben. Nee, we laten elkaar niet los, elkaar schat en lief noemen, zeggen dat je van elkaar houdt, samen slapen, boodschappen voor elkaar doen. En eigenlijk wil ik dat inderdaad nu niet veranderen, want ik wil weten of, wanneer we het op deze manier alleen maar leuk en gezellig hebben zonder gezeik, hij nog romantische gevoelens voor mij kan hebben. Ik wil dit niet opgeven voordat het echt over is, ik wil ook mijn beste vriend niet opgeven. Ik wil dit wel een echte kans geven, en dus niet elke conversatie die ik met hem voer zeggen dat hij naar mijn gevoel weer tekort geschoten is. Ik weet alleen nog niet wat voor termijn ik voor mezelf moet aanhouden. Als er na 2 maanden niets verandert is, moet ik het dan opgeven? Maar ja, de eerste keer heeft het ook 10 maanden geduurd voordat hij verliefd werd. Dat zijn dingen waar ik nu mee worstel Ik kan mijn eigen gevoel ook heel slecht inschatten, ik weet oprecht niet of het beter is het contact te verbreken of niet. Want als ik het contact wel zou verbreken, dan zou ik nog steeds gaan zitten wachten tot ie weer voor mijn deur staat omdat hij beseft een fout gemaakt te hebben.

Tis eigenlijk ook niet eerlijk, verliefdheid hoort na ruim 3 jaar gewoon weg te zijn, toch?

En ik vergeet nog steeds dingen, ik ben echt zo'n chaoot. Ik ben afhankelijk van hem, omdat heel veel van mijn spullen bij hem staan, en ik die op mijn kleine kamertje niet kwijt kan. Daarnaast doe ik mijn was bij hem, strijk ik mijn was bij hem, leen ik af en toe zijn stofzuiger. Allemaal hele banale dingen, maar ze moeten wel gebeuren, en het zijn allemaal dingen waar ik dus simpelweg geen ruimte voor heb op mijn kamer.

Ik sta op dit moment ingeschreven voor zelfstandige woonruimte, maar daar moet ik nog minstens 2 jaar op wachten. Een andere optie zou zijn om particulier te gaan huren, maar dat kost meer, en wil ik alleen doen als ik een vaste baan heb of iig een jaarcontract, en dat is nu niet het geval.