Relaties
alle pijlers
Relatie van mijn ouders is slecht
zondag 4 mei 2025 om 17:31
Hoi allemaal,
Ik ben even op zoek naar wat advies in deze situatie, dus ik heb een oud account heropend. Het gaat om het volgende; mijn ouders hebben al jaren een slechte relatie met elkaar.
Voor context, ze zijn beide begin 60 (ik ben zelf begin 30). Het rommelt al jaren, vooral sinds mijn broertje en ik uit huis zijn. Beide zijn ze doodongelukkig. Mijn vader wil niks, benoemt vooral heel vaak hoe slecht de relatie is en lijkt wat manipulatief. Wel wil hij dingen die mijn moeder (nog) niet wil, zoals verhuizen, en dat neemt hij haar kwalijk. Aan de andere kant wil mijn moeder veel leuke dingen doen samen, reizen etc, maar ze krijgt mijn vader niet mee.
Er speelt natuurlijk nog veel meer. Mijn moeder heeft de neiging hier veel over te praten met mij en mijn broertje, dus ik hoor dit vooral van één kant. Ze zijn een tijdje bij een relatietherapeut geweest, maar ook dat heeft niets geholpen. Vooral mijn vader lijkt adviezen niet op te volgen en zijn eigen ding te doen.
Ik vind het heel moeilijk om dit alles aan te zien en aan te horen. Ik zie 2 doodongelukkige mensen, waarvan een van beide mij daar veel over vertelt, maar ik weet niet wat ik ermee aan moet. Ik wil er zijn voor mijn moeder, maar ik wil niet tussen mijn ouders in komen te staan. Ik weet ook niet wat ik hieraan kan doen en hoe ik ze kan helpen. Misschien kan dat wel niet.
Altijd als ik bij ze ben geweest of mijn moeder aan de telefoon heb voel ik me zelf ook slecht, omdat ik dan weer zie hoe slecht het met ze gaat. Ik maak me zorgen om ze, maar weet niet wat ik kan doen, ook zonder mezelf helemaal hierin mee te laten gaan. Die negativiteit doet mij ook geen goed en maakt dat ik liever minder bij ze langs ga.
Heeft iemand ervaringen of tips voor deze situatie?
Ik ben even op zoek naar wat advies in deze situatie, dus ik heb een oud account heropend. Het gaat om het volgende; mijn ouders hebben al jaren een slechte relatie met elkaar.
Voor context, ze zijn beide begin 60 (ik ben zelf begin 30). Het rommelt al jaren, vooral sinds mijn broertje en ik uit huis zijn. Beide zijn ze doodongelukkig. Mijn vader wil niks, benoemt vooral heel vaak hoe slecht de relatie is en lijkt wat manipulatief. Wel wil hij dingen die mijn moeder (nog) niet wil, zoals verhuizen, en dat neemt hij haar kwalijk. Aan de andere kant wil mijn moeder veel leuke dingen doen samen, reizen etc, maar ze krijgt mijn vader niet mee.
Er speelt natuurlijk nog veel meer. Mijn moeder heeft de neiging hier veel over te praten met mij en mijn broertje, dus ik hoor dit vooral van één kant. Ze zijn een tijdje bij een relatietherapeut geweest, maar ook dat heeft niets geholpen. Vooral mijn vader lijkt adviezen niet op te volgen en zijn eigen ding te doen.
Ik vind het heel moeilijk om dit alles aan te zien en aan te horen. Ik zie 2 doodongelukkige mensen, waarvan een van beide mij daar veel over vertelt, maar ik weet niet wat ik ermee aan moet. Ik wil er zijn voor mijn moeder, maar ik wil niet tussen mijn ouders in komen te staan. Ik weet ook niet wat ik hieraan kan doen en hoe ik ze kan helpen. Misschien kan dat wel niet.
Altijd als ik bij ze ben geweest of mijn moeder aan de telefoon heb voel ik me zelf ook slecht, omdat ik dan weer zie hoe slecht het met ze gaat. Ik maak me zorgen om ze, maar weet niet wat ik kan doen, ook zonder mezelf helemaal hierin mee te laten gaan. Die negativiteit doet mij ook geen goed en maakt dat ik liever minder bij ze langs ga.
Heeft iemand ervaringen of tips voor deze situatie?
zondag 4 mei 2025 om 17:37
Jouw ouders moeten jullie hier helemaal niet mee lastig vallen. Ik vind het raar dat je moeder het er met jou over heeft. Laat ze dat met vriendinnen of een therapeut doen, dat mag je best tegen haar zeggen.
Jij bent niet verantwoordelijk voor hun welzijn hoor, ze moeten stoppen met dit vervelende gezeik.
Jij bent niet verantwoordelijk voor hun welzijn hoor, ze moeten stoppen met dit vervelende gezeik.
zondag 4 mei 2025 om 17:40
En het is trouwens herkenbaar, ik voelde me ook klem zitten en ging altijd met een rotgevoel weg daar. Maar ik heb afstand van dat gevoel gedaan, het is niet mijn taak als kind om die problemen op te lossen en eigenlijk vind ik het nogal kinderachtig om zo totaal niet constructief te zaniken over elkaar. Laat ze uit elkaar gaan als het al zo lang een kwelling is.
zondag 4 mei 2025 om 17:42
Dit dus. Het zijn volwassen mensen die hun eigen keuzes maken in hun leven. Ze moeten jullie daarbuiten houden en dit zou ik ook zeggen als ze weer erover begint.Yakuzakiko schreef: ↑04-05-2025 17:37Jouw ouders moeten jullie hier helemaal niet mee lastig vallen. Ik vind het raar dat je moeder het er met jou over heeft. Laat ze dat met vriendinnen of een therapeut doen, dat mag je best tegen haar zeggen.
Jij bent niet verantwoordelijk voor hun welzijn hoor, ze moeten stoppen met dit vervelende gezeik.
zondag 4 mei 2025 om 17:42
Yakuzakiko schreef: ↑04-05-2025 17:37Jouw ouders moeten jullie hier helemaal niet mee lastig vallen. Ik vind het raar dat je moeder het er met jou over heeft. Laat ze dat met vriendinnen of een therapeut doen, dat mag je best tegen haar zeggen.
Jij bent niet verantwoordelijk voor hun welzijn hoor, ze moeten stoppen met dit vervelende gezeik.
Dit!
En dat kun je gewoon zeggen. Zij moeten hun eigen shit oplossen of beëindigen en tot die tijd willen jij en je broer het niet weten.
zondag 4 mei 2025 om 17:45
Afstand nemen, het zijn hun problemen, niet jouw problemen. Die moeten ze met elkaar bespreken, niet met jullie. Kap het gesprek met je moeder af.
Als kind kun je niet zoveel, behalve zelf uit de situatie stappen en jezelf te beschermen. Hun leven, hun keuzes. Je kunt alleen je eigen opstelling veranderen.
Als kind kun je niet zoveel, behalve zelf uit de situatie stappen en jezelf te beschermen. Hun leven, hun keuzes. Je kunt alleen je eigen opstelling veranderen.
zondag 4 mei 2025 om 17:46
Na 100 jaar negativiteit hier én zelfs een proef-scheiding toen ik tiener was ...
Eén oor in, ander oor uit.
Ik luister, zeg ja en amen en weet toch dat er niets verandert.
Mijn moeder wil wel weg, maar zet niet nog een keer de stap om alles achter te laten.
Mijn vader ziet het probleem niet of maar half.
Ik aanhoor dus om de zoveel tijd mijn moeder.
De dag dat ze effectief zou vertrekken sta ik klaar. Maar ze is intussen 73 en in pensioen, dus ik gok dat het "levenslang" is.
De hoop op verandering heb ik na 30 jaar dus opgegeven.
Ik laat haar dus af en toe maar ventileren.
En ben al lang blij dat ik het huis uit ben en er niet meer dagelijks tussen zit.
Eén oor in, ander oor uit.
Ik luister, zeg ja en amen en weet toch dat er niets verandert.
Mijn moeder wil wel weg, maar zet niet nog een keer de stap om alles achter te laten.
Mijn vader ziet het probleem niet of maar half.
Ik aanhoor dus om de zoveel tijd mijn moeder.
De dag dat ze effectief zou vertrekken sta ik klaar. Maar ze is intussen 73 en in pensioen, dus ik gok dat het "levenslang" is.
De hoop op verandering heb ik na 30 jaar dus opgegeven.
Ik laat haar dus af en toe maar ventileren.
En ben al lang blij dat ik het huis uit ben en er niet meer dagelijks tussen zit.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
zondag 4 mei 2025 om 18:03
Eens met alle reacties hierboven. Als ze willen ventileren gaan ze maar naar een therapeut. Met elkaar of apart, doet er niet toe.
Ik zou ook aan je moeder vragen of ze doorheeft hoe het voor jou en je broertje is om dit allemaal aan te horen. Hopelijk valt bij haar het kwartje maar bepaalde gewoontes slijten moeilijk, helaas.
Ik zou ook aan je moeder vragen of ze doorheeft hoe het voor jou en je broertje is om dit allemaal aan te horen. Hopelijk valt bij haar het kwartje maar bepaalde gewoontes slijten moeilijk, helaas.
zondag 4 mei 2025 om 18:13
Je ouders zijn volwassenen van 60 jaar, die kunnen prima hun eigen boontjes doppen. Het is niet dat ze naar jou gaan luisteren als jij met oplossingen komt, je wordt gewoon gebruikt om tegenaan te praten. Als je daar moeite mee hebt, wat ik ontzettend goed snap, zou ik een duidelijke grens stellen.
Zou inderdaad de voorgestelde quote van GonnieGijsje blijven herhalen.
Zou inderdaad de voorgestelde quote van GonnieGijsje blijven herhalen.
zondag 4 mei 2025 om 18:17
Als ik in de situatie zat van TO, dan zou ik me niet beter voelen door een grens aan te geven bij moeder. Integendeel.
Daarbij zou ik het dan misschien niet meer horen, maar zou nog steeds zien hoe ongelukkig beiden zijn.
To, heb je ze beiden al eens op de man gevraagd waarom ze niet gaan scheiden?
Waarom gaan ze niet scheiden?
Daarbij zou ik het dan misschien niet meer horen, maar zou nog steeds zien hoe ongelukkig beiden zijn.
To, heb je ze beiden al eens op de man gevraagd waarom ze niet gaan scheiden?
Waarom gaan ze niet scheiden?
zondag 4 mei 2025 om 18:25
Dank voor alle reacties. Ik heb me inderdaad ook al vaker voorgenomen een grens te trekken, maar toch lukt dat vaak niet of heb ik het idee dat ik er nog wat controle op uit kan oefenen als ze wel tegen me praten.
Waarom ze niet scheiden heb ik nooit zo op de man af gevraagd. Ze lijken toch nog wel te willen. Wel merk ik ook bij beide dat ze niet alleen willen zijn. Daarnaast zei mijn moeder laatst wel: als er nu een huisje beschikbaar was geweest was ik al weggeweest. Ze ziet op tegen wat er allemaal bij komt kijken en mijn vader is eenverdiener, dus ze weet niet waar ze dan terecht komt en heen moet.
Waarom ze niet scheiden heb ik nooit zo op de man af gevraagd. Ze lijken toch nog wel te willen. Wel merk ik ook bij beide dat ze niet alleen willen zijn. Daarnaast zei mijn moeder laatst wel: als er nu een huisje beschikbaar was geweest was ik al weggeweest. Ze ziet op tegen wat er allemaal bij komt kijken en mijn vader is eenverdiener, dus ze weet niet waar ze dan terecht komt en heen moet.
zondag 4 mei 2025 om 18:31
Misschien sluit het ene het ander niet uit TO. Je kan voor jezelf een grens bedenken. Zo van 'je mag me om advies vragen en ik denk mee in een constructieve oplossing, maar ik ben geen praatpaal voor negatief commentaar over de ander'.
Zou het helpen als je de positieve punten van een ouder benadrukt tegenover de ander? Als er toch nog iets zit waarom ze niet van elkaar afwillen, kan je ze misschien helpen om weer te zien wat ze WEL hebben?
En ik dacht; misschien kunnen ze onafhankelijker van elkaar leven, maar wel samen? Waarom gaat je moeder niet meer op reis zonder je vader? En waarom bekijkt je vader niet eens een huis, en deelt ie het pas als ie het echt helemaal te gek vindt? Er zullen nog wel meer issues zijn (zoals je schreef in de OP), wellicht is het een kwestie van navigeren? Ze zijn wel bezorgd om elkaar, maar een beetje meer afstand zou ook kunnen helpen. Of werkt het zo niet?
Zou het helpen als je de positieve punten van een ouder benadrukt tegenover de ander? Als er toch nog iets zit waarom ze niet van elkaar afwillen, kan je ze misschien helpen om weer te zien wat ze WEL hebben?
En ik dacht; misschien kunnen ze onafhankelijker van elkaar leven, maar wel samen? Waarom gaat je moeder niet meer op reis zonder je vader? En waarom bekijkt je vader niet eens een huis, en deelt ie het pas als ie het echt helemaal te gek vindt? Er zullen nog wel meer issues zijn (zoals je schreef in de OP), wellicht is het een kwestie van navigeren? Ze zijn wel bezorgd om elkaar, maar een beetje meer afstand zou ook kunnen helpen. Of werkt het zo niet?
zondag 4 mei 2025 om 18:39
Herkenbaar. Als in, op een gegeven moment besloten mijn moeder maar te laten ventileren (mijn vader heeft er nooit over gesproken) en af en toe op strategische momenten ja te knikken of te hummen. En een manier gevonden om het weer van me af te laten glijden.Wissewis schreef: ↑04-05-2025 17:46Na 100 jaar negativiteit hier én zelfs een proef-scheiding toen ik tiener was ...
Eén oor in, ander oor uit.
Ik luister, zeg ja en amen en weet toch dat er niets verandert.
Mijn moeder wil wel weg, maar zet niet nog een keer de stap om alles achter te laten.
Mijn vader ziet het probleem niet of maar half.
Ik aanhoor dus om de zoveel tijd mijn moeder.
De dag dat ze effectief zou vertrekken sta ik klaar. Maar ze is intussen 73 en in pensioen, dus ik gok dat het "levenslang" is.
De hoop op verandering heb ik na 30 jaar dus opgegeven.
Ik laat haar dus af en toe maar ventileren.
En ben al lang blij dat ik het huis uit ben en er niet meer dagelijks tussen zit.
Mijn ouders zijn uiteindelijk wel gescheiden. Maar dat biedt geen garanties dat het klagen erover ophoudt.
Mijn moeder is inmiddels bijna 80, de scheiding is nu ruim 20 jaar geleden. En ik merk dat nu ze echt oud wordt de verhalen over mijn vader, die ik de afgelopen 35 jaar al minstens 300 keer heb gehoord nu nog veel vaker worden verteld. Ik kan ze allemaal van a tot z dromen maar mijn moeder vertelt ze altijd alsof ze nieuw zijn.
Het doet me vrijwel niks meer. Te vaak gehoord, te vaak gezien hoe geforceerd er gezocht wordt naar een opening
om het verhaal maar weer eens te kunnen oprakelen. Dan word je vanzelf immuun.
Tips zijn lastig omdat iedere situatie anders is. Maar je teflonpak aantrekken waar alles langs afglijdt is een goed idee.
zondag 4 mei 2025 om 18:39
Heeft ze geen vriendinnen om tegenaan te praten?
Met haar problemen kan ze terecht bij een therapeut en maatschappelijk werk. Zij kunnen haar helpen om te scheiden. Maar waar gaat ze dan van leven als ze geen inkomen heeft?
Je kunt haar doorverwijzen naar instanties.
Denk je echt dat je enige controle hebt? Welke controle zou je willen? De relatie is al jaren slecht en ze kiezen er zelf voor om de situatie niet te veranderen. Inmiddels is wel bewezen dat ook jij daar geen invloed op hebt. Dus kies voor jezelf en stel je grenzen. Ga gewoon bij ze op bezoek en als je moeder dan achteraf wil klagen dan kap je dat af. Met het gedrag wat je nu vertoond houdt je de situatie in stand. Je kunt alleen je eigen gedrag veranderen.
Met haar problemen kan ze terecht bij een therapeut en maatschappelijk werk. Zij kunnen haar helpen om te scheiden. Maar waar gaat ze dan van leven als ze geen inkomen heeft?
Je kunt haar doorverwijzen naar instanties.
Denk je echt dat je enige controle hebt? Welke controle zou je willen? De relatie is al jaren slecht en ze kiezen er zelf voor om de situatie niet te veranderen. Inmiddels is wel bewezen dat ook jij daar geen invloed op hebt. Dus kies voor jezelf en stel je grenzen. Ga gewoon bij ze op bezoek en als je moeder dan achteraf wil klagen dan kap je dat af. Met het gedrag wat je nu vertoond houdt je de situatie in stand. Je kunt alleen je eigen gedrag veranderen.
zondag 4 mei 2025 om 18:55
En oh ja, misschien kun je een patroon ontdekken in welke situaties je moeder gaat ventileren.
Mijn moeder doet het vooral als ik alleen met haar ben. En 's avonds en 'smiddags meer dan eerder op de dag. Dus als ik er geen zin in heb, dan ga ik 's ochtends op de koffie. Of ik neem man mee. Of appen in plaats van bellen bijvoorbeeld. Of niet langer dan 5 minuten bellen. Misschien kan je zulke dingen ook uitproberen.
Mijn moeder doet het vooral als ik alleen met haar ben. En 's avonds en 'smiddags meer dan eerder op de dag. Dus als ik er geen zin in heb, dan ga ik 's ochtends op de koffie. Of ik neem man mee. Of appen in plaats van bellen bijvoorbeeld. Of niet langer dan 5 minuten bellen. Misschien kan je zulke dingen ook uitproberen.
zondag 4 mei 2025 om 20:07
Mooie post Pimpelmees. Hier sluit ik me bij aan.Pimpelmeesje87 schreef: ↑04-05-2025 18:31Misschien sluit het ene het ander niet uit TO. Je kan voor jezelf een grens bedenken. Zo van 'je mag me om advies vragen en ik denk mee in een constructieve oplossing, maar ik ben geen praatpaal voor negatief commentaar over de ander'.
Zou het helpen als je de positieve punten van een ouder benadrukt tegenover de ander? Als er toch nog iets zit waarom ze niet van elkaar afwillen, kan je ze misschien helpen om weer te zien wat ze WEL hebben?
En ik dacht; misschien kunnen ze onafhankelijker van elkaar leven, maar wel samen? Waarom gaat je moeder niet meer op reis zonder je vader? En waarom bekijkt je vader niet eens een huis, en deelt ie het pas als ie het echt helemaal te gek vindt? Er zullen nog wel meer issues zijn (zoals je schreef in de OP), wellicht is het een kwestie van navigeren? Ze zijn wel bezorgd om elkaar, maar een beetje meer afstand zou ook kunnen helpen. Of werkt het zo niet?
zondag 4 mei 2025 om 20:22
Als je zoekt op de term parentificatie, lees je misschien wel herkenbaarheid. Je hebt namelijk geen controle, maar omdat je moeder de controle ook niet lijkt te pakken, ga je die als een soort automatisme overnemen. En daar wordt niemand vrolijker van.Twijfelkontje678 schreef: ↑04-05-2025 18:25Dank voor alle reacties. Ik heb me inderdaad ook al vaker voorgenomen een grens te trekken, maar toch lukt dat vaak niet of heb ik het idee dat ik er nog wat controle op uit kan oefenen als ze wel tegen me praten.
zondag 4 mei 2025 om 20:24
Ik denk dat ouders (ook de jouwe) de neiging hebben om hun kinderen als klankbord te gebruiken, omdat het gemakkelijk en vertrouwd is, de drempel is laag, maar uiteindelijk blijf jij hun kind en legt jouw mening dus geen gewicht in schaal. Met andere woorden: jij bent geen gelijkwaardige gesprekspartner. Jij bent namelijk hun kind. Jij wordt geacht naar hen te luisteren (en van hen te leren), niet andersom.
Dat jij nu volwassen bent, verandert daar niks aan. Jouw ouders willen spuien, hun verdriet en frustratie delen, maar ze verwachten er niets (behalve begrip en liefde) voor terug. Dat is een ongelijke verdeling. Want jij houdt van ze, maar je bent inmiddels een onafhankelijke volwassene met eigen ideeën en overtuigingen, maar díe willen ze niet horen. Ze willen dat jij in de kind-positie blijft, afhankelijk en dus altijd op hun hand. Het probleem is: je hebt twee ouders. Twee belangen. Twee liefdes.
Jouw mening gaat niets veranderen aan hoe zij denken (over elkaar en hun huwelijk). Jij bent er alleen om die kind-rol aan te nemen en op alles ja en amen te zeggen. Dus: doe dat, als je denkt dat het goed is. Of doe het niet, en adviseer ze om een onafhankelijke deskundige in te schakelen, want díe kan onbevooroordeeld naar de situatie kijken. Jij niet.
Dat jij nu volwassen bent, verandert daar niks aan. Jouw ouders willen spuien, hun verdriet en frustratie delen, maar ze verwachten er niets (behalve begrip en liefde) voor terug. Dat is een ongelijke verdeling. Want jij houdt van ze, maar je bent inmiddels een onafhankelijke volwassene met eigen ideeën en overtuigingen, maar díe willen ze niet horen. Ze willen dat jij in de kind-positie blijft, afhankelijk en dus altijd op hun hand. Het probleem is: je hebt twee ouders. Twee belangen. Twee liefdes.
Jouw mening gaat niets veranderen aan hoe zij denken (over elkaar en hun huwelijk). Jij bent er alleen om die kind-rol aan te nemen en op alles ja en amen te zeggen. Dus: doe dat, als je denkt dat het goed is. Of doe het niet, en adviseer ze om een onafhankelijke deskundige in te schakelen, want díe kan onbevooroordeeld naar de situatie kijken. Jij niet.
zondag 4 mei 2025 om 21:45
Eens met tot nu toe alle reacties.
Jij bent niet verantwoordelijk voor de relatie van je ouders, noch heb je er controle over.
Je ouders horen hun relatieperikelen niet met hun kinderen te bespreken.
Jij bent zelf degene die dat kan veranderen. Geef het duidelijk aan, dat je je daar vervelend bij voelt en dat niet meer wil. Doen ze het toch: ophangen danwel opstappen. Dat hoef je echt maar een paar keer te doen hoor, dat leren ze heel snel, zolang jij maar consequent bent.
Jij bent niet verantwoordelijk voor de relatie van je ouders, noch heb je er controle over.
Je ouders horen hun relatieperikelen niet met hun kinderen te bespreken.
Jij bent zelf degene die dat kan veranderen. Geef het duidelijk aan, dat je je daar vervelend bij voelt en dat niet meer wil. Doen ze het toch: ophangen danwel opstappen. Dat hoef je echt maar een paar keer te doen hoor, dat leren ze heel snel, zolang jij maar consequent bent.
zondag 4 mei 2025 om 21:46
Mooi gezegd en helemaal eens.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
