Relaties
alle pijlers
Relatie van mijn ouders is slecht
zondag 4 mei 2025 om 17:31
Hoi allemaal,
Ik ben even op zoek naar wat advies in deze situatie, dus ik heb een oud account heropend. Het gaat om het volgende; mijn ouders hebben al jaren een slechte relatie met elkaar.
Voor context, ze zijn beide begin 60 (ik ben zelf begin 30). Het rommelt al jaren, vooral sinds mijn broertje en ik uit huis zijn. Beide zijn ze doodongelukkig. Mijn vader wil niks, benoemt vooral heel vaak hoe slecht de relatie is en lijkt wat manipulatief. Wel wil hij dingen die mijn moeder (nog) niet wil, zoals verhuizen, en dat neemt hij haar kwalijk. Aan de andere kant wil mijn moeder veel leuke dingen doen samen, reizen etc, maar ze krijgt mijn vader niet mee.
Er speelt natuurlijk nog veel meer. Mijn moeder heeft de neiging hier veel over te praten met mij en mijn broertje, dus ik hoor dit vooral van één kant. Ze zijn een tijdje bij een relatietherapeut geweest, maar ook dat heeft niets geholpen. Vooral mijn vader lijkt adviezen niet op te volgen en zijn eigen ding te doen.
Ik vind het heel moeilijk om dit alles aan te zien en aan te horen. Ik zie 2 doodongelukkige mensen, waarvan een van beide mij daar veel over vertelt, maar ik weet niet wat ik ermee aan moet. Ik wil er zijn voor mijn moeder, maar ik wil niet tussen mijn ouders in komen te staan. Ik weet ook niet wat ik hieraan kan doen en hoe ik ze kan helpen. Misschien kan dat wel niet.
Altijd als ik bij ze ben geweest of mijn moeder aan de telefoon heb voel ik me zelf ook slecht, omdat ik dan weer zie hoe slecht het met ze gaat. Ik maak me zorgen om ze, maar weet niet wat ik kan doen, ook zonder mezelf helemaal hierin mee te laten gaan. Die negativiteit doet mij ook geen goed en maakt dat ik liever minder bij ze langs ga.
Heeft iemand ervaringen of tips voor deze situatie?
Ik ben even op zoek naar wat advies in deze situatie, dus ik heb een oud account heropend. Het gaat om het volgende; mijn ouders hebben al jaren een slechte relatie met elkaar.
Voor context, ze zijn beide begin 60 (ik ben zelf begin 30). Het rommelt al jaren, vooral sinds mijn broertje en ik uit huis zijn. Beide zijn ze doodongelukkig. Mijn vader wil niks, benoemt vooral heel vaak hoe slecht de relatie is en lijkt wat manipulatief. Wel wil hij dingen die mijn moeder (nog) niet wil, zoals verhuizen, en dat neemt hij haar kwalijk. Aan de andere kant wil mijn moeder veel leuke dingen doen samen, reizen etc, maar ze krijgt mijn vader niet mee.
Er speelt natuurlijk nog veel meer. Mijn moeder heeft de neiging hier veel over te praten met mij en mijn broertje, dus ik hoor dit vooral van één kant. Ze zijn een tijdje bij een relatietherapeut geweest, maar ook dat heeft niets geholpen. Vooral mijn vader lijkt adviezen niet op te volgen en zijn eigen ding te doen.
Ik vind het heel moeilijk om dit alles aan te zien en aan te horen. Ik zie 2 doodongelukkige mensen, waarvan een van beide mij daar veel over vertelt, maar ik weet niet wat ik ermee aan moet. Ik wil er zijn voor mijn moeder, maar ik wil niet tussen mijn ouders in komen te staan. Ik weet ook niet wat ik hieraan kan doen en hoe ik ze kan helpen. Misschien kan dat wel niet.
Altijd als ik bij ze ben geweest of mijn moeder aan de telefoon heb voel ik me zelf ook slecht, omdat ik dan weer zie hoe slecht het met ze gaat. Ik maak me zorgen om ze, maar weet niet wat ik kan doen, ook zonder mezelf helemaal hierin mee te laten gaan. Die negativiteit doet mij ook geen goed en maakt dat ik liever minder bij ze langs ga.
Heeft iemand ervaringen of tips voor deze situatie?
dinsdag 6 mei 2025 om 12:29
Heel herkenbaar. En eens met al het bovenstaande.
Wat me heeft geholpen om afstand te nemen en 'hun probleem' bij henzelf te laten is te beseffen:
- de kinderen in betrekken een vorm van parentificatie is.
- dat ze eigenlijk wel tevreden zijn met de situatie. Vooral mijn moeder was oké om in haar slachtofferrol te blijven, en vond het wel prima zo.
- Sommige stellen zijn niet 'verliefd' op elkaar, maar hebben elkaar gewoon 'nodig' als huisgenoten. Vaak zijn ze vanaf hun 20e tot 70e en verder nog in scheiding/in onmin.
Wat me heeft geholpen om afstand te nemen en 'hun probleem' bij henzelf te laten is te beseffen:
- de kinderen in betrekken een vorm van parentificatie is.
- dat ze eigenlijk wel tevreden zijn met de situatie. Vooral mijn moeder was oké om in haar slachtofferrol te blijven, en vond het wel prima zo.
- Sommige stellen zijn niet 'verliefd' op elkaar, maar hebben elkaar gewoon 'nodig' als huisgenoten. Vaak zijn ze vanaf hun 20e tot 70e en verder nog in scheiding/in onmin.
I was reminded that my bloodtype is B positive.
dinsdag 6 mei 2025 om 16:50
Zo herkenbaar.
Mijn ouders zijn ook alleen nog maar bij elkaar omdat het makkelijk is en ze niet alleen willen zijn (dit vul ik voor ze in).
Ik gok dat dit veelal de reden is om, als ze al iets op leeftijd zijn, nog bij elkaar te blijven.
Als ze willen praten nemen ze maar een therapeut aan.
Jij bent hun kind.
Mijn ouders zijn ook alleen nog maar bij elkaar omdat het makkelijk is en ze niet alleen willen zijn (dit vul ik voor ze in).
Ik gok dat dit veelal de reden is om, als ze al iets op leeftijd zijn, nog bij elkaar te blijven.
Als ze willen praten nemen ze maar een therapeut aan.
Jij bent hun kind.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
