Relaties
alle pijlers
Samenwonen jaaaaa......maar m'n oude huisje is ook leuk!!
maandag 7 januari 2008 om 22:24
ik zit een beetje met een dilemma
nou ja...eigenlijk is het vooral een luxeprobleem denk ik
Ik heb namelijk sinds 2 jaar een vriend en we willen nu gaan samenwonen. Maar ik heb pas sinds 1,5 jaar m'n eigen huisje.
Daar ben ik heel trots op en blij mee en ik vind het ook moeilijk om dat nu achter te moeten laten
Maaaaaar: ik wil wel echt dolgraag samenwonen!! ik vind het dus heel moeilijk want aan de ene kant denk ik: "ik wil nog minstens een half jaar in m'n eigen huisje blivjen" maar aan de andere kant weet ik dat ik het over een half jaar of een jaar nog steeds moeilijk vindt om mijn 1e eigen huisje op te geven.
Dus ja.........
Waarom ik nu opeens zo in dilemma zit is omdat we een mooi huis aangeboden hebben gekregen. als het goed is zouden we er per 1 maart al in kunenn. Tsja...dat is natuurlijk opeens hartstikke vlug al!! En ik wil het heel graag, ben weg van het huisje...maar ik vind mijn eigen huisje ook nog zo fijn en t doet pijn om dat op te moeten geven.
bovendien ben ik soms ook bang dat samenwonen snel een sleur wordt. We zijn het heel erg zat om elke keer te moeten bedenken bij wie we gaan slapen en welke spullen je dan mee moet nemen enzo. Maar aan de andere kant blijf je wel lekker met elkaar bezig als je elkaar ziet
Bij samenwonen ben ik soms zo bang dat je elkaar voor lief gaat nemen. T is natuurlijk lekker dat je meer tijd hebt om je eigen ding te doen (als ik bij m'n vriend ben heb ik tenslotte mjin eigen spulletjes niet bij de hand) maar aan de andere kant wil ik niet dat we straks een soort "gewoonte" voor elkaar worden. Snappen jullie wat ik bedoel?
Sommige vriendinnen zeggen: "samenwonen brengt wel heel veel rust, want je weet toch wel dat je elkaar weer ziet!!"
maar juist voor zoiets ben ik dusbang....dat je dan elke avond langs elkaar heen gaat leven want ja "je ziet elkaar in bed toch wel weer".
Nou heb je dat natuurlijk zelf in de hand, maar zijn er hier ervaringsdeskundigen die me kunnen vertellen hoe hun relatie is verlopen toen ze gignen samenwonen??
En zijn er ook mensen die het moelijk vinden om je eigen huisje los te laten herkennen??
Zoals ik al zei wil ik echt dolgraag samenwonen hoor!! Maar ja....vindt het toch ook wel een beetje eng!!
nou ja...eigenlijk is het vooral een luxeprobleem denk ik
Ik heb namelijk sinds 2 jaar een vriend en we willen nu gaan samenwonen. Maar ik heb pas sinds 1,5 jaar m'n eigen huisje.
Daar ben ik heel trots op en blij mee en ik vind het ook moeilijk om dat nu achter te moeten laten
Maaaaaar: ik wil wel echt dolgraag samenwonen!! ik vind het dus heel moeilijk want aan de ene kant denk ik: "ik wil nog minstens een half jaar in m'n eigen huisje blivjen" maar aan de andere kant weet ik dat ik het over een half jaar of een jaar nog steeds moeilijk vindt om mijn 1e eigen huisje op te geven.
Dus ja.........
Waarom ik nu opeens zo in dilemma zit is omdat we een mooi huis aangeboden hebben gekregen. als het goed is zouden we er per 1 maart al in kunenn. Tsja...dat is natuurlijk opeens hartstikke vlug al!! En ik wil het heel graag, ben weg van het huisje...maar ik vind mijn eigen huisje ook nog zo fijn en t doet pijn om dat op te moeten geven.
bovendien ben ik soms ook bang dat samenwonen snel een sleur wordt. We zijn het heel erg zat om elke keer te moeten bedenken bij wie we gaan slapen en welke spullen je dan mee moet nemen enzo. Maar aan de andere kant blijf je wel lekker met elkaar bezig als je elkaar ziet
Bij samenwonen ben ik soms zo bang dat je elkaar voor lief gaat nemen. T is natuurlijk lekker dat je meer tijd hebt om je eigen ding te doen (als ik bij m'n vriend ben heb ik tenslotte mjin eigen spulletjes niet bij de hand) maar aan de andere kant wil ik niet dat we straks een soort "gewoonte" voor elkaar worden. Snappen jullie wat ik bedoel?
Sommige vriendinnen zeggen: "samenwonen brengt wel heel veel rust, want je weet toch wel dat je elkaar weer ziet!!"
maar juist voor zoiets ben ik dusbang....dat je dan elke avond langs elkaar heen gaat leven want ja "je ziet elkaar in bed toch wel weer".
Nou heb je dat natuurlijk zelf in de hand, maar zijn er hier ervaringsdeskundigen die me kunnen vertellen hoe hun relatie is verlopen toen ze gignen samenwonen??
En zijn er ook mensen die het moelijk vinden om je eigen huisje los te laten herkennen??
Zoals ik al zei wil ik echt dolgraag samenwonen hoor!! Maar ja....vindt het toch ook wel een beetje eng!!
maandag 7 januari 2008 om 22:33
Ik herken je verhaal helemaal 
Ik woon nu ook ruim een jaar in mn eerste eigen huisje, het is precies ingericht zoals ik het wil, met spulletjes die ik mooi vind. Ik ruim altijd alles op, het is netjes en gewoon helemaal mijn plekje! Ik ben gelukkig hier, en zou het heel moeilijk vinden om mijn eerste eigen plekje op te geven.
Ik kan je niet vertellen hoe het ging met samenwonen, want dat kan in ons geval helaas nog niet. Ik zou het graag willen, want dat gezeul met spullen enz. is inderdaad zoveel gedoe! (En we wonen ruim 80 km uit elkaar, zien elkaar dus eigenlijk alleen de weekenden, en zelfs dan soms niet want ik werk onrgelmatig). Geen tips dus, maar je bent niet de enige die moeite heeft met het eigen plekje loslaten!
Wel zou ik er gewoon voor gaan als ik jou was! Je bent je nu erg bewust van wat je wel (samen dingen doen) en niet (langs elkaar heen leven) wilt, dus als je dit van te voren goed bespreekbaar maakt, zou dat toch prima moeten gaan? Succes iig, en als je ervoor gaat: van dat nieuwe huis kun je natuurlijk ook prima "jouw" huis maken!
Ik woon nu ook ruim een jaar in mn eerste eigen huisje, het is precies ingericht zoals ik het wil, met spulletjes die ik mooi vind. Ik ruim altijd alles op, het is netjes en gewoon helemaal mijn plekje! Ik ben gelukkig hier, en zou het heel moeilijk vinden om mijn eerste eigen plekje op te geven. Ik kan je niet vertellen hoe het ging met samenwonen, want dat kan in ons geval helaas nog niet. Ik zou het graag willen, want dat gezeul met spullen enz. is inderdaad zoveel gedoe! (En we wonen ruim 80 km uit elkaar, zien elkaar dus eigenlijk alleen de weekenden, en zelfs dan soms niet want ik werk onrgelmatig). Geen tips dus, maar je bent niet de enige die moeite heeft met het eigen plekje loslaten!
Wel zou ik er gewoon voor gaan als ik jou was! Je bent je nu erg bewust van wat je wel (samen dingen doen) en niet (langs elkaar heen leven) wilt, dus als je dit van te voren goed bespreekbaar maakt, zou dat toch prima moeten gaan? Succes iig, en als je ervoor gaat: van dat nieuwe huis kun je natuurlijk ook prima "jouw" huis maken!
maandag 7 januari 2008 om 22:55
Wuppie: je hebt natuurlijk helemaal gelijk....van "ons" huis kan ik straks natuurlijk ook "mijn" plekje maken. En ik weet ook zeker dat ik daar ook gelukkig kan worden en blij zal zijn als ik thuiskom en we zijn daar lekker samen.
maar aan de andere kant springen echt nu al de tranen in mijn ogen bij het idee dat ik misschien over een maand al moet gaan pakken!! ik heb geloof ik meer tijd nodig om me daar op voor te bereiden
Aan de andere kant denk ik dat ik het altijd moeilijk zal hebben om mijn plekkie los te laten want ik ben nou eenmaal heel erg snel gehecht aan dingen.
Maar ik was net een beetje "los" van m'n ouderlijk huis zeg maar...dat heb ik in t begin ook heel erg gemist. En nu voelde ik me eindelijk een beetje thuis hier en was het echt mijn huisje geworden...en nu ga ik er misschien binnen een paar maanden opeens uit!!
En als ik nadenk denk ik ook : ik wil niet nog 3 jaar heen en weer reizen. ik wil ook gewoon wel samenwonen!! Maar ja.....ergens had ik in m'n hoofd dat ik nog minstens een half jaar hier wilde wonen en nu lijkt het opeens een stuk sneller te gaan en dat kan ik nog ff niet bevatten.
maar aan de andere kant springen echt nu al de tranen in mijn ogen bij het idee dat ik misschien over een maand al moet gaan pakken!! ik heb geloof ik meer tijd nodig om me daar op voor te bereiden
Aan de andere kant denk ik dat ik het altijd moeilijk zal hebben om mijn plekkie los te laten want ik ben nou eenmaal heel erg snel gehecht aan dingen.
Maar ik was net een beetje "los" van m'n ouderlijk huis zeg maar...dat heb ik in t begin ook heel erg gemist. En nu voelde ik me eindelijk een beetje thuis hier en was het echt mijn huisje geworden...en nu ga ik er misschien binnen een paar maanden opeens uit!!
En als ik nadenk denk ik ook : ik wil niet nog 3 jaar heen en weer reizen. ik wil ook gewoon wel samenwonen!! Maar ja.....ergens had ik in m'n hoofd dat ik nog minstens een half jaar hier wilde wonen en nu lijkt het opeens een stuk sneller te gaan en dat kan ik nog ff niet bevatten.
maandag 7 januari 2008 om 23:07
Hallo Roomsoes, ik herken ook wel e.e.a. in je verhaal. Heb ook een LAT-relatie, en wil zo graag van het gereis af zijn. Ik zou mijn huis wel op willen geven, maar ben zo bang voor de sleur. Nu steken we nog veel tijd en energie in elkaar, als we bij elkaar zijn, want dadelijk zijn we weer alleen....maar als we samenwonen, gaan we dan langs elkaar heen leven? Of blijft het na verloop van tijd ook nog leuk? Voorlopig nog even aftasten en kijken, is een lastige beslissing.
maandag 7 januari 2008 om 23:20
@Aventura: m'n huis aanhouden vind ik een beetje een teken alsof ik er geen vertrouwen in heb. En dat is het juist helemaal niet.........maar ik heb gewoon moeite om m'n plekkie op te geven.
Heb eindelijk het idee dat ik er echt woon....het eerste half jaar was t nog wennen en miste ik mijn ouderlijk huis heel erg. Ook omdat ik vaak bij mijn vriend was woonde ik dus niet volle weken in mijn eigen huisje waardoor het echte "dit is mijn huis" gevoel pas later is gekomen. En nu is het er en nu moet ik er misschien alweer uit.
@nicole: ja ik heb dat dus ook
Bang dat hij dan voortaan veel meer met zijn vrienden gaat doen omdat we "toch al bij elkaar wonen en elkaar toch wel zien" , bang dat hij 's avonds veel meer achter de computer zal gaan zitten ipv gezellig knuffelen en een filmpje kijekn met mij.
En natuurlijk hoort het ook zo te gaan: je kan niet 24/7 met elkaar bezig zijn als je samenwoont, dat begrijp ik ook wel. Maar ik wil niet dat we vanzelfsprekend voor elkaar worden.
Hij wil dat uiteraard ook niet zegt hij, maar hij is wel meer iemand die veel voor zichzelf wil doe nen ik ben bang dat hij dat dan dus ook veel meer gaat doen.
Aan de andere kant hebben we het gewoon echt superleuk samen dus ja...waarom zou dat opeens anders worden als we samenwonen? We zien elkaar nu al 5 avonden per week.....alleen dan dus elke keer of bij de 1 of bij de ander, waardoor je al snel dingen samen doet omdat die ander in jouw huis zijn eigen hobby's niet om handen heeft en zo.
ja t is een gek probleem want ik ben heel gelukkig en voel me ook blij bij het idee aan "ons huisje" maar tegelijkertijd is er dat verdriet om mijn eigen huisje waar ik zo hard aan gewerkt heb en wat echt mijn plekkie is op te moeten geven
Heb eindelijk het idee dat ik er echt woon....het eerste half jaar was t nog wennen en miste ik mijn ouderlijk huis heel erg. Ook omdat ik vaak bij mijn vriend was woonde ik dus niet volle weken in mijn eigen huisje waardoor het echte "dit is mijn huis" gevoel pas later is gekomen. En nu is het er en nu moet ik er misschien alweer uit.
@nicole: ja ik heb dat dus ook
Bang dat hij dan voortaan veel meer met zijn vrienden gaat doen omdat we "toch al bij elkaar wonen en elkaar toch wel zien" , bang dat hij 's avonds veel meer achter de computer zal gaan zitten ipv gezellig knuffelen en een filmpje kijekn met mij.
En natuurlijk hoort het ook zo te gaan: je kan niet 24/7 met elkaar bezig zijn als je samenwoont, dat begrijp ik ook wel. Maar ik wil niet dat we vanzelfsprekend voor elkaar worden.
Hij wil dat uiteraard ook niet zegt hij, maar hij is wel meer iemand die veel voor zichzelf wil doe nen ik ben bang dat hij dat dan dus ook veel meer gaat doen.
Aan de andere kant hebben we het gewoon echt superleuk samen dus ja...waarom zou dat opeens anders worden als we samenwonen? We zien elkaar nu al 5 avonden per week.....alleen dan dus elke keer of bij de 1 of bij de ander, waardoor je al snel dingen samen doet omdat die ander in jouw huis zijn eigen hobby's niet om handen heeft en zo.
ja t is een gek probleem want ik ben heel gelukkig en voel me ook blij bij het idee aan "ons huisje" maar tegelijkertijd is er dat verdriet om mijn eigen huisje waar ik zo hard aan gewerkt heb en wat echt mijn plekkie is op te moeten geven
maandag 7 januari 2008 om 23:47
dinsdag 8 januari 2008 om 00:00
Ik vind het helemaal niet vreemd als je je huis nog een jaar aanhoudt, heb ik ook gedaan. Ik weet dat dit in Amsterdam zelfs officieel via de woningbouwvereninging kan, dan kan je het dus onderverhuren.
Zeg gewoon dat je nog even iets langer een eigen plekje wil. Samenwonen kan toch altijd nog?
En of samenwonen een sleur wordt, ja, dat kan je zelf voorkomen door het samen gezellig te houden!
Zeg gewoon dat je nog even iets langer een eigen plekje wil. Samenwonen kan toch altijd nog?
En of samenwonen een sleur wordt, ja, dat kan je zelf voorkomen door het samen gezellig te houden!
dinsdag 8 januari 2008 om 00:01
Ik herken erg wat je schrijft.
Ik woon sinds 3 jaar op mezelf en heb het huis waar ik nu in woon 2 jaar. Het is mijn plekje en hier ben ik "groot" geworden.
Mijn vriend en ik hebben besloten om dit jaar samen te gaan wonen.
Aan de ene kant vind ik het heerlijk, maar aan de andere kant, net als jij, wil ik mijn eigen stekkie niet opgeven.
In jullie geval gaan jullie in een nieuw huis wonen en moeten jullie beiden je oude huis opgeven. Wij hebben besloten om in zijn (koop) huis te gaan wonen en dat ik mijn huur opzeg.
Hoeveel vertrouwen ik ook heb in de relatie met mijn vriend, ik ben bang om alles op te geven. Dat als het straks niet blijkt te werken tussen ons, ik mijn fijne huisje kwijt ben en op straat sta... Zonder alle spulletjes die ik al die jaren heb gekocht, want een deel van mijn inboedel zal verkocht moeten worden (net zoals de zijne gelukkig).
Maar aan de andere kant is het zo fijn om elke avond bij elkaar te zijn. Samen te zorgen voor een fijn leven, want we vullen elkaar goed aan.
En over langs elkaar heen leven, daar hebben wij al over gesproken. We gaan gewoon inplannen om 1x in de maand zowiezo met elkaar te daten (lekker uit eten, naar de bios, strand, hotel, pretpark), zo hebben we wat om samen uit te zoeken en naartoe te leven.
Daarnaast geloof ik dat je met elkaar verantwoordelijk bent voor het met elkaar blijven praten, ook als je samen woont. Als je dat jezelf vanaf het begin af aan aanleert, heb je er later alleen maar profijt van. En zo komt er minder snel sleur in de relatie
Ik woon sinds 3 jaar op mezelf en heb het huis waar ik nu in woon 2 jaar. Het is mijn plekje en hier ben ik "groot" geworden.
Mijn vriend en ik hebben besloten om dit jaar samen te gaan wonen.
Aan de ene kant vind ik het heerlijk, maar aan de andere kant, net als jij, wil ik mijn eigen stekkie niet opgeven.
In jullie geval gaan jullie in een nieuw huis wonen en moeten jullie beiden je oude huis opgeven. Wij hebben besloten om in zijn (koop) huis te gaan wonen en dat ik mijn huur opzeg.
Hoeveel vertrouwen ik ook heb in de relatie met mijn vriend, ik ben bang om alles op te geven. Dat als het straks niet blijkt te werken tussen ons, ik mijn fijne huisje kwijt ben en op straat sta... Zonder alle spulletjes die ik al die jaren heb gekocht, want een deel van mijn inboedel zal verkocht moeten worden (net zoals de zijne gelukkig).
Maar aan de andere kant is het zo fijn om elke avond bij elkaar te zijn. Samen te zorgen voor een fijn leven, want we vullen elkaar goed aan.
En over langs elkaar heen leven, daar hebben wij al over gesproken. We gaan gewoon inplannen om 1x in de maand zowiezo met elkaar te daten (lekker uit eten, naar de bios, strand, hotel, pretpark), zo hebben we wat om samen uit te zoeken en naartoe te leven.
Daarnaast geloof ik dat je met elkaar verantwoordelijk bent voor het met elkaar blijven praten, ook als je samen woont. Als je dat jezelf vanaf het begin af aan aanleert, heb je er later alleen maar profijt van. En zo komt er minder snel sleur in de relatie
dinsdag 8 januari 2008 om 00:53
quote:wanda_p schreef op 07 januari 2008 @ 23:47:
Volgens mij ben je nog niet toe aan samenwonen. Helemaal niet erg! Samenwonen is niet verplicht. Over een half jaar of een jaar komt er vast wel weer een leuk huis voor jullie voorbij. Kun je ondertussen nog even genieten van je eigen huisje.Helemaal mee eens.
Volgens mij ben je nog niet toe aan samenwonen. Helemaal niet erg! Samenwonen is niet verplicht. Over een half jaar of een jaar komt er vast wel weer een leuk huis voor jullie voorbij. Kun je ondertussen nog even genieten van je eigen huisje.Helemaal mee eens.
dinsdag 8 januari 2008 om 03:06
Samenwonen hoeft helemaal geen sleur te worden, daar ben je zelf bij. Er zijn genoeg manieren om ervoor te zorgen dat samenwonen leuk blijft.
Natuurrlijk is het heel wat anders om iedere dag samen wakker te worden en samen naar bed te gaan, vooral als je daarvoor gewend bent om elkaar alleen in het weekend te zien. En een zeker ritme is in een samenwoonrelatie onvermijdelijk. Maar ritme en een bepaalde regelmaat vind ik iets anders dan sleur (dat heeft een negatieve bijklank). Het klopt dat je ook gewoon bezig bent met je eigen dingen en dat is oké. Sterker nog, ik zou het niet trekken om iedere avond alleen maar hand in hand op de bank te zitten.
Tegenover de regelmaat staat dat ook een gewone avond opeens erg bijzonder en romantisch uit kan pakken. Dat kan bijvoorbeeld doordat je een bepaald liedje hoort en pats, opeens heb je een hele romantische spontane zwijmelavond en sta je samen in de woonkamer te schuifelen.
Bij ingrijpende beslissingen als samenwonen, trouwen, verhuizen en ander werk, komen onvermijdelijk twijfels boven. Dat is heel menselijk. Maar als je nu een erg leuke relatie hebt, dan zal samenwonen daar alleen maar wat aan gaan toevoegen. Succes met je beslissing en geniet van je leven.
Natuurrlijk is het heel wat anders om iedere dag samen wakker te worden en samen naar bed te gaan, vooral als je daarvoor gewend bent om elkaar alleen in het weekend te zien. En een zeker ritme is in een samenwoonrelatie onvermijdelijk. Maar ritme en een bepaalde regelmaat vind ik iets anders dan sleur (dat heeft een negatieve bijklank). Het klopt dat je ook gewoon bezig bent met je eigen dingen en dat is oké. Sterker nog, ik zou het niet trekken om iedere avond alleen maar hand in hand op de bank te zitten.
Tegenover de regelmaat staat dat ook een gewone avond opeens erg bijzonder en romantisch uit kan pakken. Dat kan bijvoorbeeld doordat je een bepaald liedje hoort en pats, opeens heb je een hele romantische spontane zwijmelavond en sta je samen in de woonkamer te schuifelen.
Bij ingrijpende beslissingen als samenwonen, trouwen, verhuizen en ander werk, komen onvermijdelijk twijfels boven. Dat is heel menselijk. Maar als je nu een erg leuke relatie hebt, dan zal samenwonen daar alleen maar wat aan gaan toevoegen. Succes met je beslissing en geniet van je leven.
dinsdag 8 januari 2008 om 09:20
@roohna: wat je zegt over die spulletjes die je dan moet verkopen en zo dat heb ik ook. we kunenn natuurlijk niet allebei al onze meubelen meenemen dus ja..er zullen dingen weg moeten. Maar ik heb m'n inrichting nu zo leuk bij elkaar gezocht en vind dat best wel moeilijk.
T gaat ook onverwachts opeens zo snel
Terwijl ik ook wel denk: wat maakt het nou uit dat we dan nu bijv. in maart al gaan samenwonen ipv in juni?? Want ik had me ongeveer ingesteld op halverwege dit jaar.....
Maar ja..we kunnen nu dat huis krijgen wat we heel erg leuk vinden en moet je dat dan maar niet doen omdat je pas over 5 maanden wilt gaan samenwonen?
ik weet gewoon van mezelf dat ik het over een half jaar of jaar ook nog moeilijk zal hebben om m'n eigen plekkie op te geven. ik hecht nou eenmaal heel snel aan dingen en geef die niet makkelijk op.
Maar misschien als ik over een jaar pas zou gaan samenwonen dat ik wel wat meer het idee zou hebben dat ik echt een tijd in mn eigen huisje gewoond heb.
ik vidn het echt moeilijk en voel me nu zelfs een beetje verdrietig. terwijl ik juist heel blij ben met m'n relatie en alles en ook echt wel zin heb om samen te wonen....... maar het is best wel ingrijpend ook en je geeft toch ook wel wat op.
Pinksterbloempje: je hebt natuurlijk ook gelijk dat je ook veel leuke en gezellige dingen terugkrijgt voor samenwonen ook al ben je misschien niet meer de hele avond met elkaar bezig. Dat besef ik natuurlijk ook wel anders zou ik niet willen samenwonen. Maar er gaat wel veel veranderen.......nu zijn wel altijd weer blij als we elkaar 2 dagen niet gezien hebben en gaan we gezellig een filmpje kijken of zo. Maar dat wordt natuurlijhk wel wat gewoner allemaal als je elkaar elke avond en ochtend sowieso ziet.
En nu vind ik het bijv. niet erg om een avondje alleen te zijn als hij met vrienden iets gaat doen, dan zit ik lekekr op m'n eigen plekje. Of als hij bij hem thuis een vriend uitnodigt, heb ik ook m'n eigen huisje waar ik dan kan zijn. Maar t lijkt me ook wel gek om straks dan alleen thuis te blijven in "ons" huis.
allemaal dingen waar je aan moet wennen natuurlijk....
T gaat ook onverwachts opeens zo snel
Terwijl ik ook wel denk: wat maakt het nou uit dat we dan nu bijv. in maart al gaan samenwonen ipv in juni?? Want ik had me ongeveer ingesteld op halverwege dit jaar.....
Maar ja..we kunnen nu dat huis krijgen wat we heel erg leuk vinden en moet je dat dan maar niet doen omdat je pas over 5 maanden wilt gaan samenwonen?
ik weet gewoon van mezelf dat ik het over een half jaar of jaar ook nog moeilijk zal hebben om m'n eigen plekkie op te geven. ik hecht nou eenmaal heel snel aan dingen en geef die niet makkelijk op.
Maar misschien als ik over een jaar pas zou gaan samenwonen dat ik wel wat meer het idee zou hebben dat ik echt een tijd in mn eigen huisje gewoond heb.
ik vidn het echt moeilijk en voel me nu zelfs een beetje verdrietig. terwijl ik juist heel blij ben met m'n relatie en alles en ook echt wel zin heb om samen te wonen....... maar het is best wel ingrijpend ook en je geeft toch ook wel wat op.
Pinksterbloempje: je hebt natuurlijk ook gelijk dat je ook veel leuke en gezellige dingen terugkrijgt voor samenwonen ook al ben je misschien niet meer de hele avond met elkaar bezig. Dat besef ik natuurlijk ook wel anders zou ik niet willen samenwonen. Maar er gaat wel veel veranderen.......nu zijn wel altijd weer blij als we elkaar 2 dagen niet gezien hebben en gaan we gezellig een filmpje kijken of zo. Maar dat wordt natuurlijhk wel wat gewoner allemaal als je elkaar elke avond en ochtend sowieso ziet.
En nu vind ik het bijv. niet erg om een avondje alleen te zijn als hij met vrienden iets gaat doen, dan zit ik lekekr op m'n eigen plekje. Of als hij bij hem thuis een vriend uitnodigt, heb ik ook m'n eigen huisje waar ik dan kan zijn. Maar t lijkt me ook wel gek om straks dan alleen thuis te blijven in "ons" huis.
allemaal dingen waar je aan moet wennen natuurlijk....
dinsdag 8 januari 2008 om 10:38
Roomsoes, ik heb ook in jouw situatie gezeten. Had het geweldig naar m'n zin in m'n eigen huisje, maar was het lange reizen en met spullen slepen na een jaar wel goed zat. Toen we voor het eerst naar een huis zijn wezen kijken en we de volgende dag ja of nee moesten zeggen, sloeg bij mij de paniek toe. Wilde ik wel al weg uit mijn huis en uit mijn stad? Ging het niet te snel opeens? Was het huis niet te duur? Etc. etc.
Uiteindelijk heb ik pas bij het tweede huis ja gezegd en toen voelde het ook meteen goed. Ik moest even een drempel over maar toen was ik er ook helemaal klaar voor. Het was voor mij voor het 'afscheidsproces' heel goed om m'n oude huis helemaal leeg te halen, heb er weken over gedaan. Daarna was ik er echt klaar voor, terug kon niet meer! Nu woon ik net 2 weken samen. Natuurlijk gaat het nu super, ik heb nog geen ervaring met sleur maar daar ben je met z'n tweeen bij. Gewoon tijd voor elkaar blijven maken, blijven praten en dan komt het vanzelf goed.
Je moet gewoon goed voor jezelf bedenken of je er al klaar voor bent om weg te gaan uit je huis. Er zijn genoeg nieuwe huizen, je mag er best eentje laten schieten. Die paar maanden extra op-en-neer reizen maakt toch ook niet uit? Succes ermee!
Uiteindelijk heb ik pas bij het tweede huis ja gezegd en toen voelde het ook meteen goed. Ik moest even een drempel over maar toen was ik er ook helemaal klaar voor. Het was voor mij voor het 'afscheidsproces' heel goed om m'n oude huis helemaal leeg te halen, heb er weken over gedaan. Daarna was ik er echt klaar voor, terug kon niet meer! Nu woon ik net 2 weken samen. Natuurlijk gaat het nu super, ik heb nog geen ervaring met sleur maar daar ben je met z'n tweeen bij. Gewoon tijd voor elkaar blijven maken, blijven praten en dan komt het vanzelf goed.
Je moet gewoon goed voor jezelf bedenken of je er al klaar voor bent om weg te gaan uit je huis. Er zijn genoeg nieuwe huizen, je mag er best eentje laten schieten. Die paar maanden extra op-en-neer reizen maakt toch ook niet uit? Succes ermee!
.
dinsdag 8 januari 2008 om 19:08
Ik kan er helemaal over meepraten! Wij hebben inmiddels ook twee jar een relatie, wonen 75 km uit elkaar en hebben een tijdje geleden al besloten om te gaan samenwonen. Ik ben dolblij! We wilden allebei (vanwege omstandigheden) gaan verhuizen en nu gaan we dus samen een huisje zoeken. Maar inmiddels ben ik begonnen met inpakken en eigenlijk vind ik het best moeilijk. Dit is mijn eerste huisje, wel al vier jaar, maar toch. De eerste woning in mijn leven waarin ik me veilig en vertrouwd voel...
Aan de andere kant. Ik heb zelf de keuze gemaakt dat ik hier weg wil. Al sinds ik hier woon zeur ik over dezelfde dingen en een extra omstandigheid heeft er voor gezorgd dat ik hier niet meer wil wonen. Ja, lekker dubbelop he? En daarna pas, toen ik hoorde dat mijn vriend ook heel erg graag wilde gaan verhuizen, hebben we pas besloten om dat samen te gaan doen.
Aan de andere kant. Ik heb zelf de keuze gemaakt dat ik hier weg wil. Al sinds ik hier woon zeur ik over dezelfde dingen en een extra omstandigheid heeft er voor gezorgd dat ik hier niet meer wil wonen. Ja, lekker dubbelop he? En daarna pas, toen ik hoorde dat mijn vriend ook heel erg graag wilde gaan verhuizen, hebben we pas besloten om dat samen te gaan doen.
dinsdag 8 januari 2008 om 21:09
@zsa zsa: hoe lang zat er tussen het bekijken van het 1e en het 2e huis? Ik denk op zich dat je er meer aan went als je meer huizen bekijkt.
T is gek....we zijn al ruim een half jaar aan het praten over samenwonen, en hoewel ik altijd al wel gedacht heb: "jammer dat ik dan m'n eigen huisje op moet geven" lijk je dat toch nog niet helemaal te beseffen als je samen leuk aan het filosoferen bent over waar je wilt wonen en wat je wilt en zo. T lijkt dan alleen maar leuk en romantisch.........
Daarom was ik ook een beetje in shock over m'n verwarde gevoelens na het bekijken van het huis waar we eigenlijk heel snel in zouden kunnen trekken. Opeens komt het dan heel dichtbij....en ik twijfel niet aan m'n relatie, maar meer over het feit of ik m'n eigen huisje al wel op wil geven. Je beseft opeens dat dat hel erg dichtbij komt op het moment dat je een huisje vind wat aan je eisen voldoet!! Daar had ik nog niet bij stilgestaan. ik dacht: leuk!! we gaan huisjes kijken!! En vond dat ook super om te doen...totdat je dan opeens dat huisje vind waarvan je denkt: "ja hier willen we wonen!" ...dan besef je ineens dat je dan dus je eigen huis opeens op moet gaan zeggen en zo.
Maar zoals ik al eerder zei: ik denk eerlijk gezegd dat ik er over een jaar nog steeds moeite mee zou hebben. Hoewel ik dan misschien meer zou denken: ach ik woon hier alweer 2,5 jaar.
Nu woon ik er voor m'n gevoel nog zo kort omdat ik in het begin m'n ouderlijk huis nog heel erg miste en eigenlijk pas de laatste driekwart jaar echt van m'n eigen huisje ben gaan genieten.
Maar ondertussen kriebelt het dus ook om een leuk huisje met m'n vriend te gaan bewonen.
Maar ben wel benieuwd hoe lang er bij jou tussen het "help!" en het "ja ik ben er klaar voor" moment heeft gezeten
T is gek....we zijn al ruim een half jaar aan het praten over samenwonen, en hoewel ik altijd al wel gedacht heb: "jammer dat ik dan m'n eigen huisje op moet geven" lijk je dat toch nog niet helemaal te beseffen als je samen leuk aan het filosoferen bent over waar je wilt wonen en wat je wilt en zo. T lijkt dan alleen maar leuk en romantisch.........
Daarom was ik ook een beetje in shock over m'n verwarde gevoelens na het bekijken van het huis waar we eigenlijk heel snel in zouden kunnen trekken. Opeens komt het dan heel dichtbij....en ik twijfel niet aan m'n relatie, maar meer over het feit of ik m'n eigen huisje al wel op wil geven. Je beseft opeens dat dat hel erg dichtbij komt op het moment dat je een huisje vind wat aan je eisen voldoet!! Daar had ik nog niet bij stilgestaan. ik dacht: leuk!! we gaan huisjes kijken!! En vond dat ook super om te doen...totdat je dan opeens dat huisje vind waarvan je denkt: "ja hier willen we wonen!" ...dan besef je ineens dat je dan dus je eigen huis opeens op moet gaan zeggen en zo.
Maar zoals ik al eerder zei: ik denk eerlijk gezegd dat ik er over een jaar nog steeds moeite mee zou hebben. Hoewel ik dan misschien meer zou denken: ach ik woon hier alweer 2,5 jaar.
Nu woon ik er voor m'n gevoel nog zo kort omdat ik in het begin m'n ouderlijk huis nog heel erg miste en eigenlijk pas de laatste driekwart jaar echt van m'n eigen huisje ben gaan genieten.
Maar ondertussen kriebelt het dus ook om een leuk huisje met m'n vriend te gaan bewonen.
Maar ben wel benieuwd hoe lang er bij jou tussen het "help!" en het "ja ik ben er klaar voor" moment heeft gezeten
dinsdag 8 januari 2008 om 21:34
Misschien een idee om een leuk fotoboekje van je eigen huis te maken? Met foto's, ook van details enzo?
Volgens mij heb je een beetje woonheimwee-in-het-vooruit... Toen ik een keer een optie had op een ander huis, lag ik ook op mijn bed ineens naar houten balken te kijken "Oh ja, die heb ik toen nog met die vriendin geschilderd" en "Oh, die lamp daarvoor heeft mijn moeder toen op de ladder gestaan", hahaha, sentimenteel gedoe!
Ik kan me voorstellen wat anderen ook al zeggen, dat je soms beter de stap kan nemen als je echt "ja" denkt.. Alleen dat van die sleur voelt voor mij dan weer als een minder belangrijk argument: dat risico loop je over een halfjaar ook nog steeds, maar valt vast wel mee..
Volgens mij heb je een beetje woonheimwee-in-het-vooruit... Toen ik een keer een optie had op een ander huis, lag ik ook op mijn bed ineens naar houten balken te kijken "Oh ja, die heb ik toen nog met die vriendin geschilderd" en "Oh, die lamp daarvoor heeft mijn moeder toen op de ladder gestaan", hahaha, sentimenteel gedoe!
Ik kan me voorstellen wat anderen ook al zeggen, dat je soms beter de stap kan nemen als je echt "ja" denkt.. Alleen dat van die sleur voelt voor mij dan weer als een minder belangrijk argument: dat risico loop je over een halfjaar ook nog steeds, maar valt vast wel mee..
woensdag 9 januari 2008 om 09:27
alieke: je omschrijft het wel mooi idd. "heimwee-in-het-vooruit"
Daar ben ik altijd erg goed in. Ook in heimwee-achteraf trouwens.,...ik laat dingen niet zo makkelijk los. Ik kan bijvoorbeeld ook nog maanden heimwee houden naar een fijne vakantie of zoiets.
Maar nu ga ik idd ook overdreven sentimenteel doen en denken: "oh en dan zal ik nooit meer dit of dat..."
Het sleurargument speelt ook wel in mindere mate mee....het is voornamelijk huisjesheimwee die me in de war maakt.
Daar ben ik altijd erg goed in. Ook in heimwee-achteraf trouwens.,...ik laat dingen niet zo makkelijk los. Ik kan bijvoorbeeld ook nog maanden heimwee houden naar een fijne vakantie of zoiets.
Maar nu ga ik idd ook overdreven sentimenteel doen en denken: "oh en dan zal ik nooit meer dit of dat..."
Het sleurargument speelt ook wel in mindere mate mee....het is voornamelijk huisjesheimwee die me in de war maakt.
woensdag 9 januari 2008 om 12:50
Herken je gevoel wel. Ik twijfelde ook wel even toen we over samnewonen begonnen. Met name ook omdat ik mijn huisje, parkeerplaats etc niet zomaar wou opgeven, maar wonen nu alweer tijd samen en het is zo leuk! Zijn huis leuk samen ingericht, inmiddels dus ook helemaal mijn huisje. En zo fijn om niet meer steeds heen en weer te gaan en elke keer afscheid te moeten nemen! En onze relatie is alleen maar verbeterd!
woensdag 9 januari 2008 om 13:06
Roomsoes, tussen het eerste en tweede huis zaten maar een paar weken. Ik wist al maanden dat ik graag wilde samenwonen en dat ik wel naar zijn stad wilde verhuizen. Maar om ook daadwerkelijk ja te zeggen was echt een drempel, want dan gaat het opeens echt gebeuren. Dus ik was er eigenlijk al klaar voor, maar ik moest zelf nog even wennen aan het idee. Ik denk ergens ook dat dat eerste huis het gewoon toch niet helemaal was. Ons huidige huis is echt perfect voor ons.
Ik zou zeggen, geef het gewoon wat tijd tot je er zeker van bent dat je er klaar voor bent. Er komen nog genoeg huizen voorbij dus laat je niet opjagen.
Ik zou zeggen, geef het gewoon wat tijd tot je er zeker van bent dat je er klaar voor bent. Er komen nog genoeg huizen voorbij dus laat je niet opjagen.
.
donderdag 10 januari 2008 om 10:03
ik word echt een beetje heen en weer geslingerd tussen "jaaaa leuk!!!!" en "help m'n huisje!"
Aan de ene kant redeneer ik heel erg vanuit gevoel da ik denk: "na ja misschien moet ik nog ffies op mezelf blijven wonen" maar aan de andere kant weet ik eigenlijk van mezelff ook wel dat ik over een half jaar of jaar of 2 jaar nog steeds tranen om m'n huisje ga laten......
Ik ben zowiezo iemand die zich eigen te erg aan dingen hecht of vaak heimwee heeft naar het verleden.
k heb bijv. oo keen hele tijd heimwee gehad naar onze 1e datingperiode, als alles nog zo leuk en nieuw is enzo en je nog elke dag lieve smsjes krijgt omdat hij je zo mist. Dat wordt natuurlijk na verloop van tijd ook minder en daar kon ik ook een beetje om rouwen. Of ik rouw om vakanties die voorbij zijn en heeel fijn waren....dan denk ik constant aan alle leuke dingen en hoe lief hij toen daar en daar wel niet was. En hoe we gelachen hebben om dit of dat.....
T lijkt wel alsof ik dan denk dat zoietsd nooit meer terugkomt terwijl dat niet zo is natuurlijk......want de volgende vkaantie werd eigenlijk net zo leuk!! maar ja, ik ben nou eenmaal nogal sentimenteel/gehecht aan dingen.
Daarom weet ik ook niet in hoeverre ik me nu door m'n gevoel moet laten leiden ja of nee..... want ik weet van mezelf gewoon da k nogal een sentimenteel kipje ben en dingen vaak overdramatiseer.
en ik vind het huisje echt heel leuk! zie ons daar wel wonen geloof ik.
Dus ja....waarom dan eigenlijk nog 5 maanden of zo wachten?
En van die sleur of dat hij meer dingen alleen gaat doen ...tsja, dat zal je ook altijd blijven houden. T blijft niet voor eeuwig zo leuk en intensief als de eerste 2 jaar natuurlijk........maar je krijgt er ook gezelligheid en rust en zo voor terugg natuurlijk.
PFFF wat een beslissingen allemaal....
Aan de ene kant redeneer ik heel erg vanuit gevoel da ik denk: "na ja misschien moet ik nog ffies op mezelf blijven wonen" maar aan de andere kant weet ik eigenlijk van mezelff ook wel dat ik over een half jaar of jaar of 2 jaar nog steeds tranen om m'n huisje ga laten......
Ik ben zowiezo iemand die zich eigen te erg aan dingen hecht of vaak heimwee heeft naar het verleden.
k heb bijv. oo keen hele tijd heimwee gehad naar onze 1e datingperiode, als alles nog zo leuk en nieuw is enzo en je nog elke dag lieve smsjes krijgt omdat hij je zo mist. Dat wordt natuurlijk na verloop van tijd ook minder en daar kon ik ook een beetje om rouwen. Of ik rouw om vakanties die voorbij zijn en heeel fijn waren....dan denk ik constant aan alle leuke dingen en hoe lief hij toen daar en daar wel niet was. En hoe we gelachen hebben om dit of dat.....
T lijkt wel alsof ik dan denk dat zoietsd nooit meer terugkomt terwijl dat niet zo is natuurlijk......want de volgende vkaantie werd eigenlijk net zo leuk!! maar ja, ik ben nou eenmaal nogal sentimenteel/gehecht aan dingen.
Daarom weet ik ook niet in hoeverre ik me nu door m'n gevoel moet laten leiden ja of nee..... want ik weet van mezelf gewoon da k nogal een sentimenteel kipje ben en dingen vaak overdramatiseer.
en ik vind het huisje echt heel leuk! zie ons daar wel wonen geloof ik.
Dus ja....waarom dan eigenlijk nog 5 maanden of zo wachten?
En van die sleur of dat hij meer dingen alleen gaat doen ...tsja, dat zal je ook altijd blijven houden. T blijft niet voor eeuwig zo leuk en intensief als de eerste 2 jaar natuurlijk........maar je krijgt er ook gezelligheid en rust en zo voor terugg natuurlijk.
PFFF wat een beslissingen allemaal....
donderdag 10 januari 2008 om 17:49
ik zit zo ongeveer in hetzelfde schuitje
Ik heb m'n vriend leren kennen toen ik ook net in m'n 1e eigen huisje trok. Heb er dus nooit 100% gewoond want we zitten altijd wel ook bij hem doordeweeks.
Nu hebben we opeens iets gevonden om in samen te wonen en alhoewel ik dat heel graag wil en het me heel gezellig lijkt, raak ik toch ook lichtelijk in paniek bij de gedachte om MIJN vertrouwde, leuke, knusse huisje op te moeten zeggen!
Nou ben ik net als jij nogal sentimenteel aangelegd. Eigenlijk vind ik het ook best wel moeilijk om me neer te leggen bij het feit dat we dan straks idd aan een ander soort leven beginnen. Een leven waarbij je misschien wel minder tijd voor elkaar gaat maken omdat je elkaar toch wel ziet (zoals veel mensen dat zo leuk zeggen). Daar ben ik wel eens bang voor...dat ik me dan alleen voel of zo.. Maar aan de andere kant: het gaat bij ons supergoed en we zijn na 1,5 jaar nog steeds knuffelig en gezellig dus waarom zou dat dan verranderen?? T wordt waarschijnlijk alleen maar gezelliger.....
Maar ik herken je angst en verdriet dus wel......maar ik heb voor mezelf maar bedacht dat ik eroverheen moet stappen. ?ik ben nou eenmaal iemand die snel hecht aan plekken en dingen dus ja....over een jaar voel ik me waarschijnlijk net zo verdrietig dat ik m'n huisje op moet geven
En de bottom line is natuurlijk dat je met je vriend een toekomst ziet en verder wilt....als dat nou maar goed zit, dan maakt de rest niet eens zoveel meer uit.(zei ze heel stoer, maar vanmiddag zat ik nog ff te snotteren bij het idee dat m'n huisje weg moet hoor...)
Ik heb m'n vriend leren kennen toen ik ook net in m'n 1e eigen huisje trok. Heb er dus nooit 100% gewoond want we zitten altijd wel ook bij hem doordeweeks.
Nu hebben we opeens iets gevonden om in samen te wonen en alhoewel ik dat heel graag wil en het me heel gezellig lijkt, raak ik toch ook lichtelijk in paniek bij de gedachte om MIJN vertrouwde, leuke, knusse huisje op te moeten zeggen!
Nou ben ik net als jij nogal sentimenteel aangelegd. Eigenlijk vind ik het ook best wel moeilijk om me neer te leggen bij het feit dat we dan straks idd aan een ander soort leven beginnen. Een leven waarbij je misschien wel minder tijd voor elkaar gaat maken omdat je elkaar toch wel ziet (zoals veel mensen dat zo leuk zeggen). Daar ben ik wel eens bang voor...dat ik me dan alleen voel of zo.. Maar aan de andere kant: het gaat bij ons supergoed en we zijn na 1,5 jaar nog steeds knuffelig en gezellig dus waarom zou dat dan verranderen?? T wordt waarschijnlijk alleen maar gezelliger.....
Maar ik herken je angst en verdriet dus wel......maar ik heb voor mezelf maar bedacht dat ik eroverheen moet stappen. ?ik ben nou eenmaal iemand die snel hecht aan plekken en dingen dus ja....over een jaar voel ik me waarschijnlijk net zo verdrietig dat ik m'n huisje op moet geven
En de bottom line is natuurlijk dat je met je vriend een toekomst ziet en verder wilt....als dat nou maar goed zit, dan maakt de rest niet eens zoveel meer uit.(zei ze heel stoer, maar vanmiddag zat ik nog ff te snotteren bij het idee dat m'n huisje weg moet hoor...)
