Samenwonen ligt gevoelig

Hi Viva's!

Hopelijk gaat alles goed met jullie tijdens deze rare periode. Ik heb dit topic geopend omdat ik even van me af wil schrijven. Het zit zo dat ik nog altijd thuis woon in een samengesteld gezin. Kort gezegd zijn er veel spanningen in huis en mijn stiefvader is geen prettige man om mee samen te wonen (ADHD, autisme). Mijn stiefbroertjes (pubers) idem, die het huis als het ware "terroriseren", er zit een groot leeftijdsverschil tussen ons wat het ook niet makkelijker maakt. Ik vond het voorheen al lastig dat mijn stiefvader zoveel thuis is waardoor ik weinig privacy ervaarde. Ik kan me eigenlijk nergens terugtrekken, meer hierover heb ik in mijn vorige forum geschreven. De klapper op de vuurpijl is dat mijn stiefvader i.v.m. Corona met vervroegd pensioen is gegaan en nu dus echt áltijd thuis is. Buiten wat oppervlakkig contact met de buren heeft hij geen sociale kring om op terug te vallen waardoor hij altijd in of om het huis is. Momenteel ben ik een laatstejaars studente en gelukkig is het einde in zicht! Ik hoop voor de zomervakantie mijn diploma in ontvangst te nemen. Maar helaas is ook mijn onderwijs en stage allemaal vanuit thuis. Je raadt het al, ik wordt lichtelijk gestoord in huis. Omdat ik om deze redenen er flink doorheen heb gezeten is de noodzaak hoog om het huis binnenkort te verlaten en van alle rust te gaan genieten. Ik heb altijd hard gewerkt om geen studievertraging op te lopen en geen studieschuld, wat me goed is gelukt!

De plannen zijn dan ook om te gaan samenwonen met mijn vriend en samen lekker het huis uit te gaan. Ik zal kort even wat achtergrondinformatie geven. Vriend en ik zijn al samen sinds 2015 met een relatiebreuk van ongeveer een jaar. Sinds we weer bij elkaar zijn (1,5 jaar) hebben we elkaar helemaal teruggevonden en hebben we het buiten een goede discussie op zijn tijd beter dan we ooit konden wensen. We houden van elkaar en zien een toekomst samen. Vrienden, familie en 1 op 1, het klopt gewoon. Maar dan nu het probleem: we kunnen het gewoon niet eens worden over wanneer we gaan samenwonen. Ik heb altijd geroepen dat ik mijn koffers pak zodra ik de kans krijg (dit is inmiddels al 3,5 jaar zo). Tot een jaar geleden merkte ik ook steeds meer aan mijn vriend dat hij hieraan toe was. Zo sprak hij het ook daadwerkelijk uit, echter zag ik dit het laatste half jaar een beetje inzakken. Hierover hebben we een goed gesprek gehad waarin hij aangaf dat hij steeds meer het besef krijgt dat hij er nog niet klaar voor is om thuis te verlaten. Hij heeft er voor mij willen zijn en in het proces niet genoeg aan zichzelf gedacht.

We begrijpen ook allebei waar dit vandaan komt. Vriendlief wordt tot op de dag van vandaag enorm gepamperd door zijn moeder. Het eten staat stipt om 17:30 klaar elke dag, de was wordt gedaan, de tafel wordt afgedekt, zijn bed wordt verschoond en de boodschappen worden gedaan. Hij geeft zelf aan dat hij hierdoor echt een achterstand heeft opgelopen op dit gebied en er soms slapeloze nachten van heeft hoe hij op zichzelf moet gaan wonen. Vragen of ze ermee ophoudt hebben we geprobeerd maar het heeft gewoon geen zin. Even een sidenote: hij is een enorm harde werker en thuis hebben ze een eigen bedrijf. Naast zijn studie maakt hij wekelijks ook nog een goed gevulde werkweek, absoluut geen bankhanger dus. Daar ligt het niet aan. We zouden allebei gelijk afstuderen en eigenlijk liep dat allemaal voorspoedig.

Nu heb ik al behoorlijk wat water bij de wijn gedaan omdat de woonplaats voor later ook een puntje was, echter heb ik hiermee ingestemd. Vriend wil liever eerst huren en ik vind zowel huren als kopen prima, waardoor we in eerste instantie ook naar huurwoningen zullen gaan kijken. We hebben allebei prima gespaard. Alleen die periode... Mijn vriend geeft aan het liefst nog twee jaar thuis te wonen echter is dit voor mij gewoon onmogelijk te overbruggen. Waarna hij aangeeft dat hij mij natuurlijk ook niet alleen het huis uit wil laten gaan. Elke keer als we het erover proberen te hebben krijgen we het beiden gewoon spaansbenauwd en komen we er echt niet uit. In principe is er een aanzienlijke kans dat we allebei binnen 6 maanden afstuderen en als we beiden een baan hebben wil ik er persoonlijk toch wel serieus werk van gaan maken om een woning te vinden. Naar mijn mening heb ik ook al een behoorlijke concessie gedaan en zou het enorm vervelend voelen als ik eerst alleen zal moeten gaan wonen. Dit heb ik voorheen overigens wel gedaan toen ik vrijgezel was, maar ik ben ook gewoon klaar voor een volgende stap in mijn relatie.

Alleen zou ik voor een andere woonplaats kiezen dan hij (mijn roots). Ik zou in theorie alleen kunnen gaan wonen. Echter heb ik het voorheen als enorm moeilijk ervaren om te verhuizen en ik ben bang dat als ik hier weer eenmaal woon, ik niet meer weg wil omdat ik hier nog veel vrienden heb wonen waarmee ik nog dagelijks contact heb. En stiekem voelt dat ook wel een beetje alsof hij me dan in de steek zou laten. Ik roep het al jaren en ik heb ook regelmatig gesprekken met hem erover gehad, dus het probleem is zeker bekend. Dat geeft hij zelf ook aan. Het verhaal is langer geworden dan beoogd maar goed. Kortom: ik kan niet alleen gaan "samenwonen" en ik hoop dat ik iets kan doen waarmee ik het proces een beetje versnel .

Wat zijn jullie tips/adviezen? Heeft iemand al eens in hetzelfde schuitje gezeten?