Relaties
alle pijlers
Samenwonen?!
zondag 17 juni 2007 om 22:27
Hallo allemaal,
Voor het eerst op dit forum, dus ik zal mij even snel voorstellen. Ik ben een meid van 21 jaar, nog druk aan het studeren en ik heb al ruim een half jaar een hele lieve vriend.
Zoals de titel al zegt, ik loop al een paar dagen me suf te twijfelen over 'The Big Word': Samenwonen... Mijn vriend en ik moeten/willen namelijk beide verhuizen. Ik woon al een aantal jaar in een studentenhuis en ben het goed zat; Ik wil mijn eigen huisje/flatje. Ook mijn vriend heeft zijn redenen om iets anders te zoeken. We hebben ruim een half jaar een relatie en dat gaat nog steeds geweldig. We hebben onze kleine 'downs' (maar wie niet?), maar we kunnen heel goed praten en kennen elkaar inmiddels al behoorlijk goed. Mijn vriend ziet het wel zitten om te gaan samenwonen, maar ik? Praktisch gezien zou het ideaal zijn, aangezien ik van mijn studiebeurs maar amper een klein flatje kan betalen. Samen met mijn vriend zou ik dan eindelijk een echt eigen thuis kunnen hebben (want in dit studentenhuis heb ik me nooit echt thuis gevoeld).
Maar... Ik weet het niet... Ik heb gemerkt dat ik niet makkelijk ben met relaties, ik vind het moeilijk mezelf te geven en heb volgens mij een aardige dosis bindingsangst (dit is ook mijn eerste relatie). Dit heeft al eerder gezorgd voor problemen, maar nu mijn vriend geleerd heeft mij - emotioneel - wat meer de ruimte te geven en ik mijn best doe om hem juist wat dichter bij mij te laten komen, gaat dat steeds beter. Maar het idee van samenwonen benauwd me, ik voel me af en toe in een hoek gedreven alsof er geen weg meer terug is. Maar aan de andere kant wil ik ontzettend graag een 'echt' huis/appartement om in te wonen en hou ik erg veel van mijn vriend. Het zou nu ook een goede samenwoon-start zijn, aangezien onze werktijden nu zo verschillen dat we elkaar maar weinig vaker zullen zien dan nu.
Dus, twijfels twijfels twijfels... Heeft iemand goede raad/advies/verhalen/tips voor mij?
Voor het eerst op dit forum, dus ik zal mij even snel voorstellen. Ik ben een meid van 21 jaar, nog druk aan het studeren en ik heb al ruim een half jaar een hele lieve vriend.
Zoals de titel al zegt, ik loop al een paar dagen me suf te twijfelen over 'The Big Word': Samenwonen... Mijn vriend en ik moeten/willen namelijk beide verhuizen. Ik woon al een aantal jaar in een studentenhuis en ben het goed zat; Ik wil mijn eigen huisje/flatje. Ook mijn vriend heeft zijn redenen om iets anders te zoeken. We hebben ruim een half jaar een relatie en dat gaat nog steeds geweldig. We hebben onze kleine 'downs' (maar wie niet?), maar we kunnen heel goed praten en kennen elkaar inmiddels al behoorlijk goed. Mijn vriend ziet het wel zitten om te gaan samenwonen, maar ik? Praktisch gezien zou het ideaal zijn, aangezien ik van mijn studiebeurs maar amper een klein flatje kan betalen. Samen met mijn vriend zou ik dan eindelijk een echt eigen thuis kunnen hebben (want in dit studentenhuis heb ik me nooit echt thuis gevoeld).
Maar... Ik weet het niet... Ik heb gemerkt dat ik niet makkelijk ben met relaties, ik vind het moeilijk mezelf te geven en heb volgens mij een aardige dosis bindingsangst (dit is ook mijn eerste relatie). Dit heeft al eerder gezorgd voor problemen, maar nu mijn vriend geleerd heeft mij - emotioneel - wat meer de ruimte te geven en ik mijn best doe om hem juist wat dichter bij mij te laten komen, gaat dat steeds beter. Maar het idee van samenwonen benauwd me, ik voel me af en toe in een hoek gedreven alsof er geen weg meer terug is. Maar aan de andere kant wil ik ontzettend graag een 'echt' huis/appartement om in te wonen en hou ik erg veel van mijn vriend. Het zou nu ook een goede samenwoon-start zijn, aangezien onze werktijden nu zo verschillen dat we elkaar maar weinig vaker zullen zien dan nu.
Dus, twijfels twijfels twijfels... Heeft iemand goede raad/advies/verhalen/tips voor mij?
zondag 17 juni 2007 om 22:48
Ga alleen samenwonen als je echt wilt samenwonen, niet uit praktische overwegingen.
Samenwonen terwijl je er eigenlijk nog niet aan toe bent, is vele malen erger dan in een studentenhuis wonen waar je misschien weinig privacy hebt, maar in ieder geval nog wel de privacy van je eigen kamer.
Bij (ernstige) twijfel: niet doen. Stel dat het niet werkt, waar moet je dan heen?
Gaan samenwonen moet je doen als je gelooft in je relatie, gelooft in je leven gaan delen en gelooft dat je samen de stap aan kunt. Je kiest dan voor leven met elkaar, niet voor leven in een riantere woning.
Jij klinkt alsof jij die stap nog niet aan kunt/wilt.
Natuurlijk is wonen in een echt huis aantrekkelijk, maar is dat nog steeds aantrekkelijk als je die woning moet delen met iemand waar je eigenlijk nog geen behoefte aan hebt om mee te wonen?
Samenwonen terwijl je er eigenlijk nog niet aan toe bent, is vele malen erger dan in een studentenhuis wonen waar je misschien weinig privacy hebt, maar in ieder geval nog wel de privacy van je eigen kamer.
Bij (ernstige) twijfel: niet doen. Stel dat het niet werkt, waar moet je dan heen?
Gaan samenwonen moet je doen als je gelooft in je relatie, gelooft in je leven gaan delen en gelooft dat je samen de stap aan kunt. Je kiest dan voor leven met elkaar, niet voor leven in een riantere woning.
Jij klinkt alsof jij die stap nog niet aan kunt/wilt.
Natuurlijk is wonen in een echt huis aantrekkelijk, maar is dat nog steeds aantrekkelijk als je die woning moet delen met iemand waar je eigenlijk nog geen behoefte aan hebt om mee te wonen?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 17 juni 2007 om 23:58
Ik volg Poez hier ook in. Je eigen stekkie zal een ware oase lijken als je er tegen je gevoel aan begint en er achterkomt dat het inderdaad geen goede beslissing was om te gaan samenwonen... Hier spreekt ervaring! Ik had een ruime huurwoning waar ik me thuisvoelde en ben in zijn koopwoning ingetrokken. Djiezus, wat heb ik achteraf heel veel spijt van gehad! Toen onze relatie overging, was ik uiteraard degene die op straat stond in een heel moeilijke situatie. Bezint eer ge begint en als je nu al zo twijfelt; niet doen!
maandag 18 juni 2007 om 05:08
Poezewoes haalt nog een sterkt punt naar voren: waar moet je heen als het fout gaat? Heb je een woonduur opgebouwd? Een kennis van mij kwam met dit probleem te kampen en heeft een tijdje bij vrienden gewoond en heeft uiteindelijk genoegen moeten nemen met een woning die niet duur was, maar verre van ideaal.
Is het niet beter om een andere kamer in een ander studentenhuis te zoeken als je zo erg twijfelt (plus, maar dit is geheel mijn eigen mening, vind ik een half jaar nog aardig kort om te gaan samenwonen)? Veel studentenhuizen werken met hospiteren. Kun je gelijk bekijken of zij jou ook bevallen en wellicht voel je je dan ook beter thuis.
Nog een pluspunt kan zijn dat je net zo vaak bij je vriend (of je vriend bij jou) kan zijn als jullie zelf willen, maar ook nog een plekje hebben wat helemaal voor jezelf is.
Is het niet beter om een andere kamer in een ander studentenhuis te zoeken als je zo erg twijfelt (plus, maar dit is geheel mijn eigen mening, vind ik een half jaar nog aardig kort om te gaan samenwonen)? Veel studentenhuizen werken met hospiteren. Kun je gelijk bekijken of zij jou ook bevallen en wellicht voel je je dan ook beter thuis.
Nog een pluspunt kan zijn dat je net zo vaak bij je vriend (of je vriend bij jou) kan zijn als jullie zelf willen, maar ook nog een plekje hebben wat helemaal voor jezelf is.
maandag 18 juni 2007 om 07:41
Als ik je zo hoor praten, ben je nog niet toe aan samenwonen met je vriend. Het is geen goed idee te gaan samenwonen vanwege jullie slechte huisvesting. Natuurlijk is het fijn om een groter appartement te hebben, maar weet je wel zeker dat je het leuk gaat vinden met deze vriend je huishouden te delen. Ik zou er nog even mee wachten, je bent nog jong er komt nog zoveel op je af als je studeert. Het is zo ellendig als het niet blijkt te werken en jullie moeten uit elkaar en weer op zoek naar woonruimte, dan ben je weer terug bij af. Blijf liever een tijd alleen wonen, een half jaar verkering is nog niet zo heel lang om al zo'n beslissing te nemen gezien je ervaringen in het verleden.
maandag 18 juni 2007 om 11:41
Hallo!
ik woon nu een half jaar samen met mijn vriend. We hebben nu 3 jaar een relatie. In de 2,5 jaar dat we een relatie hadden maar nog niet samenwoonden hebben we veel meegemaakt. We kennen elkaar echt door en door. En zelfs dan is samenwonen niet heel makkelijk. Je moet je aanpassen (je woont namelijk niet meer op jezelf waarbij je met niets en niemand rekening hoeft te houden). Zitten jullie op dezelfde hoogte wat betrefd schoonmaken/eten koken/boodschappen doen etc etc. Hebben jullie ook financiele afspraken? Wat doe je als het uit gaat? Ga je huren of kopen, sluit je een samenlevingscontract af?
Zelf geniet ik ontzettend van het samenwonen en het gaat super, maar zoals ik zeg het vergt wel aanpassingsvermogen.
Voordat ik ging samenwonen kreeg ik van mijn moeder het boekje "samen wonen doe je zo" van Robert Doggers. Het leek me een beetje suf, maar er staan handige tips in en ook testen.
Doe waarbij jij je goed voelt, als je er nog niet aan toe bent zal je vriend dat vast begrijpen!
ik woon nu een half jaar samen met mijn vriend. We hebben nu 3 jaar een relatie. In de 2,5 jaar dat we een relatie hadden maar nog niet samenwoonden hebben we veel meegemaakt. We kennen elkaar echt door en door. En zelfs dan is samenwonen niet heel makkelijk. Je moet je aanpassen (je woont namelijk niet meer op jezelf waarbij je met niets en niemand rekening hoeft te houden). Zitten jullie op dezelfde hoogte wat betrefd schoonmaken/eten koken/boodschappen doen etc etc. Hebben jullie ook financiele afspraken? Wat doe je als het uit gaat? Ga je huren of kopen, sluit je een samenlevingscontract af?
Zelf geniet ik ontzettend van het samenwonen en het gaat super, maar zoals ik zeg het vergt wel aanpassingsvermogen.
Voordat ik ging samenwonen kreeg ik van mijn moeder het boekje "samen wonen doe je zo" van Robert Doggers. Het leek me een beetje suf, maar er staan handige tips in en ook testen.
Doe waarbij jij je goed voelt, als je er nog niet aan toe bent zal je vriend dat vast begrijpen!
maandag 18 juni 2007 om 16:58
Allemaal heel erg bedankt voor jullie reacties!
Nu dit allemaal zo gelezen te hebben en nog eens de halve nacht nagedacht te hebben, denk ik ook, het is nog te vroeg voor samenwonen. Ik ben er gewoon nog niet aan toe. Ik ben het helemaal eens met een aantal van jullie reacties; Samenwonen moet je doen omdat je voor elkaar kiest, en niet uit praktische overwegingen. Ik wil mijn relatie niet op het spel zetten door te snel, zo'n - grote - stap te maken.
Bovendien heb ik nog nooit een huisje/flatje helemaal voor mezelf gehad. Ik heb in mijn carière van op mezelf wonen alleen in een studentenhuis gezeten (en ookal is mijn kamer mijn plekje, ik moet toch veel delen). Het lijkt me heerlijk om een flatje voor mezelf te hebben, zonder nog even rekening te houden met iemand anders. Ik denk dat ik die vrijheid ook nog niet op wil geven, ondanks dat ik erg gek ben op mijn vriend.
Gelukkig is wonen in mijn stad niet al te duur en ik sta al bijna bovenaan de lijsten van de woningbouw. Ik kan een klein flatje betalen, al wordt het wel een tijdje heel zuinig leven (tot ik weer de mogelijkheid heb een bijbaan te nemen). Maar dat heb ik er wel voor over
.
Al moet ik wel op tijd nieuwe woonruimte vinden, aangezien mijn kamer is opgezegd (ik zou eerst in een verdere plaats stage gaan lopen namelijk, en heb een vrij lange opzegtermijn). Dan zou ik mijn vriend altijd nog als back-up kunnen gebruiken, dat ik een tijdje bij hem 'logeer' tot ik mijn eigen plekje gevonden heb.
Nogmaals, bedankt! :D
Nu dit allemaal zo gelezen te hebben en nog eens de halve nacht nagedacht te hebben, denk ik ook, het is nog te vroeg voor samenwonen. Ik ben er gewoon nog niet aan toe. Ik ben het helemaal eens met een aantal van jullie reacties; Samenwonen moet je doen omdat je voor elkaar kiest, en niet uit praktische overwegingen. Ik wil mijn relatie niet op het spel zetten door te snel, zo'n - grote - stap te maken.
Bovendien heb ik nog nooit een huisje/flatje helemaal voor mezelf gehad. Ik heb in mijn carière van op mezelf wonen alleen in een studentenhuis gezeten (en ookal is mijn kamer mijn plekje, ik moet toch veel delen). Het lijkt me heerlijk om een flatje voor mezelf te hebben, zonder nog even rekening te houden met iemand anders. Ik denk dat ik die vrijheid ook nog niet op wil geven, ondanks dat ik erg gek ben op mijn vriend.
Gelukkig is wonen in mijn stad niet al te duur en ik sta al bijna bovenaan de lijsten van de woningbouw. Ik kan een klein flatje betalen, al wordt het wel een tijdje heel zuinig leven (tot ik weer de mogelijkheid heb een bijbaan te nemen). Maar dat heb ik er wel voor over
. Al moet ik wel op tijd nieuwe woonruimte vinden, aangezien mijn kamer is opgezegd (ik zou eerst in een verdere plaats stage gaan lopen namelijk, en heb een vrij lange opzegtermijn). Dan zou ik mijn vriend altijd nog als back-up kunnen gebruiken, dat ik een tijdje bij hem 'logeer' tot ik mijn eigen plekje gevonden heb.
Nogmaals, bedankt! :D
