Relaties
alle pijlers
Samenwoonplannen, maar vriend zoekt toch naar eigen app.
woensdag 29 augustus 2007 om 16:24
Ik ben bijna twee jaar samen met mijn vriend, we zijn allebei midden twintig. Binnenkort gaan we, zoals het er nu uitziet, samenwonen; hij trekt bij mij in. Het is niet zo dat we er echt voor gekozen hebben om dit op dit moment te doen en in mijn huis, maar hij moet zijn huis uit (tijdelijk contract). Niet echt heel romantisch dus, maar ook niet heel erg problematisch. Wanneer hij niet zijn huis uit had gemoeten hadden we nog even doorgespaard en waren we over een half jaar ofzo samen in een ander huis gaan wonen. Mijn vriend vindt de locatie van mijn huis niet zo fijn en we vinden het allebei nogal klein, maar we hebben we afgesproken om positief in te steken en er gewoon voor te gaan.
Maar nu kreeg mijn vriend gister een telefoontje van de woningbouwvereniging dat hij waarschijnlijk naar een appartement mag komen kijken. Dit appartement is kleiner en duurder dan mijn flat. Als mijn vriend dit krijgt en ook zou willen, is hij ook zijn inschrijftijd kwijt (en de wachtlijsten bij de woningbouw zijn hier meer dan 4 jaar(!).
In mijn ogen zou hij gewoon hier komen wonen en zouden we zijn lange inschrijftijd gebruiken om samen iets ruimers en leukers te zoeken.
Ik snap dus niet waarom hij uberhaupt naar dat appartement gaat kijken.... Ik voel me ook een beetje afgewezen, in mijn ogen was de afspraak gewoon dat hij hier over anderhalve maand intrekt, en ondanks dat ik het spannend vind, kan ik me er heel erg op verheugen...
Maar mijn vraag is of ik er gewoon niet al te zwaar aan moet tillen (de kans is niet zo groot dat hij het appartement ook krijgt én kan betalen) en het gewoon over moet laten waaien, of dat ik toch met hem moet praten, omdat ik me er wel vervelend over voel. Het voelt namelijk een beetje of ik gewoon een makkelijke back-up ben nu....
Dus... praten of zwijgen?
Maar nu kreeg mijn vriend gister een telefoontje van de woningbouwvereniging dat hij waarschijnlijk naar een appartement mag komen kijken. Dit appartement is kleiner en duurder dan mijn flat. Als mijn vriend dit krijgt en ook zou willen, is hij ook zijn inschrijftijd kwijt (en de wachtlijsten bij de woningbouw zijn hier meer dan 4 jaar(!).
In mijn ogen zou hij gewoon hier komen wonen en zouden we zijn lange inschrijftijd gebruiken om samen iets ruimers en leukers te zoeken.
Ik snap dus niet waarom hij uberhaupt naar dat appartement gaat kijken.... Ik voel me ook een beetje afgewezen, in mijn ogen was de afspraak gewoon dat hij hier over anderhalve maand intrekt, en ondanks dat ik het spannend vind, kan ik me er heel erg op verheugen...
Maar mijn vraag is of ik er gewoon niet al te zwaar aan moet tillen (de kans is niet zo groot dat hij het appartement ook krijgt én kan betalen) en het gewoon over moet laten waaien, of dat ik toch met hem moet praten, omdat ik me er wel vervelend over voel. Het voelt namelijk een beetje of ik gewoon een makkelijke back-up ben nu....
Dus... praten of zwijgen?
woensdag 29 augustus 2007 om 16:41
Het lijkt me niet dat hij met mij daar wil gaan samenwonen. We vinden mijn flat al aan de kleine kant, en daar is het nog kleiner... Dus nog minder ideaal... De ligging is wel beter, maar als hij dat zou huren heeft hij dus geen inschrijftijd meer, en kunnen we niet op korte termijn op zoek naar iets groters...
woensdag 29 augustus 2007 om 18:20
woensdag 29 augustus 2007 om 18:26
De reden waarom ik me afvraag of ik wel hierover met hem moet gaan praten, is omdat ik van een mug geen olifant wil maken. Waarschijnlijk waait het over, gaat hij kijken en neemt het niet of krijgt het niet. En ik heb zo'n vent die als je serieus met hem in gesprek gaat dingen meteen heel zwaar opneemt en alles als 'druk' ervaart.
Maar goed, misschien moet ik het wel gewoon zeggen, vooral de manier waarop het gaat staat me tegen. Ik heb namelijk het gevoel dat we bezig zijn om samen een toekomst op te bouwen, en dit getuigt daar niet echt van.
Wat zouden jullie er van vinden als je vriend zoiets doet?
Maar goed, misschien moet ik het wel gewoon zeggen, vooral de manier waarop het gaat staat me tegen. Ik heb namelijk het gevoel dat we bezig zijn om samen een toekomst op te bouwen, en dit getuigt daar niet echt van.
Wat zouden jullie er van vinden als je vriend zoiets doet?
woensdag 29 augustus 2007 om 18:50
Ik ben het volledig met Wulles eens. Wat krijgen we nou, er was toch een afspraak of een plan en hij gaat zonder overleg een zijstraat bewandelen.
Tja je mag zelf beoordelen of je het een mug of olifant vindt, maar het feit dat je er een topic over opent, zegt genoeg.
Ik vind het gewoon raar, ook al heeft hij er verder tamelijk weinig bedoelingen mee, dan nog. Praten jullie wel eens ergens over?
Hoe ging dat dan met dat telefoontje? Heeft hij je dat verteld? En heb jij toen dan niet gevraagd naar het hoe en wat?
Of nam jij toevallig de telefoon op en kwam je er toevallig achter.
Tja je mag zelf beoordelen of je het een mug of olifant vindt, maar het feit dat je er een topic over opent, zegt genoeg.
Ik vind het gewoon raar, ook al heeft hij er verder tamelijk weinig bedoelingen mee, dan nog. Praten jullie wel eens ergens over?
Hoe ging dat dan met dat telefoontje? Heeft hij je dat verteld? En heb jij toen dan niet gevraagd naar het hoe en wat?
Of nam jij toevallig de telefoon op en kwam je er toevallig achter.
woensdag 29 augustus 2007 om 19:12
Over dat telefoontje, dat vertelde hij mij zelf, dat het woonbedrijf op zijn voicemail stond dat hij naar dat appartement mocht komen kijken. Op dat moment was ik eigenlijk te verrast om verder te vragen, ik sla dan altijd een beetje dicht...
Maar goed, ik heb hem net gebeld en de kwestie voorgelegd. Hij snapte dat ik het erg vervelend vond dat dit zo ging en dat het lomp was om mij hier niet in te betrekken. Maar hij zei ook dat hij het heel erg eng vindt, het liefst nog iets voor zichzelf zou hebben (hij woont nu nog met een huisgenoot) en dat hij er niet weet of hij er voor 100% achterstaat of we gaan samenwonen. Ik heb aangegegeven dat ik me zo ongeveer gebruikt voelt, dat hij alleen bij mij komt wonen als hij echt geen andere keuze heeft. En dat ik snap dat hij het eng vindt (dat vind ik ook), maar dat me dit best normaal lijkt. En ook dat de omstandigheden niet ideaal zijn, maar dat het voor de verdere toekomst wel gewoon het beste is wanneer we het nu zo doen. En ik heb hem gevraagd wat er dan moet veranderen voor hij wel 100% zeker weet dat hij wil samenwonen, omdat onze relatie, onze leeftijd enz. allemaal geen probleem is. Wanneer is die tijd dan wel? En dan is het toch nog steeds eng lijkt me. Hij kan hier allemaal niet zo goed antwoord op geven. Ik heb ook gezegd dat er wel een verschil in zit of je het spannend vindt om te gaan samenwonen óf dat je twijfels hebt over je relatie. Ook daar gaat hij niet op in...
Opzich dus wel een goed gesprek, we hebben geen ruzie gemaakt ofzo, maar het levert voor mij meer vragen op en ook een heleboel angst en verdriet... Omdat hij aan het werk was konden we ook niet heel handig praten en hebben we afgesproken dat hij morgenmiddag langs komt om verder te praten.
Ik ben nu vooral heel bang dat het allemaal afgeblazen wordt... En dat terwijl ik me er toch echt op verheug, ik heb ook al plekjes in mijn huis voor zijn spullen vrij geruimd, we hebben het er al over gehad om de inrichting te veranderen, iedereen weet al dat hij bij mij intrekt...
En ik begrijp hem wel een beetje, over dat hij het eng vindt, maar andere kant vind ik ook dat hij eens een keer een schop onder zijn kont moet hebben en gewoon achter zijn keuzes moet staan! Altijd weer die bindingsangst!
Maar goed, ik heb hem net gebeld en de kwestie voorgelegd. Hij snapte dat ik het erg vervelend vond dat dit zo ging en dat het lomp was om mij hier niet in te betrekken. Maar hij zei ook dat hij het heel erg eng vindt, het liefst nog iets voor zichzelf zou hebben (hij woont nu nog met een huisgenoot) en dat hij er niet weet of hij er voor 100% achterstaat of we gaan samenwonen. Ik heb aangegegeven dat ik me zo ongeveer gebruikt voelt, dat hij alleen bij mij komt wonen als hij echt geen andere keuze heeft. En dat ik snap dat hij het eng vindt (dat vind ik ook), maar dat me dit best normaal lijkt. En ook dat de omstandigheden niet ideaal zijn, maar dat het voor de verdere toekomst wel gewoon het beste is wanneer we het nu zo doen. En ik heb hem gevraagd wat er dan moet veranderen voor hij wel 100% zeker weet dat hij wil samenwonen, omdat onze relatie, onze leeftijd enz. allemaal geen probleem is. Wanneer is die tijd dan wel? En dan is het toch nog steeds eng lijkt me. Hij kan hier allemaal niet zo goed antwoord op geven. Ik heb ook gezegd dat er wel een verschil in zit of je het spannend vindt om te gaan samenwonen óf dat je twijfels hebt over je relatie. Ook daar gaat hij niet op in...
Opzich dus wel een goed gesprek, we hebben geen ruzie gemaakt ofzo, maar het levert voor mij meer vragen op en ook een heleboel angst en verdriet... Omdat hij aan het werk was konden we ook niet heel handig praten en hebben we afgesproken dat hij morgenmiddag langs komt om verder te praten.
Ik ben nu vooral heel bang dat het allemaal afgeblazen wordt... En dat terwijl ik me er toch echt op verheug, ik heb ook al plekjes in mijn huis voor zijn spullen vrij geruimd, we hebben het er al over gehad om de inrichting te veranderen, iedereen weet al dat hij bij mij intrekt...
En ik begrijp hem wel een beetje, over dat hij het eng vindt, maar andere kant vind ik ook dat hij eens een keer een schop onder zijn kont moet hebben en gewoon achter zijn keuzes moet staan! Altijd weer die bindingsangst!
woensdag 29 augustus 2007 om 19:26
Om te beginnen wens ik je succes bij jullie gesprek morgenmiddag. Misschien is het een idee om zijn aarzelingen niet op voorhand af te doen als bindingsangst. Dat is een containerbegrip waar je verder niet veel mee kunt. Laat hem eerst uitleggen waar hij over twijfelt en probeer je oordeel te bewaren voor later. Jij hebt alle recht om te vinden dat het verstandig is om nu al te gaan samenwonen, hij heeft het recht daar anders over te denken. Het is belangrijk dat jullie van elkaar weten wat de ander graag zou willen. Een echt open gesprek brengt jullie hopelijk dichter bij een oplossing.
woensdag 29 augustus 2007 om 21:08
je schreef dat jullie allebeide midden 20 zijn.
En ja, misschien vind je vriend het toch nog te "snel" om nu al samen te gaan wonen, en om "huisje-boompje-beestje" te gaan spelen.
Misschien ben jij er al wel aan toe, aan de "volgende logische stap" in jullie relatie, maar hij nog niet....
Stel je nu eens voor, dat je hem voorstelt, om nog maar even niet te gaan samenwonen, maar om te gaan latten. Wat denk je, wat zou zijn eerste reaktie zijn, een zucht van opluchting, of een van teleurstelling?
JOjanneke
En ja, misschien vind je vriend het toch nog te "snel" om nu al samen te gaan wonen, en om "huisje-boompje-beestje" te gaan spelen.
Misschien ben jij er al wel aan toe, aan de "volgende logische stap" in jullie relatie, maar hij nog niet....
Stel je nu eens voor, dat je hem voorstelt, om nog maar even niet te gaan samenwonen, maar om te gaan latten. Wat denk je, wat zou zijn eerste reaktie zijn, een zucht van opluchting, of een van teleurstelling?
JOjanneke
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
woensdag 29 augustus 2007 om 21:17
Een mug?! Jullie hebben de afspraak gemaakt dat jullie gaan samenwonen en opeens wil hij toch apart wonen? Is zijn goed recht natuurlijk, maar ik zou wel willen weten waarom hij opeens niet wil samenwonen. Dat is niet van een mug een olifant maken, maar normale communicatie in een relatie. Uit je bericht maak ik op dat jullie beide niet open en eerlijk hierover praten. Dat vind ik merkwaardig.
woensdag 29 augustus 2007 om 22:10
Het is ook zo dat we allebei liever hadden gehad dat het op een andere locatie was, in een ander huis. Maar omdat mijn vriend zijn huis uit moet en niet zo heel veel zicht heeft op iets anders, hebben we toch samen de keuze gemaakt dat hij bij me intrekt en dat we vanuit mijn flat samen zoeken naar iets beters.
Kijk en als hij er nog niet aan toe is, dat vind ik dat erg, maar dat is niet aan mij. Maar we hebben de plannen al gemaakt!!! Ik heb ruimte voor hem vrijgemaakt, we hebben bedacht wat we anders gaan inrichten, willen gaan verven, welke spullen hij mee neemt...
En dat steekt me zo! Hij had dat meteen moeten zeggen als hij dit niet wil. Ik voel me zelfs een beetje gebruikt... Hij kan kiezen tussen bij mij wonen of terug naar zijn ouders en de kans dat hij iets voor zichzelf zou kunnen krijgen was minimaal. En dus hebben we samen de keuze gemaakt dat we het op deze manier gingen doen. Ik voel me nu een alternatief, iets makkelijks om op terug te vallen voor als hij niets beters kan krijgen.
Ik kan hem niet verwijten wanneer hij (nog) niet met mij wil samenwonen, maar wel dat hij samen met mij allerlei plannen maakt voor de toekomst en dan ineens, zonder mij daarin te betrekken, toch blijkbaar op zoek is naar iets anders. Tenminste, dat vind ik.
woensdag 29 augustus 2007 om 22:15
Ik bedoelde in eerste instantie dat hij het appartement waarschijnlijk toch niet kan krijgen en dat het dus misschien wel gewoon over zou waaien.
Maar nu ik met hem heb gepraat, de reacties lees en er ook zelf langer heb over nagedacht, besef ik wel dat dit inderdaad iets is om over te praten.
Tja en niet open en eerlijk hierover praten... Mijn vriend is nogal gesloten en vind het altijd erg moeilijk om de wat zwaardere dingen aan te snijden. Nu ook weer dus, en ik moet er dan over beginnen om er wat uit te krijgen. En ik had in deze situatie geen reden om erover te beginnen, want ik wist niet dat er wat speelde. Hij zei vorige week nog: "wat lief dat je ruimte in je boekenkast hebt gemaakt, we gaan het echt leuk samen maken hè." Tja en dan nu dit... Ik ben heel benieuwd hoe het gesprek morgen gaat. Ik ga echt mijn best doen om rustig, open en begrijpend met hem in gesprek te gaan, dat lukte vandaag aan de telefoon ook, maar ik merk dat ik binnenin zo boos ben over de gang van zaken...
vrijdag 31 augustus 2007 om 09:44
In het gesprek kwam inderdaad naar voren waar ik al zo bang voor was... Het ging 'ineens' niet meer over wel of niet samenwonen, maar wel of niet samen verder gaan. Slik.
We hebben dit al eens meegemaakt, in het begin van dit jaar. Toen waren er dingen in onze relatie die hij niet prettig vond, hij twijfelde en door persoonlijke omstandigheden had hij toen de energie en moed niet om dingen te veranderen en ervoor te vechten. Het is toen zes weken uit geweest, maar toen hebben we er heel bewust wél voor gekozen om voor elkaar te gaan. Nu blijkt deze keuze ineens een stuk minder waard dan ik dacht..
Nu speelt 'alleen' nog maar dat hij 'iets' mist, maar hij weet niet wat, en dat hij het heel moeilijk vindt dat hij niet altijd net zo overtuigd is als ik.
Ik heb hem een week gegeven om antwoorden te zoeken. Wat mist hij? En waar zit dat in? Kan dat opgelost worden? Mijn vriend is namelijk is 'zoeker', hij wil altijd meer, altijd beter, kan moeilijk tevreden zijn alledaagse dingen. En het antwoord op waarom en wanneer hij twijfelt. Is dat 'normale' twijfel, die iedereen wel eens in zijn relatie kent? Wanneer komt die twijfel, wat is de aanleiding? Ik kan me namelijk voorstellen dat dit door de samenwoonplannen kan komen, als hij daar nog niet aan toe is.
Ik heb wel geprobeerd mijn mannetje te staan, hij zei dat het echt nog niet uit was, maar ik heb gezegd dat wanneer hij mij geen antwoorden kan geven op deze vragen die aangeven dat we er samen uit kunnen komen, het wat mij betreft wel uit is. En dat terwijl ik hem echt niet wil laten gaan. Maarja, ik heb dit dus een half jaar eerder meegemaakt, ik weet wat voor hell die onzekerheid is, en dat wil ik mezelf besparen. En ik weet dat het hem evenveel pijn doet als mij, dat hij dit niet bewust doet, maar ik ben geen spelletje!
Tja en ik heb geen idee of iemand nog advies voor me heeft, maar ik wilde het toch even kwijt...
We hebben dit al eens meegemaakt, in het begin van dit jaar. Toen waren er dingen in onze relatie die hij niet prettig vond, hij twijfelde en door persoonlijke omstandigheden had hij toen de energie en moed niet om dingen te veranderen en ervoor te vechten. Het is toen zes weken uit geweest, maar toen hebben we er heel bewust wél voor gekozen om voor elkaar te gaan. Nu blijkt deze keuze ineens een stuk minder waard dan ik dacht..
Nu speelt 'alleen' nog maar dat hij 'iets' mist, maar hij weet niet wat, en dat hij het heel moeilijk vindt dat hij niet altijd net zo overtuigd is als ik.
Ik heb hem een week gegeven om antwoorden te zoeken. Wat mist hij? En waar zit dat in? Kan dat opgelost worden? Mijn vriend is namelijk is 'zoeker', hij wil altijd meer, altijd beter, kan moeilijk tevreden zijn alledaagse dingen. En het antwoord op waarom en wanneer hij twijfelt. Is dat 'normale' twijfel, die iedereen wel eens in zijn relatie kent? Wanneer komt die twijfel, wat is de aanleiding? Ik kan me namelijk voorstellen dat dit door de samenwoonplannen kan komen, als hij daar nog niet aan toe is.
Ik heb wel geprobeerd mijn mannetje te staan, hij zei dat het echt nog niet uit was, maar ik heb gezegd dat wanneer hij mij geen antwoorden kan geven op deze vragen die aangeven dat we er samen uit kunnen komen, het wat mij betreft wel uit is. En dat terwijl ik hem echt niet wil laten gaan. Maarja, ik heb dit dus een half jaar eerder meegemaakt, ik weet wat voor hell die onzekerheid is, en dat wil ik mezelf besparen. En ik weet dat het hem evenveel pijn doet als mij, dat hij dit niet bewust doet, maar ik ben geen spelletje!
Tja en ik heb geen idee of iemand nog advies voor me heeft, maar ik wilde het toch even kwijt...
vrijdag 31 augustus 2007 om 10:15
Nee, ik heb helaas geen advies voor je.
Ik denk dat je er heel goed aan doet om je grens aan te geven. Je bent inderdaad geen speeltje, waar hij mee rond kan blijven dollen.
Ik weet niet hoe oud je vriend is, maar misschien wordt het voor hem tijd om volwassen te worden. In te zien dat het gras bij de buren altijd groener zal blijven.
Hopelijk ziet hij dat in, maar ik zou er niet te lang op blijven wachten.
Sterkte
Ik denk dat je er heel goed aan doet om je grens aan te geven. Je bent inderdaad geen speeltje, waar hij mee rond kan blijven dollen.
Ik weet niet hoe oud je vriend is, maar misschien wordt het voor hem tijd om volwassen te worden. In te zien dat het gras bij de buren altijd groener zal blijven.
Hopelijk ziet hij dat in, maar ik zou er niet te lang op blijven wachten.
Sterkte
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 31 augustus 2007 om 10:53
Hallo Halvemaan,
Is hij jouw eerste serieuze relatie? Bij het lezen van jouw stukjes krijg ik het gevoel dat het samenwonen en het duidelijke antwoord willen ook het zoeken naar zekerheid en bevestiging is. Jullie zijn twee jaar samen en je wilt nu precies weten waar je voor de rest van je leven aan toe bent?
Hebben jullie het leuk gehad de afgelopen maanden? Kun je het niet, zonder duidelijke antwoorden, op zijn beloop laten. Je schrijft dat je hem niet kwijt wilt en natuurlijk moet je niet over je grenzen gaan maar soms is het toch ook 'go with the flow'.
Als hij in dat appartement gaat zitten maakt hij in jouw ogen een fout (de manier waarop verdient inderdaad geen schoonheidsprijs) maar hij heeft het recht om fouten te maken. Ik kan me voorstellen dat hij het gevoel heeft jouw verantwoording af te leggen en de lege boekenkast zag en dat het allemaal te zwaar werd. Snap je? Uit je postings krijg ik het gevoel dat je de commitment wil forceren terwijl (sommige) mannen daar wat langzamer in zijn die. Die hebben de tijd nodig om ergens naar toe te groeien en niet altijd de fantasie om te bedenken hoe handig en leuk het later allemaal is.
Als ik hier iets in huis verander/opknap/repareer zegt mijn vriend altijd vol verbazing "o ja dat is eigenlijk veel beter".. en dan pas pakt ie ook een kwast. Hij moet het niet moeten en hij moet het eerst voor zich zien. Natuurlijk is het niet met alles zo anders zouden we pas in italie een vakantie in italie kunnen boeken
Misschien moet je je niet zo laten afschrikken door al die onduidelijkheid en 'dan is het maar uit' roepen en kijken wat in jouw leven nu leuk is, je eigen plan trekken, wat minder met hem alles willen bepalen. Ik heb zo n gevoel dat hij dan straks ineens wel weet wat ie wil..
Is hij jouw eerste serieuze relatie? Bij het lezen van jouw stukjes krijg ik het gevoel dat het samenwonen en het duidelijke antwoord willen ook het zoeken naar zekerheid en bevestiging is. Jullie zijn twee jaar samen en je wilt nu precies weten waar je voor de rest van je leven aan toe bent?
Hebben jullie het leuk gehad de afgelopen maanden? Kun je het niet, zonder duidelijke antwoorden, op zijn beloop laten. Je schrijft dat je hem niet kwijt wilt en natuurlijk moet je niet over je grenzen gaan maar soms is het toch ook 'go with the flow'.
Als hij in dat appartement gaat zitten maakt hij in jouw ogen een fout (de manier waarop verdient inderdaad geen schoonheidsprijs) maar hij heeft het recht om fouten te maken. Ik kan me voorstellen dat hij het gevoel heeft jouw verantwoording af te leggen en de lege boekenkast zag en dat het allemaal te zwaar werd. Snap je? Uit je postings krijg ik het gevoel dat je de commitment wil forceren terwijl (sommige) mannen daar wat langzamer in zijn die. Die hebben de tijd nodig om ergens naar toe te groeien en niet altijd de fantasie om te bedenken hoe handig en leuk het later allemaal is.
Als ik hier iets in huis verander/opknap/repareer zegt mijn vriend altijd vol verbazing "o ja dat is eigenlijk veel beter".. en dan pas pakt ie ook een kwast. Hij moet het niet moeten en hij moet het eerst voor zich zien. Natuurlijk is het niet met alles zo anders zouden we pas in italie een vakantie in italie kunnen boeken
Misschien moet je je niet zo laten afschrikken door al die onduidelijkheid en 'dan is het maar uit' roepen en kijken wat in jouw leven nu leuk is, je eigen plan trekken, wat minder met hem alles willen bepalen. Ik heb zo n gevoel dat hij dan straks ineens wel weet wat ie wil..
vrijdag 31 augustus 2007 om 12:25
Beste Halvemaan;
echt advies heb ik niet, wel komen er een aantal vragen en gedachten bij me op.
Je zegt dat het begin dit jaar uit is geweest o.a. door zn twijfels. Daarna zijn jullie weer samen gekomen en hebben besloten "voor elkaar te gaan" Een mooie kreet, maar hebben jullie er ook nog over gesproken hoe dat eruit ziet, wat het inhoudelijk betekent? Hoe jullie in de toekomst anders zouden omgaan met bepaalde bottlenecks enz.
Als dat niet het geval, betekent m.i. "we gaan ervoor" vrij weinig.
Verder zeg je dat deze man moeilijk kan praten over wat er in hem omgaat. Hoe heb je dan de afgelopen 7, 8mnd de verzekering of het vertrouwen gekregen dat het slim is om nu al te gaan samenwonen. Ik heb uiteraard wel gelezen dat er nu een praktische reden is, omdat hij zn huis moet, maar dan had je het ook in vorm van een logeerpartij kunnen gieten, totdat hij weer zelfstandige woonruimte heeft.
Ik krijg de indruk dat jij graag en snel zekerheden wilt en dat het samenwonen daarin een nieuwe vaste stap is (die je ms te vroeg wilt zetten) en dat je vriend een twijfelaar is, die voelt dat hij jou je absolute zekerheden niet ieder moment kan geven, waardoor hij terugkruipt in zn loopgraaf.
Het grote probleem is natuurlijk het gebrek aan communicatie. Hij kruipt in zn loopgraaf omdat hij niet kan/wil zeggen wat hij voelt/wil; (Als twijfelaar zijnde, weet hij dat misschien/waarschijnlijk zelf niet zo precies en heeft hij het idee dat jij iets alleen maar kan/mag zeggen als het afgerond geheel is.)
Maar zou hij het wel doen, dan zou hij ws te maken krijgen (in dit geval) met een teleurgestelde reactie van jou kant.
Terwijl het juist boeiend en inspirerend is (ook) in een relatie is om samen te praten over deze dingen, samen een weg vinden, brainstormen over wensen en mogelijkeden, met een open mind. Je verdiepen in wat de ander voelt, eens kijken wat je daarmee kunt. Elkaars vriend, vertrouweling, klankbord zijn.
Nou, misschien heb je iets aan mn losse hersenspinsels.
Succes
Mabel007
echt advies heb ik niet, wel komen er een aantal vragen en gedachten bij me op.
Je zegt dat het begin dit jaar uit is geweest o.a. door zn twijfels. Daarna zijn jullie weer samen gekomen en hebben besloten "voor elkaar te gaan" Een mooie kreet, maar hebben jullie er ook nog over gesproken hoe dat eruit ziet, wat het inhoudelijk betekent? Hoe jullie in de toekomst anders zouden omgaan met bepaalde bottlenecks enz.
Als dat niet het geval, betekent m.i. "we gaan ervoor" vrij weinig.
Verder zeg je dat deze man moeilijk kan praten over wat er in hem omgaat. Hoe heb je dan de afgelopen 7, 8mnd de verzekering of het vertrouwen gekregen dat het slim is om nu al te gaan samenwonen. Ik heb uiteraard wel gelezen dat er nu een praktische reden is, omdat hij zn huis moet, maar dan had je het ook in vorm van een logeerpartij kunnen gieten, totdat hij weer zelfstandige woonruimte heeft.
Ik krijg de indruk dat jij graag en snel zekerheden wilt en dat het samenwonen daarin een nieuwe vaste stap is (die je ms te vroeg wilt zetten) en dat je vriend een twijfelaar is, die voelt dat hij jou je absolute zekerheden niet ieder moment kan geven, waardoor hij terugkruipt in zn loopgraaf.
Het grote probleem is natuurlijk het gebrek aan communicatie. Hij kruipt in zn loopgraaf omdat hij niet kan/wil zeggen wat hij voelt/wil; (Als twijfelaar zijnde, weet hij dat misschien/waarschijnlijk zelf niet zo precies en heeft hij het idee dat jij iets alleen maar kan/mag zeggen als het afgerond geheel is.)
Maar zou hij het wel doen, dan zou hij ws te maken krijgen (in dit geval) met een teleurgestelde reactie van jou kant.
Terwijl het juist boeiend en inspirerend is (ook) in een relatie is om samen te praten over deze dingen, samen een weg vinden, brainstormen over wensen en mogelijkeden, met een open mind. Je verdiepen in wat de ander voelt, eens kijken wat je daarmee kunt. Elkaars vriend, vertrouweling, klankbord zijn.
Nou, misschien heb je iets aan mn losse hersenspinsels.
Succes
Mabel007
vrijdag 31 augustus 2007 om 13:27
Nee dametje, het is juist de eerste serieuze relatie voor mijn vriend. En ik dreig absoluut niet met uit maken, hij is degene die dat misschien wil doen... En kijk, dat hij niet bij mij komt wonen dat vind ik heel erg, maar als dat voor hem te vroeg is kan ik daar heus mee leven. De manier waarop daar botste ik tegenaan, maarja het gaat allang niet meer alleen over samenwonen. Sterker nog, dat is wel het laatste waar we allebei nu mee bezig zijn denk ik.
En voor Mabel, inderdaad loopt onze communicatie niet altijd vlekkeloos, maar ik heb het gevoel dat we juist wel heel erg open voor elkaar staan en elkaar proberen te begrijpen. Het is wel zo dat ik er op moet letten dat ik niet alleen maar praat, maar hem ook de ruimte geef en goed luister. Ik wil ook graag van hem weten wat hij wil en samen kijken naar hoe verder. Het moeilijk is dat mijn vriend vooral voelt en moeilijk kan ontrafelen waarom hij dingen voelt en wat hij daarmee moet.
Dat was de eerste keer dat het uit was ook al een groot probleem, hij wordt daardoor erg onvoorspelbaar, niet alleen voor mij maar ook voor hem. Ik heb het idee dat hij hier wel wat in geleerd heeft, maar nog steeds vindt hij het heel erg moeilijk om iets constructiefs te doen met zijn gevoel. Waardoor hij meestal maar niks doet...
Ik vind het laatste stuk erg mooi wat je schrijft, mijn vriend en ik zijn ook zo ingestoken toen we nadat het uit was geweest weer met elkaar verder wilden; dat we 'buddy's' wilden worden, zoals wij dat noemen. En ondanks waar we nu staan, zijn we daar best in geslaagd, onze band is ontzettend hecht, dat zegt hij ook. Maarja, misschien voor hem wel iets te hecht, omdat hij zo'n twijfelaar is. Hier kunnen we het ook allemaal over hebben en we kunnen onze eigen tekortkomingen daar ook in zien.
Tja en toen we opnieuw begonnen samen is er natuurlijk gepraat en de dingen in onze relatie waar we ons niet prettig voelden zijn grotendeels verdwenen. Er is vertrouwen, er is lol, er is geborgenheid, goede seks, fijne gesprekken, weinig ruzie, veel leuke dingen doen, enz. Dat zegt mijn vriend ook allemaal... Dat hij niet kan zeggen wat het is, maar dat er iets is.
En ik wil dat hij achter dat 'iets' komt. Want zonder dat hij daarachter komt, kunnen wij in ieder geval niet verder.
Allemaal erg bedankt voor jullie reacties! Het is prettig om de visie van mensen die je helemaal niet kennen te lezen. Thx.
En voor Mabel, inderdaad loopt onze communicatie niet altijd vlekkeloos, maar ik heb het gevoel dat we juist wel heel erg open voor elkaar staan en elkaar proberen te begrijpen. Het is wel zo dat ik er op moet letten dat ik niet alleen maar praat, maar hem ook de ruimte geef en goed luister. Ik wil ook graag van hem weten wat hij wil en samen kijken naar hoe verder. Het moeilijk is dat mijn vriend vooral voelt en moeilijk kan ontrafelen waarom hij dingen voelt en wat hij daarmee moet.
Dat was de eerste keer dat het uit was ook al een groot probleem, hij wordt daardoor erg onvoorspelbaar, niet alleen voor mij maar ook voor hem. Ik heb het idee dat hij hier wel wat in geleerd heeft, maar nog steeds vindt hij het heel erg moeilijk om iets constructiefs te doen met zijn gevoel. Waardoor hij meestal maar niks doet...
Ik vind het laatste stuk erg mooi wat je schrijft, mijn vriend en ik zijn ook zo ingestoken toen we nadat het uit was geweest weer met elkaar verder wilden; dat we 'buddy's' wilden worden, zoals wij dat noemen. En ondanks waar we nu staan, zijn we daar best in geslaagd, onze band is ontzettend hecht, dat zegt hij ook. Maarja, misschien voor hem wel iets te hecht, omdat hij zo'n twijfelaar is. Hier kunnen we het ook allemaal over hebben en we kunnen onze eigen tekortkomingen daar ook in zien.
Tja en toen we opnieuw begonnen samen is er natuurlijk gepraat en de dingen in onze relatie waar we ons niet prettig voelden zijn grotendeels verdwenen. Er is vertrouwen, er is lol, er is geborgenheid, goede seks, fijne gesprekken, weinig ruzie, veel leuke dingen doen, enz. Dat zegt mijn vriend ook allemaal... Dat hij niet kan zeggen wat het is, maar dat er iets is.
En ik wil dat hij achter dat 'iets' komt. Want zonder dat hij daarachter komt, kunnen wij in ieder geval niet verder.
Allemaal erg bedankt voor jullie reacties! Het is prettig om de visie van mensen die je helemaal niet kennen te lezen. Thx.
vrijdag 31 augustus 2007 om 13:30
:
Nee, ik heb helaas geen advies voor je.
Ik denk dat je er heel goed aan doet om je grens aan te geven. Je bent inderdaad geen speeltje, waar hij mee rond kan blijven dollen.
Ik weet niet hoe oud je vriend is, maar misschien wordt het voor hem tijd om volwassen te worden. In te zien dat het gras bij de buren altijd groener zal blijven.
Hopelijk ziet hij dat in, maar ik zou er niet te lang op blijven wachten.
Sterkte
Mijn vriend is 27 en ook dit zeg ik wel eens tegen hem. Het is sowieso een 'latertje', altijd al geweest schijnbaar. En ik vind juist dat we van onze verschillen profijt kunnen hebben en kunnen leren. Dat hij altijd op zoek is naar meer en ik snel tevreden ben met was ik heb; een middenweg lijkt mij ideaal.
En aan de ene kant ziet hij het ook wel een beetje in, dat hij op zoek is naar iets dusdanig ideaals in zijn leven (op alle facetten, eigenlijk heel zijn leven), dat dit onrealistisch is. Aan de andere kant wil hij dit niet opgeven...
Moeilijk....
vrijdag 31 augustus 2007 om 13:41
Halvemaan, ik heb het gevoel dat jouw vriend misschien bang is voor de toekomst of voor veranderingen? Ik kan het fout hebben natuurlijk.. Mijn vriend leeft zelf een beetje van dag tot dag, is straks afgestudeerd en is bang voor wat er dan komen gaat. Nu is dit ook zijn eerste serieuze relatie, en ook dat beangstigd hem weleens, hij is het niet gewend om 'verantwoording' af te leggen, rekening te houden met 'n partner. Bij ons is het woord samenwonen ook al weleens gevallen, maar ik moet er niet te diep op ingaan want anders krabbelt ie een beetje terug.. pure angst! En niet omdat zijn gevoelens voor mij verminderd zijn! Ik word hier ook wel eens onzeker van hoor.. maar bij ons helpt het om hem de tijd te gunnen die hij nodig heeft.. niet teveel doordrammen/pushen. Het komt vanzelf goed.. (makkelijk gezegd! Blijft soms lastig) En het allerbelangrijkste is praten met elkaar, wees eerlijk en duidelijk naar mekaar over gevoelens en twijfels!
vrijdag 31 augustus 2007 om 19:34
Dan lijkt jouw vriend inderdaad wel wat op de mijne.. Die is trouwens ook bijna klaar met afstuderen. En heeft op een rare manier denk ik ook wel angst om aan de toekomst te beginnen. Ik bedoel, hij riep 4 jaar geleden al (toen waren we al vrienden) dat hij zo graag 'volwassen' wilde worden, werken, samenwonen, iets opbouwen. En nu studeert hij nog steeds en woont samen met huisgenoten...
Ik denk ook echt dat het niet aan onze relatie ligt, al deze twijfels. Ik denk ook dat hij gewoon niet durft te 'springen.' En dat hij zijn gevoelens van onzekerheid en stress over afstuderen, gaan werken, verhuizen, enz. alleen in onze relatie neerlegt. Dat hij het verschil niet ziet tussen gelukkig zijn met jezelf en gelukkig zijn in je relatie.
Maarja, wat heb ik eraan dat ik dat denk? Hij moet daar zelf achterkomen...
Vandaag was echt verschrikkelijk... Hij is in Londen, ik op een bruiloftsreceptie met familie. Alle vragen; willen jullie ooit trouwen? Leuk dat je gaat samenwonen, wanneer? Hebben jullie al vakantie geboekt? Ik kon wel janken en stond daar mijn vrolijke gezicht te trekken en mijn familie voor te 'liegen.' Alleen mijn broer en zijn vriendin weten ervan, die waren wel lief en probeerden het onderwerp van gesprek te veranderen.
Vooral omdat we hier al eens door heen zijn gegaan, dat het uit ging om zijn twijfels, doet me heel erg twijfelen of ik wel door moet gaan met deze relatie... Maar ik wil hem helemaal niet kwijt!
En we hebben dus pas weer over een week afgesproken, hoe kom ik in godsnaam die week door? Ik weet dat ik hem tijd moet gunnen, dat hij tijd moet hebben om te denken en om te praten met mensen die hem en ook mij goed kennen. Maar ik word er echt helemaal gek van!
