Scheiden.

vanlippebiesterveld schreef: ↑

02-03-2021 17:03

Volgens mij zijn we ongeveer van dezelfde leeftijd. Waarom kijkje zo naar het verleden? Er zijn dingen gebeurd die je een plekje wil geven, maar nu zou het verleden een reden kunnen zijn voor een mogelijke scheiding. Dat is heftig. Scheiden is sowieso erg heftig. Mijn man en ik hebben ook veel meegemaakt. Corona bleek een hele grote hobbel en we besloten te gaan scheiden. Na een paar maanden mediation ingeschakeld, zaken besproken en groen licht gegeven voor mediation en scheiding.
Omdat we vanwege Corona toch veel tijd samen doorbrachten, ook de feestdagen, kwam het besef dat we heel veel kwijt gingen raken, de toekomst onzeker was etc etc. Ik kon vanaf 1 februari verhuizen naar een leuk huis.
Toch hebben we besloten om samen verder te gaan, niet te gaan scheiden. Wat gebeurd was een plekje te geven en rustig aan weer dingen op te bouwen. Dat lukt eigenlijk heel goed, terwijl we vanaf zomer eigenlijk al zouden gaan scheiden.

Wat ik je graag zou mee willen geven, is om therapie niet alles te laten bepalen. Kijk naar het heden, korte verleden en de toekomst. Je huwelijk nu laten knallen om dingen die lang geleden gebeurd zijn en niet meer aan de orde zijn is, sorry voor mijn woorden, raar. Je man heeft geen kans meer om zich te verbeteren.
Bespreek je gevoelens met je therapeut. Ook dat je weinig moed hebt wat er nu echt speelt met je man te bespreken. Misschien moet je je daarin wat sterker maken. Mocht blijken dat dit niet lukt, dan is er een ander probleem aan de orde in je relatie. Dan is zijn agressieprobleem eigenlijk nog lang niet voorbij.
Veel sterkte!

Bijnasoms schreef: ↑

02-03-2021 22:18

Als je alles voor iemand over hebt dan heb je het dus ook voor een ander over om te praten over het verleden. Nou kan ik me voorstellen dat een mens geen oude koeien uit de sloot wil halen maar dan ga je wel voorbij aan het feit dat iemand van diens trauma probeert te helen. Lijkt mij dat je daar aan deel wilt nemen als partner. De enige reden die ik zie om dat niet te doen is omdat je bang bent om als 'schuldige' te worden weggezet. Dat zou natuurlijk ook heel oneerlijk zijn, helemaal 20 jaar later.

rozemarijn123 schreef: ↑

02-03-2021 18:37

Wat een heftig verhaal, sterkte TO.

Ik hoop wel dat als je inderdaad met je man dingen verder wilt uitpraten, dat gebeurt in veiligheid. Niet dat-ie flipt en opnieuw een vuist in je gezicht plant.

Sowieso vind ik het feit dat je meerdere malen op die manier bent mishandeld, en dat er sprake is van emotioneel geweld tot op de dag van vandaag - dreiging van ruzie - ruim voldoende om per direct je biezen te pakken.

Hands_On schreef: ↑

03-03-2021 00:58

Pfff, dit is nogal wat. Ik vraag me idd af waarom je 30 jaar geleden niet bent vertrokken maar daar heb je niks an.

Wel ben ik het helemaal met eerdere reacties eens. Je zit nu in een groot (emotioneel) proces en daarin in het verstandig geen definitieve besluiten te nemen. Heb je voor jezelf ruimte om dit proces te doorlopen en heb je daarin tijdslijnen voor jezelf gesteld? Je doet dit al 30 jaar en ik begrijp - ook door eigen therapieën - dat dit in een heel ander licht kan komen te staan. Gun jezelf ook de tijd om dat de duiden en de juiste keuzes te maken.

Toen ik je stuk las moest ik meteen denken aan het volgende boek (t heeft mij een eind verder geholpen in de relatie tot m’n vader). ‘Als hij maar gelukkig is’ van Robin Nordwood.

Knuffel voor jou TO!

viva-amber schreef: ↑

03-03-2021 06:57

To is toch zelf degene die met gemak aan zijn gedrag voorbij is gegaan en die daarmee haar kinderen heeft laten opgroeien in een onveilige omgeving. To en haar man waren de volwassenen in die geweldadige situaties en zij hebben er samen voor gekozen om 30 jaar samen te blijven. Ik zeg niet dat je daarom nu niet uit elkaar kunt. Ik denk echter dat de echte mensen die geen keuze hadden de kinderen waren.

To had en heeft een keuze.

viva-amber schreef: ↑

03-03-2021 08:34

Ze heeft ze daar niet tegen beschermd

Hexopbezemsteel schreef: ↑

03-03-2021 05:13

Ik vind het gemak waarmee voorbij wordt gegaan aan het gedrag van die man eerlijk gezegd nogal schokkend.

Hij plantte meerdere keren zijn vuist tussen de ogen van TO , in het bijzijn van de kinderen. Dat stopte pas toen hij zelf ziek werd en daar niet meer toe in staat was. En naar de kinderen toe pas toen de kinderen te groot werden. Blijkbaar is er nog meer gebeurd: wat naar boven kwam in de sessie zijn geen omstreden "verborgen herinneringen", maar zaken waar de kinderen bij waren en die zij zich ook nog kunnen herinneren.

Hij weigert nog steeds om daarover te praten en hij terroriseert to nu "alleen nog maar" emotioneel. Ik vind het nogal wat, alles bij elkaar.

Sterkte TO, het lijkt me niet makkelijk.

Parella schreef: ↑

03-03-2021 08:52

Wat is er mis mee zolang dat respectvol gebeurd? Ze mag toch best beseffen dat ze regie heeft over haar leven, dat haar keuzes van haar zijn en dat ze ook de macht heeft daar voor de toekomst én het verleden alsnog verantwoordelijkheid in te nemen? Dát lijkt me nou juist emotioneel volwassen worden en recht doen aan een volwassen vrouw die straks een gespeek aan moet gaan met haar volwassen kinderen.
Haar wegzetten als een willoos en blind slachtoffer vind ik pas beledigend en weinig constructief. Ze heeft en had macht. Dat ontnam hij haar deels maar jullie ook door haar zo te zien.

Thalas schreef: ↑

03-03-2021 09:32

Je geeft hier het slachtoffer de schuld van het feit dat haar man haar heeft geslagen en gekleineerd èn van het feit dat zij het geweld niet heeft kunnen voorkomen of tijdig heeft kunnen stoppen. Ik kan niet eens beginnen met vertellen hoe volkomen verwerpelijk het is om het slachtoffer te beschuldigen van de misdaden die tegen haar en haar kinderen gepleegd zijn. Deze man heeft zijn gezin in gevaar gebracht, deze man heeft trauma's veroorzaakt en deze man heeft het zijn gezinsleden onmogelijk gemaakt om te kiezen voor een leven zonder dreiging. Weet je wat niet te verkopen is aan de kinderen? Dat deze man zijn eigen vrouw en kinderen in deze kwetsbare positie heeft geplaatst; want mensen die misdaden plegen zijn verantwoordelijk voor hun daden, niet hun slachtoffers omdat ze die misdaden niet voorkomen hebben.

Puntpaprika schreef: ↑

03-03-2021 11:05

Het klinkt helemaal niet alsof je weerbaarder bent geworden, maar alsof je man (fysiek) zwakker is geworden en je zoon sterker en bescherming bood. Klinkt als een vreselijke situatie voor jullie hele gezin. Hoe gaat het met je kinderen?
Goed van je dat je nu hulp hebt gezocht en dat je stil gaat staan bij wat er (nog steeds?) gebeurt in jullie relatie. Heel veel sterkte daarbij, neem de tijd. Na 30 jaar is een overhaaste beslissing ook niet nodig.