Schoonfamilie stookt veel en manipuleert. hoe ermee omgaan?

Mijn relatie met mijn partner wordt niet gerespecteerd door mijn schoonfamilie. Ik ga proberen het kort te houden, wat waarschijnlijk niet zal lukken. maar ik hoop dat ik een zo goed mogelijk beeld kan schetsen en ik goede adviezen kan krijgen.

Ik had een goede band met mijn schoonfamilie, maar door jaloezie van zijn zus, die ik alleen maar kan beschrijven als een persoon met narcistische trekken, is die band verpest. Ze heeft geen interesse in mij getoond, wel enorm veel energie gestoken in roddelen over mij achter mijn rug om waardoor zij voor elkaar kreeg dat haar moeder veel kritische opmerkingen naar mij toe maakte en ik mij dus moest aanpassen. Ik had niet door dat zij zo was door mijn goedgelovigheid en ik vond het ook niet erg om mij aan te passen, omdat ik in mijn schoonfamilies huis kwam, hun rules denk ik dan. Maar met gespreksonderwerpen als ' je bent 10 kilo aangekomen en het zit op je dijen' of 'je gelooft in afgoden' voelde ik mij wel gekwetst omdat zij daarmee liet zien geen respect voor mij te hebben en mij niet in mijn waarde te laten, iets wat ik hun wel gaf. Toch heb ik het laten gaan, omdat ik me vooral focuste op de positieve eigenschappen van hun en het wegwuifde als onwetenheid en als dingen die ze moesten leren in het leven waarbij ik niet wilde oordelen. Ik wist alleen niet dat zijn zus in staat was om echt iemand tegen me te keren met puur woorden die ze niet kan onderbouwen met feiten. Ik hield me vaak in bij beschuldigingen of opmerkingen. En uiteindelijk is er toch ruzie gekomen toen ik mijn vriend voor het eerst verdedigde tegen zijn zus die hem aan het bodyshamen was. Ik deed het overigens op een neutrale en respectvolle manier. Maar zij vinden een XS gezond en normaal en alles erboven niet dus het viel alsnog niet goed en vooral ook omdat ik weerwoord had tegen haar. Ik ben na die woordenwisseling denigrerend en op een kinderachtige manier behandeld door zijn zus, waarbij niemand wat zei. Het had me zo gekwetst dat dat voor mij de druppel was na alles.

Zijn zus wordt als heilige behandeld in de familie, waarbij ze bang zijn voor haar door haar woede aanvallen. Ze spreken haar dan ook nooit en nergens op aan (ze zeggen van wel, maar ik heb dat nooit meegemaakt), maar wel hun andere kinderen die zelfs worden gestraft terwijl zij dingen uitlokt en veroorzaakt. Haar agressieve kant toont ze alleen aan haar familie, maar niet aan de buitenwereld. Daar is ze totaal niet assertief en laat mensen over haar heenlopen. Ik vond haar gedrag niet kunnen, maar tegelijkertijd had ik ook wel met haar te doen want ik snapte wel waar haar woede aanvallen dus o.a. door werd veroorzaakt (gebrek aan assertiviteit in de buitenwereld).
Na de bodyshaming heeft alleen zijn moeder , pas na 2 weken geen contact, mij geroepen, maar ze was te trots om dingen uit te praten. Ze wilde mij niet aankijken en beschuldigde, schreeuwde zelfs tegen mij, met hele kwetsende opmerkingen over mijn dierbaren die niks te maken hadden met de ruzie, puur om mij te kwetsen uit boosheid (iets wat ze al jaren doet als ze boos is). Na een half jaar geen contact, heeft ze een poging gedaan om het bij te praten, maar haar kijk op de situatie was niet veranderd en dus ook geen zelfreflectie. Zijn zus echter die alles heeft veroorzaakt, heeft nooit de moeite genomen contact op te nemen en het op te lossen. Wel ging ze door met stoken in mijn afwezigheid en verdraaide situaties, situaties als als ik haar tegenkwam in de winkel om mij nog zwarter te maken. Het zorgde er iig voor dat ineens de hele familie mij niet meer mocht (in mijn afwezigheid) en dezelfde oordeel over mij kreeg als zij en vonden dat het allemaal aan mij lag.
Hoe jammer ik het ook vind om deze conclusie te trekken... zijn familie is erg dominant, obsessief op bepaalde vlakken, erg goed in manipuleren (moeder en zus) , erg oordelend over buitenlanders en erg beïnvloedbaar. Ze zien zichzelf als superieur aan anderen en willen alles alleen volgens hun regels, en maken ook letterlijk hun eigen regels. Ze gaan ook heel ver koste wat kost om hun zin te krijgen.

Ik heb me er lang heel naar onder gevoeld, door de gemene oordelen zoals dat ik hem voor mezelf wilde hebben, terwijl we altijd bij zijn familie waren en interacten met hun en ik mijn familie amper meer zag. Of dat ik bij hem zou zijn om zijn geld, terwijl ik financieel onafhankelijk ben. Of dat ik hem zou willen veranderen.. terwijl wij elkaar leuk vonden zoals we zijn en elkaar samen aanvulden door elkaar nieuwe dingen te leren zoals dat hij wat beter voor zichzelf zorgde op voedingsgebied, assertiever werd en hielp in het huishouden bij zijn ouders, nadat zijn moeder een breakdown had gehad omdat hij volgens haar teveel was in de wasmand deed (wat van zijn vader bleek te zijn) en zij vond dat hij niet hielp. Maar in de hele relatie met zijn familie bleef ik maar mezelf bewijzen dat ik mezelf ben en niet de 'wolf in schaapskleding' zoals zijn moeder zei, dat doet wel wat met je.

Ik ben op een indirecte manier na contact te hebben verbroken, wel mijn partner blijven steunen in zijn familie, door bijv te helpen met cadeaus voor verjaardagen, moederdag noem maar op. Ook door mijn partner te remmen in zijn woede over zijn familie als ze mij zwart maakten, want ik vond dat hij daar niet tussen hoorde te staan. En verder... Door mee te denken in bepaalde dingen die discussies werden, zoals huur bijdrage die zijn ouders ineens wilden hebben, iets wat ik wel begrijpelijk vond. Maar ondanks hoe ik erin stond, kwam ik er wel achter dat ze mij niet mochten, op zn zacht gezegd, zoals hoe zelfs mijn naam niet werd uitgesproken in appjes, (alleen de eerste letter van mijn voornaam, dus 'J'), of er letterlijk werd gezegd dat ik werd gehaat.

Wij zouden uiteindelijk gaan samenwonen en mijn partner zijn ouders reageerden daar minder positief op. Ze zouden toen het officieel werd, ineens bang zijn hun zoon te verliezen en dat zorgde ervoor dat mijn partner zich weer geraakt en onzeker voelde. We hebben toen besproken dat zijn familie op de persoon na die constant heisa veroorzaakt, welkom waren. Maar dat ging met gemengde gevoelens bij zijn familie, want ze kwamen kijken en 'helpen' alleen voor hem (is letterlijk gezegd) en bepaalden voor ons ook hoe er werd geholpen, waarbij wij afhankelijk waren van hun met het intrekken in onze woning. Het zorgde voor spanning en uiteindelijk ruzie wat escaleerde omdat er weer woede aanvallen waren, dit maal van zijn vader, en op gegeven moment een hele familie voor mijn deur stond op onze terrein.

Een ander voorbeeld van hun dominantie is toen ik en mijn partner ruzie hadden, waarbij we tijdelijk uit elkaar gingen. Wat zijn moeder (vaker) doet is hem dan onrechtmatig bepaalde medicatie geven vanuit doktersrecept die voor haar bedoeld is, om hem te 'kalmeren' en ze houdt hem dan vast in huis, gijzelt hem, waarbij hij alleen met een vriend een wandeling mag maken of naar de bios. Zij en haar dochter breken dan in op zijn whatsapp om te controleren met wie hij praat en lezen de gesprekken door. Ik vind dat zo bizar om te horen... een volwassen vent die geen eigen keuzes mag maken. Ik kan begrijpen dat je als moeder alles over hebt voor je kind, maar dit ... is een duidelijk geval van een persoonlijkheidsstoornis, waarbij zij ook nog eens met zijn gezondheid speelt. Maar niemand wilt hulp voor haar zoeken, dat past niet in het plaatje, want het licht aan mij volgens hun.

NU woon ik een tijd samen met mijn partner en we hebben veel ups en downs. Ik twijfel er niet aan dat wij beiden van elkaar houden. Maar waar ik aan twijfel is of dit het nog waard is voor ons beiden individueel. Ik merk namelijk hoe klein mijn partner zich steeds maakt voor zijn familie. Zij bepalen eigenlijk alles voor hem en als hij daar niet aan wilt meewerken, intimideren zij hem door met zn allen hem te gaan appen en bellen, blokkeren, maar ook door te dreigen dat hij niet meer welkom is (om vervolgens 2 uur later voor de deur te staan om hem toch op te halen...). Ik word overal op aangekeken en ook in uitgelachen. Er word van te voren al gezegd dat ik bijv gepland zou hebben dat hij niet naar de. verjaardag van zijn familie zou mogen gaan, terwijl ik hem nooit zoiets heb geweigerd... Ik word ervan beschuldigd dat ik op zijn pensioen zou willen teren, mij zwanger wil laten maken om alimentatie te genieten en lekker op de Haagse markt te gaan wandelen met dat geld. Ik zou in een ghetto thuishoren. Ik ben een dikke gorre teef. Ik zou bepalen wat hij qua kleding moet kopen. Ik zou te dominant zijn...

Het gaat steeds een stapje verder naar zelfs racistische opmerkingen. En zelfs doodsbedreigingen als 'ik wacht haar op, ze is er geweest'. Mijn partner steunde me, maar daar is hij nu heel passief in geworden sinds we samenwonen tot niet. Hij verdedigt elke slechte daad van zijn familie, waaronder zelfs dat de racistische opmerkingen niet zo bedoeld zouden zijn en de bedreigingen 'mijn familie is niet zo, gaan ze nooit doen'. Maar erger vind ik dat hij alles doet zoals zij het willen en daarmee dus ook voor mij eea bepaalt. Het voelt alsof ik een relatie met hun heb en op mijn tenen moet lopen voor hun. Zij betrekken zichzelf in alles wat met ons te maken hebben en praten mijn partner veel angsten in. Wat mij kwetst is dat mijn partner niet voor zichzelf opkomt. Hij stelde voorheen consequenties, waaronder dat hij contact zou verbreken als ik nog een keer racistische teksten zou krijgen of weer gestalkt zou worden via social media door zijn moeder. Maar zijn familie weet dat ze overal mee wegkomen, want als ze doorgaan blijft hij langskomen omdat ze niet naar hem luisteren. Het werd zelfs zo erg dat zijn zus met haar vriend rondjes reed voor mijn appartement...Eng is het, want wat was zijn zus van plan die hier uit woede kwam, terwijl mijn partner op dat moment bij zijn ouders was?
Ik had al een paar keer aangifte kunnen doen. Maar ik ben ook niet zo een wraakzuchtig persoon die ervoor wilt zorgen dat mensen die constant uit jaloezie, angst en paniek reageren een strafvervolging krijgen. Het zou mij iig niet veel goeds doen.

Ik zie dat het slecht gaat met mijn partner steeds bij ruzies. Ik zie het al een jaar aan hem, zowel fysiek als mentaal. Ik zie hem vaak in paniek en dat hij beslissingen maakt uit angst. In het begin hadden wij ruzie door zijn familie, door ook hoe hij ermee omging en ik heb ervan geleerd (hij is niet verantwoordelijk voor de daden en woorden van zijn familie). En dat mensen kennelijk niet kunnen veranderen (zijn familie). Ik probeer nu ook niet meer te reageren als zijn familie weer wat probeert, wat me zoveel rust heeft gebracht en ik dacht daarmee ook hem. Maar het werkt niet, want wanneer zij dus weer eea afreageren op hem, dan krijg ik dat weer terug van hem, omdat hij dat op mij afreageert. Nu ben ik daar wel in veranderd en zeg ik ook dat hij me niet moet betrekken in hun issues, want ik sta er los van, maar wat mij zorgen maakt is hoe hij daar nog zo in zit en zich zo laat leiden door. Hij luistert niet naar mij en ik vraag me af wat ik kan doen zodat hij wel dingen inziet en beter aanpakt voor zichzelf.

Ik lees op forums dat vrouwen hun partner hebben gelaten, waarbij de navelstreng niet was doorgeknipt met zijn moeder die veel fijner leven. Maar ook partners die zeggen: mijn partner zoekt het maar uit met hun, ik heb gebroken met zijn familie en heb mijn rust en heb alleen met mijn partner te maken.
Voor mij voelt het alsof ik mijn partner in de steek laat als ik wegga. Hij had namelijk ooit tegen mij gezegd, dat ondanks hoe hecht zijn familie is met elkaar en ze van elkaar houden, hij zich soms wel alleen voelt als ze bijv ergens niet mee eens zijn en hem dan met een groep aanvallen. Ik zie ook hoe zijn zus haar eigen wensen belangrijker vindt dan haar fouten rechttrekken wat zou betekenen dat haar broertje (mijn partner) niet meer in die strijd zou zitten en datzelfde geldt voor zijn moeder. Ze kiezen niet voor hem, maar voor hun eigen belang (ego) ten koste van hem. Wat niet eerlijk is voor hem.

Wat vinden jullie hiervan en hebben jullie tips?