Schoonzus projecteert constant haar emoties op mij

Hi,

Al een tijdje zit ik met iets. Ik wil het niet echt groter maken dan dat het al is, dus laat ik haar d'r gevoel uiten en cijfer ik mezelf weg.

Maar recentelijk ben ik erachter gekomen dat het eigenlijk helemaal niet normaal is dat ik op mijn tenen moet lopen bij haar. Ik heb twee kinderen, zij kan geen kinderen krijgen en daar zit ze heel erg mee. Iets wat ik volkomen begrijp, want als je grootste droom niet uit kan komen is dat altijd hartverscheurend. Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, was mijn eerste gedachte niet eens blijdschap maar meteen angst. Ik kreeg zo veel paniek om het haar te vertellen, bang dat ze er niet blij mee zou zijn of zelfs boos op mij zou worden.

Het heeft mij in het begin heel veel anxiety gegeven, en dat is de reden dat we het relatief lang geheim hebben gehouden voor familie. Ik wilde het persoonlijk aan haar vertellen, maar iemand in de familie ging er van uit dat zij het al wist en sprak er over met haar. Ze gaf toen aan dat ze er inderdaad wel mee zat dat ik voor de tweede keer zwanger was, maar ondanks haar eigen gevoel was ze er wel blij mee.

De rest van de tijd houdt zij mij steeds aansprakelijk over mijn opmerking over de kinderen , want ja 'ik wilde kinderen dus mag ik er niet over klagen'. Zo stuurde zij mij een keer een lange app over dat ik haar pijn had gedaan om een opmerking. Ze had namelijk een activiteit gezien wat leuk was voor kinderen, ze stuurde het in de algemene app en zei: kijk leuk! Waarop ik antwoorde (voor de grap!) 'ga dan'. In de mega lange app stond dat ik ongevoelig was, haar emoties niet respecteerde en dat ik zulke opmerkingen niet mag maken omdat zij ging kinderen heeft. Ik heb daar mijn excuses voor aangeboden, het was namelijk zeker niet de bedoeling dat ik haar pijn zou doen.

Maar sindsdien lijkt het wel dat alles wat ik doe of wat ik niet doe, een opening lijkt om mij te vertellen dat ik haar emotioneel gepijnigd heb. Zo zijn er namelijk zo veel voorbeelden dat ik haar a type of way heb laten voelen, zonder ik daar intenties voor had. Maar ik wil daar niet over praten, want ik weet dat ze veel forums leest en ben bang dat ze weet dat het over haar gaan.

Terwijl het mentaal ook niet lekker gaat met mij, iets wat zij weet. Ik ben lang geleden gediagnosticeerd met adhd en vergeet heel veel dingen (altijd al!), en nu ik kinderen heb is mijn hoofd sowieso druk met alles wat ik moet doen. Door alle prikkels de hele dag ben ik ontzettend moe en heb ik vaak geen zin meer om de drukte op te zoeken, simpel omdat mijn hoofd dat even niet aan kan. Maar ondanks dat maakt ze wel vaak opmerkingen over: de kilo's die ik ben aangekomen, dat ik veranderd ben sinds ik moeder ben, niet meer gezellig ben. Het liefst wil ze dat ik weer vaak uit huis ben, om feestjes te pakken met haar terwijl mijn hoofd daar totaal niet naar staat.

Wij zijn op dit moment bezig met een huis, we hoeven alleen nog onze handtekening te zetten. Maar durven het haar niet te vertellen. Omdat zij recentelijk uit elkaar is gegaan en ze het huis moet gaan verkopen.

Het lijkt wel alsof ik mezelf kleiner moet maken zodat zij zich niet rot voelt, of dat ik een andere persoon moet zijn om aan haar verwachtingen van mij te voldoen, alsof het mijn taak is om haar blij te maken.

Voor de kinderen was ik altijd goed met mijn schoonzus. Maar door al deze gebeurtenissen heb ik geen zin meer om met mijn schoonfamilie te zijn, omdat ik het gevoel heb dat er constant gelet wordt op wat ik doe of niet doe, wat ik zeg of niet zeg.

Vroeger dacht ik altijd bij het lezen van dramatische schoonfamilieverhalen 'wow wat blij dat ik een fijne schoonfamilie heb'. Maar ik begin steeds meer te begrijpen waarom mensen nooit met hun schoonfamilie willen afspreken...

Dus aan jullie de vraag:

Hoe uit je respectvol je gevoelens, zonder dat die persoon zich aangevallen voelt of de kans krijgt op de gaslighten.