Relaties
alle pijlers
Singles unite, eerste editie 2023 deel 1
woensdag 11 september 2024 om 09:28
Attraverso schreef: ↑11-09-2024 09:18Kitty wat jammer...
Je kent elkaar ook niet op een paar dates he... Dat 'niet zien aankomen' is normaal, zelf ervaren en ook al vaak horen zeggen van een date. Je twijfelt, laat daar uiteraard niets van merken de eerste, 2de date, je wil de ander niet onzeker maken, wacht nog even af en dan opeens weer je het... Het wordt hem niet.
Ik heb nog steeds heel leuk contact met mijn 'iets vollere' date en hou van de aandacht, vind het een leuke man (in Vlaanderen heeft iemand leuk vinden een andere betekenis dan in NL denk ik, je kan je buurvrouw, de slager,... leuk vinden, dat betekent gewoon dat je het een aangenaam mens vindt, niet per sé meer), hij appt vaak en ik merk dat ik soms spontaan glimlach wanneer ik een appje hoor binnenkomen. En toch twijfel ik. En daar zal hij niets van merken ik ga daar ook nog niets over zeggen, waarom zou ik hem onzeker maken? Maar we hebben ook nog niet gekust of zo dus het is niet dat ik hem het idee geeft dat het in kannen en kruiken is. Kussen is voor mij al een stap in de 'exclusief daten' richting.
Uiteraard zijn er mensen die elkaar tegen komen als ze niet zoeken maar ik ken een hele boel intussen 50+ singles die al jaren ongewenst single zijn. Dus nee, stoppen met zoeken en dan zal je vinden is helemaal niet evident.
Ik weet niet of 'niet zien aankomen' normaal is. Ik vind zelf eigenlijk van niet. Meestal merk je het wel als er een shifting is in contact. Wordt er bv pas veel later gereageerd, kortaf of wordt er nauwelijks contact gezocht. Maar deze man gedroeg zich vanaf de eerste ontmoeting exact hetzelfde als tot de afwijzing. Ook tijdens de dates was ie mega geïnteresseerd, oogcontact, aanrakingen, alles erop en eraan.
Met m'n vorige date idem dito, dat was ook heel abrupt.
Waarom twijfel jij aan die vollere man?
woensdag 11 september 2024 om 12:14
Hier ook een meelezer (laatste paar pagina's gelezen). Veel herkenning in de manier van de daten van Kitty30Plus en GroenTuintje. Ik deed het liefst offline via Breeze of speeddaten. Ik ben best spontaan, maar chatten met een onbekende vind ik erg ingewikkeld. Terwijl ik met een onbekende wat drinken zelden ongemakkelijk vind.
@Kitty30Plus, balen van deze date
Kan ook zijn dat ie via Breeze meer dates had of heeft staan en wat in lichte paniek raakte en vandaar afscheid/afstand nam.
Zelf ben ik 36 en heb ik in de jaren voor mijn 35e veel gedated (de jaren tussen 30-35 waren echt mijn paniekjaren). Nu wat meer los gelaten en ik ontdek weer dingen die ik leuk vind om in mijn eentje te doen en ben ook rustiger dan toen ik nog heel veel datede (was dating-verslaafd).
Ik heb nu al lang geen meerjarige relatie meer gehad en heb het vertrouwen dat ik in mijn eentje ook wel oke oud kan worden
@Kitty30Plus, balen van deze date
Kan ook zijn dat ie via Breeze meer dates had of heeft staan en wat in lichte paniek raakte en vandaar afscheid/afstand nam. Zelf ben ik 36 en heb ik in de jaren voor mijn 35e veel gedated (de jaren tussen 30-35 waren echt mijn paniekjaren). Nu wat meer los gelaten en ik ontdek weer dingen die ik leuk vind om in mijn eentje te doen en ben ook rustiger dan toen ik nog heel veel datede (was dating-verslaafd).
Ik heb nu al lang geen meerjarige relatie meer gehad en heb het vertrouwen dat ik in mijn eentje ook wel oke oud kan worden
woensdag 11 september 2024 om 13:27
Hij zegt wat aan zijn gewicht te willen doen maar ik merk er niets van, eet elke dag ongezond en ik vind dat niet aantrekkelijk en denk ook niet dat ik intiem kan zijn met zo iemand.
Vrees dat het zo niet verder dan vriendschap kan groeien.
woensdag 11 september 2024 om 14:24
Ik wil het daar niet via app over hebben. We zien elkaar vanavond en wil kijken wat het met me doet om hem weer te zien en eventueel het onderwerp ter sprake brengen.
Het contact is nog nieuw he. En ik weet uit ervaring dat aandacht van een man die me niet interesseert me helemaal niet boeit.
woensdag 11 september 2024 om 14:55
Vivark, heb jij ook een kinderwens? Ik worstel met het 'er rustig in staan' en niet op zoek zijn etc. in combinatie met een kinderwens. Dat 'moet' toch één dezer jaren gebeuren, dat gevoel. Dus ook echt wel paniekjaren ja. Maakt het daten er niet makkelijker of leuker op...
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
woensdag 11 september 2024 om 15:46
Ik herken die worsteling. Ik heb altijd een sterke gezinswens gehad, vandaar ook het vele daten tussen mijn 30e en 35e. Ik heb geen kinderwens in de zin dat ik een in mijn eentje een kind zou willen krijgen. Maar die gezinswens maakte ook dat het daten er idd niet leuker op werd en dat ik ook weinig geduld had in daten en niet meer kon genieten van het "proces" om het maar even zo te zeggen. Ik wilde binnen 5 dates weten waar het heen ging. Nu ik minder date, maak ik makkelijker en dieper contact (en ik heb ook meer te vertellen over wat ik doe/mijn interesses zijn i.p.v. toen ik nog agenda-vullend datete).LaFolie schreef: ↑11-09-2024 14:55Vivark, heb jij ook een kinderwens? Ik worstel met het 'er rustig in staan' en niet op zoek zijn etc. in combinatie met een kinderwens. Dat 'moet' toch één dezer jaren gebeuren, dat gevoel. Dus ook echt wel paniekjaren ja. Maakt het daten er niet makkelijker of leuker op...
Die gezinswens..die worsteling blijft. Mijn ouders waren 40 toen ik geboren werd en ik had van jongs af aan besloten; ik ga jong moeder worden! Na mijn 35e heb ik dat meer los gelaten, want de "strategie" van het krampachtig willen en daten werkte ook niet. Ik ga er nu vanuit dat ik geen kind meer zal krijgen als het toch gebeurd dan zou ik het heel leuk vinden. Het gemis van het gezinsleven gaat een beetje op en af. Soms is het verdriet er best veel, soms ook rust dat enkel voor mijzelf verantwoordelijk ben en er na mij niets meer komt.
Inmiddels heeft iedereen in mijn omgeving kinderen en ben ik de laatste jaren bewust ook 40+'ers gaan opzoeken die geen kinderen hebben. Er is ook meer ruimte gekomen voor de nuance; nog steeds zou ik graag als lukt nog een gezin stichten, maar ik die kansen nemen af en ik begin langzaam ook de voordelen te zien van geen kinderen. Zelf ben ik vrij gevoelig, bezorgdheid en licht chaotisch. Zonder kinderen hoef ik straks ook geen zorgen te maken of ze later de studie kunnen doen die ze willen, of ze later een huis kunnen kopen, of ze school niet gepest gaan worden, of dat ik zelf niet per ongeluk naar mijn werk rijden zonder eerst het kind naar het kdv te hebben gebracht. Laat met een vriendin die 46 is over gesproken die ik een paar jaar terug via een hobby heb leren kennen en zij gaf aan dat ze pas op haar 44e verjaardag in de spiegel en echt wist; ik ga geen moeder meer worden. Daarvoor had ze nog de gedachte dat ze wellicht toch nog iemand zou ontmoeten en dan snel snel nog een kindje (ook al was ze al 15 jaar single). Ik denk dat ik dat ook ga hebben. Zolang ik nog geen 41 o.i.d. ben zit het toch in je hoofd. Bizarre is dat sinds ik de datingsapps van mijn telefoon heb gehaald ik meer micro-sjans lijk te hebben op straat e.d.
Waar ik als vrouw ook wel tegen aan loop is dat als ik vertel dat ik best kinderen had gewild dat dan het verwijt krijg dat ik dat dan toch in mijn eentje had kunnen doen. Ik heb ook bewust alleenstaande vrouwen met een kind van een donor opgezocht en daar gesprekken mee gehad. Groot respect, enorm dapper, maar niet mijn weg. Ik zou dat heel eenzaam vinden. Voor mijn levensgeluk is alleen aan een kind beginnen niet geluksverhoogd zeg maar. Ik zou dan alsnog balen dat ik geen leuke partner heb met wie ik mij samen over het kind kan verwonderen (1e lachje etc) en met wie ik de intensieve zorg (en te maken keuzes) zou kunnen delen.
Beetje lang verhaal zo. Ik ben benieuwd hoe anderen dit ervaren. Hoe ga jij hiermee in het daten zelf?
woensdag 11 september 2024 om 16:26
Ik kom regelmatig 50+ mannen tegen die om een of andere reden nooit kinderen hebben gekregen en allemaal lijken ze er idd op de duur in te berusten. Zijn zelfs opgelucht als ze zien hoe veel zorgen sommige mensen hebben door hun kinderen.
Maar het moet moeilijk zijn wanneer je nog een kinderwens hebt en toch die nodige stabiele relatie niet tegenkomt...
Maar het moet moeilijk zijn wanneer je nog een kinderwens hebt en toch die nodige stabiele relatie niet tegenkomt...
woensdag 11 september 2024 om 16:39
Ik beëindigde op mijn 30e mijn toenmalige relatie van 7 jaar omdat bij mij de kinderwens begon te groeien en mijn partner van destijds absoluut geen kinderen wilde. Toen niet, in de toekomst niet, nooit niet.
Toen ik die relatie beëindigde had ik wel even zoiets van: geen garanties dat ik dan alsnog iemand tegenkom met wie het zó klikt dat ik er een gezin mee wil beginnen. Zou ik dan kunnen leven met het idee nooit moeder te worden? En dat kon ik. Wat voor mij toen telde was vooral dat ik mijn eigen keuzes hierin wilde maken en dat ik mezelf later eerlijk in de spiegel kan aankijken en zeggen dat ik mezelf de mogelijkheid heb gegund.
Daarna ben ik twee jaar single geweest totdat ik me weer eens op datingapps begaf. Ik moet eerlijk zeggen dat kinderwens toen wel altijd snel ter sprake kwam in de gesprekken die ik voerde, omdat je toch op een andere manier in het dateproces staat dan. En toen was ik inmiddels 32, dus het klokje begon al wel meer te tikken. En toen swipete ik dus het compleet lege (op een foto en woonplaats na) Tinderprofiel van mijn nu vriend naar rechts haha.
En de rest is history... Eigenlijk was het gewoon een match op het eerste gezicht haha. Inmiddels samen een huis gekocht dat nu wordt gebouwd en vanaf volgende maand gaan we kijken of we onze kinderwens in vervulling mogen laten gaan. Ik ben nu 35 btw, dus we hebben ook nog wel de tijd genomen om deze relatie een goede basis te geven en elkaar écht goed te leren kennen.
Ik besef me ook dat ik enorm geluk heb dat ik binnen redelijk korte tijd weer iemand heb leren kennen waarmee ik echt een toekomst zie als in huisje, boompje, beestjes, kindje(s). En dat dat zeker niet vanzelfsprekend is. Want ik kan me goed voorstellen dat een prangende kinderwens een soort druk op het daten kan leggen en dat je ook niet voor de eerste de beste wilt gaan, alleen maar omdat je graag je kinderwens wil vervullen.
Toen ik die relatie beëindigde had ik wel even zoiets van: geen garanties dat ik dan alsnog iemand tegenkom met wie het zó klikt dat ik er een gezin mee wil beginnen. Zou ik dan kunnen leven met het idee nooit moeder te worden? En dat kon ik. Wat voor mij toen telde was vooral dat ik mijn eigen keuzes hierin wilde maken en dat ik mezelf later eerlijk in de spiegel kan aankijken en zeggen dat ik mezelf de mogelijkheid heb gegund.
Daarna ben ik twee jaar single geweest totdat ik me weer eens op datingapps begaf. Ik moet eerlijk zeggen dat kinderwens toen wel altijd snel ter sprake kwam in de gesprekken die ik voerde, omdat je toch op een andere manier in het dateproces staat dan. En toen was ik inmiddels 32, dus het klokje begon al wel meer te tikken. En toen swipete ik dus het compleet lege (op een foto en woonplaats na) Tinderprofiel van mijn nu vriend naar rechts haha.
En de rest is history... Eigenlijk was het gewoon een match op het eerste gezicht haha. Inmiddels samen een huis gekocht dat nu wordt gebouwd en vanaf volgende maand gaan we kijken of we onze kinderwens in vervulling mogen laten gaan. Ik ben nu 35 btw, dus we hebben ook nog wel de tijd genomen om deze relatie een goede basis te geven en elkaar écht goed te leren kennen.
Ik besef me ook dat ik enorm geluk heb dat ik binnen redelijk korte tijd weer iemand heb leren kennen waarmee ik echt een toekomst zie als in huisje, boompje, beestjes, kindje(s). En dat dat zeker niet vanzelfsprekend is. Want ik kan me goed voorstellen dat een prangende kinderwens een soort druk op het daten kan leggen en dat je ook niet voor de eerste de beste wilt gaan, alleen maar omdat je graag je kinderwens wil vervullen.
woensdag 11 september 2024 om 18:09
Best wel veel herkenbaarheden te lezen.
Kitty bijvoorbeeld met dat een contact ‘uit het niets’ besluit om te stoppen.
Ieders goed recht maar je vraagt jezelf af wat je toch iedere keer mist als dat gebeurd.
Ook de kinderwens en het intensief daten is erg herkenbaar.
Tussen mijn 29e en 35e ben ik volledig gericht geweest op een potentiële moeder/vrouw met kinderwens.
Ondanks ik als man niet direct met een klokje te maken had, voelde ik de tijdsdruk.
Want aan kinderen zou ik niet binnen een jaar beginnen omdat er een basis nodig is om zoiets aan te gaan.
Ik kan mij nog goed herinneren hoe overheersend het was.
Uiteindelijk vrede gekregen met ‘als het niet zo is dan is het zo’ en ondertussen vind ik mezelf te oud om nog aan kinderen te beginnen.
Ik kan het wel jammer vinden om niet iets van jezelf terug te zien in een kind, voelen hoe het is ( ook al zijn niet alle eigenschappen van jezelf even leuk om terug te zien in jouw kind haha )
Ik kan mij goed voorstellen dat het voor een vrouw anders ligt om een berusting te krijgen.
Ik heb geen tips maar kan alleen succes en sterkte wensen.
Hoe fijn voor I2I89 om te lezen dat zij een meer realistische kans heeft om haar wens ( hopelijk ) in vervulling te zien gaan.
Kitty bijvoorbeeld met dat een contact ‘uit het niets’ besluit om te stoppen.
Ieders goed recht maar je vraagt jezelf af wat je toch iedere keer mist als dat gebeurd.
Ook de kinderwens en het intensief daten is erg herkenbaar.
Tussen mijn 29e en 35e ben ik volledig gericht geweest op een potentiële moeder/vrouw met kinderwens.
Ondanks ik als man niet direct met een klokje te maken had, voelde ik de tijdsdruk.
Want aan kinderen zou ik niet binnen een jaar beginnen omdat er een basis nodig is om zoiets aan te gaan.
Ik kan mij nog goed herinneren hoe overheersend het was.
Uiteindelijk vrede gekregen met ‘als het niet zo is dan is het zo’ en ondertussen vind ik mezelf te oud om nog aan kinderen te beginnen.
Ik kan het wel jammer vinden om niet iets van jezelf terug te zien in een kind, voelen hoe het is ( ook al zijn niet alle eigenschappen van jezelf even leuk om terug te zien in jouw kind haha )
Ik kan mij goed voorstellen dat het voor een vrouw anders ligt om een berusting te krijgen.
Ik heb geen tips maar kan alleen succes en sterkte wensen.
Hoe fijn voor I2I89 om te lezen dat zij een meer realistische kans heeft om haar wens ( hopelijk ) in vervulling te zien gaan.
woensdag 11 september 2024 om 18:52
Mijn moeder was 38 toen ik kwam. In mijn tijd jaren zeventig best oud. 
Iets wat ik niet wilde en riep dus "voor mijn dertigste" hoor.
Ik werd dertig zonder relatie en kinderen.
Mijn laatste relatie kwam toen ik 39 was.
Ex wilde geen kinderen.
Gingen uit elkaar toen ik 45 was.
Nooit last van rammelende eierstokken gehad.
Nu mcht ik iemand tegenkomen met kinderen graag wel uithuizig of redelijk zelfstandig
Iets wat ik niet wilde en riep dus "voor mijn dertigste" hoor.
Ik werd dertig zonder relatie en kinderen.
Mijn laatste relatie kwam toen ik 39 was.
Ex wilde geen kinderen.
Gingen uit elkaar toen ik 45 was.
Nooit last van rammelende eierstokken gehad.
Nu mcht ik iemand tegenkomen met kinderen graag wel uithuizig of redelijk zelfstandig
woensdag 11 september 2024 om 20:03
Ik denk dat het ook een beetje in de mens zit om je eigen leven achterwaarts goed te praten; anders liggen depressieve gevoelens op de loer.Attraverso schreef: ↑11-09-2024 16:26Ik kom regelmatig 50+ mannen tegen die om een of andere reden nooit kinderen hebben gekregen en allemaal lijken ze er idd op de duur in te berusten. Zijn zelfs opgelucht als ze zien hoe veel zorgen sommige mensen hebben door hun kinderen.
Maar het moet moeilijk zijn wanneer je nog een kinderwens hebt en toch die nodige stabiele relatie niet tegenkomt...
woensdag 11 september 2024 om 20:08
Fijn dat je je verhaal deelt! Mooi dat jullie echt de tijd hebben genomen elkaar te leren kennen.l2l89 schreef: ↑11-09-2024 16:39Ik beëindigde op mijn 30e mijn toenmalige relatie van 7 jaar omdat bij mij de kinderwens begon te groeien en mijn partner van destijds absoluut geen kinderen wilde. Toen niet, in de toekomst niet, nooit niet.
Toen ik die relatie beëindigde had ik wel even zoiets van: geen garanties dat ik dan alsnog iemand tegenkom met wie het zó klikt dat ik er een gezin mee wil beginnen. Zou ik dan kunnen leven met het idee nooit moeder te worden? En dat kon ik. Wat voor mij toen telde was vooral dat ik mijn eigen keuzes hierin wilde maken en dat ik mezelf later eerlijk in de spiegel kan aankijken en zeggen dat ik mezelf de mogelijkheid heb gegund.
Daarna ben ik twee jaar single geweest totdat ik me weer eens op datingapps begaf. Ik moet eerlijk zeggen dat kinderwens toen wel altijd snel ter sprake kwam in de gesprekken die ik voerde, omdat je toch op een andere manier in het dateproces staat dan. En toen was ik inmiddels 32, dus het klokje begon al wel meer te tikken. En toen swipete ik dus het compleet lege (op een foto en woonplaats na) Tinderprofiel van mijn nu vriend naar rechts haha.
En de rest is history... Eigenlijk was het gewoon een match op het eerste gezicht haha. Inmiddels samen een huis gekocht dat nu wordt gebouwd en vanaf volgende maand gaan we kijken of we onze kinderwens in vervulling mogen laten gaan. Ik ben nu 35 btw, dus we hebben ook nog wel de tijd genomen om deze relatie een goede basis te geven en elkaar écht goed te leren kennen.
Ik besef me ook dat ik enorm geluk heb dat ik binnen redelijk korte tijd weer iemand heb leren kennen waarmee ik echt een toekomst zie als in huisje, boompje, beestjes, kindje(s). En dat dat zeker niet vanzelfsprekend is. Want ik kan me goed voorstellen dat een prangende kinderwens een soort druk op het daten kan leggen en dat je ook niet voor de eerste de beste wilt gaan, alleen maar omdat je graag je kinderwens wil vervullen.
Zelf beeindigde ik op mijn 29ste mijn relatie omdat een gezin willen stichten eigenlijk het enige was wat ons nog bond (kort door de bocht gezegd). Beide dachten we 2 jaar later wel een nieuwe relatie te hebben en binnen 5 jaar wel het ouderschap aan te gaan met een ander...maja dat liep even anders. Het leven is niet maakbaar.
Mijn gezinswens heeft ook wat beginnende verkeringen gesloopt denk ik tussen mijn 30e en 35e omdat iets te veel daar op gefocust was (en ook vaak eerst keek; is die geschikt als goede vader...i.p.v. als fijne partner voor elkaar!)
vivark wijzigde dit bericht op 11-09-2024 20:15
1.98% gewijzigd
woensdag 11 september 2024 om 20:19
Ik ben iets jonger en nog wat huiverig voor mannen met een kind. Maar ik denk wel...mocht ik verliefd worden op een man met kind(eren) dan wel graag uit de luiers!Julia_20 schreef: ↑11-09-2024 18:52Mijn moeder was 38 toen ik kwam. In mijn tijd jaren zeventig best oud.
Iets wat ik niet wilde en riep dus "voor mijn dertigste" hoor.
Ik werd dertig zonder relatie en kinderen.
Mijn laatste relatie kwam toen ik 39 was.
Ex wilde geen kinderen.
Gingen uit elkaar toen ik 45 was.
Nooit last van rammelende eierstokken gehad.
Nu mcht ik iemand tegenkomen met kinderen graag wel uithuizig of redelijk zelfstandig
donderdag 12 september 2024 om 08:22
Ik vind het maar lastig om steeds opnieuw te moeten beginnen na mislukte (veel belovende) date ervaringen. Nu had ik deze man maar 2 x gezien en voelde ik nog geen diepe band, laat staan diepe gevoelens, maar ons contact was erg leuk en we hadden veel overeenkomsten. Zijn afwijzing kwam wederom abrupt zonder signalen.
Zelfs als alles goed lijkt te gaan, ik geen seconden onzeker ben, mag ik nog niks verwachten.
Dit betekent dat ik bij m'n volgende dates nu automatisch ga zitten 'wachten' tot de afwijzing komt. Dat weet ik nu al. Ondanks dat ik niks mag verwachten, verwacht ik wel een afwijzing.
Heb ook sterk het gevoel dat mannen weinig geven om overeenkomsten, veiligheid, humor, lekker kletsen. Heb altijd het idee dat mannen eerder een gevoel najagen (verliefdheid) dan een connectie voor iets duurzaams.
Ik heb volgende week 2 Breeze dates staan (stonden al gepland), maar geef mijn portie maar aan Fikkie.
Ik blijf lekker alleen met mijn katje, dan word ik tenminste niet gekwetst. Lekker veilig zo even in m'n comfort zone ik heb geen kinderwens, nooit gehad. Dus dat scheelt ook.
Zelfs als alles goed lijkt te gaan, ik geen seconden onzeker ben, mag ik nog niks verwachten.
Dit betekent dat ik bij m'n volgende dates nu automatisch ga zitten 'wachten' tot de afwijzing komt. Dat weet ik nu al. Ondanks dat ik niks mag verwachten, verwacht ik wel een afwijzing.
Heb ook sterk het gevoel dat mannen weinig geven om overeenkomsten, veiligheid, humor, lekker kletsen. Heb altijd het idee dat mannen eerder een gevoel najagen (verliefdheid) dan een connectie voor iets duurzaams.
Ik heb volgende week 2 Breeze dates staan (stonden al gepland), maar geef mijn portie maar aan Fikkie.
Ik blijf lekker alleen met mijn katje, dan word ik tenminste niet gekwetst. Lekker veilig zo even in m'n comfort zone
ik heb geen kinderwens, nooit gehad. Dus dat scheelt ook.
donderdag 12 september 2024 om 08:33
Vervelend dat je je zo voelt maar ik snap het wel, zeker na een hoop teleurstellingen als je ineens de deksel op je neus krijgt terwijl je dacht dat er een klik was. Je wordt helaas ook flink cynisch van het daten ( merk dat bij mezelf ook heel erg ). Die laatste alinea van je ook, zo sta ik er ook helemaal in. Ik heb momenteel echt nul behoefte aan daten dus doe ik het lekker niet. In de zomer verveelde ik me soms licht en dan ga ik wel weer even swipen op Bumble of Tinder maar daar komt dus zelden een gesprek uit want ze zijn binnen no time weer pleite of ze reageren na twee zinnen niet meer. Ik zou je dates voor volgende week lekker afzeggen, zeker als je er al zo in staat dat je er klaar mee bent. Dan sta je toch niet echt open om iemand te ontmoeten toch? Waarom dan toch gaan? Ik zou lekker thuis blijven met je kat.Kitty30plus schreef: ↑12-09-2024 08:22Ik vind het maar lastig om steeds opnieuw te moeten beginnen na mislukte (veel belovende) date ervaringen. Nu had ik deze man maar 2 x gezien en voelde ik nog geen diepe band, laat staan diepe gevoelens, maar ons contact was erg leuk en we hadden veel overeenkomsten. Zijn afwijzing kwam wederom abrupt zonder signalen.
Zelfs als alles goed lijkt te gaan, ik geen seconden onzeker ben, mag ik nog niks verwachten.
Dit betekent dat ik bij m'n volgende dates nu automatisch ga zitten 'wachten' tot de afwijzing komt. Dat weet ik nu al. Ondanks dat ik niks mag verwachten, verwacht ik wel een afwijzing.
Heb ook sterk het gevoel dat mannen weinig geven om overeenkomsten, veiligheid, humor, lekker kletsen. Heb altijd het idee dat mannen eerder een gevoel najagen (verliefdheid) dan een connectie voor iets duurzaams.
Ik heb volgende week 2 Breeze dates staan (stonden al gepland), maar geef mijn portie maar aan Fikkie.
Ik blijf lekker alleen met mijn katje, dan word ik tenminste niet gekwetst. Lekker veilig zo even in m'n comfort zone
Ik had een paar weken geleden contact met iemand van Tinder die ook een FWB zoekt ( net als ik ) maar zijn manier van praten vond ik vrij pusherig dus ik heb hem nooit ontmoet. Geen zin in zo'n type dat per se zijn zin door wil duwen. Hij wilde per se bij mij thuis afspreken en had er geen begrip voor dat ik hem in een cafe wilde ontmoeten. Tja, als je dat niet snapt ivm veiligheid dan heb je echt het nieuws niet gevolgd.
En ik zit tien keer liever met mijn leenhond op de bank te knuffelen dan dat ik met zo'n figuur op date ga puur voor de seks. Doe mij de hond maar.
Ik heb het daten ook allang opgegeven eigenlijk, de apps in elk geval. Mocht ik nog wat in het echie tegenkomen prima, maar zo niet ook prima. Ik ben toch niet echt een relatietype. Ik zet mijn zinnen nu op een eigen hond, daar heb je tien keer meer aan in mijn ogen. Onvoorwaardelijke liefde en het zal nooit vreemd gaan of me in de steek laten.
En goddank geen kinderwens want ik ben al 37, lijkt me echt naar om die druk te voelen als je moet daten met deze leeftijd.
donderdag 12 september 2024 om 08:49
Miss_Edwards schreef: ↑12-09-2024 08:33Vervelend dat je je zo voelt maar ik snap het wel, zeker na een hoop teleurstellingen als je ineens de deksel op je neus krijgt terwijl je dacht dat er een klik was. Je wordt helaas ook flink cynisch van het daten ( merk dat bij mezelf ook heel erg ). Die laatste alinea van je ook, zo sta ik er ook helemaal in. Ik heb momenteel echt nul behoefte aan daten dus doe ik het lekker niet. In de zomer verveelde ik me soms licht en dan ga ik wel weer even swipen op Bumble of Tinder maar daar komt dus zelden een gesprek uit want ze zijn binnen no time weer pleite of ze reageren na twee zinnen niet meer. Ik zou je dates voor volgende week lekker afzeggen, zeker als je er al zo in staat dat je er klaar mee bent. Dan sta je toch niet echt open om iemand te ontmoeten toch? Waarom dan toch gaan? Ik zou lekker thuis blijven met je kat.
Ik had een paar weken geleden contact met iemand van Tinder die ook een FWB zoekt ( net als ik ) maar zijn manier van praten vond ik vrij pusherig dus ik heb hem nooit ontmoet. Geen zin in zo'n type dat per se zijn zin door wil duwen. Hij wilde per se bij mij thuis afspreken en had er geen begrip voor dat ik hem in een cafe wilde ontmoeten. Tja, als je dat niet snapt ivm veiligheid dan heb je echt het nieuws niet gevolgd.
En ik zit tien keer liever met mijn leenhond op de bank te knuffelen dan dat ik met zo'n figuur op date ga puur voor de seks. Doe mij de hond maar.
Ik heb het daten ook allang opgegeven eigenlijk, de apps in elk geval. Mocht ik nog wat in het echie tegenkomen prima, maar zo niet ook prima. Ik ben toch niet echt een relatietype. Ik zet mijn zinnen nu op een eigen hond, daar heb je tien keer meer aan in mijn ogen. Onvoorwaardelijke liefde en het zal nooit vreemd gaan of me in de steek laten.
En goddank geen kinderwens want ik ben al 37, lijkt me echt naar om die druk te voelen als je moet daten met deze leeftijd.
Ik herken echt alles wat je zegt! Ook wat betreft een hond. Dat is idd onvoorwaardelijke liefde en nemen je helemaal voor wie je bent. Dat heb ik ook met mijn enorme lieve kat. Ze komt altijd knuffelen en kroelen en voelt het altijd aan als ik niet zo lekker in m'n vel zit.
Van datingapps als Tinder en Bumble blijf ik sowieso weg. Al die domme chats die nergens naartoe leiden kunnen mij al maandenlang gestolen worden.
Een FWB is sowieso niks voor mij, daar word ik heel ongelukkig van.
Overigens als ik wel weer op date ga, ga ik dat met niemand meer delen. Ergens schaam ik me dat ik na 2-4 dates weer moet vertellen dat ik ben afgewezen. En al die "ahhhhhh, wat stom" opmerkingen. Die zijn goedbedoeld, maar kan ik helemaal niets mee. En van vriendinnen die al 20+ jaar in een relatie zitten, geen flauw benul hebben van daten, de opmerkingen dat ik naaaaaatuuuurlijk niet alleen blijf...
Daarnaast krijg ik ongevraagde adviezen dat ik me moet blijven openstellen en ook een bericht mag sturen als hij het nog niet gedaan heeft blablablabla. Terwijl ik het gewoon op m'n eigen manier wil doen.
Nou voorlopig lees ik alleen mee, heb toch niks meer te schrijven.
donderdag 12 september 2024 om 08:50
Ik heb 2 puberkinderen, dus ik heb geen kinderwens meer. Daarbij zijn mijn kinderen helft van de tijd bij mij en heb lieve vrienden en familie om me heen. Dus ik voel me niet snel alleen.
Ik zou denk ik zelfs nooit meer willen samenwonen. Heb een beetje bindingsangst door mijn eerdere ervaringen. Daarom wil ik juist heel rustig aan doen.
Maar ik snap heel goed dat als ik 15 jaar geleden had gedatet, dat ik dan zoveel anders erin zou staan. Dat ik het misschien ook lastig zou vinden om er ‘relaxed’ er mee om te gaan.
@ Kitty, daar ben ik dus ook bang voor als ik weer zou gaan daten: de afwijzing. Het geeft je toch elke keer weer een deuk in je zelfvertrouwen.
Ik zou denk ik zelfs nooit meer willen samenwonen. Heb een beetje bindingsangst door mijn eerdere ervaringen. Daarom wil ik juist heel rustig aan doen.
Maar ik snap heel goed dat als ik 15 jaar geleden had gedatet, dat ik dan zoveel anders erin zou staan. Dat ik het misschien ook lastig zou vinden om er ‘relaxed’ er mee om te gaan.
@ Kitty, daar ben ik dus ook bang voor als ik weer zou gaan daten: de afwijzing. Het geeft je toch elke keer weer een deuk in je zelfvertrouwen.
donderdag 12 september 2024 om 09:05
Ja, helaas ben ik vanuit traumatische ervaringen uit mijn verleden nogal mensenschuw geworden eigenlijk. Ik ben liever bij dieren in de buurt dan bij de meeste mensen. Ik vertrouw ze niet snel, ik heb te vaak mijn vingers gebrand. Zelfs met familie ben ik keihard in de steek gelaten toen ik een tiener was. En dat na een heftig pestverleden. Dus ja, mensen, nee doe mij maar dieren.Kitty30plus schreef: ↑12-09-2024 08:49Ik herken echt alles wat je zegt! Ook wat betreft een hond. Dat is idd onvoorwaardelijke liefde en nemen je helemaal voor wie je bent. Dat heb ik ook met mijn enorme lieve kat. Ze komt altijd knuffelen en kroelen en voelt het altijd aan als ik niet zo lekker in m'n vel zit.
Van datingapps als Tinder en Bumble blijf ik sowieso weg. Al die domme chats die nergens naartoe leiden kunnen mij al maandenlang gestolen worden.
Een FWB is sowieso niks voor mij, daar word ik heel ongelukkig van.
Overigens als ik wel weer op date ga, ga ik dat met niemand meer delen. Ergens schaam ik me dat ik na 2-4 dates weer moet vertellen dat ik ben afgewezen. En al die "ahhhhhh, wat stom" opmerkingen. Die zijn goedbedoeld, maar kan ik helemaal niets mee. En van vriendinnen die al 20+ jaar in een relatie zitten, geen flauw benul hebben van daten, de opmerkingen dat ik naaaaaatuuuurlijk niet alleen blijf...
Daarnaast krijg ik ongevraagde adviezen dat ik me moet blijven openstellen en ook een bericht mag sturen als hij het nog niet gedaan heeft blablablabla. Terwijl ik het gewoon op m'n eigen manier wil doen.
Nou voorlopig lees ik alleen mee, heb toch niks meer te schrijven.
Er zijn een paar mensen die ik 100% vertrouw maar het gros niet. Mijn vertrouwen moet je echt verdienen. In liefdesrelaties ben ik altijd wel goed behandeld gelukkig, maar ik ben gewoon niet iemand die veel haalt uit een langdurige relatie. Ik ga me snel vervelen, raak snel uitgekeken op iemand. Maar ik was als kind al een loner die liever bij de dieren zat.
Voor mij is af en toe romantische aandacht meer dan genoeg. Ik had een FWB, een goede vriend van me, waar ik dan af en toe seks mee had en dat was fijn vooral omdat we elkaar door en door kennen. We vertrouwen elkaar. Helaas is er momenteel even geen contact door omstandigheden. Maar ik ga liever terug naar hem dan dat ik een FWB moet zoeken online. Ik weet tenminste wat ik aan hem heb.
Maar sowieso heb ik minder behoefte aan seks dan toen ik rond de 20 was. Het doet me gewoon niet zoveel meer. Ik kan prima zonder.
Als je het vervelend vindt om het te vertellen dat je afgewezen bent dan kan je het beter voor je houden inderdaad. Maar ik kan me voorstellen dat je in je enthousiasme toch ook over een date wil vertellen tegen je vrienden. Ik had in december nog een date die ik helemaal geweldig vond, enorme klik, geweldige nacht gehad en meteen een vervolgdate afgesproken. Ik voelde echt wel vlinders toen. Daarna werd er vooral geappt en kon hij ineens niet meer. Vanaf januari bleef het ineens stil van zijn kant ( hij was op vakantie gegaan in december naar zijn thuisland ) en ja, dat was toch wel een teleurstelling. Want we zouden afspreken als hij terug kwam. Ik begreep er toen ook echt weinig van. Hij zal wel een betere optie gehad hebben denk ik dan maar.
Maar het blijft ruk, die afwijzing. En ik blijf er echt bij dat daten veel makkelijker was toen ik rond de 20 was. Toen was het echt spontaner, kwam je nog mensen tegen met uitgaan, etc. Het is nu echt moeilijk, dat online gedoe.
donderdag 12 september 2024 om 09:21
Miss_Edwards schreef: ↑12-09-2024 09:05Ja, helaas ben ik vanuit traumatische ervaringen uit mijn verleden nogal mensenschuw geworden eigenlijk. Ik ben liever bij dieren in de buurt dan bij de meeste mensen. Ik vertrouw ze niet snel, ik heb te vaak mijn vingers gebrand. Zelfs met familie ben ik keihard in de steek gelaten toen ik een tiener was. En dat na een heftig pestverleden. Dus ja, mensen, nee doe mij maar dieren.
Er zijn een paar mensen die ik 100% vertrouw maar het gros niet. Mijn vertrouwen moet je echt verdienen. In liefdesrelaties ben ik altijd wel goed behandeld gelukkig, maar ik ben gewoon niet iemand die veel haalt uit een langdurige relatie. Ik ga me snel vervelen, raak snel uitgekeken op iemand. Maar ik was als kind al een loner die liever bij de dieren zat.
Voor mij is af en toe romantische aandacht meer dan genoeg. Ik had een FWB, een goede vriend van me, waar ik dan af en toe seks mee had en dat was fijn vooral omdat we elkaar door en door kennen. We vertrouwen elkaar. Helaas is er momenteel even geen contact door omstandigheden. Maar ik ga liever terug naar hem dan dat ik een FWB moet zoeken online. Ik weet tenminste wat ik aan hem heb.
Maar sowieso heb ik minder behoefte aan seks dan toen ik rond de 20 was. Het doet me gewoon niet zoveel meer. Ik kan prima zonder.
Als je het vervelend vindt om het te vertellen dat je afgewezen bent dan kan je het beter voor je houden inderdaad. Maar ik kan me voorstellen dat je in je enthousiasme toch ook over een date wil vertellen tegen je vrienden. Ik had in december nog een date die ik helemaal geweldig vond, enorme klik, geweldige nacht gehad en meteen een vervolgdate afgesproken. Ik voelde echt wel vlinders toen. Daarna werd er vooral geappt en kon hij ineens niet meer. Vanaf januari bleef het ineens stil van zijn kant ( hij was op vakantie gegaan in december naar zijn thuisland ) en ja, dat was toch wel een teleurstelling. Want we zouden afspreken als hij terug kwam. Ik begreep er toen ook echt weinig van. Hij zal wel een betere optie gehad hebben denk ik dan maar.
Maar het blijft ruk, die afwijzing. En ik blijf er echt bij dat daten veel makkelijker was toen ik rond de 20 was. Toen was het echt spontaner, kwam je nog mensen tegen met uitgaan, etc. Het is nu echt moeilijk, dat online gedoe.
Als je enthousiast bent over een date wil je het inderdaad delen met vrienden, maar ik merk nu dat ik beter niet eens meer enthousiast moet zijn aangezien het tóch weer op niks uitdraait. Ja zo sta ik er in momenteel...
Wat enorm kut van die date in december. Daar heb ik ook geen woorden voor.
Hoe kan het toch dat mensen tegenwoordig een relatie krijgen?
Vroeger was het inderdaad makkelijker ja. Ik was 25 toen ik mn eerste internet date had, nu ben ik 39. Daarvoor had ik veel vriendjes en was het een komen en gaan zonder moeilijk gedoe.
Nou ik lees voorlopig even mee en stop met schrijven.
donderdag 12 september 2024 om 09:31
Ahh, Kitty, ik snap helemaal dat het rot voelt hoor. Ik vind het eerlijk gezegd knap met hoeveel doorzettingsvermogen mensen tegenwoordig daten.
Ben je dertiger zoals je nickname suggereert? Zo ja, bedenk dan dat je in een vrij kleine vijver vist. Veel leuke mannen zijn allang van de datingmarkt af. En de mannen die nog single zijn, daar kán (hoeft niet) 'iets' mee zijn. Zoals moeite om zich te binden/committeren, of onrealistische verwachtingen. Dus in die zin, probeer het je niet persoonlijk aan te trekken.
Bedenk ook dat als er nu 100 willekeurige mannen voorbij zouden lopen, je er uiteindelijk maar een paar (of misschien zelfs maar 1) leuk genoeg zou vinden voor een relatie. In die zin is het ook nog zoeken naar een speld in een hooiberg.
Wat me wel opvalt in je verslagen hier is dat je heel erg gericht bent op wat die ander voelt, maar weinig op hoe jij het zelf ervaart. Jij voelde zelf ook nog geen aantrekking toch, dus waarom wilde jij nog wel investeren in meer dates? Dat bedoel ik niet als kritiek, maar als iets om over na te denken.
Ben je dertiger zoals je nickname suggereert? Zo ja, bedenk dan dat je in een vrij kleine vijver vist. Veel leuke mannen zijn allang van de datingmarkt af. En de mannen die nog single zijn, daar kán (hoeft niet) 'iets' mee zijn. Zoals moeite om zich te binden/committeren, of onrealistische verwachtingen. Dus in die zin, probeer het je niet persoonlijk aan te trekken.
Bedenk ook dat als er nu 100 willekeurige mannen voorbij zouden lopen, je er uiteindelijk maar een paar (of misschien zelfs maar 1) leuk genoeg zou vinden voor een relatie. In die zin is het ook nog zoeken naar een speld in een hooiberg.
Wat me wel opvalt in je verslagen hier is dat je heel erg gericht bent op wat die ander voelt, maar weinig op hoe jij het zelf ervaart. Jij voelde zelf ook nog geen aantrekking toch, dus waarom wilde jij nog wel investeren in meer dates? Dat bedoel ik niet als kritiek, maar als iets om over na te denken.
donderdag 12 september 2024 om 10:22
Daveotion schreef: ↑12-09-2024 09:31Ahh, Kitty, ik snap helemaal dat het rot voelt hoor. Ik vind het eerlijk gezegd knap met hoeveel doorzettingsvermogen mensen tegenwoordig daten.
Ben je dertiger zoals je nickname suggereert? Zo ja, bedenk dan dat je in een vrij kleine vijver vist. Veel leuke mannen zijn allang van de datingmarkt af. En de mannen die nog single zijn, daar kán (hoeft niet) 'iets' mee zijn. Zoals moeite om zich te binden/committeren, of onrealistische verwachtingen. Dus in die zin, probeer het je niet persoonlijk aan te trekken.
Bedenk ook dat als er nu 100 willekeurige mannen voorbij zouden lopen, je er uiteindelijk maar een paar (of misschien zelfs maar 1) leuk genoeg zou vinden voor een relatie. In die zin is het ook nog zoeken naar een speld in een hooiberg.
Wat me wel opvalt in je verslagen hier is dat je heel erg gericht bent op wat die ander voelt, maar weinig op hoe jij het zelf ervaart. Jij voelde zelf ook nog geen aantrekking toch, dus waarom wilde jij nog wel investeren in meer dates? Dat bedoel ik niet als kritiek, maar als iets om over na te denken.
Wat een lieve reactie, dank je wel hiervoor!
Ik ben 39 en loop nu richting de 40
De vijver is klein inderdaad en ik merk het steeds weer dat de mannen die (lang) single zijn zeker iets hebben. Veel bindingsangst, maar ook onrealistische verwachtingen. Hollywood klik die gebaseerd is op een beeld, want na 2 dates ken je iemand nog niet.
Ik ben zelf totaal niet bezig met een romantische, Hollywood klik. Dat is naar mijn inziens gebaseerd op niks.
Wel hoe ik me voel gebaseerd op: toont ie belangstelling? Is ie consistent in zn contact? Heeft ie z'n zaakjes op orde? Vind ik hem aantrekkelijk? Voel ik me mentaal en fysiek aangetrokken? Kunnen we ook lachen met elkaar? Hebben we overeenkomsten? Dat soort zaken.
Ik geloof niet in dé klik. Wel dat een klik groeit naarmate je steeds meer tijd met elkaar doorbrengt en je elkaar steeds beter leert kennen. Hoe meer de connectie groeit, hoe groter het gevoel voor elkaar.
Deze laatste man vond ik leuk vanwege onze overeenkomsten en humor. Ook was er veel belangstelling en intresse in elkaar. We apptten iedere dag en gesprekken liepen niet dood.
Ook na de 2e date was ik totaal niet bezig met of er een romantische klik was of niet. Simpelweg omdat dat iets is wat juist groeit. Wel of we lekker konden kletsen, lachen, kwetsbaar opstellen en of ik 'm zou willen zoenen. En dat hebben we zeker gedaan die avond. Ook fysieke nabijheid.
Voor hem is het belangrijk dat een romantische klik meteen binnen 2 dates 100% aanwezig moet zijn, maar dat past niet bij mij. Ik ga voor langzaam en duurzaam.
In mijn ogen is ie dan vooral een gevoel aan het najagen terwijl er echt al zoveel meer was.
Geldt voor veel mensen (mannen) die vooral bezig zijn met het najagen van vonken, vlinders en zingende kikkers. En alles laten vallen als het er nog niet is, terwijl de basis juist aanwezig was.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
