Sinterklaas met familie

Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik

Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.

Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.

Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.

Afstuderen is als het goed is gelukt, ik wacht de laatste resultaten nog af, maar naar verwachting is alles binnen, gelukkig!

De afgelopen weken waren super hectisch, allemaal de griep en echt stevig ziek geweest, de kinderen ook één voor één dus heleboel gezeik met werken enzo. Maar het is nu achter de rug gelukkig.

Tussen man en mij is het een soort neutraal nu. Geen ruzie, hij staat ook echt veel meer open voor feedback als ik zeg dat ik het niet prettig vind als hij op een bepaalde manier tegen/over mij praat bijvoorbeeld. Hij neemt me dan serieus en zegt ook vaker sorry.

Relatietherapie gaan we deze week samen naar op zoek.

Nog geen gedoe richting Pasen

Wel schoonfamilie die in de meivakantie alweer dingen probeert te plannen, maar ook daarin is man nu echt bezig mij tegemoet te komen. Dingen gaan nu in overleg, want we willen misschien ook nog gewoon met ons gezin iets doen en niet dat dat dan niet meer kan omdat de schoonfamilie al dagen geclaimd heeft. Man ziet ook echt de noodzaak inmiddels wel, want hij ziet ook dat het tussen ons compleet bekoeld is.

Het is een soort raar, we raken elkaar amper meer aan. We leven gewoon naast elkaar. Vorige week gaven we elkaar weer eens een kus (ik realiseer me dat dit heel idioot klinkt, maar dit gebeurt gewoon echt bijna nooit meer) en dan merk ik wel dat er echt ook nog wel heel veel liefde zit, ik hou ook echt nog wel van hem en hij ook van mij, maar we zijn elkaar echt kwijtgeraakt.

Charlotte717 schreef: ↑

18-02-2025 12:58

Net het hele topic doorgelezen, want ziek thuis nu.

Interessant topic, zeker nu ik stilaan denk aan de volgende stappen (samenwonen, trouwen, kinderen) in mijn relatie van nu 1 jaar.

Vraagje aan TO: het gedrag dat je man nu stelt, ligt dat in dezelfde/gelijkaardige/totaal andere lijn dan toen jullie nog geen kinderen hadden, bv net samenwoonden? Waren er hints van zijn egoïsme (sorry) of is dit eerder na verloop van tijd zo gegroeid?

Ik werd trouwens echt blij toen ik las hoe je steeds meer voor jezelf aan het opkomen bent

Beterschap!

Het egoïstische gedrag van mijn man is er altijd in een bepaalde mate geweest, al heb ik dat niet altijd goed gezien door verliefdheid.

Toen we verkering hadden, maakten we echt heel veel ruzie. We zijn echt elkaars tegenpolen in heel veel dingen en het stukje ‘opposites attract’ was heel duidelijk voor ons. Maar het zijn van tegenpolen zorgde dus ook wel toen al voor heel veel wrijving. Tegelijkertijd heeft hij ook heel vaak wel echt dingen opzij gezet voor mij en zo laten merken dat hij echt wel zijn leven wilde aanpassen omdat hij er een partner bij had gekregen.

Toen we gingen trouwen en samenwonen (dat was hetzelfde moment) viel alles waar we eerder ruzie om hadden weg, want toen had hij echt voor mij gekozen en stond ik helemaal op nummer 1 voor hem. Het ging echt van een leien dakje tot de kinderen erbij kwamen. Wat overigens echt nul met de kinderen of zorg voor de kinderen te maken had maar eerder met de emotionele dingen die ik rondom geboorte en eerste maanden meemaakte, waar hij echt totaal niks mee kon. Toen kwam een gebrek aan empathie pas echt naar voren. En sinds de komst van ons derde kind, waar ik overigens echt heel heel heel gelukkig mee ben, is het pas echt mis gegaan. De andere twee kinderen waren gewoon heel erg makkelijk, de derde sliep en slaapt echt waardeloos, heeft heel veel van me gevraagd zowel overdag als ‘s nachts (en nog steeds) en dat in combinatie met een studie en werk is de druppel geworden. Niet die combinatie an sich, maar het totale gebrek aan empathie en hulpvaardigheid vanuit mijn man. En het is echt niet dat hij niets doet ofzo, maar gewoon nul uit zichzelf en als er iets anders is wat zijn aandacht vraagt, of dat nu werk, vrienden, familie of hobby’s is, dan zal dat te allen tijde voor gaan op mijn behoeftes of die van zijn gezin.

Conclusie is eigenlijk dat op het moment dat het prima met mij gaat en ik niet in een enorme piek van stress en drukte zit, het altijd kan voortkabbelen tussen ons en ik wel dingetjes van hem kan overpakken etc. Maar dat zodra ik behoefte heb aan een stapje extra ondersteuning, dat niet gaat komen. Met terugwerkende kracht had ik dat zeker kunnen zien in onze verkeringstijd. En afgelopen jaar heb ik ook wel echt geconcludeerd dat met terugwerkende kracht ik misschien beter een andere keuze had kunnen maken dan met hem te trouwen. Maar die keuze is inmiddels gemaakt en heeft drie fantastische kinderen opgeleverd, dus nu is het zaak om er toch iets werkbaars van te maken (en hopelijk meer dan dat).