Spiegel op mijn soap serie

Hoi allemaal,
Even iets van me afschrijven en ik ben benieuwd of jullie nog slimme dingen te zeggen hebben en me de spiegel eens voor willen houden. Ik merk dat ik er met vrienden minder over kan praten, dus wil ik het eens proberen met mensen die mij niet kennen.

In mei kwam mijn ex-vrouw, met wie ik 20 jaar samen was, met de mededeling dat ze van me wilde scheiden. Dit kwam voor mij echt als donderslag bij heldere hemel. Ze had in maart wel aangegeven dat eea niet geheel lekker liep en met de psycholoog op zoek ging naar de precieze reden. Ik was in de veronderstelling dat we hier samen aan gingen werken. Echter, toch die mededeling dat het over was. Een week later kwam ik er achter dat ze al een paar maanden vreemd ging met een collega en ze wilde daar mee verder. We waren sinds ons 16e samen, dus ondertussen beiden 36. Beiden niet echt noemenswaardige relaties gehad hiervoor. Samen hebben we 2 jonge kids.

Uiteraard stortte mijn wereld helemaal in. Als je samen zó veel mee hebt gemaakt en niet heel veel ervaring in de wereld zonder elkaar hebt, is dit best beangstigend. Al snel heb ik professionele hulp gezocht in de vorm van intensief traject bij een psycholoog. Na een paar maanden met 1 of 2 sessies per week ging het redelijk snel weer de goede kant op en kon ik weer prima voor mezelf zorgen en afwisselend voor onze 2 kids. Veel leuke dingen gedaan voor mezelf en alles weer goed op de rit gekregen. In oktober de mediation afgerond en in november scheiding uitgesproken. Nu is het nog wachten totdat we beiden onze eigen woning hebben. Tot die tijd wisselen we het huis af samen met de kids.

In augustus en september veel geexperimenteerd en leuke mensen ontmoet. Het kon immers weer. Echter al snel kreeg ik genoeg van alle betekenisloze interactie en sprak dit ook hardop uit naar vrienden.

Eind september kwam ik ineens via sociale media weer in contact met een leuke vrouw waar ik vanuit mijn sport jaren geleden veel contact mee had gehad. Na wat appen over en weer kwam ik er achter dat ze rond dezelfde tijd haar eigen relatie van 5 jaar had beëindigd en zelf weer haar ‘eigen leven aan het leven’ was. Al snel zijn we samen een hapje gaan eten, alwaar de tijd compleet vergeten werd en ze nog net de laatste trein naar huis kon pakken. We konden over van alles en nog wat praten en we bleken ontzettend veel interesses/gedachten/meningen te delen. Puntje wat ik me niet helemaal realiseerde is dat ze wel een stuk jonger was (22), al merkte ik daar effectief weinig van.

Ze moest daarna werken op project (paar weken op/paar weken af). Ook tijdens haar werk veel contact gehad. Begin november was ze weer terug en hebben we een paar keer afgesproken. Samen in bed beland, maar ook ontzettend veel gepraat weer over van alles en nog wat. Veel serieuze zaken (hoe omgaan met haar werk, kinderwens, trouwen), maar ook luchtige dingen. Ook over een traumatische ervaring met ex-vriend welke ervoor zorgde dat ze met momenten getriggerd wordt en wederom op de wachtlijst van een psycholoog staat.

Wederom moest ze werken, in deze 3 weken maakt ze dagen van 12uur. Ondanks de lange dagen gecombineerd met dagen dat ik de kids heb, hebben we toch in deze tijd +- 30u ge-(video)belt, nog los van talloze appjes, foto’s etc. Het voelde aan beide kanten erg fijn (beiden uitgesproken), dus een weekendje weg gepland begin december.

Na haar opgehaald te hebben op schiphol, samen naar haar huis gereden en een enorm fijne dag gehad. Het ging echt als vanzelf. 2 dagen later dan naar Belgie vertrokken voor een weekend. Ontzettend veel gelachen, gepraat en allerlei intieme momenten. Ergens zei ze dat het weekend zo goed als perfect was. Alleen de regen op 1 van de dagen was een klein minpuntje. Tijdens het weekend in de ochtend beiden uitgesproken dat alles goed voelde samen en dat het pas echt serieus zou worden als we mijn kids zouden introduceren.

Tijdens het eten ’s avonds begint ze zelf een gesprek met de vraag of we bij haar volgende verlof iets samen met de kids zullen doen. Ik stribbel een klein beetje tegen, maar ik merk al snel dat ik vind dat ze gelijk heeft en we een eerste introductie kunnen gaan plannen. Na het eten lopen we naar buiten, merk een gekke blik op haar gezicht en zegt ze ineens dat ze van me houdt. Ben heel even verbaasd, omdat het ik het vrij snel vindt. Toch beantwoord ik het dat dit wederzijds is, want het zit gewoon goed.

Zondagavond neemt ze me mee eten bij haar ouders, want ze vind het belangrijk dat ze weten wie die persoon nu is over wie ze het steeds heeft en die haar blij maakt. Nadat ik naar huis ben gegaan, krijg ik nog een hele samenvatting over wat haar ouders van me vinden, maar vooral dat ik toch echt ben goedgekeurd door ze en dat ze haar steunen in haar keuzes. Het leeftijdsverschil en het feit dat ik al kids heb, vinden ze uiteindelijk geen bezwaar. Ze merken dat ze er duidelijk goed over na heeft gedacht.

Maandag en dinsdag is ze druk bezig met allerlei zaken rondom feestdagen en haar nieuwe appartement. Woensdag hadden we weer afgesproken om samen te eten en ergens de nacht door te brengen. Echter krijg ik woensdagochtend een appje dat ze hier geen zin meer in heeft en dat ze merkt dat we er toch beiden ‘anders in staan’. Vind het gek, maar gevraagd om dan maar even te bellen. Tijdens het belletje in de avond geeft ze aan dat ze lichamelijk merkt dat ze toch nog niet klaar is voor een serieuze relatie. Ik had het haar meerdere malen al gevraagd en ze was in eerste instantie geheel overtuigd dat ze hiervoor klaar was. Ze geeft aan dat ze aan zichzelf moet werken en ik daarbij niet kan/mag helpen omdat ‘ik al te dichtbij ben gekomen’.
Ik wil niets anders dan haar helpen in dit proces en er voor haar zijn. Echter is haar complete gedrag 180 graden gedraaid en hoor ik nu vrijwel niets van haar. Dit voelt zo ontzettend krom, oneerlijk en eigenlijk ook alsof ik voor de 2e keer dit jaar voor de gek wordt gehouden. Het lukt aardig om afstand tot haar te bewaren qua contact, maar het doet ontzettend veel pijn. Tijdens de feestdagen verblijft ze bij familie in het buitenland en leek te toch even contact te zoeken om te vertellen dat het niet goed gaat met een familielid. Met oudjaar kreeg ik een appje en haar wel verteld dat ik haar mis. Hierop kreeg ik een appje terug dat ze me ook wel mist. Meteen geprobeerd in te haken om te gaan wandelen, maar ze lijkt hierdoor stress te krijgen. Ze is ondertussen namelijk ook aan het klussen in haar nieuwe appartement en ze wilt/moet nog van alles voordat ze weer naar haar werk vertrekt. Ik merk bij mezelf een enorme drang om haar nog even te zien voordat ze vertrekt, om haar te laten zien dat ik er toch echt nog voor haar wil zijn.

Ik weet niet precies meer of ze hier zelf mee kwam of iemand dit tegen me zei, maar het lijkt alsof ze zich nu niet durft te binden, mede door de traumatische ervaring met haar ex. Ik vind het zo’n ontzettend harde draai in bijna geen tijd, ik kan die niet plaatsen. Het feit dat ze zelf aangeeft dat ze van me houdt en een introductie kids wilt plannen en dan 3 dagen later wilt ze geen contact meer. Ik snap er helemaal niks van.
Er is een drang om te blijven vragen hoe het gaat, contact te houden, ook juist omdat het zo intens ief is geweest. Met alle onderwerpen die we al besproken hadden, vind ik dit persoonlijk een minder zwaar onderwerp. Maar blijkbaar is dit toch niet te bespreken.

Hoe kijken jullie hier tegen aan?