Relaties
alle pijlers
Spijt na overlijden ouders?
maandag 14 april 2025 om 12:56
Naar aanleiding van het zuurpruimen topic post ik hier een vraag die me al best een tijdje bezighoudt.
Ik heb niet zo'n heel fijne relatie met mijn ouders. Nooit gehad en heb me er inmiddels bij neer gelegd dat zij niet zullen veranderen en ik dus een modus vinden om met ze om te gaan. Ze tonen totaal geen interesse in ons, eigenlijk alles moet van onze kant komen. Vaak gezeur en verwijten over alles wat niet goed gaat, inmiddels ben ik op het punt dat ik ook niet zoveel moeite meer doe voor hun.
Nu verliezen best wat mensen om me heen hun ouders, logisch want we worden ouder. Tijdens de afscheidsdiensten hoor je vaak mooie, liefdevolle verhalen over die ouder. Ooit zal ik daar ook staan. Wat moet ik dan vertellen? Krijg ik "later" spijt dat ik ze niet meer gevraagd heb tijdens hun leven? Over hun jeugd, hoe zij het leven ervaren hebben?
Ik snap dat jullie op die vragen geen antwoorden kunnen geven, maar ik vind het fijn om hier eens over gedachten over te wisselen met anderen.
Ik heb niet zo'n heel fijne relatie met mijn ouders. Nooit gehad en heb me er inmiddels bij neer gelegd dat zij niet zullen veranderen en ik dus een modus vinden om met ze om te gaan. Ze tonen totaal geen interesse in ons, eigenlijk alles moet van onze kant komen. Vaak gezeur en verwijten over alles wat niet goed gaat, inmiddels ben ik op het punt dat ik ook niet zoveel moeite meer doe voor hun.
Nu verliezen best wat mensen om me heen hun ouders, logisch want we worden ouder. Tijdens de afscheidsdiensten hoor je vaak mooie, liefdevolle verhalen over die ouder. Ooit zal ik daar ook staan. Wat moet ik dan vertellen? Krijg ik "later" spijt dat ik ze niet meer gevraagd heb tijdens hun leven? Over hun jeugd, hoe zij het leven ervaren hebben?
Ik snap dat jullie op die vragen geen antwoorden kunnen geven, maar ik vind het fijn om hier eens over gedachten over te wisselen met anderen.
Het is beter een kaars aan te steken, dan de duisternis te vervloeken ~ In loving memory of AnnA.
maandag 14 april 2025 om 13:00
Ik kan je niet helpen qua band met je ouders. Maar toen ik ooit een beslissing moest nemen waarvan ik bang was dat ik er later spijt van zou krijgen kreeg ik het advies om uitgebreid op te schrijven waarom die keuze op dat moment voor mij de juiste keuze was.
Ik heb later nog twee keer die brief aan mezelf teruggelezen en kon daarna weer verder met mijn leven wetende dat het op dat moment de juiste beslissing voor me was.
Ik heb later nog twee keer die brief aan mezelf teruggelezen en kon daarna weer verder met mijn leven wetende dat het op dat moment de juiste beslissing voor me was.
maandag 14 april 2025 om 13:03
maandag 14 april 2025 om 13:03
Ik herken wat je schrijft. Mijn ouders leven nog. Ik denk dat hun overlijden (wanneer de tijd daar is) me zóveel rust gaat geven. Eindelijk af van dat dilemma dat je, in je eentje, een modus operandi moet vinden om het allemaal maar wel leuk en werkbaar te maken.
Wat betreft het spreken op een begrafenis, die vraag herken ik ook. Ik vraag mezelf dat ook af. Maar ik heb niet zoveel leuks en aardigs te delen was mijn conclusie. Ik hoop (voor mijn ouders) dat andere familie/kennissen dat willen doen. En anders wordt er niet gesproken, so be it.
Wat betreft het spreken op een begrafenis, die vraag herken ik ook. Ik vraag mezelf dat ook af. Maar ik heb niet zoveel leuks en aardigs te delen was mijn conclusie. Ik hoop (voor mijn ouders) dat andere familie/kennissen dat willen doen. En anders wordt er niet gesproken, so be it.
maandag 14 april 2025 om 13:04
Heb aantal jaren geen contact gehad met mijn ouders. Kennissen zeiden altijd 'hou wel contact want als er iets gebeurt dan heb je spijt', nee hoor, ik heb die beslissing met vol verstand genomen, stond erachter en ook toen ze in ziekenhuis kwamen stond ik erachter.
Zelf iets zeggen bij een crematie of begrafenis van ouders moet je alleen doen als dat idd met liefde kan. Heel naar voor andere mensen als je daar óf negatieve zaken gaat vertellen (is niet de plaats en tijd ervoor) óf toch positief terwijl je het niet meent
Zelf iets zeggen bij een crematie of begrafenis van ouders moet je alleen doen als dat idd met liefde kan. Heel naar voor andere mensen als je daar óf negatieve zaken gaat vertellen (is niet de plaats en tijd ervoor) óf toch positief terwijl je het niet meent
maandag 14 april 2025 om 13:30
Dit. Je bent niet verplicht om op hun uitvaart te spreken.Horroruitje schreef: ↑14-04-2025 13:07To, je hoeft niet te spreken. Dat kunnen anderen ook doen. Of je kiest wat teksten uit die de uitvaartbegeleider voorleest. Zat opties waarbij jij geen huichelachtig praatje hoeft te houden.
Ik heb je post in andere topic gelezen en ik vind het verdrietig voor je hoe de huidige situatie is.
Zelf heb ik met mijn schoonmoeder altijd een moeizame band gehad, die de laatste jaren gebaseerd is op kort, sporadisch en oppervlakkig contact. Dat gaat goed, maar desondanks had ik het liever anders gezien.
Mijn eigen moeder is na het overlijden van mijn vader, acht jaar geleden, een zorgenkind geworden. De dynamiek is compleet veranderd, de band die we hadden bestaat niet meer. Daar kan ik nog steeds regelmatig best verdrietig over zijn.
maandag 14 april 2025 om 13:30
Ik heb net de oefening gemaakt voor mezelf met chat gpt en heb die aan het werk gezet met een beperkte briefing over de leukere dingen die ik toch nog kon benoemen en zijdelings ook met enkele moeilijke dingen (die ik gevraagd had eufemistisch te benoemen) en daar is een prima tekst uitgekomen. Eentje waarbij ik niet hoef te jokken hoe fantastisch het allemaal was maar ook geen zure tekst of nietszeggende blablabla.
Gewoon een prima - ik zou haast zeggen "professionele" uitvaarttekst.
Gewoon een prima - ik zou haast zeggen "professionele" uitvaarttekst.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
maandag 14 april 2025 om 13:34
Ik weet niet hoe erg de situatie is, maar ik heb ooit na een poos geen contact, een paar sessies bij een therapeut gedaan met mijn moeder. Daarin was veel aandacht voor haar jeugd. Hoewel ik dat in eerste instantie irritant vond (ik was toch degene die door haar tekort was gedaan), heeft me veel milder naar haar gemaakt. Zij was ook product van haar opvoeding. Natuurlijk had ze beter moeten weten, maar de vraag is of ze dat kon.
Ik kon daardoor makkelijker het contact vormgeven op een manier die bij mij past, en bij nare dingen van haar het gemakkelijker van me af laten glijden.
In die zin zou ‘nu nog dingen vragen’ ook helend voor jezelf kunnen zijn. Zo niet, zijn hierboven al een aantal mooie suggesties gegeven.
Ik kon daardoor makkelijker het contact vormgeven op een manier die bij mij past, en bij nare dingen van haar het gemakkelijker van me af laten glijden.
In die zin zou ‘nu nog dingen vragen’ ook helend voor jezelf kunnen zijn. Zo niet, zijn hierboven al een aantal mooie suggesties gegeven.
maandag 14 april 2025 om 13:58
maandag 14 april 2025 om 14:01
Zelf heb ik nooit spijt gehad dat ik het contact met mijn vader afstandelijker maakte, wel heb ik me van tevoren afgevraagd of ik nog dingen van hem wilde weten en het antwoord was: nee. Na zijn dood was ik helemaal oké met mijn beslissing.
Op een uitvaart kun je altijd een gedicht voorlezen als je zelf geen inspiratie hebt. Beetje een hermetisch gedicht kiezen, dat klinkt heel diep maar wordt door niemand begrepen.
Op een uitvaart kun je altijd een gedicht voorlezen als je zelf geen inspiratie hebt. Beetje een hermetisch gedicht kiezen, dat klinkt heel diep maar wordt door niemand begrepen.
maandag 14 april 2025 om 14:02
Dit herken ik zo....Hier speelde het al wel voor zijn overlijden, maar sindsdien zijn de rollen helemaal omgekeerd. Ik heb met haar te doen, maar soms ook met mezelf. Mantelzorger zijn is zwaar, zeker als je daar grotendeels alleen voor staat.Itsnojoke schreef: ↑14-04-2025 13:30Dit. Je bent niet verplicht om op hun uitvaart te spreken.
Ik heb je post in andere topic gelezen en ik vind het verdrietig voor je hoe de huidige situatie is.
Zelf heb ik met mijn schoonmoeder altijd een moeizame band gehad, die de laatste jaren gebaseerd is op kort, sporadisch en oppervlakkig contact. Dat gaat goed, maar desondanks had ik het liever anders gezien.
Mijn eigen moeder is na het overlijden van mijn vader, acht jaar geleden, een zorgenkind geworden. De dynamiek is compleet veranderd, de band die we hadden bestaat niet meer. Daar kan ik nog steeds regelmatig best verdrietig over zijn.
maandag 14 april 2025 om 14:35
Voor wie moet je 'daar' staan? Mijn vader is onlangs overleden, er was geen familie behalve een verre nicht.
Er is geen uitvaart geweest, heb hem opgebaard in zijn huis en zelf naar de oven gebracht.
Relatie met moeder is slecht, verwacht dat zij gelijk in de kist naar het crematorium gaat en ik hoor wel wanneer ze gecremeerd is.
Er is geen uitvaart geweest, heb hem opgebaard in zijn huis en zelf naar de oven gebracht.
Relatie met moeder is slecht, verwacht dat zij gelijk in de kist naar het crematorium gaat en ik hoor wel wanneer ze gecremeerd is.
maandag 14 april 2025 om 14:44
To, je hoeft daar niet te staan.
Om eerlijk te zijn, een gesprek over wat ik zou kunnen zeggen op de uitvaart van mijn vader, was voor mij een eyeopener dat ik eigenlijk niets bijzonders over hem kon vertellen. Niet dat hij lief was of dat hij dat absoluut niet was. Fijne herinneringen zijn heel erg beperkt en meer omdat ik op dat moment iets gaaf aan het doen was, waar hij toevallig bij was. Want zijn aanwezigheid maakte het niet perse leuker of beter. Niet slechter, maar niet leuker. Maar ik heb ook niet perse hele slechte herinneringen of zo.
Ik heb nu geen contact meer, maar ik heb wel besloten om tzt niet naar de uitvaart te gaan, laat staan dat ik iets ga zeggen (wat ik wel regelmatig gedaan heb bij mensen die belangrijk voor mij waren). Als we al iets te horen krijgen en dat is prima.
Om eerlijk te zijn, een gesprek over wat ik zou kunnen zeggen op de uitvaart van mijn vader, was voor mij een eyeopener dat ik eigenlijk niets bijzonders over hem kon vertellen. Niet dat hij lief was of dat hij dat absoluut niet was. Fijne herinneringen zijn heel erg beperkt en meer omdat ik op dat moment iets gaaf aan het doen was, waar hij toevallig bij was. Want zijn aanwezigheid maakte het niet perse leuker of beter. Niet slechter, maar niet leuker. Maar ik heb ook niet perse hele slechte herinneringen of zo.
Ik heb nu geen contact meer, maar ik heb wel besloten om tzt niet naar de uitvaart te gaan, laat staan dat ik iets ga zeggen (wat ik wel regelmatig gedaan heb bij mensen die belangrijk voor mij waren). Als we al iets te horen krijgen en dat is prima.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 14 april 2025 om 14:44
Mijn moeder is jong overleden, dus wat mijn vader betreft kon ik altijd vrij stellig antwoorden op reacties als: "wees blij dat hij er nog is" of "als hij overleden is ga je het/hem missen". Mijn band met hem was dusdanig dat er niet zo veel was om te missen. Ik was eigenlijk al ouderloos, alleen was het onzichtbaar, omdat hij nog leefde.
Wel heb ik nog heel lang de hoop gehad dat het gesprek over mijn moeder en wat er vroeger nou eigenlijk gebeurd is ooit op gang zou komen. Maar na een week met hem op vakantie te zijn geweest in de hoop dat - tevergeefs - uit hem te krijgen heb ik mij er bij neer gelegd dat het er gewoon écht niet in zat.
Op de begrafenis wilde ik in eerste instantie niet spreken omdat ik bang was "door de mand te vallen". Uiteindelijk heb ik het wel gedaan. Verteld dat daar staan mijn grote angst was, omdat ik mijn vader eigenlijk helemaal niet kende. Achteraf ben ik blij dat ik dat wel heb gedaan. Ik heb niks mooier voorgedaan dan wat het was, zonder venijnig te worden en iedereen die aanwezig was snapte denk ik mijn positie daarin ook wel.
Mijn leven is er na zijn overlijden zoveel makkelijker op geworden. Minder schuldgevoel. Mis ik hem? Soms. Maar dan bedenk ik mij dat ik een ouderfiguur mis en niet specifiek mijn vader. Ik prijs mij gelukkig dat mijn leven nu van mij is, en ik niet de verantwoordelijkheid meer heb/voel voor aftakelende ouders die iedere vorm van hulp weigeren.
Wel heb ik nog heel lang de hoop gehad dat het gesprek over mijn moeder en wat er vroeger nou eigenlijk gebeurd is ooit op gang zou komen. Maar na een week met hem op vakantie te zijn geweest in de hoop dat - tevergeefs - uit hem te krijgen heb ik mij er bij neer gelegd dat het er gewoon écht niet in zat.
Op de begrafenis wilde ik in eerste instantie niet spreken omdat ik bang was "door de mand te vallen". Uiteindelijk heb ik het wel gedaan. Verteld dat daar staan mijn grote angst was, omdat ik mijn vader eigenlijk helemaal niet kende. Achteraf ben ik blij dat ik dat wel heb gedaan. Ik heb niks mooier voorgedaan dan wat het was, zonder venijnig te worden en iedereen die aanwezig was snapte denk ik mijn positie daarin ook wel.
Mijn leven is er na zijn overlijden zoveel makkelijker op geworden. Minder schuldgevoel. Mis ik hem? Soms. Maar dan bedenk ik mij dat ik een ouderfiguur mis en niet specifiek mijn vader. Ik prijs mij gelukkig dat mijn leven nu van mij is, en ik niet de verantwoordelijkheid meer heb/voel voor aftakelende ouders die iedere vorm van hulp weigeren.
s7rin wijzigde dit bericht op 14-04-2025 14:53
7.29% gewijzigd
Disclaimer: ik heb een mannelijk brein.
maandag 14 april 2025 om 14:46
Je weet het ontzettend goed te verwoorden S7rin. Vooral dit:
"Ik was eigenlijk al ouderloos, alleen was het onzichtbaar, omdat hij nog leefde."
"Mis ik hem? Soms. Maar dan bedenk ik mij dat ik een ouderfiguur mis en niet specifiek mijn vader."
Fijn dat met het verlies toch ook opluchting/minder schuldgevoel kwam.
"Ik was eigenlijk al ouderloos, alleen was het onzichtbaar, omdat hij nog leefde."
"Mis ik hem? Soms. Maar dan bedenk ik mij dat ik een ouderfiguur mis en niet specifiek mijn vader."
Fijn dat met het verlies toch ook opluchting/minder schuldgevoel kwam.
maandag 14 april 2025 om 14:52
Ik had altijd een hele slechte band met mijn vader. Jaren na het verbreken van het contact heb ik hem opgezocht in Spanje waar hij toen woonde en ik op vakantie was. Ik dacht, misschien is hij veranderd, klopt het beeld niet wat ik altijd had van hem.
Binnen twee minuten had ik al spijt van de ontmoeting, niets veranderd en alleen maar met zichzelf bezig. Toen hij overleed deed me dat eigenlijk niets. Ik had het al verwerkt en een plek gegeven.
Binnen twee minuten had ik al spijt van de ontmoeting, niets veranderd en alleen maar met zichzelf bezig. Toen hij overleed deed me dat eigenlijk niets. Ik had het al verwerkt en een plek gegeven.
maandag 14 april 2025 om 15:01
Spijt gaat hand in hand met schuldgevoel en ik heb voor mezelf besloten me nooit ergens schuldig over te voelen voor zover ik daar 100% controle over heb. Ik vind het namelijk een totaal nutteloos "gevoel".
Je kunt je voornemen geen spijt te hebben van de mindere band met je ouders en daarnaar leven. Want waarom ooit? Wat brengt die spijt je?
Je kunt je voornemen geen spijt te hebben van de mindere band met je ouders en daarnaar leven. Want waarom ooit? Wat brengt die spijt je?
.
maandag 14 april 2025 om 15:06
Wij als kinderen hebben zo'n nare jeugd gehad dat we zelf geen kinderen wilden want te bang om het ook fout te doen. Ik weet waar het verknipte van mijn ouders vandaan kwam, dat waren diepe oorlogstrauma's en mishandeling binnen eigen gezin.
Ik neem het ze nu niet meer kwalijk alhoewel ik soms baal dat ik zelf ook zo verknipt ben. Het was een opluchting toen ze dood waren. Er viel een verstikkende deken van me af. Op de uitvaart was er een praatje van iemand van de uitvaartvereniging en drie liedjes. Koffie en cake heb ik zelf overgeslagen en weet ook niet waar ze verstrooid zijn.
Soms vliegt het me nog wel eens aan, dan mis ik een moeder. Maar eigenlijk zo'n moeder als die je op t.v. ziet of bij vriendinnen zag niet mijn eigen ma.
Heb nergens spijt van, ook niet van jarenlang als volwassene geen contact hebben.
Ik neem het ze nu niet meer kwalijk alhoewel ik soms baal dat ik zelf ook zo verknipt ben. Het was een opluchting toen ze dood waren. Er viel een verstikkende deken van me af. Op de uitvaart was er een praatje van iemand van de uitvaartvereniging en drie liedjes. Koffie en cake heb ik zelf overgeslagen en weet ook niet waar ze verstrooid zijn.
Soms vliegt het me nog wel eens aan, dan mis ik een moeder. Maar eigenlijk zo'n moeder als die je op t.v. ziet of bij vriendinnen zag niet mijn eigen ma.
Heb nergens spijt van, ook niet van jarenlang als volwassene geen contact hebben.
maandag 14 april 2025 om 15:09
Dit is denk ik wat ook voor mij gaat gelden, alleen dan enkel mbt mijn vader.Pinaco schreef: ↑14-04-2025 14:46Je weet het ontzettend goed te verwoorden S7rin. Vooral dit:
"Ik was eigenlijk al ouderloos, alleen was het onzichtbaar, omdat hij nog leefde."
"Mis ik hem? Soms. Maar dan bedenk ik mij dat ik een ouderfiguur mis en niet specifiek mijn vader."
Fijn dat met het verlies toch ook opluchting/minder schuldgevoel kwam.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 14 april 2025 om 15:21
Ik heb een tijd terug een gedicht gelezen. Ik ga dat niet op de uitvaart zeggen omdat ik weet dat ik mijn moeder en postuum mee kwets en dat wil ik niet.
Maar het is precies hoe ik me voel.
Maybe in heaven
She will understand the weight
Of her anger in my chest
She will lift me, twirl me around,
And i will breathe again
Maybe in heaven
I won't have to explain how she hurt me;
She will apologize without denial
And i will forgive her again
Maybe in heaven
Het sadness will be happiness instead
We will have another chance
Because death will make us forget
Maybe in heaven
With no words left unsaid
She will be the mother that i needed
And we will try again
Rose brik: uit de bundel my father's eyes, my mothers rage
Maar het is precies hoe ik me voel.
Maybe in heaven
She will understand the weight
Of her anger in my chest
She will lift me, twirl me around,
And i will breathe again
Maybe in heaven
I won't have to explain how she hurt me;
She will apologize without denial
And i will forgive her again
Maybe in heaven
Het sadness will be happiness instead
We will have another chance
Because death will make us forget
Maybe in heaven
With no words left unsaid
She will be the mother that i needed
And we will try again
Rose brik: uit de bundel my father's eyes, my mothers rage
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
