Stiefkind bij ons/mij wonen

Even een andere gebruikersnaam aangemaakt ivm herkenning;

Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.

Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.

Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.

De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.

Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.

Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.

Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.

Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.

Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.

En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.

En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.

Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?

Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.

Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.

Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.

Bontebok schreef: ↑

04-05-2025 10:53

Ja, ik vind dat moeilijk te geloven. Zijn gedrag naar TO toe is een belangrijke aanwijzing. Een burnout is heel lullig maar je wordt er geen lul van.

Hij is oprecht geen lul of slechte man. Ik ken hem al een tijdje en ben ook getuige van zijn ziektebeeld.

Attraverso schreef: ↑

04-05-2025 07:20

Oh echt echt wel. Alleen heet
het niet 'spontaan geheugenverlies en manipuleren.
Je kan je een half uur nadien niet meer herinneren wat je net hebt gegeten, soms zelfs niet of je hebt gegeten, hoe je met de auto moet rijden, hoe je bankapp werkt, wat je net 5 seconden geleden gelezen hebt.
Heb jij thuis gezeten met een burnout?

Wat je schrijft klopt. Er blijft heel weinig in zijn hoofd hangen. Structuur is heel belangrijk en gedoseerd dingen doen.

Aneso schreef: ↑

04-05-2025 11:09

Maar het is toch weinig relevant of het door burn-out komt of niet? Vriend wil zijn zin doordrijven, maakt daar manipulerende opmerkingen over en respecteert daarmee de keuze van TO niet. Daar zou ik met hem het gesprek over voeren. Of hij opmerkingen achterwege owl laten, zijn dochter niet wil laten wennen aan het idee van one happy family en als dat niet lukt zou het voor mij einde relatie zijn.

Zijn mentale staat heeft invloed op zijn manier van denken en emotioneel doorvoelen.

Even een update, we zijn straks 4 weken verder zonder concrete oplossing. Door de hulpverlening zou er hard gewerkt worden aan een oplossing en gefaseerde terugkeer naar de moeder waarbij er in haar gezin aan de problemen zou worden gewerkt met alle kinderen. Tot nu toe hebben mijn vriend en zijn familie het meisje volledig opgevangen en zorgen ook ervoor dat ze naar school kan. Ondanks serieuze signalen (leven in een fantasiewereld, liegen, stelen) is er weinig tot geen hulp voor hem. De omgang/terugkeer naar moeder verloopt stroef. Gaat om zo nu en dan een uurtje na schooltijd.

Er zou deze week een evaluatie en nieuw plan gemaakt worden, dat is niet gebeurd.

Ik acht de kans dat het meisje niet terug kan naar haar moeder heel erg groot en merk dat ik daar nog steeds op voorsorteer. Als ik dit weekend mijn vriend zou willen zien, dan moet dat met zijn dochter. Voor het vierde weekend op rij. En ik ben en vind mijzelf een vreselijk rotwijf, ik heb daar geen zin in. En ik vind ook dat je niet altijd familie of oppas kunt regelen. Dat is alsof je een ander moet jouw keuzes opzadelt.

Mijn vriend blijft per dag leven en weigert rekening te houden met verschillende scenario’s. Hij vindt mij steeds meer negatief etc. Klopt ook wel. Ik heb namelijk ook “angst” om bijvoorbeeld de vakantie te boeken omdat het toch anders loopt ofzo.

Ik moet toegeven dat ik gewoon niet zo relekst en leven met de dag erin sta en dat ik die houding lastig vindt. Ik zou graag willen weten hoe de toekomst er ongeveer uit gaat sier. Nu is het Alsof er voor je iemand aangereden wordt, je een stuk bot uit ziet steken en dat been duidelijk gebroken is en mijn vriend beweert dat je als je maar genoeg een blauwe plek manifesteert, die breuk er niet is.

Purplepeanut schreef: ↑

09-05-2025 07:27

Die vergelijking slaat een beetje door.
Maar ik denk dat je in dit geval ook niet anders kan dan met de dag leven. Je kunt hierop niet plannen.
Dit meisje gaat voorlopig bij je vriend zijn want ze is zijn dochter en de moeder is voorlopig buiten beeld.
Ik vind het een beetje egoïstisch eerlijk gezegd dat je je druk maakt om weekenden en vakanties.

Ja, dat vind ik mijzelf ook. Eigenlijk vind ik dit helemaal geen leuke kant van mijzelf en neig ik er steeds meer naar om een punt achter de relatie te zetten. Dan kan vriend zich volledig op zijn dochter en herstel richten.

Aneso schreef: ↑

09-05-2025 07:37

Maar het is toch zo dat, wanneer je een kind krijgt, je weet dat je verantwoordelijk bent en blijft. Nu kan moeder door omstandigheden niet voor het kind zorgen en dan is het logisch, in mijn ogen, dat dit volledig bij vader komt te liggen. De kansen daarop zijn niet groot maar wel iets om rekening mee te houden wanneer je een relatie begint met iemand met een kind(eren). En ik begrijp dat het zwaar is, zeker ook gezien jouw eigen zorgen maar het welzijn van dit meisje zou toch voorop moeten staan.

Ik weet niet of ik daar ooit rekening mee heb gehouden omdat vanaf het moment dat wij een relatie kregen, de kinderen door omstandigheden bij de moeder ook een zeer kleine rol in het leven van mijn vriend en ook mij speelden.

En ik begrijp dat het welzijn van het meisje voorop staat. Ik voel alleen die onvoorwaardelijke liefde waarbij alles aan de kant moet of kan niet. Dat zou ongetwijfeld anders zijn als het mijn kind was.

Purplepeanut schreef: ↑

09-05-2025 07:37

Kun je hem niet gewoon wat ruimte geven zonder er meteen een punt achter te zetten? Ik bedoel,doe je dit omdat je de onduidelijkheid niet kan handelen?

De onduidelijkheid is voor mij heel vervelend. Kopt.

Mariejan schreef: ↑

09-05-2025 07:47

Ik vind dit een bizarre manier van kijken naar de situatie. Alsof hij een wildvreemd buurmeisje opvangt en maar niet geholpen wordt.

Het is zijn eigen dochter. Geen zomaar meisje. Hij doet niets bijzonders. Hij vangt niks op. Hij doet gewoon wat hij moet doen.

Zolang jij denkt/vindt dat ‘het meisje’ terug moet naar de moeder zodat jij je vriend terughebt, zul je teleurgesteld blijven. Tijd dat je reëel wordt

Die is wel raak. Het klopt als je schrijft dat ik er met een afstand naar kijk. Dat komt ook omdat we (vriend en ik) de kinderen de laatste jaren niet tot nauwelijks zagen.

Voor mij is het geen wildvreemd meisje. Ik voel wel degelijk liefde voor haar, toch is het ook praktisch een vreemde die ik niet echt ken. Op een paar leuke weekenden en weken na.