Relaties
alle pijlers
Stiefkind bij ons/mij wonen
maandag 21 april 2025 om 07:59
Even een andere gebruikersnaam aangemaakt ivm herkenning;
Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.
Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.
Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.
De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.
Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.
Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.
Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.
Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.
Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.
En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.
En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.
Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?
Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.
Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.
Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.
Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.
Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.
Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.
De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.
Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.
Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.
Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.
Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.
Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.
En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.
En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.
Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?
Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.
Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.
Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.
woensdag 23 april 2025 om 16:11
O echt? Ik weet niet beter, het is hier iig echt de norm en al toen mijn kind klein was.Rooss4.0 schreef: ↑23-04-2025 09:12Gelukkig zie en hoor ik steeds meer vaders die voor 50-50 co-ouderschap aan, ik vind dat een hele goede zaak maar het is wel vrij modern. In de tijd dat ik scheidde (10 plus jaar geleden) hoorde ik het eigenlijk nauwelijks. hoewel mijn ouders het dan weer wél deden met mijn zusje, week op week af.
Eigenlijk heb ik heel moderne ouders dus
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
woensdag 23 april 2025 om 16:17
In mijn omgeving ook. Ik ben zelf ruim 8 jaar gescheiden en mijn man al 10 jaar, en ook toen was het voor ons gevoel gewoon de norm. We hebben althans allebei nooit anders overwogen.
woensdag 23 april 2025 om 16:19
Ik 20 jaar. Alles in de kleuterklas van kind wat gescheiden ouders had deed aan co. En wat in de jaren daarna ging scheiden ook.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
woensdag 23 april 2025 om 16:57
donderdag 24 april 2025 om 08:32
Ik ben bijna 10 jaar gescheiden met co ouderschap. Dat was ook heel normaal toen.
donderdag 24 april 2025 om 09:15
Hier helaas echt nog niet. Allemaal 'weekend vaders' en ook heel veel vrouwen die het hun ex-partner enorm moeilijk maken om meer dan een weekend vader te zijn.
De juffen van onze dochters geven ons ook elke keer weer complimenten hoe wij er (in co-ouderschap) mee om gaan als we op oudergesprek zijn, want zij zien het helaas bijna alleen maar anders.
Gewoon _melon met login problemen
donderdag 24 april 2025 om 09:38
24jr geleden gescheiden van de vader van onze 2 kinderen.
Sindsdien ook co-ouderschap gedaan.
Denk dat wij toen al heel hip waren daarmee
Dat is altijd heel goed gegaan, nooit gezeur en gedoe.
Sinds een paar jaar een relatie, incl bonuskind, ook co-ouderschap.
Wat een gezeur daarmee, met name van ex haar kant.
TO, ik hoop dat er wijze beslissingen worden genomen.
Sindsdien ook co-ouderschap gedaan.
Denk dat wij toen al heel hip waren daarmee
Dat is altijd heel goed gegaan, nooit gezeur en gedoe.
Sinds een paar jaar een relatie, incl bonuskind, ook co-ouderschap.
Wat een gezeur daarmee, met name van ex haar kant.
TO, ik hoop dat er wijze beslissingen worden genomen.
donderdag 24 april 2025 om 09:43
Eigen kinderen gaan altijd voor. En mijn partner zou er hetzelfde in moeten staan.
Een kind wat uit zo'n puinhoop komt, bied je rust en stabiliteit, daarvoor zet je jezelf en je eigen verlangens opzij.
Partner moet nu leveren. Maar het klinkt niet alsof hij daar toe in staat is. Dan moet hulpverlening ingrijpen, niet jij.
Een kind wat uit zo'n puinhoop komt, bied je rust en stabiliteit, daarvoor zet je jezelf en je eigen verlangens opzij.
Partner moet nu leveren. Maar het klinkt niet alsof hij daar toe in staat is. Dan moet hulpverlening ingrijpen, niet jij.
donderdag 24 april 2025 om 10:01
Ja hoor, absoluut. Wij kunnen alles bespreken en ondanks een stukje dat hij het jammer vindt, begrijpt hij het heel goed.NomenNesci0 schreef: ↑23-04-2025 19:42Hoe reageert je partner nu verder op wat je hem verteld hebt to? Kan hij jouw point of view delen nu hij er even over heeft na kunnen denken?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
