Relaties
alle pijlers
taboe: blij zijn met je abortus
donderdag 11 juni 2020 om 16:20
De laatste tijd vallen me weer een aantal artikelen op over abortus (nu ook in de "lees ook", en recent ook een documentaire op 2Doc). Vaak is de strekking dat abortus uit de taboesfeer komt omdat er meer over gepraat en geschreven wordt.
Al dit soort verhalen draaien altijd om hetzelfde thema: de vrouw die de abortus ondergaat heeft daar lang en zwaar over moeten denken. Ze heeft wroeging, ze zoekt meestal hulp om daarmee om te gaan om dat niet in spijt over te laten gaan. De abortus moet ook altijd worden afgezet tegen het alternatief: een ondoenlijk leven voor het betrokken kind. Daarmee is abortus dus helemaal niet op weg uit de taboesfeer. Sterker nog, het is op z'n retour. Van een verworven recht op zelfbeschikking is abortus in deze verhalen juist een moreel beladen onderwerp.
Ik heb op mijn 22e een abortus ondergaan en ik erger me al bijna 20 jaar lang vreselijk aan dit soort verhalen. Ik ben namelijk heel blij met mijn abortus. In mijn omgeving kan ik daar nooit een gesprek over hebben, omdat ook daar onmiddellijk die morele kant naar boven komt. Ik was bijna afgestudeerd, had (net zoals mijn moeder) dat tijdens mijn zwangerschap kunnen afmaken en dan was ik prima in staat geweest om dat kind groot te brengen. Ik heb er niet lang en zwaar over nagedacht, ik wilde geen kind en ik was er dus ook alert op of anticonceptie wel had gewerkt (dat bleek dus niet zo te zijn). Ik vond de ingreep niet psychisch belastend (fysiek al helemaal niet) en ik heb achteraf nooit getwijfeld of ik wel de juiste keuze maakte. Als ik dit met vriendinnen bespreek word ik nog net niet letterlijk voor harteloos monster uitgemaakt.
Waarom is het een taboe om gebruik te maken van je verworven recht op zelfbeschikking?
Al dit soort verhalen draaien altijd om hetzelfde thema: de vrouw die de abortus ondergaat heeft daar lang en zwaar over moeten denken. Ze heeft wroeging, ze zoekt meestal hulp om daarmee om te gaan om dat niet in spijt over te laten gaan. De abortus moet ook altijd worden afgezet tegen het alternatief: een ondoenlijk leven voor het betrokken kind. Daarmee is abortus dus helemaal niet op weg uit de taboesfeer. Sterker nog, het is op z'n retour. Van een verworven recht op zelfbeschikking is abortus in deze verhalen juist een moreel beladen onderwerp.
Ik heb op mijn 22e een abortus ondergaan en ik erger me al bijna 20 jaar lang vreselijk aan dit soort verhalen. Ik ben namelijk heel blij met mijn abortus. In mijn omgeving kan ik daar nooit een gesprek over hebben, omdat ook daar onmiddellijk die morele kant naar boven komt. Ik was bijna afgestudeerd, had (net zoals mijn moeder) dat tijdens mijn zwangerschap kunnen afmaken en dan was ik prima in staat geweest om dat kind groot te brengen. Ik heb er niet lang en zwaar over nagedacht, ik wilde geen kind en ik was er dus ook alert op of anticonceptie wel had gewerkt (dat bleek dus niet zo te zijn). Ik vond de ingreep niet psychisch belastend (fysiek al helemaal niet) en ik heb achteraf nooit getwijfeld of ik wel de juiste keuze maakte. Als ik dit met vriendinnen bespreek word ik nog net niet letterlijk voor harteloos monster uitgemaakt.
Waarom is het een taboe om gebruik te maken van je verworven recht op zelfbeschikking?
donderdag 11 juni 2020 om 16:30
Maar zeggen mensen dan niet dat je dan beter op had moeten letten en dat abortus geen anticonceptiemiddel is?Leeuwtje12345 schreef: ↑11-06-2020 16:28Ben het helemaal met je eens. Als het taboe echt weg is hoef je je ook niet meer te verklaren. 'Niet zwanger willen zijn' is wat mij betreft alle reden die je hoeft te hebben.
donderdag 11 juni 2020 om 16:31
Ik denk al jaren dat ik, indien ik zwanger zou raken, een abortus zou laten doen. Niet omdat ik niet in staat ben om nog een kind op te voeden maar omdat ik absoluut geen kind meer wil. Ik zou daar helemaal niet lang en zwaar moeten over nadenken en kan me niet voorstellen dat ik ooit zou twijfelen over mijn beslissing
donderdag 11 juni 2020 om 16:31
Herkenbaar. Ik heb ook, rond die zelfde leeftijd, een abortus ondergaan. Ik ben er niet blij mee, maar het was de juiste beslissing op dat moment. Ik heb er geen spijt van. Ik heb er ook niet vreselijk veel verdriet van gehad eerlijk gezegd. Dat laatste lijkt inderdaad een beetje een taboe. Het wordt vaak neergezet als iets wat verschrikkelijk is, en traumatisch, en met veel hulp en praten kom je er misschien overheen. Zo heb ik het helemaal niet ervaren. Daar schaam ik me niet voor, maar ik praat er ook niet over. Ik sta volledig achter die keuze van toen, ik had liever gehad dat het niet nodig was geweest, ik heb geen trauma. En dat is dat.
Als iemand het me ronduit zal vragen, zal ik er iets over vertellen, maar anders niet. Ik zie het inderdaad als een taboe.
En het zeggen dat het vreselijke trauma nogal meeviel is al helemaal not done. Zo voelt het althans. Maar prima, voor mij speelt het geen rol in mijn leven.
Ik wil wel benadrukken dat dit mijn persoonlijke ervaring is. Elke situatie is anders, elke persoon is anders. Ik wil hiermee dus beslist niet suggereren dat iemand die er wél veel moeite mee heeft een aansteller is of iets dergelijks.
Als iemand het me ronduit zal vragen, zal ik er iets over vertellen, maar anders niet. Ik zie het inderdaad als een taboe.
En het zeggen dat het vreselijke trauma nogal meeviel is al helemaal not done. Zo voelt het althans. Maar prima, voor mij speelt het geen rol in mijn leven.
Ik wil wel benadrukken dat dit mijn persoonlijke ervaring is. Elke situatie is anders, elke persoon is anders. Ik wil hiermee dus beslist niet suggereren dat iemand die er wél veel moeite mee heeft een aansteller is of iets dergelijks.
donderdag 11 juni 2020 om 16:32
donderdag 11 juni 2020 om 16:34
Klopt, "blij" vind ik ook niet de juiste uitdrukking. Maar niettemin heb ik dezelfde ervaringen als TO. Ik ben nog nooit zo opgelucht geweest als toen het achter de rug was. In die zin was ik blij dat de mogelijkheid er was.
Ik had het liever niet meegemaakt natuurlijk.
Nothing happens for a reason
donderdag 11 juni 2020 om 16:34
Ik kan niet meepraten qua ervaring, maar ik ben het wel eens dat de hysterie omtrent dit onderwerp wel een tikkie minder mag. Dat het voor een heel groot deel van de vrouwen wel degelijk moeilijk was en het best een traject is geweest, kan ik me ook voorstellen dat er genoeg vrouwen zijn geweest voor wie het helemaal niet zo moeilijk is geweest. En die dus prima achter hun keuze staan, zonder daar lang over te hoeven nadenken.
Als je zegt dat je simpelweg 'niet zwanger had willen worden' krijg je vaak als respons dat je dan je anticonceptie beter had moeten regelen, maar dat vind ik zo'n ontzettende lulkoek. Alsof je niet mét anticonceptie nog steeds zwanger kan raken, en alsof zwanger raken an sich een soort community probleem is en dat iedereen er evenveel onder lijdt als één vrouw haar zwangerschap wil afbreken.
Als je zegt dat je simpelweg 'niet zwanger had willen worden' krijg je vaak als respons dat je dan je anticonceptie beter had moeten regelen, maar dat vind ik zo'n ontzettende lulkoek. Alsof je niet mét anticonceptie nog steeds zwanger kan raken, en alsof zwanger raken an sich een soort community probleem is en dat iedereen er evenveel onder lijdt als één vrouw haar zwangerschap wil afbreken.
donderdag 11 juni 2020 om 16:35
Nee dat lijkt mij ook niet maar ik kan me goed indenken dat mensen dit soort dingen denken/zeggen bij iemand die verteld over haar abortus.
Ik vind dit overigens zelf niet maar een abortus lijkt me wel echt vreselijk.
donderdag 11 juni 2020 om 16:35
Dit topic is me uit het hart gegrepen. Hier dezelfde frustratie, door het zogenaamd uit het taboe halen wordt het taboe juist vergroot, of zelfs gecreëerd. Ik heb ook nooit spijt of problemen gehad met mijn abortus. Ik had een foutje gemaakt en gelukkig heb ik dat kunnen herstellen. Zoals we zoveel fouten maken, als mensen zijnde, alleen is dit een fout waar je inderdaad niet snel iets over vertelt want er ligt een groot taboe op.
donderdag 11 juni 2020 om 16:35
donderdag 11 juni 2020 om 16:35
Zo heb ik het anders wel ervaren. Sterker nog, het wegsnijden van die wrat vond ik veel pijlijker en akeliger.
Waarom kan jij daar niet zo goed tegen?
donderdag 11 juni 2020 om 16:37
Blij vind ik niet het juiste woord, maar ik heb een jaar of 13 geleden een abortus ondergaan en daar nooit een moment spijt van gehad. Het was toen het juiste om te doen, ook geen verdriet van gehad.
Ik erger me daarentegen absoluut niet aan verhalen van vrouwen die het tegenovergestelde hebben gevoeld. Die spijt hebben, verdrietig zijn. Ik vind dat alleen maar oprecht heel rot voor die vrouwen en ben alleen maar blij omdat ik dat nooit zo heb gevoeld. Alleen mijn beste vriendinnen weten het en die begrepen het. Mijn man was het er overigens ook helemaal mee eens.
Ik vind het ook weer niet iets om aan de grote klok te hangen, niet omdat het een taboe is, maar omdat het privé is en niet iedereen alles van me hoeft te weten.
Ik erger me daarentegen absoluut niet aan verhalen van vrouwen die het tegenovergestelde hebben gevoeld. Die spijt hebben, verdrietig zijn. Ik vind dat alleen maar oprecht heel rot voor die vrouwen en ben alleen maar blij omdat ik dat nooit zo heb gevoeld. Alleen mijn beste vriendinnen weten het en die begrepen het. Mijn man was het er overigens ook helemaal mee eens.
Ik vind het ook weer niet iets om aan de grote klok te hangen, niet omdat het een taboe is, maar omdat het privé is en niet iedereen alles van me hoeft te weten.
pamelacourson wijzigde dit bericht op 11-06-2020 16:39
0.68% gewijzigd
donderdag 11 juni 2020 om 16:38
Sla je de spijker op de kop. Ik vind het zo enorme onzin dat je je als vrouw in dit kader dus nooit een fout kan permitteren. Het is toch niet iedereens zwangerschap? Het is háár zwangerschap. Ik kan ook wel klappen uitdelen als men zegt 'dan had je je benen maar bij mekaar moeten houden'. Echt, fuck off. Zo werkt dat toch helemaal niet.floddertjezoveel schreef: ↑11-06-2020 16:35Dit topic is me uit het hart gegrepen. Hier dezelfde frustratie, door het zogenaamd uit het taboe halen wordt het taboe juist vergroot, of zelfs gecreëerd. Ik heb ook nooit spijt of problemen gehad met mijn abortus. Ik had een foutje gemaakt en gelukkig heb ik dat kunnen herstellen. Zoals we zoveel fouten maken, als mensen zijnde, alleen is dit een fout waar je inderdaad niet snel iets over vertelt want er ligt een groot taboe op.
donderdag 11 juni 2020 om 16:40
Dat moet ik misschien wel anders opschrijven. Ik erger me niet aan de verhalen zelf, maar aan het feit dat spijt en wroeging de enige context lijkt te zijn hoe er over abortus gepraat en geschreven mag worden.pamelacourson schreef: ↑11-06-2020 16:37Ik erger me daarentegen absoluut niet aan verhalen van vrouwen die het tegenovergestelde hebben gevoeld. Die spijt hebben, verdrietig zijn. Ik vind dat alleen maar oprecht heel rot voor die vrouwen en ben alleen maar blij omdat ik dat nooit zo heb gevoeld. Alleen mijn beste vriendinnen weten het en die begrepen het. Mijn man was het er overigens ook helemaal mee eens.
Ik vind het ook weer niet iets om aan de grote klok te hangen, niet omdat het een taboe is, maar omdat het privé is en niet iedereen alles van me hoeft te weten.
donderdag 11 juni 2020 om 16:41
Het is de toon denk ik, hoera ik onderga een abortus, ben er zo blij mee, volgende maand weer! versus ik ben blij dat ik kon kiezen voor een abortus zodat ik zonder problemen verder kon met mijn leven.froufrou80 schreef: ↑11-06-2020 16:35Zo heb ik het anders wel ervaren. Sterker nog, het wegsnijden van die wrat vond ik veel pijlijker en akeliger.
Waarom kan jij daar niet zo goed tegen?
