Relaties
alle pijlers
teleurgesteld in mijn moeder...
maandag 9 april 2007 om 13:55
Hallo,
Ik ben een jonge vrouw van 25 en ben keer op keer teleurgesteld in (de relatie met) mijn moeder.
Ze is opgegroeid in een groot boerengezin en werd al vroeg naar kostschool gestuurd. Als ze thuiskwam was er weinig plaats voor tonen van affectie en mocht ze meteen helpen in het huishouden. Mijn moeder vindt het lastig om zich kwetsbaar op te stellen, is nuchter en vindt het lastig om dingen bespreekbaar te maken en stelt zich veelal ongenuanceerd en autoritair op.
Als kind voelde ik mij regelmatig gekwetst als mijn moeder met uitspraken kwam temidden van mijn zussen en broer dat ik spastisch zou zijn (na een ouderavond op school waarin werd uitgesproken dat ik slecht was in gym), dat ik met mijn mini-tietjes toch geen bh nodig heb, dat ik nu maar moet genieten van mijn dunheid omdat ik later toch dik word (dat zit immers ind e genen...) dat ik gevoelloos zou zijn nadat ik niet in het bijzijn van haar huilde toen onze hond dood ging en werd ik doodgegooid met eens een dief, altijd een dief nadat ik een keer geld uit haar portomonnee had gestolen toen ik 7 jr oud was. Met mijn angstjes/onzekerheden kon ik niet echt bij haar terecht.
Nu heb ik een oppervlakkige relatie... ik haat het om met haar te bellen. ze zal nooit naar mijn werk vragen of naar hoe het nou echt met mij gaat maar ze vertelt enkel alle 'nieuwtjes uit het dorp' waar ik eigenlijk niet op zit te achten. Ik vertel eigenlijk ook vrijwel niks aan haar.
ze heeft ook leuke kanten. zo is ze heel gezellig, houdt van een borrel, kan heerlijk koken en heeft humor. Ik heb gestudeerd, mijn vriend ook en zijn in haar ogen echt een juppen stel. ik heb veel geluk in mijn leven (alles gaat mij tot nu toe redelijk voor de wind; kan goed leren, alles lukt meestal in 1 x, zie er ook nog eens best leuk uit (mijn moeder is vrij dik). Dit lijkt haar ook te frustreren wat ik niet begrijp. Als kind schreef ik al in een dagboekje dat ik dacht dat mama jaloers op me is. hoe raar dit ook klinkt. de manier waarop ze soms naar mij kijkt...
In ons gezin worden dingen niet uitgesproken. ik ben twee keer in mijn leven het conflict aangegaan nadat ik vertelde dat ik teleurgesteld was in haar reactie op een voor mij heugelijk feit, dat ze vervolgens 2 maanden niet belde. ze kan niet tegen kritiek, kan zich niet kwetsbaar opstellen en zodoende heb ik gewoon een oppervlakkig, ogenschijnlijk probeemlose relatie met mijn moeder maar ik kan jullie niet zeggen hoe teleurgesteld ik keer op keer ben en hoe verdrietig ik vaak ben als ik weer contact met haar heb gehad en daarin weer teleurgesteld ben. Is dit nou mijn moeder? Waarom heb ik niet zo'n moeder zoals vriendinnen lijken te hebben die echt geinteresseerd zijn en bij wie je terecht kan met al je probleempjes etc, met wie je gezellige dingen kan doen en lekker kan kletsen etc???
gisteren was ik er b.v. en moeder wilde wandelen. ik gaf aan daar niet zoveel zin in te hebben.
'nou dan ga je toch niet mee maar dan gaan wij naar x (drie kwartier rijden) en lekker koffie drinken'terwijl ik notabene bij hun op bezoek kom een dagje....
sorry, ik hoop dat het duidelijk is anders moeten jullie het maar zeggen...
ik heb geen zin om het hele verhaal nog eens door te lezen maar dit is het zo'n beetje. kan nog talloze voorbeelden aandragen en weet ook niet precies wat ik van jullie wil maar wil het graag even kwijt...
Ik ben een jonge vrouw van 25 en ben keer op keer teleurgesteld in (de relatie met) mijn moeder.
Ze is opgegroeid in een groot boerengezin en werd al vroeg naar kostschool gestuurd. Als ze thuiskwam was er weinig plaats voor tonen van affectie en mocht ze meteen helpen in het huishouden. Mijn moeder vindt het lastig om zich kwetsbaar op te stellen, is nuchter en vindt het lastig om dingen bespreekbaar te maken en stelt zich veelal ongenuanceerd en autoritair op.
Als kind voelde ik mij regelmatig gekwetst als mijn moeder met uitspraken kwam temidden van mijn zussen en broer dat ik spastisch zou zijn (na een ouderavond op school waarin werd uitgesproken dat ik slecht was in gym), dat ik met mijn mini-tietjes toch geen bh nodig heb, dat ik nu maar moet genieten van mijn dunheid omdat ik later toch dik word (dat zit immers ind e genen...) dat ik gevoelloos zou zijn nadat ik niet in het bijzijn van haar huilde toen onze hond dood ging en werd ik doodgegooid met eens een dief, altijd een dief nadat ik een keer geld uit haar portomonnee had gestolen toen ik 7 jr oud was. Met mijn angstjes/onzekerheden kon ik niet echt bij haar terecht.
Nu heb ik een oppervlakkige relatie... ik haat het om met haar te bellen. ze zal nooit naar mijn werk vragen of naar hoe het nou echt met mij gaat maar ze vertelt enkel alle 'nieuwtjes uit het dorp' waar ik eigenlijk niet op zit te achten. Ik vertel eigenlijk ook vrijwel niks aan haar.
ze heeft ook leuke kanten. zo is ze heel gezellig, houdt van een borrel, kan heerlijk koken en heeft humor. Ik heb gestudeerd, mijn vriend ook en zijn in haar ogen echt een juppen stel. ik heb veel geluk in mijn leven (alles gaat mij tot nu toe redelijk voor de wind; kan goed leren, alles lukt meestal in 1 x, zie er ook nog eens best leuk uit (mijn moeder is vrij dik). Dit lijkt haar ook te frustreren wat ik niet begrijp. Als kind schreef ik al in een dagboekje dat ik dacht dat mama jaloers op me is. hoe raar dit ook klinkt. de manier waarop ze soms naar mij kijkt...
In ons gezin worden dingen niet uitgesproken. ik ben twee keer in mijn leven het conflict aangegaan nadat ik vertelde dat ik teleurgesteld was in haar reactie op een voor mij heugelijk feit, dat ze vervolgens 2 maanden niet belde. ze kan niet tegen kritiek, kan zich niet kwetsbaar opstellen en zodoende heb ik gewoon een oppervlakkig, ogenschijnlijk probeemlose relatie met mijn moeder maar ik kan jullie niet zeggen hoe teleurgesteld ik keer op keer ben en hoe verdrietig ik vaak ben als ik weer contact met haar heb gehad en daarin weer teleurgesteld ben. Is dit nou mijn moeder? Waarom heb ik niet zo'n moeder zoals vriendinnen lijken te hebben die echt geinteresseerd zijn en bij wie je terecht kan met al je probleempjes etc, met wie je gezellige dingen kan doen en lekker kan kletsen etc???
gisteren was ik er b.v. en moeder wilde wandelen. ik gaf aan daar niet zoveel zin in te hebben.
'nou dan ga je toch niet mee maar dan gaan wij naar x (drie kwartier rijden) en lekker koffie drinken'terwijl ik notabene bij hun op bezoek kom een dagje....
sorry, ik hoop dat het duidelijk is anders moeten jullie het maar zeggen...
ik heb geen zin om het hele verhaal nog eens door te lezen maar dit is het zo'n beetje. kan nog talloze voorbeelden aandragen en weet ook niet precies wat ik van jullie wil maar wil het graag even kwijt...
maandag 9 april 2007 om 14:25
Laat ik beginnen om te schrijven dat ik helemaal snap wat je bedoeld.....Moeders en dochters, er zijn boeken vol over geschreven, en er zullen ook nog meer boeken vol over worden geschreven.
Concreet kan ik je niet "de oplossing" geven voor deze situatie.
Die is er namelijk niet.
Zoals je aangaf, zit je moeder met haar eigen socialisatie, haar manier waarop ze is opgegroeid en opgevoed, en zit jij met jou socialisatie en de manier waarop jij bent opgevoed.
Zij reageert vanuit haar manier, vanuit haar onmacht en onvermogen, vaak op een voor jou kille en onbegrijpelijke manier.
En jij hebt behoefte aan een stuk erkenning, een stuk rekening houden met jou als mens en dochter, en oprechte aandacht voor jou innerlijke wereld.
Het kind in jou wil gekoesterd worden, wil voor de volle honderd procent gezien en erkend worden, en wil de aandacht waarvan jou innelijke kind vind dat het recht op heeft.
De volwassene in jou "weet" dat je moeder ook met haar eigen stukje onvermogen zit, maar toch.... Toch blijft het zeer doen en kwetsen.
Ik denk dat het tijd wordt om je verwachtingen t.a.v jullie moeder-dochter relatie bij te stellen.
Om te kijken wat je van haar kunt en mag verwachten, en ja, dat kan in houden dat dat veel minder is als dat jij graag zou willen.
Kijk wat haalbaar is voor jou, wat je wel met je moeder wil, en wat niet. Definieer je relatie met je moeder opnieuw. Maar nu gebaseerd op jou werkelijkheid, en niet op de werkelijkheid zoals we die voorgeschoteld krijgen vanuit de media.
Geef jezelf ook de tijd, hoe raar of het ook klinkt, om te rouwen om de moeder-dochter band die je zo graag had willen hebben, maar wat niet zo is. Het is namelijk pijnlijk om te realiseren dat datgene wat je zou graag had willen hebben, waarschijnlijk niet komt...
Sommige dingen zijn namelijk niet anders. Hoe graag je het ook zou willen. Het enige wat je dan kunt doen, is dat gemis erkennen, je verwachtingen bijstellen, en door gaan met je leven.
dag dag JOjanneke.
Concreet kan ik je niet "de oplossing" geven voor deze situatie.
Die is er namelijk niet.
Zoals je aangaf, zit je moeder met haar eigen socialisatie, haar manier waarop ze is opgegroeid en opgevoed, en zit jij met jou socialisatie en de manier waarop jij bent opgevoed.
Zij reageert vanuit haar manier, vanuit haar onmacht en onvermogen, vaak op een voor jou kille en onbegrijpelijke manier.
En jij hebt behoefte aan een stuk erkenning, een stuk rekening houden met jou als mens en dochter, en oprechte aandacht voor jou innerlijke wereld.
Het kind in jou wil gekoesterd worden, wil voor de volle honderd procent gezien en erkend worden, en wil de aandacht waarvan jou innelijke kind vind dat het recht op heeft.
De volwassene in jou "weet" dat je moeder ook met haar eigen stukje onvermogen zit, maar toch.... Toch blijft het zeer doen en kwetsen.
Ik denk dat het tijd wordt om je verwachtingen t.a.v jullie moeder-dochter relatie bij te stellen.
Om te kijken wat je van haar kunt en mag verwachten, en ja, dat kan in houden dat dat veel minder is als dat jij graag zou willen.
Kijk wat haalbaar is voor jou, wat je wel met je moeder wil, en wat niet. Definieer je relatie met je moeder opnieuw. Maar nu gebaseerd op jou werkelijkheid, en niet op de werkelijkheid zoals we die voorgeschoteld krijgen vanuit de media.
Geef jezelf ook de tijd, hoe raar of het ook klinkt, om te rouwen om de moeder-dochter band die je zo graag had willen hebben, maar wat niet zo is. Het is namelijk pijnlijk om te realiseren dat datgene wat je zou graag had willen hebben, waarschijnlijk niet komt...
Sommige dingen zijn namelijk niet anders. Hoe graag je het ook zou willen. Het enige wat je dan kunt doen, is dat gemis erkennen, je verwachtingen bijstellen, en door gaan met je leven.
dag dag JOjanneke.
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
maandag 9 april 2007 om 14:36
Hoi Keuteltje,
Ik herken jouw relatie met je moeder wel in iets minder heftige vorm. Wat mij erg geholpen heeft, is de uitspraak " je bent gelukkig als je verwachtingen overeenkomen met de realiteit". Je kunt je moeder niet veranderen, maar je kunt wel je verwachtingen naar beneden bijstellen: verwacht niet dat je moeder altijd vraagt en onthoudt wat je doet, dat je daarmee alles kan bespreken etc (vrienden kunen die functie ook vervullen), dan valt het juist mee als ze het een keer wel doet.
Verder heb ik bij mezelf gemerkt dat ik veel van het gedrag van mijn moeder had overgenomen: vraag jij zelf wel eens wat haar bezighoudt (ook al interesseren de bezigheden op zich je niet, gewoon interesse in de persoon zelf) en spreek je zelf wel je waardering naar haar toe uit (over dat ze goed kan koken, gezellig is etc). Jaloezie is vaak een teken van onzekerheid (ik ben niet goed genoeg meer sinds ze een yuppenleven leidt), en misschien helpt het te benadrukken dat je haar waardeert.
In het geval van het weggaan als jij op bezoek komt. Ik kan me voorstellen dat als je moeder veel zin had om te gaan wandelen, en jij er ook bent, ze verwacht dat je meegaat of denkt ik praat wel verder als we weer terug zijn. Misschien is het handig om vantevoren te bellen of het uitkomt en dan gewoon wat minder lang te blijven, zodat ze dan ook echt focused op jouw bezoek. Wat ook kan tegen vanzelfsprekendheid (keuteltje komt toch wel langs en blijft wel zitten), is om een tijdje niet langs te gaan. Dan waardeert ze (waarschijnlijk onuitgesproken) als je weer wel komt.
Ik herken jouw relatie met je moeder wel in iets minder heftige vorm. Wat mij erg geholpen heeft, is de uitspraak " je bent gelukkig als je verwachtingen overeenkomen met de realiteit". Je kunt je moeder niet veranderen, maar je kunt wel je verwachtingen naar beneden bijstellen: verwacht niet dat je moeder altijd vraagt en onthoudt wat je doet, dat je daarmee alles kan bespreken etc (vrienden kunen die functie ook vervullen), dan valt het juist mee als ze het een keer wel doet.
Verder heb ik bij mezelf gemerkt dat ik veel van het gedrag van mijn moeder had overgenomen: vraag jij zelf wel eens wat haar bezighoudt (ook al interesseren de bezigheden op zich je niet, gewoon interesse in de persoon zelf) en spreek je zelf wel je waardering naar haar toe uit (over dat ze goed kan koken, gezellig is etc). Jaloezie is vaak een teken van onzekerheid (ik ben niet goed genoeg meer sinds ze een yuppenleven leidt), en misschien helpt het te benadrukken dat je haar waardeert.
In het geval van het weggaan als jij op bezoek komt. Ik kan me voorstellen dat als je moeder veel zin had om te gaan wandelen, en jij er ook bent, ze verwacht dat je meegaat of denkt ik praat wel verder als we weer terug zijn. Misschien is het handig om vantevoren te bellen of het uitkomt en dan gewoon wat minder lang te blijven, zodat ze dan ook echt focused op jouw bezoek. Wat ook kan tegen vanzelfsprekendheid (keuteltje komt toch wel langs en blijft wel zitten), is om een tijdje niet langs te gaan. Dan waardeert ze (waarschijnlijk onuitgesproken) als je weer wel komt.
maandag 9 april 2007 om 16:42
Herken het inderdaad. Ik heb zelf ook een moeilijke relatie met mijn moeder.
Hoe het zou moeten zijn weet ik niet - want wat is de ideale relatie?
Ik heb het beter hanteerbaar voor mezelf gemaakt door duidelijk grenzen aan te geven naar haar toe van wat ik wel en niet wil.
Het is mijn moeder natuurlijk, maar ze zit zo totaal anders in elkaar als ikzelf !
Hoe het zou moeten zijn weet ik niet - want wat is de ideale relatie?
Ik heb het beter hanteerbaar voor mezelf gemaakt door duidelijk grenzen aan te geven naar haar toe van wat ik wel en niet wil.
Het is mijn moeder natuurlijk, maar ze zit zo totaal anders in elkaar als ikzelf !
maandag 9 april 2007 om 19:29
Bedankt voor jullie reacties; echt heel erg fijn!
Het is idd echt een stukje rouwen voor me en ik zal idd mijn verwachtingen moeten bijstellen en misschien ook toch proberen bepaalde patronen te doorbreken want inderdaad spreek ik ook nauwelijks waardering uit etc.
Wel gek hoor om hier zo mijn verhaal te doen en bij enkele anderen maar mijn moeder weet van niks. Die heeft hier absoluut geen weet van maar ik denk dat ik haar erg zou kwetsen als ik het open zou gooien en het weinig tot niks zal opleveren doordat zij gewoon niet anders kan dan ze doet.
IN haar optiek hebben wij denk ik een prima dochter-moeder relatie, althans beter dan zij ooit gehad heeft met haar moeder.
Met mijn broer en zus kan ik het er ook niet echt over hebben. Zij zijn zo anders dan ik en lijken wat dat betreft denk ik meer op haar. Zij zijn ook niet zo vd gevoelens uiten en je kwetsbaar opstellen etc. en staan er gewoon minder bij stil.
Wel raar ook als mijn moeder op een gegeven moment overlijdt. Tuurlijk hou ik veel van haar maar toch sta ik wel wat ambivalent ten aanzien van haar. En dan kom je soms op begravenissen en dan hoor je mensen zulke dingen over de overledene zeggen... ik denk niet dat ik dat kan.
bedankt nogmaals en als meer mensen zich herkennen in mijn verhaal dan lees ik het graag of andere reacties natuurlijk!!
Het is idd echt een stukje rouwen voor me en ik zal idd mijn verwachtingen moeten bijstellen en misschien ook toch proberen bepaalde patronen te doorbreken want inderdaad spreek ik ook nauwelijks waardering uit etc.
Wel gek hoor om hier zo mijn verhaal te doen en bij enkele anderen maar mijn moeder weet van niks. Die heeft hier absoluut geen weet van maar ik denk dat ik haar erg zou kwetsen als ik het open zou gooien en het weinig tot niks zal opleveren doordat zij gewoon niet anders kan dan ze doet.
IN haar optiek hebben wij denk ik een prima dochter-moeder relatie, althans beter dan zij ooit gehad heeft met haar moeder.
Met mijn broer en zus kan ik het er ook niet echt over hebben. Zij zijn zo anders dan ik en lijken wat dat betreft denk ik meer op haar. Zij zijn ook niet zo vd gevoelens uiten en je kwetsbaar opstellen etc. en staan er gewoon minder bij stil.
Wel raar ook als mijn moeder op een gegeven moment overlijdt. Tuurlijk hou ik veel van haar maar toch sta ik wel wat ambivalent ten aanzien van haar. En dan kom je soms op begravenissen en dan hoor je mensen zulke dingen over de overledene zeggen... ik denk niet dat ik dat kan.
bedankt nogmaals en als meer mensen zich herkennen in mijn verhaal dan lees ik het graag of andere reacties natuurlijk!!
dinsdag 10 april 2007 om 07:51
Probeer je te richten op de positieve kanten van je moeder en benut die kanten. Misschien is zij niet in staat om over gevoelens te praten, maar kun je wel gezellig een wijntje drinken en over luchtiger onderwerpen praten en lachen met elkaar. Als je over wat moeilijker onderwerpen wilt praten kun je beter een goede vriendin of vriend benaderen. Je raakt alleen maar gefrustreerd wanneer je die dingen bij je moeder probeert te zoeken. Helaas heb je je ouders niet voor het uitzoeken en hebben zij ook hun eigen geschiedenis die hen maakt tot de personen die ze zijn. Zij lijkt me ondanks haar nuchterheid toch een zorgzame moeder voor je geweest alleen heeft zij dat op haar eigen manier zo goed als zij kon gedaan. Als kind krijg je vaak een bepaalde rol in een gezin en soms kom je daar niet meer vanaf. (Ik denk aan de opmerking van spastisch zijn omdat je niet zo handig was met gym) Je hiertegen verzetten levert vaak niets op, alleen frustratie bij jezelf, dus laat het rusten. Zo ben ik nog steeds de ongeduldige en onhandige omdat ik als kind niets terecht bracht van handwerkjes, terwijl ik nu juist heel rustig ben en mooie dingen maak.
Het zou kunnen dat je moeder een beetje jaloers is op jou succesvolle leventje, misschien had zij haar leven op een andere manier ingevuld als ze jouw kansen had gehad toen zij jong was. Maar ik denk dat zij ook erg trots is op jou, ook al zal ze dat nooit tegen je zeggen. Kijk er niet raar van op als ze bijvoorbeeld wel over jou succes verteld bij de buren, zo kunnen dergelijke mensen zijn. veel succes hiermee.
Het zou kunnen dat je moeder een beetje jaloers is op jou succesvolle leventje, misschien had zij haar leven op een andere manier ingevuld als ze jouw kansen had gehad toen zij jong was. Maar ik denk dat zij ook erg trots is op jou, ook al zal ze dat nooit tegen je zeggen. Kijk er niet raar van op als ze bijvoorbeeld wel over jou succes verteld bij de buren, zo kunnen dergelijke mensen zijn. veel succes hiermee.
dinsdag 10 april 2007 om 13:11
Hoi Keuteltje, jouw moeder lijkt wel erg op de mijne. Zij was ook de oudste dochter uit een boerengezin.
En ik had ook geen goede band met haar (intussen is ze overleden).
Ze had veel kritiek op me en soms had ik net als jij de indruk dat ze jaloers op me was.
Maar ik weet intussen dat dat maar één kant van het verhaal is.
Van andere mensen heb ik na haar dood vernomen dat ze trots op me was.
Ik zelf heb leren accepteren dat een goede band met mijn moeder voor mij niet weggelegd was.
Ik besef ook dat mijn moeder zelf niet echt gelukkig geweest kan zijn. Ze wist niet wat ze daarvoor moest doen. Ik ben gelukkiger in mijn leven dan zij was, ik kan dus alleen maar medelijden met haar hebben. Daarom ben ik ook niet boos op haar, ik vind het alleen maar jammer dat onze relatie niet goed was. Gelukkig heb ik een heel goede band met mijn eigen dochter.
Niet alles gaat in het leven zoals je wil, maar meestal zijn er ook dingen die wel goed gaan. Ik verheug me over de dingen die ik wel heb, en dat is heel wat. Ik hoop dat dat bij jou ook zo is!
En ik had ook geen goede band met haar (intussen is ze overleden).
Ze had veel kritiek op me en soms had ik net als jij de indruk dat ze jaloers op me was.
Maar ik weet intussen dat dat maar één kant van het verhaal is.
Van andere mensen heb ik na haar dood vernomen dat ze trots op me was.
Ik zelf heb leren accepteren dat een goede band met mijn moeder voor mij niet weggelegd was.
Ik besef ook dat mijn moeder zelf niet echt gelukkig geweest kan zijn. Ze wist niet wat ze daarvoor moest doen. Ik ben gelukkiger in mijn leven dan zij was, ik kan dus alleen maar medelijden met haar hebben. Daarom ben ik ook niet boos op haar, ik vind het alleen maar jammer dat onze relatie niet goed was. Gelukkig heb ik een heel goede band met mijn eigen dochter.
Niet alles gaat in het leven zoals je wil, maar meestal zijn er ook dingen die wel goed gaan. Ik verheug me over de dingen die ik wel heb, en dat is heel wat. Ik hoop dat dat bij jou ook zo is!
dinsdag 10 april 2007 om 18:07
Ook voor mij is dit verhaal heel herkenbaar. Mijn moeder komt dan niet uit een boerengezin maar wel uit gezin met veel problemen waarin geen ruimte was voor gevoelens en affectie. Ook ik ben jarenlang jaloers geweest op vriendinnen die konden praten met hun moeder over eigen problemen. Als ik begin over een probleem dan zegt mijn moeder steevast dat ik mij niet moet aanstellen.
Ik heb mij hier jaren aan gestoord en ben ik meerdere keren volledig over de rooie teruggereden naar huis omdat zij mij weer op de kast wist te jagen met haar uitspraken en gedrag. Ook heb haar hiermee weleens geconfronteerd maar werd ook één groot fiasco...we hebben maandenlang geen contact gehad met elkaar. Pas toen ik mijn excuses aanbood wilde ze weer met mij praten, anders hadden we nu nog geen contact gehad.
Nu, na al die jaren van frustratie, heb ik besloten om alles over een andere boeg te gooien. Met deze frustraties schiet ik namelijk niks op, het brengt mij nergens naar toe want mijn moeder is zoals ze is en ze zal nooit meer veranderen. Daarbij is deze frustratie iets persoonlijks, het is mijn probleem en niet de hare.
Ik probeer nu vooral de nadruk te leggen op haar goede eigenschappen. Als ze verhalen verteld over het reilen en zeilen uit de buurt, die mij dus geen zak interesseren, probeer ik geinteresseerd te luisteren en daarop te reageren. Het is immers haar leven en haar wereld en dat vind zij belangrijk. Verder heb ik ook veel steun aan de gedachte dat ik mijn moeder niet ben en zij is mij niet. Ik heb mijn eigen leven en eigen persoonlijkheid hoewel ik ongetwijfeld meer op haar lijk dan ik zou willen.
Het heeft lang geduurd voordat ik dit een beetje kon relativeren...en nog steeds heb ik het wel eens moeilijk. Maar als ik bedenk dat ze heel grappig is, levenslustig is en dat ze mij ten slotte toch heeft grootgebracht tot de persoon die ik nu ben dan kan ik hier toch wel weer mee omgaan.
En geloof mij, iedereen heeft wel problemen in de familie maar niet iedereen praat erover. Je moet dus niet denken dat het gras groener is bij de buren want dat is echt niet zo.
Ik heb mij hier jaren aan gestoord en ben ik meerdere keren volledig over de rooie teruggereden naar huis omdat zij mij weer op de kast wist te jagen met haar uitspraken en gedrag. Ook heb haar hiermee weleens geconfronteerd maar werd ook één groot fiasco...we hebben maandenlang geen contact gehad met elkaar. Pas toen ik mijn excuses aanbood wilde ze weer met mij praten, anders hadden we nu nog geen contact gehad.
Nu, na al die jaren van frustratie, heb ik besloten om alles over een andere boeg te gooien. Met deze frustraties schiet ik namelijk niks op, het brengt mij nergens naar toe want mijn moeder is zoals ze is en ze zal nooit meer veranderen. Daarbij is deze frustratie iets persoonlijks, het is mijn probleem en niet de hare.
Ik probeer nu vooral de nadruk te leggen op haar goede eigenschappen. Als ze verhalen verteld over het reilen en zeilen uit de buurt, die mij dus geen zak interesseren, probeer ik geinteresseerd te luisteren en daarop te reageren. Het is immers haar leven en haar wereld en dat vind zij belangrijk. Verder heb ik ook veel steun aan de gedachte dat ik mijn moeder niet ben en zij is mij niet. Ik heb mijn eigen leven en eigen persoonlijkheid hoewel ik ongetwijfeld meer op haar lijk dan ik zou willen.
Het heeft lang geduurd voordat ik dit een beetje kon relativeren...en nog steeds heb ik het wel eens moeilijk. Maar als ik bedenk dat ze heel grappig is, levenslustig is en dat ze mij ten slotte toch heeft grootgebracht tot de persoon die ik nu ben dan kan ik hier toch wel weer mee omgaan.
En geloof mij, iedereen heeft wel problemen in de familie maar niet iedereen praat erover. Je moet dus niet denken dat het gras groener is bij de buren want dat is echt niet zo.
woensdag 11 april 2007 om 11:51
Wat fijn om jullie berichtje te lezen. En Manon wat een hoop herkenning. ook ik ben met regelmaat "over de rooie" door haar in mijn ogen rare gedrag en uitspraken... Ik hoop dat ik het op een gegeven moment ook naast me neer kan leggen en het anders kan bekijken. Op dit moment lukt me dat meestal nog niet want ik vind haar soms zoo onbegrijpelijk. Zo treed ik binnenkort voor het eerst op... ik mag echter een beperkt aantal mensen meenemen, namelijk 3 personen. Voorop staat dat ik mijn vriend wil meenemen en daarbij een vriendin die altijd erg betrokken is. Ik heb dus een plekje over en dit aan mijn moeder laten weten. Op dat moment kwam er nauwelijks een reactie, toen ik een paar weken later dit verhaal vertelde tijdens een telefoongesprek met mijn zus waar mijn moeder bij zat, schreeuwde ze: 0 of 2; of we gaan allebei mee of niemand gaat mee......
ik weet dan niet hoe ik het heb. Hoe kun je zooo dominant zijn, zooo raar? Weet je dan niet hoe belangrijk het voor mij is? Ik denk dat ze stiekem bang is dat ik haar passeer en mijn vader (met wie ik wel een goede band heb) meevraag ofzo.... Erna hebben we er ook niet meer over gesproken. Nu zit ik dus met een klein dilemma. Mijn vriend vind dat ik ze gewoon allebei moet meenemen en die vriendin maar niet. Maar dan zou ik mee gaan in haar belachelijke gedrag. Ik denk dat ik een mailtje stuur naar zowel mijn moeders/vaders adres als mijn broer die ook altijd geinteresseerd is en dat ze zelf mogen uitvechten of en zoja wie van de drie meegaat.
Nouja, dit soort kleine voorbeeldjes zijn er in overvloed.
En ik herken me zo niet in haar, godzijdank. Soms kan ik me echt voor haar schamen. Maarja ze heeft me wel grootgebracht tot de persoon wie ik nu ben en daar ben ik haar heel erg dankbaar voor....
ik weet dan niet hoe ik het heb. Hoe kun je zooo dominant zijn, zooo raar? Weet je dan niet hoe belangrijk het voor mij is? Ik denk dat ze stiekem bang is dat ik haar passeer en mijn vader (met wie ik wel een goede band heb) meevraag ofzo.... Erna hebben we er ook niet meer over gesproken. Nu zit ik dus met een klein dilemma. Mijn vriend vind dat ik ze gewoon allebei moet meenemen en die vriendin maar niet. Maar dan zou ik mee gaan in haar belachelijke gedrag. Ik denk dat ik een mailtje stuur naar zowel mijn moeders/vaders adres als mijn broer die ook altijd geinteresseerd is en dat ze zelf mogen uitvechten of en zoja wie van de drie meegaat.
Nouja, dit soort kleine voorbeeldjes zijn er in overvloed.
En ik herken me zo niet in haar, godzijdank. Soms kan ik me echt voor haar schamen. Maarja ze heeft me wel grootgebracht tot de persoon wie ik nu ben en daar ben ik haar heel erg dankbaar voor....
donderdag 12 april 2007 om 00:51
Beste Keuteltje,
Ik begrijp jouw verhaal goed, heb zelf ook een 'verknipte' relatie met mijn moeder.
Je schreef dat je het 'raar' vond hier je verhaal te delen, in de wetenschap dat je moeder niets weet. Dit vond ik ook zo'n opmerkelijk en herkenbaar stukje; de loyaliteit en dan schuldgevoel dat je voelt als kind naar je ouder(s) toe...heel typerend.
Ik kan een boek schrijven over die dingen die mijn moeder wel deed of juist niet, wel of niet zei etc etc maar dat zal ik hier niet verder toelichten.
Vanuit mijn eigen ervaring kan ik je vertellen dat het een proces is waar je door heen moet. Voor jezelf een goede balans vinden in de omgang met je moeder, daarbij ook de acceptatie van je jeugd en de relatie tussen jou en jouw moeder. Dat duurt even en het is goed daarvoor open te staan en er mee te dealen. Gaandeweg zul je je sterker voelen (en daarmee grenzen stellen) en steeds minder in de valkuilen van het kwetsen stappen. Dat is belangrijk; dat ze je niet meer kan kwetsen! Pas dan ben je er vrij van en kun je het loslaten. Dat moet groeien en soms denk je dat je er niet meer vatbaar voor bent, maar dan opeens merk je weer dat ze je te pakken heeft, dat je je gekwetst voelt, je klote voelt of wat ook.
Neem de tijd voor jezelf en realiseer je het volgende: ook zonder die moeder die jij graag had gewild, ben je een goed mens die gelukkig kan en mag zijn en die waardevol is! Daarvoor heb je niet de relatie met haar nodig die je zo graag zou willen. Dat is er niet en zal niet komen, probeer te accepteren en het los te laten....
Ik begrijp jouw verhaal goed, heb zelf ook een 'verknipte' relatie met mijn moeder.
Je schreef dat je het 'raar' vond hier je verhaal te delen, in de wetenschap dat je moeder niets weet. Dit vond ik ook zo'n opmerkelijk en herkenbaar stukje; de loyaliteit en dan schuldgevoel dat je voelt als kind naar je ouder(s) toe...heel typerend.
Ik kan een boek schrijven over die dingen die mijn moeder wel deed of juist niet, wel of niet zei etc etc maar dat zal ik hier niet verder toelichten.
Vanuit mijn eigen ervaring kan ik je vertellen dat het een proces is waar je door heen moet. Voor jezelf een goede balans vinden in de omgang met je moeder, daarbij ook de acceptatie van je jeugd en de relatie tussen jou en jouw moeder. Dat duurt even en het is goed daarvoor open te staan en er mee te dealen. Gaandeweg zul je je sterker voelen (en daarmee grenzen stellen) en steeds minder in de valkuilen van het kwetsen stappen. Dat is belangrijk; dat ze je niet meer kan kwetsen! Pas dan ben je er vrij van en kun je het loslaten. Dat moet groeien en soms denk je dat je er niet meer vatbaar voor bent, maar dan opeens merk je weer dat ze je te pakken heeft, dat je je gekwetst voelt, je klote voelt of wat ook.
Neem de tijd voor jezelf en realiseer je het volgende: ook zonder die moeder die jij graag had gewild, ben je een goed mens die gelukkig kan en mag zijn en die waardevol is! Daarvoor heb je niet de relatie met haar nodig die je zo graag zou willen. Dat is er niet en zal niet komen, probeer te accepteren en het los te laten....
donderdag 12 april 2007 om 11:53
en wat betreft het laatste stuk dat ik geschreven heb. wat vinden jullie van het idee van die e-mail?
mijn vriend vindt dat ik allebei mijn ouders gewoon mee moet vragen... ik vind dat ik dan over me heen laat lopen omdat ik al duidelijk heb aangegeven dat ik ook een vriendin wil mee nemen. dus dit leek me wel een goede oplossing om het onderwerp niet onbespreekbaar te laten en dat ze er later achterkomen dat die dag al geweest is.... wat vinden jullie?
mijn vriend vindt dat ik allebei mijn ouders gewoon mee moet vragen... ik vind dat ik dan over me heen laat lopen omdat ik al duidelijk heb aangegeven dat ik ook een vriendin wil mee nemen. dus dit leek me wel een goede oplossing om het onderwerp niet onbespreekbaar te laten en dat ze er later achterkomen dat die dag al geweest is.... wat vinden jullie?
donderdag 12 april 2007 om 12:32
Wil wel reageren maar weet niet zo goed hoe......bij mij is het zo dat moeder liever het kind was.
Met andere woorden alle aandacht wil en wenst dat iedereen achter haar aanrent en belt etc..
Echter andersom niets van dat alles.
Ik wil wel contact maar word iedere keer teleurgesteld zodat ik het bijna niet meer kan. Maar ja het blijft je moeder he?
Mijn vader is niet meer bij haar overigens dus die schenkt haar ook niet de nodige aandacht.(vroeger kreeg ze die overigens genoeg hoor van man en kinderen maar goed...)
Ik denk dat ze ziek is en dat ze er niks aan kan doen maar ik ben ook maar een mens he?
Sorry moest het even kwijt.
Met andere woorden alle aandacht wil en wenst dat iedereen achter haar aanrent en belt etc..
Echter andersom niets van dat alles.
Ik wil wel contact maar word iedere keer teleurgesteld zodat ik het bijna niet meer kan. Maar ja het blijft je moeder he?
Mijn vader is niet meer bij haar overigens dus die schenkt haar ook niet de nodige aandacht.(vroeger kreeg ze die overigens genoeg hoor van man en kinderen maar goed...)
Ik denk dat ze ziek is en dat ze er niks aan kan doen maar ik ben ook maar een mens he?
Sorry moest het even kwijt.
vrijdag 13 april 2007 om 12:57
vrijdag 13 april 2007 om 14:12
vrijdag 13 april 2007 om 16:34
Keuteltje, wie wil JIJ mee? Wat maakt het uit wat wij vinden? Het is jouw optreden, jij bepaalt wie je mee wil hebben, en als diegene niet wil, shoot, dan neem je er twee mee of vraag totaal een ander, net als Feline zegt.
Ik herken je verhaal volkomen (ga liever niet op details in, schrijven over mijn moeder is niet goed voor me) maar je hebt gelijk als je zegt 'dan ga ik weer in haar keus mee."
Bepaal voor jezelf of je dat wil. Zoals andere poststers ook al schreven, je kunt kiezen voor een vrij oppervlakkige relatie - als je dat wil, dan is het niet zo erg om in haar keus mee te gaan.
Maar als je vindt dat zij dan teveel je leven bepaalt, kies dan voor jezelf en bepaal wat JIJ wil. Dat gaat waarschijnlijk wel tenkoste van het contact.
In deze dingen is het echt het beste om je eigen gevoel te volgen.. en dat zal je niet in een jaar tijd lukken.
Sterkte meisje.
zondag 15 april 2007 om 12:52
Nee dat is geen goed idee.
Ondanks dat ik een redelijk goed contact heb met mijn jongere broer (niet diepgaand, maar wel liefdevol) stak het mij toch toen hij in een dergelijke situatie zoals jij zat en de keuze aan de anderen liet. Hij mocht drie personen meenemen, twee stonden er al vast en van die derde zei hij zoek maar onderling uit wie er mee gaat. Dat is niet gedaan, dus toen ging er uiteindelijk niemand als derde mee. Je kunt m.i. veel beter gewoon mensen op de man af vragen, want dan is er duidelijkheid voor iedereen.
Overigens, er heeft een aantal mensen gepost, maar jij reageert daar helemaal niet op en gaat alleen maar door over die mail. Dat vind ik eigenlijk niet zo netjes.
maandag 16 april 2007 om 08:13
Hoi Keuteltje,
Zeer herkenbaar jouw verhaal en hoe sneu ook, ik kan je geen oplossing geven. Ik ben 20 jaar ouder dan jij en heb bijna mijn leven lang geprobeerd een betere relatie met mijn moeder (ouders) te krijgen. Realiseer je dat je je moeder niet zal kunnen veranderen, want dat is wat je graag wilt. Je zult moeten proberen vrede te krijgen met de relatie die er nu is. Dat je daarin niet gelukkig bent is duidelijk, maar het zal zeker NIET anders worden dan nu. Het enige wat je kunt doen is ZELF veranderen, zodat je ermee kunt leven.
Mijn strategie is zo weinig mogelijk contact. Me niet meer laten beinvloeden door hetgeen mijn moeder denkt/verwacht van mij, dat gaat alleen door lichamelijke EN geestelijke afstand. Hopen dat je een relatie met je moeder krijgt zoals je ziet bij anderen is ijdele!! hoop... helaas.
N4B
Zeer herkenbaar jouw verhaal en hoe sneu ook, ik kan je geen oplossing geven. Ik ben 20 jaar ouder dan jij en heb bijna mijn leven lang geprobeerd een betere relatie met mijn moeder (ouders) te krijgen. Realiseer je dat je je moeder niet zal kunnen veranderen, want dat is wat je graag wilt. Je zult moeten proberen vrede te krijgen met de relatie die er nu is. Dat je daarin niet gelukkig bent is duidelijk, maar het zal zeker NIET anders worden dan nu. Het enige wat je kunt doen is ZELF veranderen, zodat je ermee kunt leven.
Mijn strategie is zo weinig mogelijk contact. Me niet meer laten beinvloeden door hetgeen mijn moeder denkt/verwacht van mij, dat gaat alleen door lichamelijke EN geestelijke afstand. Hopen dat je een relatie met je moeder krijgt zoals je ziet bij anderen is ijdele!! hoop... helaas.
N4B
maandag 16 april 2007 om 17:57
maandag 16 april 2007 om 17:59
Beste Keuteltje, ik was net van plan een dergelijk topic te openen, toen ik het jouwe aantrof. Meid, ik voel met je mee. In jouw verhaal en dat van anderen herken ik diverse zaken. Mijn situatie : ik 53, zij 89! En nog vindt ze dat ze het recht heeft mij te 'bemoederen', alsof ik 14 ben. Ik ben ongehuwd en heb sinds 2 jaar een leuke LAT. Ze vindt het nog steeds nodig kritiek op mij te hebben (van kleding tot eetgewoonten en noem maar op......). Intussen meen ik dat ik haar kan omschrijven als een dominante claimerige moeder.....
Zij is altijd heel beschermd opgevoed en verwend door haar ouders. Daardoor kon zij zich ook in haar huwelijk niet aanpassen en is dat stukgelopen. Nu is nog het steeds 'haar wil is wet' en als ik daar tegenin ga ben ik 'brutaal en net zo eigenwijs als je vader......' En dat al meer dan 40 jaar, kan je nagaan.
(Met mijn vader heb ik altijd een goede band gehad, hij is helaas in 99 overleden). We hebben regelmatig 'ruzie', ook over de telefoon. Ik geef geen strobreed toe (best koppig) en zij lijkt het de volgende keer vergeten te zijn......... Ik probeer het toch wel een beetje in de hand te houden, want als ze ineens dood is (kan toch?) wil ik niet met een schuldgevoel achterblijven, maar het valt niet mee. Zij is gewoon geen lieve moeder, nooit geweest. Ik ben (dus) ook geen lieve dochter, terwijl ik wel veel liefde te geven heb, maar die komt dus terecht bij mijn LAT en mensen en dieren om mij heen. He, het is lekker het eens even op 'papier' te hebben gezet. Dat lucht op. Groetjes, Beter Laat
Zij is altijd heel beschermd opgevoed en verwend door haar ouders. Daardoor kon zij zich ook in haar huwelijk niet aanpassen en is dat stukgelopen. Nu is nog het steeds 'haar wil is wet' en als ik daar tegenin ga ben ik 'brutaal en net zo eigenwijs als je vader......' En dat al meer dan 40 jaar, kan je nagaan.
(Met mijn vader heb ik altijd een goede band gehad, hij is helaas in 99 overleden). We hebben regelmatig 'ruzie', ook over de telefoon. Ik geef geen strobreed toe (best koppig) en zij lijkt het de volgende keer vergeten te zijn......... Ik probeer het toch wel een beetje in de hand te houden, want als ze ineens dood is (kan toch?) wil ik niet met een schuldgevoel achterblijven, maar het valt niet mee. Zij is gewoon geen lieve moeder, nooit geweest. Ik ben (dus) ook geen lieve dochter, terwijl ik wel veel liefde te geven heb, maar die komt dus terecht bij mijn LAT en mensen en dieren om mij heen. He, het is lekker het eens even op 'papier' te hebben gezet. Dat lucht op. Groetjes, Beter Laat
maandag 14 mei 2007 om 10:17
Wat een herkenbare verhalen hier!!! Ik loop ook al jaren tegen hetzelfde aan. Heb eigenlijk een soort haat/liefde relatie met mijn moeder. Ik hou ontzettend veel van haar maar soms haat ik haar ook bijna.Maar nu mijn moeder kanker heeft en het niet te genezen is wordt het weer een heel ander verhaal.
Aan de ene kant wil ik afstand van haar nemen, maar aan de andere kant kan ik dat (nu zeker) niet. Het brak mijn hart voor haar toen ik het hoorde en het liefst wil ik haar overal tegen beschermen en alles voor haar doen. Maar soms ben ik zo woest op haar vanwege het schuldgevoel dat ze je heel subtiel en manipulerend kan geven, maar ook dat alles soms om haar lijkt te draaien en dat ze nauwelijks naar ons informeert, dat ik niet weet hoe ik ermee om moet gaan. Bijvoorbeeld, mijn vriend had een tijd geleden (voordat ze zelf deze diagnose kreeg ) een vervelende ervaring waar hij heel veel voor naar het ziekenhuis moest, en ze heeft hem nooit gebeld hoe het met hem ging. Ze vroeg er wel naar als ik haar belde maar meer ook niet. Ze vergat ook al eens zijn verjaardag.
Ook als ik problemen heb vertel ik er zelf wel over maar geeft ze echt lauwe reactie's, en heb ik het gevoel dat ze me maar een zeurpiet vind omdat ik het verder hardstikke goed heb. Ook heb ik de afgelopen jaren de benen uit mijn lijf gelopen om leuke dingen voor haar te doen, en leuke vakantie's en reisjes met haar gemaakt. Die waren soms dan toch niet zo leuk, omdat we te verschillend zijn en ik had er vaak toch meer van verwacht.
Ik heb het gevoel dat ze erg veel afstand houdt en zichzelf niet bloot wil/durft te geven, en ook vaak geen zin heeft om moeite voor ons te doen, zich even leuk aan te kleden ofzo i.p.v. in haar oude joggingbroek te lopen omdat "wij het maar zijn" Terwijl ik het gevoel heb dat ik steeds als een hondje achter haar aanren om maar te zorgen dat ze het leuk en goed heeft en waardering hiervoor heeft.
Toch merk ik dat ze wel blij met ons is en trots over mijn vriend en mij praat naar anderen en ook foto's van ons trots neerzet, en dat het haar ook een fijn gevoel geeft.
Ik probeer dan ook de leuke dingen eruit te halen en hartelijk en belangstellend naar haar te zijn ,i.p.v. vaak kritiek op haar te hebben zoals ik ook zelf vaak wel doe, en geen dingen van haar te verwachten waarvan ik weet dat ik ze toch niet krijg. Dit gaat de laatste tijd een stuk beter.
Maar soms val je weer terug en verwacht je weer te veel en wordt je toch weer gekwetst. Daarom was het heel fijn om dit topic en de reactie's te lezen. Die hebben me echt weer even uit een dipje getrokken en nu weet ik weer; oh ja, zo was het en dat kan ik beter niet van haar verwachten.
Ik heb het topic gekopieerd en bewaard zodat ik het weer door kan lezen mocht het weer eens nodig zijn, en ben benieuwd of er nog meer reactie's komen.
Groetjes Laura
Aan de ene kant wil ik afstand van haar nemen, maar aan de andere kant kan ik dat (nu zeker) niet. Het brak mijn hart voor haar toen ik het hoorde en het liefst wil ik haar overal tegen beschermen en alles voor haar doen. Maar soms ben ik zo woest op haar vanwege het schuldgevoel dat ze je heel subtiel en manipulerend kan geven, maar ook dat alles soms om haar lijkt te draaien en dat ze nauwelijks naar ons informeert, dat ik niet weet hoe ik ermee om moet gaan. Bijvoorbeeld, mijn vriend had een tijd geleden (voordat ze zelf deze diagnose kreeg ) een vervelende ervaring waar hij heel veel voor naar het ziekenhuis moest, en ze heeft hem nooit gebeld hoe het met hem ging. Ze vroeg er wel naar als ik haar belde maar meer ook niet. Ze vergat ook al eens zijn verjaardag.
Ook als ik problemen heb vertel ik er zelf wel over maar geeft ze echt lauwe reactie's, en heb ik het gevoel dat ze me maar een zeurpiet vind omdat ik het verder hardstikke goed heb. Ook heb ik de afgelopen jaren de benen uit mijn lijf gelopen om leuke dingen voor haar te doen, en leuke vakantie's en reisjes met haar gemaakt. Die waren soms dan toch niet zo leuk, omdat we te verschillend zijn en ik had er vaak toch meer van verwacht.
Ik heb het gevoel dat ze erg veel afstand houdt en zichzelf niet bloot wil/durft te geven, en ook vaak geen zin heeft om moeite voor ons te doen, zich even leuk aan te kleden ofzo i.p.v. in haar oude joggingbroek te lopen omdat "wij het maar zijn" Terwijl ik het gevoel heb dat ik steeds als een hondje achter haar aanren om maar te zorgen dat ze het leuk en goed heeft en waardering hiervoor heeft.
Toch merk ik dat ze wel blij met ons is en trots over mijn vriend en mij praat naar anderen en ook foto's van ons trots neerzet, en dat het haar ook een fijn gevoel geeft.
Ik probeer dan ook de leuke dingen eruit te halen en hartelijk en belangstellend naar haar te zijn ,i.p.v. vaak kritiek op haar te hebben zoals ik ook zelf vaak wel doe, en geen dingen van haar te verwachten waarvan ik weet dat ik ze toch niet krijg. Dit gaat de laatste tijd een stuk beter.
Maar soms val je weer terug en verwacht je weer te veel en wordt je toch weer gekwetst. Daarom was het heel fijn om dit topic en de reactie's te lezen. Die hebben me echt weer even uit een dipje getrokken en nu weet ik weer; oh ja, zo was het en dat kan ik beter niet van haar verwachten.
Ik heb het topic gekopieerd en bewaard zodat ik het weer door kan lezen mocht het weer eens nodig zijn, en ben benieuwd of er nog meer reactie's komen.
Groetjes Laura
