Relaties
alle pijlers
Teleurgesteld in vriendin
zondag 4 december 2022 om 19:31
Ik ben wat teleurgesteld in een vriendin van mij.
Situatieschets:
Ze is een stuk ouder dan ik, 19 jaar ouder en is al oma van een aantal kleinkinderen. Soms hebben we een periode heel intensief contact (bellen, iets drinken of eten, goede gesprekken etc) en soms wat minder. We lezen regelmatig samen boeken en delen dan onze leeservaring met elkaar of gaan ergens een hapje eten/wandelen.
Ik ken haar al heel lang, eigenlijk al sinds ex mij en de kids heeft verlaten voor een ander en sindsdien niet meer heeft omgekeken naar zijn kinderen.
Ze heeft veel meegekregen van de rollercoaster die ik daarna mee maakte en ook gezien dat de kinderen al meer dan een decennia opgroeien zonder hun vader.
Tijdens onze gesprekken kwam ze altijd met het advies: ach joh, de kinderen komen er wel overheen. Het is niet het einde van de wereld dat ze geen contact meer hebben met hun vader, joh ze komen toch niks tekort, kinderen zijn heel flexibel hoor etc etc.
Vaak kreeg ik (zeker in het begin) het gevoel dat ze vond dat mijn teleurstelling over het feit dat de kinderen hun vader niet meer zagen wat overdreven was en dat we zo snel mogelijk weer over een ander onderwerp moesten praten.
Let op: ik rakelde het niet op, maar als er een gebeurtenis plaatsvond die daarmee verband hield wilde ik wel soms mij hart luchten over de impact van een afwezige vader (bv als er weer een rechtzaak aan zat te komen oid). Maar nee, ik moest zsm het blad omslaan vond ze dan.
Ik besloot op een dag het onderwerp 'vader' niet meer bij haar op tafel te brengen.
Deze week belde ze me op via facetime.
Helemaal in tranen. Haar zoon woont al 9 maanden bij haar in (nooit iets over gezegd) omdat hij was buiten gegooid door zijn vrouw (overspel).
Helemaal in tranen omdat ze het zó erg vind voor de kleinkinderen (pre tieners) dat ze voortaan van het ene adres naar het andere adres moeten, dat de wereld van haar kleinkinderen in duigen is gevallen, dat ze ook 'zulk soort kinderen' zullen worden, vreselijk, hun wereld is kapot etc etc
Ze kwam gewoon van tranen bijna niet meer uit haar woorden. Terwijl de situatie met haar zoon nu al bijna 9 maanden lang aan de gang blijkt te zijn, haar zoon zijn kids met regelmaat ziet en verder zijn ze nog bezig met de afwikkeling van een aantal financiële zaken zodat het allemaal goed geregeld zal worden.
Maar haar kleinkinderen hebben dus gewoon een vader die ze met regelmaat zien en betrokken is in hun leven. Nee, voor haar was het was niet het leven dat ze wilde voor haar kleinkinderen.
Ik voelde een brok in mijn keel. Al die jaren bagatelliseerde ze mijn gevoelens en kreeg ik nog nét niet het gevoel dat ik me aanstelde en dat mijn kinderen er vast niks aan zouden overhouden.
Voor haar (nota bene!) kleinkinderen is het het einde van de wereld dat ze nu een omgangsregeling hebben met hun vader, want oh wat zijn ze toch zielig.
Ik heb hier vreemde gevoelens aan overgehouden en weet niet zo goed wat ik hiermee moet.
Stel ik me aan?
Situatieschets:
Ze is een stuk ouder dan ik, 19 jaar ouder en is al oma van een aantal kleinkinderen. Soms hebben we een periode heel intensief contact (bellen, iets drinken of eten, goede gesprekken etc) en soms wat minder. We lezen regelmatig samen boeken en delen dan onze leeservaring met elkaar of gaan ergens een hapje eten/wandelen.
Ik ken haar al heel lang, eigenlijk al sinds ex mij en de kids heeft verlaten voor een ander en sindsdien niet meer heeft omgekeken naar zijn kinderen.
Ze heeft veel meegekregen van de rollercoaster die ik daarna mee maakte en ook gezien dat de kinderen al meer dan een decennia opgroeien zonder hun vader.
Tijdens onze gesprekken kwam ze altijd met het advies: ach joh, de kinderen komen er wel overheen. Het is niet het einde van de wereld dat ze geen contact meer hebben met hun vader, joh ze komen toch niks tekort, kinderen zijn heel flexibel hoor etc etc.
Vaak kreeg ik (zeker in het begin) het gevoel dat ze vond dat mijn teleurstelling over het feit dat de kinderen hun vader niet meer zagen wat overdreven was en dat we zo snel mogelijk weer over een ander onderwerp moesten praten.
Let op: ik rakelde het niet op, maar als er een gebeurtenis plaatsvond die daarmee verband hield wilde ik wel soms mij hart luchten over de impact van een afwezige vader (bv als er weer een rechtzaak aan zat te komen oid). Maar nee, ik moest zsm het blad omslaan vond ze dan.
Ik besloot op een dag het onderwerp 'vader' niet meer bij haar op tafel te brengen.
Deze week belde ze me op via facetime.
Helemaal in tranen. Haar zoon woont al 9 maanden bij haar in (nooit iets over gezegd) omdat hij was buiten gegooid door zijn vrouw (overspel).
Helemaal in tranen omdat ze het zó erg vind voor de kleinkinderen (pre tieners) dat ze voortaan van het ene adres naar het andere adres moeten, dat de wereld van haar kleinkinderen in duigen is gevallen, dat ze ook 'zulk soort kinderen' zullen worden, vreselijk, hun wereld is kapot etc etc
Ze kwam gewoon van tranen bijna niet meer uit haar woorden. Terwijl de situatie met haar zoon nu al bijna 9 maanden lang aan de gang blijkt te zijn, haar zoon zijn kids met regelmaat ziet en verder zijn ze nog bezig met de afwikkeling van een aantal financiële zaken zodat het allemaal goed geregeld zal worden.
Maar haar kleinkinderen hebben dus gewoon een vader die ze met regelmaat zien en betrokken is in hun leven. Nee, voor haar was het was niet het leven dat ze wilde voor haar kleinkinderen.
Ik voelde een brok in mijn keel. Al die jaren bagatelliseerde ze mijn gevoelens en kreeg ik nog nét niet het gevoel dat ik me aanstelde en dat mijn kinderen er vast niks aan zouden overhouden.
Voor haar (nota bene!) kleinkinderen is het het einde van de wereld dat ze nu een omgangsregeling hebben met hun vader, want oh wat zijn ze toch zielig.
Ik heb hier vreemde gevoelens aan overgehouden en weet niet zo goed wat ik hiermee moet.
Stel ik me aan?
hanaa wijzigde dit bericht op 04-12-2022 22:02
1.93% gewijzigd
zondag 4 december 2022 om 20:57
Ik snap je zo ontzettend goed.
Toch zou ik het enigszins willen relativeren.
Ik heb namelijk net zo’ n vriendin. Zo vreselijk nuchter.
Op dit moment gaat het in haar leven ontzettend goed en met mij minder. Ik kan er weinig met haar over praten want dan krijg ik net zulk soort opmerkingen als jij. Heel oppervlakkig en een soort van: “ het hoort er nu eenmaal bij.. of: gewoon niet mee zitten, gaat vanzelf wel over”
Toch is ze er op andere gebieden wel heel erg veel voor me. Praktisch. Qua afleiding en gezelligheid.. en ik kan haar altijd bellen als ik in de rats zit, of haar nodig ben.
Door enigszins levenservaring en mensenkennis heb ik het vermoeden dat zij ooit in een situatie geplaatst gaat worden waarin zij mij beter gaat begrijpen en ik de neiging zal moeten onderdrukken om te willen zeggen: snap je nu wat ik bedoel?
Maar omdat ik weet dat ze er met de beste bedoelingen altijd voor me is geweest en me heeft willen bieden wat ze kon zal ik haar hopelijk, indien natuurlijk nodig, mijn ervaringen met haar kunnen delen.
Soms moet je er gewoon boven staan
En geven in onvoorwaardelijkheid
Toch zou ik het enigszins willen relativeren.
Ik heb namelijk net zo’ n vriendin. Zo vreselijk nuchter.
Op dit moment gaat het in haar leven ontzettend goed en met mij minder. Ik kan er weinig met haar over praten want dan krijg ik net zulk soort opmerkingen als jij. Heel oppervlakkig en een soort van: “ het hoort er nu eenmaal bij.. of: gewoon niet mee zitten, gaat vanzelf wel over”
Toch is ze er op andere gebieden wel heel erg veel voor me. Praktisch. Qua afleiding en gezelligheid.. en ik kan haar altijd bellen als ik in de rats zit, of haar nodig ben.
Door enigszins levenservaring en mensenkennis heb ik het vermoeden dat zij ooit in een situatie geplaatst gaat worden waarin zij mij beter gaat begrijpen en ik de neiging zal moeten onderdrukken om te willen zeggen: snap je nu wat ik bedoel?
Maar omdat ik weet dat ze er met de beste bedoelingen altijd voor me is geweest en me heeft willen bieden wat ze kon zal ik haar hopelijk, indien natuurlijk nodig, mijn ervaringen met haar kunnen delen.
Soms moet je er gewoon boven staan
En geven in onvoorwaardelijkheid
anoniem_64c64c3ae7000 wijzigde dit bericht op 04-12-2022 21:00
1.50% gewijzigd
zondag 4 december 2022 om 20:57
Ik begrijp je. De vader van mijn kinderen keek amper naar zijn dochters om op een gegeven moment. Liet het vaak afweten en ik zag wat het met vooral mijn jongste dochter deed. Mijn oudste vond het voor zichzelf niet zo erg maar zag dat haar zusje eronder leed. Dus nee, ik vind niet dat je je aanstelt. Deze vriendin heeft jou niet kunnen steunen toen je daar behoefte aan had. Ik had een vriendin bij wie ik dit ook niet kwijt kon, sterker nog, die ging ineens vriendschap aan met mijn ex via social media. Dat was einde vriendschap. Echt lastig.
De kleinkinderen van jouw vriendin zijn niet zielig Die zien hun vader geregeld en als die vader naar zijn kinderen omkijkt, zorgt hij er ook voor dat zijn kinderen ook hun oma zien. Dat jouw vriendin het er moeilijk mee heeft dat haar zoon gescheiden is, dat kan. Dat is ook naar. Maar ze heeft jouw gevoelens wel erg gebagatelliseerd en van een vriendin had je wat meer steun mogen verwachten. In ieder geval had je meer je verhaal bij haar kwijt moeten kunnen. Hoe oud zijn je kinderen nu?
De kleinkinderen van jouw vriendin zijn niet zielig Die zien hun vader geregeld en als die vader naar zijn kinderen omkijkt, zorgt hij er ook voor dat zijn kinderen ook hun oma zien. Dat jouw vriendin het er moeilijk mee heeft dat haar zoon gescheiden is, dat kan. Dat is ook naar. Maar ze heeft jouw gevoelens wel erg gebagatelliseerd en van een vriendin had je wat meer steun mogen verwachten. In ieder geval had je meer je verhaal bij haar kwijt moeten kunnen. Hoe oud zijn je kinderen nu?
zondag 4 december 2022 om 20:59
Ik herken je gevoel wel, Hanaa. Ik had ooit een vriendin die - zo zei ze altijd - een hele nare relatie had. D'r vent ging vreemd, ze insinueerde vaak dat ie kennelijk ook losse handjes had, ze hadden samen een huis onder water dus ze kon ook niet bij hem weg want dan zou ze minstens een ton restschuld overhouden, ze zat minstens 3 keer per week op mijn bank te klagen en te janken en ik maar zeggen van girlpower en verlaat die sukkel toch en team vriendin zijn etc etc etc.
Vervolgens gebeurt er een keer iets, ik weet niet eens meer wat, en ineens zegt ze tegen me, ook echt heel laconiek alsof het de normaalste zaak van de wereld was om dat tegen me te zeggen "oh nee, jouw leven is mijn grootste schrikbeeld". Haha, hihi en ze kletst zo door alsof ze niet net de allergrootste kutopmerking ever tegen me had uitgebraakt.
Dat raakte me zo! Ik dacht echt holy crap hoe erg moet jij wel niet op me neerkijken dat je een kutrelatie en een vent die je belazert en in elkaar slaat en tonnen schulden hebben nog te prefereren vindt boven mijn - in mijn ogen vrij fabulous - leven?
Dus ik snap heel goed hoe die opmerking van iemand die je als vriendin beschouwde je geraakt heeft.
Ik heb geen advies voor je, maar wou je alleen even zeggen dat ik je begrijp.
Vervolgens gebeurt er een keer iets, ik weet niet eens meer wat, en ineens zegt ze tegen me, ook echt heel laconiek alsof het de normaalste zaak van de wereld was om dat tegen me te zeggen "oh nee, jouw leven is mijn grootste schrikbeeld". Haha, hihi en ze kletst zo door alsof ze niet net de allergrootste kutopmerking ever tegen me had uitgebraakt.
Dat raakte me zo! Ik dacht echt holy crap hoe erg moet jij wel niet op me neerkijken dat je een kutrelatie en een vent die je belazert en in elkaar slaat en tonnen schulden hebben nog te prefereren vindt boven mijn - in mijn ogen vrij fabulous - leven?
Dus ik snap heel goed hoe die opmerking van iemand die je als vriendin beschouwde je geraakt heeft.
Ik heb geen advies voor je, maar wou je alleen even zeggen dat ik je begrijp.
Am Yisrael Chai!
zondag 4 december 2022 om 21:01
Ik heb werkelijk geen idee hoe ik er nu mee moet omgaan. De komende tijd zal alles wel in het teken van haar kleinkinderen staan en hoe erg het allemaal wel niet is.
Ik ben iemand die heel erg mee kan leven met een ander, regelmatig een luisterend oor biedt aan mensen, mee denk etc. Heb een heel groot hart, maar na vandaag voel ik me bij haar een soort van versteend ofzo.
Ook het feit dat ze dit al 9 maanden verborgen hield. Ze zei: ik wilde het je het nu vertellen want ik weet dat jij binnenkort afgesproken hebt met die en die en zij weten het al heel lang. Ik wilde niet dat je het van hen zou horen.
En daarna ging ze over tot het toekomstbeeld dat ze altijd voor haar zoon en kleinkinderen voor ogen had.
Ik heb haar wel proberen op te beuren, aangegeven dat ik begrijp dat hun wereld door elkaar is geschud, dat ik de chaos en schrik begrijp en dat ik haar moederhart begrijp (dat meen ik ook).
Na het gesprek voelde ik ineens een afkeer naar haar toe, een gevoel van afstand, teleurstelling en boosheid.
Ik ben iemand die heel erg mee kan leven met een ander, regelmatig een luisterend oor biedt aan mensen, mee denk etc. Heb een heel groot hart, maar na vandaag voel ik me bij haar een soort van versteend ofzo.
Ook het feit dat ze dit al 9 maanden verborgen hield. Ze zei: ik wilde het je het nu vertellen want ik weet dat jij binnenkort afgesproken hebt met die en die en zij weten het al heel lang. Ik wilde niet dat je het van hen zou horen.
En daarna ging ze over tot het toekomstbeeld dat ze altijd voor haar zoon en kleinkinderen voor ogen had.
Ik heb haar wel proberen op te beuren, aangegeven dat ik begrijp dat hun wereld door elkaar is geschud, dat ik de chaos en schrik begrijp en dat ik haar moederhart begrijp (dat meen ik ook).
Na het gesprek voelde ik ineens een afkeer naar haar toe, een gevoel van afstand, teleurstelling en boosheid.
zondag 4 december 2022 om 21:03
Spijker op zijn kop denk ik.turquasi schreef: ↑04-12-2022 20:24Het zou zomaar kunnen dat ze de situatie voor iedereen in dat gebroken gezin heel erg vind maar het is lastig om het te hebben over wat er allemaal echt gebeurd is. Die arme schoondochter die terecht woest is en ze waarschijnlijk niet meer aan de kerstdis zal zien, if ever. De schaamte van een zoon die het aanricht en vervolgens weer maanden onder je dak moet wonen maakt het niet leuk klagen daarover. De kinderen zijn dan een 'veiliger onderwerp' in haar optiek, want ze heeft echt niet in de gaten dat jij dit gaat vergelijken met wat jij meemaakte destijds. Ze komt sowieso niet over als iemand met enige begaafdheid qua inlevingsvermogen. Dat kun je haar natuurlijk kwalijk nemen (al is het de vraag of het met willen of met kunnen te maken heeft) maar je kunt ook gewoon een beetje afstand nemen als het je irriteert. Zij hield tenslotte ook een bepaalde afstand destijds door er niet echt op in te gaan steeds.
Mogelijk schaamt ze zich enorm voor het gedrag van haar volwassen zoon.
zondag 4 december 2022 om 21:04
Ik zou het een beetje af laten koelen, alsin de vriendschap. Blijkbaar voelt ze nu na negen maanden pas de drang om het te vertellen...omdat ze in een positie zit dat het wel moet. Laat staan als dit niet zo was geweest.
De rare woorden uit haar mond gooien is ook niet fijn.
Weet je, soms is het ook geen ramp hè die mensen te laten lopen.
De rare woorden uit haar mond gooien is ook niet fijn.
Weet je, soms is het ook geen ramp hè die mensen te laten lopen.
zondag 4 december 2022 om 21:10
Het staat je gewoon vrij om even wat meer afstand te nemen.
Jullie hebben kennelijk een andere kijk op wat er belangrijk is in het leven. Voor haar is uiterlijke schijn belangrijker dan voor jou. Daarom is het voor wel gênant als jij het via via hoort en niet gênant als zij het gewoon negen maanden onder het tapijt moffelt.
Meestal ontdooi je weer als je versteend bent. Gun jezelf die tijd gewoon even. Dit is vers en raakt je diep. Laat dat er gewoon even zijn zonder meteen van jezelf te verwachten/eisen dat je weet hoe je hierop wil reageren of hiermee om wil gaan. Tenzij jullie dagelijks met elkaar bellen heb je echt wel een paar dagen om dit te laten bezinken. En als ze morgen belt dan kun je zeggen dat je nogal ondersteboven bent van het feit dat ze negen maanden zo'n groot geheim voor je had en dat je even een paar dagen nodig hebt om dat te laten bezinken en te zorgen dat je er zorgvuldig op kunt reageren.
Jullie hebben kennelijk een andere kijk op wat er belangrijk is in het leven. Voor haar is uiterlijke schijn belangrijker dan voor jou. Daarom is het voor wel gênant als jij het via via hoort en niet gênant als zij het gewoon negen maanden onder het tapijt moffelt.
Meestal ontdooi je weer als je versteend bent. Gun jezelf die tijd gewoon even. Dit is vers en raakt je diep. Laat dat er gewoon even zijn zonder meteen van jezelf te verwachten/eisen dat je weet hoe je hierop wil reageren of hiermee om wil gaan. Tenzij jullie dagelijks met elkaar bellen heb je echt wel een paar dagen om dit te laten bezinken. En als ze morgen belt dan kun je zeggen dat je nogal ondersteboven bent van het feit dat ze negen maanden zo'n groot geheim voor je had en dat je even een paar dagen nodig hebt om dat te laten bezinken en te zorgen dat je er zorgvuldig op kunt reageren.
sprankelend wijzigde dit bericht op 04-12-2022 21:10
0.05% gewijzigd
zondag 4 december 2022 om 21:10
Lastige situatie! Ik kan me voorstellen dat je je zo voelt.
Mijn uitgangspunt in zulke gevallen, is uitgaan van de goede intenties van je vriendin. Als ik je verhaal lees is het namelijk, los van dit pijnlijke onderdeel, een fijne vriendin. Met als uitgangspunt dat ze om je geeft kan ik me voorstellen dat ze niet goed wist hoe ze met jou pijnlijk situatie om moest gaan. Je had veel verdriet, dat zij op geen enkele manier weg kon nemen. Wellicht probeerde ze je op een heel onhandige manier gerust te stellen, door te zeggen dat het wel goed zou komen met de kinderen. Ik snap heel goed dat jij daar niets aan had, in tegendeel, maar ik kan me niet voorstellen dat zij zich daar bewust van was.
Juist dat ze nu zo op haar eigen situatie reageert zegt hier ook iets over. Ze vindt het duidelijk heel erg voor kinderen als ze hun vader missen. Grote kans dat ze dat ook al in jou geval vond, maar dat misschien niet ook op je bordje wilde leggen. Enfin, je zult het nooit echt weten totdat je hier heel open het gesprek met haar over aangaat. Dan weet je waar je staat en hoe je verder kunt, met of zonder haar.
Mijn uitgangspunt in zulke gevallen, is uitgaan van de goede intenties van je vriendin. Als ik je verhaal lees is het namelijk, los van dit pijnlijke onderdeel, een fijne vriendin. Met als uitgangspunt dat ze om je geeft kan ik me voorstellen dat ze niet goed wist hoe ze met jou pijnlijk situatie om moest gaan. Je had veel verdriet, dat zij op geen enkele manier weg kon nemen. Wellicht probeerde ze je op een heel onhandige manier gerust te stellen, door te zeggen dat het wel goed zou komen met de kinderen. Ik snap heel goed dat jij daar niets aan had, in tegendeel, maar ik kan me niet voorstellen dat zij zich daar bewust van was.
Juist dat ze nu zo op haar eigen situatie reageert zegt hier ook iets over. Ze vindt het duidelijk heel erg voor kinderen als ze hun vader missen. Grote kans dat ze dat ook al in jou geval vond, maar dat misschien niet ook op je bordje wilde leggen. Enfin, je zult het nooit echt weten totdat je hier heel open het gesprek met haar over aangaat. Dan weet je waar je staat en hoe je verder kunt, met of zonder haar.
zondag 4 december 2022 om 21:10
Dat is het nu, ze zien hun vader heel vaak, hij brengt ze nog elke week naar hun sport, haalt ze op, is heel betrokken etcJuliaAgrippina schreef: ↑04-12-2022 20:57Ik begrijp je. De vader van mijn kinderen keek amper naar zijn dochters om op een gegeven moment. Liet het vaak afweten en ik zag wat het met vooral mijn jongste dochter deed. Mijn oudste vond het voor zichzelf niet zo erg maar zag dat haar zusje eronder leed. Dus nee, ik vind niet dat je je aanstelt. Deze vriendin heeft jou niet kunnen steunen toen je daar behoefte aan had. Ik had een vriendin bij wie ik dit ook niet kwijt kon, sterker nog, die ging ineens vriendschap aan met mijn ex via social media. Dat was einde vriendschap. Echt lastig. Eh bah
De kleinkinderen van jouw vriendin zijn niet zielig Die zien hun vader geregeld en als die vader naar zijn kinderen omkijkt, zorgt hij er ook voor dat zijn kinderen ook hun oma zien. Dat jouw vriendin het er moeilijk mee heeft dat haar zoon gescheiden is, dat kan. Dat is ook naar. Maar ze heeft jouw gevoelens wel erg gebagatelliseerd en van een vriendin had je wat meer steun mogen verwachten. In ieder geval had je meer je verhaal bij haar kwijt moeten kunnen. Hoe oud zijn je kinderen nu?
Ze heeft werkelijk geen idee wat het met mij doet door zoveel verdriet bij mij eruit te gooien over een heel erg betrokken vader die zijn kinderen regelmatig ziet tov een vader die zijn eigen kinderen volledig heeft uitgegumd. En daar was eigenlijk nooit ruimte voor om erover te kunnen praten, wel voor verhalen over hoe goed en welopgevoed haar kleinkinderen waren
Alsof ze komt uithuilen bij een dakloze om een dakpan dat van haar dak is weggevlogen.
hanaa wijzigde dit bericht op 04-12-2022 21:25
4.38% gewijzigd
zondag 4 december 2022 om 21:15
Zóó dat komt even hard binnen!fashionvictim schreef: ↑04-12-2022 20:59Ik herken je gevoel wel, Hanaa. Ik had ooit een vriendin die - zo zei ze altijd - een hele nare relatie had. D'r vent ging vreemd, ze insinueerde vaak dat ie kennelijk ook losse handjes had, ze hadden samen een huis onder water dus ze kon ook niet bij hem weg want dan zou ze minstens een ton restschuld overhouden, ze zat minstens 3 keer per week op mijn bank te klagen en te janken en ik maar zeggen van girlpower en verlaat die sukkel toch en team vriendin zijn etc etc etc.
Vervolgens gebeurt er een keer iets, ik weet niet eens meer wat, en ineens zegt ze tegen me, ook echt heel laconiek alsof het de normaalste zaak van de wereld was om dat tegen me te zeggen "oh nee, jouw leven is mijn grootste schrikbeeld". Haha, hihi en ze kletst zo door alsof ze niet net de allergrootste kutopmerking ever tegen me had uitgebraakt.
Dat raakte me zo! Ik dacht echt holy crap hoe erg moet jij wel niet op me neerkijken dat je een kutrelatie en een vent die je belazert en in elkaar slaat en tonnen schulden hebben nog te prefereren vindt boven mijn - in mijn ogen vrij fabulous - leven?
Dus ik snap heel goed hoe die opmerking van iemand die je als vriendin beschouwde je geraakt heeft.
Ik heb geen advies voor je, maar wou je alleen even zeggen dat ik je begrijp.
Ik krijg dat gevoel nu dus ook.
zondag 4 december 2022 om 21:17
Ik vind het zo verdrietig voor jouw kinderen. Echt..Hanaa schreef: ↑04-12-2022 21:10Dat is het nu, ze zien hun vader heel vaak, hij brengt ze nog elke week naar hun sport, haalt ze op, is heel betrokken etc
Ze heeft werkelijk geen idee wat het met mij doet door zoveel verdriet bij mij eruit te gooien over een heel erg betrokken vader die zijn kinderen regelmatig ziet tov een vader die zijn eigen kinderen volledig heeft uitgegumd.
Alsof ze komt uithuilen bij een dakloze om dakpan dat van haar dak is weggevlogen.
zondag 4 december 2022 om 21:20
Ik krijg het gevoel dat je de relativerende reacties links laat liggen en de begripvolle reacties je verder in je negatieve gevoel duwen. Dat is soms ook wat er gebeurt met empathie en medeleven; men wordt bevestigd in het gevoel, waardoor het bij sommige mensen zo werkt dat dat gevoel daardoor gevoed wordt en dus steeds meer groeit.
zondag 4 december 2022 om 21:24
Misschien dat ik die relativerende reacties over een paar dagen beter kan begrijpen, maar op dit moment zit ik even in mijn emotie.Jufjoke schreef: ↑04-12-2022 21:20Ik krijg het gevoel dat je de relativerende reacties links laat liggen en de begripvolle reacties je verder in je negatieve gevoel duwen. Dat is soms ook wat er gebeurt met empathie en medeleven; men wordt bevestigd in het gevoel, waardoor het bij sommige mensen zo werkt dat dat gevoel daardoor gevoed wordt en dus steeds meer groeit.
Ik heb even tijd nodig om de boosheid en teleurstelling te laten zakken om daarna opnieuw te proberen de situatie van een andere kant te bekijken
zondag 4 december 2022 om 21:26
Dat lijkt me een gezonde insteek. Maar volgens mij is je emotie nu juist enorm aan het groeien in plaats van dat je stoom afblaast.Hanaa schreef: ↑04-12-2022 21:24Misschien dat ik die relativerende reacties over een paar dagen beter kan begrijpen, maar op dit moment zit ik even in mijn emotie.
Ik heb even tijd nodig om de boosheid en teleurstelling te laten zakken om daarna opnieuw te proberen de situatie van een andere kant te bekijken
Inderdaad, hopelijk zakt je boosheid en teleurstelling snel.
zondag 4 december 2022 om 21:42
Truus is allang vergeten wat ze 10 jaar geleden gezegd heeft.Desayuno schreef: ↑04-12-2022 19:36Nou ik vind niet dat je je aanstelt. Ik zou hier zeker wel wat van vinden. Maar toch denk ik wel dat het misschien juist uit een goed hart kwam dat ze zo anders tegen jouw praatte. Want jij hebt het opgevat als bagatelliseren, maar misschien zei ze het wel om jouw zorgen en gevoelens te besparen, dat de kids er wel overheen zouden komen.
Is het een idee om haar gewoon te vragen als het weer wat rustiger is: joh Truus hoezo ben je hier nu helemaal kapot van terwijl je tegen mij altijd zei dat kinderen flexibel zijn en er wel overheen komen?
Als To dit gaat oprakelen/inwrijven krijg je ruzie.
De antwoorden op het forum zijn niet altijd bedoeld als hulp.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
zondag 4 december 2022 om 21:54
Zo te lezen zijn het emoties die ze lang heeft weggestopt uit schaamte om wat haar vriendin zei. Heel gezond lijkt me om die emoties even toe te laten en haarzelf die boosheid, verdriet te gunnen. Dat zijn heel normale menselijke dingen en hoeft dus niet 'snel' weg te zakken vind ik. Hoeft ze ook niks mee naar vriendin toe ofzo. Gewoon even rechtvaardig naar jezelf zijn is soms goed.
zondag 4 december 2022 om 22:09
Ik herken het wel van dichtbij. Ook een vriendin. Ook weinig inleving, er overheen praten, doen alsof het er niet mag zijn. En ondertussen wel veel aandacht voor het eigen leven vragen. Voor mij heeft dat de vriendschap wel in een ander perspectief geplaatst nu er ineens andersom wel verwacht wordt dat er begrip en inleving is.
Ja, het is nog wel een vriendschap, maar voor mij wel een die verderweg is komen te staan en ik doseer mijn begrip nu andersom ook.
Soms werkt het zo in vriendschappen en leer je de vriendschap anders kennen, waardoor je zelf ook veranderd in die vriendschap. Dat kan pijn doen, dat snap ik goed. Helaas niet veel aan te doen to. Je zult jezelf waarschijnlijk weer opnieuw willen positioneren tov deze vriendin.
zondag 4 december 2022 om 22:17
Dit is gelukkig niet gebeurd bij mij, maar ik ben er wel even dichtbij geweest. Het is dat ik een nieuwe positie heb gevonden in de vriendschap, maar dit soort gevoelens kunnen wel op de loer liggen en daar kun je inderdaad een beetje rancuneus van worden. Ik heb wel eens gewenst dat mijn vriendin hetzelfde zou gebeuren qua life events, omdat het in haar hoofd altijd met alles wel meeviel en vooral het gevoel dat ze zelf zoveel beter met het leven omging. Want zij had alles onder controle. Toen het leven haar een keer overviel, was het drama. Ja dag en doei. Ik voelde me ineens net zo'n koele kikker als ze zelf tegen mij kon doen. Goh lullig voor je en weer doorrrr.Thalas schreef: ↑04-12-2022 20:19Ik heb iets dergelijks meegemaakt en er de vriendschap om verbroken. Ik kon het, na haar jarenlange gebagatelliseer en geridiculiseer, niet opbrengen om het erg voor haar te vinden toen het haar overkwam. Erger nog, ik werd er een rancuneus en naar mens van in mijn hoofd, dus ik heb het contact verbroken. Dat was voor iedereen beter.
Ik heb me gefocust op de oppervlakkigere dingen van onze vriendschap. Blijkbaar was dat het nivo waarop we wel plezier konden hebben met elkaar. En dat voelt ze ook. Maar het heeft de diepgang er zeker uit gehaald. We hebben het over de luchtigere onderwerpen.
zondag 4 december 2022 om 22:21
Ik zou het wel bespreken.
Ik zou eerst vragen waarom ze her pas na 9 maanden heeft vertelt. En ik zou gewoon al pratende tussendoor vertellen hoe moeilijk jij het dus ook vindt voor jouw kinderen. Je kan toch zeggen: wat fijn dat jouw zoon zijn kinderen nog ziet! de mijne zien hun vader niet meer zoals je weet en daar heb ik nog altijd veel verdriet van. Dus niet alleen luisteren maar ook zelf weer vertellen over jouw situatie. En dan haar reactie afwachten. Is die niet empatisch naar jou toe, dan weet je dat het eenrichtingsverkeer is.
Ik zou eerst vragen waarom ze her pas na 9 maanden heeft vertelt. En ik zou gewoon al pratende tussendoor vertellen hoe moeilijk jij het dus ook vindt voor jouw kinderen. Je kan toch zeggen: wat fijn dat jouw zoon zijn kinderen nog ziet! de mijne zien hun vader niet meer zoals je weet en daar heb ik nog altijd veel verdriet van. Dus niet alleen luisteren maar ook zelf weer vertellen over jouw situatie. En dan haar reactie afwachten. Is die niet empatisch naar jou toe, dan weet je dat het eenrichtingsverkeer is.
zondag 4 december 2022 om 22:59
Misschien moet je je even bedenken wat deze vriendschap je biedt/geboden heeft. En dan nadenken of je zo'n vriendschap wilt. Je noemt nu 1 aspect ervan en mensen geven je dan soms bijval. Dan lijkt alles fout te zijn aan iemand. Maar misschien is ze op andere vlakken wel heel goed voor je. Of is het juist fijn als ze soms wat anders reageert dan je zelf zou doen. Ik zou wel met haar het gesprek aangaan, misschien heeft ze zelf helemaal niet door hoe ze overkomt. En heeft ze iig de gelegenheid om haar gedrag aan te passen. Zo niet kun je altijd nog besluiten om de vriendschap te verbreken of op een lager pitje te zetten.
Ik had pas een discussie met mijn man. Hij zei wat het met hem deed hoe ik reageerde op iets en dat dat bij hem negatief overkwam, wat ik me totaal niet realiseerde. Ik bedoelde het heel anders en let nu heel erg op omdat ik iets goed bedoel en het komt dus blijkbaar helemaal niet goed over.
Ik had pas een discussie met mijn man. Hij zei wat het met hem deed hoe ik reageerde op iets en dat dat bij hem negatief overkwam, wat ik me totaal niet realiseerde. Ik bedoelde het heel anders en let nu heel erg op omdat ik iets goed bedoel en het komt dus blijkbaar helemaal niet goed over.
zondag 4 december 2022 om 23:00
Dat is volgens mij een beproefde methode in therapeutenland. Ik was eens bij een maatschappelijk werker omdat ik iets ergs had meegemaakt. In plaats van ‘kop op, de wereld draait nog steeds, het leven gaat door’, bevestigde die man heel erg dat ik iets heel ergs had meegemaakt.dat was echt even schrikken, maar het voelde ook wel prettig. Nu was ik ook al weken non stop aan het huilen en ik kon me er zelf niet uit relativeren, dus waarschijnlijk was het heel weloverwogen van hem.Jufjoke schreef: ↑04-12-2022 21:20Ik krijg het gevoel dat je de relativerende reacties links laat liggen en de begripvolle reacties je verder in je negatieve gevoel duwen. Dat is soms ook wat er gebeurt met empathie en medeleven; men wordt bevestigd in het gevoel, waardoor het bij sommige mensen zo werkt dat dat gevoel daardoor gevoed wordt en dus steeds meer groeit.
Deze vriendin heeft waarschijnlijk zelf niet zoveel ergs meegemaakt in haar leven. Kan best dat haar empathie groeit nu ze dit bij haar naasten ziet. Het vergelijken van leed heeft niet zoveel zin. Je mag het best erg vinden als je kleinkinderen in een gebroken gezin opgroeien, ook al zien ze beide ouders en hebben ze een dak boven hun hoofd en voldoende eten.
zondag 4 december 2022 om 23:05
lila01 schreef: ↑04-12-2022 20:01Ze is een goede vriendin van je. Misschien dacht ze er goed aan te doen om tegen jou te zeggen dat je kinderen er niet zoveel last van zouden hebben? Bedoelde ze het positief.
En pas nu ze zelf in deze situatie zit doorheeft hoe heftig het is? Ik zou er geen kwaad in zien.
Jullie vriendschap is verder toch oké?
Dit.
zondag 4 december 2022 om 23:25
Wat fijn!! Ik heb ook ooit een sociaal psychiatrisch verpleegkundige getroffen die dat deed. Het gekke was dat ik het daarna ook wat meer kon loslaten. Juist het idee dat mijn gevoelens er mochten zijn, dat was zo prettig. Het wegdrukken maakte het namelijk veel erger.KamilleT schreef: ↑04-12-2022 23:00. Ik was eens bij een maatschappelijk werker omdat ik iets ergs had meegemaakt. In plaats van ‘kop op, de wereld draait nog steeds, het leven gaat door’, bevestigde die man heel erg dat ik iets heel ergs had meegemaakt.dat was echt even schrikken, maar het voelde ook wel prettig. Nu was ik ook al weken non stop aan het huilen en ik kon me er zelf niet uit relativeren, dus waarschijnlijk was het heel weloverwogen van hem.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
