Relaties
alle pijlers
Teleurgesteld in vriendin
zondag 4 december 2022 om 19:31
Ik ben wat teleurgesteld in een vriendin van mij.
Situatieschets:
Ze is een stuk ouder dan ik, 19 jaar ouder en is al oma van een aantal kleinkinderen. Soms hebben we een periode heel intensief contact (bellen, iets drinken of eten, goede gesprekken etc) en soms wat minder. We lezen regelmatig samen boeken en delen dan onze leeservaring met elkaar of gaan ergens een hapje eten/wandelen.
Ik ken haar al heel lang, eigenlijk al sinds ex mij en de kids heeft verlaten voor een ander en sindsdien niet meer heeft omgekeken naar zijn kinderen.
Ze heeft veel meegekregen van de rollercoaster die ik daarna mee maakte en ook gezien dat de kinderen al meer dan een decennia opgroeien zonder hun vader.
Tijdens onze gesprekken kwam ze altijd met het advies: ach joh, de kinderen komen er wel overheen. Het is niet het einde van de wereld dat ze geen contact meer hebben met hun vader, joh ze komen toch niks tekort, kinderen zijn heel flexibel hoor etc etc.
Vaak kreeg ik (zeker in het begin) het gevoel dat ze vond dat mijn teleurstelling over het feit dat de kinderen hun vader niet meer zagen wat overdreven was en dat we zo snel mogelijk weer over een ander onderwerp moesten praten.
Let op: ik rakelde het niet op, maar als er een gebeurtenis plaatsvond die daarmee verband hield wilde ik wel soms mij hart luchten over de impact van een afwezige vader (bv als er weer een rechtzaak aan zat te komen oid). Maar nee, ik moest zsm het blad omslaan vond ze dan.
Ik besloot op een dag het onderwerp 'vader' niet meer bij haar op tafel te brengen.
Deze week belde ze me op via facetime.
Helemaal in tranen. Haar zoon woont al 9 maanden bij haar in (nooit iets over gezegd) omdat hij was buiten gegooid door zijn vrouw (overspel).
Helemaal in tranen omdat ze het zó erg vind voor de kleinkinderen (pre tieners) dat ze voortaan van het ene adres naar het andere adres moeten, dat de wereld van haar kleinkinderen in duigen is gevallen, dat ze ook 'zulk soort kinderen' zullen worden, vreselijk, hun wereld is kapot etc etc
Ze kwam gewoon van tranen bijna niet meer uit haar woorden. Terwijl de situatie met haar zoon nu al bijna 9 maanden lang aan de gang blijkt te zijn, haar zoon zijn kids met regelmaat ziet en verder zijn ze nog bezig met de afwikkeling van een aantal financiële zaken zodat het allemaal goed geregeld zal worden.
Maar haar kleinkinderen hebben dus gewoon een vader die ze met regelmaat zien en betrokken is in hun leven. Nee, voor haar was het was niet het leven dat ze wilde voor haar kleinkinderen.
Ik voelde een brok in mijn keel. Al die jaren bagatelliseerde ze mijn gevoelens en kreeg ik nog nét niet het gevoel dat ik me aanstelde en dat mijn kinderen er vast niks aan zouden overhouden.
Voor haar (nota bene!) kleinkinderen is het het einde van de wereld dat ze nu een omgangsregeling hebben met hun vader, want oh wat zijn ze toch zielig.
Ik heb hier vreemde gevoelens aan overgehouden en weet niet zo goed wat ik hiermee moet.
Stel ik me aan?
Situatieschets:
Ze is een stuk ouder dan ik, 19 jaar ouder en is al oma van een aantal kleinkinderen. Soms hebben we een periode heel intensief contact (bellen, iets drinken of eten, goede gesprekken etc) en soms wat minder. We lezen regelmatig samen boeken en delen dan onze leeservaring met elkaar of gaan ergens een hapje eten/wandelen.
Ik ken haar al heel lang, eigenlijk al sinds ex mij en de kids heeft verlaten voor een ander en sindsdien niet meer heeft omgekeken naar zijn kinderen.
Ze heeft veel meegekregen van de rollercoaster die ik daarna mee maakte en ook gezien dat de kinderen al meer dan een decennia opgroeien zonder hun vader.
Tijdens onze gesprekken kwam ze altijd met het advies: ach joh, de kinderen komen er wel overheen. Het is niet het einde van de wereld dat ze geen contact meer hebben met hun vader, joh ze komen toch niks tekort, kinderen zijn heel flexibel hoor etc etc.
Vaak kreeg ik (zeker in het begin) het gevoel dat ze vond dat mijn teleurstelling over het feit dat de kinderen hun vader niet meer zagen wat overdreven was en dat we zo snel mogelijk weer over een ander onderwerp moesten praten.
Let op: ik rakelde het niet op, maar als er een gebeurtenis plaatsvond die daarmee verband hield wilde ik wel soms mij hart luchten over de impact van een afwezige vader (bv als er weer een rechtzaak aan zat te komen oid). Maar nee, ik moest zsm het blad omslaan vond ze dan.
Ik besloot op een dag het onderwerp 'vader' niet meer bij haar op tafel te brengen.
Deze week belde ze me op via facetime.
Helemaal in tranen. Haar zoon woont al 9 maanden bij haar in (nooit iets over gezegd) omdat hij was buiten gegooid door zijn vrouw (overspel).
Helemaal in tranen omdat ze het zó erg vind voor de kleinkinderen (pre tieners) dat ze voortaan van het ene adres naar het andere adres moeten, dat de wereld van haar kleinkinderen in duigen is gevallen, dat ze ook 'zulk soort kinderen' zullen worden, vreselijk, hun wereld is kapot etc etc
Ze kwam gewoon van tranen bijna niet meer uit haar woorden. Terwijl de situatie met haar zoon nu al bijna 9 maanden lang aan de gang blijkt te zijn, haar zoon zijn kids met regelmaat ziet en verder zijn ze nog bezig met de afwikkeling van een aantal financiële zaken zodat het allemaal goed geregeld zal worden.
Maar haar kleinkinderen hebben dus gewoon een vader die ze met regelmaat zien en betrokken is in hun leven. Nee, voor haar was het was niet het leven dat ze wilde voor haar kleinkinderen.
Ik voelde een brok in mijn keel. Al die jaren bagatelliseerde ze mijn gevoelens en kreeg ik nog nét niet het gevoel dat ik me aanstelde en dat mijn kinderen er vast niks aan zouden overhouden.
Voor haar (nota bene!) kleinkinderen is het het einde van de wereld dat ze nu een omgangsregeling hebben met hun vader, want oh wat zijn ze toch zielig.
Ik heb hier vreemde gevoelens aan overgehouden en weet niet zo goed wat ik hiermee moet.
Stel ik me aan?
hanaa wijzigde dit bericht op 04-12-2022 22:02
1.93% gewijzigd
zondag 4 december 2022 om 23:46
Ik vind absoluut niet dat je je aanstelt hoor. In mijn optiek is dit geen werkelijke vriendschap. De gevoelens die je hebt over je kinderen en de angst dat ze toch negatieve dingen overhouden aan het feit dat hun vader niet naar ze omkijkt, zijn volledig terecht. Daarmee overdrijf je absoluut niet. Haar gedrag heeft ook niks met opbeuren te maken in mijn optiek. Dom roepen dat het goedkomt getuigt niet van veel inlevingsvermogen of daadwerkelijke interesse. Met zulke mensen kan ik persoonlijk helemaal niks en wil ik ook niks.
Dan zijn er mensen die zeggen dat sommige mensen iets zelf meegemaakt moeten hebben om het te kunnen begrijpen. Ik vind dat zo'n onzin. Je kan niet alles meemaken wat een ander meemaakt en je kan ook niet alles begrijpen. Je kan wèl een ander serieus nemen, luisteren en er gewoon voor iemand zijn.
Heel eerlijk, ik zou deze vriendschap laten doodbloeden. Er zijn echt leukere mensen om energie in te steken.
Dan zijn er mensen die zeggen dat sommige mensen iets zelf meegemaakt moeten hebben om het te kunnen begrijpen. Ik vind dat zo'n onzin. Je kan niet alles meemaken wat een ander meemaakt en je kan ook niet alles begrijpen. Je kan wèl een ander serieus nemen, luisteren en er gewoon voor iemand zijn.
Heel eerlijk, ik zou deze vriendschap laten doodbloeden. Er zijn echt leukere mensen om energie in te steken.
maandag 5 december 2022 om 01:01
SimpeleZiel schreef: ↑04-12-2022 21:54Zo te lezen zijn het emoties die ze lang heeft weggestopt uit schaamte om wat haar vriendin zei. Heel gezond lijkt me om die emoties even toe te laten en haarzelf die boosheid, verdriet te gunnen. Dat zijn heel normale menselijke dingen en hoeft dus niet 'snel' weg te zakken vind ik. Hoeft ze ook niks mee naar vriendin toe ofzo. Gewoon even rechtvaardig naar jezelf zijn is soms goed.
Eens.
Dat hele gedoe van dat je niet boos mag zijn, of niet al te lang. Kom op. Boosheid mag er net zo goed zijn als verdriet, of als blijdschap.
maandag 5 december 2022 om 07:10
Heb er een nachtje over geslapen en kan mijn boosheid nog steeds niet laten zakken.
Ook het feit dat ze dit al 9 maanden achterhield en pas hiermee boven komt omdat ik binnenkort een gemeenschappelijke vriendin ga zien die dit wel weet (met wie ik meer bevriend ben dan zij) heeft me wel geraakt. Voel me gewoon een sukkeltje.
Ook het feit dat ze dit al 9 maanden achterhield en pas hiermee boven komt omdat ik binnenkort een gemeenschappelijke vriendin ga zien die dit wel weet (met wie ik meer bevriend ben dan zij) heeft me wel geraakt. Voel me gewoon een sukkeltje.
maandag 5 december 2022 om 07:46
Ik denk dat het tijd is om onder ogen te zien dat jullie geen goede vriendinnen zijn. Goede kennissen max. Jullie hebben leuke gesprekken en gaan af en toe naar een museum, maar jullie delen geen lief en leed. En er is ook geen ruimte om hele persoonlijke zaken te delen. Voor beiden niet.
Want waarom heb je nooit eerder tegen haar gezegd dat je haar reacties als bagatelliserend ervaart? En zij ervaart jou blijkbaar ook niet als ‘veilig’ genoeg, anders wacht je niet 9 maanden met vertellen dat je zoon weer in je huis woont (en als jullie echt close waren geweest, dan had je echt wel gemerkt in de afgelopen 9 maanden dat er iets geks bij haar thuis aan de hand was). En jij bent dan vooral gekwetst omdat ze het 9 maanden voor zich heeft gehouden, dit is haar verhaal, ze mag zelf weten aan wie ze wat verteld. Ik vind het bijzonder dat jij dat ziet als een extra reden om boos op haar te zijn. In plaats van je afvragen wat jij ooit hebt gedaan en gezegd dat zij dit niet eerder durfde te vertellen aan jou. Ik vind dat zij rare dingen tegen jou heeft gezegd, maar ik vind ook wel dat jij jezelf in een soort rare slachtofferrol duwt waarin alles wat ze doet zogenaamd een poging is om jou te kwetsen.
Accepteer dus dat jullie blijkbaar gewoon kennissen zijn, die leuk over koetjes en kalfjes praten. Stop met onrealistische (vooral onrealistisch omdat ze zo te lezen onuitgesproken zijn) verwachtingen hebben, of probeer goed te communiceren om jullie vriendschap hechter te maken (maar leg dan niet alles bij haar neer en kijk dan ook goed naar je eigen aandeel). Of wees heel gekwetst en neem afscheid van haar.
Want waarom heb je nooit eerder tegen haar gezegd dat je haar reacties als bagatelliserend ervaart? En zij ervaart jou blijkbaar ook niet als ‘veilig’ genoeg, anders wacht je niet 9 maanden met vertellen dat je zoon weer in je huis woont (en als jullie echt close waren geweest, dan had je echt wel gemerkt in de afgelopen 9 maanden dat er iets geks bij haar thuis aan de hand was). En jij bent dan vooral gekwetst omdat ze het 9 maanden voor zich heeft gehouden, dit is haar verhaal, ze mag zelf weten aan wie ze wat verteld. Ik vind het bijzonder dat jij dat ziet als een extra reden om boos op haar te zijn. In plaats van je afvragen wat jij ooit hebt gedaan en gezegd dat zij dit niet eerder durfde te vertellen aan jou. Ik vind dat zij rare dingen tegen jou heeft gezegd, maar ik vind ook wel dat jij jezelf in een soort rare slachtofferrol duwt waarin alles wat ze doet zogenaamd een poging is om jou te kwetsen.
Accepteer dus dat jullie blijkbaar gewoon kennissen zijn, die leuk over koetjes en kalfjes praten. Stop met onrealistische (vooral onrealistisch omdat ze zo te lezen onuitgesproken zijn) verwachtingen hebben, of probeer goed te communiceren om jullie vriendschap hechter te maken (maar leg dan niet alles bij haar neer en kijk dan ook goed naar je eigen aandeel). Of wees heel gekwetst en neem afscheid van haar.
maandag 5 december 2022 om 08:46
Dat denk ik ook, mijn (ex)schoonmoeder deed dit ook, zei iedere keer dat ze het zo erg vond en dat ze hem zo niet opgevoed hadden, heeft het voor de buren ook bijna 2 jaar verborgen kunnen houden dat haar zoon ons gezin in de steek heeft gelaten. Ze wild in het begin niet eens tegen hem praten en was idd heel bezorgd om onze kinderen en het contact met de kinderen en mij, maar dat is gelukkig goed gebleven
maandag 5 december 2022 om 09:45
TO mag best boos zijn of teleurgesteld
Alleen is het wijs, te beseffen, dat op het moment, dat haar vriendin zei, dat het vast mee zou vallen. Dat dat niet rot bedoeld was
Dat doen heel veel mensen: vergoelijken, je geruststellen etc
Iemand laten uithuilen, kan bijna niemand.
Dat haar vriendin, haar dit niet kan bieden, maakt haar hooguit menselijk, geen slechte vriendin/
Alleen is het wijs, te beseffen, dat op het moment, dat haar vriendin zei, dat het vast mee zou vallen. Dat dat niet rot bedoeld was
Dat doen heel veel mensen: vergoelijken, je geruststellen etc
Iemand laten uithuilen, kan bijna niemand.
Dat haar vriendin, haar dit niet kan bieden, maakt haar hooguit menselijk, geen slechte vriendin/
maandag 5 december 2022 om 11:24
Vervelend voor je TO, ik kan me je gevoelens wel voorstellen.
Als ik de situatie zo lees klinkt het alsof zij met haar ongevoelige reacties op jouw verdriet jou gekwetst heeft, maar dat je daar nooit iets van hebt durven zeggen omdat je door haar reacties aan het twijfelen werd gebracht over of je eigen gevoel wel terecht was. En nu zij zelf iets soortgelijks meemaakt en haar emoties daarover uit, zie jij in dat jouw gevoelens wel degelijk terecht waren al die tijd en komt alle opgestapelde boosheid van niet gezien worden in je verdriet er in een keer uit. Wat begrijpelijk is, maar misschien voorkomen had kunnen worden als je eerder bij haar had durven aangeven wat haar reacties met jou deden.
Wat de reden van haar ongevoelige reactie was kunnen wij natuurlijk alleen maar gissen, wat mij vaak opvalt is dat mensen die moeilijk bij hun eigen gevoel kunnen het ook lastig vinden om zich in te leven of steun te bieden aan een ander (daarvoor moet je namelijk kunnen meeleven en meevoelen). Misschien raakte jouw verhaal iets bij haar wat ze niet wilde of kon voelen om wat voor reden dan ook, en ze het dus probeerde af te wimpelen (wat dus niet per se met jou te maken hoeft te hebben, maar met het feit dat ze niet om kan gaan met de gevoelens die het bij haar losmaakt). Dat ze het verhaal over haar zoon niet durfde te vertellen laat in ieder geval zien dat er voor haar een groot taboe zit op dit soort thema’s.
Ik denk dat er aan beide kanten fouten zijn gemaakt. Als jij eerder eerlijk had durven zijn over wat haar reacties met jou deden was het misschien niet zo hoog opgelopen, en zij heeft behoorlijke steken laten vallen in het bieden van emotionele steun aan jou in een situatie die gewoon ontzettend pijnlijk voor jou en je kinderen was. Nu is de emmer vol en komt alles er bij jou in een keer uit. Ik denk idd dat het verstandig is om je emoties te laten zakken (en die gevoelens mogen er ook zijn en het duurt zo lang het duurt, we zijn nogal geneigd vervelende gevoelens zo snel mogelijk op te willen lossen en weg te willen maken, maar soms moet je er gewoon even doorheen). Hopelijk kun je op een later moment nog een keer het gesprek met haar aangaan en dit uit de lucht klaren, en misschien is er iets bij jou geknapt en is dit niet meer te repareren. De tijd zal het leren. En dat is natuurlijk pijnlijk, om een vriendin te verliezen die vast ook heel fijne en goede dingen te brengen had.
Ik hoop voor jullie dat jullie eruit komen! Veel sterkte TO.
Als ik de situatie zo lees klinkt het alsof zij met haar ongevoelige reacties op jouw verdriet jou gekwetst heeft, maar dat je daar nooit iets van hebt durven zeggen omdat je door haar reacties aan het twijfelen werd gebracht over of je eigen gevoel wel terecht was. En nu zij zelf iets soortgelijks meemaakt en haar emoties daarover uit, zie jij in dat jouw gevoelens wel degelijk terecht waren al die tijd en komt alle opgestapelde boosheid van niet gezien worden in je verdriet er in een keer uit. Wat begrijpelijk is, maar misschien voorkomen had kunnen worden als je eerder bij haar had durven aangeven wat haar reacties met jou deden.
Wat de reden van haar ongevoelige reactie was kunnen wij natuurlijk alleen maar gissen, wat mij vaak opvalt is dat mensen die moeilijk bij hun eigen gevoel kunnen het ook lastig vinden om zich in te leven of steun te bieden aan een ander (daarvoor moet je namelijk kunnen meeleven en meevoelen). Misschien raakte jouw verhaal iets bij haar wat ze niet wilde of kon voelen om wat voor reden dan ook, en ze het dus probeerde af te wimpelen (wat dus niet per se met jou te maken hoeft te hebben, maar met het feit dat ze niet om kan gaan met de gevoelens die het bij haar losmaakt). Dat ze het verhaal over haar zoon niet durfde te vertellen laat in ieder geval zien dat er voor haar een groot taboe zit op dit soort thema’s.
Ik denk dat er aan beide kanten fouten zijn gemaakt. Als jij eerder eerlijk had durven zijn over wat haar reacties met jou deden was het misschien niet zo hoog opgelopen, en zij heeft behoorlijke steken laten vallen in het bieden van emotionele steun aan jou in een situatie die gewoon ontzettend pijnlijk voor jou en je kinderen was. Nu is de emmer vol en komt alles er bij jou in een keer uit. Ik denk idd dat het verstandig is om je emoties te laten zakken (en die gevoelens mogen er ook zijn en het duurt zo lang het duurt, we zijn nogal geneigd vervelende gevoelens zo snel mogelijk op te willen lossen en weg te willen maken, maar soms moet je er gewoon even doorheen). Hopelijk kun je op een later moment nog een keer het gesprek met haar aangaan en dit uit de lucht klaren, en misschien is er iets bij jou geknapt en is dit niet meer te repareren. De tijd zal het leren. En dat is natuurlijk pijnlijk, om een vriendin te verliezen die vast ook heel fijne en goede dingen te brengen had.
Ik hoop voor jullie dat jullie eruit komen! Veel sterkte TO.
maandag 5 december 2022 om 11:53
daaaaaanie schreef: ↑05-12-2022 11:24Ik denk dat er aan beide kanten fouten zijn gemaakt. Als jij eerder eerlijk had durven zijn over wat haar reacties met jou deden was het misschien niet zo hoog opgelopen, ...
Of ze had nog meer munitie om TO een aansteller te vinden. Als mensen eenmaal besloten hebben dat jouw gevoelens overdreven zijn, zullen ze daar niet vanaf stappen als je aangeeft dat vervelend te vinden. Integendeel.
maandag 5 december 2022 om 14:22
Dat zou idd ook kunnen, maar dan weet je meteen wat je aan iemand hebt
maandag 5 december 2022 om 14:50
maandag 5 december 2022 om 14:59
daaaaaanie schreef: ↑05-12-2022 14:22Dat zou idd ook kunnen, maar dan weet je meteen wat je aan iemand hebt
Eigenlijk weet je dat al wanneer iemand je gevoelens overdreven vindt. Begrip en erkenning zouden de basis van een vriendschap moeten zijn, in plaats van onbegrip en gebagatelliseer. Maar goed, ik kan me voorstellen dat TO aan zichzelf ging twijfelen. Fijn dat ze nu indirect alsnog erkenning krijgt, maar wel wat jammer dat het met die indirectheid nog steeds geen erkenning is.
maandag 5 december 2022 om 15:38
Ben ik met je eens hoor. Maar kan me voorstellen dat je dat eerst bespreekbaar zou willen maken om de ander/de vriendschap nog een kans te geven. Je weet niet altijd wat er bij de ander achter het gedrag zit. En idd, indirecte erkenning geeft nog steeds niet echt voldoening.Thalas schreef: ↑05-12-2022 14:59Eigenlijk weet je dat al wanneer iemand je gevoelens overdreven vindt. Begrip en erkenning zouden de basis van een vriendschap moeten zijn, in plaats van onbegrip en gebagatelliseer. Maar goed, ik kan me voorstellen dat TO aan zichzelf ging twijfelen. Fijn dat ze nu indirect alsnog erkenning krijgt, maar wel wat jammer dat het met die indirectheid nog steeds geen erkenning is.
maandag 5 december 2022 om 19:28
Ja ik zou afspreken. Face to face kom je er vast wel met elkaar uit.Lila-Linda schreef: ↑04-12-2022 19:42Tijd maken voor elkaar, samen eten
Jullie hebben juist nu veel om te delen
Ik denk dat het gewoon een onhandige uitspraak is van haar, gevoed door verdriet van het moment.
Ikzelf vind het ook nogal lomp maar dat is het: gewoon een beetje onhandig.
Als je haar ziet zal ze heus niet ineens bekennen dat ze jouw kinderen als een stel sneue beschadigde types ziet. Het was vast in the heat of the moment.
dinsdag 6 december 2022 om 22:13
turquasi schreef: ↑04-12-2022 20:45Is het misschien ook een beetje een generatieding? Vroeger was dat toch allemaal nog not done en dan werd er vast echt zo naar je gekeken in t durp. Overigens schijnt het dat hoe ouder je wordt hoe onhandiger qua in je inleven in anderen en je voorzichtig uitdrukken. Iets met veranderende hormonen dacht ik. Ik merk dat wel aan mijn ouders en schoonouders. Beetje verbale incontinentie af en toe.
Verbale incontinente hahahaa die ga ik onthouden.
Sorry geheel off-topic
woensdag 7 december 2022 om 10:51
Dit zou voor mij een reden zijn om de vriendschap te verbreken. Als iemand dit tegen me zei, wist ik precies hoe ze al die tijd over mij en de kinderen dacht. En ze zou me het gevoel geven dat ik ‘minder’ was, want haar zou dat niet overkomen.
Sowieso raar dat ze nooit heeft gevraagd hoe je kinderen zich voelen. Echt, bij mij was t exit!
dinsdag 13 december 2022 om 08:17
Mijn emoties zijn nu gezakt. Ik kan er nu iets neutraler naar kijken en kan me nu wel voorstellen dat ze geen idee had hoe ik me al die jaren heb gevoeld. Nu ze persoonlijk is geraakt is het logisch dat zij nu zélf haar eigen emoties voorop zet en deze het allerbelangrijkste vindt. Het is nog 'redelijk' vers. Ik denk wel dat als haar emoties gezakt zijn en ze de breuk van haar zoon en de nieuwe situatie van haar kleinkinderen ook een plekje heeft gegeven, dat ze zich in de toekomst beter kan voorstellen wat voor impact zoiets kan hebben op iemand. Denk dat ze daar voorheen totaal geen voorstelling van kon maken en maar wat zei, want het gebeurde altijd alleen maar bij 'ánderen'. Nu zijn haar zoon en zijn kinderen die 'anderen'. Ik hoop dat ze door deze ervaring beseft dat 'die anderen of dat soort kinderen' even waardevol zijn als ieder ander mens en dat iedereen zijn emoties er mogen zijn. Ongeacht hoe kort of hoe lang iets geleden is.
Ik heb intussen wel normaal telefonisch contact met haar gehad. De situatie met haar zoon kwam opnieuw ter sprake en ik heb haar, naast het aanhoren, het uiten van mijn empathie naar haar zoon + kids toe en het meegeven van hoopvolle ervaringen voor haar zoon en zijn kinderen, ook nog gezegd dat ik hoop dat ze beseft wat ik al die jaren heb gevoeld. Ze beweerde dan wel en dat ze dat altijd al heeft gedaan (ben niet helemaal overtuigd, maar ik ga haar daar ook niet verder ondervragen. Ik denk dat ze het NÚ wel beseft).
Er is bij mij nog wel een klein gevoel van afstand maar ik laat het nu even voor wat het is. We zien elkaar toch pas over 2 a 3 weken weer. Dan kijk ik weer hoe ik er dan in sta. Ik ben wel nog steeds niet zo gevoelig voor haar emoties op dit moment, de boosheid bij mij is wel weg, maar de grote empathie, die ik wel heb voor haar zoon en haar kleinkinderen, en voorheen ook voelde voor haar wil nog niet helemaal terugkeren.
Ik geef mezelf wat tijd.
Ik heb intussen wel normaal telefonisch contact met haar gehad. De situatie met haar zoon kwam opnieuw ter sprake en ik heb haar, naast het aanhoren, het uiten van mijn empathie naar haar zoon + kids toe en het meegeven van hoopvolle ervaringen voor haar zoon en zijn kinderen, ook nog gezegd dat ik hoop dat ze beseft wat ik al die jaren heb gevoeld. Ze beweerde dan wel en dat ze dat altijd al heeft gedaan (ben niet helemaal overtuigd, maar ik ga haar daar ook niet verder ondervragen. Ik denk dat ze het NÚ wel beseft).
Er is bij mij nog wel een klein gevoel van afstand maar ik laat het nu even voor wat het is. We zien elkaar toch pas over 2 a 3 weken weer. Dan kijk ik weer hoe ik er dan in sta. Ik ben wel nog steeds niet zo gevoelig voor haar emoties op dit moment, de boosheid bij mij is wel weg, maar de grote empathie, die ik wel heb voor haar zoon en haar kleinkinderen, en voorheen ook voelde voor haar wil nog niet helemaal terugkeren.
Ik geef mezelf wat tijd.
donderdag 15 december 2022 om 17:59
Je kunt ook empathisch zijn naar het leed van anderen, enkel omdat ze aangeven te lijden. Je hoeft de aanleiding niet te snappen of zelf door hebben gemaakt om toch mee te voelen met het verdriet van een geliefde. Dat verdriet ìs immers al erg, ongeacht de oorzaak. Ik heb voor mijzelf besloten dat mensen die niet empathisch kunnen zijn naar mijn verdriet gewoon omdat het mijn verdriet is, ongeacht of ze de reden voor dat verdriet begrijpen, niet meer mee hoeven te doen.
vrijdag 16 december 2022 om 01:29
Ik denk niet dat Truus dat is vergeten, ik denk dat ze het heel pijnlijk vindt om haar gevoel van superioriteit - want dat was het - kwijt te zijn. Daarom heeft ze het verhaal negen maanden verzwegen. Ze zat helemaal in haar superieure rol van vriendin bij wie alles op rollen loopt, en wat nu?docotrandus schreef: ↑04-12-2022 21:42Truus is allang vergeten wat ze 10 jaar geleden gezegd heeft.
Als To dit gaat oprakelen/inwrijven krijg je ruzie.
Nu staat ze op gelijke voet met TO, en dat lijkt me een reden voor een goed gesprek. Als ze tenminste echt een leuke vriendin is, anders zou ik het contact laten uitdoven. Want het argument dat ze TO wilde steunen en opmonteren, is wel een beetje makkelijk. Ze had gewoon geen zin in het gezeik en peperde TO bovendien in hoe fantastisch háár kinderen hun zaakjes voor elkaar hadden.
Een echte vriendin biedt op dat soort moeilijke en ingrijpende momenten een luisterend oor en probeert zich in te leven. Zelfs als zij zelf geen ervaring had met het verdriet dat een afwezige vader/partner meebrengt, kon ze nog wel een beetje meer begrip hebben en een beetje minder over haar eigen topkinderen praten.
Nee, ze klinkt niet leuk. Maar misschien zit er achter de façade een leuk mens, en dan zou ik over een aantal maanden tegen haar zeggen dat je iets dwars zit. Grote kans dat ze nu wijzer is door ervaring en dan hebben jullie in de toekomst een gedeelde smart en dus gelijkwaardige gesprekken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
