Relaties
alle pijlers
Teleurgesteld in vriendin
zondag 4 december 2022 om 19:31
Ik ben wat teleurgesteld in een vriendin van mij.
Situatieschets:
Ze is een stuk ouder dan ik, 19 jaar ouder en is al oma van een aantal kleinkinderen. Soms hebben we een periode heel intensief contact (bellen, iets drinken of eten, goede gesprekken etc) en soms wat minder. We lezen regelmatig samen boeken en delen dan onze leeservaring met elkaar of gaan ergens een hapje eten/wandelen.
Ik ken haar al heel lang, eigenlijk al sinds ex mij en de kids heeft verlaten voor een ander en sindsdien niet meer heeft omgekeken naar zijn kinderen.
Ze heeft veel meegekregen van de rollercoaster die ik daarna mee maakte en ook gezien dat de kinderen al meer dan een decennia opgroeien zonder hun vader.
Tijdens onze gesprekken kwam ze altijd met het advies: ach joh, de kinderen komen er wel overheen. Het is niet het einde van de wereld dat ze geen contact meer hebben met hun vader, joh ze komen toch niks tekort, kinderen zijn heel flexibel hoor etc etc.
Vaak kreeg ik (zeker in het begin) het gevoel dat ze vond dat mijn teleurstelling over het feit dat de kinderen hun vader niet meer zagen wat overdreven was en dat we zo snel mogelijk weer over een ander onderwerp moesten praten.
Let op: ik rakelde het niet op, maar als er een gebeurtenis plaatsvond die daarmee verband hield wilde ik wel soms mij hart luchten over de impact van een afwezige vader (bv als er weer een rechtzaak aan zat te komen oid). Maar nee, ik moest zsm het blad omslaan vond ze dan.
Ik besloot op een dag het onderwerp 'vader' niet meer bij haar op tafel te brengen.
Deze week belde ze me op via facetime.
Helemaal in tranen. Haar zoon woont al 9 maanden bij haar in (nooit iets over gezegd) omdat hij was buiten gegooid door zijn vrouw (overspel).
Helemaal in tranen omdat ze het zó erg vind voor de kleinkinderen (pre tieners) dat ze voortaan van het ene adres naar het andere adres moeten, dat de wereld van haar kleinkinderen in duigen is gevallen, dat ze ook 'zulk soort kinderen' zullen worden, vreselijk, hun wereld is kapot etc etc
Ze kwam gewoon van tranen bijna niet meer uit haar woorden. Terwijl de situatie met haar zoon nu al bijna 9 maanden lang aan de gang blijkt te zijn, haar zoon zijn kids met regelmaat ziet en verder zijn ze nog bezig met de afwikkeling van een aantal financiële zaken zodat het allemaal goed geregeld zal worden.
Maar haar kleinkinderen hebben dus gewoon een vader die ze met regelmaat zien en betrokken is in hun leven. Nee, voor haar was het was niet het leven dat ze wilde voor haar kleinkinderen.
Ik voelde een brok in mijn keel. Al die jaren bagatelliseerde ze mijn gevoelens en kreeg ik nog nét niet het gevoel dat ik me aanstelde en dat mijn kinderen er vast niks aan zouden overhouden.
Voor haar (nota bene!) kleinkinderen is het het einde van de wereld dat ze nu een omgangsregeling hebben met hun vader, want oh wat zijn ze toch zielig.
Ik heb hier vreemde gevoelens aan overgehouden en weet niet zo goed wat ik hiermee moet.
Stel ik me aan?
Situatieschets:
Ze is een stuk ouder dan ik, 19 jaar ouder en is al oma van een aantal kleinkinderen. Soms hebben we een periode heel intensief contact (bellen, iets drinken of eten, goede gesprekken etc) en soms wat minder. We lezen regelmatig samen boeken en delen dan onze leeservaring met elkaar of gaan ergens een hapje eten/wandelen.
Ik ken haar al heel lang, eigenlijk al sinds ex mij en de kids heeft verlaten voor een ander en sindsdien niet meer heeft omgekeken naar zijn kinderen.
Ze heeft veel meegekregen van de rollercoaster die ik daarna mee maakte en ook gezien dat de kinderen al meer dan een decennia opgroeien zonder hun vader.
Tijdens onze gesprekken kwam ze altijd met het advies: ach joh, de kinderen komen er wel overheen. Het is niet het einde van de wereld dat ze geen contact meer hebben met hun vader, joh ze komen toch niks tekort, kinderen zijn heel flexibel hoor etc etc.
Vaak kreeg ik (zeker in het begin) het gevoel dat ze vond dat mijn teleurstelling over het feit dat de kinderen hun vader niet meer zagen wat overdreven was en dat we zo snel mogelijk weer over een ander onderwerp moesten praten.
Let op: ik rakelde het niet op, maar als er een gebeurtenis plaatsvond die daarmee verband hield wilde ik wel soms mij hart luchten over de impact van een afwezige vader (bv als er weer een rechtzaak aan zat te komen oid). Maar nee, ik moest zsm het blad omslaan vond ze dan.
Ik besloot op een dag het onderwerp 'vader' niet meer bij haar op tafel te brengen.
Deze week belde ze me op via facetime.
Helemaal in tranen. Haar zoon woont al 9 maanden bij haar in (nooit iets over gezegd) omdat hij was buiten gegooid door zijn vrouw (overspel).
Helemaal in tranen omdat ze het zó erg vind voor de kleinkinderen (pre tieners) dat ze voortaan van het ene adres naar het andere adres moeten, dat de wereld van haar kleinkinderen in duigen is gevallen, dat ze ook 'zulk soort kinderen' zullen worden, vreselijk, hun wereld is kapot etc etc
Ze kwam gewoon van tranen bijna niet meer uit haar woorden. Terwijl de situatie met haar zoon nu al bijna 9 maanden lang aan de gang blijkt te zijn, haar zoon zijn kids met regelmaat ziet en verder zijn ze nog bezig met de afwikkeling van een aantal financiële zaken zodat het allemaal goed geregeld zal worden.
Maar haar kleinkinderen hebben dus gewoon een vader die ze met regelmaat zien en betrokken is in hun leven. Nee, voor haar was het was niet het leven dat ze wilde voor haar kleinkinderen.
Ik voelde een brok in mijn keel. Al die jaren bagatelliseerde ze mijn gevoelens en kreeg ik nog nét niet het gevoel dat ik me aanstelde en dat mijn kinderen er vast niks aan zouden overhouden.
Voor haar (nota bene!) kleinkinderen is het het einde van de wereld dat ze nu een omgangsregeling hebben met hun vader, want oh wat zijn ze toch zielig.
Ik heb hier vreemde gevoelens aan overgehouden en weet niet zo goed wat ik hiermee moet.
Stel ik me aan?
hanaa wijzigde dit bericht op 04-12-2022 22:02
1.93% gewijzigd
zondag 4 december 2022 om 19:34
zondag 4 december 2022 om 19:35
zondag 4 december 2022 om 19:36
zondag 4 december 2022 om 19:36
Nou ik vind niet dat je je aanstelt. Ik zou hier zeker wel wat van vinden. Maar toch denk ik wel dat het misschien juist uit een goed hart kwam dat ze zo anders tegen jouw praatte. Want jij hebt het opgevat als bagatelliseren, maar misschien zei ze het wel om jouw zorgen en gevoelens te besparen, dat de kids er wel overheen zouden komen.
Is het een idee om haar gewoon te vragen als het weer wat rustiger is: joh Truus hoezo ben je hier nu helemaal kapot van terwijl je tegen mij altijd zei dat kinderen flexibel zijn en er wel overheen komen?
Is het een idee om haar gewoon te vragen als het weer wat rustiger is: joh Truus hoezo ben je hier nu helemaal kapot van terwijl je tegen mij altijd zei dat kinderen flexibel zijn en er wel overheen komen?
zondag 4 december 2022 om 19:37
Ik vind het geen stommiteit. Meer een gebrek aan inlevingsvermogen op dat moment. Wellicht is dat vermogen nu groter.Zeeschelp schreef: ↑04-12-2022 19:35Blijkbaar beseft zij zich pas hoe het is als ze het 'zelf' mee moest maken. Leuk is dat zeker niet nee. Wat wil jij er zelf mee? Kun je met dat besef het naast je neer leggen dat het stommiteit van haar was? Of moet je het kunnen uitpraten met haar voor je gevoel?
zondag 4 december 2022 om 19:37
Ok
zondag 4 december 2022 om 19:39
Ik snap eerlijk gezegd best dat het heel scheef voelt. Het zal best dat sommige mensen pas beseffen hoe iets is als ze het zelf meemaken, maar dat vlakt niet uit dat ze het behoorlijk heeft laten afweten als vriendin en nu wel de steun van TO verwacht. Ook voor TO speelt dit probleem nog steeds, dus ik kan me voorstellen dat het heel scheef voelt als TO nu wel een luisterend oor moet zijn voor haar vriendin maar nog steeds niks terugkrijgt.
Een simpel 'ik snap nu pas hoe zwaar het voor jou was' zou wel op zijn plek zijn vind ik.
Een simpel 'ik snap nu pas hoe zwaar het voor jou was' zou wel op zijn plek zijn vind ik.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 4 december 2022 om 19:43
zondag 4 december 2022 om 19:44
Ik heb zelf na het gesprek wel gehuild, omdat ik altijd van haar het gevoel kreeg dat er geen ruimte was voor mijn gevoelens. Dat ik me (zeker in het begin toen het nog allemaal heel vers was) mij aanstelde, dat de zorgen die ik me maakte overdreven waren. Iedere keer was het: ach ze komen er wel door en (ik zweer het) daarna sprak ze over hoe geweldig haar kleinkinderen het wel niet deden en hoe fantastisch haar kinderen met hun eigen kinderen omgingen. Alsof ik een soort failure was op dat punt en ze daar het liefs niet mee bezig wilde zijn.Jufjoke schreef: ↑04-12-2022 19:34Stel je je aan? Nee, dat niet echt. Maar ik denk wel dat het handig is om te blijven beseffen dat sommige mensen zich pas écht in iets in kunnen leven als ze zelf iets vergelijkbaars meemaken.
Ik zou het haar niet te zwaar aanrekenen en het niet te persoonlijk opvatten.
Het feit dat ze dit al 9 maanden verborgen hield voor mij, doet me beseffen dat ze zich ervoor schaamde dat haar kleinkinderen ook voortaan tot 'dat soort kinderen' behoorden
hanaa wijzigde dit bericht op 04-12-2022 22:03
0.42% gewijzigd
zondag 4 december 2022 om 19:45
Ik heb een soortgelijke situatie meegemaakt met mijn broer. Moeilijke situatie voor mij, weinig steun vanuit hem. Het stak me wel een beetje, maar ik heb me opgetrokken aan de steun die ik van anderen kreeg. Ruim een jaar nadat de rust weer wat was wedergekeerd, begon hij er zelf over. Hij zei dat hij destijds eigenlijk niet echt besefte hoe zwaar het geweest is voor mij. En dat hij me eigenlijk niet echt gesteund heeft. Dat vond ik erg waardevol. Ik heb dat beaamd en dat was dat. Ik was blij met de erkenning, dat wel. Maar eigenlijk vooral omdat die uit hem zelf kwam, en niet afgedwongen omdat ik hem ergens op aansprak.
zondag 4 december 2022 om 19:47
Maar dan was ze toch eigenlijk niet echt een vriendin? Een kennis misschien, om af en toe een activiteit mee te gaan doen en met wie je dat soort dingen gewoon maar niet deelt, maar een vriendin? Die zegt dat je je aanstelt en die constant zout in de wond wil wrijven?Hanaa schreef: ↑04-12-2022 19:44Ik heb zelf na het gesprek wel gehuild, omdat ik altijd van haar het gevoel kreeg dat er geen ruimte was voor mijn gevoelens. Dat ik me (zeker in het begin toen het nog allemaal heel vers was) mij aanstelde, dat de zorgen die ik me maakte overdreven waren. Iedere keer was het: ach ze komen er wel door en (ik zweer het) daarna sprak ze over hoe geweldig haar kleinkinderen het wel niet deden en hoe fantastisch haar kinderen met hun eigen kind een omgingen. Alsof ik een soort failure was op dat punt en ze daar het liefs niet mee bezig wilde zijn.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 4 december 2022 om 19:47
Mooi om te lezen dat hij alsnog tot dat besef kwam.Jufjoke schreef: ↑04-12-2022 19:45Ik heb een soortgelijke situatie meegemaakt met mijn broer. Moeilijke situatie voor mij, weinig steun vanuit hem. Het stak me wel een beetje, maar ik heb me opgetrokken aan de steun die ik van anderen kreeg. Ruim een jaar nadat de rust weer wat was wedergekeerd, begon hij er zelf over. Hij zei dat hij destijds eigenlijk niet echt besefte hoe zwaar het geweest is voor mij. En dat hij me eigenlijk niet echt gesteund heeft. Dat vond ik erg waardevol. Ik heb dat beaamd en dat was dat. Ik was blij met de erkenning, dat wel. Maar eigenlijk vooral omdat die uit hem zelf kwam, en niet afgedwongen omdat ik hem ergens op aansprak.
zondag 4 december 2022 om 19:47
Veel mensen vinden steun bieden moeilijk. Gewoon iemand laten uithuilen. Alleen maar zeggen “kut voor je”
Vaak zijn we geneigd om oplossingen te bieden of te zeggen dat iets wel
Mee zal vallen. Om de ander gerust te stellen.
Dat is Lief bedoelt, alleen vaak niet, wat je zoekt
zondag 4 december 2022 om 19:49
Ik denk dat je het nogal zwaar oppakt. Een failure? Waar ze niet mee bezig wil zijn? Denk je echt dat zij dat vond? Dat is nogal wat.Hanaa schreef: ↑04-12-2022 19:44Ik heb zelf na het gesprek wel gehuild, omdat ik altijd van haar het gevoel kreeg dat er geen ruimte was voor mijn gevoelens. Dat ik me (zeker in het begin toen het nog allemaal heel vers was) mij aanstelde, dat de zorgen die ik me maakte overdreven waren. Iedere keer was het: ach ze komen er wel door en (ik zweer het) daarna sprak ze over hoe geweldig haar kleinkinderen het wel niet deden en hoe fantastisch haar kinderen met hun eigen kind een omgingen. Alsof ik een soort failure was op dat punt en ze daar het liefs niet mee bezig wilde zijn.
Het feit dat ze dit al 9 maanden verborgen hield voor mij, doet me beseffen dat ze zich ervoor schaamde dat haar kleinkinderen ook voortaan tot 'dat soort kinderen' behoorden
Die laatste alinea is puur je eigen interpretatie. Er kan best een andere reden voor zijn.
zondag 4 december 2022 om 19:49
Op andere vlakken was ze wel een soort van vriendin. We hadden regelmatig goede momenten en gesprekken en ondernamen af en toe wel iets (museum, tentoonstelling, boeken etc)Susan schreef: ↑04-12-2022 19:47Maar dan was ze toch eigenlijk niet echt een vriendin? Een kennis misschien, om af en toe een activiteit mee te gaan doen en met wie je dat soort dingen gewoon maar niet deelt, maar een vriendin? Die zegt dat je je aanstelt en die constant zout in de wond wil wrijven?
zondag 4 december 2022 om 19:57
Niet kunnen bedenken dat het heel heftig is voor je kinderen (en daarmee voor jezelf) dat hun vader niet meer naar ze omkijkt, vind ik vallen onder stommiteit
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
