Relaties
alle pijlers
Teleurgesteld in vriendin
zondag 4 december 2022 om 19:31
Ik ben wat teleurgesteld in een vriendin van mij.
Situatieschets:
Ze is een stuk ouder dan ik, 19 jaar ouder en is al oma van een aantal kleinkinderen. Soms hebben we een periode heel intensief contact (bellen, iets drinken of eten, goede gesprekken etc) en soms wat minder. We lezen regelmatig samen boeken en delen dan onze leeservaring met elkaar of gaan ergens een hapje eten/wandelen.
Ik ken haar al heel lang, eigenlijk al sinds ex mij en de kids heeft verlaten voor een ander en sindsdien niet meer heeft omgekeken naar zijn kinderen.
Ze heeft veel meegekregen van de rollercoaster die ik daarna mee maakte en ook gezien dat de kinderen al meer dan een decennia opgroeien zonder hun vader.
Tijdens onze gesprekken kwam ze altijd met het advies: ach joh, de kinderen komen er wel overheen. Het is niet het einde van de wereld dat ze geen contact meer hebben met hun vader, joh ze komen toch niks tekort, kinderen zijn heel flexibel hoor etc etc.
Vaak kreeg ik (zeker in het begin) het gevoel dat ze vond dat mijn teleurstelling over het feit dat de kinderen hun vader niet meer zagen wat overdreven was en dat we zo snel mogelijk weer over een ander onderwerp moesten praten.
Let op: ik rakelde het niet op, maar als er een gebeurtenis plaatsvond die daarmee verband hield wilde ik wel soms mij hart luchten over de impact van een afwezige vader (bv als er weer een rechtzaak aan zat te komen oid). Maar nee, ik moest zsm het blad omslaan vond ze dan.
Ik besloot op een dag het onderwerp 'vader' niet meer bij haar op tafel te brengen.
Deze week belde ze me op via facetime.
Helemaal in tranen. Haar zoon woont al 9 maanden bij haar in (nooit iets over gezegd) omdat hij was buiten gegooid door zijn vrouw (overspel).
Helemaal in tranen omdat ze het zó erg vind voor de kleinkinderen (pre tieners) dat ze voortaan van het ene adres naar het andere adres moeten, dat de wereld van haar kleinkinderen in duigen is gevallen, dat ze ook 'zulk soort kinderen' zullen worden, vreselijk, hun wereld is kapot etc etc
Ze kwam gewoon van tranen bijna niet meer uit haar woorden. Terwijl de situatie met haar zoon nu al bijna 9 maanden lang aan de gang blijkt te zijn, haar zoon zijn kids met regelmaat ziet en verder zijn ze nog bezig met de afwikkeling van een aantal financiële zaken zodat het allemaal goed geregeld zal worden.
Maar haar kleinkinderen hebben dus gewoon een vader die ze met regelmaat zien en betrokken is in hun leven. Nee, voor haar was het was niet het leven dat ze wilde voor haar kleinkinderen.
Ik voelde een brok in mijn keel. Al die jaren bagatelliseerde ze mijn gevoelens en kreeg ik nog nét niet het gevoel dat ik me aanstelde en dat mijn kinderen er vast niks aan zouden overhouden.
Voor haar (nota bene!) kleinkinderen is het het einde van de wereld dat ze nu een omgangsregeling hebben met hun vader, want oh wat zijn ze toch zielig.
Ik heb hier vreemde gevoelens aan overgehouden en weet niet zo goed wat ik hiermee moet.
Stel ik me aan?
Situatieschets:
Ze is een stuk ouder dan ik, 19 jaar ouder en is al oma van een aantal kleinkinderen. Soms hebben we een periode heel intensief contact (bellen, iets drinken of eten, goede gesprekken etc) en soms wat minder. We lezen regelmatig samen boeken en delen dan onze leeservaring met elkaar of gaan ergens een hapje eten/wandelen.
Ik ken haar al heel lang, eigenlijk al sinds ex mij en de kids heeft verlaten voor een ander en sindsdien niet meer heeft omgekeken naar zijn kinderen.
Ze heeft veel meegekregen van de rollercoaster die ik daarna mee maakte en ook gezien dat de kinderen al meer dan een decennia opgroeien zonder hun vader.
Tijdens onze gesprekken kwam ze altijd met het advies: ach joh, de kinderen komen er wel overheen. Het is niet het einde van de wereld dat ze geen contact meer hebben met hun vader, joh ze komen toch niks tekort, kinderen zijn heel flexibel hoor etc etc.
Vaak kreeg ik (zeker in het begin) het gevoel dat ze vond dat mijn teleurstelling over het feit dat de kinderen hun vader niet meer zagen wat overdreven was en dat we zo snel mogelijk weer over een ander onderwerp moesten praten.
Let op: ik rakelde het niet op, maar als er een gebeurtenis plaatsvond die daarmee verband hield wilde ik wel soms mij hart luchten over de impact van een afwezige vader (bv als er weer een rechtzaak aan zat te komen oid). Maar nee, ik moest zsm het blad omslaan vond ze dan.
Ik besloot op een dag het onderwerp 'vader' niet meer bij haar op tafel te brengen.
Deze week belde ze me op via facetime.
Helemaal in tranen. Haar zoon woont al 9 maanden bij haar in (nooit iets over gezegd) omdat hij was buiten gegooid door zijn vrouw (overspel).
Helemaal in tranen omdat ze het zó erg vind voor de kleinkinderen (pre tieners) dat ze voortaan van het ene adres naar het andere adres moeten, dat de wereld van haar kleinkinderen in duigen is gevallen, dat ze ook 'zulk soort kinderen' zullen worden, vreselijk, hun wereld is kapot etc etc
Ze kwam gewoon van tranen bijna niet meer uit haar woorden. Terwijl de situatie met haar zoon nu al bijna 9 maanden lang aan de gang blijkt te zijn, haar zoon zijn kids met regelmaat ziet en verder zijn ze nog bezig met de afwikkeling van een aantal financiële zaken zodat het allemaal goed geregeld zal worden.
Maar haar kleinkinderen hebben dus gewoon een vader die ze met regelmaat zien en betrokken is in hun leven. Nee, voor haar was het was niet het leven dat ze wilde voor haar kleinkinderen.
Ik voelde een brok in mijn keel. Al die jaren bagatelliseerde ze mijn gevoelens en kreeg ik nog nét niet het gevoel dat ik me aanstelde en dat mijn kinderen er vast niks aan zouden overhouden.
Voor haar (nota bene!) kleinkinderen is het het einde van de wereld dat ze nu een omgangsregeling hebben met hun vader, want oh wat zijn ze toch zielig.
Ik heb hier vreemde gevoelens aan overgehouden en weet niet zo goed wat ik hiermee moet.
Stel ik me aan?
hanaa wijzigde dit bericht op 04-12-2022 22:02
1.93% gewijzigd
zondag 4 december 2022 om 20:01
Ze is een goede vriendin van je. Misschien dacht ze er goed aan te doen om tegen jou te zeggen dat je kinderen er niet zoveel last van zouden hebben? Bedoelde ze het positief.
En pas nu ze zelf in deze situatie zit doorheeft hoe heftig het is? Ik zou er geen kwaad in zien.
Jullie vriendschap is verder toch oké?
En pas nu ze zelf in deze situatie zit doorheeft hoe heftig het is? Ik zou er geen kwaad in zien.
Jullie vriendschap is verder toch oké?
zondag 4 december 2022 om 20:07
Susan schreef: ↑04-12-2022 19:39Ik snap eerlijk gezegd best dat het heel scheef voelt. Het zal best dat sommige mensen pas beseffen hoe iets is als ze het zelf meemaken, maar dat vlakt niet uit dat ze het behoorlijk heeft laten afweten als vriendin en nu wel de steun van TO verwacht. Ook voor TO speelt dit probleem nog steeds, dus ik kan me voorstellen dat het heel scheef voelt als TO nu wel een luisterend oor moet zijn voor haar vriendin maar nog steeds niks terugkrijgt.
Een simpel 'ik snap nu pas hoe zwaar het voor jou was' zou wel op zijn plek zijn vind ik.
Maar als TO dat nooit heeft gezegd, dan heeft vriendin misschien helemaal niet het gevoel dat ze het heeft laten afweten. Intussen loopt TO jarenlang ergernis op te bouwen terwijl vriendin zich misschien nergens van bewust is.
Here am I in my little bubble
zondag 4 december 2022 om 20:12
We doen en zeggen allemaal dingen die niet handig zijn. Omdat we denken dat we degene ermee helpen, om op te beuren. En dan blijkt als je het zelf meemaakt dat het ineens heel anders voelt dan dat je dacht. Nu zou zij er anders op gereageerd hebben. Maar is dat heel erg? Ik denk dat het normaal is. We kunnen niet alles van een ander verwachten, niemand is perfect.
Als zij een goede vriendin van je is dan zou ik proberen je eigen gevoelens te accepteren en los te laten en niet je boosheid op haar te projecteren.
Als zij een goede vriendin van je is dan zou ik proberen je eigen gevoelens te accepteren en los te laten en niet je boosheid op haar te projecteren.
zondag 4 december 2022 om 20:15
Het is niet zo dat ik mijn frustraties opstapelde, ik liet het onderwerp op een gegeven moment rusten als ik met haar was, omdat ik toch wel het gevoel kreeg mij aan te stellen. Ze maakte er altijd heel snel iets kleins van. Eigenlijk heeft ze nog nooit gevraagd hoe mijn kinderen ermee omgingen.
Pas nu ze zelf helemaal gebroken is door de scheiding van haar zoon drong het in een flits tot me door. Ik stelde me helemaal niet aan. Ik moest ervan huilen
hanaa wijzigde dit bericht op 04-12-2022 22:05
1.73% gewijzigd
zondag 4 december 2022 om 20:18
Het niet helemaal juist hebben ingeschat toen jij er doorheen ging zou ik nog wel weg kunnen relativeren. Maar dat haar kleinkinderen "nu ook dat soort kinderen worden" zou mij iets te scherp haar ware kleuren laten zien om haar nog te willen steunen. En ook om nog een boek met haar te willen lezen. Dus ik kan me je teleurstelling goed voorstellen.
zondag 4 december 2022 om 20:19
Ik heb iets dergelijks meegemaakt en er de vriendschap om verbroken. Ik kon het, na haar jarenlange gebagatelliseer en geridiculiseer, niet opbrengen om het erg voor haar te vinden toen het haar overkwam. Erger nog, ik werd er een rancuneus en naar mens van in mijn hoofd, dus ik heb het contact verbroken. Dat was voor iedereen beter.
zondag 4 december 2022 om 20:20
Ik weet eerlijk gezegd niet of ik het kan opbrengen om komende tijd naar haar verhalen over haar kleinkinderen te luisteren. Niet dat ik plots heel egoïstisch ben geworden, maar ik kan het niet aan. Het doet me terug denken aan de tijd dat ik wilde dat ze eens een keer zou vragen hoe ik me nu eens voelde en heel even serieus naar mij zou luisteren over wat ik daarover te zeggen zou kunnen hebben. Als ik een poging deed werd het blad snel omgedraaid en slikte ik mijn woorden weer in
Ik kan die mentale steun niet bieden
Ik kan die mentale steun niet bieden
zondag 4 december 2022 om 20:24
Het zou zomaar kunnen dat ze de situatie voor iedereen in dat gebroken gezin heel erg vind maar het is lastig om het te hebben over wat er allemaal echt gebeurd is. Die arme schoondochter die terecht woest is en ze waarschijnlijk niet meer aan de kerstdis zal zien, if ever. De schaamte van een zoon die het aanricht en vervolgens weer maanden onder je dak moet wonen maakt het niet leuk klagen daarover. De kinderen zijn dan een 'veiliger onderwerp' in haar optiek, want ze heeft echt niet in de gaten dat jij dit gaat vergelijken met wat jij meemaakte destijds. Ze komt sowieso niet over als iemand met enige begaafdheid qua inlevingsvermogen. Dat kun je haar natuurlijk kwalijk nemen (al is het de vraag of het met willen of met kunnen te maken heeft) maar je kunt ook gewoon een beetje afstand nemen als het je irriteert. Zij hield tenslotte ook een bepaalde afstand destijds door er niet echt op in te gaan steeds.
Lorem Ipsum
zondag 4 december 2022 om 20:25
Jij vond dat zij zich niet op de juiste manier inleefde / daar naar handelde. Jij kreeg het gevoel dat je je aanstelde. Is jouw interpretatie, je hebt het niet gecheckt. Je hebt het laten rusten, maar wat er nu gebeurt werpt jou weer terug in dat gevoel. Dat ligt bij jou, niet bij je vriendin. Die kun je niet verantwoordelijk maken/houden voor jouw gevoel.
Los daarvan ben je niet verplicht om haar nu aan te horen of om steun te bieden of wat dan ook. Het is ook prima als je niet meer bevriend wil zijn. Maar het ligt niet alleen maar aan haar.
Los daarvan ben je niet verplicht om haar nu aan te horen of om steun te bieden of wat dan ook. Het is ook prima als je niet meer bevriend wil zijn. Maar het ligt niet alleen maar aan haar.
Here am I in my little bubble
zondag 4 december 2022 om 20:32
Ja natuurlijk. Want jouw kinderen zijn al die tijd voor haar al "dat soort" kinderen.
Bah. Echt gewoon bah.
Super tot voor je. En fijn dat je erom kan huilen. Denk dat het meer de tranen van toen zijn dan tranen van nu. Dus dat ruimt de boel vast lekker op voor je.
Als je nog iets wil met deze vriendschap zou je kunnen zeggen dat je met jouw bagage en bijbehorende emoties waarschijnlijk niet de juiste persoon bent om haar goed advies te geven. En als je een rancuneus kreng wil zijn zeg je gewoon lekker "Jij adviseerde me destijds x y z en daar heb ik zoooo veel aan gehad, dus dat geef ik je nu graag terug".
zondag 4 december 2022 om 20:36
zondag 4 december 2022 om 20:37
zondag 4 december 2022 om 20:37
Misschien heb ik ook wel weinig inlevingsvermogen, maar dit vind ik dan weer nogal overdreven en erg dramatisch. Brak je hart? Om zo'n belachelijke mening? Een potje gejankt om een domme opmerking? Waarom niet gewoon er het jouwe van denken en het niet zo op jezelf betrekken?
Of, als dat beter bij je past, vragen: goh Truus, dat soort kinderen, wat bedoel je daarmee?
Je hart is te fragiel als het daar van breekt.
zondag 4 december 2022 om 20:38
Ik snap wel dat je dat nu niet kunt opbrengen. Zelf ben ik echt een beetje klaar met ongelijkwaardige vriendschappen waarin ik er altijd voor de ander ben (geweest), maar dat de ander niet in staat is om mij te steunen. Ik zou deze vriendschap of dood laten bloeden, of veranderen naar een vriendschap waarin je wel samen dingen doet en over boeken ed praat, maar daarin niet meer de emotionele diepgang opzoeken.
zondag 4 december 2022 om 20:39
Ach kom, "dat soort kinderen", dat ís toch gewoon heel raar om te zeggen? Ik dacht eerst nog dat TO dacht dat die vriendin zo dacht, maar ze heeft het dus gewoon echt zo gezegd. Daar mag je best even door van slag zijn, hoor.Jufjoke schreef: ↑04-12-2022 20:37Misschien heb ik ook wel weinig inlevingsvermogen, maar dit vind ik dan weer nogal overdreven en erg dramatisch. Brak je hart? Om zo'n belachelijke mening? Een potje gejankt om een domme opmerking? Waarom niet gewoon er het jouwe van denken en het niet zo op jezelf betrekken?
Of, als dat beter bij je past, vragen: goh Truus, dat soort kinderen, wat bedoel je daarmee?
Je hart is te fragiel als het daar van breekt.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 4 december 2022 om 20:40
Goh ik denk eigenlijk niet dat ze het zo heeft bedoeld. Ik denk inderdaad dat ze het misschien zo tegen je heeft gezegd om je op te beuren.
Ik zou het even laten zakken en daarna een keer face to face er een gesprek over aan gaan. Als ik ongesteld moet worden jank ik ook veel sneller. Dus wacht even tot de hormonen wat gezakt zijn en spreek het daarna uit met elkaar.
Ik zou het even laten zakken en daarna een keer face to face er een gesprek over aan gaan. Als ik ongesteld moet worden jank ik ook veel sneller. Dus wacht even tot de hormonen wat gezakt zijn en spreek het daarna uit met elkaar.
zondag 4 december 2022 om 20:40
zondag 4 december 2022 om 20:40
Ik krijg er ook nare gevoelens van, gevoelens die ik helemaal niet wil voelen maar niet kan onderdrukken op dit momentThalas schreef: ↑04-12-2022 20:19Ik heb iets dergelijks meegemaakt en er de vriendschap om verbroken. Ik kon het, na haar jarenlange gebagatelliseer en geridiculiseer, niet opbrengen om het erg voor haar te vinden toen het haar overkwam. Erger nog, ik werd er een rancuneus en naar mens van in mijn hoofd, dus ik heb het contact verbroken. Dat was voor iedereen beter.
hanaa wijzigde dit bericht op 04-12-2022 20:47
4.12% gewijzigd
zondag 4 december 2022 om 20:44
Eerlijkheid duurt het langst, dus ik zou hier zeker een gesprek over voeren. Om jouw gevoelens te kunnen klaren. Maar hou het bij jezelf! Je kan prima zeggen dat je geschrokken bent dat ze het nooit heeft gezegd, en dat je niet altijd het gevoel hebt gehad dat je je gevoelens over je eigen situatie kwijt kon. Je moet wel bedenken hoe hard je zoiets wilt brengen. Je kan natuurlijk ook met een knipoog zeggen "ja, haha, dit was precies waar ik jaren met mijn kinderen mee heb geworsteld. Snap je het nu?" Maar als zij nu heel emotioneel is, dan moet je wel goed bedenken wanneer je eerlijk bent en of het je waard is om de vriendschap op het spel te zetten.
zondag 4 december 2022 om 20:44
To mag overal van slag over zijn zoveel ze wil. Ik probeer alleen te relativeren. Een gebroken hart overhouden aan zo'n stomme opmerking is echt wel een verhoudingsgewijs heftige reactie in mijn ogen. Dat is ook niet 'even van slag zijn '.
Maar ik geef toe dat ik woorden altijd nogal letterlijk neem. Een figuurlijke uitdrukking als 'mijn hart brak' betekent voor mij dat je daarmee iets beschrijft dat zo erg is dat je niet weet of je er nog wel ooit overheen gaat komen. Je hart brak, dat is iets voor echt verschrikkelijke dingen in mijn ogen. Maar misschien gebruiken andere mensen de term wat losser, dat zou kunnen.
zondag 4 december 2022 om 20:45
Is het misschien ook een beetje een generatieding? Vroeger was dat toch allemaal nog not done en dan werd er vast echt zo naar je gekeken in t durp. Overigens schijnt het dat hoe ouder je wordt hoe onhandiger qua in je inleven in anderen en je voorzichtig uitdrukken. Iets met veranderende hormonen dacht ik. Ik merk dat wel aan mijn ouders en schoonouders. Beetje verbale incontinentie af en toe.
Lorem Ipsum
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
